Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

ΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΛΙΓΑΚΙ ΑΓΑΠΗ



 Ίσως, ένα απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα σ’αυτή τη ζωή… Ποιο; Το να έχεις αγάπη. Το να δείχνεις αγάπη αληθινή, ειλικρινή, πηγαία, ανυπόκριτη, χωρίς όρους και διακρίσεις!
Μα ταυτόχρονα είναι και το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο! Άμα μάθουμε να αγαπάμε έτσι, τότε όλα θα γίνουν Χριστός, όπως έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος.
Τότε όλα θα γίνουν φωτεινά, χαρούμενα, ελπιδοφόρα. Τότε δεν θα υπάρχει πια σκοτάδι, θάνατος, κακό! Όλα ξεθωριάζουν και χάνονται μπροστά στην αγάπη!
Όταν το βλέμμα εκπέμπει την αγάπη, τότε μαγνητίζει πάνω του τη θεϊκή ματιά.Και έτσι τα μάτια θα μάθουν να κοιτούν αλλιώς. Φιλτράρουν τα πάντα με το θεϊκό βλέμμα. Θα μάθουν να βλέπουν σε άλλη διάσταση… Τι πιο ωραίο πράγμα…
Πώς λέει και ένα τραγούδι; «Μα αν δεν έχεις λιγάκι αγάπη, δεν έχεις τίποτα πάνω στη γη. Μα αν νομίζεις ότι έχεις κάτι, σου λέω, φίλε, δεν έχεις τίποτα»!

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



Ενώπιον της αγίας φάτνης ας ομολογήσουμε ειλικρινά ότι απατηθήκαμε προσκυνώντας αλλότριους θεούς, θυσιάζοντας σε ξένα είδωλα.
Νομίσαμε τους εαυτούς μας ελεύθερους κι ευτυχισμένους. Ανομήσαμε, παρακούσαμε, τίποτε δεν συντηρήσαμε απ’ όσα ωραία μας ζήτησε. Όμως ο Χριστός έρχεται και για μας, γιατί είναι πάντοτε πλούσιος σε αγαθότητα. Η απογοήτευση μας κούρασε αλλά και μας ταπείνωσε. Η ταπείνωση μας οδηγεί στην άκρα ταπείνωση.
Οι άγγελοι, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο Αγιορείτης, με την κατά σάρκα γέννηση του Σωτήρος γνώρισαν, κατά το εξαίσιο παράδειγμά του, ότι υψώνεται κανείς όχι με την υπερηφάνεια αλλά με την ταπείνωση. Έτσι και οι άνθρωποι γνώρισαν με τον καλύτερο τρόπο πως η οδός της σωτηρίας είναι το ταπεινό φρόνημα. Με την ταπείνωση επανορθώνεται η αποστασία. Ο δαίμονας καταντροπιάστηκε και ηττήθηκε με το γεγονός της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου. Έτσι, η άγνωστη για τον δαίμονα ταπείνωση τον κατανικά με τη στάση των ταπεινών. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός από αγάπη στον άνθρωπο.
Το μεγαλείο των μπορούν να αισθανθούν περισσότερο οι ταπεινοί. Τη χαρά τη βιώνει καλύτερα ο ταπεινός, όπως οι αγραυλούντες ποιμένες της Βηθλεέμ και οι σοφοί Μάγοι της Ανατολής, που προσκυνούν το νεογέννητο βρέφος του σπηλαίου. Η μεγάλη έκφραση της ταπεινώσεως είναι η σεμνή κόρη της Γενησαρέτ, η Υπεραγία Θεοτόκος.
Το ίδιο ταπεινός είναι και ο σιωπηλός μνήστορας Ιωσήφ. Ο Χριστός έρχεται σε ένα δύσκολο και ανάστατο τόπο με τον πιο ταπεινό τρόπο. Δεν γινόταν να ταπεινωθεί πιο πολύ. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά ζώων, δεν τον αντιλήφθηκε κανένας, Αυτόν που χάριζε νέα ζωή. Ο κόσμος έτρεχε σε ξέφρενους ρυθμούς, σε διαφορετικά προγράμματα, με άλλους στόχους. Έτσι τότε, έτσι και τώρα.
Μόνοι τους οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να βρουν τη σωτήρια ταπείνωση. Τους την υπέδειξε ο ίδιος ο ταπεινός Ιησούς με το παράδειγμά του. Παράδειγμα δίνει και η Παναγία με τη σεμνότητά της, την απλότητά της, τη σιωπή της και την ταπείνωσή της. Δίχως αυτή την εμβάθυνση η εορτή των Χριστουγέννων παραμένει τυπική και συνηθισμένη. Θα πρέπει να έχει ουσιαστική επίπτωση στη ζωή μας.
Το βάθος, το νόημα, το μυστήριο, η αξία και η σημασία της εορτής έγκειται στην αναμόρφωση και ανακαίνιση του έσω ανθρώπου. Το βαθύ αυτό περιεχόμενο πλημμυρίζει τον άνθρωπο αισιοδοξία, ελπίδα και χαρά. Δίνει λύτρωση από την απόγνωση. Χρειάζεται βιωματική αίσθηση του υπερφυούς γεγονότος της Σαρκώσεως του Ιησού και Λόγου του Θεού. Μη μείνουμε σε αποπροσανατολιστικούς τρόπους που απομακρύνουν από τον Ζωοδότη, Φωτοδότη και Ειρηνοδότη Χριστό.
Θα πρέπει να ταπεινωθούμε ενώπιον του ταπεινωθέντος Ιησού, αδελφοί μου. Άφησε τη μεγαλειώδη δόξα των ουρανών και ήλθε να σκηνώσει μεταξύ αλόγων ζώων. Να μας συγκινήσει η άφατη κένωσή του, να μας παροτρύνει σε ομοίωση. Η ωραία και γνήσια ταπείνωση εμάς θα ωφελήσει, θα ειρηνοποιήσει και θα χαροποιήσει. Τα εφετινά άγια Χριστούγεννα ας γίνουν σταθμός στην πνευματική μας πορεία. Ας αγαπήσουμε την ταπείνωση, ας προσκυνήσουμε ευγνώμονα τον ταπεινό Χριστό της αγρυπνούσης Βηθλεέμ.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ:ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ



Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν γύρω μας υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν στον και όμως κάνουν πολλά καλά έργα.

Συχνά ακούω την έξης ερώτηση: «Αυτό δεν είναι αρκετό, δεν θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με τα καλά τους έργα»;

Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω την απάντηση. Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα. Γιατί δεν θά σωθούν; Γιατί έτσι είπε ό Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν «επηρώτησε… νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων. Διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν χω νόμω; ό δέ Ιησούς εφη αύτω’ αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου, αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια αύτη’ αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν» (Μτ. 22, 35-39).
Αν η πίστη στον Θεό και η αγάπη προς Αυτόν είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου, αν η δεύτερη εντολή για την αγάπη προς τον πλησίον πηγάζει απ’ αυτή την πρώτη, και αν η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την δύναμη της από την αγάπη προς τον Θεό, τότε αυτό σημαίνει, ότι για να σωθεί κανείς πρέπει με όλη την καρδιά του να αγαπήσει τον Θεό, διότι αυτή είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου.
Τι σημαίνει σωτηρία; Το να σωθεί κανείς σημαίνει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, να μπει στην Βασιλεία του Θεού και να γίνει κοινωνός αυτής της Βασιλείας! τι είναι η Βασιλεία του Θεού και τι είναι η αιώνια ζωή;
Ό Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε στους Εβραίους έναν πολύ θαυμαστό λόγο, ότι όλοι πρέπει να τρώνε τον Επουράνιο Άρτο και ότι ό Επουράνιος αυτός Άρτος είναι η Σάρκα του, την οποία Αυτός δίνει για την σωτηρία του κόσμου και για να ζει ό κόσμος.
«Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ίω. 6, 53). Ποια ζωή; την ζωή την αιώνια. Δεν θα έχετε την αιώνια ζωή, δεν θα γίνετε κοινωνοί της Βασιλείας του Θεού και δεν θα σωθεί η ψυχή σας. Μπορεί να υπάρχει κάτι πιο ξεκάθαρο απ’ αυτό τον λόγο; Αν δεν πιστεύουμε με όλη την καρδιά μας στον Θεό, αν δεν βαφτιζόμαστε, αν δεν κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τότε η σωτηρία για μας δεν υπάρχει.
Βλέπετε, μόνο τα καλά έργα δεν αρκούν για να σωθούμε!
Ξέρουμε ότι και οι άπιστοι κάνουν καλά και δίκαια έργα. Και τότε δημιουργείται η ερώτηση, πώς να κρίνουμε τα καλά έργα που κάνουν οι άπιστοι, ποια είναι η άξια τους; Βέβαια, όλα τα καλά έργα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι έχουν την άξια τους, η οποία είναι μεγάλη. Το δεχόμαστε αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των καλών έργων που κάνουν οι άπιστοι και αυτών που κάνουν οι άνθρωποι, οι οποίοι με όλη την καρδιά τους πιστεύουν στον Θεό.
Ποια είναι η διαφορά; η διαφορά είναι η εξής: υπάρχει πλήθος ανθρώπων, πολύ δυνατών ανθρώπων, που θυσίασαν όλα, ακόμα και την ίδια τη ζωή τους, για χάρη του λαού τους. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ακόμα και στη δική μας εποχή. Υπήρχαν λοιπόν πολλοί άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό του λαού τους και του δικού τους έθνους.
Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που θυσιάζουν τη ζωή τους για χάρη της δικής τους τάξης.
Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των καλών έργων;
Αυτή η αγάπη τους προς το λαό τους όσο καλή και να είναι, είναι η αγάπη μόνο προς το δικό τους λαό. Και ταυτόχρονα μ’ αυτή υπάρχει και μίσος προς τους ανθρώπους άλλων φυλών και τάξεων. Η αληθινή όμως και γνήσια αγάπη, η ευάρεστη στον Θεό δεν μπορεί να έχει μίσος, αυτή αγκαλιάζει τα πάντα, είναι καθολική.
Χρειάζεται άσκηση, χρειάζεται κόπος, χρειάζεται να αναγκάζουμε τον εαυτό μας να κάνουμε το καλό. Πρέπει να αποστραφούμε το κακό, την οποιαδήποτε αδικία και να στραφούμε στην αλήθεια.
Χρειάζεται αγώνας για να κάνουμε καλά έργα. Μόνο τότε, όταν, με μεγάλες και επίμονες προσπάθειες, καθαρίζουμε την καρδιά μας και έτσι προσελκύουμε τη χάρη του Θεού, τότε, όταν αυτή η χάρη ανάβει στην καρδιά μας την θεία αγάπη, την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, η οποία δεν μισεί κανέναν, μόνο τότε αυτή η αγάπη, μαζί με την πίστη, μας ανοίγει δρόμο προς την Βασιλεία του Θεού.
Λοιπόν, δεν είναι αρκετά μόνο τα καλά έργα και δεν αρκεί μόνο η ηθική, χρειάζεται και η πίστη.
Διότι μόνο η Θρησκεία, μόνο η Πίστη στον Θεό και η κοινωνία μαζί Του μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε γνήσια καλά και ευάρεστα στον Θεό έργα.
Αυτή την δύναμη δεν την δίνει η ηθική και μεγάλο λάθος κάνουν αυτοί που νομίζουν ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την θρησκεία με κάποια ηθική διδασκαλία.
Πρέπει η θεία χάρη να κατοικήσει στην καρδιά μας για να γίνει αυτή ναός του Παναγίου Πνεύματος. Αμήν.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΙΟΥ


ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΡΑΚΗΣ


ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ




π. Σπυρίδων Σκουτής
Πολλοί ρωτούν τα ζευγάρια τι δώρο έκαναν αυτές τις μέρες στα παιδιά τους. Συνηθίζω να ρωτάω τα ζευγάρια τι δώρο θα κάνει ο ένας στον άλλον. Με τα χρόνια πολλά ζευγάρια χάνουν την ομορφιά της συζυγίας.
Πολλά χρόνια γάμου σου λένε, παιδιά, μέριμνες κλπ. Κάντε ένα μικρό δωράκι ο ένας στον άλλον αυτές τις μέρες. Δεν χρειάζονται λεφτά. Καρδιά που σπαρταράει από αγάπη, αυτό χρειάζεται.
Ένα γράμμα έστω, ένα λουλούδι, ακόμα και μια σοκολάτα. Είτε είστε νέοι, είτε με ρυτίδες. Να του πεις ή να της πεις ότι είναι το καλύτερο δώρο που έφερε ο Θεός στη ζωή σου. Κάτι τέτοιες στιγμές γίνονται Χριστούγεννα όλο τον χρόνο στις σχέσεις των ανθρώπων.
Κάτι τέτοιες στιγμές αξίζουν περισσότερο από όλα τα αναμμένα λαμπάκια στις μεγαλουπόλεις του κόσμου και από όλα τα φαγητά σε όλα τα τραπέζια του κόσμου.
Μην ξεχνάς τον άνθρωπό σου και μην νομίζεις ότι δεν χρειάζεται ένα σ’ αγαπώ. Σε αυτές τις στιγμές ποτίζεις τον γάμο με αγιασμό και συνεχίζει να ανθίζει.

Η ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ



Τη μνήμη της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 31 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
: Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος. Οι γονείς της, ήταν ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως μεγάλες δοκιμασίες και πίκρες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της.
Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτα, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές που περνά είναι πολύ δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος;
Ο Λόγος του Θεού, που λέει: «Τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερουντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ’ 12).
Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη.
Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο Λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι, και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, πήγε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.
Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και των ασθενών. Και αφού επισκέφτηκε πολλλά μέρη βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέδωσε τη ψυχή της στο Κύριο, άρρωστη από πλευρίτιδα. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ SPORTIME!



Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο
  Πολλά συγχαρητήρια στην εφημερίδα Sportime που με πρωτοσέλιδο βγήκε σήμερα για να τιμήσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού, γράφοντας χωρίς "πολιτική ορθότητα" τη σύγχρονη γενοκτονία που συντελείται λόγω των εκτρώσεων.
Είναι μια ευχάριστη έκπληξη αυτό το πρωτοσέλιδο, αφού δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια το σύνολο του Τύπου και γενικά των Μ.Μ.Ε. προβάλει κάθε είδους χυδαιότητα, ανωμαλία, αλλά αποσιωπά τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα! Μπράβο,λοιπόν,στους συντάκτες της Sportime!
 Θυμάμαι που παλιότερα διαβάζαμε καθημερινά την εφημερίδα αυτή που είχε ταράξει τα νερά όταν είχε πρωτοεκδοθεί. Είμαι σίγουρος ότι θα δεχθεί τις γνωστές "προοδευτικές" (=σκοταδιστικές) επιθέσεις από συναδέλφους τους, όπως γίνεται άλλωστε κάθε φορά που κάποιος τολμάει δημοσίως να μιλήσει για το ΕΓΚΛΗΜΑ των αμβλώσεων.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι ανθρώπινη ανάγκη να θέλουμε ν’ αγαπηθούμε και ν’ αγαπήσουμε.  Πηγάζει από το «κατ’ εικόνα» που μας χάρισε ο Δημιουργός μας, για να ολοκληρωθούμε και να ζήσουμε καθώς Εκείνος που «αγάπη εστί».  Γι’ αυτό κι όταν απουσιάζει η αγάπη συγχιζόμαστε, ταρασσόμαστε, δεν ζούμε ισορροπημένα ούτε χαρούμενα, σ’ οποιανδήποτε ηλικία και να βρισκόμαστε.

Παρ’ όλ’ αυτά η πραγματικότητα μιλά για απουσία σχέσης, μοναχικότητα, δυσκολία στη διαπροσωπική επικοινωνία.  Οι φιλίες λιγοστεύουν, τα διαζύγια αυξάνονται, οι φοβίες κι αμφιβολίες για ουσιαστικές σχέσεις κυριαρχούν.
Όμως ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει!  Γιατί, κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, «όποιος δεν ξέρει να συνδέεται με το συνάνθρωπό του είναι το πιο άχρηστο πράγμα και δεν μπορεί να έχει κανένα υψηλό φρόνημα, αλλά μοιάζει με τα άψυχα πράγματα, γιατί έχει εντελώς παραποιηθεί σ’ αυτόν η εικόνα του Θεού».  Και καταλήγει να πει ότι «θα πρέπει ο ένας να προνοεί και να μεριμνά για τον άλλο, γιατί η ύπαρξή μας εξαρτάται από τη μεταξύ μας ενότητα».
Συνήθως, όταν μιλάμε για μεταξύ μας αγάπη, εννοούμε αυτήν που περιμένουμε από τους άλλους.  Αν και το να περιμένει κανείς από τους άλλους να τον αγαπήσουν και να τον έχουν στις προτεραιότητές τους δεν είναι κατακριτέον, όμως σίγουρα αυτό θα δημιουργεί πρόβλημα, γιατί οι άλλοι, ως ατελείς, κι εμείς απαιτητικοί, κάπου θα απογοητευτούμε.  Η αγάπη όμως που πηγάζει από μας χωρίς απαίτηση γι’ ανταπόκριση όχι μόνο δεν φέρνει προβλήματα αλλά έχει χαρά και πληρότητα.
Είναι αλήθεια ότι η αγάπη στον άλλο – άνθρωπο, και στον Άλλο - Θεό, είναι μια δυνατή περιπέτεια.  Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και τίποτα στάσιμο.  Από τη μια στιγμή στην άλλη «έσονται οι έσχατοι πρώτοι κι οι πρώτοι έσχατοι», χαλούν οι σχέσεις, μένεις μετέωρος.
Ωστόσο, συνεχίζεις να εμπιστεύεσαι το Θεό που αγάπησες και σ’ αγάπησε, όπως και τον άνθρωπο που ένιωσες το ίδιο.  Γιατί άραγε;  Γιατί υπήρξε αυτό το «κάτι» που ένιωσες στο βάθος της ύπαρξής σου και πιστεύεις πως δεν πέθανε.  Αναμένεις την ώρα που θ’ αναστηθεί πάλι και θ’ απαντηθούν τα ερωτήματα χωρίς απάντηση.
Πράγματι, στην αγάπη υπάρχει ένα μυστήριο.  Ενώ πληγώθηκες από συμπεριφορές που δεν περίμενες, από σιωπές που δεν ανέμενες, είτε του Θεού είτε του ανθρώπου, εν τούτοις, όταν υπάρχουν σημεία που σηματοδοτούν τη βίωσή της, αφήνονται όλα και «πέφτεις στην αγκαλιά» του Θεού απολαμβάνοντας τη Χάρη Του ή του ανθρώπου απολαμβάνοντας την κοινωνία των προσώπων.
Η ζωντάνια ενός ανθρώπου φαίνεται στο σημείο που τολμά να δοκιμάζει ξανά και ξανά να πετύχει σ’ ό,τι απέτυχε.  Κι αν, κατά τον άγιο Ειρηναίο, «η δόξα του Θεού είναι ο ζωντανός άνθρωπος», είναι αυτονόητο ότι η απογοήτευση είναι θάνατος.  Θάνατος όμως είναι και η απουσία της αγάπης.  Έτσι όποιος, παρ’ όλη την περιπέτεια της αγάπης, πορεύεται με τόλμη κι ελπίδα για να ζήσει την αγάπη όσο ζει, είναι σίγουρο πως πορεύεται στην αιωνιότητα για να τη ζήσει αιώνια και τέλεια.

ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ

Άφησε τον Θεό να σε οδηγήσει
Όλα τα κάνει ο Θεός· εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Τίποτε δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Λάθος μεγάλο, όταν κανείς νομίζει ότι θα κάνω έτσι, θα κάνω αλλιώς κλπ. Ό,τι κάνουμε εμείς είναι, για να δείξουμε στον Θεό ότι θέλουμε Εκείνον. Ό,τι κάνουμε εμείς είναι, για να κάνουμε ακριβώς το ανθρώπινο. Όπως ο άλλος έχει το φαγητό, το καλό φαγητό. Αυτός το ‘χει, δεν το ‘χεις εσύ. Αλλά περιμένει να πας ν’ απλώσεις το χέρι να πάρεις. Περιμένει να πας ν’ απλώσεις το πιάτο, για να σου βάλει φαγητό μπόλικο, όσο θέλεις, αλλά πρέπει να πας εκεί, να πας μ’ ένα καθαρό πιάτο, μ’ ένα πλυμένο πιάτο. Θα πας, θα μείνεις στην ουρά να περιμένεις, όσο χρειάζεται· όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να φανεί.

Αχ! Πώς δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά τα πράγματα, και μερικοί αμέσως αρπάζονται, αμέσως παρεξηγούνται! Πολύ στραβά ο σημερινός άνθρωπος σκέπτεται, πάρα πολύ στραβά. Αυτό το πνεύμα που έχει μπει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων σήμερα –που ‘ναι δηλαδή απαιτητικός ο άνθρωπος και δεν ξεχνάει λίγο τον εαυτό του– μεγάλο κακό κάνει. Να τον ξεχάσει τον εαυτό του και να πει: «Για, να περιμένω τι θα πει ο Θεός».
Άφησε τον Θεό να σ’ οδηγήσει. Μα θα σε καθυστερήσει, θα σ’ αφήσει να περιμένεις πολύ, θα κάνει πως δεν σε βλέπει, θα σε αγνοήσει; Άφησε τον Θεό. Ξέρει εκείνος γιατί το κάνει. Κάτι δεν πάει καλά σε σένα, και γι’ αυτό φέρεται έτσι ο Θεός, ενεργεί έτσι, για να σε βοηθήσει να βρεις τον δρόμο σου. Έχουμε τέτοια παραδείγματα μέσα στο Ευαγγέλιο. Πόσες φορές ο Κύριος…
Ειδικότερα έχουμε την περίπτωση της Χαναναίας. Ο Κύριος δεν της δίνει καμιά σημασία και επιπλέον της λέει και βαριές λέξεις, που αν ήταν κανένας από τους σημερινούς χριστιανούς, αμέσως θα παρεξηγιόταν, αμέσως θα πικαριζόταν, αμέσως θα θιγόταν και θα έλεγε: «Έτσι είναι αυτός, κι εγώ άκουσα καλά λόγια γι’ αυτόν κι ήρθα εδώ να βρω κάτι; Έτσι είναι αυτός;» Και θα έφευγε. Αλλά αυτή είχε μυαλό, αν θέλετε να το πω έτσι.
Εμείς που κάνουμε τον έξυπνο και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, κάνουμε τέτοια λάθη και χάνουμε. Δεν θέλουμε τάχα να περιμένουμε, δεν θέλουμε τάχα να ελπίζουμε, δεν θέλουμε να αφήσουμε στον Θεό να μας πει ό,τι έχει να μας πει, να μας φερθεί, όπως θα μας φερθεί, να μας κτυπήσει, αν χρειάζεται κλπ., για να έρθει το καλό μέσα μας. Ναι· δεν θέλουμε να κάνουμε έτσι εμείς οι έξυπνοι. Εμείς θέλουμε να κουμαντάρουμε τον Θεό, να τον συμβουλεύσουμε, του βρίσκουμε και λάθη, τον διορθώνουμε κιόλας. Δεν γίνεται έτσι.
Η Χαναναία ήξερε με ποιον έχει να κάνει και καθόλου δεν λογάριαζε τον εαυτό της και δεν σκεπτόταν τάχα να περισώσει την προσωπικότητά της και την αξιοπρέπειά της και κέρδισε αυτό που δεν κέρδισε, θα έλεγε κανείς, κανένας άλλος. Ίσως είναι η μοναδική φορά που ο Κύριος είπε «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις» και πρόσθεσε «γενηθήτω σοι ως θέλεις» (Ματθ. 15:28). Μεγάλο πράγμα τελικά να σου πει ο Θεός «να γίνει όπως θέλεις». Τι θέλει όμως κανείς σ’ αυτή την περίπτωση; Θέλει αυτό που τελικά θέλει ο Θεός· δεν έχει δικό του θέλημα. Γι’ αυτό και «θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει» » (Ψαλμ. 144:19).

Η ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ



Τη μνήμη της Αγίας και Οσιομάρτυρος Ανυσίας εκ Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα, 30 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
 Η Αγία Ανυσία, έζησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού 298 μ.Χ. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων.
Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Αγία Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω».
Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην Εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης.
Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς.
Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Αγία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Αγία Ανυσία, παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ




Δρ. Αντώνιος Αντωνίου

Κάθε χρόνο που η ανθρωπότητα γιορτάζει τη , αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον του κοινού για εκείνο το άστρο που οδήγησε τους σοφούς μάγους της Ανατολής στην ταπεινή φάτνη που γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου. Όμως το περίφημο άστρο της Βηθλεέμ φαίνεται πως, για περισσότερο από 2.019χρόνια μετά την αναφορά της εμφάνισής του, κρατεί ακόμα αρκετά καλά τα μυστικά του.

Στην Καινή Διαθήκη, η ύπαρξη του Άστρου αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο στο γνωστό ευαγγελικό ανάγνωσμα (Ματθ. β΄, 1-12), που ακούμε στη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Η περικοπή αυτή ήταν εκείνη που προκάλεσε και προκαλεί μεγάλη διαμάχη για τη φύση του φαινομένου εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Οι προσπάθειες ερμηνείας του φαινομένου και η δογματική σκοπιμότητα Το άστρο της Βηθλεέμ θεωρήθηκε ως αστρονομικό πρόβλημα από τους ορθολογιστές θεολόγους της Δύσης, από τον 16ο αιώνα και μετά, όταν θέλησαν με επιστημονικοφανή τρόπο να αποδείξουν την ύπαρξη του.
Γι’ αυτούς η εμφάνιση του Άστρου της Βηθλεέμ, συνδυαζόμενη με το γενικό αστρολογικό (αστρολογικό και όχι αστρονομικό) πλαίσιο της εποχής, ήταν η ικανή και αναγκαία συνθήκη που θα απεδείκνυε περίτρανα την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Επομένως, οι προσπάθειες των δυτικών χριστιανών αστρονόμων –κάτω από την πίεση των θεολογικο-αστρολογικών κύκλων της εποχής– επικεντρώθηκαν στην απόδειξη της ιστορικότητας της Γέννησης του Ιησού Χριστού, μέσω της απόδειξης της ύπαρξης και ερμηνείας του Άστρου της Βηθλεέμ ως ενός φυσικού φαινομένου. Η θέση αυτή άρχισε να ενδιαφέρει την παπική εκκλησία από τον 15ο αιώνα και μετά, όταν η Αστρολογία είχε γνωρίσει μια δεύτερη άνθιση λόγω της σύνδεσής της με την Ιουδαϊκή Καμπαλά, μια συλλογή μυστικιστικών και ηθικοπλαστικών εβραϊκών συγγραμμάτων, σύμφωνα με τα οποία η έλευση ιερών προσώπων συνδέεται άμεσα με την εμφάνιση ουρανίων σωμάτων. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι μεγάλοι αστρονόμοι της εποχής, όπως ο Tύχων Mπραχέ (Tycho Brachè, 1546-1601) και ο βοηθός-συνεργάτης του Γιοχάνες Kέπλερ (Johannes Kepler, 1571-1630), βαθύτατα πιστοί και οι δύο, ωθούμενοι από το παπικό ιερατείο της εποχής, αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με το άστρο της Βηθλεέμ, μια προσπάθεια που, τουλάχιστον στη Δύση, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε την τεράστια διαφορά μεταξύ της Ορθόδοξης νηπτικής Θεολογίας της Ανατολής και της «ιδεολογικοποιημένης Θεολογίας» της Δύσης.
Για την Ορθοδοξία, στην οποία δεν υπάρχει ανάγκη επιβεβαίωσης της Γέννησης και γενικότερα της ιστορικότητας του προσώπου του Θεανθρώπου, το Άστρο της Βηθλεέμ είναι ένα καθαρά υπερβατικό γεγονός που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της ενσάρκωσης επί της Γης του Υιού και Λόγου του . Εκφραζόμενη επομένως η Ορθοδοξία μέσω των θέσεων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (σύμφωνα με τον οποίο το εν λόγω Άστρο ήταν Άγγελος Κυρίου), δεν θεωρεί κατ’ ουδένα τρόπο το άστρο της Βηθλεέμ ως αστρονομικό ζήτημα. Συνεπώς δεν εξετάζεται καθόλου κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, αφού η μελέτη του ξεφεύγει από τα όρια της σημερινής γήινης επιστήμης. Σύσσωμη η Ορθοδοξία πιστεύει σ’ αυτήν ακριβώς τη θέση και γι’ αυτόν τον λόγο δεν υπήρχαν προτάσεις για τη φύση του άστρου της Βηθλεέμ από παλαιότερους Ορθοδόξους αστρονόμους με εξαίρεση ίσως τον Ωριγένη, ο οποίος, όπως θα δούμε στη συνέχεια, εξέφρασε κάποιες απόψεις περί φυσικής ερμηνείας. Τα πιθανά σενάρια ερμηνείας του Άστρου της Βηθλεέμ ως φυσικού φαινομένου. Κατά καιρούς διατυπώθηκαν διάφορες επιστημονικές ή επιστημονικοφανείς προτάσεις που φιλοδοξούν να ερμηνεύσουν το θέμα. Οι κυριότερες από αυτές είναι: Ο Αστέρας ήταν ένας κομήτης, μια παγωμένη δηλαδή χιονόμπαλα από διοξείδιο του άνθρακα, που, καθώς κινείται από τα βάθη του ηλιακού μας συστήματος προς τον Ήλιο εξαχνώνεται και λόγω της πίεσης της ηλιακής ακτινοβολίας δημιουργείται η εντυπωσιακή ουρά του. Η άποψη αυτή, η οποία υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων και από τον Ωριγένη, απορρίφθηκε σύντομα αφενός μεν διότι θα τον έβλεπαν όλοι, αφετέρου δε γιατί οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν τους κομήτες προάγγελους κακών. Γνωρίζουμε όμως ότι οι Μάγοι εξέλαβαν το φαινόμενο ως αγαθό σημάδι. Εξάλλου δεν αναφέρεται στα χρονικά της εποχής η εμφάνιση κάποιου λαμπρού κομήτη. Ο Αστέρας ήταν ένας «υπερκαινοφανής αστέρας» (supernova). Μερικές φορές φαίνεται σαν να προστίθεται στο στερέωμα κάποιο νέο άστρο. Τι έχει συμβεί; Καθώς ένα μεγάλης μάζας άστρο «γερνά» περιπίπτει σε ενεργειακό αδιέξοδο, το οποίο εκτονώνεται με μια σφοδρότατη έκρηξη η οποία το διασπά εις τα εξ’ ων συνετέθη («υπερκαινοφανής» ή “supernova”). Σε κάποια κορεατικά χρονικά αναφέρεται ένας «νέος αστέρας» που έλαμψε στον ουρανό το 4 π.Χ. Το γεγονός αυτό φάνηκε να συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι το Άστρο των Χριστουγέννων ήταν αυτός ο «υπερκαινοφανής». Παρόλα αυτά και αυτή η άποψη θα πρέπει να αποκλεισθεί, γιατί, μεταξύ άλλων, στα αντίστοιχα δυτικά χρονικά δεν αναφέρεται πουθενά η εμφάνιση ενός τέτοιου «νέου αστέρα». O Αστέρας ήταν μια μεγάλη τριπλή σύνοδος των πλανητών Δία, Κρόνου και Άρη. Με τον όρο αυτό εννοούμε σε γενικές γραμμές την ευθυγράμμιση των εν λόγω πλανητών.
Μια τέτοια σύνοδος των πλανητών Δία και Κρόνου συνέβη το 7 π.Χ. Ένα χρόνο μετά, το 6 π.Χ., έγινε και νέα σύνοδος των δύο πλανητών, στην οποία προστέθηκε και ο πλανήτης Άρης, σχηματίζοντας το καλούμενο «πύρινο τρίγωνο». Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, οι Μάγοι παρατήρησαν τη σύνοδο το 7 π.Χ. και κατόπιν τη σύνοδο του 6 π.Χ., οπότε άρχισαν και το ταξίδι τους προς τη Βηθλεέμ. Τέλος, νέες σύνοδοι με τη συμμετοχή των πλανητών Ερμή και Κρόνου καθώς και της Αφροδίτης με το Δία που συνέβησαν το 3 π.Χ. τους οδήγησαν στον προορισμό τους, ο οποίος ήταν πλέον όχι η προσκύνηση του βρέφους στη φάτνη, αλλά του «παιδίου». Η άποψη αυτή, η οποία υποστηρίχθηκε και από τον Κέπλερ, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πιθανή επιστημονική εξήγηση του Άστρου της Βηθλεέμ. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι σύνοδοι μεταξύ δύο πλανητών δεν αποτελούν σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο. Για παράδειγμα, ο Δίας και ο Κρόνος έρχονται σε σύνοδο μια φορά στα 20 χρόνια. Είναι επομένως εξαιρετικά αμφίβολο αν ένα σχετικά συχνό φαινόμενο θα προξενούσε τόσο έντονο ενδιαφέρον σε έμπειρους αστρονόμους της εποχής, όπως ήταν οι Μάγοι. Τι ήταν λοιπόν το Άστρο της Βηθλεέμ; Μια προσωπική άποψη. Από τη μελέτη των περικοπών που αναφέρονται στο άστρο της Βηθλεέμ, μπορούμε να οδηγηθούμε στις επόμενες επισημάνσεις: α) Η φαινόμενη κίνηση των ουρανίων σωμάτων (ανατολή-δύση) δεν συμπίπτει με την αναφερόμενη κίνηση του άστρου, έτσι όπως αυτή περιγράφεται. β) H φαινόμενη λαμπρότητα του αστέρα, όπως γράφεται ακόμα και στα λεγόμενα απόκρυφα κείμενα, σκίαζε ακόμα και το φως του Ήλιου. Όμως κανείς άλλος εκτός των Μάγων δεν το είχε αντιληφθεί. γ) Το αστέρι ανέλαμπε και εξαφανιζόταν, ή στεκόταν και εκινείτο «κατά το δοκούν», αναίτια ή αναλόγως των αναγκών και της περιοχής που βρίσκονταν οι Μάγοι. Ένα αστρονομικό αντικείμενο δεν μπορεί κατ’ ουδένα τρόπο να παρουσιάζει μια τέτοια είδους συμπεριφορά. δ) Tο αστέρι έδειξε ένα συγκεκριμένο μικρό τόπο όπου γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός.
Ένα αστρονομικό αντικείμενο, όμως, λόγω της μακρινής απόστασης στην οποία βρίσκεται, δεν μπορεί να υποδείξει κάποιο συγκεκριμένο τόπο στην επιφάνεια της Γης, παρά μόνο κατεύθυνση (προσανατολισμό). Προκειμένου να υποδειχθεί ένα ορισμένο γήινο σημείο, θα πρέπει το αντικείμενο να δημιουργηθεί στα πολύ χαμηλά στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας, γεγονός αδύνατον για ένα αστρονομικό αντικείμενο. Μετά απ’ όλες τις προηγούμενες γενικές σκέψεις και επισημάνσεις θα θέλαμε να καταθέσουμε τις επόμενες προσωπικές θέσεις και απόψεις μας: 1. Θα πρέπει κάποιος να μην έχει ακόμη και τις πλέον στοιχειώδεις γνώσεις Αστρονομίας, για να διατυπώσει την άποψη ότι το Άστρο της Βηθλεέμ, έτσι όπως αυτό περιγράφεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, αποτελεί ένα αστρονομικό αντικείμενο. Μια τέτοια γνώμη θα μπορούσε να διατυπωθεί μόνο από αστρονόμους, των οποίων η επιστημονική οξυδέρκεια έχει αμβλυνθεί από άλλα συναισθήματα, όπως το φανατισμό, την κοινωνική σκοπιμότητα ή την ανθρώπινη φιλοδοξία κ.λ.π. 2. Αρνούμαστε, για ένα φαινόμενο, όπως ο Αστέρας της Βηθλεέμ, να μπούμε στη λογική κατασκευής προσωπικών σεναρίων και τη διατύπωση κάποιων απόψεων, που ως στόχο τους θα είχαν, όχι τη διερεύνηση της αλήθειας, αλλά την ψευδοεπιβεβαίωση προσωπικών «μεταφυσικών» ή κοινωνικών δογμάτων, καθώς και την εξυπηρέτηση προσωπικών τακτικών μεθοδεύσεων και επιδιώξεων. Θα ήταν, επομένως, πιο τίμιο επιστημονικά να δεχθούμε την άποψη ότι φαινόμενα, όπως το Άστρο της Βηθλεέμ, κινούνται εντός των πλαισίων του γενικότερου φυσικού νόμου, πιθανότατα όμως έξω από το σύστημα της μέχρι σήμερα γνωστής στον άνθρωπο επιστημονικής γνώσης. Υπό την έννοια αυτή, περιγράφοντας το άστρο της Γέννησης, μπορούμε να δεχθούμε τον όρο «μεταφυσικό» ως προς τη φύση του. Κάποιες τελικές σκέψεις Είναι λοιπόν σίγουρο ότι η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει, ίσως προς το παρόν, με βεβαιότητα για την φύση του περίφημου Άστρου.
Καμία από τις αστρονομικές επεξηγήσεις, όπως αναφέραμε προηγουμένως, δεν ικανοποιεί πλήρως. Μάλλον τείνουν να αποφανθούν για το τι δεν ήταν παρά για το τι ήταν. Και μετά όλα τα προηγούμενα, όλοι όσοι ψάχνουμε κάθε Χριστούγεννα να ανακαλύψουμε το θεϊκό άστρο της αγάπης των παιδικών μας χρόνων στον χειμωνιάτικο ουρανό πλανηθήκαμε χρόνια πολλά; Ασφαλώς όχι. Πρέπει να συνεχίσουμε το ψάξιμο. Θα πρέπει όμως να ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα το βρούμε, αν δεν χαθούμε στο βίωμα ενός μακρινού και απροσπέλαστου κόσμου, του κόσμου των μύχιων της ψυχής μας, που ποτέ ίσως δεν καταδυθήκαμε και ποτέ δεν κατανοήσαμε. Το άστρο της αληθινής αγάπης της Γέννησης του Θεανθρώπου δεν αποτελεί έπαθλο κάποιας ανθρώπινης αλαζονικής κατάκτησης, ούτε αντικείμενο για την απόδειξη ύπαρξης ή μη ύπαρξης. Το Φως Του αποκαλύπτεται αυθόρμητα, ως Άκτιστο Φως, μόνο σ’ εκείνους που έταξαν σκοπό της ζωής τους να το λευτερώσουν από τη σκλαβιά των ανθρώπινων παθών τους. Σαν εκείνους του μακρινούς Μάγους.

ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΦΕΡΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ



Το να διακονείς στο αναλόγιο είναι μεγάλη ευλογία. Είναι μεγάλη ευλογία αλλά και μεγάλη ευθύνη.
Χρειάζεται να γνωρίζεις όχι απλά βυζαντινή μουσική, όχι μόνο τυπικό (τι θα πεις, πότε θα το πεις) αλλά κυρίως να έχεις εκκλησιαστικό φρόνημα.
Ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να διακονήσω σε αναλόγια δίπλα σε καταξιωμένους και έμπειρους ιεροψάλτες.
Η αγάπη μου για την ψαλτική τέχνη είναι μεγάλη.
Την αγαπώ την βυζαντινή μουσική διότι είναι η μουσική της λογικής λατρείας μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η βυζαντινή μουσική αναπτύχθηκε ώστε να εξυπηρετεί τα Ιερά Μυστήρια και όχι να χρησιμοποιείται σε συναυλιακούς χώρους. Για να μην παρεξηγηθώ: Μέσα στους χώρους του Ιερού Ναού, μέσα στην λατρεία είναι κυρίως η θέση της. Εάν χρησιμοποιείται και εκτός των Ιερών Ναών, εκτός της λατρείας μας είναι κάτι το έκτακτο και φυσικά δεν είναι κάτι το κακό.

Οι γνώσεις μου πάνω στη Βυζαντινή Μουσική ίσως είναι περιορισμένες, το ταλέντο μου ελάχιστο όμως η διακονία μου δίπλα σε έμπειρους ιεροψάλτες αυτό με δίδαξε: ότι το αναλόγιο δεν είναι ένα βάθρο επίδειξης φωνητικών ικανοτήτων, αλλά βήμα διακονίας. Ο ιεροψάλτης στέκεται ως παράδειγμα προσευχής και ταπείνωσης και όχι ως κοσμικός τραγουδιστής με υπεροψία και αλαζονεία. Η Εκκλησία τον τοποθετεί σε περίοπτη θέση για να εμπνεύσει τους πιστούς με το ήθος του, με την απλότητά του, με το εκκλησιαστικό του ήθος. Ο ιεροψάλτης ως "επιφανή" πρόσωπο της εκκλησιαστικής κοινότητας καλείται να μαρτυρεί της Αλήθεια του Ευαγγελίου και εκτός των Ιερών Ναών. Φυσικά αυτό να μην ερμηνευτεί ότι ο ιεροψάλτης καλείται να υποκρίνεται μια "σωστή" χριστιανική ζωή. Το θέμα είναι να ζει εν Χριστώ συνεχώς, παντού και πάντοτε, όπως φυσικά και ο κάθε χριστιανός, πόσο μάλλον όμως ο χριστιανός αυτός που διακονεί μέσα στα Ιερά Μυστήρια (νεοκώρος, ιεροψάλτης, επίτροπος).
Θυμάμαι δεν ανέβαινα ποτέ στο αναλόγιο εάν πρώτα δεν έπαιρνα την ευχή του ιερέως που θα λειτουργούσε.
Μα πώς είναι δυνατόν να λάβω μέρος στην λατρεία χωρίς την ευχή του λειτουργούντος ιερέως;
Ο ιεροψάλτης βρίσκεται στο αναλόγιο, όχι για να ερμηνεύσει με τρόπο επιτακτικό συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια του ήχου της Κυριακής, όχι για να ψάλλει σχολαστικά και σφιγμένα τα μουσικά κείμενα με το άγχος μήπως και δεν ερμηνεύσει σωστά κάποια "πεταστή"· αλλά μέσα στον λατρευτικό χρόνο να προσφέρει κατάνυξη, προσευχητική διάθεση, έμπνευση μετάνοιας και δοξολογίας προς τον Τριαδικό Θεό μας.
Πολλές φορές ικανότατοι ιεροψάλτες χάνουν τον νόημα της διακονίας τους και γίνονται κουραστικοί αλλά και δυσάρεστοι στις καρδιές των πιστών που ήρθαν στο Ναό όχι για να ακούσουν κάποια "περίφημη" αργή δοξολογία αλλά για να κοινωνήσουν ουρανό, ηρεμία και αμεριμνησία.
"Μεγάλοι δάσκαλοι", προσπαθούν συνεχώς να εντυπωσιάσουν μ' έναν επιδεικτικό τρόπο, με τις ικανότητές τους, λέγοντας "σπάνια και δύσκολα μαθήματα" που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να τρέφουν το εγώ τους και όχι να εξυπηρετούν τον λατρευτικό χρόνο.
Οι πιστοί θέλουν απλές μελωδίες, απαλές φωνές, χωρίς κοσμικές κορώνες.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές οι πιστοί αναπαύονται σε ιεροψάλτες που μπορεί να μην έχουνε πολλές μουσικές γνώσεις αλλά ψέλνουν απλά και λιτά.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές η εκκλησιαστική κοινότητα συμμετέχει περισσότερο προσευχητικά όταν στο αναλόγιο ανέβει κάποιος άνθρωπος που έχει πνευματική κατάσταση, κι ας μην τα λέγει όλα καλά, κι ας έχει μία "συνηθισμένη" φωνή.
Είναι η Χάρις του Θεού που ποτίζει την μελωδία του. Είναι η Χάρις του Θεού που νιώθεις πνευματική ευφορία όταν ακούς να ψέλνει ένας λαϊκός ή μοναχός που πλησιάζει το αναλόγια με φόβο Θεού, που προσπαθεί να ζει με τον Ευαγγελικό Λόγο.
Η εκκοσμίκευση μέσα στην Εκκλησία είναι μια μεγάλη πληγή. Είτε αυτή λέγεται: ιερατικά άμφια, διακόσμιση Ναών, λατρευτικές τελετές που καταντούν κοσμικές φιέστες, ιεροψάλτες-τραγουδιστές σε νυκτερινά κέντρα, κ.α.
Δεν θέλω να το παίξω διδάσκαλος των ιεροψαλτών, μιας και τώρα κυρίως διακονώ την Εκκλησία ως ιερέας. Όμως έχοντας ζήσει το αναλόγιο, έχοντας συναναστραφεί με καταξιωμένους ιεροψάλτες (που κάποιοι έχουνε φύγει από την ζωή), νομίζω μπορώ ταπεινά να πω (να παροτρύνω) ότι οι ιεροψάλτες, οι σύλλογοι ιεροψαλτών καλούνται να λάβουν δράση ώστε η εκκοσμίκευση του αναλογίου να παύση να υφίσταται.
Δεν είναι δυνατόν κάποιος ιεροψάλτης-πρωτοψάλτης, να απαντά στον προεστό της λατρευτικής σύναξης, που ξεκάθαρα είναι ο λειτουργών ιερέας, ότι "εγώ κάνω κουμάντο στο αναλόγιο, θα πω ότι θέλω, όπως το θέλω, όση ώρα θέλω". Το αναλόγιο είναι ένα κομμάτι του Ναού, δεν μπορεί να δρα αυτόνομα. Ούτε ο πρωτοψάλτης είναι Δεσπότης της λατρευτικής πράξης· είναι διακονητής.
Τέτοιες φαιδρές καταστάσεις δείχνουν ότι ο συγκεκριμένος τύπος ιεροψάλτου δεν έχει συναίσθηση που βρίσκεται, ποια είναι η θέση του...και φυσικά δείχνει ότι όχι μόνο πνευματική κατάσταση δεν έχει, αλλά ούτε στοιχειώδη εκκλησιαστικό φρόνημα. Και όλα αυτά διότι ο ιερέας αντιμετωπίζεται ως εχθρός, φανερώνοντας με το σκεπτικό του το πόσο πάσχει αυτός ο άνθρωπος που υμνεί με το στόμα του το Θεό, από εγωπάθεια και οίηση.
Δεν είναι δυνατόν ο ιεροψάλτης να απαιτεί συγκεκριμένο "τόνο" από τον ιερέα και να του τον δίνει, κι αν ο ιερέας δεν "κτυπήσει σωστά" ο ιεροψάλτης να νευριάζει. Δεν βρισκόμαστε αγαπητοί μου στο Ναό για να λόγους ορθοφωνίας αλλά για να λάβουμε Χάρη Θεού δια των Μυστηρίων.
Δεν συμφωνώ καθόλου με την τακτική κάποιων που επειδή και μόνο έχουνε μεράκι να διακονήσουν σε αναλόγιο, ανεβαίνουν πάνω και ανοίγουν το στοματάκι τους και βγαίνουν από εκεί μέσα “άρρητα ρήματα”. Φυσικά και αυτό δεν είναι σωστό να γίνεται. Άλλο τι θέλω να κάνω και άλλο να μπορώ να το κάνω. Πρέπει να έχουμε την διάκριση να ξέρουμε τις δυνατότητές μας. Βεβαίως λόγο έλλειψης σωστών ιεροψαλτών τα αναλόγια ειδικά τις καθημερινές ή σε διάφορα χωριά γεμίουν με τέτοιους ανθρώπους που για λόγους οικονομίας εξυπηρετούν την λατρεία.
Τι να κάνει ο ιερέας-προϊστάμενος όταν κάποιος σωστός ιεροψάλτης ζητά ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό για να έρχεται μια φορά την Κυριακή και ο Ναός αδυνατεί οικονομικά; Θα αρκεστεί στον συνταξιούχο που το είχε μεράκι και έρχεται και αφιλοκερδώς (με ότι αυτό συνεπάγεται).
Φυσικά λοιπόν και παίζει ρόλο η ορθοφωνία, η μουσική κατάρτιση όλων όσων παίζουν κάποιο ρόλο μέσα στην λατρευτική πράξη (ιεροψάλτες, αρχιερείς, ιερείς, διάκονοι), όμως κι αν γίνονται κάποια λάθη δεν χάθηκε και ο κόσμος. Μας εμπαίζει ο διάβολος, δεν το καταλαβαίνουμε; Ασχολούμαστε με το ποιο μουσικό μάθημα θα πούμε, πώς θα εκτελέσω τα "πληρωτικά", πόσα "γυρίσματα" θα κάνω, και ο Χριστός πουθενά, η προσευχή πουθενά.
Λέμε πολλά "Κύριε ελέησον" σύμφωνα με το μουσικό κείμενο, όμως ούτε ένα "Κύριε ελέησον" δεν βγαίνει από την καρδιά μας.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και ιεροψάλτες που αγαπούν αυτό που κάνουνε, και το κάνουμε συνειδητά, υπεύθυνα, ταπεινά, με εκκλησιαστικό φρόνημα, έχοντας μια ζωή που μοσχοβολά θυμίαμα. Και αυτό βγαίνει και στο ψάλσιμό τους, το βλέπεις με το πως στέκονται στο αναλόγιό τους, πως κινούνται μέσα στο Ναό, στην καθημερινότητά τους.
Είναι αυτοί οι ιεροψάλτες που με το μειλίχιο ύφος τους, με την ανοικτή καρδιά τους προσελκύουν και νέα παιδιά στο αναλόγιο. Και γεμίζουν τα αναλόγια με παιδικές φωνές που μαθητεύουν κυρίως μέσα στην λατρεία και όχι μόνο στα θρανία των ωδείων. Η Βυζαντινή μουσική σπουδάζεται πάνω στο αναλόγιο.
Ελπίζω να μην δημιούργησα σκάνδαλο με τα γραφόμενά μου. Απλά ήθελα να τονίσω τον σημαντικότατο ρόλο των ιεροψαλτών μέσα στην λατρευτική ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας. Μπορούν να κάνουν μεγάλο καλό αλλά και να βλάψουν. Μπορεί το αναλόγιο να γίνει ο οδός της προσωπικής τους σωτηρίας τους ή της απώλειάς τους.
Μακάρι όλοι μας να καταλάβουμε γιατί βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία. Και ο λόγος αυτός είναι για να βρούμε τον Χριστό, όχι για να πιάσουμε κάποια θέση, όχι για να κτίσουμε ένα καλό όνομα, ούτε για να αναδειχθούμε κοινωνικά.
Είτε είσαι ιεροψάλτης, είτε κληρικός δεν πρέπει να ξεχνάς γιατί βρίσκεσαι μέσα την Εκκλησία. Το ότι βρίσκεσαι στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι ό,τι κάνεις είναι σωστό και θα σωθείς. Διότι η πρόθεσή μας, τα κριτήρια με τα οποία κάνουμε κάτι θα κρίνει και το εσχατολογικό αποτέλεσμα των πραξεών μας. Μακάρι τα κίνητρά μας να είναι αγαθά, καλοπροαίρετα και θεμελιωμένα πάνω σ' αυτήν την ιερή αγωνία μας: να ευαρεστούμε τον Χριστό μας και όχι τους κόλακες, τον κόσμο, τα πλήθη.
Ας το θυμόμαστε όλοι μας: μπορεί να ερμηνεύεις απίστευτα καλά κάποιο δύσκολο βυζαντινό μάθημα, μπορεί να έχεις απίστευτα καλή φωνή· χωρίς υπακοή και ταπείνωση, χωρίς υπομονή και διάκριση, χωρίς συγχωρετικότητα και αγάπη, δεν σώζεσαι.
Εάν οι μουσικές μου γνώσεις γίνονται αιτία να χάνω τον Χριστό μου, να τα βράσω όλα. Καλύτερα να μην ξαναψάλλω ποτέ, παρά να χαθώ αιώνια.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14000 ΝΗΠΙΩΝ ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ




Τη μνήμη των Αγίων 14.000 σφαγιασθέντων Νηπίων στη Βηθλεέμ τιμά σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
 Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο πονηρός και πανούργος αυτός βασιλιάς σκαρφίστηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ.
Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.
Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους.
Η χριστιανική Εκκλησία, ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίστηκαν εν ύδατι, βαπτίστηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.
Απολυτίκιο:
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

d3fb5468c574fa67052afc9414fc694a
  
Δυστυχώς μέσα στην συμφωνία των Χριστουγέννων, υπάρχει και μια παραφωνία. Στο γεγονός των Χριστουγέννων έλαβε μέρος η αγγελική χορωδία με το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…»Ελαβαν μέρος με την χαρά τους οι άνθρωποι. Εκπρόσωποι τους οι βοσκοί και οι μάγοι. Αλλά μέσα στην τόση χαρά υπάρχει και η παραφωνία της κακίας και του μίσους. Είναι ο Ηρώδης.
Αν η Παρθένος Μαρία είναι το πρόσωπο στο φόντο των Χριστουγέννων η μανία του Ηρώδη είναι η σκιά των Χριστουγέννων. Δυο πράγματα λέει ο ιερός Χρυσόστομος κατέλαβαν τον Ηρώδη. Η μανία και η άνοια. Ρώτησε τους σοφούς να του πουν την προφητεία για τον Χριστό. Εάν πίστευε στις προφητείες ήταν ανόητο να νομίζει ότι μπορεί ν’ αντισταθεί στην εκπλήρωσή τους. Εάν πάλι δεν πίστευε στις προφητείες ήταν ανόητο να φοβάται σε κάτι ανύπαρκτο. Η άνοια είναι τρέλα και ο τρελός δεν ξέρει τι κάνει. Ήταν τρελός ο Ηρώδης. Η εξουσία, η μανία της εξουσίας κάνει κάποτε παρανοϊκό τον άνθρωπο.
Στα σκοτεινά δουλεύουν οι΄άνθρωποι του σκότους για να πολεμήσουν την αλήθεια τον Ιησού Χριστό. Έτσι στα σκοτεινά άρχισε την μανία του ο Ηρώδης «λάθρα καλέσας τους Μάγους…» Ανυποψίαστοι οι Μάγοι νόμιζαν ότι μέσα στην μυστικοπάθεια εκείνη ο Ηρώδης θέλει να μυηθεί στο θαύμα που περίμεναν και εκείνοι. Αλλά τον αθώο δεν τον αφήνει ο Θεός να παγιδευτεί. Και οι Μάγοι ήταν αθώοι και δεν παγιδεύτηκαν.
Τον δόλο και την υποκρισία χρησιμοποιούν οι σκοτεινοί άνθρωποι. Παριστάνουν τους φίλους ενώ είναι φίδια. Και ο Ηρώδης δεν παρέστησε τον εαυτό του μόνον ως φίλο του Χριστού αλλά και ως ταπεινό προσκυνητή. Κάποτε όμως οι κακοποιοί ξεσκεπάζονται. Πέφτει η μάσκα της υποκρισίας και εμφανίζεται η αγριότητα. Έτσι ο ευγενέστατος προς τους Μάγους Ηρώδης αγριεύει και θυμώνει, διότι το δίκτυο των πληροφοριών του δεν λειτούργησε όπως περίμενε. Και υπογραμμίζει ο υμνογράφος του κανόνος των Χριστουγέννων «Μανείς ο Ηρώδης εταράττετο, Χριστον ανελείν ο θεομάχος φρυαττόμενος»
Και η μανία κορυφώνεται. Ο Ηρώδης γίνεται αιμοδιψής. Γίνεται δε αυτουργός της πιο άνανδρης δολοφονίας. Διατάζει να σφαγούν όλα τα βρέφη από δύο χρονών και κάτω. Ούτε ένα, ούτε δύο. Χιλιάδες τα θύματα της θηριωδίας του Ηρώδη.
Πολλοί ρωτάνε, γιατί να επιτρέψει ο Θεός να σφαγούν τόσα βρέφη; Δεν θ΄ασχοληθούμε τώρα με αυτό Άλλωστε η μόνη που δεν έχει το δικαίωμα να απευθύνει το ερώτημα αυτό είναι η κοινωνία μας. Μια κοινωνία που τσαλαπατά εκατομμύρια λουλούδια με τον αγριότερο τρόπο, δεν έχει δικαίωμα να ρωτά γιατί κόπηκαν μερικές χιλιάδες λουλούδια για να μεταφυτευθούν τον κήπο του παραδείσου. Μια κοινωνία όπως η Ελληνική που σφάζει κάθε δέκα χρόνια 15.000 παιδιά με το μαχαίρι των εκτρώσεων δεν έχει το δικαίωμα να ρωτά..
Αν ο Ηρώδης είναι το σύμβολο της πιο άδικης αιματοχυσίας, το ανθρώπινο αίμα δεν έπαψε να χύνεται και να γίνεται ποτάμι. Ακόμα και στην Βηθλεέμ στον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός εκεί του ακούστηκε ο ύμνος της εν Χριστώ ειρήνης και εκεί ακόμα και σήμερα κρότοι πολέμου αντηχούν και αίμα αδικοσκοτωμένων καθημερινώς τρέχει. Αιματοχυσία στην Παλαιστίνη. Αιματοχυσία σε αλληλοσπαρασώμενες χώρες σε πολλά μέρη της υφηλίου. Και αυτό διότι φοβούνται μερικοί να μην χάσουν τα συμφέροντά τους και την εξουσία τους.
Αν ο Ηρώδης είναι σύμβολο της παιδοκτονίας, την παιδοκτονία αυτή βλέπουμε κατά τον απαισιώτερο τρόπο και σήμερα. Σκοτώνονται παιδιά. Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες είχαν τον Καιάδα που έριχναν μέσα τα ανάπηρα παιδιά. Ο Χριστός ήρθε να καταργήσει τον Καιάδα, να κλείσει την φρικτή αυτή χωματερή, που σαν σκουπίδια πετούσαν τα παιδιά. Και στην χριστιανική Ελλάδα σήμερα έχουμε φτιάξει έναν φρικτότερο Καιάδα όπου πετούν τα αθωότερα παιδιά, τα αγέννητα βρέφη που η κυοφορία τους είναι ανεπιθύμητη. Όλα τα επαγγέλματα έχουν τον προστάτη τους Άγιο. Οι γιατροί, οι όλοι βέβαια, οι εκτρωσιολόγοι έχουν ως προστάτη τους τον άγριο Ηρώδη.
Ηρώδης! Το σύμβολο των περισσοτέρων σπιτιών. Στην Βηθλεέμ οι μανάδες σπάραζαν που τους άρπαζαν τα βρέφη και τα έσφαζαν μπρος στα μάτια τους. Σήμερα γυναίκες γελάνε, που μόνες τους παρέδωσαν τα βρέφη τους στον σφαγιασμό, στην έκτρωση. Αυτό δεν είναι απλώς παιδοκτόνο έγκλημα είναι εθνοκτόνο, είναι Χριστοκτόνο…
Και η παιδοκτονία συνεχίζεται. Από τα παιδιά που κατορθώνουν να δουν το φως του Ήλιου πόσα πρόωρα σκοτώνονται από τα ναρκωτικά, από τα σκοτάδια των νυκτερινών κέντρων. Τελικά ο Ηρώδης απέτυχε στο έργο του. Για τον Ηρώδη και για όσους πολέμησαν τον Ιησού Χριστό ισχύει το «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχην του παιδίου» Στο Ευαγγέλιο βλέπουμε μια υποστολή μια έπαρση σημαίας. Η σημαία του Ηρώδη κατακόκκινη από το αίμα υποστέλλεται. Η σημαία του Χριστού, το σύμβολο της αγάπης υψώνεται. Μόνον όταν επιστρέψει ο εξόριστος Χριστός στις καρδιές μας, μόνον όταν επιστρέψει και στα σπίτια μας, στην πατρίδα μας, μόνον όταν ο Σταυρός του υψωθεί παντού ως σύμβολο αλλά και ως τρόπος ζωής, μόνον τότε ο κόσμος θα αλλάξει. Και στον ορίζοντα τότε του κόσμου θα λάμψει το άστρο της Βηθλεέμ, το άστρο της αγάπης και της δικαιοσύνης, ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης ο Ιησούς Χριστός.

ΕΤΕΡΟΝ ΔΕ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΟΥΚ ΕΙΔΟΝ ΕΙ ΜΗ ΙΑΚΩΒΟΝ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ



«Ἕτερον δέ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου» (Γαλ. 1, 19)
«Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδερφό του Κυρίου»

Η Καινή Διαθήκη, σε ορισμένα σημεία της αναφέρει στοιχεία που δείχνουν ότι ο Χριστός υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Δεν είναι μόνο οι χρονολογήσεις που κάνει ο ευαγγελιστή Λουκάς, τόσο στην Γέννηση, όσο και στην Βάπτιση του Κυρίου, οπότε αναφέρεται τόσο στον αυτοκράτορα της Ρώμης, τον Αύγουστο και αργότερο τον Τιβέριο, όσο και σε πρόσωπα που ήταν ηγεμόνες, όπως ο Κυρήνιος στην Συρία (Λουκ. 2, 1-2), ο Πόντιος Πιλάτος, οι τετράρχες Ηρώδης, Φίλιππος και Λυσάνιος (Λουκ. 3, 1). Είναι και αναφορές όπως αυτή που κάνει ο απόστολος Παύλος για τον αδερφό του Κυρίου, τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο, τον οποίο η Εκκλησία μας τιμά την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση. Ο απόστολος των εθνών δε μιλά για ένα πρόσωπο της φαντασίας, αλλά για τον πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων, ο οποίος απελάμβανε κύρους ανάμεσα στους μαθητές και στους πρώτους χριστιανούς και υπήρξε ο πρόεδρος της Αποστολικής Συνόδου του 49 μ. Χ.
Το ότι ο Χριστός είχε αδέρφια από τον προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ είναι γνωστό από την παράδοση. Αυτό όμως που ουσιαστικά η Εκκλησία τονίζει είναι ότι ο Χριστός δεν είναι ένας λογοτεχνικός ή ένας φαντασιακός ήρωας, αλλά ο Θεός που έγινε άνθρωπος και ως άνθρωπος είναι ενταγμένος σε μία συγκεκριμένη οικογένεια, έζησε σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους ηγεμόνες του τόπου όπου έζησε και έδρασε, με την σύμφωνη γνώμη της ρωμαϊκής διοίκησης, η οποία κυβερνούσε τον τότε γνωστό κόσμο. Τα στοιχεία αυτά καταγράφονται και στους ιστορικούς της εποχής, τον Φλάβιο Ιώσηπο και τον Τάκιτο.  
Η καταγραφή αυτή μας δίνει την ευκαιρία να σταθούμε σε τρία σημεία.
Πρώτον, ότι για όσους αρέσκονται να εξετάζουν τα γεγονότα με κριτήριο την επιστήμη και τον ορθολογισμό ο Χριστός ως άνθρωπος υπήρξε. Δεν είναι ένα γέννημα της φαντασίας, ούτε και ένα μυστηριώδες πρόσωπο που δεν γνωρίζουμε την κατά άνθρωπον ταυτότητά του. Επομένως, το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν ο Χριστός είναι ένας από τους ξεχωριστούς ήρωες της ανθρώπινης ιστορίας, που ανήκει στο χτες, όπως όλοι οι άλλοι ή πρόκειται για ένα πρόσωπο το οποίο μας καλεί να λάβουμε θέση έναντί Του. Όχι για το αν υπήρξε ή ποιος ήταν κατά άνθρωπον, αλλά αν είναι για μας Θεός ή όχι.
Δεύτερον, είναι απόδειξη του σεβασμού του Θεού στην ελευθερία του ανθρώπου, την οποία Εκείνος μας δώρισε, δημιουργώντας μας κατ’ εικόνα Του, το ότι μας παρέχει τα στοιχεία, αλλά ζητά από εμάς να λάβουμε θέση έναντί Του. Και η θέση έχει να κάνει με την πίστη ή όχι. Αν για μας ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος λυτρωτής και σωτήρας του κόσμου από τον θάνατο και ο χορηγός της ανάστασης και της ζωής ή ένα αδιάφορο πρόσωπο, το οποίο έγραψε ιστορία αλλά δεν έχει να πει τίποτα προσωπικά στον καθέναν μας, από την στιγμή που κινούμαστε ελεύθερα και δεν θέλουμε να έχουμε δέσμευση έναντί Του, να αποφασίσομε αν αναζητήσουμε και γνωρίσουμε τις εντολές Του, τον τρόπο με τον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε με αυτές ή αν θα προχωρήσουμε στην ζωή μας σαν να μην υπάρχει ή σαν είναι μία ευχάριστη ανάπαυλα στην καθημερινότητά μας, μία παράδοση που ομορφαίνει, ξεκουράζει, αλλά δεν αλλάζει την πορεία μας.
Τρίτον, είναι ένα σημείο που μας δείχνει ότι έχουμε κληθεί στην Εκκλησία μας να γίνουμε κι εμείς αδέρφια του Χριστού, όχι τώρα εκ της συγγενείας της κατά άνθρωπον, αλλά εκ της συγγενείας εκ του βαπτίσματος και της πίστεως. Κι αυτό είναι το νόημα των εορτών που ζούμε στην Εκκλησία. Να υπερβούμε το εξωτερικό κέλυφός τους και να ζήσουμε και την ουσία τους, δηλαδή την δίψα για κοινωνία με τον Χριστό, την αδελφοποίησή μας μέσω του Σώματος και του Αίματος του Θεανθρώπου και της ενότητάς μας στην αγάπη και στην Θεία Ευχαριστία. Διότι όταν είμαστε αδελφοί του Χριστού, γινόμαστε και αδελφοί μεταξύ μας!
Η σχέση με τον Χριστό είναι σχέση που δεν είναι κλειστή, αλλά ανοιχτή. Δεν μένει στην αποκλειστικότητα της συγγένειας ή της θρησκευτικότητας. Είναι μία συνεχής πρόσκληση προς όλη την ανθρωπότητα να συμμετάσχει και να ζήσει με τον Θεάνθρωπο στην Εκκλησία. Η ανοιχτότητα όμως προϋποθέτει και το ΝΑΙ της ελευθερίας του καθενός μας. Μας δόθηκε και κληθήκαμε να είμαστε αδέρφια, διότι όλοι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να γίνουμε.   Κι αυτό δεν απαντιέται με τον ρομαντισμό των ημερών. Θέλει απόφαση για ενεργή ένταξη στην Εκκλησία και αγώνα για συνάντηση με τον Χριστό. Εκείνος μας δίδεται. Εμείς Τον δεχόμαστε;

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29-12-2019-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Β' 13-23

Christougenna
Πρωτότυπο Κείμενο
Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων, ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ Ἡρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.
Νεοελληνική Απόδοση
Όταν αναχώρησαν οι μάγοι, ένας άγγελος του Θεού παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ στο όνειρό του και του είπε: «Σήκω αμέσως, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο και μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί ο Ηρώδης όπου να’ ναι θα ψάξει να βρει το παιδί, για να το σκοτώσει». Ο Ιωσήφ σηκώθηκε αμέσως, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και μέσα στη νύχτα έφυγε στην Αίγυπτο∙ εκεί έμεινε ώσπου πέθανε ο Ηρώδης. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου που είχε πει ο προφήτης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου». Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ. Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα παιδιά από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης Ιερεμίας: «Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς∙ για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δεν βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή». Όταν, λοιπόν, πέθανε ο Ηρώδης, ένας άγγελος σταλμένος από τον Κύριο εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο, και του είπε: «Σήκω πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε στη χώρα του Ισραήλ, γιατί πέθαναν όσοι ήθελαν να θανατώσουν το παιδί». Τότε ο Ιωσήφ σηκώθηκε, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και γύρισε πάλι στη χώρα του Ισραήλ. Όταν έμαθε πως βασιλιάς της Ιουδαίας είναι ο Αρχέλαος, στη θέση του πατέρα του, του Ηρώδη, φοβήθηκε να εγκατασταθεί εκεί. Με θεϊκή εντολή όμως, που του δόθηκε στο όνειρό του, αναχώρησε για την περιοχή της Γαλιλαίας. Ήρθε λοιπόν, κι εγκαταστάθηκε στην πόλη Ναζαρέτ. Έτσι εκπληρώθηκε για τον Χριστό η προφητεία που έλεγε ότι θα ονομαστεί Ναζωραίος.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29-12-2019-ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β'11-19



Christougenna 2
Πρωτότυπο Kείμενο
Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.
Νεοελληνική Απόδοση
Αδελφοί, πρέπει να ξέρετε, πως το ευαγγέλιο που σας κήρυξα εγώ δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις. Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δε στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδερφό του Κυρίου.

ΑΓΑΠΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΑΣ



Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.

Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάντη; Είναι δυνατόν να μην νιώσεις δύναμη γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν ντρέπεται, δεν σιχαίνεται και δεν αποστρέφεται το σκοτάδι και την βρωμιά σου; Δεν φοβάται να λερωθεί αρκεί να ξέρει ότι θέλεις να ζήσεις;
Γι’ αυτό μην ακούς όλους εκείνους τους γδάρτες ονείρων, που σε γεμίζουν ενοχές λέγοντας σου ότι ο Θεός σιχαίνεται εσένα και τα λάθη σου. Όχι μόνο δεν σε αποστρέφεται αλλά ακριβώς γι΄αυτό ήρθε στο κόσμο, για να συναντήσει όλους εκείνους που ενώ νιώθουν μηδενικά λαχταρούν να γίνουν φάντες. Άλλωστε δεν θα κριθούμε από αυτό που είμαστε αλλά από εκείνο που λαχταρήσαμε να γίνουμε.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΣΜΥΡΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ



Τη μνήμη των Αγίων Δισμυρίων (20.000) μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια τιμά σήμερα, 28 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών.
Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία. Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.
Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθαίου, ιστ’ 18). Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.
(Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).
Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείον στράτευμα, πόλις αγία, περιούσιος λαός Κυρίου, ανεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τη γαρ αγάπη αυτού δροσιζόμενοι, δια πυρός τον αγώνα ηνύσατε. Αλλ’ αιτήσασθε, ελέους σοφοί τον πρύτανιν, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ





Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
‘Ο πολιτισμός της τεχνολογίας του καιρού μας, εξίσου χρήσιμος και βλαβερός, δεν σμίκρυνε το κακό στον κόσμο, αλλά σμίκρυνε στους ανθρώπους τη δύναμη να εξεγείρονται ενάντια στο κακό.
Ενάντια στο κακό, οι άνθρωποι εξεγείρονται ή από εγωιστικές ή από θρησκευτικές αιτίες.
Η επανάσταση από τον εγωισμό των ατόμων ή της μάζας είναι σκληρή και ολιγόχρονη, ενώ η επανάσταση βασισμένη στην πίστη είναι ανθρωπιστική και μακρόχρονη.
Ο δικός μας καιρός, ο καιρός του τεχνικού πολιτισμού, ακριβώς επειδή είναι μονόπλευρα πλούσιος (μόνο από την πλευρά της τεχνολογίας), χρειάζεται πιο πολύ απ’ οποιονδήποτε άλλο καιρό μια επανάσταση των ανθρώπων βασισμένη στην πίστη.
Όχι ένας άνθρωπος, αλλά μια ολόκληρη γενιά πρέπει να είναι έτοιμη για μια τέτοια επανάσταση εναντίον του κακού.
Γι’ αυτό, αφήστε, αδέλφια, τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό, να ποτιστούν με το πνεύμα του Χριστού, με το πνεύμα της πιο μεγαλειώδους και κάλλιστης επανάστασης ενάντια στο κακό.’

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Αποτέλεσμα εικόνας για παισιοσ
-Όταν έχει ανομβρία (πνευματική) είμαι ευχαριστημένος αν δω στον ουρανό να στέλνει ο Θεός έστω να μικρό σύννεφο (παρηγοριάς).
-Ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο την γλώσσα που μπορεί να καταλάβει. Π.χ. στην Π. Διαθήκη όταν οι Εβραίοι αποστατούσαν από τον Θεό, επέτρεπε εκείνος να τους σφάξουν οι Φιλισταίοι για να μετανοήσουν κι επιστρέψουν στον αληθινό Θεό.
-Η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι μια συνεχής προσευχή.
-Αυτό το λίγο που μπορούμε να κάνουμε να το κάνουμε πρόθυμα (με φιλότιμο) και με ταπείνωση. Η ταπείνωση αναπληρώνει πολλά απ’ αυτά του δεν μπορούμε να κάνουμε.
-Όταν ζητάμε από το Θεό ταπείνωση μη νομίσουμε ότι θα μας τη στείλει με τη σέσουλα. Συμβαίνει να μας τη στέλνει αναπάντεχα μ’ έναν άνθρωπο που ήρθε να μας ταπεινώσει.
-Όταν δεν ταπεινωθεί κανείς εκούσια θα ταπεινωθεί ακούσια.
-Ο άνθρωπος θα ταπεινωθεί όταν γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του.
-Θα ταπεινωθώ όταν θέλω εγώ κι’ όχι όταν θέλει ο διάβολος.
-Όταν πονάει κανείς για τη αμαρτία που έκανε, τον χαϊδεύει ο Θεός.
-Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει άγχος. Όταν κλωτσάει κανείς στην παιδαγωγία του Θεού, υπάρχει εγωισμός.
-Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του δεν χρειάζεται εξυπνάδα και φιλοσοφίες. Ας στοχαστεί πρώτα πως τον έπλασε ο Θεός άνθρωπο και δεν τον έκανε άλογο κτήνος και να τον ευχαριστήσει. Να τον ευχαριστήσει ακόμα ιδιαίτερα γιατί τον έκανε Ορθόδοξο Χριστιανό και γενικά για ό,τι άλλο του έδωσε.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ,ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ




«Πίνετε , όσο πιο συχνά, τόσο πιο καλά, Είναι το καλύτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο. (Αρχιεπίσκοπος Άγιος Λουκάς καί ιατρός).
Μπορεί ο Αγιασμός να έχει μια περίοπτη θέση στη ζωή των πιστών, πόσοι, όμως, αλήθεια γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι ο Αγιασμός, κάθε πότε και πως τελείται, πότε τελούμε Αγιασμό στο σπίτι μας και πως τον χρησιμοποιούμε;
Αγιασμός λέγεται η ωραία εκείνη ακολουθία κατά την οποία με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος κατά την διάρκεια της αναγνώσεως της σχετικής ευχής αγιάζεται το νερό. Με το αγιασμένο αυτό νερό παρέχονται ποικίλες ευλογίες σ’ όσους με πίστη το πίνουν, ραντίζουν ή ραντίζονται.
Ο μικρός προέκυψε κατ’ απομίμηση του μεγάλου Αγιασμού, ο οποίος μαζί με την ακολουθία της Παρακλήσεως τον επηρέασαν μορφολογικά. Αυτό μαρτυρείται από τις Αποστολικές Διαταγές καί τελείται όχι μόνο στίς πρωτομηνίες, αλλά καί σε κάθε ασθένεια ή ανάγκη (Πηδάλιον, σελ.278)…
Αγιασμός: Η τέλεση και περιεχόμενό του
Ο Αγιασμός, τελείται συνήθως κάθε μήνα στους Ιερούς Ναούς (τις πρωτομηνίες, πλην Ιανουαρίου) καί στα σπίτια, όσων το επιθυμούν, για προσέλκυση θείων ευλογιών. Σέ ποικίλες άλλες περιπτώσεις, όπως ευλόγηση γραφείων, καταστημάτων, οχημάτων, έναρξη μαθημάτων ή εργασιών, θεμελιώσεις, εγκαίνια, κ.λ.π. τελούνται οι λεγόμενες περιστατικές ακολουθίες Αγιασμού. Στίς ακολουθίες αυτές μετά τα Ειρηνικά πρέπει να προστίθεται καί η αγιαστική ευχή του ύδατος πού απουσιάζει από τα Ευχολόγια, γιατί η ευχή «Κλίνον, Κύριε το ους σου…» δεν είναι αγιαστική ευχή.
Στούς Ι. Ναούς ο μικρός Αγιασμός τελείται κανονικά μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Μετά το πέρας του Αγιασμού, πρώτα τρώμε το Αντίδωρο καί μετά πίνουμε το μικρό Αγιασμό. Η ακολουθία του έχει θεομητορικό χαρακτήρα, πού της δίνει τη μορφή παρακλήσεως στη Θεοτόκο.
Στά Ειρηνικά, πού εκφωνούνται από τον Ιερέα, ζητείται να αγιαστεί το ύδωρ με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος καί να αποκτήσει δύναμη καθαρτική, ιαματική, αποτρεπτική των επιβουλών των εναντίων δυνάμεων καί φωτιστική. Με τις καθαγιαστικές ευχές της ακολουθίας αυτής η Χάρη του Θεού με τη μετάληψη καί το ραντισμό του καθαγιασμένου ύδατος απομακρύνει τους «ρύπους των παθών» καί θεραπεύει τις ασθένειες, «τάς νόσους ψυχών τε καί σωμάτων».
Πότε συμμετέχουμε ή κάνουμε Αγιασμό
Εξ αιτίας όλων αυτών οι πιστοί χριστιανοί πού γνωρίζουν τις δωρεές καί τις ευλογίες πού απορρέουν από τη πολύκαρπη καί πολύφημη αυτή ακολουθία του Αγιασμού, φροντίζουν καί:
• Συμμετέχουν στους Αγιασμούς πού τελούνται τις πρωτομηνίες στον ενοριακό τους ναό, μεταλαμβάνουν από το αγιασμένο νερό καί το μεταφέρουν καί στο σπίτι τους.
• Καλούν κατά διαστήματα τον Ιερέα για να τελέσει την ακολουθία του Αγιασμού στο ίδιο τους το σπίτι προς αγιασμό όλων των μελών της οικογενείας καί του οίκου τους.
• Καλούν επίσης εκτάκτως Ιερέα, όταν όλα τους πάνε ανάποδα καί αντιλαμβάνονται ότι ζουν την απουσία του Θεού από τη ζωή τους. Επίσης, τον καλούν, όταν υποψιάζονται ότι τους έχουν κάνει μάγια, ώστε, με τη δύναμη του αγιασμένου νερού καί την εν γένει ακολουθία, ο Θεός να αποδιώξει «τάς εναντίας δυνάμεις» καί να βασιλεύσει στο σπίτι τους η ειρήνη του Θεού καί ο νόμος Του.
Εννοείται ότι αυτό πού επιζητούμε -για διόρθωση των κακώς κειμένων- δεν γίνεται μαγικά, αυτονόητα, επειδή κάναμε Αγιασμό, ή χωρίς δικό μας κόπο. Εφ’ όσον η μέχρι τούδε τακτική καί συμπεριφορά μας δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα -«καί τα κάναμε θάλασσα»- χρειάζεται, διόρθωση, αλλαγή του τρόπου ζωής μας.
ΟΤΑΝ αποφασίσουμε αύτη την αλλαγή καί αρχίσουμε να ζούμε κατά Θεόν, ΤΟΤΕ θα πάψει να επηρεάζει το σπιτικό μας ο διάβολος καί οι δαίμονές του, καί θα κυβερνά τη ζωή μας ο Χριστός καί οι Άγγελοί Του. Εάν προ ή μετά τον Αγιασμό τρέχουμε σε μάγους ή μέντιουμ, εάν παραμελούμε συστηματικά τις εντολές του Ευαγγελίου καί δεν εξομολογούμαστε για να κοινωνούμε, ΠΩΣ θα ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας; Μαγικά είπαμε, ΠΟΤΕ δε λύνονται.
Πώς τελούμε Αγιασμό στο σπίτι μας
Όταν αποφασίσουμε να τελέσουμε Αγιασμό στο σπίτι μας (ή στο κατάστημα, στο γραφείο, κ.λπ.) συνεννοούμαστε με τον Ιερέα για την ημέρα καί την ώρα καί ετοιμάζουμε τα απαραίτητα μέσα πού απαιτούνται γι’ αυτή την Ιεροπραξία:
Δοχείο (βαθύ) ή φρουτιέρα (Καλό είναι όλα αυτά τα μέσα πού χρησιμοποιούμε για τις ιεροπραξίες να τα διατηρούμε ιδιαιτέρως για αποκλειστική αγιαστική χρήση (π.χ. το δοχείο, το ποτήρι καί την πετσέτα), με νερό, κηροπήγιο με λαμπάδα, μία εικόνα της Παναγίας, θυμιατήρι (με καρβουνάκι καί λιβάνι), δέσμη βασιλικού (εάν έχουμε), μία μικρή λευκή πετσέτα για τον Ιερέα, ένα μικρό ποτήρι για να πιούμε αγιασμό καί μία κατάσταση με τα ονόματα πού θέλουμε να μνημονεύσει ο Ιερέας στον Αγιασμό (παρόντων αλλά καί απόντων). Καλό είναι να παρευρίσκονται όλα τα μέλη της οικογενείας. Μπορούν να συμμετάσχουν καί συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα.
Πώς τον χρησιμοποιούμε
Μετά την ακολουθία όσος Αγιασμός περισσεύσει έχουμε τη δυνατότητα να τον κρατήσουμε ή να τον ρίξουμε στις γλάστρες ή σε τόπο πού δεν πατιέται, ποτέ όμως στο νεροχύτη ή στην αποχέτευση. Αυτόν πού κρατάμε μπορούμε να τον πίνουμε λίγο-λίγο κάθε πρωί μετά το Αντίδωρο (εάν έχουμε).
«Πίνετε Αγιασμό, όσο πιο συχνά, τόσο πιο καλά, Είναι το καλύτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέω σαν παπάς, το λέω σα γιατρός. Από την ιατρική μου πείρα» (Αρχιεπίσκοπος Άγιος Λουκάς καί γιατρός χειρουργός). Να ρίχνουμε λίγο στα φαγητά μας, στα ζωντανά μας, στα λαχανικά του κήπου μας ή στα οπωροφόρα δέντρα μας, κ.λπ.
Όταν ένας βοσκός στην Εύβοια διαπίστωσε την προσβολή του ποιμνίου του από κάποια ασθένεια, έστειλε το γιο του επειγόντως όχι στον Κτηνίατρο, αλλά στον Ιερέα τους να του ζητήσει Αγιασμό, με τον οποίο ράντισε τα πρόβατά του καί έλυσε το πρόβλημά του.
Σέ κάποια χωριά της Κύπρου την παραμονή των Φώτων καί σ’ άλλα την 1η Σεπτεμβρίου οι γεωργοί μεταφέρουν στους Ί. Ναούς όλους τους σπόρους. τους οποίους πρόκειται να χρησιμοποιήσουν στη σπορά, για να ευλογηθούν με τον Αγιασμό αυτό.
Όσοι αντιδρούν καί δε θέλουν να πιουν Αγιασμό, διότι υποφέρουν από κάποια αιτία (οι ψυχοπαθείς συνήθως δεν αντιδρούν), τους ρίχνουμε λίγο Αγιασμό στο φαγητό ή στο ποτήρι τους. Ο Γέροντας π. Παΐσιος σ’ ένα παιδί πού το πείραζε ο δαίμονας, ξέροντας ότι δε θα πιει τον Αγιασμό, του έδωσε να φάει γλυκά για να διψάσει καί μετά του έδωσε νερό να πιει, στο όποιο έριξε καί Αγιασμό. Μόλις τον ήπιε άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει! Τί έχει μέσα;».
Με αυτό τον τρόπο βοηθάμε τους ανθρώπους μας κάνοντας με πίστη σωστή χρήση του Αγιασμού, με τον οποίο τους αγιάζουμε καί αγιαζόμαστε. Ιδίως όταν συνηθίσουμε κάθε ημέρα μαζί με την πρωινή μας προσευχή (η Προοιμιακή διαρκεί μόνο 2′) να πίνουμε καί λίγο Αγιασμό (πρίν από τον . . . καφέ μας!)
Επειδή το καθαρό νερό μόνο δέχεται τη Χάρη καί γίνεται Αγιασμός, ας προσέξουμε την καθαρότητα της ζωής μας, για να έχουμε τη δυνατότητα καί του δικού μας αγιασμού.
Τον αγιασμό τον πίνουμε νηστικοί! Όπως και το αντίδωρο εξάλλου!
Όταν καταλύουμε αντίδωρο και αγιασμό,προηγείται το αντίδωρο και έπεται ο -μικρός-αγιασμός, καλόν είναι ο χριστιανός, το πρωί, αφού κάνει την προσευχή του ,ή έστω το σταυρό του, να έχει φυλαγμένο αντίδωρο κομμένο σε πολύ μικρά κομματάκια-φυλαγμένα σε ένα καθαρό δοχείο, είτε στο ψυγείο, είτε να το έχει καψαλίσει για να μην μουχλιάσει- και να λαμβάνει ένα από αυτά κ μετά να πίνει -αρκετή ποσότητα- αγιασμό, κ έτσι να ξεκινάει τη μέρα του!»