ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ

 

π. Θωμάς Ανδρέου

Κάθε βράδυ, αυτές τις υπέροχες ανοιξιάτικες νύχτες δεν υπάρχει τίποτα ποιο όμορφο από τις αρμονικές φωνές των αηδονιών!

Από μια ρεματιά τα άκουγα χθες το βράδυ, καλά κρυμμένα πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων να υμνολογούν τον δημιουργό, όταν η φύσις ησυχάζει…

Τα άκουγα άφωνος, τι μπορούσα άλλωστε να πω, να κελαηδούν με έναν μοναδικό τρόπο, συνεργαζόμενα μεταξύ τους σε ένα παναρμόνιο αποτέλεσμα.

Σκεπτόμουν αυτό που λέγετε, πως το αηδόνι είναι ένα από τα πιο άσχημα πτηνά. Δεν έχει καμία εξωτερική ομορφιά, ούτε χρώματα, ούτε σχέδια, τίποτε!

Και όμως! Αν ακούσεις αηδόνι μέσα στην νύχτα καταλαβαίνεις τι σημαίνει, το δημιούργημα να εξυμνεί τον Δημιουργό!

Και πότε αποφασίζει να εκφράσει τις ουράνιες μελωδίες του στην γη; Όταν τα περισσότερα πλάσματα ησυχάζουν. Μέσα στην νυκτερινή σιγαλιά το ακούς χωρίς να το βλέπεις.

Αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του να σου επισημαίνει αυτό που πολλές φορές ξεχνάς. Ότι υπάρχει Θεός! Και αν ο άνθρωπος, έρχονται στιγμές που το ξεχνά, ή που δεν θέλει να το θυμάται, το αηδόνι έρχεται με τον δικό του τρόπο να το θυμίσει.

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, που παρά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αυτές οι μοναδικές στιγμές, εντυπώνονται στην σκέψη μας, χαράσσονται ανεξίτηλες στην μνήμη μας και μας προσφέρουν μια ψυχική ευτυχία, εναρμονιζόμενη με το φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει.

Αν δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτές τις φαινομενικά μικρές στιγμές ευτυχίας, είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε την δυστυχία, κάνοντας πολλές φορές δυστυχισμένους και τους άλλους.

Το αηδόνι έχει δικούς του ρυθμούς ζωής. Και μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να εκτιμούμε αυτό που έχουμε και όχι αυτό που θέλουμε να έχουμε.

Αν δεις το αηδόνι, ίσως να μην του δώσεις σημασία. Αν το ακούσεις όμως, δεν μπορεί να μην σαγηνευτείς από την μελωδία του. Αυτό που ίσως συμβαίνει και στην κοινωνία των ανθρώπων…

Κάποιον που έχεις απέναντι σου, δίπλα σου, να μην μπορεί να τον εκτιμήσεις μιας και αυτό που εκείνος μπορεί να εκφράσει, εσύ να μην μπορείς να το δεις!

Η ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

  Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος αφαίρεσε την άδεια λειτουργίας από το εκκλησάκι της Παναγίας Καταφυγιωτισσας που βρίσκεται κοντά στο Σούνιο.Είναι απαράδεκτες οι τοιχογραφίες του Μυταρά..Πράγματι τερατουργηματα..!
Η αγιογραφία ειναι κατι εντελως διαφορετικο απο μια καλλιτεχνικη έκφραση, απο μια ωραια ζωγραφια, δεν ειναι εικαστικη παρέμβαση. Είναι εντελως διαφορετική απο την ζωγραφικη. Η αγιογραφια ειναι προσευχη με ολη την ιερη σημασια αυτης της λεξης. Είναι το Ευαγγέλιο και το σύμβολο της Πίστης μας, είναι οι παραδόσεις της εκκλησίας μας. Τίποτα δεν μπαίνει τυχαία σε μια αγιογραφία. Ολα έχουν τον δικό τους συμβολισμο. Οτιδήποτε και πέρα από ο,τι ορίζει η Πιστη μας, είναι αίρεση και βεβήλωση.

Παιδιά...φτιάξτε δικά σας κτίρια, ονομάστε τα όπως θελετε, παντρευτείτε με όποιο τελετουργικό θέλετε, βαπτιστειτε κιόλας όπως θέλετε.
Βάλτε και μπουζούκια και βιολιά και συμφωνικές, όπως γίνεται τελευταία. Κανείς δεν σας ενοχλεί. Κι αφήστε κατά μέρος τις ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες όπως είναι.Κανένας δεν έρχεται με το ζόρι στον χριστιανισμό.
Δεν γίνεται και να διαφωνείς με τον χριστιανισμό και να μην είσαι χριστιανός και να θέλεις να αλλαξεις ό,τι δεν σου αρεσει.
Κάντε κάτι άλλο δικό σας και φωνάξτε να σας το ζωγραφίσουν ζωγραφοι και όποιος άλλος θέλει,δεν σας το απαγορεύει κανείς.
Βρείτε και πώς θα το ονομάσετε όλο αυτό κι όλα καλά.
Μην τα τσουβαλιάζετε όλα στα πλαίσια του συγκρητισμού και του οικουμενισμού.

Η ορθόδοξη Ανατολική εκκλησία είναι μια κι όποιος θέλει ακολουθεί. Η ορθοδοξία έχει απροσμετρητο βάθος και δυστυχώς κρίνεται εντελώς επιφανειακά από τους αδαείς.
Κι όποιοι απο εσας θέλετε σοβαρά να μαθετε τί ακριβως ειναι ο χριστιανισμος, ασχοληθείτε σοβαρά και αρχίστε απο το μηδεν. Δεν γινεται ξαφνικα να πάτε απο το μηδεν στο εκατό .
Αυτό απαιτει καλη προαιρεση, ωριμοτητα και χρόνο .
Η σχέση ενός ανθρώπου με τον χριστιανισμό, δεν ειναι ένα αλισβερίσι φτηνό, ούτε κακέκτυπη αντιγραφή συμπεριφορών.
Είναι βαθύτατα προσωπική η σχέση, είναι σχέση ζωής.
(Katerina Dimopoulou)

Σε ένα Ιερό Ναό, όπως και είναι Ιερός ο Οίκος του Θεού, οφείλουμε να σεβόμαστε τον χώρο και φυσικά τον Θεό.
Υπάρχει για το κάθετο μια τάξη, μια σειρά.
Ναι μεν ο Μυταράς είναι αγαπητός ως καλλιτέχνης, δεν έχουν όμως θέση τα έργα τέχνης σε έναν Ιερό Ναό.
Ο κάθε ευσυνείδητος ορθόδοξος χριστιανός, θα έπρεπε να λυπάται για αυτή την βεβήλωση του χώρου.
Ακόμα και στις Ιερές Εικόνες και στις Αγιογραφίες υπάρχει τυπικό και τάξη.
Αλίμονο αν τά ισοπεδώνουμε όλα χάριν της τέχνης ή της αγάπης ή οτιδήποτε άλλου. Τότε βρισκόμαστε και οι ίδιοι σε αταξία και αιρετίζουμε , αφού δεν δεχόμαστε τα όσα μάς δίδαξε ο Θεός και μάς μετέφεραν οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.
Ας προσέξουμε και τούτο, ο σατανάς δεν θα αδειάσει τις εκκλησίες, αλλά θα διαστρέψει την ορθή πίστη και την ορθή λατρεία που μάς παραδόθηκε από τον Κύριο και τους Αγίους μας.
Ένα περισσότερο λοιπόν είναι αναγκαίο και απαραίτητο στην εποχή μας να διαφυλάξουμε το Ορθό σε καθετί που αφορά στην πίστη μας.
Χωρίς φανατισμούς και θεατρινισμούς, αλλά και χωρίς ανεκτικότητα σε καθετί ξένο και ανάρμοστο προς την Ορθοδοξία.
Καλή φώτιση σε όλους μας, συν Θεώ,Αμήν
Κωνσταντίνος Σύμπουρας

Σάς μεταφέρω τήν γνώμη καί τήν άποψη ενός Μεγάλου Έλληνα Αγογράφου με σπουδές καί πτυχίο απο τήν Ecole Politechnique τών Παρισίων καί μέ τεράστιο έργο τόσο στήν Ελλάδα, όσο καί στό εξωτερικό. Το όνομα του δέν θα το αναφέρω, γιατί δέν έχω τήν άδεια του.
« Οταν οι "έντεχνοι" εικαστικοί κατηγορούν την βυζαντινή αγιογραφία ως "νεκρή τέχνη" και όταν το ίδιο το Εικαστικό Επιμελητήριο κατατάσσει τους αγιογράφους στους "Διακοσμητές", αυτοί οι κύριοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γελοιοποιούν περεταίρω την Τέχνη μας και πάνω απ' όλα, να τερατογραφούν έναν Ιερό Ναό.
Συγχαρητήρια στον Μεσογαίας. Η αγιογράφηση ενός ιερού ναού πρέπει να εξυπηρετεί την Λειτουργική του ζωή, όσο πρωτότυπη και να είναι, δεν είναι αυτοσχεδιασμός. Θα τολμούσε ο Μυταράς να φτιάξει έναν Παρθενώνα χωρίς άγαλμα της Αθηνάς; Ή χωρίς βωμό; Έφτιαξε όμως μια εκκλησία χωρίς Δεσποτικές εικόνες (του τέμπλου)
Όσο για το επίπεδο της δουλειάς του... Παιδακι δέκα ετών θα τα έκανε καλύτερα. Αυτή η τοιχογραφία είναι ύβρις ΠΡΩΤΑ προς την Τέχνη και μετά προς την θρησκεία».(Από σχόλιο στο Facebοok)

* * *
Κάθε πράγμα είναι Ωραίο οταν είναι κατα πως σημαίνει η λεξη Ωραίο. Δηλαδή στον κατάλληλο ιδανικό χώρο και χρόνο! Εκεί που αρμόζει και ταιριάζει και είναι λειτουργικό, χρηστικό και αρμονικό με το περιβάλλον του. Η δική μου αισθητική Αυτό λέει. Συνεπώς δεν χωράνε αφηρημένα και αλλοτρια καλλιτεχνηματα, σε μια ορθοδοξη εκκλησία ειτε την ζωγράφισε ο Μυταράς, είτε ο Φασιανός, είτε ο Μιχάλης ο Άγγελος . Και το λέω εγώ ενώ έχει εθιστεί το μάτι μου στους ζωγραφικους πίνακες στους ναους του νησιού μας και δεν είμαι ας πούμε μεγαλωμένος αυστηρα και εγκλωβισμένος μέσα στην πατροπαραδοτη ανατολική αγιογράφηση. Συνεπώς τα ψευτοκουλτουριάρικα και η διαρκής μνημόνευση της Υψηλής Τέχνης από τιμητές της δήθεν ανοιχτωσύνης να πάψουν. Ο Μυταράς στις γκαλερί και τα σαλόνια. Εκεί άλλωστε μεγαλύνεται η προσωπική του Τέχνη και δεν μοιάζει κακούργημα και ανορθογραφία.

π.Panteleimon Krouskos

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 

Οι άγιοι είναι απαραίτητοι στη ζωή μας.

 Γι’ αυτό να μελετάμε τους βίους των αγίων, καλά και συχνά. 

Να αγαπάμε τους αγίους. Να τους τιμάμε. Να τους μιμούμαστε. 

Να ζητάμε τη βοήθεια και τις πρεσβείες τους. Να πιάσουμε φιλία μαζί τους. 

Να μας συνδράμουν, να μας βοηθήσουν

στην ανημποριά μας, στις δυσκολίες μας. 

Να μη μας αφήσουν να απογοητευτούμε, 

 να απελπιστούμε από τις αδυναμίες μας. 

Είχαν κι εκείνοι πολλές δυσκολίες. 

Δεν αποθαρρύνθηκαν. Δεν το ‘βαλαν κάτω ποτέ.

Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΕΙΑΣ

 

Τη μνήμη του Αγίου Ερμεία τιμά σήμερα, 31 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Μάρτυς Ερμείας, ζούσε στα Κόμανα της Καππαδοκίας την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Αντωνίνου Πίου.

 Είχε από νεαρή ηλικία ενταχθεί στα στρατεύματα του Καίσαρα και γρήγορα ξεχώρισε για την γενναιότητα, την ανδρεία και το αγωνιστικό του φρόνημα, τα οποία αντλούσε από την πίστη του στον Ιησού Χριστό.

Την περίοδο της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου (138 – 161 μ.Χ.) ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, μεταξύ δε των πρώτων που συνέλαβαν, ήταν και ο Ερμείας, αγνοώντας και τις μεγάλες του υπηρεσίες στην πατρίδα αλλά και τα σεβάσμια γηρατειά του.

Οδηγήθηκε μπροστά στο Δούκα Σεβαστιανό, ο οποίος τον διέταξε να θυσιάσει τα είδωλα.

Ο Άγιος όμως ακλόνητος και ακατάβλητος, αρνήθηκε να προδώσει τον Κύριό του και να θυσιάσει στα μιαρά ειδωλολατρικά ξόανα.

Με τη γλυκύτητα δε πού τον διέκρινε, απάντησε στις προτροπές των τυράννων «Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, να παραιτηθώ από τη ζωή και να προτιμήσω το θάνατο. Θα ήταν λοιπόν παράλογο στο τέλος της ζωής μου να χάσω αυτά τα πολύτιμα αγαθά».

Τότε εξοργισμένος ο άρχοντας, διέταξε αφού τον βασανίσουν σκληρά, να τον ρίξουν στην πυρά. Με την επέμβαση όμως και τη χάρη του Θεού, ο Άγιος εξήλθε σώος και αβλαβής από όλα τα φρικτά βασανιστήρια. Τελικά αποκεφάλισαν χαρίζοντας του το στέφανο της δόξας το 160 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ στρατευσάμενος, τω Βασιλεί του παντός, γενναίως διέκοψας, τας παρατάξεις εχθρών. Ερμεία πανένδοξε συ γαρ εγκαρτερήσας, πολυτρόποις αικίαις, ήθλησας εν τω γήρα, ως του Λόγου οπλίτης, ω πρέσβευε Αθλοφόρε, σώζεσθαι άπαντας.

ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ

«Όλα τα πνευματικά αγαθά γεννιούνται από τη γνώση εκείνη που διακρίνει το καλό απ’ το κακό, η οποία μάλιστα βρίσκεται μέσα στη φύση μας» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Ο σκοπός της ανατροφής του ανθρώπου, όπως και της παιδείας, είναι να τον βοηθήσει να παλεύει στη ζωή του για το καλό. Κι όμως αυτό είναι που δεν γίνεται στους καιρούς μας ή, τουλάχιστον, δεν φαίνεται να έχει ορατά αποτελέσματα. Μπορεί η πλειονοψηφία των παιδιών και των νέων να ακολουθούν έναν δρόμο πνευματικά, κοινωνικά και ηθικά υγιή, όμως ο θόρυβος γίνεται από την πλευρά εκείνων που δεν εννοούν να διακρίνουν το καλό απ’ το κακό ή, ακόμη κι αν δείχνουν ότι το αντιλαμβάνονται, δεν είναι σε θέση να το εφαρμόσουν έμπρακτα.

Έχει πλεονάσει ο εγωκεντρισμός στους καιρούς μας. Η αίσθηση ότι έχω δίκιο ή, ακόμη κι όταν δεν έχω, εντούτοις πιο πολύ άδικο έχουν οι άλλοι. Μερίδα πολιτικών, που τους ακολουθούν και πολίτες, σπεύδουν να αποδώσουν το κακό, το οποίο κάνει θόρυβο στην κοινωνία, στην κοινωνική και οικονομική ανισότητα. Στην πάλη των τάξεων που γεννά αδικίες. Σπεύδουν να αμνηστεύσουν τους θύτες του κακού, διότι δεν είχαν όλα όσα θέλουν στη ζωή τους. Αν κάποιος όμως δει στοιχεία, τόσο ερευνών, όσο και  μέσα από την καθημερινότητα, θα διαπιστώσει ότι θύτες του κακού είναι πολύ συχνά όσοι τα έχουν όλα και κάνουν την επανάσταση εις βάρος της ανίας που τους διακατέχει, επειδή έχουν βαρεθεί να τα έχουν όλα. Εκμεταλλεύονται και κακοποιούν τους αδύναμους, ζώντας μέσα τους ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης ότι έτσι κυριαρχούν και εξουσιάζουν, είναι οι «έξυπνοι», είναι οι «δυνατοί», είναι εκείνοι που βγαίνουν μπροστά και οι άλλοι ασχολούνται μαζί τους. Γι’ αυτό και το κακό δεν κάνει διακρίσεις τελικά. Αλλού βρίσκεται η ρίζα του.

Ο πνευματικά ακαλλιέργητος άνθρωπος, αυτός που ακολουθεί τον συρμό των καιρών, στην πραγματικότητα έχει υποταγεί στο κακό που δεν τον ενοχλεί ότι υπάρχει. Η συνείδησή του έχει φιμωθεί, συνήθως από τον ίδιο. Ακόμη κι όταν του υποδεικνύεται το κακό που πράττει ή απειλείται με την εφαρμογή νόμων που η κοινωνία ορίζει, για να μη γίνει ζούγκλα, θα βρει τρόπο να κάνει αυτό που θέλει. Διότι το κακό, ενώ στην πραγματικότητα είναι η άρνηση του καλού, η άρνηση της αγάπης, η άρνηση του Θεού και δεν υφίσταται από μόνο του, λαμβάνει πλέον υπόσταση, καθότι ο εφαρμοστής του αισθάνεται καλά μαζί του. Το απολαμβάνει. Το «εγώ» του είναι το κλειδί. Δεν τον ενδιαφέρει αν ο άλλος πονά. Δεν τον ενδιαφέρει αν στο μέλλον θα βρεθεί και ο ίδιος στην ίδια θέση. Δεν τον ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, ούτε των ανθρώπων ούτε του Θεού. Αν κερδίζει αυτός, αν απολαμβάνει αυτός, τότε όλα είναι εντάξει.

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία γίνεται λόγος για το κακό, χωρίς όμως ο άνθρωπος να νιώθει ότι υπάρχει ένας νόμος αιώνιος: αυτός της συνείδησης.  Χωρίς να πιστεύει ο άνθρωπος στον Θεό και στη συνέχεια της ζωής, καθώς όλα κινούνται στην προοπτική του μηδενισμού. Και όποιος δεν αισθάνεται ότι λογοδοτεί στη συνείδησή του και στον Θεό τελικά, γιατί να μην επιλέξει το κακό, αν μπορεί, αφού και η εποχή μας καθημερινά το εξωραΐζει στον βωμό του «τι αρέσει».

Θέλει δουλειά πολλή και στην οικογένεια και στο σχολείο, αν θέλουμε να βγούμε σε ένα ξέφωτο αγάπης, καλοσύνης, Θεού. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΔΕΝ ΠΛΑΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΔΩ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ...

 

ΣΥΓΓΝΩΜΗ...Η ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΛΕΞΗ

 

 

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΛΜΑΤΩΝ

 

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Ισαακίου του Ομολογητού και Ηγουμένου της Μονής Δαλμάτων τιμά σήμερα, 30 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Ισαάκιος καταγόταν από την Συρία και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ουάλη (364 μ. Χ.), που ήταν υποστηρικτής των Αρειανών.

Κάποτε οι Οστρογότθοι, παρά την απαγόρευση της κυβέρνησης, κατασκήνωσαν στη Θράκη και απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη. Τότε ο Ουάλης αναγκάσθηκε να βαδίσει εναντίον τους. Ο Ισαάκιος, που ήταν ηγούμενος στη Μονή Δαλμάτων, βγήκε και συνάντησε τον πολέμιο των ορθοδόξων Ουάλη, και αφού έπιασε από τα χαλινάρια το άλογο του, του είπε: «Άπόδος ταις ποίμναις τους αρίστους νομέας και λήψη την νίκην άπονητί ει δε τούτων μηδέν δεδρακώς παρατάξαιο, μαθήσει τη πείρα ότι σκληρόν το προς κέντρα λακτίζειν ούτε γαρ έπανήξεις και προσαπολέσεις την στρατιάν» (Πράξεις των Αποστόλων, κστ’ 14).

Δηλαδή, δώσε στά ποίμνια τους άριστους ποιμένες και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν, όμως, δεν αποδεχθείς αυτά που σου λέω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς στα καρφιά. Διότι ούτε εσύ πρόκειται να γυρίσεις από τον πόλεμο, και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα.

Ο Ουάλης όχι μόνο δεν πείσθηκε από τα λόγια του ηγουμένου, αλλά αφού τον ειρωνεύθηκε, τον έριξε μέσα σε ένα κρημνώδες φαράγγι. Ο Ισαάκιος από θαύμα δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Ο δε Ουάλης έπαθε αυτά που προφήτευσε ο Άγιος ηγούμενος.

Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ., διεξήχθη γύρω από την Αδριανούπολη σφοδρή μάχη, κατά την οποία ο αυτοκρατορικός στρατός κατατροπώθηκε, αφού φονεύθηκαν πολλοί από τους άριστους στρατηγούς του. Ο Ουάλης, καταφεύγοντας εντός αχυρώνος, για να σωθεί, κάηκε ζωντανός, μαζί με τον αρχιστράτηγό του.

Ως ηγούμενος παρευρέθηκε στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ., συντελώντας τα μέγιστα στην επιτυχία αυτής.

Προαισθανόμενος το τέλος του, αφού διόρισε διάδοχό του τον Όσιο Δαλμάτιο (τιμάται 3 Αυγούστου), κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας το 396 μ.Χ.

Η μνήμη του Οσίου Ισαάκιου επαναλαμβάνεται και στις 3 Αυγούστου.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Τύπος πέφηνας, τής εγκρατείας, καί εδραίωμα, τής Εκκλησίας, Ισαάκιε Πατέρων αγλάϊσμα εν αρεταίς γάρ φαιδρύνας τόν βίον σου, Ορθοδοξίας τόν λόγον ετράνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαο ημίν τό μέγα έλεος.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ,ΟΛΙΓΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

 

«Χρονικὸν» Γεώργιος Φραντζῆς ἢ Σφραντζῆς
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

῾Ομοίως δὲ καὶ ὁ βασιλεὺς τῇ αὐτῇ ὀδυνηρᾶ. ἑσπέρᾳ τῆς Δευτέρας συνάξας πάντας τοὺς ἐν τέλει ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους δημάρχους καὶ ἑκατοντάρχους καὶ ἑτέρους προκρίτους στρατιώτας, ταῦτα ἔφη:

«῞Υμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι συστρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται, ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς,καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῖν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατὸν ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς.

Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν,τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων.

Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσαρά τινα ὀφειλέται κοινῶς ἐσμεν πάντες, ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν. Πρῶτον μὲν γὰρ ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ τῆς πατρίδος, τρίτον δὲ ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ κυρίου, καἵ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου, πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων τούτων.

῾Ημεῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δὲ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσὶ καὶ ρωμαλεότητι, ἣν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δὲ ὅτι αὕτη ἡ μυριάριθμος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθὼς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ᾽ ἡμῶν μετὰ βαναύσου καὶ ἐπηρμένης ὀφρύος καὶ θάρσους πολλοῦ καὶ βίας, ἵνα διὰ τὴν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καὶ ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καὶ μετὰ φωνῶν μεγάλων καὶ ἀλαλαγμῶν ἀναριθμήτων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι.

Τὰς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλῶς οἴδατε, καὶ οὐ χρὴ λέγειν περὶ τούτων. Καὶ ὥρᾳ ὀλίγῃ ταῦτα ποιήσωσι, καὶ ἀναριθμήτους πέτρας καὶ ἕτερα βέλη ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι. Δι’ ὧν, ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καὶ λίαν ἀγάλλομαι καὶ τοιαύταις ἐλπίσι τὸν λογισμὸν τρέφομαι,ὅτι, εἰ καὶ ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλὰ πάντες ἐπιδέξιοι καὶ ἐπιτήδειοι ρωμαλέοι τε καὶ ἰσχυροὶ καὶ μεγαλήτορες καὶ καλῶς προπαρεσκευασμένοι ὑπάρχετε.

Ταῖς ἀσπίσιν ὑμῶν καλῶς τὴν κεφαλὴν σκέπεσθε ἐπὶ τῇ συμπλοκῇ καὶ συρρήξει. ῾Η δεξιὰ ὑμῶν ἡ τὴν ρομφαίαν ἔχουσα μακρὰ ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαῖαι ὑμῶν καὶ οἱ θώρακες καὶ οἱ σιδηροῖ ἱματισμοὶ λίαν εἰσὶν ἱκανοὶ ἅμα καὶ τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καὶ ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμοι. ῝Α οἱ ἐναντίοι οὐ χρῶνται, ἀλλ᾽ οὔτε κέκτηνται. Καὶ ἡμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπτόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Δι’ ὅ, ὦ συστρατιῶται, γίνεσθαι ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ…

Αἱ πέλται ὑμῶν καὶ ρομφαῖαι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ’ ὑμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζώων, ὡς αὐτοὶ εἰσί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθέντων αὐτῶν καὶ ἀπογόνων ῾Ελλήνων καὶ Ρωμαίων.

Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ᾽Αμηρᾶς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρὶς εὐλόγου αἰτίας τινὸς τὴν ἀγάπην ἥν εἴχομεν ἔλυσεν,καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ’ οὐδενὸς λογιζόμενος, καὶ ἐλθὼν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ ᾽Ασωμάτου, ἵνα καθ’ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς.

Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους ἤδη πυριαλώτους ἐποίησεν. Τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανούς, ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε. Τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσε. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατᾶ ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονταὶ, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μῦθον, τοῦ ἑψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος, ὦ ἀνόητα ζῷα, καὶ τὰ ἑξῆς.

᾽Ελθὼν οὖν, ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ’ ἐκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρὸν ἐπιτήδειον, ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος καὶ μέγας βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐκεῖνος, καὶ τῇ πανάγνῳ Δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσε καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν ῾Ελλήνων, τὸ καύχημα πᾶσι τοῖς οὖσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν…

Τὰς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα προσκυνεῖται ἡ ἁγία Τριὰς και δοξολογεῖται τὸ πανάγιον, καὶ ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τοῦ αὐτοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ καὶ κατοικητήριον ἀλόγων καὶ καμήλων.

Λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, κατὰ νοῦν ἐνθυμήθητε, ἵνα τὸ μνημόσυνον ὑμῶν καὶ ἡ μνήμη καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γευήσεται»

᾽Ακούσαντες δὲ πάντες καρδίαν ὡς, λέοντες ἐποίησαν, καὶ ἀλλήλοις συγχωρηθέντες ᾔτουν εἷς τῷ ἑτέρῳ καταλλαγῆναι, καὶ μετὰ κλαυθμοῦ ἐνηγκαλίζοντο, μήτε φιλτάτων τέκνων μνημονεύοντες οὔτε γυναικῶν ἤ πλούτου φροντίζοντες, εἰμὴ μόνον τοῦ ἀποθανεῖν ἴνα τὴν πατρίδα φυλάξωσι. Καὶ ἕκαστος ἐν τῷ διατεταγμένῳ τόπῳ ἐπανέστρεψε, καὶ ἀσφαλῶς ἐποίουν ἐν τοῖς τείχεσι τὴν φυλακήν.

῾Ο δὲ βασιλεὺς ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου Σοφίας ἐλθὼν καὶ προσευξάμενος μετὰ κλαυθμοῦ τὰ ἄχραντα καὶ θεῖα μυστήρια μετέλαβεν. ῾Ομοίως καὶ ἕτεροι πολλοὶ τῇ αὐτῇ νυκτὶ ἐποίησαν.

ΟΤΑΝ ΚΟΙΝΩΝΗΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ...

 Όταν κοινωνής όχι μόνον παίρνεις δύναμη, άλλά φωτίζεσαι, βλέπεις ορίζοντας ευρείς, αισθάνεσαι χαράν... διαφορετικά νοιώθει ο καθένας, ανάλογα με την διάθεση και την φλόγα της ψυχής του. Άλλος αισθάνεται χαρά και ξεκούραση, άλλος ειρήνη, άλλος πνεύμα αφοσιώσεως και άλλος μίαν ανέκφραστη αγάπη προς πάντας. Ένοιωθα πολλές φορές κουρασμένος αλλά μετά την θεία Κοινωνία αισθανόμουν τον εαυτό μου σαν να μην είχα τίποτα.

Άγιος Αμφιλόχιος Πάτμου

ΗΤΟ ΟΡΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27ης ΜΑΪΟΥ 1453,Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝ ΤΗ, ΑΓΙΑ, ΣΟΦΙΑ, ΤΕΛΕΤΗ
῾Η πληκτικωτέρα* σκηνή, ἐξ ὅσων τὰ χρονικὰ τῆς ὀρθοδόξου ῾Ελλάδος μνημονεύουσιν, ἔλαβε χώραν ἐντὸς τοῦ τεμένους* τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὀλίγας ὥρας πρὶν ἤ τὸ γένος τῶν Γραικῶν* παραδοθῆ εἰς τὸ τετρακοσιετὲς μαρτύριον.
Ὁ βασιλεὺς δυσελπιστῶν* ἤδη περὶ σωτηρίας, ὅμως αποφασισμένος νὰ κυρώσῃ μὲ το ἴδιον του αἷμα τὴν μέλλουσαν τῆς ελληνικῆς φυλῆς ἐξαγόρασιν*, ἀφοῦ περιῆλθε τὰς ἐπάλξεις καὶ τὰ φρούρια καὶ ἐβεβαιώθη, ὅτί πάντα εἶχον ἐν τάξει, εἰσέρχεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνοδευόμενος ἀπὸ πολλοὺς στρατηγοὺς καὶ ἱερεῖς, καὶ ἀναρίθμητον πλῆθος λαοῦ, φωνάζοντος τὸ «Κύριε ἐλέησον!».

Ἦτο ὄρθρος τῆς Κυριακῆς 27ης Μαΐου 1453, ἡ ἀποφράς* ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ὁ ἦχος τῶν κλαυθμῶν, ἡ βοὴ τῶν γυναικείων γογγυσμῶν καὶ αἱ φωναὶ τῶν παίδων κατεσκέπαζον τὰς δεήσεις τῶν διακόνων, οἵτινες, ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης ἱστάμενοι, τὴν τελευταίαν ἤδη ἀνέπεμπον ἱκεσίαν ἐν τῇ μεγάλῃ Εκκλησίᾳ ὑπὲρ τοῦ καθυποτάξαι ὑπὸ τοὺς πόδας τῶν ὀρθοδόξων πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον .
Σύνολος* ἡ κύκλῳ σκηνὴ ἐνέπνεε λύπην, πένθος, μελαγχολίαν· αἱ καρδίαι πάντων ἦσαν καταπεπιεσμέναι, ὡσανεὶ ἐτελεῖτο ἡ νεκρώσιμος κηδεία ὁλοκλήρου γενεᾶς.
Ἡ ἐθιμοταξία ἐξέλιπεν˙ αἱ κοινωνικαὶ ἀνισότητες διεσκεδάσθησαν*, οἱ δημόται συγκεχυμένως ποιοῦσι μετανοίας μετὰ τῶν πατρικίων*, οἱ πένητες μετὰ τῶν ἀρχόντων καί, ὡς ἐπὶ τὸ χεῖλος τοῦ κοινοῦ τάφου, πολῖται μετὰ πολιτῶν ἀδιακρίτως συμπεριπτύσσονται*.

Καὶ αὐτὸς ὁ πάνσεπτος Ναός, τὸ σύμβολον τῆς πάλαι ποτὲ κραταιᾶς ὀρθοδοξίας, ἡ κατοικία τῶν αἰώνων, τοῦ χριστιανισμοῦ τὸ καύχημα, νῦν γεγυμνωμένος παντὸς πολυτίμου κοσμήματος καὶ ἀπεκδεδυμένος αὐτῶν ἔτι τῶν πρὸς τὴν μυσταγωγίαν ἀναγκαίων σκευῶν, ἀφώτιστος, ἀκαλλώπιστος, σκυθρωπός, εὐτελισμένος εἰκονίζει πιστῶς τὴν ταλαίπωρον Ἑλλάδα κατὰ τὸ δούλειον ἐκεῖνο στάδιον, ἐν ᾧ μετὰ παρέλευσιν ὀλίγων ὡρῶν γεγραμμένον ἦτο νὰ εἰσέλθῃ.

Ὅσῳ πλέον ἡ λειτουργία προχωρεῖ καὶ προσεγγίζει τὴν ἀπόλυσιν, τόσῳ μᾶλλον αὐξάνει ἡ βοὴ τοῦ κλαυθμοῦ καὶ ὁ κοπετός* τοῦ λαοῦ διπλασιάζεται.
Ἐφαίνετο ὅτι ἡ ζωὴ πάντων τῶν περιεστώτων* ἦτο περιωρισμένη μόνον ἐντὸς τῆς διαρκείας ἐκείνης τῆς Εὐχαριστίας, καὶ ὅτι ἑκάστη συλλαβὴ τῶν εὐχῶν ἐκείνων, πίπτουσα ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν ἱερέων, ἦτο νέον βῆμα πρὸς τὴν προκειμένην ἄβυσσον.

Τονιζομένου τοῦ Κοινωνικοῦ*, αἰφνιδίως σχίζονται οἱ ὄχλοι, οι σωματοφύλακες ἀναμερίζονται, ὁ δὲ Κωνσταντῖνος περιβεβλημένος τὰ βασιλικὰ μέν ἀλλἀ φεῦ! πενιχρὰ καὶ τετριμμένα ἱμάτιά του, προβαίνει πρὸς τὸ Ἅγιον Βῆμα ἀσκεπής κατηφής* μετὰ τῶν ὀφθαλμῶν δεδακρυσμένων.

Οἱ στεναγμοὶ καταπαύονται ὁ θόρυβος σιγάζει· καθ’ ὅλον ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντον Ναὸν δὲν ἀκούεται πάρεξ*ἡ φωνὴ τοῦ λειτουργοῦ, τοῦ προσκαλοῦντος τοὺς χριστιανούς, ἵνα με τὰ πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθωσιν.

Ὁ Αὐτοκράτωρ, νοερῶς ἐπὶ πολλὴν ὥραν προσεύχεται, Κύριος οἶδε τίνα λυτήριον* καὶ πατριωτικὴν προσευχήν˙ προσπίπτει τρὶς ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τῆς Θεομήτορος, ἀναχαιτίζων δι’ ἑνὸς σπασμωδικοῦ κινήματος τοῦ στόματος καὶ τῶν παρειῶν τοὺς λυγμούς, οἵτινες ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ταραχωδῶς ἀναβαίνουσιν ἀπὸ τῆς καρδίας του, εἶτα δέ, στραφεὶς πρὸς τὸν λαόν, ἀναβοᾷ γεγωνυίᾳ* τῇ φωνῇ:
«Χριστιανοί, συγχωρήσατε τὰς ἁμαρτίας μου, καὶ ὁ Θεὸς ἂς συγχωρήσῃ τὰς ἰδικάς σας!».

Παραλαμβάνων δέ, ὡς ἔθος*, παρὰ τῶν χειρῶν τοῦ ἀρχιερέως τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, μεταλαμβάνει αὐτῶν.
«Ἔσο συγχωρημένος!».
Καὶ τῷ ὄντι ἐσυγχωρήθησαν αἱ ἁμαρτίαι τῆς μεσαιωνικῆς μοναρχίας. Ἀπὸ τοῦ νῦν κυοφορεῖται* εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ῾Ελλάδος νέα βασιλεία, ἡ βασιλεία τῆς Ἀναγεννήσεως!

Μετὰ ταῦτα ὁ ἁγνισμένος, καὶ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἁγόμενος τοῦ μεσαίωνος ἔσχατος βασιλεύς, ἀποτεινόμενος πρὸς τοὺς παρευρισκομένους, παραινεῖ* αὐτοὺς νὰ συγκοινωνήσωσιν* ἅπαντες˙ πρῶτον νὰ συγκοινωνήσωσιν ἀδελφικῶς, καὶ ἔπειτα νὰ ἐνθυμηθῶσιν, «ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα, ὅτε μέλλουσι ν᾽ἀγωνισθῶσι τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα, καὶ ὅτι, ἐὰν δὲν εἶναι παρὰ Θεοῦ ὡρισμένοι νὰ σώσωσι διὰ θυσίας τὴν ἀγαπητὴν πατρίδα, τουλάχιστον ὀφείλουσι νὰ καταλείψωσιν εἰς τοὺς ἀπογόνους μνήμην ἀνδρείας καὶ ἀρετῆς τοιαύτην, οἵα εἶναι ἀναγκαία, ὅπως οὗτοι διαφυλάξωσιν ἐν τῇ ἐνδεχομένη δουλείᾳ τὴν πίστιν τῶν πατἐρων καὶ τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸ παρελθόν».

Εἰς τούτους τοὺς λόγους τοὺς λυπηρούς, οἵτινες μυριάκις ἀπὸ στόματος εἰς στόμα ἐπαναλαμβανόμενοι ἀντηχοῦσιν εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ὡς ἡ τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Πίστεως τελευταία διαθήκη, μετὰ πλείονος ἢ πρότερον ὁρμῆς, ἐκρηγνύονται* οἱ κλαυθμοὶ καὶ οἱ ὀδυρμοὶ τῶν προσερχομένων εἰς τὴν μετάληψιν.
Ἡ φωνὴ τῶν αἰτούντων συγχώρησιν δὲν ἀκούεται πλέον. « Ἐν δὲ τῆ ὥρᾳ λέγει ὁ Φρανζῆς συνοπτικῶς, τίς διηγήσεται τοὺς τότε κλαυθμοὺς καὶ θρήνους; Ἐὰν ἀπὸ ξύλου ἄνθρωπος ἢ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μὴ θρηνῆσαι».
Ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος διακόπτει τὴν τραγικὴν σκηνήν. Αἱ μητέρες ἀποχαιρετῶσι τὰ τέκνα των· αἱ γυναῖκες ρίπτονται εἰς τὰς ἀγκάλας τῶν συζύγων· οἱ τελευταῖοι ἀσπασμοὶ συγχέονται μὲ τὸν κρότον τῶν σπαθιῶν καὶ τῶν ἀσπίδων.
Διότι ἄλλο τις δὲν ἤκουεν, εἰμὴ φωνὰς περὶ ἀμοιβαίας συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων καὶ φρικτοὺς ὅρκους σταθερότητος εἰς τὰ τῆς ἐθνικῆς πίστεως δόγματα, τυχούσης αἱχμαλωσίας.
«Συγχώρησόν με ἀδελφέ!» εἷς ἐφώναζεν ὧδε* καὶ πάλιν «Ὁ Θεὸς ἂς σὲ συγχωρήσῃ!» ἀπεκρίνοντο ἕτεροι.

Ἡ ἀμοιβαία ἄφεσις τῶν πλημμελημάτων παρεξετάθη σχεδὸν μέχρις αὐγῆς. Ἤθελεν ὁ μεσαίων, φαίνεται, ν’ ἀποθάνη συγκεχωρημένος ἐν τῷ ναυαγίῳ του.
῎Ισως οὐδαμοῦ τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας εὑρίσκεται παράδειγμα παρομοίας πνευματικῆς ἑνώσεως καὶ ὁμονοίας.

«Ἄσματα Δημοτικὰ τῆς Ἑλλάδος», 1852 Σπυρ. Ζαμπέλιος

Ο "ΧΕΡΟΥΒΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ" ΟΠΩΣ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1453

 

Δέος και ανατριχίλα από το άκουσμα του «Χερουβικού Ύμνου» όπως αυτός ακουγόταν στην Αγιά Σοφιά μέχρι το 1453 μ.Χ, όπως αναπαραστάθηκε με ειδική επεξεργασία και χρήση εξειδικευμένων προγραμμάτων από το Πανεπιστήμιο Stanford…

«Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες, πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Αλληλούια».

 

ΜΙΑ ΜΕΡΑ,ΠΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΙΚΡΙΑΣ ΜΕ ΚΑΤΕΚΛΥΖΑΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 

Όλοι γνωρίζουμε τον πόλεμο των λογισμών, τον οποίο μας κάμνει ο διάβολος.
Όταν, λοιπόν, κάποια φορά ρωτήσαμε για το πρόβλημα αυτό τον Γέροντα Πορφύριο, μας είπε:
"Εσείς προχωράτε στο δρόμο σας. Ο διάβολος έρχεται με τους λογισμούς και σας τραβά από το μανίκι, για να σας αποπροσανατολίσει. Εσείς να μη γυρίζετε να πιάνετε κουβέντα μαζί του η ν' αντιδικείτε μαζί του. Εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας. Αυτός θα σας τραβά από το μανίκι, αλλά εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας και κάπου θα βαρεθεί και θα σας αφήσει".

Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους, που με κατέκριναν αδίκως, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση. Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα, ούτε έκανα οτιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά, χωρίς να εξωτερικεύομαι και, γι' αυτό, χωρίς να θίγω κανέναν.
Τότε ο Γέροντας, μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού αγώνος, λέγοντάς μου:
"Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό! Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό".

Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο συνάνθρωπό μας από τη μια μεριά μολύνει την ψυχή μας ως αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει η μπορεί να κάνει κακό σ' αυτόν.
Η κακή σκέψη εκπέμπει μία κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον, όπως η προσευχή τον βοηθά. 

Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά μέσα στη διδασκαλία της Εκκλησίας για την ύπαρξη πονηρών και αγαθών πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μεν η διαβολή, το ψεύδος, η ταραχή, η διχόνοια κ.λπ., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού.
Η κακή σκέψη δεν κρύβεται. Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίον σκεπτόμαστε άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός το λόγο για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας.
Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα "καθαροί τη καρδία", καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από τη μνησικακία ή την πίκρα.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

ΑΝΤΕΞΕ...

 

Μην αφήσεις τον φόβο, πίσω να σε κρατήσει. Έχε στο νου σου, ότι δείγμα δεν είναι αδυναμίας, αλλά μάλλον, δείκτης, ότι επίγνωση έχεις της κατάστασης της όποιας.

Μην αφήσεις τον πόνο να σε σπάσει. Πείσμα να βάλεις περισσότερο απέναντί του. Είναι πολλές οι μάχες που εξ αιτίας του έχουνε χαθεί, και αυτός όμως ξανά, έκανε την εμφάνισή του.

Την κούραση  μην την αφήσεις ούτε αυτή, απόφαση για σένανε να πάρει. Σφίξε τα δόντια και συνέχισε με όποιον καλύτερο τρόπο εσύ μπορείς.

Μην, τις δυσκολίες επιτρέψεις, αμφιβολίες να σου βάλουνε. Δείκτης όλες αυτές είναι, πως η πορεία σου, ρότα σωστή τραβάει. Κανείς, σε ότι δεν αξίζει, εμπόδια δεν έχει.

Και μέχρι πότε, ίσως να μου πεις. Πόσο ακόμα;

Μέχρι το τέλος Άνθρωπε. Μέχρι το τέλος.

Παραμύθια είναι όλα τα άλλα.

Είναι ο φόβος, ο πόνος, η κούραση και οι δυσκολίες, αυτά που σου θυμίζουν πως είσαι ακόμη ζωντανός.

Επιλογή άλλωστε άλλη, αν το καλοσκεφτείς, πέραν της παραίτησης, ποτέ δεν είχες…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος – Ψυχολόγος

Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ

 

Τη μνήμη της Αγίας Θεοδοσίας της Παρθένου τιμά σήμερα, 29 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Θεοδοσία καταγόταν από την Τύρο της Φοινίκης και δεν είχε μόνο παρθενικό σώμα, αλλά και παρθενική ψυχή.

Από ηλικία 18 χρονών, έλαμπε για το ζήλο και τη θερμή της πίστη, ανάμεσα στις νεαρές ειδωλολάτρισσες γυναίκες. Αυτό καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ουρβανό, που με κάθε δελεαστικό τρόπο προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί το Χριστό. Όμως η παρθένος Θεοδοσία έμεινε αμετακίνητη στο Ιερό της πιστεύω.

Ο Ουρβανός, βλέποντας την αδάμαστη επιμονή της, εξοργίστηκε και με θηριώδη τρόπο έσπασε τα κόκκαλά της και πριόνισε τις σάρκες της. Έπειτα, την πλησίασε και της πρότεινε να αλλαξοπιστήσει, έστω και την τελευταία στιγμή, και αυτός θα θεράπευε αμέσως τις πληγές της. Η Θεοδοσία μισοπεθαμένη απάντησε: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο τύραννος διέταξε και την έριξαν στη θάλασσα, οπού και παρέδωσε το πνεύμα της.

Ἀπολυτίκιον
Ηχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ως δόσιν θεόσδοτον, την παρθενίαν την σην, αγώσιν αθλήσεως, Θεοδοσία σεμνή, τω Λόγω προσήγαγες· όθεν προς αθανάτους, μεταστάσα νυμφώνας, πρέσβευε Αθληφόρε, τω Δεσπότη των όλων, ρυσθήναι εκ πολυτρόπων, ημάς συμπτώσεων.

ΤΙ ΤΡΟΦΗ ΔΙΝΕΙΣ;

Αν λοιπόν το σώμα, που εργάζεται για τη συντήρησή του, πρέπει να τρέφεται, δεν πρέπει να τρέφεται και η ψυχή, που εργάζεται για τη σωτηρία της; 

Τροφή της ψυχής είναι η προσευχή και η μελέτη, μ’ αυτές ενισχύεται και δυναμώνει.

ΑΣ ΓΙΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

 

Η σιωπή είναι χρυσός! Τελικά είναι μεγάλη αλήθεια!

Πολλές φορές πρέπει να σιωπήσεις, όχι από δειλία αλλά από αγάπη και προστασία.

Κάποιες φορές το να σιωπήσεις είναι σωτήριο και για σένα και για τον άλλον.

Το πότε πρέπει να μιλήσεις και  πότε να σιωπήσεις, δεν είναι εύκολο να το αποφασίσεις. Είναι αποτέλεσμα της διακρίσεως και θέλει δουλειά πολύ. Μπορεί σε κάποια  περίπτωση να έπρεπε να σιωπήσεις αλλά εσύ μίλησες και έγινε πόλεμος. Συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν είναι εύκολο να αποφασίσεις αλλά όχι και ακατόρθωτο.   

Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει εκείνη τη στιγμή να σιωπήσεις και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να μιλήσεις και το αντίστροφο. Ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης και θυμού που ο άλλος δεν βλέπει και δεν ακούει, δεν βοηθάει ο λόγος. Η «προσευχητική σιωπή» είναι το καλύτερο φάρμακο.

Οι Άγιοι είχαν την «προσευχητική σιωπή». Σιωπούσαν εξωτερικά αλλά μέσα τους ήταν ενωμένοι  με τον Χριστό γι’ αυτό και αυτή η σιωπή τους «μίλαγε» και θεράπευε τις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν μια σιωπή όχι σε στάση και σε αποφυγή, αλλά σε κίνηση αγάπης και θεραπείας.

Ζούμε σε εποχές που οι σχέσεις είναι δύσκολες και η σιωπή πολλές φορές είναι το φάρμακο για να θεραπεύσουμε μια κατάσταση. Ιδιαίτερα αν συμβαίνει να έχουμε κάποιο τοξικό άνθρωπο δίπλα μας, η «προσευχητική σιωπή» είναι το κλειδί για να έχουμε ηρεμία και γαλήνη.

Πολλές φορές η σιωπή από μόνη της είναι και διάλογος. Το να αφήσουμε να πέσει και κάτι κάτω, που λέει ο λαός, είναι σωτήριο για κάποιες περιπτώσεις.

Πόσες φορές σιωπήσαμε και ήταν σαν να είχαμε πει τα πάντα ;

Πόσες φορές σιωπήσαμε με τα χείλη αλλά «μιλήσαμε με τα μάτια»; Πάμε στο Άγιον Όρον και πολλές φορές ωφεληθήκαμε περισσότερο από τη σιωπή των Αγίων, παρά από τα πολλά λόγια. Αυτή η «προσευχητική σιωπή» σου έκανε ένα εσωτερικό χειρουργείο στην καρδιά, που μετά ένιωθες ότι κάτι συνέβη μέσα σου ενώ ο άλλος δεν έβγαλε λέξη!!! Μίλησε όμως στην καρδιά σου με την «προσευχητική σιωπή » που είναι ένα απόσταγμα που πηγάζει από την άσκηση και την αγάπη του Χριστού.

Όλα αυτά όταν γίνονται με διάκριση και ως απόσταγμα προσευχής και αγάπης, μπορεί να σώσουν μια κατάσταση. Χωρίς διάκριση μπορεί να σκοτώσεις ακόμα και ένα «σ’αγαπώ».

Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει η μέρα και να κοιμηθείς χωρίς να έχεις πικράνει άνθρωπο. Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει χάσει τον ύπνο του επειδή τον πλήγωσες αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σκεφτούν και θα χαμογελάσει η καρδιά τους γιατί τους βοήθησες με κάποιον τρόπο. Πόσο ευλογημένο είναι αυτό !

Τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μας μπορεί να αγκαλιάσουν ή να σκοτώσουν ένα άνθρωπο, γι’ αυτό χρειάζεται διάκριση. Μπορεί να δημιουργήσουν αθεράπευτη πληγή ή σφραγίδα αγάπης για πάντα. Θέλει τέχνη ο λόγος! Όταν όμως έχεις ΓΙΝΕΙ αγάπη , τότε ό,τι και να πεις, ό,τι και να κάνεις, όλα μιλούν και γίνονται Χριστός! «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. β’ 20) μας λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.

Το βλέμμα σου , η ζωή σου, το περπάτημά σου , ο λόγος σου , όχι μόνο ακτινοβολούν Χριστό, αλλά μεταμορφώνουν και τους άλλους.

Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Ας προσευχηθούμε και ας ζήσουμε τον Χριστό και μετά να πούμε ένα-δυο λογάκια, με προσοχή και αγάπη.

π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού τιμά σήμερα, 28 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο βίος του Αγίου Ανδρέου συντάχθηκε από τον πρεσβύτερο Νικηφόρο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, περί τα μέσα του 10ου αιώνος μ.Χ. (956 – 959 μ.Χ.), επί βασιλείας του Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου.

 Ο Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.). Από παιδική ηλικία είχε πουληθεί ως δούλος σε κάποιον πρωτοσπαθάριο και στρατηλάτη της Ανατολής, ονομαζόμενο Θεόγνωστο, άνδρα ενάρετο και ευσεβή ο οποίος τόσο αγάπησε τον μικρό Ανδρέα, ώστε τον μεταχειρίστηκε ως υιό του, φροντίζοντας για την επιμελή και θεοσεβή μόρφωση αυτού.

Τον Ανδρέα είλκυαν περισσότερο από κάθε άλλο τα ιερά γράμματα και ιδιαίτερα οι Βίοι και τα Μαρτύρια των αγωνιστών της Χριστιανικής πίστεως. Τέτοιος δε υπήρξε ο ζήλος του προς αυτά, ώστε αποκλήθηκε «σαλός» (μωρός), διότι ο ζήλος του αυτός τον ωθούσε πολλές φορές στο να υπομένει εμπαιγμούς, ταπεινώσεις και βαριές ύβρεις και να προβαίνει σε διαβήματα που κρίνονται ως ανισόρροπα και εκκεντρικά. Αλλά εκείνος υπέμενε τους εξευτελισμούς, παρηγορούμενος από το ότι πολλές φορές πετύχαινε να επαναφέρει στην ευθεία οδό παραστρατημένες υπάρξεις.

Αλλά ο Άγιος Ανδρέας διακρινόταν και για την φιλανθρωπία και την αγαθοποιία του. Όχι μόνο μοιραζόταν τα υπάρχοντά του με τους φτωχούς, αλλά προσέφερε ότι είχε και ο ίδιος έμενε νηστικός και γυμνός. σε εκείνους που τον παρατηρούσαν για τις υπερβολικές αγαθοεργίες του, υπενθύμιζε τους λόγους του Κυρίου «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων τών αδελφών μου τών ελαχίστων, εμοί εποιήσατε», και τους έλεγε ότι στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, και μάλιστα του πάσχοντος αδελφού, έβλεπε τον Χριστό.

Ο Άγιος, σε μία ολονύκτια Ακολουθία στο ναό των Βλαχερνών είδε τη Θεοτόκο στον ουρανό προσευχόμενη και σκέπουσα το λαό με το τίμιο ωμοφόριό της (1 και 28 Οκτωβρίου).

Κάποια ημέρα συνέβη κάτι παράδοξο στο θεράποντα του Κυρίου. Κατά την συνήθειά του, για να μην γνωρίζει κανείς την εργασία του στους προθάλαμους των εκκλησιών, όπου προσευχόταν, πορευόταν κρυφά προς το ναό της Πανυμνήτου Θεοτόκου, στην αριστερά στοά της αγοράς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Έτυχε, τότε, κάποιο παιδί να διέρχεται τη λεωφόρο, εκτελώντας διαταγή του κυρίου του. Ο Όσιος πήγαινε προς το ναό για να προσευχηθεί• το παιδί τάχυνε το βήμα του και τον πρόφθασε, χωρίς ο Όσιος να το αντιληφθεί. Όταν έφθασε προ των πυλών του ναού ο Ανδρέας, Θεού θέλοντος, εξέτεινε τη δεξιά του χείρα και αφού σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού τις πύλες, αυτές ευθύς υποχώρησαν.

Εισήλθε στο ναό και άρχισε τις προσευχές, μη γνωρίζοντας ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Το παιδί, το οποίο ακολουθούσε τον Όσιο, γνώριζε ότι ο άνθρωπος ήταν σαλός. Όταν τον είδε να ανοίγει αυτομάτως τις πύλες του ναού, έφριξε και κυριεύθηκε από τρόμο• έλεγε, λοιπόν, στον εαυτό του: «Ποιόν δούλο του Θεού οι κατά αλήθειαν μωροί σαλό ονομάζουν! Πόσο μεγάλος άγιος είναι, και εμείς οι ανόητοι αγνοούμε! Πόσους κρυφούς δούλους έχει ο Θεός και ουδείς γνωρίζει τα περί αυτών!».

Αυτά λογιζόταν το παιδί και πλησίασε, για να μάθει τί κάνει ο Άγιος εντός του ναού• βλέπει, λοιπόν, αυτόν προ του άμβωνος να κρέμεται στον αέρα και να προσεύχεται. Κατεπλάγη από το παράδοξο τούτο θέαμα και αναχώρησε, για να εκτελέσει την διαταγή του κυρίου του. Ο Όσιος τελείωσε την προσευχή του και έφυγε.

Εξερχόμενος από το ναό, ασφάλισε πάλι τις θύρες με το σημείο του Σταυρού. Τότε αντιλήφθηκε την παρουσία του παιδιού και λυπήθηκε, επειδή κάποιος οικέτης έγινε θεατής των συμβάντων• ανέμενε την επιστροφή του παιδιού, για να του παραγγείλει να μην αποκαλύψει τα περί του Οσίου. Συνάντησε το παιδί και είπε: «Φύλαξε, τέκνον, όλα όσα είδες στον τόπο τούτο και θα έχεις το έλεος του Κυρίου του Θεού».

Μία ημέρα, προς το τέλος της αγίας Τεσσαρακοστής, ο λαός της βασιλευούσης των πόλεων, της Κωνσταντινουπόλεως, επευφημούσε τον Δεσπότη Χριστό μετά βαΐων και ύμνων. Βλέπει, τότε, ο μακάριος Ανδρέας, κάποιον γέροντα, ωραίο κατά την εξωτερική εμφάνιση, να εισέρχεται στο ναό της του Θεού Σοφίας. Πλήθος λαού τον ακολουθούσε, με βάια και σταυρούς, οι οποίοι έλαμπαν ως αστραπή• μελωδούσαν μέλος τερπνό, ηδύ και σωτήριο.

Ο ένας στον άλλο παραχωρούσε το προβάδισμα και όλοι κατευθύνονταν προς τον άμβωνα. Ο γέροντας εκείνος κατείχε κινύρα και έκρουε τις χορδές συνοδεύοντας τους ψάλτες. Ο μακάριος ετέρπετο από το θέαμα και την ψαλμωδία• σκίρτησε και είπε: «Μνήσθητι Κύριε τού Δαβίδ καί πάσης τής πραότητος αυτού. Ιδού, ακούσαμε τήν Κυρία τήν Κυριοπρεσβεύτρια καί τήν ευρήκαμε όμοια πρός τή Σοφίαν τήν τερπνή».

Αυτά έλεγε ο Άγιος. Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους σοφούς έλεγαν: «Πώς, σαλέ; Αναφέρεται στο στίχο αυτό του ψαλμού η Παναγία; Τί είναι αυτά τα οποία λέγεις;». και εξ αιτίας της άγνοιάς τους γέλασαν και αναχώρησαν. Ο μακάριος τα έλεγε αυτά επειδή είδε τον Δαβίδ με άλλους Προφήτες να έχουν έλθει εκεί.

Έτσι θεοφιλώς έζησε ο διά Χριστόν σαλός Άγιος Ανδρέας και κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία εξήντα έξι ετών. Ευθύς ευωδίασαν μύρα και θυμιάματα στον τόπο εκείνο, όπου άφησε το πνεύμα του ο Άγιος. Μία γυναίκα φτωχή, η οποία διέμενε πλησίον οσφράνθηκε την ηδύπνοο και ασύγκριτη ευωδία. την ακολούθησε, λοιπόν, αυτή και έφθασε στον τόπο εκείνο όπου έκειτο ο Άγιος. Βρήκε τον μακάριο νεκρό• ήδη δε ανέβλυζε μύρο από το τίμιο λείψανό του. Έτραξε, λοιπόν, και ανήγγειλε το θαύμα, επικαλούμενη με όρκο ως μάρτυρα τον Θεό. Πολλοί συγκεντρώθηκαν τότε, αλλά δεν βρήκαν το τίμιο λείψανο του Αγίου. Τους προκαλούσε κατάπληξη, όμως, η ευοσμία του μύρου και των θυμιαμάτων. Ο Κύριος, ο Οποίος γνωρίζει τα κρίματα εκάστου και τα απόκρυφα κατορθώματα του Αγίου, μετέθεσε το λείψανο του Αγίου.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο Άγιος Ανδρέας έγραψε πολλές προφητείες οι οποίες δεν εκδόθηκαν ποτέ και βρίσκονται στην Μονή Iβήρων.

Προσευχή του Αγίου Ανδρέου προ της μακαρίας κοιμήσεώς του

«Ο Πατέρας, ο Υιός καί τό Άγιο Πνεύμα, Τριάς η ζωοποιός καί ομοούσιος, σύνθρονος καί αμέριστος, παρακαλούμέν Σε οι πένητες, οι ξένοι, οι πτωχοί καί γυμνοί: οι μή έχοντες πού τήν κεφαλήν κλίναι: ένεκεν τού ονόματός Σου κλίνομεν τό γόνυ τής ψυχής καί τού σώματος, τής καρδίας καί τού πνεύματος καί δεόμεθά Σου καί ικετεύομέν Σε, τόν Θεόν, τό φοβερόν όνομα Σαβαώθ: αγαθέ καί άγιε Δέσποτα, πλαστουργέ, ποιητά, παντοκράτωρ κλίνον τό ούς σου καί πρόσδεξε ευμενώς τήν ικετήριον δέησιν ημών τών ταπεινών καί αξίωσόν μας νά αγιασθώμεν, εν τή δυνάμει καί τώ ονόματί Σου, Κύριε, οικτίρμον, ελεήμον, μακρόθυμε καί πολυέλεε.

Ελθέ, Πατέρα, Υιέ καί Πνεύμα Άγιο: ελθέ, τό όνομα τού Πατρός τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, μετά συμπαθείας διά τά παραπτώματά μας, τά εν λόγω ή έργω ή εν ενθυμήσει ή διανοία. Πάριδε καί άφες ταύτα αγαθέ, εύσπλαχνε, ελεήμον, πολυέλεε. Καί μή μάς καταισχύνης: μή μάς απορρίψης από τού προσώπου Σου: Σύ, ο Οποίος από αγάπην υπερβολικήν καί γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν, κάμπτεσαι από τάς προσευχάς τών φίλων Σου».

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Μωρίαν εκούσιον διά Χριστόν τόν Θεόν, επόθησας Όσιε, τόν σοφιστήν αληθώς, μωράνας καί ήνυσας, μέσον πολλών θορύβων, τόν αγώνα Ανδρέα: όθεν σε ο Δεσπότης, Παραδείσου πρός πλάτος, εσκήνωσε πρεσβεύειν υπέρ τών τιμώντων σε.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

 

Αν ό άλλος έχη φιλότιμο καί έσύ του δείξεις πολλή αγάπη, τότε αλλοιώνεται μέ τήν καλή έννοια καί προσπαθεί μέ κάθε τρόπο νά σέ ευχαρίστηση, νά μή σέ λυπήση.

Ό αναιδής όμως, άν του δείξης πολλή αγάπη, γίνεται ακόμα πιό αναιδής, γιατί η πολλή αγάπη τους μέν φιλότιμους τους κάνει πιό φιλότιμους, τους δέ αναιδείς, τους κάνει πιό αναιδείς. Οπότε, όταν δής πώς δέν βοηθάς μέ τήν αγάπη σου, τήν λιγοστεύεις μέ διάκριση- αλλά καί αυτό από αγάπη τό κάνεις.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Τα λάθη που κάναμε δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε.
Οι πληγές που δημιουργήθηκαν δεν ξεγράφονται.
Το παρελθόν είναι αυτό που είναι.

Όμως αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε τώρα να ζούμε χωρίς να κάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά και να αφήσουμε τις πληγές μας να γιάνουν, χωρίς να τις ξύνουμε, χωρίς να τις ερεθίζουμε και πάλι. Δύσκολο ναι, μα όχι ακατόρθωτο.

Δύσκολο να κλείσει μια πληγή που βρίσκεται στην ψυχή και στην καρδιά μας, όμως όσο την σκαλίζουμε μόνο κακό μας κάνουμε.

Υποφέραμε αρκετά. Καιρός να ελευθερωθούμε. Καιρός να ανάψουμε το κάρβουνο του παρελθόντος και πάνω του να βάλουμε το θυμίαμα της ελπίδος.

Καιρός να ζήσουμε χωρίς την ενοχή, χωρίς την πληγή, χωρίς την θολούρα των δακρύων μας.

Ο Θεός δεν μένει στο παρελθόν μας. Μένει στο τώρα μας. Εάν μετανοήσαμε για τα λάθη μας, σβήστηκαν.

Κι αν πληγωθήκαμε από κάτι ή κάποιον ας πάρουμε τον χρόνο μας. Αλλά μην ξοδέψουμε την ζωή μας στην μιζέρια ή στον ρόλο του θύματος ή στην μνησικακία.

Γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αδικούμε τον εαυτό μας, να στερούμε από την καρδιά μας την χαρά, να αποκλείουμε την ψυχή μας από το άγγιγμα τ’ ουρανού.

Στο ξαναλέω…άναψε το κάρβουνο το παρελθόν και πάνω του βάλε το μοσχοθυμίαμα της ελπίδος…

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας.

Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ’ όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ’ εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ’ όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς – Τούρκους – Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς – Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά….

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι’ αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.
Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς…»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΟΣΟ ΘΑ ΣΙΩΠΑΣ,ΤΟΣΟ ΘΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο ΘΕΟΣ

Ἔλεγε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός:
Ὅταν ἤμουν μικρός, ἐπειδὴ ἐκ χαρακτῆρος μου ἤμουν ζωηρός, ἡ γιαγιά μου ὡς δασκάλα συχνὰ μοῦ θύμιζε:
"Ἀλέξανδρε, ὅσο θὰ σιωπας, τόσο θὰ φωνάζει μέσα σου ὁ Θεός".
Ἔτσι ἁπλὰ ἔμαθα ἀπὸ πολὺ μικρὸς νὰ σιωπῶ, γιὰ νὰ ἀφουγκράζομαι τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Σχολιάζοντας αὐτό, ἔλεγε ὅτι:
"δὲν μᾶς κάνουν τὰ λόγια κοινωνικούς, ἀλλὰ ἡ σιωπή, ἡ ὁποία μᾶς κάνει κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ''καὶ ὅποιος εἶναι κοινωνὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι κοινωνικὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους".

 Ἱερομονάχου Μύρωνος Σιμωνοπετρίτου

ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ ΕΥΡΙΣΚΕΙ ΑΥΤΟΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ

 «Ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ» (Ιωάν. 5, 13-14)

«Ὁ θεραπευμένος ὅμως δὲν ἤξερε νὰ πεῖ ποιὸς ἦταν, ἐπειδὴ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἦταν μαζεμένο ἐκεῖ. ᾿Αργότερα ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν βρῆκε στὸν ναὸ». 

            Όταν συμβαίνει ένα ξεχωριστό γεγονός, καλούμαστε να εκτιμήσουμε τις συνθήκες στις οποίες έγινε, τα συναισθήματα που μας προκάλεσε, τα αίτια και τα αποτελέσματά του στη ζωή μας. Αυτή η διαδικασία σήμερα ονομάζεται «αναστοχασμός». Έχει μεγάλη σημασία, διότι μας δίνει την ευκαιρία να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, εκτιμώντας τα όσα έχουν γίνει, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ίσως η φράση «καλύτεροι άνθρωποι» να μη λέει πολλά για μας τους χριστιανούς. Ίσως να θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση «καλύτεροι χριστιανοί». Και παλαιότερα, η έννοια του «καλύτερου» είχε να κάνει με την ηθική βελτίωση του ανθρώπου, με την καλοσύνη, με τα συναισθήματα, με τον τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στον άλλο άνθρωπο. Δεν μας έφτανε ως χριστιανούς αυτή η ερμηνεία και εμπειρία. Θέλαμε και εξακολουθούμε να θέλουμε να αποκτήσουμε ζώσα σχέση με τον Χριστό, που θα μεταμορφώσει όλη μας τη ζωή, θα μας «χριστοποιήσει». Σήμερα όμως ακόμη και αυτό που για μας ήταν λίγο, μοιάζει απαραίτητο και πολύ σημαντικό, καθώς οι άνθρωποι έχουμε παραδώσει τον εαυτό μας στην κυριαρχία ενός παντοδύναμου «εγώ», που δεν βλέπει τι είναι καλό και τι κακό, αλλά κρίνει τα πάντα με βάση τι ωφελεί τον εαυτό μας. Η καλοσύνη θεωρείται άχρηστη, εφόσον δεν μας εξασφαλίζει άνεση, δόξα, κυριαρχία, ικανοποίηση των επιθυμιών μας.

            Όταν ο Χριστός θεράπευσε τον επί τριάντα και οκτώ έτη παράλυτο της Βηθεσδά, δεν του είπε Ποιος ήταν. Εκείνος ήταν δύσκολο να Τον γνωρίζει, εφόσον ήταν καθηλωμένος έξω από την δεξαμενή, περιμένοντας το θαύμα. Ίσως να είχε ακούσει κάτι για τον Ιησού, από όσους περιτριγύριζαν τη δεξαμενή. Ο Χριστός, αφού τον γιατρεύει, φεύγει αμέσως και δεν συζητά περισσότερο μαζί του. Όμως δεν θα τον αφήσει χωρίς αναστοχασμό. Θα τον συναντήσει στον ναό και θα του δώσει την ευκαιρία να καταλάβει ότι το θαύμα έγινε, για να αλλάξει η ζωή του, να φύγει ο πρώην παράλυτος από τη ζωή της αμαρτίας, του εγωκεντρισμού που οδηγεί στη μοναξιά, από την γκρίνια και τα παράπονα για τον πλησίον, για να εισέλθει τελικά σε μία πορεία πίστης και αγάπης προς τον Θεό, σε μία πορεία αληθινής ανάστασης όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής.

            Ο πρώην παράλυτος έσπευσε να πει στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς ήταν Εκείνος που τον θεράπευσε, ξεκινώντας έναν κύκλο διαμάχης των φανατικών εις βάρος του Κυρίου, διότι γιάτρεψε τον άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου. Χολώθηκαν μαζί Του. Και ο Κύριος θα τους ζητήσει να μην κρίνουν επιφανειακά, αλλά δίκαια. Θα αποκαλύψει ότι η καρδιά τους είχε μίσος και χολή εις βάρος του Θεού, διότι δεν ήταν όπως Τον ήθελαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Ότι τελικά, αντί το θαύμα να τους φωτίσει, τους σκότισε περισσότερο την καρδιά, με αποτέλεσμα να μην αναστοχαστούν καθόλου επί τα βελτίω, αλλά να προχωρήσει η κακία στην καρδιά τους. Αυτό φαίνεται έγινε και με τον πρώην παράλυτο, ο οποίος προσχώρησε στην κοινότητα των φανατικών. Ο αναστοχασμός δεν λειτούργησε γόνιμα ούτε στον ίδιοι, παρότι ο Κύριος  τον ενημερώνει για τις συνέπειες της ζωής χωρίς αγάπη.

            Ας κρατήσουμε  στην καρδιά μας την ανάγκη για πίστη, αγάπη, καλοσύνη, ανάσταση. Ας αναστοχαζόμαστε τις περιστάσεις της ζωής μας μέσα από την παρουσία και την πρόνοια του Θεού. Και κάθε έργο και κάθε δρόμο που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, ας τον οδηγούμε στην καλυτέρευση της ζωής μας ηθικά, κοινωνικά και πνευματικά. Η παρουσία του αναστάντος Χριστού, άλλωστε, στη ζωή της Εκκλησίας, είναι το μέγιστο δώρο που μπορούμε να ποθήσουμε. Και ας βλέπουμε ό,τι μας κρατά προσκολλημένους στον τρόπο της αμαρτίας ως αρχή μετάνοιας,  αλλαγής και νέου ξεκινήματος της καρδιάς μας με τον Χριστό, αναστοχαζόμενοι τη ζωή μας ως παρόν και μέλλον, μέλλον έσχατο και αναστάσιμο. 

            π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός