Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

 

Οὐσία τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκατάβασις τῆς θείας ἀγάπης, ἡ θυσία τοῦ Θεοῦ, ὁ πλοῦτος τῆς συγκαταβάσεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά µᾶς.

Θεὸς δὲν σηµαίνει κυβερνήτης ποὺ κάθεται ψηλὰ στὰ σύννεφα ἀδιάφορος, ὅπως τὸν εἰκόνιζαν µερικοὶ ἀρχαῖοι λαοί, ἀλλὰ σηµαίνει Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἔρχεται γιά µᾶς, ἔρχεται κοντὰ στὸ πλάσµα Του, γιὰ νὰ τὸ ἁρπάξει στὴν ἀγκαλιά Του, νὰ τὸ πάρει στοὺς ὤµους Του, νὰ λυτρώσει τὸ ἀπολωλός, νὰ τὸ πάρει κοντά Του, νὰ τὸ βάλει σὲ µιὰ νέα ζωή, νὰ τοῦ φτιάξει µία καινούρια κατάσταση χάριτος, ἀγάπης, ἑνότητος µὲ τὸν Θεό.

Αὐτὸ εἶναι τὸ µεγάλο θέµα καὶ δὲν εἶναι τὰ τόσα ἄλλα µὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολούµεθα. Ἐδῶ εἶναι ἡ οὐσία, ἐδῶ εἶναι τὸ πᾶν. Θεὸς συγκαταβαίνων, ταπεινούµενος, παροικῶν ἐν τῷ Σπηλαίῳ καὶ ἐν τῇ Φάτνῃ, γιὰ νὰ ἑνωθεῖ µαζί µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀνεβάσει σὲ κάτι καλύτερο. Τὸ τονίζουµε αὐτὸ καὶ σήµερα, ἐπειδὴ µᾶς τὸ τόνισαν τὸ Εὐαγγέλιό µας καὶ ἡ Ὑµνολογία µας, ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ Εὐγγέλιο, δηλαδὴ τὸ ἄγγελµα τὸ µοναδικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, νὰ νοιώσουµε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Εἴµαστε προσκολληµένοι, ἐµεῖς οἱ ἄνθρωποι, καὶ δεµένοι µὲ πολλὰ πράγµατα, µὲ πολλὰ εἴδωλα. Ἔστω κι ἂν λέµε ὅτι δὲν προσκυνοῦµε τὰ εἴδωλα, στὴν πραγµατικότητα πολλοὶ ἀπὸ µᾶς λατρεύουµε µὲ ἀπέραντη ἀφοσοίωση ποικίλα εἴδωλα, τὴν σάρκα µας, τὸ ἐγώ µας, τὸ χρῆµα µας. 

Ἔχουµε τόσες θρησκεῖες! Ἀλλὰ τὸ ζήτηµα εἶναι ὅτι εἶναι καµουφλαρισµένες, καὶ ὁ πονηρός µᾶς κάνει νὰ µὴ λέµε ὅτι εἴµαστε εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ µᾶς κάνει στὴν πράξη τέτοιους. Λατρεύουµε λοιπὸν τὶς ἀνέσεις, τὶς συµβατικότητες, τὶς µικρότητες, τὴν σχετικοκρατία, τὴν συµφεροντολογία. Αὐτὰ εἶναι τὰ κάστρα, τὰ ὁποῖα ἔχουµε µέσα µας ὀχυρωµένα, τὰ ὁποῖα δὲν ἐννοοῦµε νὰ τὰ ἀφήσουµε πολλὲς φορές, παρ’ ὅλο ποὺ στὴν ἐπιφάνεια βάζουµε ἕνα ἐπίχρισµα εὐλαβείας καὶ µιὰ συµβατικότητα θρησκευτικοφανείας.

Ἡ µεγάλη γιορτὴ ἔρχεται νὰ µᾶς πεῖ, µέσα στὴν συγκλονιστικὴ ἁπλότητα τοῦ Σπηλαίου, ὅτι στὴν καινούρια κτίση, στὴν νέα θρησκεία, ποὺ λέγεται Χριστιανισµός, δὲν ἔχουν τόπο οἱ συµβατικότητες, ἡ σχετικοκρατία τῶν τύπων. Γιὰ νὰ µπεῖς στὸ Σπήλαιο, χρειάζεται ἁγνὴ καρδιά. Τὸ µονοπάτι τῆς ἁγνότητος τῆς ψυχῆς καὶ τῶν διαθέσεων, αὐτὸ µᾶς προσεγγίζει πρὸς τὴν Βηθλεέµ. 

Καὶ µόνο ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὸ σθένος, τὴ δύναµη, τὴν εἰλικρίνεια νὰ ξεκολλήσουν τὸ ἄτοµό τους ἀπ’ τὰ εἴδωλα, νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν λατρεία τοῦ Ἐγὼ καὶ τοῦ χρήµατος, αὐτοὶ µποροῦν ν’ ἀντικρύσουν τὸ Βρέφος, αὐτοὶ µποροῦν νὰ συλλάβουν τὸ νόηµα τῆς πίστεως καὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸ νόηµα τῆς ζωῆς ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ποὺ βρίσκεται ὑπὸ τὴν πνοὴν τοῦ Θεοῦ.

Καὶ δὲν µπορεῖ ἡ ζωὴ νὰ κυβερνᾶται ἀπ’ αὐτὰ τὰ τόσο ψεύτικα καὶ ἀµφίβολα εἴδωλα. Ὅπως τὰ µάτια µας εἶναι πλασµένα γιὰ νὰ ἀντικρύζουν τὸ φῶς, τὰ αὐτιά µας νὰ ἀκοῦν τοὺς ἤχους, ἡ µύτη µας γιὰ νὰ εἰσπνέει τὸ ὀξυγόνο, ἔτσι καὶ οἱ ψυχὲς µας εἶναι νὰ νοιώθουν τὸν Θεό. 

Τὸ νόηµα τῆς ψυχῆς µας δὲν εἶναι ἄλλο, δὲν εἶναι νὰ χορταίνει ἐπίγεια, σχετικὰ καὶ βρωµερὰ πολλάκις ἀγαθά. Ἀλλὰ νὰ µπορεῖ µὲ εἰλικρίνεια νὰ εἰσέρχεται στὴν ἀτµόσφαιρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νὰ µπορεῖ νὰ ἀναπνέει τὸ µέγα γεγονὸς τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεως, τῆς ἀπόλυτης ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι θυσία καὶ τὴν ὁποία µᾶς δείχνει σήµερα ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.[…]

Δὲν µπορεῖ ἡ ζωή µας ἐπάνω σ’ αὐτὸν τὸν πλανήτη νὰ βαδίσει ἀληθινά, σὲ µιὰ τροχιὰ πραγµατική, ἐὰν δὲν εἰσέλθει στὴν σφαῖρα αὐτὴ τοῦ µυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος σαρκοῦται γιὰ νὰ σταυρωθεῖ µεθαύριον. 

Τοῦ µυστηρίου, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Βηθλεὲµ καὶ κορυφώνεται στὸν Γολγοθά. Τοῦ µυστηρίου µιᾶς τέτοιας συγκλονιστικῆς θυσίας, ἡ ὁποία εἶναι ξεχείλισµα εἰλικρινοῦς ἀγάπης, εἶναι δόσιµο γιὰ τὸν ἀγαπώµενο, εἶναι προσφορὰ γιὰ τὴν ἐξύψωση τοῦ πλάσµατος.

Ἀρχιμανδρίτης Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΡΑΚΗΣ

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΚΑΡΙΑΣ

 

ΚΑΜΙΑ ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΥΤΕΨΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Για ποιό λόγο, άνθρωπέ μου, ο πλούτος σου φαίνε­ται σπουδαίο πράγμα; 

Αναμφίβολα γιατί σου αρέ­σουν οι σπάταλες απολαύσεις, γιατί ευχαριστιέσαι όταν σε θαυμάζουν ή σε ζηλεύουν οι άλλοι, γιατί μπο­ρείς με τα χρήματά σου να κάνεις κακό στους εχθρούς σου και, τέλος, γιατί όλοι σε φοβούνται για τη δύναμη που σου δίνει ο πλούτος. Ναι, γι’ αυτές τις τέσσερις αιτίες κυνηγάς τα λεφτά, για την ηδονή, την κολα­κεία, την εκδίκηση και το φόβο. Αλλη αιτία δεν υπάρχει. Γιατί, συνήθως, ο πλούτος ούτε πιο σοφό κά­νει τον άνθρωπο ούτε πιο συνετό ούτε πιο καλό ούτε πιο φιλάνθρωπο. Καμιάν αρετή δεν μπορεί να φυτέψει μέσα στην ψυχή μας ο πλούτος. Απεναντίας μάλιστα, αν βρει μερικές αρετές, τις ξεριζώνει, για να φυτέψει μέσα μας τις αντίστοιχες κακίες.

Σου φαίνεται, λοιπόν, ποθητός ο πλούτος και αξιο­ζήλευτος, επειδή καλλιεργεί τα χειρότερα ελαττώμα­τα στην ψυχή μας, επειδή μεταβάλλει το θυμό σε πρά­ξη, επειδή φουσκώνει τις σαπουνόφουσκες της δοξομανίας, επειδή ξεσηκώνει μέσα μας την αλαζονεία; Ακριβώς γι’ αυτά πρέπει να τον αποφεύγεις, μη γυρίζοντας καν το κεφάλι για να τον κοιτάξεις. Αλλιώς, θα εγκαταστήσει στην καρδιά σου μερικά άγρια και φοβερά θηρία, που θα γίνουν αιτία να χάσεις κάθε τι­μή. Παρουσιάζοντας, μάλιστα, την ατιμία σαν τιμή, κατορθώνει να σε εξαπατήσει, όπως οι άσχημες πόρνες, που με τα καλλυντικά και τα βαψίματα ομορφαίνουν τα πρόσωπά τους και ξεγελούν τους άντρες.

Εσύ, λοιπόν, ο πλούσιος, μην ξεγελιέσαι από τις κολακείες και τα χαμόγελα και τις περιποιήσεις των άλλων. Όλα αυτά σου τα κάνουν είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια. Αν μπορούσες να εξετάσεις τα βάθη των καρδιών εκείνων που σε κολακεύουν, θα έβλεπες ότι από μέσα τους σε κατηγορούν, σε βρίζουν, σε μι­σούν περισσότερο κι από τους χειρότερους εχθρούς σου. Και αν κάποτε η κατάσταση μεταβληθεί, αν χά­σεις τον πλούτο σου, τότε τα προσωπεία θα πέσουν. Τότε θα γίνει ό,τι και με τις πόρνες, όταν ξεβάφονται. Τότε θα δεις καθαρά τα αληθινά πρόσωπα εκείνων που πρωτύτερα σε καλόπιαναν. Τότε θα καταλάβεις ότι ένιωθαν για σένα όχι εκτίμηση αλλά περιφρόνηση, όχι θαυμασμό αλλά φθόνο, όχι αγάπη αλλά μίσος.

Η ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 31 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος. Οι γονείς της, ήταν ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως μεγάλες δοκιμασίες και πίκρες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της.

Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτα, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές που περνά είναι πολύ δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος;

Ο Λόγος του Θεού, που λέει: «Τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερουντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ’ 12).
Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη.

Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο Λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι, και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, πήγε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.

Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και των ασθενών. Και αφού επισκέφτηκε πολλλά μέρη βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέδωσε τη ψυχή της στο Κύριο, άρρωστη από πλευρίτιδα. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

ΛΑΘΩΝ ΕΤΕΧΘΗΣ ΥΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟΝ

"Λαθών ἐτέχθης ὑπό τό Σπήλαιον, ἀλλ' οὐρανός σε πᾶσιν ἐκήρυξεν, ὥσπερ στόμα τόν Ἀστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ. Καί Μάγους σοι προσήνεγκεν, ἐν πίστει προσκυνοῦντας σε ^. μεθ' ὧν ἐλέησον ἡμᾶς" (Τροπάριον τῆς Προφητείας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων σέ ἦχο πλάγιο β')

"Κρυφά γεννήθηκες κάτω από τον ουρανό (της οροφής) του Σπηλαίου, αλλά ο Ουρανός  κήρυξε τον ερχομό σου, Σωτήρα μας, προβάλλοντας αντί για αισθητό στόμα τον Αστέρα! Και σου πρόσφερε τους Μάγους, να σε προσκυνήσουν με πίστη. Μαζί τους ελέησε κι εμάς". 

            "Λαθών". Δύο χιλιάδες χρόνια έτσι έρχεται, έτσι πορεύεται, έτσι μας μιλά, έτσι δρα στην ζωή μας, κάποτε έτσι σιωπά.

            "Λαθών". Στον θόρυβο του κόσμου, στην απαίτηση για σημεία, στις φωνές που ζητούν το εγώ για θεό.

            "Λαθών". Στους Ηρώδηδες της εξουσίας, πολιτικής, πολιτιστικής, πνευματικής, κοινωνικής, πρωτίστως οικονομικής που το μόνο που φοβούνται και  πολεμούν είναι η αγάπη. Γιατί σ' αυτήν υπάρχει η αληθινή ελευθερία, αυτή που διαρκεί και δεν είναι στιγμιαίο πυροτέχνημα.

            "Λαθών". Στις "κουρασμένες" ψυχές, στα "μπουχτισμένα" σώματα,  στα "καμένα" μυαλά που αναζητούν στην ταχύτητα, στην εναλλαγή της ηδονής, στα παιχνίδια του Διαδικτύου ένα νόημα που θα ξεπερνά την ανία.  

            "Λαθών". Στις μικρότερες ή τις μεγαλύτερες κακίες που ταλαιπωρούν τις καρδιές, που νομίζουν ότι άμα περάσει το δικό σου, ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, τους άλλους, την ζωή θα νιώσεις ικανοποίηση, μόνο που γερνάς και σκοτεινιάζει πιο πολύ.

            "Λαθών". Στα μεγάλα λόγια, τα ψεύτικα, τα υποκριτικά, την εκκοσμίκευση που μας τρώει γιατί την φοβόμαστε, αντί να την δούμε με συμπάθεια και αγάπη, παλεύοντας να σώσουμε την ιερότητα της γιορτής, την ιερότητα της αγάπης, την ιερότητα του κάθε ανθρώπου, κι ας μην είναι όπως νομίζουμε ότι είμαστε.

            "Λαθών".  Θα προσπεράσει χαμογελώντας τα στολίδια μας. Θα ευλογήσει τα τραπέζια μας, αλλά δεν θα μείνει σ' αυτά. Δεν θα πει όχι στην μικρή φιλανθρωπία μας, αλλά θα γνωρίζει ότι δεν αρκεί για να γιατρέψει έναν κόσμο αδικίας κα ανισότητας. Θα πάει στο μικρό του σπήλαιο, εκεί όπου μια Γυναίκα Τον έφερε στον κόσμο, ένας άντρας Τον προστάτεψε, όχι από υποχρέωση ή ανθρωπισμό, αλλά από αγάπη κι εμπιστοσύνη στου ουρανού το θέλημα, μία δράκα βοσκών του έφεραν την απλότητά τους, για να την ευλογήσει, μία ομάδα σοφών ταξίδεψε, αφήνοντας στην άκρη γνώσεις,  έπαρση, βόλεμα, φόβους, το άγνωστο που συνήθως κρύβει θάνατο και του έφεραν την προσδοκία ενός βλέμματος και τα δώρα καρδιών που ένιωσαν ότι το νόημα δεν βρίσκεται σε ιδέες, δράσεις, γραφές, αλλά σε ένα Πρόσωπο.

            "Λαθών". Θα χτυπήσει η πρωινή καμπάνα, σαν μια φωνή του ουρανού. Κι Εκείνος, στην άγια τράπεζά Του μας περιμένει παιδί και τέλειος άνθρωπος συνάμα, γεννημένος, σταυρωμένος κι αναστημένος, να μας ευλογήσει, να μας δοθεί, να γίνει για μας το Νόημα.

            "Λαθών". Κρατάμε την γιορτή… 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ

…Μιά μόνο φορά γεννήθηκε ὁ Χριστός καί ἦτο ἀρκετό γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Στήν θέση τοῦ σπηλαίου ὅμως ὑψώθηκαν ἀναρίθμητες ἐκκλησίες, ὅπου ὄχι μόνο μιά φορά τόν χρόνο, ἀλλά κάθε ἡμέρα ἐπαναλαμβάνεται τό θαῦμα τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου στόν καιρό τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας.

Λοιπόν, ἡ Θεία Λειτουργία, κατά τούς Πατέρες, εἶναι ἡ ἐπανάληψις τοῦ θαύματος τῆς Βηθλεέμ. Μέ μία μόνο διαφορά: ὅτι τότε ὁ Χριστός φανερώθηκε στούς ἀνθρώπους πραγματικά, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ὅταν σχεδόν κανείς δέν Τόν ἐπίστευε, ἐνῶ τώρα φανερώνεται κεκαλυμένα, ἐν μυστηρίῳ καί πλῆθος πιστῶν Τόν ἀκολουθοῦν. Συνεπῶς πιό εὔπιστα ἀποδεικνύονται τά αὐτιά τῶν ἀνθρώπων, διά μέσου τῶν χριστιανικῶν αἰώνων, παρά τά μάτια καί τά χέρια τοῦ περιουσίου λαοῦ πού ψηλαφοῦσαν τόν Χριστό.

Τότε φανερώθηκε Βρέφος σπαργανομένο στήν φάτνη, ἐνῶ τώρα ἀποκαλύπτεται μέ τήν μορφή τοῦ ῎Αρτου καί τοῦ Οἴνου στό ‘Ιερό Ποτήριο. Τότε ἡ Παρθένος Μαρία Τόν ἐγέννησε, τώρα ἡ ‘Εκκλησία Τόν κρατεῖ στήν ἀγκαλιά της. Τότε τό σπήλαιο καί ἡ φάτνη Τόν ἐστέγαζαν, ἐνῶ τώρα τό ῞Αγιο Βῆμα Τόν ἀναπαύει. Τότε οἱ Προφῆτες Τόν ἀνήγγειλλαν, τώρα οἱ ἱερεῖς Τόν κηρύττουν. Τότε τρεῖς μάγοι Τόν προσκύνησαν, ἐνῶ τώρα ὅλα τά ἔθνη ὑποκλίνονται μπροστά Του. Λοιπόν, μέ ἄλλη μορφή ὁ Χριστός <γεννᾶται> στόν νόμο τῆς Χάριτος. Πανάχραντη Παρθένος τώρα εἶναι ἡ Χριστιανική ‘Εκκλησία, ὁ γέροντας ‘Ιωσήφ συμβολίζει τόσο τήν Παλαιά Διαθήκη ὅσο καί τόν ἐκλεκτό λαό, ὁ ὁποῖος πιστεύει στόν Χριστό στά γεράματά του, δηλαδή στό τέλος τῶν αἰώνων. ‘Η Βηθλεέμ εἶναι ὁ σκληρόκαρδος κόσμος, σπήλαιο εἶναι τό Βῆμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπου ἐπιτελοῦνται ὅλα τά μυστήρια, φάτνη εἶναι τό ῞Αγιο Ποτήριο.

Οἱ μεγάλοι Προφῆτες: ‘Ησαῒας, ‘Ιερεμίας, Δανιήλ καί ‘Ιεζεκιήλ συνευρίσκονται στόν νόμο τῆς Χάριτος μαζί μέ τούς τέσσερεις Εὐαγγελιστές· οἱ ἄλλοι δώδεκα Προφῆτες εἶναι οἱ δώδεκα ἅγιοι ‘Απόστολοι τῆς Χάριτος· ‘Ηλίας εἶναι ὁ ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἐνῶ ὁ μέγας Μωϋσῆς, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, εἶναι ὁ ‘Ιησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔβγαλε ἀπό τήν δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Οἱ τρεῖς μάγοι εἶναι τά ἔθνη, πού ἐπιστρέφουν στήν ἀληθινή πίστι, τά δῶρα τους εἶναι τά καλά ἔργα, κτήνη εἶναι οἱ πεσμένοι στήν ἁμαρτία ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μετανοοῦν, ποιμένες εἶναι οἱ ὑπηρέτες τῆς ‘Εκκλησίας, ἐνῶ σπάργανα τοῦ Βρέφους εἶναι τά ἱερά ἄμφια.

Μέ τήν μυστική μορφή ὁ Χριστός γεννᾶται στήν γῆ, ὅσες φορές ἐπιτελεῖται ἡ θεία Λειτουργία. ‘Αλλά μέ τρόπο παραδοσιακό, εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος τῆς Βηθλεέμ, ἐθέσπισαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί μέ τρόπο ὁρατό νά ἑορτάζεται ἡ γέννησις τοῦ Κυρίου μιά φορά τόν χρόνο, στίς 25 Δεκεμβρίου. Καθιερώθηκε αὐτή ἡ ἑορτή στό τέλος τοῦ χρόνου, διότι ὁ ‘Ιησοῦς Χριστός ἦλθε στόν κόσμο στό τέλος τῶν αἰώνων καί σέ καιρό χειμῶνος, διότι οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων εἶναι κρῦες καί στεροῦνται τῆς θέρμης τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

῎Οχι λιγώτερο προετοιμάζεται τώρα ἡ ‘Εκκλησία γιά τήν μεγάλη ἑορτή, πού εἶναι ἐνώπιόν μας. Τά τροπάρια τῆς μετανοίας καί κατανύξεως ἀντικαθίστανται μέ ἄλλα ἐγκωμιαστικά, ὅπως ἀκούσαμε καί ἐμεῖς σήμερα. ‘Ενδύεται μέ καλύμματα καινούργια καί φωτεινά, στολίζεται μέ ὅ,τι καθαρώτερο, πολυτιμώτερο καί ἐπάξιο γιά τόν Χριστό ἔχει.

Εκτός ἀπ’ αὐτά ἡ ‘Εκκλησία σήμερα ἐπιτελεῖ τήν μνήμη ὅλων τῶν ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὅλων τῶν ἁγίων Προπατόρων, ἀπό τούς ὁποίους προῆλθε ὁ Χριστός κατά τό σῶμα. Σήμερα μνημονεύονται ὁ ‘Αδάμ, ὁ ῎Αβελ, ὁ Σήθ, ὁ ἄμεμπτος ‘Ενώχ. ‘Επίσης ὁ Νῶε, ὁ ‘Αβραάμ ὁ φιλόξενος, ὁ ‘Ισαάκ, ὁ ‘Ιακώβ καί οἱ δώδεκα πατριάρχες. Τώρα μνημονεύονται ἡ πραότης τοῦ Μωϋσέως, ἡ ἱκανότης τοῦ ‘Ααρών, τοῦ ‘Ιησοῦ τοῦ Ναυῆ καί τοῦ μεγάλου Δαβίδ, ἀνδρός κατά τήν καρδίαν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς ὁποίους γεννήθηκε ὁ Χριστός. 

Τώρα μνημονεύεται ὁ Δανιήλ, ὁ ἄνδρας τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ Πνεύματος, ὁ ὁποῖος ἔκλεισε τά στόματα τῶν λεόντων καί οἱ τρεῖς Παῖδες πού ἔσβησαν τήν δύναμι τῆς φλογός μέ τήν δύναμι τῆς πίστεώς τους. Καί στήν σειρά ἀκόμη μνημονεύονται τά ἔθνη τοῦ Κυρίου μέχρι τόν δίκαιο ‘Ιωσήφ ἀποδεικνύοντας ἔτσι μέ πόση σοφία καί φροντίδα ἑτοιμάζεται ἡ ‘Εκκλησία νά ἑορτάση τήν Γέννησι τοῦ Κυρίου.

‘Ο Γέροντας π.‘Υάκινθος Οὐντσιουλεάκ

Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τι είναι η Ενανθρώπηση;

Η αμαρτία είναι πολύ μεγάλο κακό.

Εμείς, άνθρωποι φτωχοί και αδύνατοι, δεν θα μπορούσαμε να θεραπεύσουμε το κακό που κάνα­με με τις αμαρτίες μας. Μα και ούτε είμαστε πρόθυμοι να πάμε στο Θεό να του ζητήσουμε συγγνώ­μη. Γι’ αυτό, μια και δεν πάμε εμείς, οι φταίχτες, στο Θεό, ταπεινώθηκε ο Θεός. Κατέβηκε και ήλθε κοντά μας. Για χάρη μας.

Αυτό σημαίνει η ενανθρώπηση του Χριστού.

Κατέβηκε ο Θεός και ήλθε κοντά μας, για να Τον καταλαβαίνουμε πιο καλά εμείς οι ταπει­νοί και αμαρτωλοί και διεστραμμένοι άνθρωποι. Εμείς, που πιστεύουμε μόνο τα μάτια μας, τα χέ­ρια μας και τα αυτιά μας. Δεν μας μίλησε μέσω αγγέλων. 

Αλλά έστειλε τον Υιό του, που ήλθε και έγινε άνθρωπος για μας. Τον πιάσαμε, Του μιλή­σαμε, φάγαμε μαζί Του. Μας μίλησε και μας είπε για την ανάγκη υπακοής στο θέλημά Του, για την μετάνοια. Και προπαντός ήλθε κοντά μας, για να μας πει: «Εγώ, σαν Θεός, συγχωρώ τα αμαρτήματά σας. Και σας δέχομαι πάλι, εάν εσείς θελήσετε να διορθωθείτε».

Γι’ αυτό ο Χριστός, όταν ήλθε στον κόσμο, έγι­νε για μας ΘΥΣΙΑ! Και πριν τον Σταυρό, και μόνο το ότι κατέβηκε ο Θεός από τον ουρανό στη γη και έγινε άνθρωπος, είναι θυσία!

Πόσο μεγάλη θυσία;

Ας υποθέσουμε ότι τσακωθήκαμε με κάποιον (από δική μας υπαιτιότητα), αλλά δεν πάμε να του ζητήσουμε συγγνώμη. Λέμε:

– Εγώ να ρίξω τον εγωισμό μου; Ποτέ να μη με συγχωρήσει! Εγώ δεν πάω!

Ας φαντασθούμε τώρα τι ταπείνωση και τι θυσία είναι, ο βρισμένος, ο αδικημένος, να ρθει να απλώσει πρώτος το χέρι!!!

Αυτή την ταπείνωση την ανέλαβε για μας ο Υιός του Θεού! Ήρθε στη γη και γεννήθηκε σε σταύλο.

Γιατί σε σταύλο;

Επειδή είχαμε καταντήσει (και έχουμε κατα­ντήσει) την γη ολόκληρη και την ζωή μας «σταύλο». Βρώμησε από τις αμαρτίες και από τις κακίες μας.

Το πρώτο λοιπόν βήμα, το έκανε ο Χριστός. Και αυτό το πρώτο βήμα της ταπείνωσής Του, το γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα.

Μα και στο δεύτερο, και στο τρίτο βήμα Του προς εμάς ταπεινωνόταν όλο και περισσότερο. Αλλά εμείς, πού να Τον καταλάβουμε! Όχι μόνο δεν Τον καταλάβαμε και δεν Τον αναγνωρίσαμε, αλλά Τον βρίσαμε. Τον είπαμε αμαρτωλό, δαιμο­νολάτρη, φαγά, μέθυσο.

Στο τέλος, έχυσε το αίμα Του στο Σταυρό για μας. Για να μας πλένει με το αίμα Του από τις αμαρτίες μας.

Έγινε «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».

Πόσο Τον πιστεύουμε;

Φυσικά είμαστε χριστιανοί και τον Χριστό Τον πιστεύουμε και Τον αγαπάμε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Με τις δυνάμεις του. Τις εσωτερικές. Τις πνευματικές. Όπως βέβαια μας τις έχουν αφήσει οι αμαρτίες μας. Μια αρρώστια με τα μικρό­βιά της σμπαραλιάζει τον σωματικό οργανισμό. Η αμαρτία σμπαραλιάζει τον εσωτερικό κόσμο.

Παρά ταύτα, επειδή γεννηθήκαμε από πα­τέρες, όχι βέβαια σαν τον Αβραάμ, αλλά πάντως, ανθρώπους που αγαπούσαν τον Χριστό και πί­στευαν στον Χριστό, Τον πιστεύουμε και εμείς. Όσο αδύναμοι και αν είμαστε, Τον αγαπάμε και θέλουμε να είμαστε κοντά Του. Και τις ημέρες των εορτών το δείχνουμε λίγο περισσότερο. Κάνουμε ένα βήμα μεγαλύτερο για να Τον πλησιάσουμε. 

Προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας να στρέφε­ται γύρω από τον Χριστό. Και Του το λέμε, με τον τρόπο του ο καθένας, τον φτωχό και τον αδύνατο, ότι θέλουμε να είμαστε Δικοί του.

Μητροπολίτης Νικοπόλεως & Πρεβέζης Μελέτιος (†)

Η ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη της Αγίας και Οσιομάρτυρος Ανυσίας εκ Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα, 30 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Η Αγία Ανυσία, έζησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού 298 μ.Χ. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων.

Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Αγία Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω».

Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην Εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης.

Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς.

Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Αγία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Αγία Ανυσία, παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

ΑΝΑΨΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.

Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή;

Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ’ έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη.

Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών;…

Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ’ αυτά, δέχεται τη δροσιά.

Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται.

Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό.

Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς…

Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

«Ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλάει στον άνθρωπο…» ~ Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.

Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατο του.

Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ. 20:1-6).

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

«Και τι θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ.

«Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. «Ελέησέ με!».

Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».

Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;…

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 

Η ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΘΕΪΚΗ

ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ;

 

 

...Ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς Κύριος μᾶς ἀπεκάλυψε, ὅτι ὁ Θεός μας δὲν εἶναι ὁ ψυχρὸς θεὸς τῶν φιλοσόφων οὔτε ὁ ἀπρόσιτος θεὸς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», δηλαδὴ «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. α´ 23).Ἔτσι καὶ τώρα μέσα στὸ σκότος ποὺ μᾶς περιβάλλει μποροῦμε νὰ δοῦμε Φῶς, νὰ ἐλπίσουμε, νὰ χαροῦμε.

   Ὁ Ἐμμανουὴλ εἶναι μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς παρηγορῇ, ὅτι ἔχουμε ὄχι μόνο παντοδύναμο ἀλλὰ καὶ φιλόστοργο Πατέρα, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους καὶ ἀβοηθήτους στὶς δυσκολίες μας. Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς μὲ πίστι καὶ ταπείνωσι νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθειά Του. Ἔχουμε ἄλλωστε ἀποδείξεις ὅτι ὁ παντοδύναμος Κύριος πολλὲς φορὲς ἔσωσε τὸ Γένος μας ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τὴν καταστροφή. Βέβαια γιὰ κάθε ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἀπαιτεῖται καὶ ἡ δική μας μετάνοια.

   Πῶς θὰ ὑγιάνῃ ἡ κοινωνία μας, ὅταν ἐμεῖς, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, θεοποιοῦμε τὸν ἑαυτό μας, καλλιεργοῦμε ἕνα πολιτισμὸ φιλαυτίας, ποὺ εἶναι ἀδιέξοδος;

Καταφρονοῦμε τὶς σωτήριες καὶ φιλάνθρωπες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διώχνουμε τὸν Ἐμμανουὴλ ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ζωή, καὶ μένουμε ἔρημοι καὶ ἀπελπισμένοι στὸν ταλαίπωρο κόσμο μας.

   Ὁ Ἐμμανουὴλ ἦλθε, θέλει νὰ εἶναι μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐμπνέῃ τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη, τὴν φιλανθρωπία, τὴν δικαιοσύνη, τὴν εἰρήνη. Πρέπει ὅμως καὶ ἐμεῖς νὰ Τὸν θέλουμε, νὰ Τὸν ζητοῦμε, νὰ μὴ Τὸν διώχνουμε ἀπὸ κοντά μας μὲ τὴν ἀπιστία μας καὶ τὸν ἐγωϊσμὸ μας.

  Πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ὁ Χριστὸς βασιλεύῃ στὶς ψυχές των; Ὅπου καὶ ὅσες φορὲς ὁ Χριστὸς ἔγινε δεκτὸς μὲ ἀγάπη καὶ πίστη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἐκεῖ ἐξανθρωπίσθηκε ἡ ζωή των καὶ τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα βρῆκαν τὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ των. 

Παράδειγμα, ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων μὲ τὴν θαυμαστὴ κοινοκτημοσύνη τῶν Χριστιανῶν, ἡ κοινοτικὴ ὀργάνωσις τῶν ἑλληνορθοδόξων ἐνοριῶν ἐπὶ Τουρκοκρατίας, τὰ Ὀρθόδοξα κοινόβια, ὅπου κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ὅλοι ζοῦν γιὰ τὸν ἕνα καὶ ὁ ἕνας γιὰ ὅλους: «εἷς οἱ πολλοί, καὶ ὁ εἷς οὐ μόνος, ἀλλ᾽ ἐν πλείοσι» (Ἀσκητικαὶ Διατάξεις).Βέβαια καὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς δὲν ἔλλειψαν κάποιες παραφωνίες καὶ παραστρατήματα. Ἡ γενικὴ ὅμως κατεύθυνσις ἦταν σωστή. Τὸ ἅλας βοηθοῦσε νὰ μὴ σαπίσῃ ἡ κοινωνία. Γιατί «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» (Ματθ. ε´ 13).

  Ὁ ἑλληνορθόδοξος λαός μας, παρὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας καὶ τὶς προσπάθειες ποὺ καταβάλλονται συστηματικὰ νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἔχει ἀκόμη ῥίζες χριστιανικές...

  Δὲν θέλουμε νὰ γίνουμε ἀριθμοὶ-νούμερα, νὰ παραδώσουμε τὸ πρόσωπό μας στὸν ἠλεκτρονικὸ ὁλοκληρωτισμό. Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Ἐμεῖς θὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου μας;

  Μαζὶ μὲ τὸν Ἰονέσκου –στὸ γνωστὸ ἔργο του «Ῥινόκεροι»– κραυγάζουμε καὶ ἐμεῖς: «Δὲν δεχόμαστε νὰ γίνουμε ῥινόκεροι (ἀριθμοὶ). Θὰ μείνουμε ἄνθρωποι»...

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Καψάνη 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14000 ΝΗΠΙΩΝ ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων 14.000 σφαγιασθέντων Νηπίων στη Βηθλεέμ τιμά σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

 Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο πονηρός και πανούργος αυτός βασιλιάς σκαρφίστηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ.

Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.

Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους.

Η χριστιανική Εκκλησία, ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίστηκαν εν ύδατι, βαπτίστηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.

Απολυτίκιο:
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ(ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

 

~ Ενώπιον της αγίας φάτνης ας ομολογήσουμε ειλικρινά ότι απατηθήκαμε προσκυνώντας αλλότριους θεούς, θυσιάζοντας σε ξένα είδωλα. Νομίσαμε τους εαυτούς μας ελεύθερους κι ευτυχισμένους.

Ανομήσαμε, παρακούσαμε, τίποτε δεν συντηρήσαμε απ’ όσα ωραία μας ζήτησε. Όμως ο Χριστός έρχεται και για μας, γιατί είναι πάντοτε πλούσιος σε αγαθότητα. Η απογοήτευση μας κούρασε αλλά και μας ταπείνωσε. Η ταπείνωση μας οδηγεί στην άκρα ταπείνωση.

Οι άγγελοι, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο Αγιορείτης, με την κατά σάρκα γέννηση του Σωτήρος γνώρισαν, κατά το εξαίσιο παράδειγμά του, ότι υψώνεται κανείς όχι με την υπερηφάνεια αλλά με την ταπείνωση. Έτσι και οι άνθρωποι γνώρισαν με τον καλύτερο τρόπο πως η οδός της σωτηρίας είναι το ταπεινό φρόνημα. Με την ταπείνωση επανορθώνεται η αποστασία. Ο δαίμονας καταντροπιάστηκε και ηττήθηκε με το γεγονός της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου. Έτσι, η άγνωστη για τον δαίμονα ταπείνωση τον κατανικά με τη στάση των ταπεινών. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός από αγάπη στον άνθρωπο.

Το μεγαλείο των Χριστουγέννων μπορούν να αισθανθούν περισσότερο οι ταπεινοί. Τη χαρά τη βιώνει καλύτερα ο ταπεινός, όπως οι αγραυλούντες ποιμένες της Βηθλεέμ και οι σοφοί Μάγοι της Ανατολής, που προσκυνούν το νεογέννητο βρέφος του σπηλαίου. Η μεγάλη έκφραση της ταπεινώσεως είναι η σεμνή κόρη της Γενησαρέτ, η Υπεραγία Θεοτόκος. Το ίδιο ταπεινός είναι και ο σιωπηλός μνήστορας Ιωσήφ. Ο Χριστός έρχεται σε ένα δύσκολο και ανάστατο τόπο με τον πιο ταπεινό τρόπο. Δεν γινόταν να ταπεινωθεί πιο πολύ. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά ζώων, δεν τον αντιλήφθηκε κανένας, Αυτόν που χάριζε νέα ζωή. Ο κόσμος έτρεχε σε ξέφρενους ρυθμούς, σε διαφορετικά προγράμματα, με άλλους στόχους. Έτσι τότε, έτσι και τώρα.

Μόνοι τους οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να βρουν τη σωτήρια ταπείνωση. Τους την υπέδειξε ο ίδιος ο ταπεινός Ιησούς με το παράδειγμά του. Παράδειγμα δίνει και η Παναγία με τη σεμνότητά της, την απλότητά της, τη σιωπή της και την ταπείνωσή της. Δίχως αυτή την εμβάθυνση η εορτή των Χριστουγέννων παραμένει τυπική και συνηθισμένη. Θα πρέπει να έχει ουσιαστική επίπτωση στη ζωή μας. Το βάθος, το νόημα, το μυστήριο, η αξία και η σημασία της εορτής έγκειται στην αναμόρφωση και ανακαίνιση του έσω ανθρώπου. Το βαθύ αυτό περιεχόμενο πλημμυρίζει τον άνθρωπο αισιοδοξία, ελπίδα και χαρά. Δίνει λύτρωση από την απόγνωση. Χρειάζεται βιωματική αίσθηση του υπερφυούς γεγονότος της Σαρκώσεως του Ιησού και Λόγου του Θεού. Μη μείνουμε σε αποπροσανατολιστικούς τρόπους που απομακρύνουν από τον Ζωοδότη, Φωτοδότη και Ειρηνοδότη Χριστό.

Θα πρέπει να ταπεινωθούμε ενώπιον του ταπεινωθέντος Ιησού, αδελφοί μου. Άφησε τη μεγαλειώδη δόξα των ουρανών και ήλθε να σκηνώσει μεταξύ αλόγων ζώων. Να μας συγκινήσει η άφατη κένωσή του, να μας παροτρύνει σε ομοίωση. Η ωραία και γνήσια ταπείνωση εμάς θα ωφελήσει, θα ειρηνοποιήσει και θα χαροποιήσει. Τα εφετινά άγια Χριστούγεννα ας γίνουν σταθμός στην πνευματική μας πορεία. Ας αγαπήσουμε την ταπείνωση, ας προσκυνήσουμε ευγνώμονα τον ταπεινό Χριστό της αγρυπνούσης Βηθλεέμ. Το αταπείνωτο φρόνημα μας οδήγησε σε αδιέξοδα. Το ταπεινό φρόνημα ας μας συνοδεύσει στο νέο έτος.

ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ,ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ

 

Π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Όταν πηγαίνεις να κάνεις την προσευχή σου, να θυμάσαι τα πάθη σου, τα αδύνατα σημεία που έχεις την ευκολία με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις, να θυμάσαι ότι ο Χριστός μπορεί να σε συγκρατήσει.

Να γονατίζεις και να λες: Κράτα με, Χριστέ μου, να μη σου φύγω. Να κάνετε μετάνοιες όταν προσεύχεστε. Έστω και αν αυτό σας κουράζει. Η προσευχή που συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική. Όταν πηγαίνεις να κάμεις την προσευχή σου, να θυμάσαι τα πάθη σου· τα αδύνατα σημεία σου· την ευκολία, με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις! Να θυμάσαι, ότι ο Χριστός μπορεί να σε συγκρατήσει· και να σε δυναμώσει· και να σε βοηθήσει να νικήσεις· Να γονατίζεις λοιπόν ενώπιον Του και να Τον ικετεύεις: Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Και μη φοβάσαι. Δεν θα σε αφήσει. Είναι φιλάνθρωπος. Και φιλόψυχος.

Η ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ

 

Η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται

Με την Ανάσταση του Χριστού

Σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι.

Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού

Είναι το πλέον απίστευτο πράγμα

Ολότελα απαράδεχτο από το λογικό μας

Αληθινό μαρτύριο για δαύτο.

Μα ίσα ίσα, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο

Για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε.

Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη

Αλλά την έχουμε μοναχά για όσα είναι πιστευτά απ’ το μυαλό μας.

Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική.

Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.

Ευκολόπιστος είναι μονάχα ο ταπεινός ο Χριστιανός που καταφρονά τον εαυτό του και τη γνώση του

Η οποία κάνει τον άνθρωπο περήφανο.

Η πίστη δεν αποκτιέται χωρίς ταπείνωση

Κι όσο πιο πολλή ταπείνωση υπάρχει μέσα στον άνθρωπο τόσο πιο μεγάλη είναι η πίστη του.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΣΜΥΡΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Δισμυρίων (20.000) μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια τιμά σήμερα, 28 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών.

Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία. Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.

Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθαίου, ιστ’ 18). Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.

(Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείον στράτευμα, πόλις αγία, περιούσιος λαός Κυρίου, ανεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τη γαρ αγάπη αυτού δροσιζόμενοι, δια πυρός τον αγώνα ηνύσατε. Αλλ’ αιτήσασθε, ελέους σοφοί τον πρύτανιν, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΑΡΑ

Μπαίνεις στο fb ή στο Instagram και βλέπεις αμέτρητα stories από influencers ή life coaches.

Συνεχής ροή με καταλόγους εντολών και συμβουλών για να κάνω καλύτερη και πιο όμορφη τη ζωή μου. Άλλος δίνει συμβουλές για το νόημα της ζωής, για τύχη, για το πώς θα πιάσεις σχέση και θα αλλάξεις τη ζωή σου κλπ. Τα ακούς, τα διαβάζεις και κάποια στιγμή ζαλίζεσαι, σε πιάνει πονοκέφαλος. Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να προσθέσει κάποιες συμβουλές ακόμα, αλλά να μεταφέρει κάποια λόγια ανθρώπων που βίωσαν τη χαρά και την ευτυχία και δεν τη διάβασαν ή τη στοχάστηκαν ένα πρωϊ με τον φραπέ τους.

Όσα βιβλία , σκέψεις και οδηγίες να μου αραδιάσεις για την αγκαλιά, αν δεν με σφίξεις με τα χέρια σου ώστε να έχω βιωματική εμπειρία, δεν πρόκειται να καταλάβω τίποτα.

Τη χαρά θα τη βρούμε στη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού και φυσικά στην αγάπη με τον πλησίον όποιος και να είναι. Εκτός Χριστού δεν υπάρχει χαρά. Υπάρχουν ψεύτικες ηδονικές χαρές που στο τέλος σε κερνάνε δηλητήριο οδύνης. Εκτός Χριστού μυρίζει θάνατος και σκοτάδι. Μόνο Αυτός που νίκησε τον θάνατο μπορεί να σου δώσει αιώνια ευτυχία, ευλογία και αιωνιότητα. Στην τελική, μόνο Εκείνος που σε έφτιαξε μπορεί να σου δώσει ό,τι θες ή μάλλον ό,τι σου χρειάζεται, όχι όσα έφτιαξε. Είμαστε τρελοί, διότι ψάχνουμε τη χαρά στα δημιουργήματα και όχι στον ίδιο τον Δημιουργό.

Και επειδή τελευταία γίνεται πολύς λόγος για ανθρώπινη αναβάθμιση και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, τα πράγματα είναι απλά. Ο στόχος, το νόημα και η αναβάθμισή μας είναι η πορεία από το κατ΄ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, προς την κατά χάριν Θέωση. Εκεί βρίσκονται τα πάντα. Βλέπεις Αγίους γεροντάκια να έχουν γίνει ένα με τον Θεό. Τα άλλα είναι στοχασμοί του αέρα. Καλές οι επιστήμες και οι τεχνολογίες, αλλά αν ο άνθρωπος δεν ΓΙΝΕΙ αγάπη, είναι χαμένος. Το να γίνω Άγιος, δεν είναι απλά μια αναβάθμιση, αλλά η τέλεια ολοκλήρωσή μου ως ανθρώπινου όντος, ενός δημιουργήματος φτιαγμένο από έναν εραστή Θεό που με καλεί να ενωθώ μαζί Του.

Όσο για τα καθημερινά, οι Άγιοι φωνάζουν χρόνια τώρα από κορυφές βουνών και υπόγεια σπηλαίων. Κάνουμε πολλά άχρηστα πράγματα που μας τρώνε τη ζωή. Η ζωή θέλει λίγα και ουσιαστικά πράγματα. Οι πολλές μέριμνες γίνονται ο βούρκος που τελικά μας τρώει τη ζωή. Λίγα πράγματα, απλά πράγματα, λίγοι άνθρωποι δίπλα μας στα δάχτυλα του ενός χεριού και κάθε μέρα συνάντηση με τον Θεό και τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας είναι ο μοναδικός «άνθρωπος» που δεν θέλουμε να συναντάμε διότι φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε και να δούμε βαθιά τι ακριβώς συμβαίνει. Με την απλότητα και την ηρεμία μπορείς να δεις τον βυθό της θάλασσας. Έτσι θα δεις και τον εαυτό σου. Τα πολλά τρεξίματα απλά θα σου κατασπαράξουν τη ζωή σου, την καρδιά σου και τη χαρά σου.

Γιατί δυσκολευόμαστε στη σχέση με τον Χριστό; Γιατί δεν τη νιώθουμε, δεν την καταλαβαίνουμε ; Πολύ απλά διότι έχουμε άλλον Χριστό στο μυαλό μας. Ο Χριστός του Ευαγγελίου είναι «σκάνδαλο» για τη λογική μας. Μας έχουν φάει οι ενοχές και τα κόπλεξ και έχουμε πλάσει ένα είδωλο του Χριστού αλλά με κάτι ψεύτικο δεν μπορείς να έχεις σχέση αληθινή.

Ας πάμε στον Χριστό απλά, όμορφα, ήρεμα, χαλαρά, χωρίς στήσιμο του εαυτού, αλλά με ξεγύμνωμα. Πάμε στην αλήθεια που είναι το πρόσωπο του Χριστού, να παρουσιάσουμε την αλήθεια του εαυτού μας μακριά από κρυφτούλι και υποκρισίες. Τότε θα αρχίσει η σχέση να γίνεται θεραπευτικά γόνιμη αλλιώς θα παλεύουμε με τον αέρα του ψέματος που θα ξεφυσάμε.

Καλό αγώνα . . .

π. Σπυρίδων Σκουτής

ΨΑΧΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗ ΣΠΙΘΑ

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Εφόσον ο Κύριος μάς έδωσε ως αρραβώνα της σωτηρίας μας τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος δια του Βαπτίσματος και γενικότερα μας τη δίνει δια της Εκκλησίας, και είναι εκεί μέσα ο ίδιος, πρέπει τρόπον τινά να ανοίξουμε δρόμο στον Κύριο να βρει αυτό το οποίο έχει βάλει εκεί μέσα μας, για να ανάψει η φωτιά στην ψυχή, και να γίνει ο άνθρωπος χριστιανός.

Παλαιότερα οι Πατέρες έκαναν κατά διαφορετικότερο τρόπο το όλο έργο. Οι νεώτεροι, πό τον 12ο αιώνα και έπειτα, βρήκαν αυτή την προσευχή, την ευχή, και συνιστούν ότι δεν πρέπει να κουραστεί κανείς να λέει την ευχή. Βέβαια, θα αγωνίζεσαι συγχρόνως να κάνεις τις εντολές του Θεού, θα εμπιστεύεσαι στον Θεό, θα προσεύχεσαι γενικώς, θα εκκλησιάζεσαι, θα είσαι μέσα στην Εκκλησία, αλλά θα κάνεις και αυτό το έργο, το οποίο έχει αυτό τον χαρακτήρα: ψάχνεις να βρεις τη σπίθα. Γι’ αυτό λένε οι Πατέρες ότι, όταν αρχίσει κανείς να λέει την ευχή, χρειάζεται να συμμαζέψει τον εαυτό του, ο οποίος είναι διαλυμένος, είναι σχισμένος.

Αναφέραμε άλλη φορά ότι ο άνθρωπος έχει τη λογιστική δύναμη, τη νοητική δύναμη και την αγαπητική δύναμη. Στη λογιστική δύναμη δίνεις την προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Τη λες είτε με το στόμα είτε από μέσα σου. Δίνεις λοιπόν στη λογιστική δύναμη τη δουλειά αυτή και προσπαθείς να συμμαζέψεις τον νου σου να προσέχει την ευχή. Και η καρδιά –η αγαπητική δύναμη– αρχίζει και συμμετέχει, όσο μπορεί ο άνθρωπος, γιατί ό,τι και να έγινε, το «κατ’ εικόνα» μένει ως ένα βαθμό. Αυτή την αγαπητική δύναμη τη δίνεις στον Κύριο. Με τη λογιστική δύναμη λοιπόν λες την ευχή, η νοητική δύναμη προσέχει το νόημα «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», και η όλη βούληση της ψυχής, η όλη αγάπη της ψυχής, δίνεται στο όνομα του Κυρίου, δίνεται στον Χριστό.

Λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: Εάν απλώς το κάνεις αυτό, δηλαδή απλώς συμμαζευτείς στον εαυτό σου, τι θα βρεις μέσα σου; Είδωλα θα βρεις. Το θέμα είναι ο Χριστός να μπει μέσα δια της ευχής. Το θέμα είναι ο Χριστός να φτιάξει μέσα σου την καινούργια κατάσταση· να χριστοποιηθεί η ψυχή, και όχι απλώς να δεις τον εαυτό σου, ο οποίος τι μπορεί να είναι άλλο από μια κόλαση, όπως λέγαμε και άλλη φορά.

Όλο αυτό το έργο στην αρχή γλυκαίνει τον άνθρωπο ανάλογα. Έπειτα σαν να χάνει κανείς το βίωμα αυτό, και μάλιστα μερικοί λένε «μα τόσο καλά είχα αρχίσει, γιατί…» Αρχίζει αυτό το έργο να φαίνεται ξηρό, να φαίνεται άχαρο, να φαίνεται δύσκολο, να φαίνεται ότι είναι σαν το ψάξιμο της σπίθας στη στάχτη από τη νοικοκυρά. Και όπως είπα προηγουμένως, η νοικοκυρά που ξέρει απ’ αυτά, δεν κουράζεται. Ψάχνει και ψάχνει βεβαία ότι θα βρει τη σπίθα. Και εκεί μέσα στη στάχτη μπορεί και να μη βρει. Εδώ όμως είναι βέβαιο ότι υπάρχει η σπίθα μέσα μας.

Και επιμένει κανείς, επιμένει, επιμένει, ταπεινά, απλά, με μετάνοια, έχοντας εμπιστοσύνη στον Κύριο. Καθώς αναφέρει κανείς το όνομα του Κυρίου, γλυκαίνεται, διότι δεν γίνονται αυτά κατά σκοτεινό τρόπο. Μπορεί να μπαίνει κανείς σε μια σκοτεινή, ας πούμε, σπηλιά, έτσι που είναι η ψυχή του ανθρώπου, με όλα αυτά που έχει συσσωρεύσει εκεί μέσα, μπορεί να φαίνονται τα πράγματα άχαρα, αλλά μπαίνει μαζί με τον Κύριο, επικαλείται τον Κύριο, το όνομα του Κυρίου, για το οποίο ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους».

Κάνοντας λοιπόν αυτό το έργο, ενοποιείται ο όλος άνθρωπος και ξεφεύγει από τη σχιζοφρένεια που έχει δημιουργήσει η αμαρτία. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «Όταν τα τρία –δηλαδή οι τρεις αυτές δυνάμεις της ψυχής, η λογιστική δύναμη, η νοητική και η αγαπητική– ενωθούν, γίνουν ένα, και το ένα παραμένει τρία –διότι ο άνθρωπος δεν αλλοιώνεται, δεν αλλάζει· η δομή του παραμένει ίδια– τότε φανερώνεται η Αγία Τριάς». Και ενώ είναι έτσι τα πράγματα, τι να πει κανείς ύστερα για μας τους ανθρώπους; Πολλοί είναι που τα ακούν αυτά και λίγο-πολύ πιστεύουν ότι κάπως έτσι είναι, αλλά μένουν μακριά. Και αν κάνουν, θα κάνουν κάποια τυποποιημένα πράγματα· δεν επιμένουν.

Οι άγιοι Πατέρες, που έχουν ασχοληθεί με το θέμα αυτό, και με την έννοια ότι έγραψαν και είπαν, αλλά και με την έννοια ότι εφήρμοσαν έτσι τα πράγματα, λένε ότι αισθάνεται κανείς σαν να ήταν στα ξένα, στην ξενιτιά, εδώ κι εκεί, και γύρισε σπίτι του, βρήκε το σπίτι του, βρήκε τους δικούς του και ευφραίνεται. Όπως ακριβώς δηλαδή το βλέπουμε στην περίπτωση του ασώτου υιού. Τι δεν έζησε ο καημένος ο άσωτος! Αλλά ήλθε η ώρα που γύρισε, και να, ο πατέρας τον περιμένει και τον παίρνει μέσα, του βάζει δαχτυλίδι, του δίνει την πρώτη στολή, θυσιάζει τον μόσχο τον σιτευτό και λέει «δεύτε ευφρανθώμεν», και άρχισαν να ευφραίνονται και να πανηγυρίζουν (Λουκ. 15:11-32). Αρχίζει το πανηγύρι· δεν είναι απλώς υπόσχεση.

Όντως δηλαδή ενώ είναι κανείς ακόμη σ’ αυτό εδώ τον κόσμο –ο κόσμος είναι αυτό που είναι, πάνε έρχονται οι άνθρωποι και χάνονται μέσα στην αφροσύνη τους– εάν εργασθεί έτσι, βρίσκει μέσα στην ψυχή του τον παράδεισο. Γιατί εκεί μέσα είναι ο Χριστός. Γιατί εκεί είναι η βαπτισματική Χάρις. Προσέξτε, προσέξτε· είναι εκεί εν μυστηρίω, είναι δια του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Είναι φοβερό πράγμα το Βάπτισμα. Μεγάλο μυστήριο. Ο Θεός βρήκε τρόπο και κόλλησε μέσα στην ψυχή μας τη Χάρι, η οποία δεν φεύγει, αλλά μένει εκεί.

Εάν λοιπόν τα σκεφθείς έτσι, εάν τα πάρεις έτσι και ενεργήσεις ανάλογα, έχοντας συνεχώς στο στόμα σου αλλά και στον ενδιάθετο λόγο, όπως λέγεται, το όνομα του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», τότε λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «οφθήσεταί σοι η Αγία Τριας». Όπως ακριβώς λέει ο Κύριος: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν» (Ιω. 14:23). Μέσα στην ψυχή αυτή θα σκηνώσει ο Κύριος. Ή όπως λέει ο Κύριος στην Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3:20).

Επομένως, να αρχίσουμε να λέμε την ευχή, χωρίς να αφήσουμε τίποτε από τα άλλα· δηλαδή τη μετάνοια, την προσευχή γενικότερα, τον εκκλησιασμό, τα μυστήρια. Αλλά κυρίως να λέμε την ευχή. Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος, να μπει ο Κύριος μέσα μας, να μπούμε μαζί του εκεί στα βάθη της ψυχής μας, να βρούμε τη βαπτισματική Χάρι. Είναι καλό να λέει κανείς την ευχή παντού και πάντοτε και μακάριος εκείνος που το κάνει. Ωστόσο όμως κατά έναν ειδικό τρόπο και κατά ένα μόνιμο τρόπο και μ’ αυτό το πνεύμα που είπαμε, να δουλέψει κανείς στο έργο αυτό. Το άλλο, δηλαδή το να λέει κανείς απλώς την ευχή όπου βρίσκεται, είναι καλό από κάποια πλευρά, αλλά μένει έτσι εξωτερικά το έργο αυτό, είναι απλώς η λίγη βροχή που πέφτει και κάπως μαλακώνει το χώμα πάνω-πάνω, κάπως δροσίζει τα φυτά, τα όποια φυτά είναι εκεί, τα χόρτα κλπ., αλλά πάνω-πάνω.

Καλό είναι κατά τη διάρκεια της ημέρας, όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις, αντί να θυμώνεις ή αντί να συλλογίζεσαι οτιδήποτε άλλο, να λες την ευχούλα. Αλλά πρέπει όμως εκεί να αφοσιωθεί κανείς. Και μην πεις: «Ε, έτσι που είμαστε εμείς, μπορούμε να το κάνουμε;» Εδώ είναι θέμα ζωής ή θανάτου· μην τα παίρνουμε αψήφιστα. Οι πάντες, ο καθένας μας, πρέπει να κάνουμε αυτό το οποίο επιβάλλει η πραγματικότητα. Να το κάνουμε, για να ελεηθούμε.

Η ΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ(ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΥΗΣ ΒΙΤΣΑΣ)

 

  Ὁ ὅσιος Ἰάκωβος τῆς Βίτσης τοῦ Ζαγορίου, ὁ ἅγιος προστάτης τῶν ἀνέργων, δὲν εἶχε μεριμνήσει ποτὲ γιὰ ἀποθεματικὰ τροφίμων. Βίωνε τὸ «Πάτερ ἡμῶν»! Ζητοῦσε μόνιμα «τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον» (Ματθ. ϛ΄ 11) καὶ ἐφάρμοζε ἔμπρακτα τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας: «Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε» (Ματθ. ϛ΄ 19). Ὁ χορτασμός του ἦταν πάντα μὲ πνευματικὴ τροφή.

  Στὶς ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες του ὁ Γέροντας Ἰάκωβος στὰ Ζαγοροχώρια δὲν εἶχε ἀξιώσεις φιλοξενίας ὕπνου καὶ τροφῆς. Χόρταινε μὲ τὸν ἄρτο τῆς πίστεως, ποὺ τὸν μοίραζε πλουσιοπάροχα· χόρταινε μὲ τὸν χορτασμὸ τῶν ἄλλων. 

 Καὶ δὲν ἦταν μόνος του. Συνοδευόταν πάντοτε ἀπὸ τὴν γερόντισσα ἀδελφή του, τὴν τυφλή, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ τὸν περιποιεῖται βλέποντας ὄχι μὲ τὸ φῶς τῶν κλειστῶν χοϊκῶν ὀφθαλμῶν της, ἀλλὰ μὲ τὸ φῶς τῆς κενωτικῆς της ἀδελφικῆς προσφορᾶς, τῆς προσφορᾶς τῆς ἀγάπης. Ἡ τυφλὴ Γερόντισσα, ἡ παρθενόκλητη Δέσποινα μοναχή, ὅταν ὁ Γέροντας Ἰάκωβος δίδασκε ἢ ἐξομολογοῦσε, ζητιάνευε καὶ τὸ ἀλεύρι ποὺ τῆς ἔδιναν οἱ πτωχοὶ Χριστιανοί, πότε σταρένιο, πότε κριθαρένιο, πότε καλαμποκίσιο, πότε σικάλεως, τὸ ἀνακάτευε καὶ ἔψηνε τὸ ζυμάρι στὴν στάχτη. Αὐτὸ ἦταν τὸ ψωμὶ ποὺ ἔδινε στὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν διαμαρτυρήθηκε, ἀφοῦ ἡ τυφλὴ ἀδελφή του ὅ,τι μποροῦσε ἔκανε. Ἄλλωστε τὸ αἰσθητήριο τῆς γεύσεως τοῦ Γέροντος ἦταν πολὺ ἁπλό. Ἔτρωγε γιὰ νὰ ζήσει καὶ δὲν ζοῦσε γιὰ νὰ τρώει. Τὸ ἀνακατεμένο μὲ στάχτη ψωμί, μισοψημένο ἢ μισοφουσκωμένο, γιὰ τὸν Γέροντα ἦταν τὸ καλύτερο γλύκισμα. Τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ποὺ πρόφερε μὲ τὸ στόμα του νοστίμιζε καὶ τὸ πιὸ ἄνοστο παρασκεύασμα τῆς ἀδελφῆς του. Πικρὸ τὸ ψωμί, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος ἔλεγε, τροποποιώντας τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων ποὺ ἔλεγαν, ὅταν τοὺς ἔρριξαν στὰ παγωμένα νερὰ τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος».

   Ὅταν πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος βρισκόταν στὸ νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, τὸν ἐπισκέφθηκε μιὰ λόγια καὶ εὐσεβὴς ψυχή, ἡ ὁποία ποθοῦσε νὰ γίνει καὶ νύμφη Χριστοῦ ἀκολουθώντας τὴν μοναχικὴ πολιτεία. Ὁ Γέροντας κατὰ τὴν πάντοτε ψυχωφελῆ συζήτηση τὴν ρώτησε:
-Προσεύχεσαι καθημερινά, κόρη, στὸν γλυκύτατό μας Ἰησοῦ;
-Προσεύχομαι, Γέροντα, τοῦ ἀπάντησε μὲ κατεβασμένο ἀπὸ συστολὴ κεφάλι.
-Τὴν εὐχὴ τὴν λές; Συνέχισε.
-Τὴν λέω Γέροντα!
-Πόσες φορὲς τὴν λές;
-Τὴν λέω, Γέροντα, ἐπανέλαβε ἀμήχανα.
-Ἄκου, κόρη μου, τῆς εἶπε. Τὴν λὲς μιὰ ἢ πολλὲς φορές; Γιατὶ μὲ μιὰ μπουκιὰ ψωμὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν χορταίνει καὶ ἡ εὐχὴ εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ψυχῆς. Ὅσο περισσότερες φορὲς τὴν λές, τόσο ἡ γλυκύτητα μένει μόνιμα στὸ στόμα σου καὶ τόσο πιὸ πολὺ αἰσθάνεσαι τὸν τροφοδότη Χριστὸ νὰ σὲ γεμίζει μὲ τὴν χάρη Του.

 Καὶ μόνο αὐτὴ ἡ στιχομυθία δείχνει τὴν συνεχῆ τροφοδοσία τοῦ Γέροντος ἀπὸ τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς, τὸν ἄρτο «ζωῆς τῆς αἰωνιζούσης», τὸν ἄρτο ποὺ δὲν ξεραίνεται οὔτε μουχλιάζει, τὴν μονολόγιστη εὐχή «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

O AΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Στεφάνου, του Αρχιδιακόνου και Πρωτομάρτυρος τιμά σήμερα, 27 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του Ευαγγελικού Λόγου και στη φιλανθρωπική δράση.

Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε από το Θεό με το Χάρισμα της Θαυματουργίας. Με το Χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις απόψεις των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.

Οι Ιουδαίοι, όμως, ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν σκορπίσει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.

Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, έγινε ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έβγαλαν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.

Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Δηλαδή, Κύριε μη λογαριάσεις σ’αυτούς την αμαρτία αυτή. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τιμώντας τον Αυτός με το ένδοξο Στέφανο της Αγιότητας.

Αξίζει να σημειώσω εδώ, ότι: Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που διάλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη, όπου τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Παρόλο που η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς ήταν κουραστική ο Άγιος Στέφανος έβρισκε χρόνο και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ». (Πραξ. Αποστόλων, στ’8-15, ζ’1-60). Δηλαδή, ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.

Ανάλυση ονόματος:
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: (από το στέφανος) = ο αθλοφόρος, ο άξιος στεφάνου νίκης.

Απολυτίκιο:
Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε συ γαρ την Ιουδαίων απέλεγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.

ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Του Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ονομάζει τα Χριστούγεννα «Μητρόπολη πασών των εορτών». Από τα Χριστούγεννα ξεκινάει η ιστορία της Εκκλησίας.

Ο Αιώνιος και Άναρχος αλλά και Φιλάνθρωπος Θεός, έρχεται στον κόσμο μας, γίνεται άνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Σαρκώνεται και γίνεται άνθρωπος από υπερβολική και άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο. Σαρκώνεται και γίνεται άνθρωπος για να επαναφέρει στην αρχική αρμονία τη διαταραγμένη σχέση του ανθρώπου με το Θεό.

«Ο Λόγος σαρξ εγένετο…», αναγγέλλει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (α’ 14). Είναι το πλέον χαρμόσυνο άγγελμα που θα μπορούσε να δώσει ο Θεός στον άνθρωπο. Ο Υιός και Λόγος παρουσιάζεται στην ανθρώπινη ιστορία ως Θεάνθρωπος. Με την παρουσία Του αναδημιουργεί το κόσμο, επαναφέρει την αρχική αρμονία ανάμεσα σε άνθρωπο και κτίση, επαναφέρει τον άνθρωπο προς το χαμένο αρχέτυπο, τον Δημιουργό Του.

«Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» λέει ο Απόστολος Παύλος, «εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενος εκ γυναικός, γενόμενος υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολάβομεν» (Γαλ. δ’ 4). Είναι τόσο μεγάλο το μυστήριο και θαυμαστό ώστε κάνει τον Ιερό Χρυσόστομο να λέει με κατάπληξη: «άνθρωπον θελήσαι γενέσθαι και ανασχέσθαι καταβήναι τοσούτον, όσον ουδέ διάνοια δέξασθαι δύναται…».

Η εμφάνιση του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, μέσα στη ζωή μας, είναι ένα γεγονός ανεπανάληπτο, μοναδικό, συγκλονιστικό. Ένα γεγονός που προσδιορίζει την αξία του ανθρώπου και τον προορισμό του. Για μας τους ανθρώπους που ενώ δημιουργηθήκαμε μέσα στο χρόνο, προοριζόμαστε να κληρονομήσουμε την αιωνιότητα, ο Χριστός είναι και πρέπει να είναι ο σκοπός και το κέντρο της ζωής μας. Επιβεβαιώνει με τη Σάρκωση Του και την παρουσία Του στην ανθρώπινη ιστορία, ο Υιός και Λόγος, την αξία της επίγειας ζωής μας για να πετύχουμε τη σωτηρία. Επιβεβαιώνει και αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Επιβεβαιώνει τον σκοπό της υπάρξεως μας. Αποκαλύπτει σε κάθε άνθρωπο τους ξεχασμένους δεσμούς του με τον Δημιουργό. Προσδίδει σε όλους το χαμένο αρχέτυπο κάλλος.

Η αγιότητα της θεότητας του Χριστού γίνεται πλέον χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Του κάθε ανθρώπου. Γι αυτό ο Άγιος Αθανάσιος παρατηρεί: «…επειδή γαρ οι άνθρωποι αποστραφέντες την προς τον Θεόν θεωρίαν και ως εν βυθώ βυθισθέντες κάτω τους οφθαλμούς έχοντες εν γενέσει και τοις αισθητοίς τον Θεόν ανεζήτουν …τούτου ένεκα ο και φιλάνθρωπος και κοινός πάντων Σωτήρ, ο του Θεού Λόγος λαμβάνει εαυτώ σώμα…». Λαμβάνει λοιπόν σώμα ανθρώπινο, γίνεται άνθρωπος σε όλα, εκτός από την αμαρτία, και δείχνει σε μας όχι μόνο τον χαμένο Παράδεισο και την χαμένη δόξα αλλά και την αξία της επίγεια ζωής. Μας δείχνει ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε όσο βρισκόμαστε στη γη για να αποκτήσουμε καθαρή σχέση με τον Θεό και τον πλησίον μας. Μια σχέση γεμάτη αγάπη. Αυτή την αγάπη που έχει πηγή την Αγία Τριάδα.

Και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός. (Ματθ. Α΄, 23).

Εμμανουήλ, λοιπόν, όνομα με τεράστια σημασία και τεράστιες επιπτώσεις, δηλαδή, σ’ ένα όνομα περικλείεται όλο το μυστήριο της ενανθρώπησης του Θεού.
Διαβάστε Επίσης

Βέβαια, είναι αλήθεια, πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο, τούτης της υλιστικής εποχής, που έχει ενσκύψει η επιδημία της κατάθλιψις, ακόμη και στα παιδιά, να υπερβή τον πειρασμό του ξέφρενου καταναλωτισμού αυτών των ημερών και να ατενίση πέραν από το Χριστουγενιάτικο διάκοσμο το αυθεντικό νόημα της μεγάλης Δεσποτικής εορτής.

Ολόκληρο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται στο χαροποιό αυτό άγγελμα προς τους ταπεινούς ποιμένες «ιδού ευαγγελίζομαι χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος» (Λουκ. Β΄10,11 )

Ένας μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ερωτηθείς κάποτε, «τι έγινε τα Χριστούγεννα;» απήντησε με μια μόνο βαρυσήμαντη λέξη: «Σεισμός». Δηλαδή, η ριζικότερη ανατροπή στην ιστορία της ανθρωπότητος. Το γεγονός, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος!!!

Εάν μέχρι τότε η δημιουργία του κόσμου εκ του μηδενός ήταν το μέγιστο θαύμα, η ενσάρκωσις του Θεού υπερέβη κάθε θαύμα. Κατά τη δημιουργία του κόσμου οι λόγοι του Θεού ντυθήκανε την ύλη. Τώρα στη σάρκωσή Του, ο ίδιος ο Θεός ντύνεται την ύλη. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Ο Εμμανουήλ, λοιπόν, ήλθε να μείνη μαζί μας. Δεν έχουμε, λοιπόν, Θεό απρόσιτο, μακρυνό, αόριστο, νεφελώδη. Είναι έκτοτε κοντά μας. Και ούτω πως η ενανθρώπιση είναι η κορυφαία έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή έδωκεν» (Ιωαν. Γ΄,16).

Τα Χριστούγεννα, συνεπώς, εορτάζουμε την επιδημία, δηλαδή, τον ερχομό του Θεού στους ανθρώπους, «ίνα προς τον Θεόν ημείς ενδημήσωμεν» κατά τον ιερό Χρυσόστομο.

Το έχετε στοχασθή ποτέ, σ’ όλο του το βάθος το μυστήριο των Χριστουγέννων; Στα άχυρα της φάτνης, ο πλούτος της Θεότητος, ο πλούτος της αγάπης!!! Ο πλούσιος εν ελέει Θεός πτωχεύει! Το επισημαίνει ο Θείος Παύλος. «Δι’ ημάς επτώχευσε πλούσιος ων» (Β΄ Κορινθ. 8,9) και ο Μέγας Αθανάσιος ενεός προ του μυστηρίου της σάρκωσης του Λόγου αναφωνεί: «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

Μήπως, πρέπει αδελφοί, κι εμείς οι Χριστιανοί του 21ου αιώνα, που οι οιωνοί τον προδιαγράφουν σκοτεινό και δύσκολο, έως και απελπιστικό δια τις δυσμενείς εξελίξεις, παγκοσμίως, μήπως εφέτος θα πρέπει να δούμε τα Χριστούγεννα υπό άλλη οπτική γωνία; Διότι είναι πολλοί ακόμα οι Χριστιανοί ανά τον κόσμον, που κάτω από την καταχνιά των τρεχόντων γεγονότων έχουν κατατάξει και τον Εμμανουήλ, τον Χριστό δηλονότι, το μοναδικό Σωτήρα σαν ένα πρόσωπο Ιστορικό μεν, χωρίς αμφισβήτηση, πλην όμως πρόσωπο του παρελθόντος.

Ο Εμμανουήλ όμως ήλθε να ζήσει μαζί μας και, μάλιστα, στα δύσκολα δεν είναι ο απών, αλλά ο μεγάλος παρών «Ο μεθ’ ημών ο Θεός». Εμείς όμως είχαμε, είχαμε και έχωμεν βασισθή στο «μεθ’ ημών το χρήμα», «μεθ’ ημών η εξουσία», «μεθ’ ημών η προστασία των ισχυρών».

Αλλά δια πολλοστήν φοράν διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Και, ούτω πως, εισπράξαμε το «μεθ’ ημών η πικρία», «μεθ’ ημών ο φόβος», «μεθ’ ημών η ανασφάλεια», «μεθ’ ημών η κατάθλιψις», «μεθ’ ημών η παντοειδής δουλεία και δή ηλεκτρονικής υφής».

Άρα, λοιπόν, εσχάτη ώρα και ανάγκη πάσα, επιστροφής στον Εμμανουήλ των Χριστουγέννων. Ανάγκη πάσα να τον ανακαλέσωμε από την εξορία, που ατυχώς κι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τον έχουμε στείλει. Και Εκείνος που γεννήθηκε εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας αποκλείεται να διαψεύση το όνομά Του «Εμμανουήλ»!!! Μεθ’ ημών ο Θεός -μαζί μας ο Θεός, ας επανακάμψη στις ψυχές μας!

ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια. 

Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη. Ω, φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω, πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια! 

Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή. Τι να πω και σε τι να αναφερθώ; Να, ένα Βρέφος σπαργανώνεται και τοποθετείται στη φάτνη. Κοντά του είναι η Μαρία που είναι Παρθένος και μητέρα μαζί. 

Κοντά του και ο Ιωσήφ, που λεγόταν, χωρίς να είναι, πατέρας. Εκείνος, χωρίς να είναι, λεγόταν άνδρας της Μαρίας, κι εκείνη, χωρίς να είναι, λεγόταν γυναίκα του Ιωσήφ. Νόμιμες ονομασίες αλλά χωρίς περιεχόμενο συζυγικού δεσμού. Μπορείς να κατανοήσεις τα λόγια μου, όχι όμως και τα γεγονότα. Ο Ιωσήφ μνηστεύτηκε μόνο τη Μαρία και το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη χάρη του. 

Γι’ αυτό και βρισκόταν σε απορία ο Ιωσήφ και δε γνώριζε πως να χαρακτηρίσει το Βρέφος. Δεν τολμούσε να πει πως ήταν καρπός μοιχείας και δεν μπορούσε να προφέρει λόγια βλάσφημα σε βάρος της Παρθένου, δεν είχε όμως και τη δύναμη να παραδεχθεί ως δικό του το παιδί, γιατί γνώριζε καλά, πως δεν είχε ιδέα για τον τρόπο που γεννήθηκε, ούτε ποιος έκανε το παιδί. 

Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε απορία, ήρθε από τον ουρανό μήνυμα με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβάσαι Ιωσήφ, γιατί εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιον».

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σκέπασε την Παρθένο. Αλλά γιατί γεννάται ο Χριστός από την Παρθένο και διατηρεί ακέραιη την παρθενία της; Επειδή πριν από πολλούς αιώνες ο διάβολος εξαπάτησε την Εύα, που ήταν κι εκείνη παρθένος, γι’ αυτό πήγε ο Γαβριήλ τη χαρμόσυνη είδηση στη Μαριάμ που ήταν Παρθένος. 

Αλλά η Εύα όταν εξαπατήθηκε, προκάλεσε με τα λόγια της το θάνατο στο ανθρώπινο γένος, ενώ η Μαρία, αφού δέχτηκε τη χαρμόσυνη είδηση, γέννησε με ανθρώπινη μορφή το Θεό Λόγο που έγινε σε μάς φορέας αιώνιας ζωής. Ο λόγος της Εύας υπέδειξε το ξύλο, με το οποίο εκδιώχθηκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο, ο Λόγος όμως που γεννήθηκε από την Παρθένο έδειξε το σταυρό με τον οποίο μπροστά στα μάτια του Αδάμ οδήγησε το ληστή στον Παράδεισο.

Επειδή λοιπόν δεν πίστευαν οι ειδωλολάτρες ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι αιρετικοί, ότι ο Θεός γέννησε χωρίς καμιά μεταβολή και χωρίς να πάθει τίποτε, γι’ αυτό γεννήθηκε σήμερα με φθαρτό σώμα και διατήρησε άφθαρτο το φθαρτό, για να δείξει ότι όπως δεν έφθειρε την παρθενία όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, έτσι και ο Θεός, χωρίς να πάθει οποιαδήποτε μεταβολή και ρεύση η άγια ουσία του, γέννησε ως Θεός με τρόπο θαυμαστό Θεό. 

Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για Εκείνον και κατασκεύαζαν ανθρωπόμορφα είδωλα, τα οποία λάτρευαν περιφρονώντας τον Δημιουργό, γι’ αυτό και σήμερα ο Λόγος του Θεού, ενώ είναι Θεός, εμφανίστηκε με ανθρώπινη μορφή για να καταργήσει το ψεύδος και να επαναφέρει με μυστικό τρόπο τη λατρεία στον Εαυτό Του. 

Ας δοξάσουμε λοιπόν Εκείνον, το Χριστό, που μάς άνοιξε δρόμο μέσα από αδιάβατο τόπο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.

Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος