ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

Κλήρος και λαός της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, υποδέχθηκε λίγο μετά τις 17:15 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, το σκήνωμα του μακαριστού Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κυρού Καλλινίκου.

Εψάλλει Επιμνημόσυνη Δέηση από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης κ.Συμεών, Δημητριάδος κ.Ιγνάτιο, Πτολεμαΐδος κ.Εμμανουήλ και του οικείου Ποιμενάρχου, Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Σήμερα το βράδυ (21:30) θα τελεστεί στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Πειραιώς Ιερά Αγρυπνία, Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνατίου και αύριο το πρωί, Κυριακή της Τυρινής, θα τελεστεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Η Εξόδιος Ακολουθία του μακαριστού Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κυρού Καλλινίκου, θα τελεστεί την Τρίτη 3 Μαρτίου στις 11:00 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, Προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερωνύμου.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΗΣ:ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 1821 ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

«Κεντρική θέση στην Ελληνική Επανάσταση κατέχει η Εκκλησία. Τυγχάνει πασίδηλο, ότι οι Έλληνες με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της, κατόρθωσαν ν’ αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό τεσσάρων αιώνων» αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος και προσθέτει:  «Ως Ιεράρχης μιάς ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως, της Μάνης, απ’ όπου ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση διατυπώνω την αρχιερατική μου γνώμη και την εκφράζω δημόσια, ότι οι αρμόδιοι της Επιτροπής του εορτασμού των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, θα πρέπει να επανεξετάσουν το όλο ζήτημα του σήματος και να λάβουν την ιστορική απόφαση, να τεθεί ο Σταυρός στο σήμα της Επετείου»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΆΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΝΗΣ

Ἡ ἐπέτειος τῶν διακοσίων χρόνων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης (1821-2021), ἀποτελεῖ ἕνα σπουδαιότατο γεγονός, γιά ὁλόκληρο τόν Ἑλληνισμό, ὅπου γῆς. Σηματοδοτεῖ μία ἄριστη εὐκαιρία γιά ἐμβάθυνση στήν ἑλληνική ἱστορία, γιά προσέγγιση τῶν θυσιῶν τῆς Ἐκκλησίας, γιά ἀπότιση φόρου τιμῆς στούς ἥρωες τῆς Παλιγγενεσίας, ἀλλά συνάμα φέρει ἐνώπιον μας καί ἕνα ἐνδελεχῆ προβληματισμό, ἕνα οὐσιαστικό στοχασμό γιά τό παρόν καί τό μέλλον.

Κεντρική θέση στήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση κατέχει ἡ Ἐκκλησία. Τυγχάνει πασίδηλο, ὅτι οἱ Ἓλληνες μέ τήν καθοδήγηση καί συμπαράσταση της, κατόρθωσαν ν’ ἀποτινάξουν τόν ὀθωμανικό ζυγό τεσσάρων αἰώνων. Πραγματικά, ἄν ἀπουσίαζε τό κίνητρο τοῦ συνθήματος: «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», δέν θά γινόταν τό θαῦμα τῆς ἐθνικῆς ἀπελευθέρωσης, τό ὁποῖο μποροῦμε νά ἰσχυρισθοῦμε ὅτι φώτισε τήν παγκόσμια ἱστορία.

Ἕνα πρῶτο σημεῖο, ἄξιο προσοχῆς εἶναι ἡ πίστη στό Θεό. Αὐτή ἡ πίστη ἐμψύχωνε τό Γένος τῶν Ἑλλήνων καί ἀνδρείωνε τούς μαχητές καί πολεμιστές στή ξηρά καί τή θάλασσα, σ’ ὅλες τίς πολεμικές ἐπιχειρήσεις ἐνάντια σέ μιά αὐτοκρατορία. Ἡ μάνα Ἐκκλησία στάθηκε τό καταφύγιο τῶν σκλαβωμένων Ἑλλήνων, ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς καί ἡ ἐλπίδα γιά τήν νίκη. Ἦταν αὐτή, ἡ Ἐκκλησία, πού διετήρησε καί διέσωσε τήν ἑλληνική γλῶσσα, πού δίδαξε ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καί τοῦ Βυζαντίου, πού κράτησε τούς Ἕλληνες, ὥστε νά μήν ἐξισλαμιστοῦν καί τουρκέψουν. Ἄν ἀφαιρεθεῖ αὐτός ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς πίστεως στό Θεό ἀπό τό οἰκοδόμημα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, τότε ὁ μεγάλος ἀπελευθερωτικός ἀγῶνας κατά τῶν Τούρκων δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά μία ἀνώφελη, ἀναιμική καί ὑλιστική ἰδεολογία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὁ λαός προσέβλεπε πρός τήν Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία τήν θανατηφόρα ἀπελπισία τήν μετέτρεψε σέ ἀνάσταση χαρᾶς τοῦ Γένους.

Δεύτερο χαρακτηριστικό, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά μή λησμονοῦμε εἶναι τό πλῆθος τῶν μαρτύρων πού ἀναδύεται μέσα ἀπό τούς κόλπους τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατά τά σκληρά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας καί κατά τήν περίοδο τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης. Ἀπ’ αὐτούς τούς μάρτυρες – νεομάρτυρες, ἄλλοι βασανίστηκαν, ἄλλοι ἀπηγχονίστηκαν, ἄλλοι πέθαναν μέσα σέ φρικτούς πόνους καί μαρτύρια ἤ μέσα σέ σκοτεινές φυλακές καί ἡ αἰτία καί μόνον ἦταν ἡ ταυτότητα τους, Ἕλληνες ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Οἱ ἥρωες – μάρτυρες αὐτοί δέν πρόδωσαν Χριστό καί Ἑλλάδα. Τό αἷμα τους πότισε τό δένδρο τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος ἀπό τόν Πατριάρχη Γρηγόριο τόν Ε’, τόν Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τήν Ἁγία Φιλοθέη τήν Ἀθηναία μέχρι τούς νέους βλαστούς Κωνσταντῖνο τόν Ὑδραῖο, Τριανατάφυλλο τῆς Ζαγορᾶς καί Μιχάλη Πακνανᾶ.

Τρίτο χαρακτηριστικό τῆς ὅλης Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, τόσο στό καμίνι τῶν χρόνων τῆς δοκιμασίας καί τῆς πίκρας, ὃσο καί στήν ἀπόφαση τῆς Ἐξέγερσης, ἀλλά καί σ’ αὐτές τίς μάχες καί τίς ναυμαχίες, ἦταν ἕνα ἱερό σύμβολο, πού ἀληθῶς δυνάμωνε τούς Ἕλληνες. Καί τοῦτο, ἦταν ὁ Σταυρός, μ’ ὃ,τι αὐτός συμβολίζει. Τήν ὑπομονή, τήν καρτερία, τήν παρηγορία, τόν ἀγῶνα, τήν θυσία, τόν θάνατο, τήν ἀνάσταση. Ὅλοι οἱ ἀγωνιστές, οἱ πολέμαρχοι καί οἱ ναύαρχοι, ὅλοι οἱ κληρικοί, μέ τήν προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ καί μέ τήν εὐλογία Του, λάμβαναν τήν δύναμη γιά τόν μεγάλο Ἀγῶνα.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ὡς Ἱεράρχης μιᾶς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τῆς Μάνης, ἀπ’ ὅπου ξεκίνησε ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση διατυπώνω τήν ἀρχιερατική μου γνώμη καί τήν ἐκφράζω δημόσια, ὅτι οἱ ἁρμόδιοι τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν διακοσίων χρόνων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, θά πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τό ὅλο ζήτημα τοῦ σήματος καί νά λάβουν τήν ἱστορική ἀπόφαση, νά τεθεῖ ὁ Σταυρός στό σῆμα τῆς Ἐπετείου. Διερωτῶμαι: Εἶναι δυνατόν τόν Σταυρόν νά τόν λησμονήσουμε καί νά τόν κρύψουμε; Ἢ εἴμεθα ἕλληνες ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἤ δέν εἴμεθα. Διαφορετικά, τό ἀδιάσπαστο τῶν δεσμῶν Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας, τό εὐεργετικό τοῦτο ἐπίτευγμα αἰώνων, πού θαυμάζει ἡ παγκόσμια κοινωνία καί εἶναι ἡ ἰδιοπροσωπεία μας, θά τό ἔχουμε καταστρατηγήσει. Οἱ ψυχές τῶν ἡρώων τοῦ ’21 ζητοῦν τόν Σταυρό.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ

Εκοιμήθη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Πειραιώς κυρός Καλλίνικος. Ο Γέροντας Καλλίνικος, με τον φλογερό πνευματικό λόγο και το απαράμιλλο κοινωνικό του έργο, αναμόρφωσε την Πειραϊκή Εκκλησία.

Από την πρώτη ημέρα της ποιμαντικής του διακονίας στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς έθεσε ως βασικές προτεραιότητές του τη στελέχωση των Ενοριών με άξιους και ιεραποστόλους κληρικούς και την πνευματική καλλιέργεια των νέων ιδρύοντας, πνευματικά κέντρα, κατασκηνώσεις και σχολές γονέων.

Ίδρυσε και στήριξε πνευματικά και υλικά το ραδιοφωνικό σταθμό «Πειραϊκή Εκκλησία», τον παιδικό σταθμό, το νηπιαγωγείο, το δημοτικό σχολείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία» καθώς και τις φιλανθρωπικές δομές της Μητροπόλεως και των Ενοριών της μέχρι και το 2006 όταν, μετά από 28 χρόνια ποιμαντορίας, αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του Μητροπολίτη για λόγους υγείας.

Παρέμεινε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2019, παραδίδοντας εν ζωή και συνειδητά όσα ο ίδιος με αυταπάρνηση, θυσίες και κόπο δημιούργησε.

Το έργο του, πρωτοπόρο ακόμα και στις μέρες μας, βρίσκει άξιους συνεχιστές στα πνευματικά παιδιά του, τα οποία κοσμούν με την παρουσία τους την Ελλαδική Εκκλησία και όχι μόνο.

EKOIMΗΘΗ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

---

Εκοιμήθη σήμερα, Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020 ο Σεβ. Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος.
Σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr σήμερα το απόγευμα στις 5 κλήρος και λαός θα υποδεχθεί το σκήνωμα του μακαριστού Μητροπολίτη πρ. Πειραιώς κυρού Καλλινίκου στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Πειραιώς, όπου θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία.
Αύριο το πρωί θα τελεστεί Θεία Λειτουργία ενώπιον του σκηνώματος του Μητροπολίτη πρ. Πειραιώς κυρού Καλλινίκου, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί την Τρίτη 3 Μαρτίου 2020 στις 11π.μ.
Ακολουθεί το επίσημο ανακοινωθέν της Ι.Μ. Πειραιώς
Ἡ Ἱ. Μητροπόλις Πειραιῶς ἀγγέλει μετά βαθυτάτης συγκινήσεως καί κατ’ ἄνθρωπον θλίψεως, τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς κυροῦ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ἀοιδίμου Ἱεράρχου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, θεοφιλῶς διαποιμάναντος ἐπί 28ετίαν τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολιν.

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Καλλίνικος θά τεθῆ εἰς προσκύνημα εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱ. Ναόν Παναγίας Τριάδος Πειραιῶς ἀπό τήν 29 Φεβρουαρίου 2020 καί ὥρα 5μμ.
Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία αὐτοῦ θά τελεσθῆ τήν 11η πμ τῆς Τρίτης 3η Μαρτίου προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β΄.
Ἐν συνέχειᾳ ὁ ἀοίδιμος κυρός Καλλίνικος θά ἐνταφιασθῆ εἰς τό ἐν Πολυδενδρίῳ Ἀττικῆς Μετόχιον τῆς Ἱ. Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, τῆς ὁποίας ἦτο ἱδρυτής καί κτίτωρ.

Κατά τήν διάρκεια τοῦ προσκυνήματος τοῦ σεπτοῦ σκηνώματος ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ, θά τελεσθῆ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία τό Σάββατο 29η Φεβρουαρίου καί Θ. Λειτουργία τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς 1η Μαρτίου.
Τήν Καθαρά Δευτέρα 2 Μαρτίου τό πρωΐ καί τό βράδυ θά τελεσθοῦν οἱ τεταγμένες Ἱ. Ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας καί τήν 9 μμ θά τελεσθῆ Ἱ. Ἀγρυπνία μέ Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία. Τό πρωΐ τῆς Τρίτης 3 Μαρτίου ὡσαύτως θά τελεσθῆ ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων καί ἐν συνεχείᾳ 11 πμ ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία.

Οἱ σημαῖες στούς Ἱ. Ναούς καί τά Ἱδρύματα τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Πειραιῶς ἕως καί τήν 3 Μαρτίου θά παραμείνουν μεσίστιες καί οἱ Ἱ. Ναοί διά πενθίμου κωδωνοκρουσίας θά ἀγγέλουν τήν ἐκδημίαν Αὐτοῦ. Ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς κηρύσσει τριήμερον πένθος.

Ὁ ἀποιχόμενος καί ἐν οὐρανοῖς ἤδη αὐλιζόμενος Πνευματικός ἡμῶν Πατήρ, ἐξεδαπάνησε ἑαυτόν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους δημιουργῶν πρωτοποριακά καί ρηξικέλευθα ἔργα.

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πειραιῶς κυρός Καλλίνικος (κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Καροῦσος) ἐγεννήθη τήν 20η Σεπτεμβρίου τοῦ 1926 στό Βαρθολομιό Ἠλείας. Ἦταν πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1956 καί Πρεσβύτερος τό 1959. Διετέλεσε λαϊκός ἱεροκήρυξ στήν Ἠλεία τό 1947, λαϊκός ἱεροκήρυξ καί κατηχητής στήν Πάτρα τό 1948, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Ν. Ταξιαρχῶν Ἀμαλιείου Ἱδρύματος τό 1959, Ἡγούμενος Ι. Μ. Βαρλαάμ Μετεώρων καί Ἱεροκήρυξ Τρικάλων 1961. Διηκόνησε ὡς Ἱεροκήρυξ στό Παγκράτι 1962-1975, ἐνῷ διετέλεσε Καθηγητής τοῦ Φροντιστηρίου Κατηχητῶν καί
Γενικός Διευθυντής τῶν Κατηχητικῶν σχολείων τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν (1967-1980).

Ἵδρυσε τήν Ἀδελφότητα «Ἡ Χρυσοπηγή», τόν Σύνδεσμο Ἀγάπης «Ὁ ἱερός Χρυσόστομος», τήν «Πνευματική Διακονία Νεότητας» (μέ τό οἰκεῖο Οἰκοτροφεῖο) καθώς καί τήν Ἱερά Συνοδική Μονή «Παναγία ἡ Χρυσοπηγή» τῆς ὁποίας διετέλεσε Ἡγούμενος ἕως τό 2019.
Συνέγραψε πέραν τῶν ἑβδομήντα (70) βιβλίων θρησκευτικοῦ καί πνευματικοῦ περιεχομένου καί ἀρθρογράφησε σέ πλεῖστα περιοδικά καί ἐφημερίδες.

Τό 1975 ἐξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγῶν καί Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐξέδωσε τήν ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», τῆς ὁποίας ἐπί ἑπταετία ἦταν Διευθυντής.

Στίς 12 Ἰανουαρίου τοῦ 1978 ἐξελέγη ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Πειραιῶς καί ἡ ἐνθρόνισή του ἔγινε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς στίς 5 Φεβρουαρίου 1978.
Παρητήθη, μετά ἀπό 28ετία στίς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 2006. Ἀπό τήν παραίτησή του καί μετά ἐφησύχαζε στήν Ἱερά Συνοδική Μονή Παναγίας Χρυσοπηγῆς.

«Ὁ Γέροντας», ὅπως τά πνευματικά του τέκνα τόν ἀποκαλούσαμε, ἀπό τίς ἀπαρχές τοῦ βίου του ἀγάπησε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἱεραποστολική δράση. Οἰκοδόμησε τόν ἔσω ἄνθρωπο κατά τά κελεύσματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Δραστηριοποιήθηκε ἐκκλησιαστικά ἀπό τά νεανικά του χρόνια στήν κατήχηση καί στό φωτισμό τῶν νέων ἀνθρώπων. Ἀγάπησε τό κήρυγμα, τήν διακονία τοῦ Λόγου, ἐργαζόμενος ἀκατάπαυστα, ἔτσι ὥστε νά εἰσέλθει ὁ Κύριος στή ψυχή τῶν προσώπων, πού τόν ἐμπιστεύονταν καί τόν ἀκολουθοῦσαν.

Ἡ ἀπόλυτη ἀφιέρωσή του στόν Τριαδικό Θεό ἐπισφραγίστηκε μέ τήν μοναχική του ἀπόκαρση καί τήν εἴσοδό του στήν ἱερωσύνη.
Οἱ δύο αὐτές κεντρικές ἐπιλογές στή ζωή τοῦ πυρπόλησαν τόν ἤδη ὑπάρχοντα ζῆλο. Ἐργαζόταν ἀκατάπαυστα καί ἀξιώθηκε νά δεῖ τούς κόπους του νά καρποφοροῦν ἀπό νωρίς.

Ἀεικίνητος καί δυναμικός, πορεύτηκε μέ μοναδικό σκοπό τήν Εὐαγγελική σπορά. Ἀπό τό Βαρθολομιό τήν τοπική του πατρίδα, στή Πάτρα, καί μετέπειτα στό Παγκράτι.
Ἀπό τήν Μονή Βαρλαάμ τῶν Μετεώρων στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγῆς στό Πολυδένδρι. Ἀπό τό φροντιστήριο Κατηχητῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν στή διεύθυνση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας.
Ὁ τελικός του ὅμως προορισμός, ἀδιαμφισβήτητα ἀποτέλεσε ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, στήν ὁποία ἐξελέγη Μητροπολίτης αὐτῆς. Τοῦτος ἦταν ὁ τόπος ὅπου κορυφώθηκε ἡ σπουδαία ἐκκλησιαστική του δράση.

Ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καθημερινά μνημονεύουν καί μαρτυροῦν τά ὅσα ὁ μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πειραιῶς κυρός Καλλίνικος, προσέφερε.
Μέ συναίσθηση τῆς μεγάλης εὐθύνης πρός τούς πιστούς, στελέχωσε τήν Μητρόπολη μέ πρόσωπα ἱκανά, ἀκέραια καί θυσιαστικά, ὥστε νά ἐργαστοῦν στίς ἀνάγκες τῆς διακονίας τοῦ λαοῦ.
Πλῆθος κληρικῶν χειροτονήθηκε ἀπό τά χέρια του, ὄντας μέ τούς ἱερεῖς πατρικά αὐστηρός, μά συνάμα ἀνθρώπινος καί ἐπιεικής, ὅταν ἀναγνώριζε στά πρόσωπα φιλότιμο καί καλή προαίρεση.
Πλῆθος λαϊκῶν ἐπιστημόνων, ἐκπαιδευτικῶν, μά καί ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ μόχθου συγκεντρώθηκαν γύρω του ἕτοιμοι νά ἐργαστοῦν γιά τήν Ἐκκλησία.

Μέ μεθοδικότητα καί ἐνθουσιασμό δημιούργησε κατηχητικά σχολεῖα σέ κάθε γειτονιά τοῦ Πειραιᾶ, τῆς Δραπετσώνας καί τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Ρέντη, μέ σκοπό νά κατευθύνει τήν νεότητα πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Χιλιάδες νέοι ἄνθρωποι κατηχήθηκαν, φιλοξενήθηκαν σέ κατασκηνώσεις, συζήτησαν γιά τά προβλήματά τους, συμμετεῖχαν στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτά τά νεανικά πρόσωπα εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ζήσουν τήν Ἐκκλησία ὡς γιορτή καί χαρά, ὡς τή μία καί ἀληθινή πρόταση βίου.

Μέ τόλμη καί προοδευτικότητα ἵδρυσε Ραδιοφωνικό Σταθμό καί ἐξέδοσε Περιοδικό. Καί τά δύο ἔφεραν τό ὄνομα «Πειραϊκή Ἐκκλησία» γιατί ἡ φιλοδοξία του ἦταν νά καταστοῦν «ἐκκλησιαστικοί ἄμβωνες» μέ ξεκάθαρη ταυτότητα.
Σκοπός καί ἀποστολή αὐτῶν ἦταν νά φτάνει ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε σπίτι σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Δέν φοβήθηκε νά χρησιμοποιήσει τά σύγχρονα μέσα, ἀλλά ἀντιθέτως ἔδωσε παράδειγμα πού ἀκολούθησαν κατόπιν πολλοί, γιά τό πῶς ἡ Ἐκκλησία πραγματώνεται ὅταν ἀνοίγεται στό σήμερα χωρίς νά ἀπολέσει τίποτα ἀπό τήν ἀλήθειά της.

Μέ διάθεση προσφορᾶς πρός τήν παιδεία καί τόν πολιτισμό, ἵδρυσε Παιδικό Σταθμό, Νηπιαγωγεῖο καί Δημοτικό Σχολεῖο, ὅπως ἐπίσης Σχολή Ἁγιογραφίας καί Σχολή Βυζαντινῆς Μουσικῆς.
Τοῦτα τά ἱδρύματα ἔδωσαν τήν δυνατότητα σέ χιλιάδες παιδιά νά παιδαγωγηθοῦν ἐν Χριστῷ, νά ἀγαπήσουν τήν Ἑλλάδα καί τόν τρόπο της, νά ἀνοιχθοῦν στή γνώση καί στή σπουδή συστηματικά καί στοχευμένα.

Λειτούργησε νεανικές κατασκηνώσεις σέ χώρους τῆς Ἱ. Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, πού ἦταν Κτίτορας καί Καθηγούμενος, ἀπό τά πρῶτα χρόνια της διακονίας του, ποὺ μέ ἐπιτυχία γαλούχησαν στόν Χριστό χιλιάδες νεανικές ψυχές.
Ταυτόχρονα πλούτησε, μετά ἀπό δωρεά, τήν κατά Πειραιά Ἐκκλησία μέ ἰδιόκτητες σύγχρονες Κατασκηνωτικές ἐγκαταστάσεις στήν Παιανία Ἀττικῆς.

Μέ εὐαισθησία εὐαγγελική καί κοινωνική ἀνέπτυξε ἕνα γιγάντιο δίκτυο φιλανθρωπίας. Στίς ἐνορίες ἀνασυγκροτήθηκε τό φιλανθρωπικό ἔργο, δημιουργήθηκαν συσσίτια, τά ὁποῖα προσέφεραν καθημερινά τά ἀπαραίτητα στούς συνανθρώπους μας πού στεροῦνται.
Σέ ἐξαιρετικές ἀνάγκες ἡ Μητρόπολη ὑπό τήν καθοδήγησή του στάθηκε ἀρωγός σέ δοκιμαζόμενα πρόσωπα καί λαούς. Χαρακτηριστική ἦταν ἡ κινητοποίηση τῶν ἐνοριῶν κατά τήν περίοδο τοῦ πολέμου στή Σερβία, ὅπου τόνοι τροφίμων, ρουχισμοῦ καί φαρμάκων ταξίδεψαν ἀπό τόν Πειραιᾶ πρός τούς διωκόμενους Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας.

Ὅλη αὐτή ἡ προαναφερθεῖσα προσφορά τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Πειραιῶς κυροῦ Καλλινίκου, θά μποροῦσε νά συνοψιστεῖ σέ ἕνα καί μόνο δώρημα ποῦ προσέφερε πλουσιοπάροχα στό πιστό λαό.
Τοῦτο ἦταν ὁ λόγος του. Ὁ Γέροντας κήρυττε ἀδιάλειπτα, σέ κάθε εὐκαιρία, μέ κάθε τρόπο. Ὁ ἄμβωνας ἦταν ὁ οἰκεῖος του τόπος. Ὅπου κι ἄν ἱερουργοῦσε, ἔθρεφε τούς πιστούς μέ τό κήρυγμά του. Σέ ὅποια ἐκδήλωση κι ἄν παρευρισκόταν ὑπῆρχαν ζεστά λόγια νά θερμάνουν τούς ἀκροατές του.
Συμμετεῖχε σέ ἐκπομπές ραδιοφωνικές της «Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας» διδάσκοντας καί στηρίζοντας τούς ἀκροατές. Συνέγραφε κείμενα καί ἄρθρα γιά τό Περιοδικό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας καί γιά ἄλλα Ἐκκλησιαστικά ἔντυπα, ἀναζητώντας θέματα ἐπίκαιρα καί καίρια.
Ἀκόμα καί σέ προσωπικές συζητήσεις μέ συνεργάτες καί πνευματικά του παιδιά, αἰσθανόταν κανείς τήν ἀγωνία του νά καταθέσει λόγο Θεοῦ. Αὐτός του ὁ λόγος γέννησε ὅλο αὐτό τό σπουδαῖο ἔργο. Ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτός τίποτα δέν θά εἶχε πραγματοποιηθεῖ.
Λίγο καιρό πρίν ἀπό τήν ἀναχώρησή του πρός τούς οὐρανούς μᾶς εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ. «Ποτέ δέν ἔνιωσα τόν ἑαυτό μου ὡς δεσπότη. Πάντα πίστευα πῶς εἶμαι ταπεινός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου».

Τοῦτον τόν ἐκκλησιαστικό ἄνδρα σήμερα πενθηφορεῖ σύσσωμο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα, ἰδιαίτερα ὅμως τά μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πειραιᾶ, μέ πόνο ἐξαιτίας τοῦ ἀποχωρισμοῦ καί τῆς στερήσεώς του, ἀλλά καί μέ ἐλπίδα πώς θά πρεσβεύει γιά ὅλους εἰς τό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, εὐχόμενος διαρκῶς γιά τήν συνέχιση τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς καθ’ ἡμᾶς Μητροπόλεως καί τῆς Ἁγιωτάτης ἠμῶν Ἐκκλησίας· ψιθυρίζοντας μυστικά στίς καρδιές τῶν πιστῶν, λόγους νουθεσίας καί παρηγορίας, λόγους θυσιαστικούς καί ἀγαπητικούς.

Κ Α Λ Λ Ι Ν Ι Κ Ο Υ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Πειραιῶς καί Φαλήρου αἰωνία ἡ μνήμη!

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΑΚΗΣ

Η Κυριακή της Τυροφάγου, λέγεται και της Τυρινής, διότι μέχρι αυτή την Κυριακή γίνεται κατάλυσις των τροφών που επιτρεπόταν όλη την εβδομάδα. Αμέσως μετά από την Κυριακή της Τυρινής, αρχίζει η αυστηρά νηστεία. Είναι η ευχάριστη αυτή περίοδος για όσους την προσμένουν να αγωνιστούν, να απολαύσουν από τους κόπους τους και από τη χάρη του Θεού και στο τέλος να ευφρανθούν με την Ανάσταση του Χριστού.

Μας καλεί η Εκκλησία όλους τους χριστιανούς, να αγωνιστούμε και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να επικαλεστούμε τη βοήθεια του Θεού, όταν δεν θα σταματούν οι πειρασμοί να μας χτυπούν. Ειδικά αυτή την περίοδο, που ο πειρασμός λέγεται και «σαρακοστιανός», ο διάβολος είναι ειδικός, και βάζει πολλά εμπόδια στους χριστιανούς. Πολλή έχθρα εκδηλώνει απέναντι στον αγώνα μας και οπωσδήποτε χρειάζεται από τη μεριά μας να έχουμε πάρει απόφαση να αγωνιστούμε.

Να αγωνιστούμε ώστε να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό. Να κατανοήσουμε περισσότερο τι έχουμε μέσα  στην καρδιά μας, τι αντιπροσωπεύουμε, που αποσκοπούμε και για ποιόν λόγο κάνουμε τον αγώνα.

Σ’ αυτή την γνώση του εαυτού μας και στη γνώση της πορείας μας, θα ξεσηκωθεί ο πειρασμός, ο διάβολος δηλαδή, και θα μας σταθεί εμπόδιο να μη κατανοήσουμε ούτε τον ρόλο της νηστείας, ούτε τον ρόλο της ασκήσεως και της εγκρατείας. Από σήμερα πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι θα αγωνιστούμε. Αφού συγχωρέσουμε τους αδελφούς μας για τα παραπτώματα που ενδεχομένως έχουν διαπράξει εις βάρος μας και ζητήσουμε κι εμείς συγχώρεση.

Έτσι, με αναπαυμένη τη συνείδηση να ξεκινήσουμε τον σκληρό αγώνα της νηστείας, της αυτοσυγκέντρωσης, της περισυλλογής. Ώστε όταν θα έρθει ο πειρασμός, εμείς να είμαστε αποφασισμένοι να τον αντιμετωπίσουμε. Διότι αλλιώς είναι όταν κανείς υπολογίζει πως θα τον αντιμετωπίσει και αλλιώς είναι πάνω στον αγώνα, πάνω στο «τετ α τετ» να αντιμετωπίσει το διάβολο κι εκεί να φανεί παλικάρι

Και θα πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεράσει ο άνθρωπος τη φιλαυτία του και τον εαυτούλη του, που λυπάται συνήθως να τον υποβάλλει σε κόπους, να ξεπεράσει το θέλημά του. Γιατί θα του πει για παράδειγμα να μη νηστέψει, να μην εγκρατευθεί, να μην ασκηθεί, να μην αγρυπνήσει, να μη προσευχηθεί, να μην εξομολογηθεί, να μη κοινωνά.

Αυτό για να το αντιμετωπίσει ο καθένας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσει κάτι μέσα του, σε ποιο σημείο του εσωτερικού του κόσμου βρίσκεται το σπουδαιότερο πράγμα για αυτόν. Βρίσκεται κοντά στο στομάχι του και όλη η αγωνία του είναι το τι θα φάγει; Βρίσκεται στο μυαλό του και όλη η αγωνία του είναι να φανεί πιο έξυπνος; Η βρίσκεται όπως μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, στην καρδιά του; Και όπου είναι ο θησαυρός, εκεί μένει και η καρδιά σου, μας λέγει.

Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο θησαυρός μας; Σε ποιόν θησαυρό αναφερόμαστε; Μήπως σε κάποιον υλικό θησαυρό; Μα ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο μας αναφέρει αυτό το παράδειγμα, μέσα από την πράξη της ζωής. Όπου έχει ο άνθρωπος τα χρήματά του, όπου έχει το χρυσό, τις λίρες, όπου έχει το πιο ακριβό αντικείμενο, υλικό δηλαδή, εκεί είναι η σκέψη του, εκεί είναι η καρδιά του. Κι αν συμβαίνει να το έχει πουθενά μέσα στο σπίτι του, και μία φορά και δύο φορές και τρεις φορές την ημέρα θα περάσει από εκεί να το εξετάσει, να το δει, αν είναι εκεί, αν είναι φυλαγμένο, αν κινδυνεύει, του δίνει δηλαδή την προσοχή του και τη φροντίδα του.

Παίρνοντας λοιπόν ο Χριστός, αυτό το παράδειγμα από τους επίγειους θησαυρούς, μας λέγει όσον αφορά τον ουράνιο θησαυρό, έχουμε καταλάβει ποιος είναι; Ποιο είναι το ποθούμενο και το προσδοκώμενο; Δεν είναι ο Χριστός; Τον Χριστό ως θησαυρό της καρδιάς μας τον φροντίζουμε; Τον σκεφτόμαστε; Του μιλάμε; Προσέχουμε να μη μας κλαπεί ο Χριστός από την καρδιά μας, να μη συλήσει κανένας εχθρός την καρδιά μας και μας τον κλέψει; Τον φυλάγουμε σαν τον πιο πολύτιμο μαργαρίτη ώστε κανένας να μη τολμήσει να πλησιάσει και να απλώσει χέρι πάνω του γιατί έχουμε πάρει την απόφαση, στερεά και κραταιά, να αντιμετωπίσουμε οποιονδήποτε εχθρό;

Η Εκκλησία σου δίνει όπλα για να τα χρησιμοποιήσεις ώστε να μπορέσεις να απολαύσεις την ημέρα εκείνη της Λαμπρής. Τα όπλα αυτά μας τα λέγει το Ευαγγέλιο. Είναι η νηστεία. Είναι το ταπεινό φρόνημα. Είναι ο αληθινός άνθρωπος και όχι ο υποκριτής. Όχι να νηστεύουμε και να το δείχνουμε και να υπερηφανευόμαστε για τα πνευματικά μας δήθεν επιτεύγματα, αλλά να έχουμε ταπεινό φρόνημα. Κι αν έχεις τον θησαυρό που λέγεται Χριστός πραγματικά στην καρδιά σου, Αυτός θα είναι το πρότυπό σου. Η πραότητα και η ταπείνωσή Του, σου δείχνουν το δρόμο αυτόν, πως θα πορευθείς όπως Εκείνος δια του Σταυρού Του. Αμήν!

ΩΣ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΕΥΣΧΗΜΟΝΩΣ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΩΜΕΝ

«Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμαις καί μέθαις, μή κοίταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλῳ» (Ρωμ. 13, 13)

«Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες και οι φθόνοι».

        Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι μία ευλογημένη περίοδος και ανασύνταξης των πνευματικών μας δυνάμεων και αυτογνωσίας και θετικής πορείας. Δεν μιλούμε για την «θετική ενέργεια» που ο κόσμος σήμερα, επηρεασμένος από θρησκευτικές ιδέες της Ανατολής, αποδέχεται. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να λέει ΝΑΙ στον Θεό και τον συνάνθρωπο, ΝΑΙ στην αγάπη, ΝΑΙ σε μία πορεία που βλέπει την ζωή με χαρά και αισιοδοξία, που βγάζει ό,τι καλό από μέσα και το μοιράζεται με τους άλλους. Αυτός ο τρόπος ζωής συνδυάζεται με την νηστεία, η οποία για την πίστη είναι χαροποιός. Δεν είναι μόνο η αλλαγή διατροφής. Είναι η επιλογή ότι κάνοντας υπακοή στην Εκκλησία ζούμε την οδό της χαράς, διότι έχουμε σημείο αναφοράς, την πίστη, διότι διαπλέουμε ένα πέλαγος στο οποίο το λιμάνι είναι η Ανάσταση, ακόμη κι αν οι φουρτούνες είναι πολλές.

       Στο ξεκίνημα όμως αυτής της πορείας, η Εκκλησία διά του Αποστόλου Παύλου, μας προτρέπει να δούμε τόσο εντός μας όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, το ήθος που μας διακρίνει. Ζητά από μας να περπατούμε «ευσχημόνως». Ως άλλοι «ευσχήμονες» Ιωσήφ, χωρίς θόρυβο, παρόντες την κρίσιμη ώρα όταν οι άλλοι φοβούνται και κρύβονται, με σεμνότητα και σταθερότητα, να είμαστε έτοιμοι να ζητήσουμε τον Χριστό. Προϋπόθεση το να αφήσουμε πίσω ό,τι μας χωρίζει από την αγάπη Του.

     «Ευσχημόνως περιπατήσωμεν». Να αφήσουμε πίσω τα φαγοπότια και τα άσκοπα γέλια, την διακωμώδηση που αυτά φέρνουν, όπως επίσης και την μέθη. Δεν ζητά η Εκκλησία να μην φάμε και να μην πιούμε. Ζητά από εμάς το μέτρο. Να τρώμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να τρώμε. Δεν ζητά η Εκκλησία να μην συναντούμε τους συνανθρώπους μας στην τροφή. Ζητά να μην γελάμε με την αμαρτία και την πτώση των άλλων, να μην είναι η γλώσσα μας πικρή, να μην είναι η συνάντησή μας χωρίς κοινωνία, χωρίς αφήγηση και συζήτηση για τα ουσιώδη της ζωής, για τον Θεό, τον άνθρωπο, την αλήθεια, την αιωνιότητα. Το έχουμε λησμονήσει αυτό στις συνάξεις μας οι άνθρωποι. Εκκοσμικευμένοι και αδύναμοι να επικοινωνήσουμε, έχουμε αφήσει την χαρά και διαλέγουμε την ευχαρίστηση. Ο θόρυβος της μουσικής και του χορού δεν μας αφήνει να συζητήσουμε, να μοιραστούμε τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας, τις ελπίδες και τα άγχη μας. Γι’ αυτό και η νηστεία ας είναι ευκαιρία αληθινής επικοινωνίας.

     «Ευσχημόνως περιπατήσωμεν». Ας πάψει η ασύδοτη και η ακόλαστη ζωή, μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος. Η Εκκλησία δεν έχει πάψει να ζητά αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Η Εκκλησία ευλογεί την συνάντηση των ανθρώπων ως προσώπων, ως ψυχοσωματικών υπάρξεων. Ζητά από εμάς όμως να μην απολυτοποιούμε το σώμα, αλλά να το συγκρατούμε, χάριν Θεού. Να κάνουμε άσκηση. Να ελέγχουμε την πορεία μας. Να βάζουμε μέτρο. Αλλά και να δούμε τους εαυτούς μας, ιδίως στους καιρούς μας, οπότε και θριαμβεύει η σαρκική επιθυμία, ιδίως με την πρόκληση της εικόνας. Ντύσιμο, σεμνότητα, αποκοπή από θεάματα που ξεσηκώνουν την ύπαρξη, έλεγχος του λογισμού όταν βλέπει τον άλλο ως αντικείμενο, ως σάρκα, είτε στην κανονική είτε στην εικονική πραγματικότητα, αστάθεια στις σχέσεις μας, σταμάτημα της πρόταξης να είμαστε σαρκικοί άνθρωποι. Η πνευματικότητα προϋποθέτει θέαση της αγάπης ως εισόδου στην αιωνιότητα. Η πνευματικότητα είναι προσευχή και ζήτηση του Θεού και θέαση του ανθρώπου ως βοηθού μας στην πορεία αυτή, όχι ως μοναδικής προτεραιότητας.

       «Ευσχημόνως περιπατήσωμεν». Να αρνηθούμε τις φιλονικίες και τους φθόνους, δηλαδή τα παιχνίδια εξουσίας για το ποιος έχει δίκιο, όπως επίσης και την άρνησή μας να αποδεχτούμε τον άλλον με τα χαρίσματά του ως πηγή χαράς. Ο φθόνος πηγάζει από την ανασφάλειά μας και την ζήλεια μας, από μία συνεχή σύγκρισή μας με τους άλλους, η οποία δεν έχει νόημα, διότι κάθε χάρισμα και κάθε δωρεά είναι από τον Θεό. Άλλα έχουμε εμείς, άλλα ο άλλος. Ας μην σπαταλούμε τον χρόνο μας διαλύοντας την αγάπη και οδηγούμενοι στην κακία. Η φιλονικία πάλι πηγάζει από ένα αίσθημα ότι πρέπει να δικαιωθούμε και να επικρατήσουμε τόσο ως πρόσωπα όσο και ως προς τις θέσεις μας για την ζωή και τους άλλους και αυτό μπορεί να γίνει με φωνές, με ύβρεις, με θυμό, με οργή, δηλαδή με τον τρόπο της εξουσίας.  Η οδός της πίστης προϋποθέτει απέκδυση και των δύο αυτών καταστάσεων.

      Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας αυτό το ευλογημένο διάστημα. Ας στραφούμε στον έσω άνθρωπο. Με το «ευσχημόνως περιπατήσωμεν» ας γίνουμε έτοιμοι για τα ουσιώδη. Ας αγαπήσουμε και ας προχωρήσουμε με ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό και, κυρίως, ας είμαστε συνειδητά μέλη της  ζωή της Εκκλησίας, όχι για να επανέλθουμε μετά το Πάσχα στην προτέρα κατάσταση, αλλά για να εισέλθουμε σε έναν δρόμο στον οποίο θα μπορούμε να εκτιμούμε τι στην πραγματικότητα δίνει αληθινή χαρά, από τι ζούμε, που για μας είναι ο Θεός!

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/03/20-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΣΤ' 14-21

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος∙ Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. Σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα. Όταν νηστεύετε, να μη γίνεστε σκυθρωποί, όπως οι υποκριτές, που παραμορφώνουν την όψη τους για να δείξουν στους ανθρώπους πως νηστεύουν. Σας βεβαιώνω πως έτσι έχουν κιόλας λάβει την ανταμοιβή τους. Εσύ, αντίθετα, όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπό σου, για να μη φανεί στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις· και ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά. Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν. Αντίθετα, να μαζεύετε θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν τους αφανίζουν ούτε ο σκόρος ούτε η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις και δεν τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/03/20-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΙΓ'11-ΙΔ΄4

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. Ὅς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, τώρα η τελική σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου να ’ναι φεύγει, και η μέρα κοντεύει να ’ρθεί. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες κι οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας. Να δέχεστε όποιον έχει ασθενική πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του. Για παράδειγμα, ένας πιστεύει πως μπορεί να φάει απ’ όλα, ενώ κάποιος άλλος, που έχει ασθενική πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αυτός που τρώει απ’ όλα, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώει· κι εκείνος που δεν τρώει, ας μην κατακρίνει εκείνον που τρώει, γιατί ο Θεός τον έχει δεχτεί στην εκκλησία του. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν ξένο υπηρέτη; Μόνο ο Κύριός του μπορεί να κρίνει αν στέκεται ή όχι στην πίστη του, γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη να τον στηρίξει.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ,Η ΜΑΝΑ ΜΑΣ!

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε;

Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς.

Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα.Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι.

Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν…

Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε.

Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.

Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της.

Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα.

Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται.

– Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;

– Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!
Το Σώμα του Χριστού!
Το Στόμα του Χριστού!
Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!

Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;
Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο το βίο μας;
Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;
Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν;
Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους.

Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.

Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.

Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ

---

Τη μνήμη του Οσίου Κασσιανού του Ρωμαίου τιμά σήμερα, 29 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Κασσιανός γεννήθηκε στην Ρώμη από γονείς ευσεβείς και επιφανείς, οι οποίοι φρόντισαν να τον αναθρέψουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

 Η γνωριμία και η συναναστροφή του, από την παιδική του ηλικία, με Αγίους ανθρώπους επέδρασε ευεργετικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του όλου τρόπου ζωής του. Σπούδασε την επιστήμη της φιλοσοφίας και της αστρονομίας και μελέτησε ιδιαίτερα τα συγγράμματα των Πατέρων και την Αγία Γραφή.

Ο Όσιος ακολούθησε το μοναχικό βίο, γενόμενος μοναχός σε μία σκήτη και επισκέφθηκε τα μοναστήρια της Αιγύπτου και της Θηβαίδας, της Νιτρίας, της Ασίας και της Καππαδοκίας. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει χαρακτηριστικά: «ο Άγιος μετέβη εις διαφόρους τόπους και συνήντησε αγίους και γνωστικωτάτους Οσίους και τας αρετάς όλων συναθροίζει εις τον εαυτόν του, ως άλλη φιλόπονος μέλισσα, ώστε και αυτός έγινε εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα παντός είδους αρετής. Όθεν ανώτερος των παθών γενόμενος και τον νούν καθαρίσας, εγνώρισε την τελείαν κατά των παθών νίκην».

Στον πρώτο τόμο της Φιλοκαλίας, περιλαμβάνονται δύο λόγοι του Οσίου Κασσιανού, «Προς Κάστορα Επίσκοπον, περί των οκτώ της κακίας λογισμών, γαστριμαργίας, πορνείας, φιλαργυρίας, οργής, λύπης, ακηδίας, κενοδοξίας και υπερηφανείας» και «Προς Λεόντιον ηγούμενον, περί των κατά την Σκήτην αγίων Πατέρων και λόγος περί διακρίσεως», που δείχνουν την καθαρότητα της ζωής του και το ορθόδοξο φρόνημά του και προξενούν μεγάλη ωφέλεια. Ο δε Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος πλεέκι δίκαιο εγκώμιο στον Όσιο Κασσιανό στον περί υπακοής Λόγο του.

Ο Όσιος Κασσιανός κοιμήθηκε με ειρήνη.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Της σοφίας τον λόγοιν Πάτερ τοις έργοις σου, ασκητικώς γεωργήσας ως οικονόμος πιστός, αρετών μυσταγωγείς τα κατορθώματα, συ γαρ πράξας ευσεβώς, εκδιδάσκεις ακριβώς, Κασσιανέ θεοφόρε, και τω Σωτήρι πρεσβεύεις, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

---

Η Εκκλησία κατέχει τη δική της “επιστήμη”, αυτήν της Θεογνωσίας. Κι αυτή έχει την οδό και τη μέθοδό της, οι οποίες οδηγούν στη γνώση αυτή.

Όποιος θέλει να την αποκτήσει, οφείλει να ακολουθήσει την οδό που χάραξε η Εκκλησία, την οδό της πίστεως και της τηρήσεως των εντολών του Χριστού.

Ο Θεός είναι Αγάπη, και δεν είναι δυνατόν να γνωρισθεί και να θεωρηθεί παρά μόνο με την αγάπη και μέσα από την αγάπη. Γι’ αυτό και οι εντολές του Χριστού, που οδηγούν στη γνώση και τη θεωρία του Θεού, είναι εντολές αγάπης.

Το Μυστήριο της Τριάδος παραμένει ακατανόητο μέχρι τέλους, υπερβαίνει τη δυνατότητα του λόγου και των δύνάμεων της κτιστής μας φύσεως. Εντούτοις, παρόλο που είναι ακατανόητο και κεκρυμμένο, μας αποκαλύπτεται συνεχώς κατα τρόπο “υπαρκτικό” με την πίστη και με την εν τη πίστει ζωή, ως η αστείρευτη πηγή της αιώνιας Ζωής. Η πίστη, η οποία εισδύει σε απρόσιτα για το λογικό βάθη, μας καλεί στη γνώση των Θείων Μυστηρίων, όχι με τη χρήση της λογικής, αλλά με την παραμονή στις εντολές του Χριστού: “Εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω Εμώ, αληθώς μαθηταί Μου εστε, και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς” (Ιωαν. η’ 33,32).

Στην οδό αυτή, στην οδό της “παραμονής στον λόγο του Χριστού”. ο Θεός έρχεται να συναντήσει τον άνθρωπο, κατοικεί μαζί του, και του δίνει την αληθινή γι’ Αυτόν γνώση. Και τότε, ότι φαινόταν προηγουμένως λογικώς ακατανόητο, γίνεται φως που φωτίζει την άγνοια και τις πλάνες μας και μας τις αποκαλύπτει ως συνέπειες της αμαρτίας και της πτώσεώς μας. Τότε παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια μας η άπειρη πληρότητα, η σοφία, το κάλλος, και η αλήθεια της Θείας Ζωής που είναι Αγάπη.

Της υπάρξεως του ανθρώπου προηγείται άλλη ύπαρξη. Αυτή αποτελεί γι’αυτόν αναπόφευκτο γεγονός, το οποίο περιορίζει, κατα κάποιον τρόπο από έξω, την ελευθερία, του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τις ικανότητές της φύσεώς του κατά την πορεία μια αναπτύξεως, με διαδικασία ή εξέλιξη, η οποία απουσιάζει τελείως από το Θείο Ον. Πρέπει πάντοτε να το θυμάται κανείς αυτό, όταν σκέπτεται τον Θεό, για να μην πέσει στην πλάνη του ανθρωπομορφισμού. Μολονότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε “κατ’ εικόνα Θεού”, ανατρέπει την ιεραρχία της υπάρξεως, αφότου αρχίζει να μεταφέρει στον Θεό τα δεδομένα γνώσεως τα οποία έχει για τον εαυτό του, “δημιουργώντας” έτσι έναν Θεό σύμφωνα με τη δική του εικόνα και ομοίωση. Η οδός της Εκκλησίας είναι η αντίστροφη: Δεν δημιουργούμε τον Θεόν κατ’ εικόνα δική μας, αλλά ακολουθώντας τις εντολές του Χριστού ανακαλύπτουμε μέσα μας τα ιδιώματα της φύσεώς μας, η οποία είναι πλασμένη κατ’ εικόνα Θεού.

Δύο εντολές του Χριστού οδηγούν τον άνθρωπος που τις τηρεί στην θέωση: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου. Αύτη πρώτη εντολή. Και δευτέρα ομοία αύτη· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν” (Μαρκ. ιβ΄30-31).

Από τις δύο αυτές εντολές, η δεύτερη μας δίνει σε μεγαλύτερο μέτρο τη δυνατότητα να γνωρίσουμε το μυστήριο της ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος. Να γιατί:

Η πρώτη εντολή μας λέει: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου”. Δεν λέει: “Θα αγαπήσεις τον Θεόν σου ως σεαυτόν”. Αυτό θα ήταν στοιχείο πανθεϊσμού. Η εντολή αυτή μας καλεί να αγαπούμε τον Θεό με όλο μας το είναι. Γι’αυτό ακριβώς μας καθιστά ικανούς να γνωρίσουμε ότι ο Θεός είναι Αγάπη, αλλά συγχρόνως καθιστά φανερή την “οντολογική απόσταση” μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Μας καθιστά ικανούς να μετάχουμε στην Θεία Ζωή (Ενέργεια), αλλά δεν αίρει τη διαφορά στη φύση (το ετερούσιο).

Η δεύτερη εντολή: “Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν” δεν τονίζει τόσο τον βαθμό ή το μέτρο της αγάπης, όσο συντελεί να προβληθεί το ομοούσιο του ανθρωπίνου γένους, η οντολογική κοινότητα όλης της ανθρώπινης υπάρξεώς μας. Και όταν πραγματοποιηθεί στη ζωή η εντολή αυτή, οδηγεί όλη την ανθρωπότητα να καταστεί ένας μόνον Άνθρωπος.

Η αγάπη μεταφέρει την ύπαρξη αυτού που αγαπά στο αγαπώμενο πρόσωπο, και έτσι αφομοιώνει τη ζωή του. Το πρόσωπο είναι, λοιπόν, διεισδυτό από την αγάπη. Η απόλυτη τελειότητα της αγάπης στους κόλπους της Αγίας Τριάδος μας αποκαλύπτει την τέλεια αμοιβαιότητα της αλληλοπεριχωρήσεως των τριών Προσώπων, σε σημείο ώστε να μην υπάρχει σε Αυτήν, παρά μόνο ένα θέλημα, μία μόνο ενέργεια, μία μόνο δύναμη.

Κατ’ εικόνα της Αγάπης αυτής, η τήρηση της δεύτερης εντολής, “Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν” αποκαθιστά το ομοούσιο του ανθρώπινου γένους, το οποίο διασπάσθηκε από την αμαρτία. Πραγματοποιημένη στην έσχατη τελειότητά της η εντολή αυτή αποδεικνεύει ότι ο Άνθρωπος είναι Ένας, κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος: μοναδικός στην ουσία του, πολλαπλό στις υποστάσεις του. Όταν κάθε ανθρώπινη υπόσταση, παραμένοντας στην πληρότητα της ομοουσίου ενότητας, γίνεται φορέας όλης της ανθρώπινης υπάρξεως, καθίσταται δυναμικά ίση προς όλη την ανθρωπότητα, κατ’ εικόνα του Χριστού, του τελείου Ανθρώπου, που περιλαμβάνει στον Εαυτό Του όλο τον Άνθρωπο.

Έτσι, στην οδό της τηρήσεως των εντολών του Χριστού, στην οδό της Εκκλησίας, προβάλλει το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, όχι με τρόπο αφηρημένο ή ορθολογιστικό, αλλά σε αυτήν την ίδια την ύπαρξη. Δεν υπάρχει καμία άλλη οδός.

Ενώπιον αυτής της Αποκαλύψεως η Εκκλησία ψάλλει τον θαυμασμό της: “Ξένης ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι της Αγίας Τριάδος”.

Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ

EΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ

---

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σχοινάς, Θεολόγος

Όλο αυτό τον καιρό ακούμε διαρκώς για αλλαγές προς το χειρότερο σε όλους τους τομείς. Τα ήθη ολοένα και εκφυλίζονται, η κοινωνία μας αποσταθεροποιείται, τα οικονομικά τόσο του κράτους όσο και τα οικογενειακά μας μαραζώνουν , οι ηγέτες παντού σχεδόν ανύπαρκτοι, τα πρότυπα μένουν πλέον στα συναξάρια, τα ψυχολογικά μας, ολόιδια με τα οικονομικά (γιατί άλλωστε εξαρτήσαμε τα πάντα από το πόσα έχουμε). Έτσι λοιπόν η κατάσταση γύρω μας και μέσα μας διαγράφεται ολοένα και ζοφερότερη.

Από την άλλη μεριά η δική μας στάση ή αντίσταση απέναντι σε όλα αυτά παντελώς ανορθόδοξη. Εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες στην πλειοψηφία μας χάνουμε το χαμόγελό μας, ξεχνάμε το «έχει ο Θεός» και αντί να πεισμώσουμε και να εργαστούμε συντόνως για να διαλύσουμε τα σκοτάδια που απλώνονται παντού, καθόμαστε μοιραίοι και άβουλοι συνάμα και γίναμε θεατές της ζωής μας , λες και ξαφνικά γίναμε όλοι κομμάτια ενός πεπρωμένου που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Μα θα έλεγε κανείς «τι μπορούμε να κάνουμε».

Μπορούμε πρώτα να ζητήσουμε συγγνώμη από το Θεό για τα λάθη μας τα προσωπικά και συλλογικά που μας έφτασαν ως εδώ.

Μπορούμε να κλάψουμε για την αδιαφορία που μας διακατέχει για όλα τα ουσιώδη αυτής της ζωής.

Μπορούμε να πάψουμε να πουλάμε τα πρωτόκια αντί πινακίου φακής. Δηλαδή μπορούμε να αγκαλιάσουμε τις αρχές της Πίστεώς μας και της πλούσιας Παραδόσεώς μας και να βασιστούμε σε αυτές για το αύριο απορρίπτοντας όλα αυτά τα σεσηπότα δόγματα που μας φέρνει η λεγόμενη Νέα Εποχή, που είναι τόσο Παλιά όσο και η τραγική πτώση του ανθρώπου και του Εωσφόρου.

Μπορούμε να εργαστούμε εντονότερα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι , παντού όπου υπάρχει περιθώριο συμμετοχής μας , χωρίς να αυτοεξοριζόμαστε από την πραγματικότητα μέσα στην ψεύτικη ησυχία μας.

Μπορούμε να φωνάξουμε για όσους αδικούνται και να τους συντρέξουμε σε κάθε ανάγκη τους.

Μπορούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να μετανοεί καθημερινά και αντί να χαλαρώνει από το πρωί μέχρι το βράδυ, παντού να προσεύχεται, παντού να γρηγορεί, παντού και πάντοτε να αγαπά και να δημιουργεί, χωρίς να γκρινιάζει και να μεμψιμοιρεί.

Μπορούμε να χαιρόμαστε με τις μικρές χαρές αυτής της ζωής εφ’ όσον είναι ευάρεστες στο Θεό μας και να τον δοξάζουμε για αυτές.

Μπορούμε να δοξάζουμε παντού και πάντοτε τον Τριαδικό μας Θεό για τα λυπηρά αυτής της ζωής γιατί μας είναι τόσο απαραίτητα όσο και τα ευχάριστα. Δίχως αυτά αμελούμε και σταδιακά απομακρυνόμαστε από το Θεό και τον σκοπό της υπάρξεώς μας.

Μπορούμε να ελπίζουμε και να λέμε πάντα «έχει ο Θεός», γιατί αφού μας ανέχεται και μας αντέχει τότε σίγουρα κάτι καλό έχει και για εμάς. Αν μας είχε για την απώλεια θα μας εγκατέλειπε τελειωτικά. Βλέπουμε όμως ότι ακόμη κι όταν επιτρέπει πειρασμούς και δοκιμασίες παρ’ όλα αυτά δεν μας αφήνει να χαθούμε.

Μπορούμε να θυμόμαστε ότι ο Δημιουργός μας μας αγαπά αδιάπτωτα και ζητά κι εμείς να αγαπάμε αλλήλους με την ίδια σταθερότητα.

Μπορούμε να μην ζητάμε ευθύνες από κανένα και να κάνουμε κάτι για τις δικές μας ευθύνες.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό για τον εαυτό μας, για τους γύρω μας και για το Θεό Πατέρα μας καθημερινά , αν όχι κάθε λεπτό της ημέρας.
Μία καλή σκέψη , ένας καλός λόγος , μια καλή πράξη και μια προσευχή και όλος ο κόσμος αλλάζει.

Μετανόησε εσύ και θα αλλάξουν όλα γύρω σου.

Αγάπησε εσύ και πολλοί θα σε αγαπήσουν, κάνε εσύ την αρχή.

Χτίσε εσύ κάτι όμορφο και μην κοιτάς αυτούς που γκρεμίζουν.

Αγίασε εσύ και πάσχισε να ζήσουν όλοι την Αγιότητα του Χριστού.

Ζήσε τώρα τον Παράδεισο και μην ασχολείσαι με την Κόλαση.

Χαίρε την Χαρά του Κυρίου σου και μοίρασέ τη σε όλο τον κόσμο.
Τελικά μπορούμε… Τελικά μπορείς τα πάντα με τη δύναμη του Χριστού.
Μην στέκεσαι… Νήφε εν πάσι…
Αγωνίσου τον Αγώνα τον Καλό….
Και .. ΄Εχει ο Θεός!!!

OI AΜΑΡΤΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟ

---

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση.

Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.

Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).

Γι’ αυτό, αυτός ο κόσμος, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωάν. 5,19) και ονομάζεται κακός, «πονηρός κόσμος» (Γαλ. 1,4). Και αυτό μέχρι τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού στον κόσμο μας, μέχρι την «ενσάρκωσή Του» και την θαυμαστή «οικονομία» της σωτηρίας. Και η σωτηρία «συνίσταται» στη νίκη του Σωτήρα κατά της αμαρτίας, νίκη κατά του διαβόλου και της δύ­ναμής του, νίκη κατά της παν-δύναμης αυτού δηλαδή του θανάτου.

Μέχρι τον Κύριο Ιησού Χριστό και χωρίς Αυτόν και έξω απ’ Αυτόν, οι άνθρωποι «ζούσαν και ζουν» στις αμαρτίες και στους θανάτους. «Περπατούν» μέσα στην αμαρτία και στο θάνατο μέρα και νύκτα, ή ακόμη περισσότερο ζουν μέσα στο βασίλειο αυτού του κόσμου, αφού περπατούν μέσα στις άπειρες νύχτες της αμαρτίας και του θανάτου. Και αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο διάβολος κυβερνά, διαμέσου της αμαρτίας, έχει το δικό του τρόπο ζωής, το δικό του περπάτημα, τη δική του ροή, το δικό του δρόμο. Η αμαρτία πέτυχε να γίνει τρόπος ζωής «Μodus νivendi», για τους ανθρώπους αυτού του κόσμου.

Όσο αυτή (η αμαρτία) απέκτησε δικαιώματα στον κόσμο αυτό, τόσο πολύ έγινε οικεία, τόσο έγινε ένα με τους ανθρώπους. Και τόσο έγινε ένα, τόσο βαθιά διείσδυσε στον κόσμο αυτό, τόσο προσεταιρίσθηκε την ανθρώπινη φύση, από την πανάρχαια εποχή, ώστε να μην παρουσιάζει κάτι το στιγμιαίο, κάτι το σύντομο, αλλά κάτι το βαθύ, το διαρκές, το αιώνιο, και «όλος ο αιώνας», όλη η «καιρική» αιωνιότητα να είναι διαποτισμένη από αυτή. Σε κάθε περίπτωση η αμαρτία θέλει και επιθυμεί να γίνει σε αυτό τον κόσμο κάτι το αιώνιο, να γίνει πραγματικά η αιωνιότητά του. Γιατί αυτός ο κόσμος «βλέπει» στην αμαρτία τη ζωή του, την «αθανασία» του, την «αιωνιότητά» του.

Έτσι ο άνθρωπος «περιπατεί κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου» και αυτό σημαίνει ό,τι αφού ζει με οικεία και διαρκή την φιλαμαρτησία, βλέπει την αμαρτία σαν κάτι το «φυσικό», κάτι το λογικό, κάτι το απαραίτητο και ακόμη περισσότερο, σαν κάτι το «συν-αιώνιο» στον κόσμο αυτό. Στην πραγματικότητα, ζώντας με την αμαρτία ο άνθρωπος θανατώνει τον εαυτό του, θανατώνει κάθε τι το ανώτερο, το άγιο, το ένθεο, το αθάνατο, το αιώνιο και γίνεται ψυχικά νεκρός.

Αλλά το να περιπατεί ο άνθρωπος «κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου»

σημαίνει και κάτι ακόμη, ότι περιπατεί «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος», ό,τι περιπατεί σύμφωνα με το θέλημα του διαβόλου. Η ανθρώπινη αμαρτία δεν είναι «αυτοδημιούργητη» αλλά εξάγεται, προέρχεται ολόκληρη από τον διάβολο και εξαρτάται από αυτόν. Η αμαρτία είναι καθαρή επινόηση του διαβόλου. Και προσεταιριζόμενοι οι άνθρωποι την αμαρτία, «κοινωνούν» με το διάβολο, γίνονται «θεληματικά» συνεργοί του.

Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

---

Τη μνήμη του Οσίου Βασιλείου του Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής, έζησε και έδρασε επί αυτοκρατορίας Λέοντα Γ’ του Ισαύρου (717 – 741 μ.Χ.) του εικονομάχου.

Από μικρή ηλικία ο Βασίλειος εγκατέλειψε τη κοσμική ζωή για να αφιερωθεί στη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την άσκηση. Αρχικά ζούσε σε κάποιο ερημητήριο τρέφοντας το πνεύμα του και την ψυχή του με τα δώρα της πίστεως και της αγάπης. Έγινε μαθητής και υποτακτικός του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου.

Όταν όμως οι περιστάσεις τον κάλεσαν, ανταποκρίθηκε με θαυμαστή προθυμία και υπερασπίσθηκε την Ορθοδοξία με θάρρος και παρρησία.

Διώχθηκε σκληρά, για την άκαμπτη αντίστασή του και τη θαρραλέα συνηγορία υπέρ της ορθοδοξίας. Φυλακίστηκε και υπέστη πολλά βασανιστήρια.

Όταν πέθανε ο τύραννος Λέων, ο Όσιος Βασίλειος αφέθηκε ελεύθερος και επανήλθε στο ασκητήριό του για να συνεχίσει τους μοναχικούς τους αγώνες.

Μέγας αγωνιστής της Εκκλησίας, στρατευόταν συνεχώς για την ενίσχυση της ορθόδοξης πίστης, για τη διαφώτιση των αιρετικών, για τη στερέωση των πιστών και τη μετάνοια των αμαρτωλών. Έτσι οσιακά αγωνιζόμενος εκοιμήθη εν ειρήνη.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Βασίλειε, ως βασιλεύσας παθών, τοις θείοις σου σκάμμασι, συ γαρ ομολογία, τον σον βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ αμφοτέρων, ως αστήρ σελασφόρος, εντεύθεν της ασάλευτου βασιλείας ηξίωσαι.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ:Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!

---

Αν αξιώθηκες να πας να εξομολογηθείς, και με την χάρη του Θεού να ξεπλυθείς από τον ρύπο των αμαρτιών σου, μη νομίσεις ότι όλα πιά τελείωσαν, ότι μέχρις εδώ ήταν!

Όχι! Μη το βάλεις αυτό μέσα στο μυαλό σου! Με την εξομολόγηση, δεν τελείωσαν όλα! Αντίθετα, από εκεί και πέρα αρχίζει ο μεγάλος άγιος αγώνας για ευαρέστηση του Κυρίου.

Με την εξομολόγησή σου, έκαμες μια δήλωση στον Θεό, ότι αποτάσσεσαι τον σατανά και τα έργα του. Το δήλωσες δυνατά και δυναμικά. Καί το υποσχέθηκες ότι τώρα πιά θα ζείς με αρχηγό σου τον Χριστό.

Θυμήσου ότι: Όταν ένας άνθρωπος ζεί περιορισμένος και δεμένος στο σπίτι του και στην δουλειά του, κανέναν δεν ενοχλεί· και κανένας δεν τον φοβάται.

Μα αν τύχει και μπεί σε επαναστατική ομάδα, όλοι αρχίζουν και τον τρέμουν! Το ίδιο παθαίνει ο διάβολος, όταν ένας άνθρωπος επαναστατώντας εναντίον του, γίνεται πρόκληση και για άλλους πολλούς να τον μιμηθούν. Ο επαναστατημένος τέως δούλος του διαβόλου, του χαλάει τώρα την δουλειά. Καί γι᾿ αυτό σκάει και γίνεται θηρίο εναντίον του. Καί κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις του σκότους (=του κόσμου και του υποκόσμου) εναντίον του! Να τον ξαναγυρίσουν στην «όμορφη ζωή του»!

Καί αρχίζει μια παράξενη ψυχική πίεση. Να θυμηθή, τι χάνει. Καί ότι θα χαλάει τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του, αν είναι νέος. Καί, ότι – στο κάτω-κάτω – έχει περιθώριο χρόνο και προθεσμία, να αλλάξει λίγο αργότερα!

Καί του θυμίζει: Η ψυχή θέλει ψίχαλα! Εδώ είναι ο παράδεισος. Εδώ είναι και η κόλαση.

Μη γίνεσαι τόσο ρηχός, να παίρνεις τον σατανά οδηγό σου και δάσκαλό σου!

Στάσου γενναίος.Ο άνθρωπος είναι ένα «θέλω».Το ζώο έχει ένστικτα!

Ο άνθρωπος έχει νόμο μέσα του πνευματικό. Καί ελευθερία. Μπορεί να ειπεί ναί. Μπορεί να ειπεί και όχι.

Με την τοποθέτηση-απόφασή του δείχνει τι άνθρωπος είναι και πόσο ζυγίζει πνευματικά.

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

---

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός: Να ξέρουμε όμως εμείς, οι ευσεβείς, ότι όσο βρισκόμαστε στην αμαρτία, δηλαδή στην παράβαση των Θείων εντολών του Χριστού, του Θεού, ακόμη και αν διαβάζουμε όλες τις προσευχές των οσίων, τα τροπάρια, τα κοντάκια και τους κανόνες κάθε μέρα και κάθε ώρα, δεν θα καταφέρουμε με αυτό τίποτα.

Επειδή ο ίδιος ο Κύριος, ο Χριστός, σαν με μομφή και παράπονο, λέγει σε μας: «Τί δε με καλείτε Κύριε, Κύριε, και ου ποιείτε α λέγω;», δηλαδή όσο ζείτε παραβαίνοντας τις εντολές μου, μέχρι τότε μάταια με καλείτε με πολλές και πολύωρες προσευχές.

Μία μόνον υπάρχει ευχάριστη σ’ Αυτόν προσευχή: είναι η έμπρακτη προσευχή, που συνίσταται στο να απομακρυνθούμε με όλη τη ψυχή μας διά παντός από κάθε παράβαση των αγίων εντολών του και να στερεωθούμε με αυτό στο φόβο του εκτελώντας κάθε δίκαιο έργο με πνευματική χαρά και ειλικρινή αγάπη.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

                Κάθε φορά που ξεκινά μια ξεχωριστή για την πνευματική ζωή περίοδος του χρόνου, αλλά και στη κοσμική πραγματικότητα ο χριστιανός αναρωτιέται για την μοναξιά του. Δεν είναι οι πολλοί που νηστεύουν, δεν είναι οι πολλοί που εκκλησιάζονται, που αναζητούν τον Θεό ως προτεραιότητα στην ζωή τους. Δεν είναι οι πολλοί που προσπαθούν να πορευθούν με γνώμονα το Ευαγγέλιο, την αγάπη, την ανοχή, την συγχώρεση. Κάποτε και εντός της οικίας του ο χριστιανός βιώνει ένα είδος μοναξιάς. Τον ανέχονται, τον αγαπούν, αλλά δεν τον κατανοούν.

Μπορεί ο κόσμος γενικά να μην ασχολείται με την προσπάθεια του χριστιανού να εφαρμόσει τις επιταγές της πίστης, καθώς η τελευταία για τους πολλούς είναι έθιμο και συνήθεια, ωστόσο, ακόμη και στους καιρούς της αδιαφορίας, ο χριστιανός παραμένει υπό γωνίαν. Δεν βλέπουν οι άλλοι τον αγώνα του, αλλά τα παραπτώματά του, πραγματικά ή κατά τον λογισμό τους. Κι αν ο ίδιος δεν δίνει δικαίωμα, θα βρούνε αφορμή στην εκκλησιαστική πραγματικότητα να κρίνουν, να απορρίψουν, να διαμαρτυρηθούν, να λοιδορήσουν.

Ο χριστιανός προφανώς και μπορεί να χρησιμοποιήσει δύο λόγους του Χριστού. Ο ένας είναι ότι  «όποιος πράττει φαύλα, μισεί το φως διότι ελέγχεται από το φως» (Ιωάν. 3, 20).  Και ο χριστιανός κλήθηκε να λάμπει ως φως με τα έργα και τις σκέψεις του ενώπιον των ανθρώπων, ώστε να βλέπουν τα καλά του έργα και να δοξάζουν τον Θεό τον εν ουρανοίς. Εδώ όμως δεν δοξάζουν τον Θεό, αλλά Τον απορρίπτουν και μαζί και τον χριστιανό, διότι τους θυμίζει τι δεν έχουν κάνει ή τι κάνουν που τους οδηγεί μακριά από τον Θεό. Ο δεύτερος λόγος είναι το ότι «στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, διότι εγώ νίκησα τον κόσμο» (Ιωάν. 16,33). Η μεγαλύτερη θλίψη βεβαίως δεν είναι για τον χριστιανό η απόρριψή του από τον κόσμο, αλλά η απόρριψη του Θεού. Οι άνθρωποι δεν έχουν βρει την πατρότητα της αγάπης που νοηματοδοτεί την ζωή, κάνει την μοναξιά να φεύγει, διότι η πίστη δίνει υπόσταση στην ελπίδα της παρουσίας του Θεού (Εβρ. 11,1) και ταυτόχρονα κάνει αληθινό αυτό που δεν φαίνεται με τα μάτια του σώματος!  Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μέσα στον πολιτισμό που μοιάζει να μοιράζει ζωή, αλλά στην πράξη απλά ξεγελά τον θάνατο, απορρίπτοντας την πίστη μπορούν να είναι ελεύθεροι.

Η μοναξιά του χριστιανού δεν είναι σημερινή κατάσταση. Είναι νόμος της πνευματικής ζωής. Άλλωστε, κατά βάθος, ο άνθρωπος είναι «αυτός και ο Θεός». Την μοναξιά την σπάει η αγάπη για τον πλησίον, ιδίως γι’  αυτόν που δεν καταλαβαίνει την χαρά της πίστης, γι’  αυτόν που σπεύδει να ειρωνευτεί, να απορρίψει, να επιτεθεί. Η αγάπη γίνεται προσευχή. Συγκατάβαση. Υπομονή. Μακροθυμία. Και ο Θεός ευλογεί.

Η γενιά των παιδιών μας και των εγγονών μας, αν θέλει να παραμείνει στην πίστη, θα αισθανθεί αυτήν την μοναξιά ακόμη περισσότερο. Ας μην φοβηθούμε. Δυνατός είναι ο Χριστός! Η εμπειρία της χριστιανικής ζωής δεν ζητά δικαίωση στον κόσμο, αλλά είναι πορεία προς την όντως Ζωή. Ας ενισχύσουμε το φρόνημά τους. Και ας επιχειρήσουμε, μέσα στην εκκλησιαστική πραγματικότητα, η οποία συχνά απέχει από την μορφή της κοινότητας ως οικογένειας, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, να συναντιόμαστε στην θεία λειτουργία, στην παρέα, στην προσευχή, στην δήλωση της ελπίδας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΜΗΝ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΙ

---

του Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom

Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Δεν έρχεται πρόωρα, παράκαιρα. Μας δίνει την ευκαιρία να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα και να μην επιζητούμε να μας εμφανιστεί σε στιγμές που η παρουσία Του θα σήμαινε καταδίκη για μας.

Θα ήθελα να σας πω ένα παράδειγμα πάνω σ” αυτό.

Πριν πολλά χρόνια ήρθε κάποιος να με δει. Μου ζήτησε να του δείξω το Θεό, του είπα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά πρόσθεσα ότι, ακόμα και να μπορούσα, αυτός δεν θα ήταν δυνατό να ατενίσει το Θεό – σκέφτηκα πως για να συναντήσει κανείς το Θεό πρέπει να έχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι που δίνει μάτια να δει και νου να κατανοήσει.

Ο άνθρωπος εκείνος με ρώτησε γιατί τα έλεγα αυτά – του πρότεινα λοιπόν να σκεφτεί λίγα λεπτά και να μου πει αν υπήρχε κάποιο χωρίο του Ευαγγελίου που να τον είχε συγκινήσει ιδιαίτερα, για να δει ποιά σχέση υπάρχει μεταξύ του Θεού και του ιδίου.

Μου απάντησε λοιπόν «ναι, είναι στο όγδοο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννου, το χωρίο που μιλάει για τον λιθοβολισμό της πόρνης».

«Α, ναι!» είπα, «αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά κομμάτια στο Ευαγγέλιο».

«Τώρα» του είπα, «κάθισε και σκέψου ειλικρινά: στη σκηνή που περιγράφεται ποιός είσαι εσύ…»

Ο άνθρωπος μου σκέφτηκε λίγο και έπειτα είπε: «Νιώθω πως είμαι ο μόνος Εβραίος που δεν θα είχε απομακρυνθεί, αλλά θα είχε λιθοβολήσει τη γυναίκα». Τον κοίταξα λοιπόν και του απάντησα: «Δόξαζε το Θεό που δεν σου επιτρέπει να τον συναντήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο!».