ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΧΙΟΥ

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΚΑΡΙΑΣ

 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

 

 

          

Στην τελευταία στροφή του παλιού και στην πρώτη του νέου χρόνου είθισται να γίνονται οι απολογισμοί. Ανατρέχουμε σε ό,τι πέρασε, στα ευχάριστα και τα δύσκολα, στα όμορφα και στα άσχημα, επιθυμώντας να βάλουμε στην λήθη ό,τι μας έκανε να πονέσουμε, αλλά και να τονίσουμε στην καρδιά μας ό,τι μας ανέπαυσε και μας έδωσε χαρά. Οι απολογισμοί έχουν να κάνουν και με το καλαντάρι του χρόνου που έφυγε στην πολιτική, στον αθλητισμό, στα ξεχωριστά της ζωής. Το ερώτημα είναι πώς αποτιμούμε τελικά τι είναι σημαντικό και τι όχι; Υπάρχουν γεγονότα που μπορούμε να ξαναζήσουμε ή καθετί είναι μοναδικό;

           Ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος έλεγε ότι δεν μπορείς να μπεις δύο φορές την ίδια στιγμή στον ίδιο ποταμό, γιατί η στιγμή δεν επαναλαμβάνεται. Η λήθη όμως κάποτε μπορεί αν είναι λυτρωτική. Κρύβει τις πληγές, όχι ότι τις εξαφανίζει, γι’  αυτό και η ρήση ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός δεν ισχύει, διότι κάθε τραύμα αφήνει μικρές πληγές στο σώμα και την ψυχή, που μας ενοχλούν ανάλογα με τις μεταβολές του καιρού, χρονικές και των περιστάσεων της ζωής. Το θέμα είναι κατά πόσον μπορούμε να εκτιμήσουμε τις στιγμές μας, να ωριμάσουμε μέσα από αυτές, να κάνουμε καινούργιες αρχές, να μην νικηθούμε από τις ήττες μας, να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού όχι για να ξεχάσουμε, αλλά για να μάθουμε να εκτιμούμε όποιος και ό,τι έχουμε.

        Αυτός ίσως είναι και ένας διαφορετικός απολογισμός. Ποιοι ήταν οι πολύτιμοι για μας την χρονιά που κλείνει; Χτίσαμε καινούργιες σχέσεις, δυναμώσαμε τις παλιές, ξεκαθαρίσαμε τι μας ενοχλεί, τι μας ενώνει, τι μας πληγώνει, τι μας κάνει να αισθανόμαστε μοναξιά και τι κοινωνία; Σχέση δεν είναι μια καινούργια ερωτική εμπειρία ή περιπέτεια. Σχέση είναι να μπορούμε να σπουδάσουμε τον άλλον άνθρωπο στον χαρακτήρα του, στα χαρίσματά του, να του δώσουμε από τον εαυτό μας, να τον συγχωρέσουμε για ό,τι δεν είναι για μας, να προσευχηθούμε να μας συγχωρεί για ό,τι δεν είμαστε γι’  αυτόν. Σχέση είναι να μπορούμε να βλέπουμε στον άλλον άνθρωπο την εικόνα του Θεού και αυτό είναι πολύτιμο βήμα στον χρόνο, διότι μας κάνει να φεύγουμε απο τον προσανατολισμό στο εγώ μας και να νιώθουμε ότι αξίζουμε στο «εμείς».

            Για την Εκκλησία ο χρόνος είναι καιρός, δηλαδή ευκαιρία από την μία του ποιήσαι τω Κυρίω, να ζήσουμε κατά τις εντολές του Χριστού, να λειτουργούμαστε, να προχωρούμε δοξολογικά και ευχαριστιακά και αγαπητικά για τον Θεό που έγινε για μας άνθρωπος, και από την άλλη του ποιήσαι τω ανθρώπω, να νοιαζόμαστε για τον κάθε πλησίον μας, να γινόμαστε πλησίον του κάθε ανθρώπου, όπως μπορούμε. Γι’  αυτό και στην εκκλησιαστική ζωή, στην ενορία όπου πηγαίνουμε, ας έχουμε κατά νου στον απολογισμό μας, να θυμηθούμε πρωτίστως πόσους από τους συνενορίτες μας γνωρίσαμε, για πόσους προσευχηθήκαμε, για πόσους νιώσαμε πιο οικεία. Αλλά και στο περιβάλλον μας αν ανοίξαμε την καρδιά μας, όπως επίσης και αν καταφέραμε να ακούσουμε, να συναισθανθούμε, να μειώσουμε εντάσεις, να νικήσουμε τον εαυτό μας.

        Κι αν βρισκόμαστε λειψοί στο μέτρημα, ας μη αποκαρδιωθούμε. Δεν είμαστε μόνοι μας στον χρόνο, αλλά «έστι Θεός», που μας συντροφεύει και μας ενισχύει να βάλουμε αρχή μετάνοιας και αγάπης.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ,ΕΙΠΑΤΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ "Σ'ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ;"

 

(O π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος μιλάει για τα Χριστούγεννα και κατά πόσο τα ζούμε με αγάπη)

«Ερωτώ την αγάπη σας, όπως μπορώ να ρωτήσω και τον ίδιο τον εαυτό μου. Αυτές τις δύο ημέρες, είπατε σε κάποιον άνθρωπο «Σ’ αγαπώ πολύ;»

Το είπατε στον πατέρα σας; Στη μητέρα σας; Στον αδερφό σας; Στη γυναίκα σας; Στον άντρα σας; Σ’ έναν ξένο; Σε ένα γείτονα;

Μπορέσαμε να πούμε: «Σ’ αγαπώ κυρ Γιώργη, έστω κι αν μου καταχράστηκες, έστω κι αν με σπίλωσες, έστω κι αν με αδίκησες;»

Μπορέσαμε να το πούμε αυτό στο Σ’αγαπώ; Είναι μία λέξη. Άραγε την είπαμε; Και πόσοι την είπαμε; Και πως την είπαμε;

Και αν με όλη μας την καρδιά ελέχθη αυτή από μέσα μας. Τα Χριστούγεννα, είναι Χριστούγεννα, είναι εορτή αγάπης.

Εγώ ήθελα τούτο δω μόνα να συμπληρώσω:  Πως εκδηλώσαμε την αγάπη μας, δια των λέξεων και δια της στάσης μας.

Αλλά όλοι μας έχουμε να ακούσουμε , αυτή τη στοργική λέξη «Σ’ αγαπώ» και να το πούμε και με όλη μας την καρδιά.

Αν δεν το είπαμε να βρούμε έναν άνθρωπο σήμερα… να του το πούμε… και να του το πούμε με όλη μας την καρδιά!»

«Η φωτιά τρώει το δέντρο και τρώγοντάς το, το κάνει όμοιό της! Το μεταμορφώνει, κι αυτό σε φωτιά.

Ας ανοίξουμε κι εμείς τη γήινη καρδιά μας, ας αφεθούμε ταπεινά, ολοκληρωτικά, ερωτικά στο θεϊκό πυρ που κατεβαίνει σήμερα από τον ουρανό για να μεταμορφώσει κι εμάς σε φωτιά αγάπης ώστε να κατακάψουμε την κακία του κόσμου τούτου!»

Η ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 31 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος. Οι γονείς της, ήταν ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως μεγάλες δοκιμασίες και πίκρες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της.

Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτα, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές που περνά είναι πολύ δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος;

Ο Λόγος του Θεού, που λέει: «Τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερουντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ’ 12).
Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη.

Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο Λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι, και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, πήγε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.

Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και των ασθενών. Και αφού επισκέφτηκε πολλλά μέρη βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέδωσε τη ψυχή της στο Κύριο, άρρωστη από πλευρίτιδα. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΛΥΠΗ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

 

 Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών.

Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.

Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σάς πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.

Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι.

Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό.

Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.

Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.

Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σάς ανορθώσει. Πνευματικός αγώνας.

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά.

Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.

Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σάς δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.

Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει. Πνευματικός αγώνας.

Πειρασμοί

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους. Γι’ αυτό άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία.

Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.

Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σάς οδηγήσει στην ανάπαυση.

Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.

Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή. Μια τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό, που κρύβεται κάτω από τη μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη, δημιουργείται ύστερ’ από έναν δίκαιο έλεγχο.

Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση της ψυχής μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χάρη του Θεού. Πνευματικός αγώνας.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει το φαρμάκι του. προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο παράδεισος, που υπάρχει μέσα σας, μετατραπεί σε κόλαση.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΓΕΜΑΤΟ

 

Πάντα ο όσιος Παΐσιος τόνιζε την αξία της προσευχής, λέγοντας προς τους συνανθρώπους του που αντιμετώπιζαν προβλήματα στη ζωή τους: «Θα προσευχηθώ για εσένα».

Εκείνο τον καιρό είχε φύγει από τη ζωή ένας στενός, αγαπημένος συγγενής μου, ο Νίκος, οπότε ρώτησα τον Γέροντα, αν είναι καλό που προσεύχομαι κάθε βράδυ με το κομποσχοίνι, να αναπαύει ο Θεός την ψυχή του Νίκου στην άλλη ζωή.

Μου απάντησε, ότι η προσευχή είναι σαν το λεωφορείο που πρέπει να φεύγει γεμάτο, και συνέχισε: «Αφού προσεύχεσαι για τον Νίκο, γιατί δεν προσεύχεσαι και για άλλους κεκοιμημένους;».

Τότε τον ρώτησα: «Για πόσους;».

Και μου απάντησε: «Για όσους περισσότερους μπορείς! Όσο πιο πολλούς επιβάτες παίρνει το λεωφορείο, τόσο περισσότερο κόσμο εξυπηρετεί ο οδηγός».

Τον ξαναρώτησα: «Να προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους με το όνομα Νίκος;».

«Έτσι μπράβο», μου είπε. «Ξέρεις για πόσους ανθρώπους θα προσεύχεσαι που έχουν ανάγκη προσευχής, και δεν τους θυμούνται οι συνάνθρωποί τους;

Έτσι αρχίζουμε να προσπαθούμε να μοιάσουμε στον Κύριο.

Όπως εμείς δεν γνωρίζουμε τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Αρχαγγέλους αυτοπροσώπως, αλλά τους ζητάμε να μας βοηθήσουν και εκείνοι ανταποκρίνονται χωρίς να εξετάζουν το γεγονός, πως ούτε γνωστοί τους είμαστε ούτε μπορούμε να τους ανταποδώσουμε τη βοήθεια που μας προσφέρουν, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς».

OΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΑΞΙΑ!

 

 Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.

Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.

Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός.

Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς.

Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς.

Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς.

Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν.

Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων.

Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.

Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη.

Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα.

Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος.

Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου.

Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα.

Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.

Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη.

Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού.

Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Η ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη της Αγίας και Οσιομάρτυρος Ανυσίας εκ Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα, 30 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Η Αγία Ανυσία, έζησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού 298 μ.Χ. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων.

Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Αγία Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω».

Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην Εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης.

Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς.

Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Αγία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Αγία Ανυσία, παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

AΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ:Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

Εξέταζε καλά εκείνα, που έρχονται στην καρδιά σου για να πεις, πριν να περάσουν στη γλώσσα και θα βρεις πολλά, που είναι καλύτερα να μην βγουν από το στόμα σου.

Aκόμη γνώριζε ότι και από εκείνα που σκέφτεσαι ότι είναι καλά να πεις, είναι πολύ καλύτερο να τα θάψεις στη σιωπή και θα το γνωρίσεις, αφού περάσει εκείνη η συνομιλία.

Η σιωπή, είναι μία μεγάλη ενδυνάμωση του Αοράτου Πολέμου και μία σίγουρη ελπίδα της νίκης.

Η σιωπή, είναι πολύ αγαπημένη από εκείνον, που δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, αλλά ελπίζει στο Θεό.

Η σιωπή είναι φύλακας της ιεράς προσευχής και θαυμαστή βοήθεια στην εκγύμναση των αρετών• και ακόμη είναι σημείο φρονιμάδας.

O Αββάς Ισαάκ λέγει, ότι είναι συνεργός των καλών η σιωπή και μεγαλύτερη όλων των έργων της μοναχικής πολιτείας και μυστήριο του μέλλοντος.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΑΤΝΕΣ

 

 

 

 Ναι έκανα λάθος, όμως αυτό δεν με κάνει κακό άνθρωπο. Ναι είμαι αμαρτωλός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι χαμένος. Δεν εξαντλείται το βάθος ενός ανθρώπους στις πράξεις του. Ο άνθρωπος είναι κάτι βαθύτερο από τις πράξεις και τις σκέψεις του. Είναι αυτό το φως που λάμπει μέσα του ακόμη και στα μεγαλύτερα λάθη του. Πόσο όμορφα το λέει ο Ελύτης, "Λάμπει μέσα μου 'κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει". 

 

Δεν επιτρέπω λοιπόν στο σκοτεινό εαυτό μου και στις προγονικές φωνές που ζουν μέσα μου, να με βυθίσουν στην κόλαση των ενοχών. Τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτή η συμφιλίωση με την πραγματική μας φύση. 

 

Ο Χριστός είναι ο Θεός που ζει μέσα μας, στο δικό μας ήσυχο και όμορφο βυθό, στο πιο αγνό ανέγγιχτο κομμάτι του εαυτού μας. Οσα πάθη κι εάν έχουμε, οσο κι εάν η ζωή μας μυρίζει σαν στάβλος, πάντα θα υπάρχει ένας χώρος να γεννηθεί ο Χριστός. Ας γίνουμε τα λάθη που λαχταρούν να γίνουν Φάτνες!!

  π. ΛίΒυος

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΘΕΣΕΙΣ ΕΣΤΩ ΕΙΚΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ

 

Σε μια εξομολόγηση δέχθηκα μια ερώτηση...

Τι είναι Χριστούγεννα;Τι νιώθεις τα Χριστούγεννα;
Παίρνω το θάρρος να απαντήσω όχι Θεολογικά αλλά εκ καρδίας._
Αδελφέ μου για να καταλάβεις τί είναι Χριστούγεννα και τι νιώθεις πρέπει να μπεις στις παρακάτω θέσεις έστω εικονικά για να καταλάβεις..
   Χριστούγεννα είναι το συναίσθημα που νιώθει μια γυναίκα όταν γεννά το παιδί της εκείνη ακριβώς την στιγμή που βλέπει το χαμόγελο του ιατρού και αντικρίζει για πρώτη φορά το παιδί της

   Χριστούγεννα αδερφέ μου είναι το συναίσθημα ενός αστέγου εκείνη την στιγμή που όλα κλείνουν μέσα σε μια πόλη και ο κόσμος εξαφανίζεται να τον πλησιάζει κάποιος και να του προσφέρει την παρέα του. 

   Χριστούγεννα αδελφέ μου είναι όταν βρίσκεσαι μόνος σε ένα αυτοκίνητο έξω από νοσοκομείο που έχεις τον δικό σου άνθρωπο και προσεύχεσαι δυνατά για ένα θαύμα και εκείνη την στιγμή σου χτυπούν το παράθυρο και σου λένε έγινε θαύμα όλα θα πάνε καλά.

   Χριστούγεννα αδελφέ μου είναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν πηγαίνεις λαβωμένος και βρώμικος στον πνευματικό σου και φεύγεις σαν να σου έχει βάλει φτερά στην πλάτη σου.

   Χριστούγεννα είναι όταν αντικρίζει, συναντά και αγκαλιάζει ο γονέας το παιδί του μετά από χρόνια ξενιτιάς.

  Χριστούγεννα είναι όταν νιώθεις ένα βήμα πριν την ολική κατάρευση και έρχεται κάποιος και σου χτυπά την πλάτη και σου λέει όλα θα πάνε καλά, μαζί θα το
αντιμετωπίσουμε.

   Χριστούγεννα είναι όταν είσαι πλούσιος και ξαφνικά σε μια δύσκολη στιγμή που τα λεφτά δεν μπορούν να βοηθήσουν έρχεται ο Θεός και σε ελεεί σαν το φτωχό που αγνοούσες.

   Χριστούγεννα αδερφέ μου δεν είναι αυτά που έβλεπες ή έκανες, Χριστούγεννα είναι αυτά που ένιωθες πραγματικά.

  Χριστούγεννα είναι η Γέννηση Του, η κοινωνία με Τον άστεγο Χριστό, το θαύμα, η κάθαρση, η συνάντηση, η αλληλοβοήθεια και η ελεημοσύνη.

Αυτά είναι τα Χριστούγεννα και αυτά πρέπει να νιώθεις. Χριστούγεννα θα πει
αγάπη!

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

«…και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια αθλία κατάσταση, αλλά ο Θεός δε μας άφησε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε…». (Άγιος Πορφύριος)

Την εποχή εκείνη κυβερνούσε την Ιερουσαλήμ ο Ηρώδης και τη Ρώμη ο Καίσαρας Αύγουστος. Όμως, ο μικρός και ταπεινός Ιησούς ήταν που άλλαξε, μέσα σε λίγο καιρό, το status quo της ανθρωπότητας.

Κάποτε ο Άγιος Πορφύριος μου είχε πει: «Θόδωρε, είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά, και να κλαίμε, για να σώσει ο Θεός τον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι πλέον δεν ακούν…».

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τα τέσσερα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε την αγιοκατάταξη τριών γερόντων. Των Αγίων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιακώβου. Και οι τρεις τους πηγαίνανε συχνά στα σπήλαια και ησυχάζανε. Ο Άγιος Πορφύριος, όταν πρωτοπήγε στα Καυσοκαλύβια, οι γέροντες τον στείλανε στο σπήλαιο του Αγίου Νήφωνα, ο Άγιος Παΐσιος συχνά-αραιά ησύχαζε εις τα όρη και τις σπηλιές και ο Άγιος Ιάκωβος πήγαινε στο σπήλαιο του Οσίου Δαυίδ και προσευχόταν νυχθημερόν.
Ο Θεός ευδόκησε οι τρεις αυτοί γέροντες να πραγματοποιηθεί η αγιοκατάταξή τους σύντομα, γιατί ήταν και είναι το στήριγμα και η παρηγοριά του λαού του Θεού, κληρικών και λαϊκών.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι στο σπήλαιο της Ιεράς Αποκαλύψεως ο Θεός μίλησε στον εξόριστο Ιωάννη το Θεολόγο για τις έσχατες μέρες της Εκκλησίας και του κόσμου.

Όταν ο Άγιος Πορφύριος επισκέφθηκε και προσευχήθηκε στο σπήλαιο, είδε με τη Χάρη του Θεού -και προς επιβεβαίωση- τις σκηνές που διαδραματίστηκαν εκεί, όταν ο Θεός αποκάλυψε στον Ιωάννη το Θεολόγο τα γεγονότα που θα διαδραματιστούν έως τη συντέλεια των αιώνων.

Ο δε Προφήτης Ηλίας, διωκόμενος από το βασιλέα Αχαάβ και βασίλισσα Ιεζάβελ, γιατί ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην ασέβεια των βασιλιάδων και ιερέων της εποχής, εκδιώχθηκε και ο Θεός τον έκρυψε σε σπήλαιο. Εκεί μίλησε ο Θεός στον Προφήτη.

Στο Άγιο αυτό μέρος προσευχήθηκαν οι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, για να γεννηθεί η Παναγία, που θα ήταν η αρχή της Σωτηρίας όλου του κόσμου.

Σε σπήλαιο έγινε η αρχή και σε σπήλαιο αποκάλυψε ο Θεός τα γεγονότα έως τις έσχατες μέρες. Και ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον κόσμο μέσα από ένα σπήλαιο, στην περιοχή της Βηθλεέμ.

Τα Καυσοκαλύβια είναι σαν τη Βηθλεέμ της εποχής εκείνης. Μικρά, ασήμαντα, ταπεινά, ήσυχα. Αυτό ακριβώς το ησυχαστικό πνεύμα ήρθε και μετέδωσε ο Άγιος Παΐσιος. Είχε μεγάλες προσδοκίες και πολλές ελπίδες από τον ησυχασμό. Πίστευε ότι από εκεί θα προέρθει η αναγέννηση της Εκκλησίας.

Για τα ταπεινά Καυσοκαλύβια έλεγε ο Άγιος Πορφύριος: «Εγώ εκεί εγεννήθηκα, εκεί εμεγάλωσα και εκεί θέλω να πεθάνω». Και όντως, τον αξίωσε ο Θεός να κοιμηθεί εδώ, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, αλλά και να ζει ακόμα και μετά την κοίμησή του, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης.

Ο Άγιος Παΐσιος ξεκίνησε την ασκητική του ζωή από τα Καυσοκαλύβια, από το κελί της Υπαπαντής, δίπλα από το κελί του Αγίου Πορφυρίου. Πάντοτε αγαπούσε την έρημο των Καυσοκαλυβίων και δεν είναι τυχαίο το ότι η αγιοκατάταξή του έγινε την ημέρα του Αγίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτη. Οι δύο αυτοί μεγάλοι σύγχρονοι Άγιοι της Ορθοδοξίας έχουν κοινό σημείο αναφοράς τα ταπεινά Καυσοκαλύβια.

Η φήμη τους, όμως, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της Ελλάδος και της Εκκλησίας και έχει εξαπλωθεί σε όλη την οικουμένη, ανεξαρτήτως θρησκείας, δόγματος και έθνους. «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».

Ο Άγιος Πορφύριος μου είχε πει: «Θεόδωρε, στα Καυσοκαλύβια δεν πάω για να πεθάνω. Πάω για να ζήσω». Μας υποσχέθηκε εν ζωή ότι θα κάνει πιο πολλά τώρα μετά τη φυγή του… φυσικά από τα Καυσοκαλύβια. Τις θερμές μου ευχές από τα μικρή και ήσυχη αυτή γωνιά του Αγίου Όρους.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»

Ιερομόναχος Γεώργιος Αλευράς

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14000 ΝΗΠΙΩΝ ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων 14.000 σφαγιασθέντων Νηπίων στη Βηθλεέμ τιμά σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο πονηρός και πανούργος αυτός βασιλιάς σκαρφίστηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ.

Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.

Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους.

Η χριστιανική Εκκλησία, ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίστηκαν εν ύδατι, βαπτίστηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.

Απολυτίκιο:
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

AΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ:ΑΣ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

 

Η  νηστεία είναι αρχή και θεμέλιο κάθε πνευματικής εργασίας. Όσα λοιπόν οικοδομήσεις πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο, γίνονται άπτωτα και ακατάλυτα, επειδή είναι κτισμένα πάνω σε στερεά πέτρα.

Αν όμως σηκώσεις αυτό το θεμέλιο και στη θέση του βάλεις τον κορεσμό της γαστέρας και τις άτοπες επιθυμίες, αυτά παρασύρονται σαν άμμος από τους πονηρούς λογισμούς και το ποτάμι των παθών και καταστρέφεται όλη η οικοδομή των αρετών.

Για να μη γίνει λοιπόν αυτό και σε μας, ας σταθούμε με χαρά πάνω στο σταθερό θεμέλιο της νηστείας, ας σταθούμε, αδερφοί μου, καλώς, ας σταθούμε με τη θέλησή μας.

Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΧΑΛΑΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ

 

Πρέπει να αποφεύγεις την παρατηρητικότητα. Να μην παρατηρείς τους άλλους.

Αλλά έστω και να μην έρθει η κρίση – κατάκριση στο μυαλό, είναι των τελείων ανθρώπων .Αλλά αν έρθει η κατάκριση στο μυαλό τουλάχιστον μην το πεις μην το κάνεις καταλαλιά μην πεις στον άλλον αλλά κράτησε το για τον εαυτό σου. ΔΙΟΤΙ ο άλλος μπορεί να έχει ένα καλό λογισμό για τον αδερφό .

Εδώ στο Άγιον Όρος έλεγαν : «μην πεις τίποτα και χαλάσεις το λογισμό του αδερφού μου». Είναι μεγάλη αμαρτία να χαλάμε το λογισμό του αδελφού . Ο λογισμός χαλάει πάρα πολύ εύκολα και πρέπει να τον φυλαμε τον λογισμό μας.

Κάθε πρωί που ξυπνάμε πρέπει να σταυρώνουμε το κεφάλι μας και να λέμε κύριε δώσε μου καλούς λογισμους δώσε μου αγαθούς λογισμούς και φύλαξε το νου μου καθαρό για να μπορώ να έχω νουν ΧΡΙΣΤΟΥ.

+2018
Μακαριστός Γεροντας Γρηγόριος Αρχιπελαγίτης .
Καθηγούμενος Ι Μ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ .

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΡΠΑΘΙΟΣ:Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

Η σελήνη, η οποία μεγαλώνει και πάλι μικραίνει, είναι τύπος του ανθρώπου, ο οποίος άλλοτε πράττει καλά και άλλοτε αμαρτάνει, και κατόπιν με την μετάνοια επανέρχεται στην ενάρετη ζωή.

Λοιπόν, δεν χάθηκε ο νους όποιου αμάρτησε, καθώς νομίζουν μερικοί, όπως της σελήνης το σώμα δεν λιγόστεψε, αλλά μόνο το φως της.

Αποκτά, λοιπόν, πάλι ο άνθρωπος την λαμπρότητά του με τη μετάνοια, όπως η σελήνη με το λιγόστεμά της ξαναντύνεται πάλι το φως.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΣΜΥΡΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Δισμυρίων (20.000) μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια τιμά σήμερα, 28 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών.

Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία. Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.

Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθαίου, ιστ’ 18). Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.

(Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείον στράτευμα, πόλις αγία, περιούσιος λαός Κυρίου, ανεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τη γαρ αγάπη αυτού δροσιζόμενοι, δια πυρός τον αγώνα ηνύσατε. Αλλ’ αιτήσασθε, ελέους σοφοί τον πρύτανιν, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ,ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΕΣ

 

   Πρέπει να επιμένουμε στην εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια.

Θα έρθει εποχή πού μόνο αυτοί πού έχουν πείρα της χάριτος τού Θεού θα μπορέσουν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Θα γίνουν φοβερές προδοσίες, γι’ αυτό προσευχηθείτε, προσευχηθείτε, για να μην πέσετε στην παγίδα της προδοσίας.

π. Ιουστίνος Πίρβου

ΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΗ

Πριν δημιουργήσει ο Θεός αυτό τον ωραίο κόσμο και τον άνθρωπο, γνώριζε ότι ο άνθρωπος μετά θα πέσει και είχε από την αρχή τον τρόπο πώς να τον ανορθώσει μετά την πτώση.

Και ο τρόπος ήταν να κατέβει στη γη ο ίδιος ο Υιός του Θεού, χωρίς όμως να χωριστεί από τον Πατέρα του, να ντυθεί πραγματικά την ανθρώπινη σάρκα, να λάβει την ανθρώπινη ψυχή, να γίνει δηλαδή πραγματικός άνθρωπος, χωρίς να παύει να είναι ταυτόχρονα και Θεός. Μ’ αυτό το σώμα και τις δυνάμεις αυτής της ανθρώπινης ψυχής να εκπληρώσει το νόμο του Θεού, πράγμα που ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορούσε να το κάνει, εξαιτίας της διαφθοράς που προκάλεσε μέσα του η αμαρτία. Να δώσει τον εαυτό του θυσία για τον άνθρωπο, να πεθάνει στην ατιμία, να αναστηθεί εκ νεκρών και να βάλει έτσι την αρχή της αναστάσεως, από το θάνατο στην αιώνια ζωή, για όλους που θα ακολουθούσαν στη συνέχεια τη δική του οδό.

Αλλά πώς ο Κύριος με τον θάνατό του έσωσε από τον θάνατο όλους τους ανθρώπους, αν οι άνθρωποι, που ζούσαν πριν ή μετά, δεν υπήρχαν τότε στη γη ή ήδη είχαν πεθάνει; Πώς, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να εξαγοράσει τον αιχμάλωτο αφού ούτε ο αιχμάλωτος δεν υπάρχει; Σε τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να ακολουθούμε την κοινή ανθρώπινη λογική αλλά να σκεφτόμαστε πνευματικά, όπως ταιριάζει στους πιστούς.

Ήδη στην αρχή ο Θεός γνώριζε όλους τους ανθρώπους που θα ζούσαν στη γη, όπως και τις αμαρτίες τους, παρ’ ότι ούτε οι άνθρωποι ούτε οι αμαρτίες τους ακόμη υπήρχαν. Και αυτό σημαίνει ότι και εσένα σε γνώριζε ο Θεός όπως και όλους τους άλλους που ζουν τώρα πάνω στη γη. Τότε και για σένα και για όλους τους σύγχρονούς σου ανθρώπους έχυσε ο Υιός του Θεού το Αίμα του. Τότε και εσένα έσωσε ο Θεάνθρωπος από τον αιώνιο θάνατο και την καταδίκη για τις αμαρτίες σου.

Εσύ χρειάζεται να έχεις πίστη και αρετή. Το έργο αυτό της σωτηρίας σου ο Κύριος ήδη το έχει κάνει και το έργο αυτό είναι υπερφυσικό. Είναι το έργο της άπειρης αγάπης και της παντοδυναμίας του Θεού. Και επειδή το έργο αυτό είναι υπερφυσικό, γι’ αυτό απαιτεί πίστη και υπακοή. Λέω υπακοή γιατί ο Σωτήρας μας και Θεός ζητάει από μας έργα σύμφωνα με την καινούργια μας κατάσταση, η οποία είναι η κατάσταση υιοθεσίας. Οι βασιλιάδες όταν εξαγοράζουν τους αιχμαλώτους δεν το κάνουν για να συνεχίσουν μετά αυτοί να κάνουν την ίδια δουλειά που έκαναν, όταν ήταν δούλοι, αλλά να υπηρετούν τον αυτοκράτορα και τους υπηκόους του.

Κύριε! Δώσε μου πάλι να αναπαυτώ στους κόλπους της δικής σου αγάπης, όπως παλαιότερα. Από την πείρα μου, Θεέ μου, γνωρίζω πόσο γλυκό και ευχάριστο είναι να έχει κανείς την αγάπη σου. Μικρό παιδί δεν παρηγορείται τόσο στην αγκαλιά της μάνας του, όσο παρηγορούνται με την αγάπη σου αυτοί που είναι άξιοι αυτής της αγάπης. Η αγάπη Σου ανακουφίζει από κάθε πόνο, φέρνει ειρήνη, είναι γεμάτη ανέκφραστη χαρά και προστατεύει από κάθε εχθρό ορατό και αόρατο.

Αυτός που έχει την αγάπη Σου δεν φοβάται κανέναν, ακόμα και αν τον απειλεί όλος ο κόσμος. Όταν δεν έχω Εσένα στενοχωριέμαι και θλίβομαι· η ψυχή ανησυχεί και ταράζεται, η καρδιά πονά και συντρίβεται. Δεν είμαι ο εαυτός μου, νιώθω χαμένος και μόνος. Μισώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Ο όμορφος αυτός κόσμος, το έργο των δικών σου χεριών, σαν να μην υπάρχει για μένα. Τον κοιτάζω και δεν με ευχαριστεί η ομορφιά του, ο νους μου δεν αρπάζεται και δεν υψώνεται σε Σένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης, που φωτίζει κάθε άνθρωπο. Μένω μόνος –χωρίς Εσένα και εκτός της δικής Σου δημιουργίας.

Αλλά όταν βρίσκομαι στους κόλπους της δικής Σου αγάπης, τότε είσαι μαζί μου, Δημιουργέ των πάντων, και μαζί σου όλοι οι άγγελοι, όλοι οι άνθρωποι, που η αγάπη τούς κάνει όλους δικούς μου φίλους και αδελφούς, και όλος ο κόσμος, ορατός και αόρατος. Τότε όλος ο κόσμος, το σπίτι σου, όπου Εσύ κατοικείς, γίνεται και δικός μου. Γιατί τότε γίνομαι υιός Σου, και η περιουσία του Πατέρα ανήκει και στον υιό.

Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ

 

Κάποτε επισκέφτηκε κάποιος τον Άγιο Νεκτάριο και του είπε:

– Σεβασμιώτατε, χρωστώ 25 δραχμές (πολλά λεφτά για την εποχή εκείνη). Αύριο το γραμμάτιο λήγει και πάω χαμένος… Δεκάρα δεν έχω και σε παρακαλώ να με βοηθήσεις.

Ο Άγιος Νεκτάριος καλεί τον ταμία του και του λέει:

– Κωστή, δώσε 25 δραχμές στον άνθρωπο.

Και φωνάζει από μέσα ο Κωστής στον Άγιο και του λέει:

– Δεν έχουμε Σεβασμιώτατε.

– Για κοίταξε Κωστή, γιατί είναι ανάγκη…

– Σεβασμιώτατε το ταμείο έχει όλο και όλο 25 δραχμές και είμαστε στην αρχή του μήνα. Πώς θα βγάλουμε το μήνα;

– Δώσε Κωστή και έχει ο Θεός…

Ο Κωστής μουρμουρίζοντας έδωσε τις 25 δραχμές και ο ξένος έφυγε.

Δεν είχε όμως περάσει αρκετή ώρα και έρχεται μια ειδοποίηση από την Αρχιεπισκοπή που έλεγε τα εξής:

«Παρακαλείτε ο Πενταπόλεως Νεκτάριος το απόγευμα της ιδίας ημέρας να τελέσει γάμο (πλουσιοτάτης της εποχής εκείνης οικογενείας), έχοντας μαζί τους 4 φοιτητές της Ριζαρείου Σχολής για να ψάλλουν Βυζαντινά, καθότι ο Αρχιεπίσκοπος ασθένησε εκτάκτως».

Πράγματι ο Άγιος Νεκτάριος έκανε τη στέψη και το αποτέλεσμα ήταν, αφού τους περιποιήθηκαν, τόσο τον Άγιο όσο και τους ψάλτες και στο τέλος, τους πρόσφεραν από έναν φάκελλο. Άνοιξαν οι 4 φοιτητές τους φακέλλους τους και βρήκε ο καθένας τους από 20 δραχμές μέσα δηλ. σύνολο 80 δραχμές. Άνοιξε και ο Άγιος Νεκτάριος το φάκελλό του και βρήκε μέσα 100 δραχμές. Έλαβαν λοιπόν συνολικά 180 δραχμές, οι οποίες παραδόθηκαν στον Κωστή, στον ταμία, ο οποίος κατ’ ομολογία του ιδίου κατεπλάγη και ουδέποτε πλέον εξέφερε γνώμη στις εντολές του Αγίου Νεκταρίου.

Ο Άγιος Νεκτάριος έκανε επί τη ευκαιρία έκανε ένα σοβαρό μάθημα, λέγοντας επιγραμματικώς στον Κωστή:

– Κωστή εμείς δεν έχουμε. Ο Θεός όμως πάντα έχει και πρόσεχε…

Αυτά είναι και για εμάς, που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό…

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας

O AΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Στεφάνου, του Αρχιδιακόνου και Πρωτομάρτυρος τιμά σήμερα, 27 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του Ευαγγελικού Λόγου και στη φιλανθρωπική δράση.

Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε από το Θεό με το Χάρισμα της Θαυματουργίας. Με το Χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις απόψεις των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.

Οι Ιουδαίοι, όμως, ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν σκορπίσει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.

Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, έγινε ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έβγαλαν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.

Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Δηλαδή, Κύριε μη λογαριάσεις σ’αυτούς την αμαρτία αυτή. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τιμώντας τον Αυτός με το ένδοξο Στέφανο της Αγιότητας.

Αξίζει να σημειώσω εδώ, ότι: Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που διάλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη, όπου τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Παρόλο που η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς ήταν κουραστική ο Άγιος Στέφανος έβρισκε χρόνο και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ». (Πραξ. Αποστόλων, στ’8-15, ζ’1-60). Δηλαδή, ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.

Ανάλυση ονόματος:
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: (από το στέφανος) = ο αθλοφόρος, ο άξιος στεφάνου νίκης.

Απολυτίκιο:
Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε συ γαρ την Ιουδαίων απέλεγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.

ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΑΛΛΑ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ...ΔΙΟΤΙ ΗΤΑΝ!

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ελάτε να εορτάσουμε, ελάτε να πανηγυρίσουμε. Πράγματι είναι παράξενος ο τρόπος της εορτής επειδή είναι παράξενος και ο λόγος της γεννήσεως Αυτού.

Γιατί σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά, ο διάβολος καταντροπιάστηκε, οι δαίμονες δραπέτευσαν, ο θάνατος καταργήθηκε, ο Παράδεισος ανοίχτηκε, η κατάρα εξαφανίστηκε, η αμαρτία διώχθηκε μακριά, η πλάνη απομακρύνθηκε, η αλήθεια επανήλθε, και ο λόγος της ευσέβειας σπάρθηκε και διαδόθηκε παντού.

Ο ουράνιος τρόπος ζωής φυτεύτηκε στη γη, οι άγγελοι επικοινωνούν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι χωρίς φόβο συνομιλούν με τους αγγέλους.

Γιατί; Επειδή ο Θεός ήρθε στη γη και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό.

Όλα έχουν αναμειχθεί. Γιατί ήρθε ο Θεός στη γη, ενώ ολόκληρος βρίσκεται στον ουρανό.

Ολόκληρος βρίσκεται στον ουρανό και ολόκληρος στη γη.

Ενώ είναι Θεός, έγινε άνθρωπος, χωρίς να παύσει να είναι Θεός.

Ενώ είναι Λόγος αμετάβλητος, έλαβε σάρκα, και έλαβε σάρκα ανθρώπινη για να κατοικήσει μέσα μας.

Θεός βέβαια δεν έγινε, αλλά ήταν.

Γι’ αυτό έλαβε ανθρώπινη σάρκα, ώστε, Εκείνος που δεν τον χωρούσε ο ουρανός, να τον δεχθεί η φάτνη.

Γι’ αυτό τοποθετήθηκε μέσα στη φάτνη, ώστε, Εκείνος που τρέφει τα σύμπαντα, να λάβει παιδική τροφή από παρθένο μητέρα.

Γι’ αυτό ο Πατέρας των αιώνων του μέλλοντος ανέχεται να βασταχτεί από παρθενική αγκαλιά σαν βρέφος που θηλάζει, για να μπορέσουν και οι μάγοι να τον πλησιάσουν.

Η ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ

 

 

 Αν σου έρχεται αμφιβολία για το κατά πόσον είναι πράγματι αγιασμένη κάθε εικών της Θεοτόκου, μπροστά στην οποία προσεύχεσαι, διώξε ευθύς αυτή την αμφιβολία. Είναι αμφιβολία, που προέρχεται από τον Διάβολο, για να σου ψυχράνη την προσευχή.  Η Δέσποινά μας, το Πρωτότυπο αυτής της εικόνος, έχει αγιασθή ήδη απόλυτα πριν από δεκαεννέα αιώνες, αφ΄ότου ήταν στα σπλάχνα της μητέρας της, της Αγίας Άννης, κατόπιν κατά τη γέννησή της, ύστερα με τα Εισόδιά της στον ναό των Ιεροσολύμων, τέλος δε με την ανείπωτο Σάρκωση του υιού της και Θεού. Είναι πάντοτε αγία και, μάλιστα, αγία από κάθε άποψη, γι’ αυτό και λέγεται Παναγία. Βρίσκεται παντού και σε κάθε εικόνα της. Η εικών της είναι αγιασμένη από την ίδια. Ατένιζε λοιπόν την εικόνα της με απλότητας καρδιάς, με πίστh φωτεινή και ορθόδοξο. Λέγε στο πονηρό πνεύμα, που θέλει να σε κλονίση: «Όλη η γη είναι αγιασμένη. Η δύναμις του Κυρίου μου και της Πανάγνου Μητρός του, της βασιλίσσης του κόσμου, είναι παντού. Ατενίζω προς Αυτήν, την Πάναγνο Μητέρα του Εμμανουήλ, με τα πνευματικά μου μάτια. Δεν λατρεύω είδωλο. Η εικών είναι καμωμένη απλώς για να βοηθή την αδυναμία μου».

Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης

H ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

(†) Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους
~ Βρισκόμαστε ακόμα στην εορτή των Χριστουγέννων, διότι και σήμερα, δεύτερη ημέρα της εορτής, Χριστούγεννα έχουμε. Αλλά ιδιαιτέρως η Εκκλησία μας τιμά σήμερα την Υπεραγία Θεοτόκο, δηλαδή το πρόσωπο εκείνο το οποίο περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο συνήργησε στην Γέννηση του Σωτήρος μας Χριστού.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας σήμερα επιτελεί Σύναξη, συνάγει δηλαδή τους πιστούς. Συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί για να προσφέρουν την θεία Ευχαριστία και να εορτάσουν εις τιμήν της Παναγίας μας και από ευγνωμοσύνη προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Επειδή όμως συμπίπτει σήμερα και η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, συνεορτάζεται και η μνήμη τριών προσώπων (*), τα οποία και αυτά είχαν μία άμεση σχέση με τον Κύριό μας.
Πρώτον, του Δαβίδ του βασιλέως και προφήτου, ο οποίος όχι μόνο προφήτευσε την έλευση του Κυρίου, αλλά ήταν και εκ των κατά σάρκα προγόνων του Κυρίου μας. Και όπως είχε προφητευθεί, από την κληρονομία και βασιλεία του βασιλέως Δαβίδ θα προερχόταν ο Μεσσίας.
Δεύτερον, του δικαίου Ιωσήφ, ο οποίος προστάτευσε την Υπεραγία Θεοτόκο και ήταν το όργανο εκείνο της θείας Προνοίας, για να οικονομήσει την πάναγνο Θεοτόκο και να την φυλάξει από τις κοινωνικές επιπτώσεις μιας αυστηρής και συντηρητικής κοινωνίας, όπως ήταν τα χρόνια εκείνα η κοινωνία, έναντι της εκ Παρθένου γεννήσεως. Διότι φυσικά ο κόσμος δεν εγνώριζε το μυστήριο και το υπέρ φύσιν της Γεννήσεως του Κυρίου, και συνεπώς η Κυρία Θεοτόκος, εάν ήταν άνευ ανδρός, θα κινδύνευε. Και, όπως φαίνεται, ο άγιος Ιωσήφ ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής, πραότατος, ειρηνικός, αγαθός, και βοήθησε πολύ στο να προστατευθεί και η Κυρία Θεοτόκος αλλά και το Θείο Βρέφος. Και ήταν υπάκουος στο θέλημα του Θεού, και όταν δι’ οπτασίας ο άγγελος του παρήγγελλε τούτο ή εκείνο, με απλότητα καρδίας ο άγιος Ιωσήφ το δεχόταν.
Και τρίτον, του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, ο οποίος ανήκει στους κατά σάρκα συγγενείς του Κυρίου. Διότι ο Κύριος, όπως γνωρίζουμε και αναφέρεται στα ιερά Ευαγγέλια, είχε και τέσσερεις αδελφούς. Όχι όμως αδελφούς εκ της Υπεραγίας Θεοτόκου –μη γένοιτο, διότι η Κυρία Θεοτόκος ήταν αειπάρθενος– αλλά επρόκειτο είτε περί εξαδέλφων του Κυρίου είτε περί τέκνων του Ιωσήφ από σύζυγο την οποία είχε πριν μνηστευθεί την Κυρία Θεοτόκο.
Εκ των τριών αυτών προσώπων, τα οποία εορτάζουμε σήμερα, φαίνεται ότι ο Κύριος έγινε πλήρης άνθρωπος και είχε συγγενείς. Ήταν όντως ο Υιός του ανθρώπου. Όχι μόνον ο Υιός του Θεού, αλλά και ο Υιός του ανθρώπου. Και εάν δεν ήταν ο Υιός του ανθρώπου, δεν θα μπορούσε να μας σώσει. Αλλά συγχρόνως ήταν και Υιός του Θεού. Και εάν δεν ήταν και Υιός του Θεού, πάλι δεν θα μπορούσε να μας σώσει. Μας σώζει, επειδή είναι Υιός του ανθρώπου και Υιός του Θεού. Αυτό το Μυστήριο του Θεανθρώπου Χριστού είναι το Μυστήριο της σωτηρίας μας, το οποίο τελεσιουργείται μέσα στην αγία μας Εκκλησία και το οποίο σήμερα –όψεις αυτού του Μυστηρίου– εορτάζουμε, εορτάζοντας τόσο την Κυρία Θεοτόκο, την Μητέρα του Χριστού μας, όσο και τους τρεις αυτούς δικαίους και αγίους άνδρες.
Ας ευχηθούμε να πρεσβεύουν για μας στον Κύριο με τις ισχυρές πρεσβείες τους, και ιδίως ο άγιος Ιωσήφ. Διότι υπάρχει παράδοση και αποκαλύψεις γι’ αυτό το θέμα, ότι ο άγιος Ιωσήφ έχει μεγάλη παρρησία στον Κύριο. Να πρεσβεύουν, ώστε και εμείς να είμαστε μάρτυρες της θείας Του Ενανθρωπήσεως εκ πείρας πνευματικής. Ο Χριστός να μην είναι για μας μία ιδέα, μία ιδεολογία, αλλά να είναι ο ζωντανός Θεάνθρωπος, με τον οποίο εμείς έχουμε καθημερινή συγγένεια, πνευματική οικειότητα, αίσθηση της παρουσίας Του και της αγάπης Του και της Χάριτός Του, και αυτό θα είναι και το νόημα της ζωής μας αλλά και η αληθινή χαρά της ζωής μας.
 Απολυτίκιον

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως βρέφος βαστάζουσα, εν ταις αγκάλαις Αγνή, τον πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα εκ σου, χαράς ώφθης πρόξενος, όθεν πάσα η κτίσις, ανυμνεί χαρμοσύνως, σήμερον Θεοτόκε, την φρικτήν σου λοχείαν πηγήν γαρ αθανασίας, κόσμω εκύησας.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

Η γέννηση του Κυρίου που εχθές εορτάσαμε και καθημερινά πρέπει να βιώνουμε είναι ένα γεγονός αποκαλυπτικό. Μας προσφέρει την αληθινή κατάσταση, την πραγματική εικόνα του κόσμου στον οποίο γεννήθηκε. Το γεγονός της απογραφής του πληθυσμού δεν είναι τυχαίο. Η ηγεσία της εποχής αλλά και κάθε εποχής δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει άνθρωπος αλλά νούμερα. Οι ισχυροί θέλουν να γνωρίζουν τους υπηκόους τους, για να κάνουν τους υπολογισμούς και να ζυγίζουν τις δυνάμεις και τα συμφέροντα. Για το Θεό που γεννιέται δεν υπάρχουν αριθμοί, νούμερα και υπολογισμοί. Ο άνθρωπος είναι πάνω απ΄ όλα αυτά. Έχει αξία, η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μεγαλύτερη απ΄ όλα τα αγαθά, τα πλούτη, την δόξα και τη δύναμη του κόσμου. Αυτός λοιπόν ο κόσμος του αριθμού, του υπολογισμού και της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής νιώθει ότι κινδυνεύει από την παρουσία του Θείου Βρέφους. Τα θεμέλια του ήδη κλονίζονται. Έτσι δείχνει ο κόσμος αυτός την εχθρική του διάθεση απέναντι στον Υιό του Θεού. Οι μοναδικοί άστεγοι της Ιουδαίας είναι ο Ιωσήφ και η ετοιμόγεννη Παρθένος. Ούτε η πόρτα του φτωχότερου σπιτιού, ούτε η θύρα της ταπεινότερης καλύβας δεν άνοιξε φιλόξενα. Πόρτες άνοιξαν για τον πλούσιο και το φτωχό, για τον αφανή και τον επιφανή, για τον ισχυρό και τον ανίσχυρο αλλά όχι για τη Σαρκωμένη Αλήθεια, για τη Θεϊκή Αγάπη, την Ουράνια Ειρήνη, τον Σωτήρα Χριστό. Ο άνθρωπος αυτού του κόσμου δεν αρνήθηκε μόνο τη στέγη ή τη φιλοξενία αλλά και το δικαίωμα να γεννηθεί. Ο Ηρώδης προστάζει τη σφαγή των αθώων νηπίων στην προσπάθεια του να φιμώσει την αλήθεια, να πνίξει την Αγάπη μέσα σε ποταμούς αίματος και να νεκρώσει τη ζωή. Νιώθει ότι κινδυνεύει η αλαζονική εξουσία του, η εγωιστική δύναμή του από το ταπεινό, άστεγο, αδύναμο Βρέφος της Βηθλεέμ.

Μέσα σε αυτόν τον αδυσώπητο πόλεμο του κόσμου, μέσα σ΄ αυτή την ταραχή και τη βία στέκει η εικόνα, το γεγονός της Γεννήσεως. Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει την ιερότητα, να εξορίσει την Ειρήνη, να τρομοκρατήσει τα φωτισμένα από τη Χάρη πρόσωπα, να σταματήσει τον ύμνο. Πύλες είσοδου στην εικόνα, τα πρόσωπα. Το ύψος της καθαρότητας της Μαριάμ, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η καθαρή, η παρθενική της σχέση με το Θεό που την οδηγεί στην απόλυτη εμπιστοσύνη και στο ολοκληρωτικό δόσιμο της ζωής της στο άγιο θέλημά Του. Η υπέρβαση του Ιωσήφ και η σταυρική του διακονία, η πάλη με τους λογισμούς, η μάχη με την αμφιβολία και η αγία του σιωπή μέσα στην οποία άκουσε τη φωνή του Θεού. Η αγρυπνία, η απλότητα, η εγρήγορση των ποιμένων. Η αναζήτηση των Μάγων που έγινε κόπος και δρόμος μέχρι να φτάσουν στην προσκύνηση. Αυτή η προσκύνηση των Μάγων είναι η τιμή, η προσφορά, η υπόκλιση της παλαιάς, της ανθρώπινης σοφίας στην αιώνια Σοφία και Αλήθεια του Θεού.

Η εικόνα, το γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου, έχει ένα αποκαλυπτικό και συνάμα προφητικό δυναμισμό, όπως κάθε γεγονός της ζωής του Χριστού. Δείχνει τη θέση μας, τον τρόπο μας, τη σχέση μας με Εκείνον, την πορεία μας. Δείχνει την περιφρόνηση, την άγνοια, το μίσος, τη ματαιοδοξία, το μένος και τη βία να προσπαθούν να αποκαθηλώσουν την εικόνα, να σβήσουν το γεγονός, να αφανίσουν το Θεό. Όλα αυτά που τελικά χάνονται μέσα στη λήθη. Πυροτεχνήματα που σβήνουν. Στα άγια πρόσωπα ας σταθούμε. Η ζωή τους είναι δρόμος που θα μας οδηγήσει στην Ειρήνη, στο Φως, στην Αγάπη, στο Σαρκωμένο Θεό που η Γέννηση του είναι η αναγέννησή μας. Αμήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26/12/21-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Β' 13-23

 

Διακόνου Χαρίτωνα Θεοδώρου

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων, ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ Ἡρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

Νεοελληνική Απόδοση

Όταν αναχώρησαν οι μάγοι, ένας άγγελος του Θεού παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ στο όνειρό του και του είπε: «Σήκω αμέσως, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο και μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί ο Ηρώδης όπου να’ ναι θα ψάξει να βρει το παιδί, για να το σκοτώσει». Ο Ιωσήφ σηκώθηκε αμέσως, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και μέσα στη νύχτα έφυγε στην Αίγυπτο∙ εκεί έμεινε ώσπου πέθανε ο Ηρώδης. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου που είχε πει ο προφήτης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου». Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ. Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα παιδιά από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης Ιερεμίας: «Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς∙ για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δεν βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή». Όταν, λοιπόν, πέθανε ο Ηρώδης, ένας άγγελος σταλμένος από τον Κύριο εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο, και του είπε: «Σήκω πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε στη χώρα του Ισραήλ, γιατί πέθαναν όσοι ήθελαν να θανατώσουν το παιδί». Τότε ο Ιωσήφ σηκώθηκε, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και γύρισε πάλι στη χώρα του Ισραήλ. Όταν έμαθε πως βασιλιάς της Ιουδαίας είναι ο Αρχέλαος, στη θέση του πατέρα του, του Ηρώδη, φοβήθηκε να εγκατασταθεί εκεί. Με θεϊκή εντολή όμως, που του δόθηκε στο όνειρό του, αναχώρησε για την περιοχή της Γαλιλαίας. Ήρθε λοιπόν, κι εγκαταστάθηκε στην πόλη Ναζαρέτ. Έτσι εκπληρώθηκε για τον Χριστό η προφητεία που έλεγε ότι θα ονομαστεί Ναζωραίος.

O ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26/12/21-ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β΄ 11-19

 

Διακόνου Χαρίτωνα Θεοδώρου

Πρωτότυπο Kείμενο

Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, πρέπει να ξέρετε, πως το ευαγγέλιο που σας κήρυξα εγώ δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις. Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δε στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδερφό του Κυρίου.

TΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

  

Και ήλθον σπεύσαντες: Μετά τον λόγο του Αγγέλου οι βοσκοί τρέχοντας ήρθαν (Λουκ. 2, 16) και βρήκαν την Μαριάμ, τον Ιωσήφ, τον γεννηθέντα Κύριο στην φάτνη. Η λαχτάρα του να συναντήσουν την χαρά, ο ενθουσιασμός ότι ξεκίνησε μια νέα εποχή στον κόσμο, αλλά και η τιμή διότι αξιώνονται πρώτοι από όλους να γίνουν συμμέτοχοι στο γεγονός τους κάνει να βάζουν φτερά στα πόδιαά τους. Ας μην γκρινιάζουμε για μας. Ας ξεπεράσουμε την συνήθεια και «σπεύσαντες» ας Τον προσκυνήσουμε στην Εκκλησία με την καρδιά μας. Είμαστε και θα είμαστε συμμέτοχοι και κοινωνοί αυτής της νέας πραγματικότητας για τον κόσμο, της βασιλείας του Θεού.

Δι’  άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών: οι Μάγοι, αφού προσκύνησαν τονΧριστό και του προσέφεραν τα δώρα τους, επιστρέφουν στον τόπο τους. Δεν μένουν εκεί παθητικοί θεατές, αλλά συνεχίζουν την ζωή τους, μόνο που τώρα αυτή έχει αλλάξει. Ένα ταξίδι που ολοκληρώνται σε δύο χρόνια, για μία στιγμή προσκύνησης ενός βασιλιά! Τι έρωτας! Τι γλυκιά τρέλα! Και μία επιστροφή με την ψυχή χορτάτη, αδιάφορη για την ταλαιπωρία, για το λίγο. Είναι τα πάντα το λίγο με τον Θεό! Και δι’  άλλης οδού η επιστροφή (Ματθ. 2,12). Ξέρουν ότι το παιδίον νέον θα κυνηγηθεί από εκείνους που ουδέποτε θα το αγαπήσουν. Και οι ίδιοι γνωρίζουν πλέον ότι υπάρχουν κακοτοπιές και άνθρωποι που ζητούν την ζωή του παιδίου και πιθανόν και την δική τους. Ο Θεός τους προστατεύει. Κι εκείνοι δεν πάνε γυρεύοντας. Είναι η μαρτυρία στον τόπο τους που χρειάζεται. Κι εμείς, ας επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας δι’  άλλης οδού:  της αγάπης, της εξυπνάδας απέναντι στο κακό, της ταπείνωσης!

Ἄκουε οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου ἡ γῆ, σαλευθήτω τὰ θεμέλια, ἐπιλαβέτω τρόμος τὰ καταχθόνια, ὅτι ὁ Θεός τε καὶ Κτίστης, σαρκὸς εἰσέδυ πλάσιν καὶ ὁ κραταιᾷ κτίσας χειρὶ τὴν κτίσιν, σπλάγχvον ὁρᾶται πλάσματος. Ὢ βάθος πλούτου, καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύvητα τὰ κρίματα αὐτοῦ, καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ!  Άκουε ουρανέ και πρόσεχε με όλες σου τις δυνάμεις γη, ας σαλευθούν τα θεμέλιά σας, ας πιάσει τρόμος τα κάτω μέρη της γης, εκεί όπου κατά την παράδοση παραμέναν οι ψυχές των νεκρών, διότι ο Θεός και Κτίστης εισχώρησε στο δημιούργημα Του της ανθρώπινης ύπαρξης, και Αυτόν που δημιούργησε την κτίση με το παντοδύναμο χέρι Του, Τον βλέπουμε στα σπλάχνα του πλάσματός Του. Τι βάθος πλούτου, σοφίας και γνώσης θεϊκής.  Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις Του για τον κόσμο, πόσο ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι που ετοίμασε! Το Στιχηρό της έκτης Ώρας της παραμονής των Χριστουγέννων τα λέει όλα για τον Θεό που από αγάπη γίνεται άνθρωπος και τα πάντα αλλάζουν, αν προσέξουμε την καινούργια ζωή στην οποία μας καλεί!

 

Χριστός εγεννήθη, Αληθώς εγεννήθη! 

 

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

 

 Το πανανθρώπινο γεγονός της Γέννησης του Κυρίου μας εικονογραφείται, μεταξύ άλλων, και από τον Θεοφάνη από την Κρήτη, τον 16ο αιώνα. Μέσα από την εικόνα αναδύεται ένας κόσμος που επιτρέπει στον πιστό να πλησιάσει τη Γέννηση του Σωτήρα μας.

«Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πριν 2021 χρόνια ο Υιός του Θεού έγινε Υιός της Παρθένου. Η βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία από παλιά έχει αποδώσει τη σκηνή της Γέννησης με αρκετούς τρόπους, που μοιάζουν μεταξύ τους. Αντιπροσωπευτικό δείγμα, του 1546, η εικόνα του Θεοφάνη από την Κρήτη, που σώζεται στο Άγιο Όρος.

Βηθλεέμ. Απογραφή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επί αυτοκράτορος Τιβερίου. Η Μαρία «ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον, καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι».
Στην εικόνα κυριαρχεί στο κέντρο η μορφή της Παρθένου και του Θείου Βρέφους. Ο αγιογράφος έχει πηγή τους αρχαίους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, όταν εικονίζει τη φάτνη μέσα σε σπήλαιο. Το εικονίζει σκοτεινό, θέλοντας να δηλώσει με το μαύρο χρώμα τον κόσμο, που είχε σκοτισθεί από την αμαρτία κι όπου θα έλαμπε τώρα το φως του Χριστού.

Μέσα στη φάτνη, σπαργανωμένο, βρίσκεται το Παιδίον. «Σπήλαιο, φάτνη, σπάργανα, είναι δείγματα της κενώσεως της θεότητος, της συγκαταβάσεώς της, της άκρας ταπεινώσεως Εκείνου, ο Οποίος, αόρατος εις την θείαν του φύσιν, γίνεται ορατός εν σαρκί χάριν του ανθρώπου, φανερώνοντας έτσι τον θάνατο και την ταφή Του, τον Τάφο και τα σάβανα», γράφουν οι Πατέρες.

Μέσα στο σπήλαιο, πίσω από τη φάτνη, δύο άλογα ζώα προσφέρουν τη ζέστη των χνώτων τους στο νεογέννητο. Είναι ένα βόδι κι ένα γαϊδουράκι. Η έμπνευση του αγιογράφου προέρχεται από την προφητεία του Ησαΐα: «Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν». Γνωρίζει το βόδι τον δημιουργό του και ο όνος τη φάτνη του Κυρίου του· οι Ισραηλίτες όμως δε γνωρίζουν εμένα, τον Θεό, και ο λαός δε με καταλαβαίνει.

Το μεγαλύτερο και κεντρικό μέρος της εικόνας καταλαμβάνεται από την Παρθένο Μαρία, την Παναγία, τη Μητέρα του κόσμου όλου. Βρίσκεται σε στάση προσευχής· τα χέρια της είναι σταυρωμένα και κοιτάζει μ΄ αγάπη τον καρπό του Αγίου Πνεύματος. Τη βλέπουμε έξω από τη σπηλιά, κοντά όμως στη φάτνη. Μόλις έχει γεννήσει τον Χριστό· η στάση της αυτή δείχνει ότι γι΄ αυτήν δεν υπήρξαν πόνοι κατά τη Γέννηση· άρα και την εκ Παρθένου γέννηση και τη θεία αρχή του Νηπίου.

Κάθε κτίσμα προσφέρει την ευχαριστία του στον γεννημένο Χριστό. Οι άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί το αστέρι, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γη τη σπηλιά, η έρημος τη φάτνη· εμείς, οι άνθρωποι, μητέρα Παρθένον. Εμείς, οι αμαρτωλοί άνθρωποι, δίνουμε ως δώρο μας στον νεογέννητο Κύριο την Παρθένο, η οποία «καί μετά τόκον Παρθένος διέμεινε». Ο αγιογράφος, ζωγραφίζοντας τα τρία άστρα στο κάλυμμα της κεφαλής και στους δύο ώμους της Παναγίας, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αειπαρθενία της.

Γύρω από την κεντρική σκηνή του σπηλαίου, που δεσπόζει στην εικόνα, ο αγιογράφος έχει όλα τα στοιχεία που δίνουν οι ευαγγελιστές και η παράδοση σχετικά με την Ενανθρώπηση του Σωτήρα. Αριστερά του σπηλαίου παρουσιάζεται ένας βοσκός, ακουμπισμένος στο ραβδί του, σε στάση συνομιλίας με τον άγγελο, που του ανακοινώνει τη Γέννηση του Κυρίου. «Ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ ἀγραυλοῦντες καί φυλάσσοντες φυλακάς τῆς νυκτός ἐπί τήν ποίμνην αὐτῶν· καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς. Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ, εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ».