ΜΗ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ

Παραδώσου θεληματικά και ολοκληρωτικά στην πρόνοια και το θέλημα του Θεού. 

Μη θλίβεσαι όταν χάνεις κάποιο υλικό πράγμα ή γενικά οποιοδήποτε ορατό αντικείμενο. 

Μη χαίρεσαι στο κέρδος. Μοναδική σου χαρά πρέπει να είναι να κερδίσεις τον ίδιο τον Κύριο, γιατί όταν μας λείπει η πίστη στην πρόνοιά του, πολλά κακά μας προκύπτουν.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

 

Συμβούλευε σε κάθε νεαρό ζευγάρι ο παπά – Δημήτρης Γκαγκαστάθης 

Μάθετε από την αρχή της γνωριμίας σας και μάλιστα από την πρώτη νύκτα του γάμου σας, να κάνετε μαζί την πρώτη προσευχή, το πρώτο Απόδειπνο. Και αφού τελειώσει το Απόδειπνο (όπως συνηθίζεται στα Μοναστήρια), να κάνετε μία μετάνοια ο ένας στον άλλον και να ζητήσετε συγγνώμη μεταξύ σας.

Ρώτησε, τότε, κάποιος τον παπά Δημήτρη:

– Και αν δεν έχουμε κάποια διαφωνία πάτερ, γιατί να το κάνουμε αυτό;

Και ο παπά Δημήτρης απάντησε:

Να το κάνετε υποχρεωτικά, γιατί έτσι θα μάθετε να ζητάτε ο ένας από τον άλλο συγγνώμη!! Διότι, όταν θα έλθει το πρόβλημα και όταν πλέον θα έλθει ο ίδιος ο διάβολος για να γεμίσει τον νου με τις δικές του αναρίθμητες πληροφορίες, τις αλλοτριωμένες πληροφορίες, τότε βλέποντας τους δύο συζύγους να κάνουν μετάνοια και να υπακούουν ο ένας στον άλλον, επειδή δεν μπορεί να σταθεί σε μια τέτοια ταπεινοφροσύνη, ασφαλώς θα φύγει!

Γιατί τρέμει τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι έχουν ταπεινοφροσύνη και έχουν αυτό το φρόνημα της συγγνώμης.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων τιμά σήμερα, 31 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο.

Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη.

Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’.
Τα θαύματα των Αγίων σου Μαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ο Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς εθνών διασκέδασον, της Βασιλείας τα σκήπτρα κραταίωσον, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος.

ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 

Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Κοινωνιολόγου

Προσωπικότητες,  σαν τους Τρεις Ιεράρχες Γρηγόριο τον Θεολόγο, Βασίλειο τον Μέγα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο  (που τους θυμάται αύριο 30 Ιανουαρίου η Εκκλησία μας), δεν  στόλισαν απλά  τον θρόνο τους αλλά τον νοημάτισαν∙ δεν  καρπώθηκαν από αυτόν, αλλά αναλώθηκαν γι’ αυτόν∙ δεν στάθηκαν απλά σ΄ αυτόν∙ αλλά εργάστηκαν σκληρά μ΄ αυτόν.   Είχαν θάρρος   έναντι  του  θράσους  των  εποχών και των ανθρώπων γι’ αυτό και συγκρούστηκαν  με κατεστημένα, έλεγξαν  τα κακώς κείμενα, ενώ  ακόμα και στα  βιοποριστικά προβλήματα των παιδιών τους   δεν ήρθαν σαν ουραγοί,  αλλά ως  έμπρακτοι  αρωγοί. 

Θεσπίστηκε ο κοινός εορτασμός   για να τιμηθούν  μαζί και οι  τρεις προσωπικότητες,   αφού οι  λόγιοι  και θεολόγοι  του  11ου αιώνα  είχαν έντονη διαφωνία  για το ποιός  ήταν  πιο σπουδαίος.   Λύση βρέθηκε με την καθιέρωση  στο Βυζάντιο της   30ης Ιανουαρίου  ως  κοινής ημέρας   τιμής και μνήμης  των μεγάλων Διδασκάλων. Στον Ελλαδικό χώρο   ήρθε επίσημα ο εορτασμός το 1841  με διάταγμα   του Όθωνα. Στο πρόσωπό τους με  τον κοινό εορτασμό τιμώνται όλη η εκπαιδευτική κοινότητα, διδάσκοντες και διδασκόμενοι.

Το ανήσυχο  πνεύμα των Τριών Ιεραρχών   δεν μπορούμε  να το δούμε  ξένο ή απόμακρο από  τον καιρό τους  και τον τόπο τους.   Η πρόκληση της εξουσίας, η ύπαρξη ψευδοδιδασκαλιών,  η  εξαθλίωση   του λαού απαιτούσαν   πρωτοβουλίες  από  εκείνους που δεν υπολόγισαν   την θέση τους  αλλά το δίκαιο,   δεν διασφάλιζαν τα προνόμιά τους  αλλά την τάξη, δεν   υπολόγιζαν την ζωή τους  αλλά  το πρέπει. Με αυτές τις συνθήκες τα έργα και οι ημέρες τους γίνονται αφορμή για αντίσταση και αιτία  για  αντίδραση.

Χρειαζόμαστε και πρέπει να ενδιαφερόμαστε  για το παιδαγωγικό σύστημα που  αξιοποιεί   τα χαρίσματα   και επιβραβεύει  την επίδοση,  που ενισχύει  την πρωτοβουλία  και τιμά την άμιλλα.  Οι τιμώμενοι    Τρεις Ιεράρχες   έσπευσαν  με πράξεις, με γραπτά και με λόγια,   να  καταστούν εμπνευστές  της παιδείας  που δεν θέλει τον μιμητισμό αλλά τον συνδυασμό,   που σέβεται   την ιδιαιτερότητα  αλλά και χειροκροτεί  την πρωτοτυπία,  που βλέπει την γνώση  αλλά  συνδυάζει  και το  ήθος.   Δεν απαίτησαν μόνο από τους άλους τα παραπάνω,  τα είχαν πρώτιστα εκείνοι  και τα πρόσφεραν στη συνέχεια  αφειδόλευτα.  

Έζησαν και δίδαξαν σε χρόνια  δύσκολα  για ότι  νέο και τολμηρό,  για ότι ζεστό  και αληθινό,   για ότι θείο και άγιο. Παρόμοιοι είναι και οι καιροί μας.  Αν η νεολαία του τόπου μας   ακουμπά    την    απόρριψη κάθε σχέσης και συζήτησης με τους μεγαλύτερους, μερίδιο ευθύνης έχουν και οι τελευταίοι∙ όλοι εκείνοι που ενέκριναν,   που ανέχτηκαν,   που  χειροκρότησαν πολιτικά σχήματα  που  απεργάζονταν   την απογύμνωση  της  παιδείας  από κάθε τι  ιερό και πάτριο, τα οποία και τα χλεύαζαν ως δήθεν προοδευτικοί και για να μη χαθούν οι πελατειακές σχέσεις μας με γνωστούς και ισχυρούς της κοινωνίας. 

Ακόμα και όσοι βρισκόμαστε από την άλλη πλευρά, στεκόμαστε  μεταξύ χλιαρής  αρθρογραφίας και στείρας συμβουλευτικής. Τώρα θρηνούμε  επί της στάχτης  και κλαίμε   επί των ερειπίων.   Υπάρχει  βέβαια ελπίδα διόρθωσης  και  περιθώρια    αυτοκριτικής.  Δεν  φταίει    η παιδεία   που δεν βλέπει τίποτα πέρα από το διαδίκτυο, που δεν ασχολείται με τίποτα πέρα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Συμφέρει μερικούς  η νεολαία να είναι αποχαυνωμένη για να μην διεκδικεί και να μην ανησυχεί. Με τον τρόπο αυτό προσδοκούν να είναι εύκολη η χειραγώγησή της, να ευχαριστείται με χαμηλή αμοιβή και να μην ζητά τα αυτονόητα. Για τον λόγο αυτό -και μεταξύ άλλων- σπεύδει η Πολιτεία να καταργήσει την αργία της εορτής για την εκπαιδευτική κοινότητα με διάφορα προσχήματα και φτηνές διακιολογίες, ενώ δεν έχει καταργήσει (μέχρι τώρα) άλλες αργίες που απορρέουν απο θρησκευτικές εορτές. Πρέπει κατ’  αυτούς   να δύσει αυθωρεί ο ήλιος των Τριών Ιεραρχών που φωτίζει τον νου και ζεσταίνει τις καρδιές του μαθητόκοσμου και των δασκάλων του.

Ο εορτασμός αύριο των Τριών Ιεραρχών ως προστάτες της παιδείας  δίνει αφορμή για διδαχή, για όραμα, για προοπτική.  Μη βλέπουμε σαν νεοελληνική κοινωνία  μόνο την ειδησεογραφία  που με λαγνεία καταχωρεί  καταλήψεις, λεηλασίες, παραβάσεις των νέων.  Δεν αμνηστεύονται βέβαια όπου και όποτε γίνονται, αλλά πρέπει  και να αναζητούνται   οι ευθύνες   εκεί  που ουσιαστικά υπάρχουν.

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΟΙΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ;

 

Γερόντισσα Σωφρονία

Ὡς πότε θά κοιτᾶς πάντα τά ἀρνητικά;

Ὡς πότε θά κλαῖς τά λάθη τοῦ παρελθόντος;

Ὡς πότε θά λές εἶμαι στενοχωρημένος; Ἐνῶ μπροστά σου ὑπάρχει τόσος χῶρος καί τόσες λύσεις;

Ὡς πότε δέν θά παίρνεις τό κομποσχοίνι γιά προσευχή, ἀλλά θά κοιτᾶς “τά νέα” στήν τηλεόραση ἤ στό κινητό;

Ὡς πότε θά ζεῖς μιά ζωή μίζερη, μικρή, χωρίς ὄνειρα γεμάτη πίκρα καί πικρία;; Γεμάτη παράπονα καί μαῦρες σκέψεις;

Σήκω τώρα ἀπό τήν καρέκλα σου!

Βγές ἔξω γιά ἕνα περίπατο στή φύση!

Δῶσε ἕνα χαμόγελο καί μιά καλή κουβέντα!

Δῶσε πρῶτος καί μήν περιμένεις τούς ἄλλους! Καί μή μετρᾶς τίς φορές!

Γίνε ἐσύ ὁ ἄπειρος!

Ὁ αἰώνιος!

Μάθε νά εἶσαι τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι τοῦ ἐγώ σου!

"ΕΝΑ "ΧΑΤΗΡΙ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ..."

 

~ Είπε πει κάποτε κάποιος παππούλης
σε μερικά από τα πνευματικά του παιδιά
που είχαν βρεθεί σε εκείνη την σαββατιάτικη σύναξη,
μεταξύ άλλων…:

» Μας χάρισε Ο Θεός τον Παράδεισο
και όλα όσα βρίσκονταν μέσα σ΄αυτόν!
Μας τα έδωσε όλα, εκτός από…ένα!

Είναι τσιγκούνης Ο Θεός;
Όχι, βέβαια!
«Ένα «χατήρι» για μένα…»,
σα να μας έλεγε!

Ένα «χατήρι», λοιπόν,
μας ζητάει και σήμερα…

«Όλα δικά σας είναι,
για σας τα έφτιαξα!
Περάστε καλά!
Να κάνετε καλά…
Βοηθάτε ο ένας τον άλλον…
Αλλά, κάντε και για Μένα
ένα «χατήρι»…
Ό,τι κάνετε,
μην το κάνετε για σας…
Κάντε το για Μένα…»

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών τιμά σήμερα, 30 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας. Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 – 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 – 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία.

Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας.

Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο.

Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Τούς τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ υμών αεί πρεσβεύουσιν.

ΝΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ!

 

Γι’ αυτό όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν, όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε. 

Με οποία καρδιά, με οποία δύναμη, με οποία διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας, όχι εκατονταπλάσια, άλλα μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό. 

Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε! 

Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των ουρανών!

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΓΕΜΑΤΟ

 

Πάντα ο όσιος Παΐσιος τόνιζε την αξία της προσευχής, λέγοντας προς τους συνανθρώπους του που αντιμετώπιζαν προβλήματα στη ζωή τους: «Θα προσευχηθώ για εσένα».

Εκείνο τον καιρό είχε φύγει από τη ζωή ένας στενός, αγαπημένος συγγενής μου, ο Νίκος, οπότε ρώτησα τον Γέροντα, αν είναι καλό που προσεύχομαι κάθε βράδυ με το κομποσχοίνι, να αναπαύει ο Θεός την ψυχή του Νίκου στην άλλη ζωή.

Μου απάντησε, ότι η προσευχή είναι σαν το λεωφορείο που πρέπει να φεύγει γεμάτο, και συνέχισε: «Αφού προσεύχεσαι για τον Νίκο, γιατί δεν προσεύχεσαι και για άλλους κεκοιμημένους;».

Τότε τον ρώτησα: «Για πόσους;».

Και μου απάντησε: «Για όσους περισσότερους μπορείς! Όσο πιο πολλούς επιβάτες παίρνει το λεωφορείο, τόσο περισσότερο κόσμο εξυπηρετεί ο οδηγός».

Τον ξαναρώτησα: «Να προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους με το όνομα Νίκος;».

«Έτσι μπράβο», μου είπε. «Ξέρεις για πόσους ανθρώπους θα προσεύχεσαι που έχουν ανάγκη προσευχής, και δεν τους θυμούνται οι συνάνθρωποί τους;

Έτσι αρχίζουμε να προσπαθούμε να μοιάσουμε στον Κύριο.

Όπως εμείς δεν γνωρίζουμε τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Αρχαγγέλους αυτοπροσώπως, αλλά τους ζητάμε να μας βοηθήσουν και εκείνοι ανταποκρίνονται χωρίς να εξετάζουν το γεγονός, πως ούτε γνωστοί τους είμαστε ούτε μπορούμε να τους ανταποδώσουμε τη βοήθεια που μας προσφέρουν, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς».

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ

 

π.Σπυρίδων Σκουτής

Ξέρετε αυτό το παιχνίδι; Κάποιοι το παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά και κάποιοι το έχουν πάρει στα παιδιά ή τα εγγόνια τους.

Σε αυτό το παιχνίδι προσπαθείς να βάλεις τα σχήματα στη σωστή θέση και με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να χωρέσουν και να μπουν στο ξύλινο κουτί. Aυτό το παιχνίδι, αν το δει κανείς με άλλη ματιά, κρύβει ένα τεράστιο νόημα στο βάθος.

Φανταστείτε λοιπόν ότι εσείς είστε ο κύλινδρος, αλλά οι γονείς σας σας μεγαλώνουν σαν τρίγωνο και σας πιέζουν να μπείτε στη θέση του τριγώνου. Τι νομίζετε ότι θα συμβεί;

Θα σπάσει και το ξύλινο κουτί και το σχήμα που πιέζεται να μπει μέσα.

Το θέμα είναι να καταλάβεις ότι είσαι κύλινδρος και ότι μπορείς να μπεις μόνο στη θέση του κυλίνδρου και όχι αλλού.

Αυτή η συνειδητοποίηση και η αυτογνωσία, μακριά από φαντασιώσεις και κλισέ “τι θα πει ο κόσμος”, είναι δύσκολο να γλιτώσεις, αλλά πίστεψέ με μπορείς.

Μην πιέσεις τον εαυτό σου για κανέναν και για τίποτα. Να αγωνίζεσαι να ολοκληρώσεις αυτό που είσαι. Όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι, ή οι ψεύτικες φαντασιώσεις και τα απατηλά όνειρα που έχεις μέσα στο μυαλό σου.

Ο αετός προσπαθεί να γίνει καλός αετός, όχι καλό δελφίνι, διότι απλά δεν μπορεί και θα αποτύχει.

Το “είναι” σου δόθηκε για να το θεραπεύσεις και να το αγιάσεις. Όχι να το καταστρέψεις. Δεν γνωρίζεις ποιός πραγματικά είσαι, αλλά θα μάθεις, μέσα από τον δρόμο της αυτογνωσίας, της προσευχής, πάντα μέσα από τη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού. Εκεί θα σου αποκαλυφθούν όλα.

Πώς θα το “δω”; Πώς θα τα καταλάβω όλα αυτά ;

Μόνο μέσα από το μικροσκόπιο της ταπεινώσεως με τη βοήθεια του Θεού, μέσα από τον διάλογο της προσευχής.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει . . .

Όλοι οι άλλοι δρόμοι σε μεθάνε με ψευτιές και σε οδηγούν στον γκρεμό.

Δεν έχει νόημα λοιπόν αν είσαι κύλινδρος να θέλεις να γίνεις τρίγωνο. Άδικος κόπος. . .

Να προσέχεις. . .

ANAKOΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

 

---

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα, 29 Ιανουαρίου, της Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιγνατίου. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος (τιμάται 20 Δεκεμβρίου) ήταν διάδοχος των Αποστόλων και χρημάτισε δεύτερος Επίσκοπος Αντιοχείας.

Υπήρξε, μαζί με τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.) στη Ρώμη, κατασπαραχθείς από τα θηρία.

Μετά το φρικτό μαρτύριο του Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί μάζεψαν από τον ιππόδρομο τα εναπομείναντα άγια λείψανά του και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια. Η Σύναξη αυτού ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία.

Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μητρόπολη Βεροίας.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους, Βαρνάκοβας Ναυπακτίας και Νταού Πεντέλης, στην Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως και στο Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.

Απολυτίκιον
Ήχος δ’.
Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν· διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Σ' ΑΠΟΖΗΤΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ!

 

(Ξάνθη, 17 Ιανουαρίου 1939 – Αθήνα, 28 Ιανουαρίου 2008) 

Γράφει ο Σαράντος Καργάκος

Ὅταν ἔφυγε ἔγραψα: «Σέ κλαίει ὁ λαός!». Σήμερα, μετά ἀπό τήν παρέλευση τόσων ἐτῶν ἀπό τή θανή του εἶμαι ὑποχρεωμένος νά γράψω: «Σέ θέλει ὁ λαός!».

Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ἀπουσίας του «ἔφυγαν κι ἄλλοι πολλοί, μεγάλοι καί τρανοί, πού ἦσαν πασίγνωστοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ὅλους ὅμως τούς πῆρε τό ποτάμι τῆς Λήθης. Μόνον ὁ Χριστόδουλος ζῆ –ἄσβηστο καντήλι στήν ψυχή τοῦἁγνοῦ λαοῦ πού πονεῖ γιά τήν ἔρμη πατρίδα.

Ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστόδουλος ὁ λαός εἶχε μιάν ἐλπίδα: εἶχε ἕναν ἡγέτη! Ἦταν γιά τό λαό μας ὅ,τι καί ὁ Χρυσόστομος γιά τόν ἐγκαταλελειμμένο λαό τῆς Σμύρνης. Καί οἱ δύο ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο: ὁ Σμύρνης ἀπό τόν τουρκικό ὄχλο, ὁ Ἀθηνῶν καί Ἑλλήνων πάντων ἀπό τόν δημοσιογραφικό καί χαμηλοπολιτικό ὄχλο. Ὁ ἕνας πέθανε βασανισμένος, ὁ ἄλλος πέθανε φαρμακωμένος.

Κανείς δέν ἤπιε τόσο φαρμάκι ὅσο ὁ Χριστόδουλος. Γιατί εἶχε Παπαφλέσσειο ἀνάστημα καί ὕψωνε φωνή ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Κουβαλοῦσε μέσα του τήν παράδοση τοῦ 1821. Μέ τόν λόγο του ξαναζωντάνευε τ᾽ ἀρματολίκι, τούς καιρούς τῆς παλληκαριᾶς καί τῆς λεβεντιᾶς.. Τόν ἔφαγε ἡ χαμέρπεια καί ἡ κακομοιριά. Ἡ χυδαία κακολογία καί μικρολογία. Ἔπρεπε νά πέσει γιά νά πεισθοῦν οἱ κακόπιστοι πόσο μεγάλος ἦταν!

Δανείζομαι μιά φράση τοῦ Παν. Κανελλόπουλου γιά νά τόν παραστήσω: «Τόν μικρό τόν γνωρίζει κανείς ἀπό τήν ἄνοδό του• τόν μεγάλο ἀπό τήν πτώση του». Ναί, ὅταν ἔπεσε ὁ Χριστόδουλος, ἦταν σάν νά ἔπεσε ἡ Βασιλική Δρῦς τῆς πατρίδας. Ὁ λαός ἔχασε τόν ἄνθρωπο πού τοῦ προσέφερε ὅραμα, δύναμη, ἀντιστασιακή διάθεση..

Ὁ Χριστόδουλος χτυποῦσε διαρκῶς τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ, διότι «ἄκουε τήν βοήν τῶν πλησιαζόντων γεγονότων». Γι᾽ αὐτό εἶχε ἀπέναντί του ὅλους αὐτούς πού ἀπεργάστηκαν τήν σημερινή μας κατάντια. Δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα, ἀντί νά χτυπᾶμε αὐτούς πού βάζουν τήν φωτιά, χτυπᾶμε ἐκείνους πού βαρᾶνε τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ.

Δεκάδες οἱ φαρέτρες μέ τά δηλητηριασμένα βέλη πού στρέφονταν ἐναντίον του. Μέ τήν δῆθεν σάτιρα ἀπό τήν τηλοψία, ἀπό τό ραδιόφωνο, ἀπό τό πάλκο καί τόν τύπο, οἱ νάνοι ἀντίπαλοί του, τοῦ ἔκαναν τή ζωή του φαρμάκι. Κι αὐτός σάν τόν μάρτυρα Χρυσόστομο συγχωροῦσε..

Εἴχαμε στενή φιλία ἀπό παλιά, ἀλλά ποτέ συνεργασία σέ ἐπαγγελματική βάση. Ἡ γνωριμία μας ξεκίνησε ἀπό μιά ἐπιθετική ἐπιστολή πού τοῦ ἔστειλα ἀπό τό ἐρημητήριό μου στόν Πάρνωνα. Ἔσχισε λαγκάδια καί βουνά νά μέ βρεῖ. Ἔκτοτε δεθήκαμε μέ μιά σχέση ἀδελφική. Δέν θά πῶ ποτέ ὅσα μοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ.

Σέ πολλά μέ ἔπειθε. Σ᾽ ἕνα μόνον δέν μέ ἔπειθε: νά εἶμαι συγχωρητικός. «Εἶμαι Μανιάτης, τοῦ ἔλεγα, καί μέσα στό μανιάτικο φυσικό εἶναι ἡ ἀναίδεια». Ἀναίδεια στ᾽ ἀρχαῖα ἑλληνικά σημαίνει ἄρνηση συγγνώμης. Κι αὐτός γελοῦσε παταγωδῶς. Γιατί ἤξερε πώς δέν σοβαρολογῶ. Ἁπλῶς ἐρέθιζα τήν διάθεσή του γιά εὐτραπελία.

Ναί, ἦταν ἕνας μεγάλος «μαΐστορας» τοῦ χιοῦμορ. Στά χρόνια του ἡ Ἐκκλησία «ἔλαμπε ἀπό χαμόγελο», μπῆκε τό γέλιο στήν Ἐκκλησία. Κέρδισε τήν παραπαίουσα νεολαία. «Κι ἐγώ μαζί σας ἀλλά κι ἐσεῖς μαζί μου». Κι οἱ νέοι θά πήγαιναν μαζί του, ἔστω κι ἄν τούς ὁδηγοῦσε στό Ζάλογγο. Θά ἔπεφταν, ἀλλά θά ἔπεφταν σάν τόν Ἴκαρο ἀπό ψηλά..

Εἶχε Ἰκάρειο πνεῦμα μέσα του ὁ Χριστόδουλος. Πετοῦσε πάνω ἀπό τά εὐτελῆ καί τούς εὐτελεῖς σάν τόν βασιλικό ἀητό. Ἐκάλυπτε τούς πάντες μέ τήν καλλιφωνία του, τήν πολυγνωσία του, τήν πολυγλωσσία του, μέ τό ἱλαρό φῶς τοῦ προσώπου του. Ἄγρυπνος σάν τόν Ἄργο, μελετοῦσε τά πάντα κι ἦταν ἐνήμερος γιά τά πάντα. Ἔγραφε ἀκατάπαυστα ἀκόμη κι ὅταν συνομιλοῦσε, ἀκόμη κι ὅταν τηλεφωνοῦσε.

Συχνά τόν μάλωνα: «Πότε ξεκουράζεσαι;».

Κι αὐτός μέ τό δροσᾶτο γέλιο του: «Ὅταν δουλεύω…!».

Τοῦ ἄρεσε νά μέ νευριάζει καί νά μέ πιάνει τό «μανιάτικο», ὁπότε οἱ τύποι πήγαιναν περίπατο. Μέ φώναζε -γιά νά μέ ἐρεθίζει- Σαράντη. Τοῦ ᾽λεγα, τοῦ ξανάλεγα ὅτι Σαράντο -κι ὄχι Σαράντη- λέμε στή Μάνη. Κι αὐτός ἐπέμενε στό Σαράντη, ἔτσι γιά νά μέ «φουρτουνιάζει».

Τοῦ ἄρεσε ἡ «φουρτούνα» μου. Κάποτε μοῦ εἶπε περιπαικτικά: «Νά δοῦμε πῶς θά περνᾶς στόν Παράδεισο…».

Τόν κοίταξα λοξά καί τοῦ εἶπα εἰρωνικά: «Ἔχω κάνει αἴτηση ὡς ἱστορικός νά πάω στήν Κόλαση. Ἐκεῖ θά βρῶ ὅλους τούς μεγάλους τῆς Ἱστορίας. Κι ἀκόμη θά γλυτώσω κι ἀπό σᾶς τούς δεσποτάδες».

Κι ὁ μεγαλόθυμος Χριστόδουλος μέ ἀποστόμωσε -παρότι Θρᾶξ- μέ τό λακωνικό: «Μήν τό πολυελπίζεις αὐτό!..».. Ἔτσι, μέ τό χιοῦμορ, τήν ἑτοιμολογία, τήν λεκτική εὐθυβολία, τήν εὐθυφροσύνη καί τήν μεγαλοφροσύνη ἤξερε νά κερδίζει καρδιές. Βέβαια οἱ μικρόψυχοι τόν φθονοῦσαν.

Τόν φθονοῦσαν καί ὅσοι εἶχαν βαλθεῖ νά ξεριζώσουν τή γλῶσσα μας, νά ξεπατώσουν τήν παιδεία μας, νά ξεδοντιάσουν τήν Ἐκκλησία μας, νά σπιλώσουν τήν ἱστορία μας, νά ἀκρωτηριάσουν τήν πατρίδα μας.

Τόν φθονοῦσαν ὅλοι αὐτοί πού προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά μετατρέψουν ἕναν γίγαντα λαό, σέ λαό νάνων. Σέ λαό θάμνων, κατά τό δικό τους ἀνάστημα..

Τοῦ ὀφείλω ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα ἔκανε γιά τήν ἡμετέρα φουκαροσύνη: προλόγισε τό βιβλίο μου «Ἀπό τό Μακεδονικό Ζήτημα στήν Ἐμπλοκή τῶν Σκοπίων», πού βγῆκε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1992, προλόγισε -καί μάλιστα σέ Ἀττική διάλεκτο- τήν τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν» καί στάθηκε πάντα πατρικά συμβουλευτικός ἀπέναντι στά παιδιά μου.. 

Ἀφ᾽ ὅτου ἔφυγε, δέν ἔγραψα οὔτε μίλησα ποτέ γι᾽ αὐτόν. Μόνον μιά φορά, τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του εἶπα κάποια λόγια πικρά -ὄχι γι᾽ αὐτόν φυσικά στό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σήμερα μιλοῦν ἄλλοι, πού κάποτε τόν εἴχανε πικράνει. Τώρα νιώθουν τί «τζοβαϊρικό» ἀξετίμητο χάσαμε.

Κι ἄν σήμερα ἀνταποκρίθηκα στό αἴτημα νά χαράξω τίς γραμμές αὐτές, εἶναι γιατί σέ μιά πρόσφατη ἐπίσκεψή μου στό Α ́ Νεκροταφεῖο τῶν Ἀθηνῶν, εἶδα τάφους γυμνούς ἐπιφανῶν, ἐνῶ ὁ τάφος τοῦ Χριστόδουλου ἦταν πνιγμένος στά λουλούδια.

Πῆγα νά κόψω ἕνα γαρύφαλλο κι ἀπό κάτω σ᾽ ἕνα χαρτάκι εἶδα γραμμένη τή φράση: «Σ᾽ ἀποζητοῦμε, Χριστόδουλε!…».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΙ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΩΣΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΒΟΛΕΥΟΥΝ

 ΜΑ, ΠΑΤΕΡ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΕΙ...

 Ἐπιχείρημα σαχλό. Ξέρετε ποῦ θέλει νὰ καταλήξει...
Ἀγάπη όμως χωρὶς ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει. Εἶναι πανουργία. Καὶ ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ἡ ὀδὸς ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ αὐτοπροσώπως. Ἂν δὲν ἀγαπᾶμε ἐν ἀληθεία καὶ δὲν ἀληθεύουμε ἐν ἀγάπη εἴμαστε σὲ πλάνη. Ἀγαπᾶμε τότε τὰ πάθη μας, τὸν βοῦρκο μας καὶ τὰ βοθρολύμματα τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Καὶ κόβουμε καὶ ράβουμε τὸ Εὐαγγέλιο στὰ μέτρα μας. Κάνουμε τὸν δικαιωματισμὸ θεολογία.

 Ἀφηρημένη ἡ γνώση περὶ τοῦ τὶ εἶναι ὁ Χριστός,ὅσων λένε τέτοιες ἀοριστολογίες περὶ ἀγάπης ὅπως τὴν ἐννοοῦν.Ἄν δὲν ἦταν Θεός, μὲ αὐτὰ ποὺ εἶπε θὰ ἦταν ἡ ἀπεχθέστερη μορφὴ τῆς ἀνθρωπότητας.Μπαίνει σὰν δίκοπο μαχαίρι στὰ μύχια τῆς προσωπικότητας, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ ἰδιαίτερές μας σχέσεις καὶ ἀπαιτεῖ πρωτοκαθεδρία.

Ἀποκλειστικότητα. Ἄν τὸ θέλεις.

Πάνω ἀπὸ ὅλους θὰ ἔχεις Ἐμένα, λέει, γιὰ νὰ μάθεις νὰ ἀγαπᾶς σωστὰ τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς γύρω σου. Ἀλλιῶς τοὺς κοροϊδεύεις. Καὶ σένα καὶ κείνους κι Ἐμένα. Μόνο μέσα στὸν Χριστὸ ἀνακαλύπτεις τὸν πλησίον σου. Ὀδηγεῖσαι τότε ἀπὸ ἔκπληξη σὲ ἔκπληξη.

 Τὰ ἄλλα περὶ ἀγάπης εἶναι ἀμπελοφιλοσοφίες ἀδαῶν ἢ ἀλαζόνων ἢ καὶ τα δύο μαζί.
Διαβάστε στὰ Εὐαγγέλια τὶ εἶπε καὶ θὰ νιώσετε πραγματικὰ πολλὰ νὰ σᾶς ξεβολεύουν, ὅπως καὶ ὅλους μας. Ὄχι ἀοριστίες περὶ ἀγάπης κλπ. Τῆς ἀνάστασης προηγεῖται ἡ σταύρωση. Σταύρωση τῶν παθῶν μας καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Κι αὐτὸ πονάει πολύ. Ματώνεις μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Ὄχι ρὸζ καὶ σιὲλ συννεφάκια. Ὄντως ταφή, καὶ ὄντως ἀνάσταση.

π.Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΠΑΝΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

 

ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

Δεκαέξι (16) χρόνια συμπληρώνονται αύριο Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024 από την εις Κύριον εκδημία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου (1939 – 2008).

Για το λόγο αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, βρέθηκε σήμερα Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024 στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, προκειμένου να τελέσει επί του τάφου Επιμνημόσυνη Δέηση, υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του κεκοιμημένου πρωθιεράρχου.

Θυμίζουμε ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, υπηρέτησε με πιστότητα και αφοσίωση τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο από τη θέση του Αρχιγραμματέως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ως Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως, μέχρι και την ημέρα εκλογής του, τον Φεβρουάριο του 2006, στον Θρόνο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ενώ τον Μάρτιο του ίδιου έτους, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος, ως τοποτηρητής της τοπικής μας Εκκλησίας, τον ενθρόνισε Μητροπολίτη Πειραιώς, Φαλήρου, Δραπετσώνας και Αγίου Ιωάννου Ρέντη.

Χριστοδούλου του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, αιωνία η μνήμη!

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ

 

Είναι συγκινητικό αυτό που γίνεται σε κάθε επέτειο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.Είτε για επέτειο γενεθλίων πρόκειται, είτε εορτής, είτε εκλογής του ή ένα άλλο γεγονός που συνδέεται μαζί του, ο λαός μας το θυμάται μέχρι σήμερα και συμμετέχει!

Κάθε επέτειος και ένας σταθμός. Και αφορμή για να τον θυμηθούμε φωναχτά και να δακρύσουμε.

Και όσοι τον θυμούνται -και δεν είναι λίγοι- σπεύδουν να μας πείσουν πόσο ανάγκη τον έχουμε σήμερα στα δύσκολα χρόνια που βιώνουμε. Και ασφαλώς όταν ζούσε δεν γράφονταν όλα αυτά τα αξιόλογα αφιερώματα.Τα παρατηρώ και τα μελετώ όλα με συγκίνηση.Και χαίρομαι. Γιατί θαρρείς πως ήλθε η ώρα να σταματήσουμε να γράφουμε ή να μιλάμε όλοι εμείς που γνωρίσαμε από κοντά και αγαπήσαμε το Χριστόδουλο και είμαστε παιδιά του. Και να αφήσουμε τον απλό κόσμο να ανοίξει την καρδιά του και να μας πεί όλα αυτά που νοιώθει για τον μεγάλο απόντα Πρωθιεράρχη.

Ο Χριστόδουλος ακόμη και με την απουσία του μας ενώνει. Μας διδάσκει.Μας εμπνέει.

Πέρασαν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια από τον θάνατό του και δεν μπορούμε να τον βγάλουμε από τη σκέψη και τη ζωή μας! Είναι σαν να υπάρχει ακόμη μαζί μας. Αφού τον θυμόμαστε με κάθε ευκαιρία.

Ειδικά σήμερα που η χώρα μας δοκιμάζεται πολλαπλώς. Ειδικά τώρα που ο λαός μας βλέπει να καταστρατηγούνται θεμελιώδειςαρχές και αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε εμείς και να ξεπουλιούνται όλα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας και ενός δικαιωματισμού που βάζει βόμβα στα θεμέλια της οικογένειας. Αναδεικνύονται ισχυρότεροι των αρχών και της πίστεως ύποπτοι μηχανισμοί καθοδήγησης της κοινής γνώμης. Και αυτό γίνεται δυστυχώς με κυβέρνηση συντηρητικής υποτίθεται πολιτικής χροιάς.

Σήμερα νοιώθουμε την απουσία του Χριστοδούλου και πονάμε που δεν είναι πια μαζί μας για να τον έχουμε μπροστάρη και οδηγό. Θα ήταν ανάχωμα σε όλα. Θα ήταν η φωνή μας, η φωνή του λαού,αλλά και η φωνή του Θεού, πριν μας ρίξει την οργή του για την αποστασία μας!

Πολλοί είναι αυτοί που ρωτούν αν σήμερα ζούσε ο Χριστόδουλος τι θα έκανε και πως θα αντιδρούσε μπροστά σε αυτή την αποχριστιανοποίηση που επιχειρείται στην πατρίδα μας και όχι μόνο από τα άθεα κόμματα.

Η αποχριστιανοποίηση είναι ευρωπαϊκή επιταγή που πρέπει να εξαργυρωθεί.

Αν αναλογιστούμε την πορεία του Χριστοδούλου, τόσον όταν ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος επί 24 ολόκληρα χρόνια, όσο και αργότερα ως Αρχιεπίσκοπος, επί μια δεκαετία, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έλλειψε ποτέ από κανένα εθνικό αγώνα αλλά και σε κάθε περίσταση που κλονιζόταν η πίστη μας. Έδινε πάντα το παρών και το ίδιο ζητούσε από όλους μας.Και είχε προφητέψει όλες αυτές τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας.

Δυστυχώς αυτά που γίνονται σήμερα είναι θλιβερά και απογοητευτικά.Και η λαϊκή αντίδραση που υπάρχει δεν βρίσκει τη σωστή έκφραση και διέξοδο.Ίσως γιαυτό οι φωνές που ακούγονται κάθε μέρα έχουν τον ίδιο απόηχο: πού είσαι Χριστόδουλε;

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «εκοιμήθη»στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… μαστίζεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο μίας μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του.

Για τον Χριστόδουλο, που ήταν όντως μια αγωνιστική και εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά θάνατον.Ακόμη και μέχρι σήμερα τον επικαλούνται.

Τόσο οι άνθρωποι που τον έζησαν και τον γνώρισαν από κοντά, όλοι εμείς, όσο και αυτοί που πάτησαν πάνω του για να ορθώσουν το ανάστημά τους!

Κάποιοι τον ταύτισαν -επειδή τους συνέφερε αυτό- με την λεγόμενη «Δεξιά του Κυρίου» που ο ίδιος πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο λόγο. Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά, αυτή που ήθελε και εξακολουθεί να θέλει να μεταβάλλει την χώρα μας σε ουδετερόθρησκη χώρα!

Δεν τα κατάφεραν γιατί ο λαός μας ευτυχώς δεν τρώει κουτόχορτο.

Ο φανατισμός απέναντι στον Χριστόδουλο ήταν την εποχή εκείνη ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του, σαν σήμερα πριν 16 χρόνια, αντιμετωπίστηκε τότε από ορισμένους κάφρους και κακόψυχους με παγερό και αδιάφορο τρόπο. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν υποβαθμισμένα διαμερίσματα στις κοινωνίες αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Και αλλοίμονό μας όταν επιβιώνουν και βγαίνουν στην επιφάνεια.

Κάποιοι από αυτούς σήμερα- με καθυστέρηση 16 ετών- λένε αυτό που λέμε και μείς που τον αγαπήσαμε, τον λατρέψαμε, τον υπηρετήσαμε από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία του πνοή : «που είσαι Χριστόδουλε;».

Και αυτό το λένε όχι γιατί τους λείπει, αλλά γιατί θα ήθελαν, αν ζούσε σήμερα, να τον χρησιμοποιήσουν στα όποια σχέδιά τους!

Για ένα έθνος, ωσάν το ελληνικό, για μια χώρα, ωσάν την Ελλάδα, για έναν λαό ωσάν τους Έλληνες, με βαθιά παραδοσιακή (και όχι αναχρονιστική όπως μας προσάπτουν κάποιοι) προσέγγιση της ζωής και με πίστη, η Εκκλησία διαδραμάτισε και διαδραματίζει κεντρικό και σημαντικό ρόλο στο εθνικό αφήγημα.Και κρίμα σε αυτούς που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη.

Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι παρούσα και «ομιλούσα»και όχι απούσα και κοιμωμένη.

Μια Εκκλησία που θα χτυπάνε οι καμπάνες της και θα καλεί τους πιστούς σε προσευχή, στις θείες λειτουργίες και στους εσπερινούς και δεν θα τις βάζει σε σιγή για να μην ενοχλεί τους περιοίκους, όπως γίνεται σήμερα στην Αθήνα.

Με τον Χριστόδουλο είχε επιτευχθεί μία πορεία ακμής της εκκλησιαστικής μας ζωής ακόμη και με υπερβολικό τρόπο.

Αντιθέτως μια Εκκλησία που κομπιάζει και αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της και στα δύσκολα απλά σιγοψιθυρίζει, είναι μια Εκκλησία η οποία μοιραία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε μία τεράστια ΜΚΟ. Μία Εκκλησία που δεν θέλει να ομιλεί σε χρόνο μέλλοντα. Έτσι την θέλουν οι Αριστεροί και δυστυχώς στις μέρες έτσι τη θέλουν και οι Δεξιοί(!).

Αντιθέτως μια Εκκλησία η οποία έχει γνώμη και διατυπώνει θέση για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί!!Και αυτό προς εύλογη ικανοποίηση αυτών που θέλουν την Εκκλησία φιμωμένη.

Πρόκειται για μια βαριά μυωπική προσέγγιση, η οποία ευτυχώς, ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες, τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους «επαγγελματίες» πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Αυτή η Εκκλησία λείπει από την κοινωνία μας σήμερα. Και αυτή την Εκκλησία χρειάζεται σήμερα ο Έλληνας: μια «ομιλούσα»Εκκλησία.

Και δυστυχώς τα πνευματικά αναστήματα του Χριστοδούλου, οι Μητροπολίτες που ανέδειξε για να συνεχίσουν το έργο του, δεν ακολούθησαν τη δική του γραμμή! Οι περισσότεροι συνήθισαν τη σιωπή που επέλεξε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για να πορευτεί!

Κάποιοι την περπατησιά αυτή την ονόμασαν ως ταπεινή και διακριτική! Μα πάντα η μετριότητα βαπτίζεται ως μετριοφροσύνη!

Και οι λίγοι που κάποιες φορές ομιλούν χάνονται μέσα στη σιωπή των πολλών.

Επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Β ´, εξελέγησαν αρκετοί Μητροπολίτες που έχουν τσαγανό και φωνή και δραστηριοποιούνται κατά τρόπο θαυμαστό. Αυτή η γενιά Ιεραρχών μας κάνει να ελπίζουμε για την επόμενη μέρα.Όταν έλθει η ώρα θα βγουν από το δίχτυ προστασίας και σιωπής,θα αναδείξουν τα ηγετικά χαρακτηριστικά τους.

Αυτές τις μέρες θα γίνουν μνημόσυνα στη μνήμη του Μακαριστού Χριστοδούλου επιβεβαιώνοντας αυτό που λέμε δεκαέξι ολόκληρα χρόνια: ότι για πάντα χάσαμε,για πάντα το ζητούμε! Δυστυχώς, όμως, κανείς δεν έχει κάνει την διαφορά και δεν έχει καθιερώσει ως όφειλε «ημέρες μνήμης Χριστοδούλου»με ειδικές εκδηλώσεις. Ίσως γιατί και η απλή θύμηση του Χριστοδούλου σκεπάζει όποιον συγκρίνεται μαζί του. Ναί, χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Δεκαέξι χρόνια από την κοίμησή του δεν τον ξεχνάμε! Αντιθέτως τον αποζητούμε!

Έτσι προσδιόρισα τη μοίρα του κειμένου αυτού. Το θέλησα να είναι ένα κερί στη μνήμη του. Ένα κερί για τον άνθρωπο που μας αγάπησε, ένα κερί για να διώξει λίγο πιο πέρα τα παγωμένα χνότα αυτών που θέλουν να τον ξεχάσουμε!

Ο δικός μας Χριστόδουλος δεν ήταν του κόσμου τούτου. Γιαυτό έφυγε νωρίς! Γιαυτό και μας λείπει σήμερα. Γιαυτό και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ!

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΟΔΑ - ΟΥΚ ΗΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ

 

“καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν” (Λουκ. 19,2)
“Αὐτὸς προσπαθοῦσε νὰ δεῖ ποιὸς εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς· δὲν μποροῦσε ὅμως ἐξαιτίας τοῦ πλήθους καὶ γιατὶ ἦταν μικρόσωμος”

    Υπάρχει μια ξεχωριστή λεπτομέρεια σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα περιστατικά της επί γης ζωής και δράσης του Χριστού, που είναι η συνάντησή Του με τον αρχιτελώνη της Ιεριχούς Ζακχαίο. Πλήθος πολύ συνόδευε τον Χριστό, με αποτέλεσμα ο Ζακχαίος, που ήταν μικρόσωμος, να μην μπορεί να Τον δει, καθώς περνούσε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ζακχαίος ανέβηκε πάνω στην συκομορέα, αδιαφορώντας για τις ειρωνείες και τη γελοιοποίηση που τον ανέμενε από το πλήθος, το οποίο δεν είχε και κάποιον λόγο για να τον συμπαθεί λόγω της επιλογής του να είναι ο επικεφαλής των μισητών τελωνών, των φοροειπρακτόρων της εποχής, που έκλεβαν και αδικούσαν τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον είδε, πήγε στο σπίτι  του και εκεί ο Ζακχαίος διακήρυξε την έμπρακτη μετάνοια για τη ζωή του, λαμβάνοντας από τον Χριστό την άφεση των αμαρτιών. Δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο ο Χριστός, για να αλλάξει ο Ζακχαίος. Εκείνος, ακούγοντας ότι έρχεται, έχοντας μάθει τη ζωή και τη διδασκαλία Του και βλέποντάς Τον από το δέντρο έλαβε την απόφαση και την επιβεβαίωσε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει χωρις μετάνοια. Άλλαξε λοιπόν ριζικά, σώζοντας και τους οικείους του με την μετάνοια.
    Το ενδιαφέρον είναι ότι τον Χριστό Τον ακολουθούσε πλήθος πολύ, και όμως ένας σώθηκε, τουλάχιστον τότε. Αυτός που ήταν ο δεδηλωμένα αμαρτωλός. Δεν άκουσε κήρυγμα μετανοίας από τον Χριστό. Στην πραγματικότητα, δεν άκουσε κανένα κήρυγμα. Μόνο τον είδε. Δεν τον κατακεραύνωσε ο Χριστός για τη ζωή του. Εισήλθε στο σπίτι Του και έφαγε μαζί Του. Δεν έκανε τον κριτή της ζωής του Ζακχαίου. Τους μόνους που κατέκρινε ήταν όσους κατέκριναν τους άλλους και οι οποίοι έσπευσαν να γογγύσουν διότι ο Χριστός μπήκε στο σπίτι ενός αμαρτωλού, ενός αξιοκατάκριτου και κοινωνικά περιθωριοποιημένου, ο οποίος ήταν συνεργάτης των Ρωμαίων και, την ίδια στιγμή, εκμεταλλευτής του λαού. Οι πολλοί δεν γνωρίζουμε αν σώθηκαν. Ο ένας έγινε άγιος, όπως γνωρίζουμε από την μετέπειτα ζωή του αποστόλου Ζακχαίου.
    Ήταν μόδα ο Χριστός εκείνα τα τρία χρόνια που δίδαξε επί γης. Όλοι έσπευδαν να Τον ακολουθήσουν, να Τον ακούσουν, ζητούσαν να Τον φιλοξενήσουν, ένιωθαν ότι η ζωή είχε ενδιαφέρον κοντά Του. Προφανώς και μπορεί να είχαν αναζητήσεις ή να γοητεύονταν από τον λόγο ενός προσώπου ξεχωριστού, που έδειχνε ότι ήταν απεσταλμένος εξ ουρανού, ένας νέος προφήτης. Και ήταν μόδα οι προφήτες. Μπορεί κάποιοι να τους μισούσαν. Τα λόγια τους όμως άγγιζαν τον λαό. Η θρησκευτική ηγεσία και οι κατακτητές δεν τους ήθελαν, για προφανείς λόγους. Όμως η μόδα αυτή κρατούσε τον λαό στην πίστη, χωρίς απαραίτητα να αλλάζει τη ζωή των πολλών.
    Μόδα ήταν και η Εκκλησία για αιώνες. Στον άνθρωπο που έχει ανάγκη τη θρησκευτικότητα, είτε ως παράδοση, ήθη, έθιμα είτε ως παρηγοριά για την μεταθανάτια πραγματικότητα είτε ως ηθική βάση για να συγκρατιέται η κοινωνία η Εκκλησία υπήρξε μόδα ισχυρή. Ήταν και το καταφύγιο του “ανήκειν”. Δεν γνωρίζουμε πόσοι στην πραγματικότητα ένιωθαν τη ζωή τους να αλλάζει από την πίστη. Γνωρίζουμε όμως ότι επειδή είναι τρία τα κίνητρα της πίστης, ο φόβος, ο μισθός και η αγάπη, ο Χριστός δεν απορρίπτει κανέναν. Ούτε εκείνους που πιστεύουν διότι φοβούνται την κόλαση, ούτε εκείνους που πιστεύουν διότι θέλουν ανταμοιβή για τα καλά τους έργα, αλλά θα ήθελε να κάνουμε πράξη τον λόγο για τον οποίο Εκείνος έγινε άνθρωπος: να γίνουμε παιδιά Του, διαλέγοντας την οδό της αγάπης τόσο προς Εκείνον όσο και προς τον πλησίον. Η μόδα όμως έχει έναν περιστασιακό χαρακτήρα, διότι οι εντυπώσεις περνούνε. Και τότε, όπως στα χρόνια του Χριστού, το “ωσαννά” γίνεται “σταύρωσον”.
    Ο Ζακχαίος δεν έμεινε στις εντυπώσεις, αλλά βρήκε στον Χριστό την απάντηση για την βαθιά υπαρξιακή του ανησυχία, για την επίγνωση της αμαρτίας που τον συνείχε. Μπορεί να ζούσε αμαρτωλός και βουτηγμένος στα πάθη,  τα οποία ήταν, το πιθανότερο, η φιλοχρηματία, η καλή ζωή, η παρουσία κοντά στους ισχυρούς του καιρού, η αίσθηση ότι μπορούσε να απολαύσει ό,τι ήθελε η καρδιά του και ό,τι επιθυμούσε, μέσα του όμως ένιωσε το βαθύ υπαρξιακό κενό της έλλειψης του Θεού, καθώς έβλεπε ότι τις εντολές του Θεού τις παραβίαζε. Ούτε ελεήμων ήταν, διότι κρατούσε τα πάντα για τον εαυτό του, ούτε δίκαιος, καθώς συκοφαντούσε για να κερδίσει χρήματα, παραβιάζοντας τον Δεκάλογο που ζητούσε από τον πιστό να μην καταθέσει ψευδή μαρτυρία κατά του πλησίον του. Η αν-ηθικότητά του τον έκανε να μην νιώθει καλά. Ήθελε όμως χρόνο. Ήθελε να δει το πρόσωπο του Χριστού για να ξεκινήσει από την αρχή βάζοντας μετάνοια στον Χριστό και αλλάζοντας ριζικά.
    Σήμερα η Εκκλησία έπαψε να είναι μόδα για τους πολλούς. Ξαναγυρίζουμε, συνήθως με γοργούς ρυθμούς, στην εποχή που ο αληθινός χριστιανός θα αισθάνεται ένα μειοψηφικό στοιχείο στην κοινωνία, όπως τα πρώτα 300 χρόνια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Μας ενοχλεί αυτό διότι είμαστε βολεμένοι στην εντύπωση της πλειοψηφίας. Μας ενοχλεί διότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε χριστιανοί της προσωπικής μετάνοιας, της αγάπης, της ασκητικότητας, του μοιράσματος, αλλά χριστιανοί συσχηματισμένοι με τον κόσμο. Μας αρέσει να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ανθρώπους, διότι μοιάζουμε με τις ηγεσίες των καιρών του Χριστού: διεκδικούμε για τους εαυτούς μας το κριτήριο της αυθεντικής ζωής και δεν είμαστε σε θέση, με απλότητα και ταπείνωση, να ζήσουμε όπως ο Χριστός θέλει και μας ζητά. Επομένως, στο όνομα της πλειοψηφίας διεκδικούμε αλάθητα. Ας ξαναδούμε την οντολογική αλλαγή του Ζακχαίου, αυτού που δεν ακολουθούσε την μόδα ως οπαδός, αλλά αναζητούσε την αλήθεια. Και έμπρακτα κι εμείς ας μετανοούμε, ώστε ο λόγος μας και η ζωή μας να γίνονται παράδειγμα. Δεν έχασε η Εκκλησία όταν δεν ήταν μόδα. Της δόθηκε η ευκαιρία, χωρίς θόρυβο, να χτίσει κοινότητες πιστών, ενωμένων, αγαπημένων, μετανοούντων, που μοίραζαν και μοιράζονταν. Και πέρασε διωγμούς, αλλά νίκησε. Ίσως φτάσαμε και πάλι σε τέτοιους καιρούς, που δεν πρέπει να μας απασχολεί η απόρριψη, όταν αυτή γίνεται για λάθος λόγους, αλλά να ανεβαίνουμε στο δέντρο που μας κάνει να βλέπουμε στο πλήθος τον Χριστό. Και το δέντρο είναι η Εκκλησία. Όχι των καθαρών, αλλά των μετανοούντων.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Εφραίμ του Σύρου τιμά σήμερα 28 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού.

Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής.

Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 – 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.

Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. δ’.
Ταίς των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Εφραίμ Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

KYΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ-ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 Ὁ Χριστὸς περιόδευε στὴν Ἱεριχώ. Ὁ Ζακχαῖος, ἀρχιτελώνης τῆς πόλης, ἔχοντας συσσωρεύσει πολὺ πλοῦτο ἀπὸ ἀδικία, αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ δεῖ τὸν Χριστό. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν κοντός, ἀνέβηκε σὲ μιὰ συκομουριά, δέντρο συνηθισμένο στὰ μέρη ἐκεῖνα. Ὁ Χριστὸς σταμάτησε μπροστά του, ἔριξε τὸ βλέμμα του πάνω του καὶ τοῦ εἶπε: «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, γιατὶ σκοπεύω σήμερα νὰ φιλοξενηθῶ στὸ σπίτι σου» (Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ).

 Πόσο τυχερὸς ὁ Ζακχαῖος! Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε ὅλο τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν περικύκλωναν, ἀλλὰ τὸ βλέμμα του στάθηκε μόνο στὸν Ζακχαῖο. Γιατὶ διέκρινε στὴν καρδιά του κάτι καλό. Ὁ Ζακχαῖος τὴν ὥρα ἐκείνη βρισκόταν σὲ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει τίποτε κρυφό. Ἔχει θρόνο του τὸν οὐρανὸ ὁ Θεός, ἀλλὰ βλέπει τὰ πάντα πάνω στὴ γῆ. «Ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος, εἶδε πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων». Ἀπὸ τὸ μεγαλόπρεπο οὐράνιο κατοικητήριό του ἐπιβλέπει «ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν» (Ψαλμ. 32, 13-14).

 Λέμε ὅτι ὁ ἥλιος φωτίζει τὰ πάντα καὶ ὅμως οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι «μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροι, ἐπιβλέποντες πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦντες εἰς ἀπόκρυφα μέρη». Ὅ,τι κι ἂν κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ἀπόκρυφα μέρη, εἶναι γνωστὸ στὸν Θεό. Καὶ ὄχι μόνο οἱ πράξεις, ἀλλὰ καὶ οἱ κρυφοί τους λογισμοί. Ὁ Θεὸς «γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων». Εἶναι ὁ «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς». Γνωρίζει τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες, ἐρευνᾶ τὰ βάθη τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ». Τὰ ἔργα ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι μπροστά του. «Οὐκ ἔστι κρυβῆναι ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ». Κανένα διανόημα, καμμιὰ ἀνθρώπινη σκέψη δὲν τοῦ διαφεύγει, «οὐκ ἐκρύβη ἀπ’ αὐτοῦ οὐδὲ εἷς λόγος» (Σοφ. Σειρ. 23, 19. 39, 19. 42, 20. Ψαλμ. 7, 10. 10, 5. 93, 11. Α΄ Κορ. 3, 20. Θρῆνοι Ἱερ. 3, 61.).

 Τὸ παντέφορο βλέμμα τοῦ Κυρίου δὲν πέφτει μόνο πάνω στὸν μετανοημένο Ζακχαῖο. Πέφτει πάνω στὸν πένητα γεμάτο εὐσπλαχνία. Ὁ Κύριος δὲν ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸν θλιβόμενο. Ἐπιβλέπει ἐπὶ τὸν ταπεινὸ καὶ δὲν περιφρονεῖ τὴ δέησή του. Ὑπόσχεται σὲ ὅσους ἀγαποῦν τὸ ὄνομά του καὶ τηροῦν τὶς ἐντολές του: «Ἐπιβλέψω ἐφ’ ὑμᾶς καὶ αὐξανῶ ὑμᾶς καὶ πληθυνῶ ὑμᾶς» καὶ θὰ ἐκπληρώσω ὅλες τὶς ὑποσχέσεις μου πρὸς ἐσᾶς. Οἱ ὀφθαλμοί του στρέφονται εὐμενεῖς σὲ ὅσους τὸν σέβονται, «ἐπὶ τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ». Σκύβει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἐπιβλέπει «ἐπὶ τὴν γῆν», γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν στεναγμὸ «τῶν πεπεδημένων», νὰ ἐλευθερώσει «τοὺς υἱοὺς τῶν τεθανατωμένων» (Ψαλμ. 32, 18. 101, 18-21).

 Ἀλλὰ συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο. Νὰ ρίξει μὲ τέτοιο τρόπο τὸ βλέμμα του, ποὺ νὰ σείονται τὰ ὄρη, νὰ λειώνουν σὰν κερὶ τὰ βουνά, ἔντρομη νὰ σαλεύει ἡ γῆ. Ὅταν οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων γίνονται «μεγάλαι σφόδρα». Ἔτσι ἔγινε στὰ Σόδομα, τὸ ἴδιο καὶ στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα.
Ὅπως ὁ Ζακχαῖος, θὰ βρεθοῦμε κάποτε ἐνώπιόν του ὅλοι μας. Τί βλέμμα ἄραγε θὰ ρίξει τότε πάνω μας ὁ Κύριος;

Πρὸ τῆς ὥρας ἐκείνης λοιπόν, ἂς μετανοεῖ ὁ καθένας μας καθημερινά, ζητώντας μὲ ταπείνωση: «Κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ».

π. Δημητρίου Μπόκου

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/01/24-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΘ' 1-10

 

 Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διήρχετο ὁ Ἰησοῦς τὴν Ἱεριχώ· καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. Καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. Καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν. Ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς· δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε· γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους»

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/01/24-ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Δ' 9-15

 

Πρεσβυτέρου Χαρίτωνα Θεοδώρου

Πρωτότυπο Κείμενο

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν. Παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε. Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ. Ἕως ἔρχομαι πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ. Μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου. Ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι, ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσιν.

Νεοελληνική Απόδοση

Παιδί μου, Τιμόθεε, αυτό που λέω είναι αλήθεια κι αξίζει να γίνει πέρα για πέρα αποδεκτό. Κι εμείς γι’ αυτό υπομένουμε κόπους και ονειδισμούς, γιατί στηρίξαμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων κι ιδιαίτερα των πιστών. Αυτά να παραγγέλλεις και να διδάσκεις. Κανείς να μη σε καταφρονεί που είσαι ακόμη νέος. Αντίθετα, να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με το λόγο, με τη συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα. Ώσπου να έρθω, συγκέντρωσε την προσοχή σου στην ανάγνωση των Γραφών, στις συμβουλές και στη διδασκαλία. Μην αφήνεις αχρησιμοποίητο το χάρισμα που έχεις και που σου δόθηκε όταν ύστερα από υπόδειξη των προφητών της εκκλησίας σε χειροτόνησαν οι πρεσβύτεροι. Αυτά να έχεις στο νου σου, μ’ αυτά να ασχολείσαι, ώστε η πρόοδός σου να είναι φανερή σ’ όλα.

Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝΤΑ ΚΙΝΔΥΝΟ

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Στον παρόντα κίνδυνο, ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν.

Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνουμε πνευματικά ανίκητοι.

Αισθανόμαστε την ασθένειά μας, τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας, να ενεργεί μέσα μας και αναζητούμε γιατρό. Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα δραστηριότητα και φωτίζοντάς τες με ανέσπερο φως.

Από τα αρχαία χρόνια η πείρα της ζωής της Εκκλησίας έχει αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι για την προσευχή -δηλαδή για τον Θεό- καμιά ασθένεια του πνεύματος δεν είναι αθεράπευτη.

Είναι σημαντικό για τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή.

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.

Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι. Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος.

Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

---

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα, 27 Ιανουαρίου, την Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εκοιμήθη από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της τρίτης του εξορίας από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου. Το σεπτό λείψανό του περίμενε επί τριάντα έτη, θαμμένο στον τόπο της εξορίας και του μαρτυρίου του.

Όταν όμως το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος, παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Και πράγματι, τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου του 438 μ.Χ. έγινε η Ανακομιδή των Ιεωρών Λειψάνων του Αγίου.

Η μεταφορά των ιερών λειψάνων από τα Κόμανα συνοδεύτηκε από μια επιστολή – διαταγή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’, υιού του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, η οποία έγραφε:

«Επιστολή τού βασιλέως Θεοδοσίου.
Εις τόν οικουμενικόν Πατριάρχην καί Διδάσκαλον καί πνευματικόν Πατέρα Ιωάννην τόν Χρυσόστομον, τήν προσκύνησιν προσφέρω εγώ ο βασιλεύς Θεοδόσιος. Ημείς, Πάτερ τίμιε, νομίζοντες, πώς είναι τό σώμά σου νεκρόν, καθώς είναι καί τά άλλα σώματα τών αποθανόντων, ηθελήσαμεν να μεταφέρωμεν αυτό απλώς εις ημάς. Διά τούτο καί τού ποθουμένου δικαίως υστερήθημεν.

Αλλά σύ, Πάτερ τιμιώτατε, συγχώρησον εις ημάς, οπού μετανοούμεν. Σύ γάρ εδίδαξες εις όλους τήν μετάνοιαν. Καί δός τόν εαυτόν σου, ώς πατήρ φιλοπαίς, εις ημάς τούς φιλοπάτορας υιούς σου, καί τούς σέ ποθούντας εύφρανον διά τής παρουσίας σου».

Αυτή την επιστολή του αυτοκράτορα την πήγαν στον Άγιο και την τοποθέτησαν πάνω στην λάρνακά του. Τότε ο Άγιος έδωσε τον εαυτό του στους απεσταλμένους του αυτοκράτορα και έτσι αυτοί μετέφεραν την λάρνακα που περιείχε το άγιο λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να κοπιάσουν καθόλου. Η υποδοχή των ιερών λειψάνων του Αγίου υπήρξε παλλαϊκή. Σύσσωμος λαός, κλήρος και μοναχοί, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα, τους αυλικούς, τη σύγκλητο και όλους τους άρχοντες, υποδέχθηκαν και προσκύνησαν με σεβασμό τα λείψανά του.

Με πολύ ευλάβεια μετέφεραν αρχικά τη λάρνακα στο ναό του Αποστόλου Θωμά, στα Αμαντίου, έπειτα δε στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στο σύνθρονο και άπαντες εβόησαν: «Απόλαβε τόν θρόνον σου, Άγιε». Στη συνέχεια η λάρνακα τοποθετήθηκε σε αυτοκρατορική άμαξα και μεταφέρθηκε στο περιώνυμο ναό των Αγίων Αποστόλων. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στην ιερή καθέδρα και έγινε το θαύμα: ο Άγιος επεφώνησε προς τον λαό το «Ειρήνη πάσι». Έπειτα το εναπέθεσαν μέσα στο Άγιο Βήμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα.

Η Σύναξη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ετελείτο στο πάνσεπτο ναό των Αγίων Αποστόλων. Ιερά λείψανα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αφιέρωσε διά χρυσοβούλλου στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους ο αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής (969 – 976 μ.Χ.) και τεμάχιο της αριστεράς χειρός ο Ανδρόνικος ο Παλαιολόγος (1282 – 1328 μ.Χ.), διά χρυσοβούλλου, τον Ιούλιο του έτους 1284 μ.Χ., στη Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Επίσης, τμήματα του ιερού λειψάνου φυλάσσονται στις μονές Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Αγίου Διονυσίου και Δοχειαρίου.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. δ’.
Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ

              

  Αναρωτιόμαστε άραγε ποια είναι τα πολύτιμα στη ζωή μας; Ο Μέγας Αντώνιος, ασκητής του 4^ου αιώνα μ.Χ. συμβούλευε όσους τον άκουγαν: «Τρία στοιχεία θα πάρουμε μαζί στον τάφο μας και στην άλλη ζωή: την αγάπη, την πραότητα, τη δικαιοσύνη». Αληθινά προφητικός λόγος! Είναι ό,τι έλειπε και λείπει από τις προτεραιότητες της ζωής μας. Το να αγαπούμε, δηλαδή να βάζουμε κένωση, θυσία, άδειασμα από την κυριαρχία του «εγώ» μας και να βλέπουμε προς τον πλησίον. Το να είμαστε πράοι, δηλαδή να πρυτανεύει η καλοσύνη στις σχέσεις μας με τους άλλους, καθώς το εύκολο είναι να ανταποδώσεις την κακία ή την αδιαφορία που λαμβάνεις, επειδή ο λογισμός λέει πως εσύ πρέπει να κυριαρχήσεις στο παιχνίδι της εξουσίας που είναι η ζωή. Το να μην αδικείς συνειδητά τον πλησίον σου, αλλά να τον βλέπεις ως τον εαυτό σου, να προτάσσεις τι θα τον αναπαύσει, όχι για να του κάνεις το χατίρι χαλώντας τον, αλλά προσπαθώντας να δεις τι θα τον βοηθήσει να δει τα μέτρα του, αλλά και κάπως παραπάνω, τι θα τον κάνει να αισθανθεί ότι στη ζωή υπάρχει και η περίσσεια και όχι μόνο η ακρίβεια, ακόμη κι αν εσύ, λίγο ή πολύ, αδικηθείς.

                Για να κρατήσουμε όμως αυτά τα τρία πολύτιμα, χρειάζεται να προηγηθεί η έγνοια του Θεού στην ψυχή μας. Αυτή εκφράζεται με το μέτρο. Με το δόσιμο. Με την προσευχή για όσα μπορούμε και για όσα δεν μπορούμε. Με το «ανήκειν» σε μια κοινότητα εκκλησιαστική, στην οποία κι εμείς και κάποιοι άλλοι θα πούμε ότι δεν θα κρίνουμε με βάση το «εγώ» μας, αλλά με βάση το «εμείς». Με το να βλέπουμε τη ζωή όχι ζηλεύοντας εκείνους που έχουν αγαθά, δόξα, απόλαυση, αλλά με το να συνταιριάζουμε με όσους παλεύουν για έναν κόσμο πιο όμορφο. Όχι για να θριαμβεύει η ταξική ανισότητα, μα για να βλέπουμε ότι ο Θεός μας έδωσε να ζούμε σ’  έναν κόσμο που τα απλά είναι ωραία και η χαρά δεν θέλει το πολύ, αλλά εκείνο το λίγο που μπορείς να μοιραστείς.

                Αμέσως θα ρωτήσει κάποιος: πώς αυτό να γίνει σε έναν κόσμο όπου το άτομο υπάρχει για να υπηρετείται από τον πολιτισμό και να τον υπηρετεί στην πραγματικότητα ως καταναλωτικό στρατιωτάκι; Εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Λιγόστεψε η πίστη και «εψύγη η αγάπη των πολλών». Μόνο που αυτό δεν είναι σημάδι των καιρών μας, αλλά όλης της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος νικιέται από το κακό, αμαρτάνει, πληγώνεται και πληγώνει γιατί δεν είναι έτοιμος να ακούσει τη φωνή του Θεού, που βαδίζει ακόμη και στην έρημο, ακόμη και στη νέκρωση αυτού του κόσμου, για να μας καλέσει με τη φράση «Αδάμ, πού είσαι;», όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας δείξει ότι είναι Πατέρας. Μόνο που εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε πρώτα τον πλησίον ως αδελφό μας, ντυμένοι με τα φύλλα συκιάς, την ευτέλεια των αγαθών, των συσκευών, των ηδονών που υπάρχουν μόνο για το εγώ μας, που όλα μαζί κρύβουν για λίγο την γύμνια της σκληρόκαρδης και υπερήφανης ψυχής, αλλά δεν την ντύνουν με ζωή ανοιχτότητας και αγάπης. Πώς να μην κρυφτούμε μετά από τον Θεό;

                Αγάπη, πραότητα, δικαιοσύνη. Ας ξαναδούμε και ας ξαναβρούμε τα πολύτιμα.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός