ΟΤΑΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΣΩΖΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

«Ηταν αρχές Ιουλίου του 1993, όταν ένας φοβερός μεσημεριάτικος σεισμός, μας ταρακούνησε και μας τρόμαξε. Ζημιές, καταστροφές, τραυματισμοί, ένα χάος.

Τήν ώρα του σεισμού, ο γέροντας Παϊσιος, στο κρεββάτι του πόνου, έναν χρόνον πριν κοιμηθεί, είδε το εξής όραμα: Τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα, προστάτη και πολιούχο της πόλεως της  Πάτρας να παρακαλεί θερμώς και με δάκρυα τον Κύριον μας Ιησού Χριστό, λέγοντάς του: Σώσε την πόλιν μου, σώσε την πόλιν μου.

Αμέσως ο γέροντας Παΐσιος, επικοινώνησε με τον τότε Μητροπολίτη Πατρών, κυρό Νικόδημο και του ανέφερε το γεγονός, το οποίο και γνωστοποίησε στο χριστεπώνυμο ποίμνιο του ο μακαριστός Μητροπολίτης. Και για αυτό η πόλις από τον σεισμό βλάφτηκε ελάχιστα σε σχέση με το μέγεθος και το επίκεντρο του σεισμού».

ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Με αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα μίλησε προ ημερών στη Θεσσαλονίκη, στην αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών ο πρ. βουλευτής Χαλκιδικής, Δρ. Βασίλειος Πάππας, Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Χαλκιδικής σ' ένα πυκνό και εκλεκτό ακροατήριο με την παρουσία πολλών Αρχών της συμπρωτεύουσας.

Το Άγιον Όρος εκπροσωπήθηκε επίσημα με απόφαση της Ιεράς Κοινότητος από τον Γέρ. Μάξιμον Ιβηρίτην, ο οποίος και χαιρέτησε την εκδήλωση, της οποίας την οργάνωση είχε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.

Προλογίζοντας ο Πρόεδρος της Εταιρείας, καθηγητής κ. Αθ. Καραθανάσης αναφέρθηκε στον εορτασμό του Μακεδονικού Αγώνα και στο ότι ανετέθη στον Γ. Γραμματέα της Εταιρείας δικηγόρο κ. Β.Ν. Πάππα να εκφωνήσει τον αρμόδιο λόγο.

Παρουσιάζοντας τον ομιλητή έκανε αναφορά στην μακρόχρονη ενασχόλησή του με την έρευνα των γεγονότων, χαρακτηρίζοντας την ομιλία αυτή ως προδημοσίευση ειδικής μονογραφίας.

Στη συνέχεια κάλεσε στο βήμα τον Γέροντα Μάξιμο Ιβηρίτη, ο οποίος με ανάθεση της Ιεράς Κοινότητος του Αγ. Όρους ανέλαβε να παραστεί και να προλογίσει την εν λόγω εκδήλωση.

Χαιρετίζοντας ο Γέρ. Μάξιμος εξήρε την φιλοπατρία των Αγιορειτών και παρέθεσε πληθώρα παραδειγμάτων από την χιλιόχρονη ιστορία του Αγίου Όρους, όπου οι μοναχοί υπερασπίστηκαν την Ορθοδοξία και την ελληνικότητα του αγιώνυμου τόπου, ιδιαίτερα την περίοδο 1903-1908 του Μακεδονικού Αγώνα περιθάλποντας και παντοιοτρόπως βοηθούντες τους οπλαρχηγούς και αγωνιστές, μεταφέροντας δε προσέτι τον οπλισμό μέσω της Αθωνικής Χερσονήσου.

Για να καταλήξει για τον ομιλητή κ. Β.Ν. Πάππα, τον οποίο χαρακτήρισε ευπατρίδη και φιλοαθωνίτη, επί λέξει: "... Ως Αθωνίται οικήτορες τον συγχαίρομεν από καρδίας διά την ένθεον ταύτην προσπάθειαν, ευχόμενοι τα κρείττονα παρά Θεού διά την συμβολήν ταύτην εις την Αγιορειτικήν ιστορίαν."

Κατά την ανάπτυξη του θέματός του "Αφανείς Αγιορείτες στον Μακεδονικό Αγώνα" ο Γ. Γραμματέας της Εταιρείας κ. Β.Ν. Πάππας έδωσε πολλά ανέκδοτα στοιχεία από την έρευνά του στα Αγιορειτικά Αρχεία τα οποία είδαν το πρώτο φως της δημοσιότητας και εντυπωσίασαν το κοινό.

Σε σχετική δήλωσή του ο ομιλητής ανέφερε: "... Για πρώτη φορά καταγράφονται από αγιορείτικα έγγραφα Μακεδονομάχοι, λαϊκοί, ρασοφόροι που προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στο Έθνος με ποικιλότροπες δράσεις. Αναδεικνύεται δε παράλληλα η ενεργός συμμετοχή τους, με ξεχωριστή ευαισθησία και πατριωτισμό, σε κάθε εθνικοαπελευ-θερωτική κίνηση των Ελλήνων, με κορυφαία αυτή της Απελευθέρωσης του Αγίου Όρους (2 Νοε. 1912) από το ένδοξο ελληνικό πολεμικό μας Ναυτικό. Που είχε ως αποτέλεσμα να διασφαλισθεί το εθνικό φρόνημα του ορθόδοξου κόσμου και να διασωθούν από εθνικές καταστροφές, καλλιτεχνικοί θησαυροί ανυπολόγιστης πνευματικής αξίας. Η Αγιώνυμη Πολιτεία του Άθω παραμένει η έσχατη κιβωτός των παραδόσεων και των ηθικών αξιών, το τελευταίο Περιβόλι του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας...".

Κατά την προσέλευση των προσκεκλημένων και πριν την έναρξη της ομιλίας προβλήθηκε άγνωστο στο ευρύ κοινό φωτογραφικό υλικό που αποτύπωνε την συμμετοχή των Αγιορειτών μοναχών στον Μακεδονικό Αγώνα.

Η εκδήλωση έκλεισε με αφήγηση σύντομων κειμένων από σχετικό αρχειακό υλικό που απέδωσε ο ηθοποιός του ΚΘΒΕ κ. Μιχαήλ Συριόπουλος.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ:Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

---

Οι άγιοι Απόστολοι κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, διότι αυτοί υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι του Κυρίου και οι συνεχιστές του επί γης σωτηριώδους έργου Του. Αυτοί συνέπηξαν την Εκκλησία και την επεξέτειναν ως τα πέρατα του κόσμου και γι’ αυτό ομολογούμε στο «Σύμβολο της Πίστεως» πίστη σε «Αποστολική Εκκλησία». Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. 

O Απόστολος Ανδρέας ήταν, σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις, αδελφός του Σίμωνος Πέτρου, και αμφότεροι γιοι του Ιωνά, ή Ιωάννη και της Ιωάννας. Γεννήθηκε στη πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η οποία, όπως είναι γνωστό, κατοικούνταν κυρίως από εθνικούς ελληνιστές και οι Ιουδαίοι της περιοχής είχαν γίνει κοινωνοί της ελληνικής παιδείας και κουλτούρας.

Το ελληνικό όνομα του Ανδρέα (που σημαίνει ανδρείος, γενναίος), όπως και άλλων μαθητών (Φιλίππου), μαρτυρεί αυτή την αλήθεια. 

Πιθανότατα ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία από τον Πέτρο. Συγκατοικούσε με αυτόν στην Καπερναούμ και συνεργαζόταν ως αλιέας στην λίμνη της Γενησαρέτ ή Τιβεριάδας (Ματθ.4,18.Μαρκ.1,29). Τον διέκρινε βαθιά πίστη στο Θεό και γι’ αυτό πρωτύτερα είχε χρηματίσει μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού.

Εκεί κοντά στον Τίμιο Πρόδρομο απέκτησε σπάνια ευσέβεια και το σπουδαιότερο έμαθε για τον ερχόμενο Μεσσία. Φαίνεται ότι ήταν παρών όταν ο Ιωάννης έδειξε με το δάκτυλό του τον Κύριο και είπε: «ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου» (Ιωάν.1,30).

Αυτή η φανέρωση του Μεσσία έκαμε προφανώς τον ευσεβή ψαρά να ακολουθήσει πρώτος τον Κύριο, χωρίς κανέναν δισταγμό και γι’ αυτό ονομάστηκε «Πρωτόκλητος» (Ιωάν.1,35-41).

Άφησαν, μαζί με τον αδελφό του Πέτρο, τα ακριβά πλεούμενά τους, τα δίχτυα και τα σύνεργα της αλιείας τους και προσκολλήθηκαν στο Χριστό ως αφοσιωμένοι μαθητές Του. 

Το όνομα του Ανδρέα αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη πάντοτε μαζί με αυτό του Φιλίππου, ο οποίος καταγόταν, όπως και εκείνος, από την Βηθσαϊδά.

Μαζί με αυτόν είχε εκφράσει τη δυσπιστία του για τον χορτασμό των πεντακισχιλίων ανθρώπων με τους πέντε κρίθινους άρτους και τους δύο ιχθείς (Ιωάν.6,6-9).

Αναφέρεται επίσης και στην περίπτωση της παρακλήσεως των Ελλήνων να ιδούν τον Κύριο (Ιωάν.12,20-22).

Για τελευταία φορά αναφέρεται το όνομα του Ανδρέα στην Καινή Διαθήκη, όταν ανέβηκε μαζί με τους άλλους Αποστόλους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει συν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού» (Πραξ.1,13-14), όπου και έλαβε μαζί με τους άλλους τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.2,4).

Μετά την Πεντηκοστή έλαχε σ’ αυτόν να αποσταλεί για ευαγγελισμό στην Έφεσο, όπου μαζί με τον Απόστολο Ιωάννη κήρυξαν μαζί και εδραίωσαν την Εκκλησία της μεγάλης αυτής πόλεως. Μετά έκαμε ιεραποστολική περιοδεία στον Εύξεινο Πόντο, όπου με κέντρο τη Σινώπη κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή, μεταστρέφοντας πλήθος Ιουδαίων και ειδωλολατρών στη νέα πίστη.

Κατόπιν πήγε με τον απόστολο Ματθία στην Σαμψούντα, στην Ιβηρία και στην Παρθία, όπου ίδρυσαν Εκκλησίες.

Το 34 μ. Χ. τον βρίσκουμε Ιερουσαλήμ να εορτάζει το Πάσχα με τους άλλους αποστόλους.

Μετά ανάλαβε νέα ιεραποστολική περιοδεία στην Αντιόχεια, Έφεσο, Λαοδικεία, Φρυγία, Νίκαια.

Μετά περιόδευσε στον Πόντο. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο, μετέβηκε και κήρυξε στη Σκυθία και κατά τον άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό πέρασε στο Βυζάντιο, όπου ίδρυσε και εκεί Εκκλησία, γι’ αυτό θεωρείται ως ο ιδρυτής της Αποστολικής Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Από εκεί ήρθε στην Ελλάδα και κήρυξε κατ’ αρχάς στην Ηράκλεια της Θράκης.

Ύστερα στη Μακεδονία, κατέβηκε στην Πελοπόννησο, με κατάληξη στην Πάτρα, την οποία έκαμε κέντρο του ιεραποστολικού έργου του.

Από εκεί εξορμούσε σε όλη τη δυτική Ελλάδα, όπου μετέστρεφε πλήθος Ιουδαίων και ειδωλολατρών, επιβεβαιώνοντας την αλήθεια του κηρύγματός του με πολλά θαύματα.

Στην Πάτρα ήταν ρωμαίος διοικητής ο ανθύπατος Λεσβίος, ο οποίος ήταν ανεκτικός στη δράση του Ανδρέα. Όχι όμως ο διάδοχός του Αιγεάτης, ο οποίος ήταν φανατικός ειδωλολάτρης.

Το έναυσμα του διωγμού του έδωσε η μεταστροφή της συζύγου του Αιγεάτη, Μαξιμίλλα, η οποία πίστεψε στο Χριστό ύστερα από θαυματουργική θεραπεία της από ανίατη αρρώστια.

Οι σκοταδιστές ειδωλολάτρες ιερείς διέβαλαν τον άγιο Ανδρέα στον Αιγεάτη, ως επικίνδυνο, διότι ερήμωναν τα «ιερά» τους.

Εκείνος έγειρε τότε μεγάλο διωγμό στην Αχαΐα, όπου συνέλαβε πρώτον τον άγιο Ανδρέα, τον οποίο καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο, σε σταυρό σχήματος Χ., με το κεφάλι προς τα κάτω, επί εποχής Νέρωνα (54-68 μ. Χ.).

Γι’ αυτό και ο τύπος αυτός του σταυρού καλείται «Σταυρός του Αγίου Ανδρέου».

Το τίμιο λείψανό του το έθαψε με τιμές ο πρώτος επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής με τιμές.

Τον 4ο αιώνα μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, μαζί με τα τίμια λείψανα των άλλων Αποστόλων, από όπου το άρπαξαν οι αντίχριστοι σταυροφόροι το 1204 και το μετέφεραν στη Δύση.

Το 1964 επέστρεψαν οι παπικοί την Τιμία Κάρα του στην Αποστολική Εκκλησία των Πατρών, η οποία βρίσκεται στον μεγαλοπρεπή ναό που έχτισαν οι Χριστιανοί της αχαϊκής πρωτεύουσας.

Στο ναό αυτό φυλάσσεται και τεμάχιο από το σταυρό που μαρτύρησε ο άγιος Ανδρέας.

Επίσης έξω από τον ναό σώζεται αρχαιότατο πηγάδι, όπου υπήρχε λειτουργούσε σκοταδιστικό μαντείο της «θεάς» Δήμητρας και όπου διαδραματίζονταν σκηνές απίστευτης δεισιδαιμονίας και οικονομικής εκμετάλλευσης των άτυχων οπαδών της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας.

Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση κήρυττε ο άγιος Ανδρέας, καταδεικνύοντας τις απάτες των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων και τον πρωτογονισμό της αρχαίας θρησκείας. Εκεί συνελήφθη και σταυρώθηκε. 

Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, κυρίως στην πόλη των Πατρών και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως ιδρυτής, όπως προαναφέραμε, και της Εκκλησίας του Βυζαντίου.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑ...

Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια.

Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου.

Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει.

Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.

Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα της εκδικήσεως η της τιμωρίας, αλλά της διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα.

Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια...

Γι' αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος τής ψυχής!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Καί σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Tράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Xριστός, ο Bασιλιάς των όλων.

Όταν δείς τον ιερέα να σού προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Xριστού.

Aυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Tου την τράπεζα του Mυστικού Δείπνου, Aυτός και τώρα διακοσμεί την Tράπεζα της θείας Λειτουργίας.
Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιός πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Mυστήριο, ποιός με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες.

Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιό ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιάν αρετή κατόρθωσες, ποιάν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος.

Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Mυστήρια. Καί όταν καθαριστείς απ’ όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.

Nα προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Xωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Mυστηρίων.

Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Καί σού περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη;

Nομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Mα κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς...

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015-ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

Πόσο δύσκολα θὰ μποῦν

στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ

αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα!

Εὐκολότερο εἶναι νὰ περάσει καμήλα

μέσα ἀπὸ βελονότρυπα,

παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος

στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

(Λουκ. ιη´ 18-27)  

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». ῾Ο δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ᾿Ακούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ῎Ετι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ῾Ο δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ᾿Ιδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ῾Ο δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, κάποιος ἄρχοντας πλησίασε τὸν ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «᾿Αγαθὲ Διδάσκαλε, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ ἀπάντησε· «Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς “ἀγαθό”; Κανένας δὲν εἶναι ἀγαθός, παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός. Ξέρεις τὶς ἐντολές· μὴ μοιχεύσεις, μὴ σκοτώσεις, μὴν κλέψεις, μὴν ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου». Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· «῞Ολα αὐτὰ τὰ τηρῶ ἀπὸ τὰ νιάτα μου». ῞Οταν τ’ ἄκουσε ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε· «῞Ενα ἀκόμη σοῦ λείπει· πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, κι ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυρὸ κοντὰ στὸν Θεό· κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις». Μόλις ἐκεῖνος τ’ ἄκουσε αὐτά, πολὺ στενοχωρήθηκε, γιατὶ ἦταν πάμπλουτος. ῞Οταν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν εἶδε τόσο στενοχωρημένον, εἶπε· «Πόσο δύσκολα θὰ μποῦν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα! Εὐκολότερο εἶναι νὰ περάσει καμήλα μέσα ἀπὸ βελονότρυπα, παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». ῞Οσοι τὸν ἄκουσαν εἶπαν· «Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· «Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι δυνατά».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ-ΚΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Νὰ χρησιμοποιεῖτε

σωστὰ τὸν χρόνο σας,

γιατὶ ζοῦμε

σὲ πονηροὺς

καιρούς.

(᾿Εφεσ. ε´ 8-19)

Αδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· – ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· – δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῇ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. Διὸ λέγει· ῎Εγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, νὰ ζεῖτε σὰν ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὸ φῶς. Γιατὶ ἡ ζωὴ ἐκείνων ποὺ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα διακρίνεται γιὰ τὴν ἀγαθότητα, τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια. Νὰ ἐξετάζετε τὶ ἀρέσει στὸν Κύριο. Καὶ νὰ μὴ συμμετέχετε στὰ σκοτεινὰ κι ἀνώφελα ἔργα τῶν ἄλλων, ἀλλὰ νὰ τὰ ξεσκεπάζετε. Γι’ αὐτὰ ποὺ κάνουν ἐκεῖνοι στὰ κρυφά, εἶναι ντροπὴ ἀκόμα καὶ νὰ μιλᾶμε. ῞Οταν ὅμως ὅλα αὐτὰ ἔρχονται στὸ φῶς, ἀποκαλύπτεται ἡ ἀληθινή τους φύση. Γιατὶ ὅ,τι φανερώνεται γίνεται κι αὐτὸ φῶς. Γι’ αὐτὸ λέει ἕνας ὕμνος· «Ξύπνα ἐσὺ ποὺ κοιμᾶσαι, ἀναστήσου ἀπὸ τοὺς νεκρούς, καὶ θὰ σὲ φωτίσει ὁ Χριστός».   Προσέχετε, λοιπόν, καλά, πῶς ζεῖτε· μὴ ζεῖτε ὡς ἀσύνετοι ἀλλὰ ὡς συνετοί. Νὰ χρησιμοποιεῖτε σωστὰ τὸν χρόνο σας, γιατὶ ζοῦμε σὲ πονηροὺς καιρούς. Γι’ αὐτὸ μὴν εἶστε ἄφρονες, ἀλλὰ ν’ ἀντιλαμβάνεστε τὶ θέλει ὁ Κύριος ἀπὸ σᾶς. Νὰ μὴ μεθᾶτε μὲ κρασί, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀσωτεία, ἀλλὰ νὰ γεμίζετε μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Νὰ τραγουδᾶτε στὶς συνάξεις σας ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ πνευματικὲς ὠδές· νὰ ψάλλετε μὲ τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους οφείλουν σε κάποια δοκιμασία.

Η θλίψη είναι κακό πράγμα. Αλλά πίσω απ’ αυτό, πίσω από τον πόνο, πίσω από την θλίψη, πίσω από την δοκιμασία, κρύβεται η ευλογία του Θεού, κρύβεται η αναγέννησης, η ανάπλασις του ανθρώπου, της οικογενείας. Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε κάποιαδοκιμασία.

Νομίζουν ότι πηγαίνουν όλα ωραία∙ τους παίρνει ο Θεός το παιδί∙ κλάμματα κακό, κ.λ.π. Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του θεού και ειρηνεύουν οι άνθρωποι∙ και πλησιάζουν την εκκλησία, πλησιάζουν την εξομολόγηση, πλησιάζουν τον ιερέα. Χάριν του παιδιού πάνε στην εκκλησία ο πόνος τους κάνει ν’ αναζητήσουν, να προσευχηθούν υπέρ αναπαύσεως, να κάνουν τις λειτουργίες.

Ο πόνος απαλύνει την καρδιά και την κάνει δεκτική των λόγων του θεού, ενώ πρώτα ήταν σκληρή, δε δεχόταν. π.χ, ένας άνθρωπος στο σφρίγος της νεότητος∙ εγώ είμαι σκέφτεται και κανένας άλλος δεν είναι. Να πτυχία, να και οι δόξες, να κι η υγεία, να κι οι ομορφιές, να κι όλα. Όταν όμως τον ξαπλώσει στο κρεβάτι μία ασθένεια τότε αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Μπορεί να πεθάνω.

Τι το όφελος όλα αυτά, κι αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. Έρχεται φερ’ ειπείν ένας άνθρωπος, τον πλησιάζει, διάβασε και αυτό το βιβλίο να δεις τι λέει. Ακούει και ένα λόγο του Θεού και τότε τον ακούει τον λόγου του Θεού. Κι άμα του δώσεις και βιβλίο, ο πόνος ήδη του έχει κάνει την καρδιά του, έτσι κατάλληλη κι ανοίγει και το βιβλίο και το Ευαγγέλιο και το διαβάζει και από εκεί αρχίζει η ανάπλασις του ανθρώπου. Και όταν γίνει καλά, αμέσως πλέον σηκώνεται και ζει προσεκτικά τη ζωή του και δεν ζει όπως πρώτα με την υπηρηφάνεια και τη φαντασία που είχε.

Η ασθένεια και η θλίψη είναι το κατ’ εξοχήν φάρμακο της πρόνοιας του Θεού για να τον φέρει τον άνθρωπο κοντά Του και να αυξήσει την αρετή του.

Ο Ιώβ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος πάνω στη γη, αλλά ο Θεός ήθελε να τον κάνει ακόμα καλύτερο. Και από τότε που δοκιμάστηκε, από τότε και δοξάστηκε. Ήταν καλός άνθρωπος και ευσεβής κ.λ.π. αλλά χωρίς δοκιμασία δεν ήταν ονομαστός ο Ιώβ. Αφ’ ης στιγμής όμως δοκιμάστηκε και πολέμησε και αγωνίστηκε και στεφανώθηκε και πλούτισε, από κει και ύστερα άρχισε η δόξα του, και απλώθηκε μέχρι σήμερα. Το παράδειγμα του, είναι φωτεινότατο και ενισχύει κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται. Αν αυτός δοκιμάστηκε που ήταν ένας άγιος, πολύ περισσότερο εμείς που είμαστε αμαρτωλοί. Και το αποτέλεσμα ήταν να τον κάμει άγιον και να του δώσει πάλι χρόνια ζωής και να τον ευλογήσει διπλά και τριπλά απ’ ότι έχασε, και έτσι να γίνει ένα φωτεινό παράδειγμα ανά τους αιώνες για κάθε πονεμένο άνθρωπο∙ να προσαρμόζεται και ν’ ακουμπάει σ’ αυτό το παράδειγμα και να ξεκουράζεται και αυτός και να λέει: Ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα του Κυρίου ευλογημένο. Σκύβει το κεφάλι και λέει: ο Θεός έδωσε, ο Θεός πήρε. Και το παιδί ακόμα να μου πάρει, ο θεός δεν μου το δώσε; Το πήρε. Που είναι το παιδί μου; Στον ουρανό; Εκεί τι γίνεται; Αναπαύεται εκεί…

Σε κάθε δοκιμασία πίσω κρύβεται το θέλημα του Θεού και η ωφέλεια την οποία φυσικά ίσως εκείνο τον καιρό να μην μπορεί να την δει, αλλά με τον χρόνο θα την γνωρίζει την ωφέλεια. Έχουμε τέτοια παραδείγματα πάρα πολλά.

Όπως και με τους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία. Αυτοί ήταν αντρόγυνο∙ και ήταν χρυσοχόος ο Ανδρόνικος με πολύ πλούτο κ.λ.π. Το ένα μέρος του κέρδους έτρεφε την οικογένειά του. Το ένας μέρος του κέρδους το έδινε στους φτωχούς και το ένα μέρος του άλλου κέρδους το ένα τρίτο το έδινε άτοκα στους ανθρώπους που δεν είχανε χρήματα. Είχαν δύο χαριτωμένα κοριτσάκια. Και μια μέρα από μία αρρώστια πέθαναν και τα δύο. Πηγαίνουν και τα θάβουν και οι δύο. Η Αθανασία η καημένη πάνω στον τάφο έκλαιγε έκλαιγε, έκλαιγε. Ε ο Ανδρόνικος έκλαιγε και αυτός. Είδε και απόειδε, τράβηξε για το σπίτι. Έμεινε η καημένη η Αθανασία και έκλαιγε πάνω στον τάφο: «Τα παιδιά μου» και «τα παιδιά μου», και κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος και να κλείσει το νεκροταφείο. Για μια στιγμή επάνω στη θλίψη της και στη στεναχώρια της, βλέπει και έρχεται ένα μοναχός και της λέει:

«Κυρά μου γιατί κλαις;»
«Πως να μην κλαίω πάτερ;» (Αυτή νόμιζε πως ήταν ο παπάς του νεκροταφείου). «Έθαψα τα παιδιά μου, τους δυό αγγέλους μου, τους έβαλα μέσα στον τάφο και έμεινα εγώ και ο άντρας μου εντελώς μόνοι. Δεν έχουμε δροσιά καθόλου».

Της λέει: «Τα παιδιά σου είναι στον παράδεισο με τους αγγέλους. Είναι στην ευτυχία και στη χαρά του Θεού και συ κλαις παιδί μου; Κρίμα είσαι και χριστιανή».
«Ώστε ζουν τα παιδιά μου; Είναι άγγελοι;»
«Βεβαίως είναι άγγελοι τα παιδιά σου».
Ήτανε ο Άγιος της εκκλησίας εκεί. Τελικά έγιναν μοναχοί ο Ανδρόνικος και η Αθανασία και αγίασαν….

Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι. Μονής Φιλοθέου

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

Ό Αγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ηταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Ά­γιου Πνεύματος.
Aπό την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ηταν αγνός, αγνότατος.
Δεν άφησε επίσης να τον κυρίευσει κανένα γη­ινό πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρε­τής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτεινής ευτυχίας.
H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργεια του ή­ταν να πούλησει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία, γεμάτος ανακούφηση και χαρά, είπε:
«Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατού­σε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώ­ματος. Πέταξα από πάνω μου τήν φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιά­κριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμέ­νος, λοιπόν, ο Αγιος από τα φθαρτά, άλλα και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιωτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερον κάμνει τον άνθρωπο η διδα­σκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλο­σόφων! Αυτό το βλέπωμε, εάν συγκρίνωμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραν­νος. Τον δουλεύει ό άνθρωπος σαν αφεντικό του. Εί­ναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι´αυτό και αυτός πήρε τα χρήματα του, ανέβηκε σ´ έναν πα­ραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στη θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: «Κράτης Κράτη τα ελεύθεροι». Εγώ δηλ. ό Κράτης με το να πετά­ξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτόν μου.
Κι' o Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρή­ματα του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωι­σμό του. Πέταξε τα χρήματα του για να του πούνε ένα «μπράβο». Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα απο­χωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωϊσμόν. Αγωνίζονται να ελευθε­ρωθούν από το τυραννικόν πάθος του εγωισμού, διότι και η φιλοπλουτία είναι παιδί του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη και τον εγωϊσμόν αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρό­νως και τη Θεία Χάρη βοηθόν.
Ο Κράτης ένας ήταν αν που το έκαμε αυτό οδη­γούμενος από τη φιλοσοφία, οι Χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κά­θε γενιά πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγ­κόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ενα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Ολα τα πλήθη των μοναστών «αποθέτουν πάντα όγκον» όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την Βασιλείαν του Θεού. Δίνουν τα γη­ινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίνουν τα ρέοντα και παίρνουν τα μόνιμα και παντοτεινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν στην Βασιλείαν του Θεού. Εχουν υπ´όψει τους το « ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού », που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφίαν των ανθρώπων.
Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματα του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικό στάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός τον γηινό θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μονα­στήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμμιά γηινή σκέψη, καμμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν ε­πιδιώκει, παρά μονάχα ό,τι είναι αρεστό στο άγιο θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πως να αρέσει στον Κύριο, πως να τελειοποίησει την ψυχή του, πως να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμμιά δική του θέληση, που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στην ζωή του. Η αυστηρή ασκητική του ζωή είναι απερίγρα­πτη. Η αγιότης του αρχίζει να αστράφτη. Η ταπει­νοφροσύνη του λαμποκοπάει. Η αγνότης του θαμ­πώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευ­χή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό. Οι αγρυ­πνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να επιτύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους τους πέτυχε. Και στις τρεις αυτές αρετές πήρε, σαν να πούμε, άριστα ο Αγιος Στυλιανός. Την ακτημοσύνην του την είδαμε. Δεν κράτη­σε για τον εαυτό του από την περιουσία του τίπο­τε απολύτως. Ούτε φρόντισε ν' απόκτησει ποτέ στη ζωή του κάτι τι και αυτός. Εζησε με φτώχεια και τελεία ακτημοσύνη.
Την αγνότητα του επίσης και την ηθικότητα του την κράτησε πολύ ψηλά. Κρατούσε την ψυχή του καθαρή «άπό παντός μολυσμου σάρκας και πνεύματος». Αγωνιζότανε στις επιθέσεις του ε­χθρού να μη τον αγγίξει η βρωμερή αμαρτία. Στο μυαλό του στριφογύριζαν πάντα τα λόγια τού Κυρίου μας που είπε:«Μακάριοι οί κα­θαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Ευτυχισμένοι δηλαδή και καλότυχοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά τους από τη βρώμα της ανηθικότητος διότι αυ­τοί θ' αξιωθούν να δούνε το Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υπακοή του στο Γέροντα του και τους άλ­λους ήταν παραδειγματική. Αγωνίστηκε σκληρά νά κόψει «το δικό του θέλημα», που στηρίζεται στον εγωισμό. Είναι πολύ δύσκολο νά κόψη κανείς το θέλημα του. Αυτό το ξέρουν όσοι αγωνίζονται τον πνευματικόν αγώνα. Ο Αγιος Στυλιανός πολέμησε στο Μοναστήρι εκείνο σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον κάθενα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος.
Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα.
Ετσι ο Αγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής.
Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Ολοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως.
Άλλα η αυστηρότης εκείνη του ασκητικού βίου δεν του ειναι αρκετή, θέλει να πλησίασει περισσότε­ρο στην τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση τον αυστηρότατο ασκητισμό: τον αναχωριτισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς μονα­χούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται ο Αγιος μακρυά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκει στην έρημο κατασκηνώνει σ' ένα σπήλαιο.
Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιας τελειότητος. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζεί ενωμένος με τον Θεό! Τίποτε δεν διασπά την θεϊκή του γαλήνη.
Ο­λα όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλουν στον μακρυνό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού. Μελέτα τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμώνει πιο πολύ ή πίστη του. Νοιώθει καλά εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος « Τά γάρ αόρατα του Θεό ο τοΐς ποιήμασι νοούμενα κ α θ ο­ρά τ α ι ή τε άΐδιος αύτου δ ύ ν αμις καΐ θειότης».
Ο σημερινός άνθρωπος, δεν έχει την ευκαιρία να βλέπει τα έργα το Θεό, που τον βοηθούν στο να πιστεύει στο Θεό. Ζεί χωμένος μέσα στις τερά­στιες πόλεις, μέσα στις πελώριες πολυκατοικίες ή στο θόρυβο των εργοστασίων. Απομακρύνθηκε έ­τσι από τη φύση, απομακρύνθηκε από τα δημιουρ­γήματα του. Βλέπει περιωρισμένα τα δικά του δη­μιουργήματα μόνον. Γι´αυτό απομακρύνεται από τον Θεό και λιγοστεύει η πίστη του συνεχώς.
Οι αστρονόμοι, οι οποίοι παρατηρούν συνεχώς τα ουράνια σώματα, τα πολυάριθμα άστρα, τα έρ­γα του Θεό, είναι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι. Ο μεγάλος αστρονόμος Κέπλερ, όταν άκουε το όνο­μα του Θεού, σηκωνόταν όρθιος και έβγαζε το καπέλλο του.
Και ο ερημίτης Στυλιανός εκεί στην ησυχία της έρημου είχε τον καιρόν να παρατηρεί τα δημι­ουργήματα του Θεού και να φιλοσοφεί επάνω σ' αυτά. Εβλεπε τον Δημιουργόν σε όλα, διότι εσκέπτετο, ότι ήταν αδύνατον να γίνει μόνος του αυτός ο τρισμέγιστος κόσμος, τόσον ωραίος, σκόπιμος και αρμονικός. Εβλεπε τον Θεόν στα απειροπληθή άστρα του ουρανού, που στροβιλίζονται στο αχανές διάστημα με τόση ταχύτητα, άλλα και ακρίβειαν.
Εβλεπε τον Θεό στον γίγαντα της ημέρας τον ήλιο ο οποίος με το να κρατεί κανονική απόστασιν από την γή, δίδει με την θερμότητα του ζωή στους ανθρώπους, τα ζώα και σ' όλην την γύ­ρω φύση. Εβλεπε τον Θεό στο νεράκι που κελλάριζε στις βρυσούλες του βουνού και τον δρόσιζε. Σκεφτόταν ότι το νερό αυτό ήταν κάτω στις θάλασσες και τους ωκεανούς και όμως η πανσοφία και παντοδυ­ναμία του Θεού το ανεβάζει στο βουνό. Το εξατμί­ζει, το κάνει αραιότατο και ανάλαφρο σύννεφο. Το μεταφέρει με τον αέρα στα βουνά, το κάνει ψηλή βροχούλα, το ραντίζει σε όλο τό πρόσωπο της γης και την ποτίζει. Το εναποθηκεύει στα σπλάχνα των ορέων σε τεράστιες αποθήκες και το δίδει λίγο - λί­γο στις βρυσούλες, που τρέχουν συνεχώς! Εβλεπε τον Θεό στα αναρίθμητα ζώα τα μι­κρά και τα μεγάλα, που δημιούργησε ο Θεός «κατά γένος και κατά είδος». Κοίταζε την ποικιλίαν των δένδρων και των φυτών και σκεφτόταν, αν δεν τα έφτιαχνε αυτά ο Θεός, θα ήταν αδύνατον η ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Διότι όλα αυ­τά τρέφονται από το φυτικόν βασίλειον.
Τα έβλεπε όλα αυτά και αναφωνούσε με τον Δαυίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δό ξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα». Ξεσπού­σε κατόπιν σε δοξολογία, λέγοντας: «Ώ ς έμεγαλύνθη τά έργα σου, Κύριε! Πάντα έν σοφία έποίησας. Επληρώθη ή γη της κτίσεως Σου»!
Δύο βιβλία διάβαζε συνεχώς στην έρημο: το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίον της Αγίας Γραφής. Η καρδιά του, η διάνοια του, η ψυχή του, όλη ή ύπαρξης του είναι ολόθερμα δοσμένη στον Θεό. Θείο και ιερό ρίγος διαπερνά την ασκητική σάρκα του, καθώς η ψυχή του εμβαθύνει στο κάλ­λος της θείας Δημιουργίας. Το άγιο πάθος της αγάπης του οσίου Στυλια­νού προς το πανάγιο Ονομα του Θεού τον συγκλο­νίζει. Ολη η δύναμη του είναι συγκεντρωμένη στη θεία αυτή αγάπη. Εγκαταλείπει έτσι ό Αγιος το σαρκικό εγώ του. Παύει να φροντίζη για την τροφή του. Γίνεται όλος ακμή πνεύματος και ψυχής. Μπορεί να πει και αυτός «ζω δέ ούκέτι έγώ, ή δέ έν έμοί Χριστός». Τρεφόταν με χόρτα της ερήμου. Και όταν δεν υπήρχαν αυτά, ο Θεός δεν τον άφηνε. Ο Θεός, που θαυματουργεί δια τους Αγίους και μέσω των Αγίων, δεν άφηνε τον σεβάσμιο όσιο να εξαντληθεί από την πείνα. Τον κράτησε στην ζωή στέλνοντας του τροφές με τους αγγέλους, όπως έστελνε και στους άλλους Αγίους, στον Προφήτη Ηλία, τον Αγίο Μάρκο τον Αθηναίο τον φιλόσοφο και λοιπούς.
Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του άναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο έπι δεκαετίας ολό­κληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του. Πάλεψε να ξεριζώσει τα πάθη του, να από­κτησει τις αρετές και να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Αγιοι, ότι Εγώ Αγιος ειμί».
Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Αγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπάει με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Ηθελε η έμψυχος εκείνη στήλη της εγκράτει­ας, ο φωτεινός λύχνος της ερήμου, να λάμψει σ' όλα τα πέρατα της γης. Ηθελε ο Θεός να φανούν οι ποικίλες αρετές του. Ο λύχνος όμως πρέπει να βρίσκεται ψηλά, για να φέγγει σ' όλους και όχι να κρύβεται και να χά­νεται η λάμψη του. Ετσι και εκείνοι, που φεγγο­βολούν με τις αρετές τους, τους φανερώνει ο Θεός για να γίνονται φως στο δρόμο της ζωής των άλ­λων. Ετσι και ο Αγιος Στυλιανός, άφου με τους σκληρούς ασκητικούς αγώνας του στολίστηκε με τις αρετές και ήταν σαν λαμπάδα, με το γλυκό και ζεστό φως, άφου έφθασε σε ύψη δισθεώρητα αρε­τής, μπορούσε να χύσει στο λαό το ιλαρό φως της αγιότητος του, προς δόξαν Θεού και σωτηρίαν αν­θρώπων. Ο δίκαιος Θεός θα έδειχνε ακόμη στον κόσμο πως αντιδοξάζει εκείνους, που λατρεύουν το όνο­μα Του και Τον δοξάζουν.
Διαδόθηκε, λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλια­νού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ' ευλάβεια προς τον Αγιον για να θαυ­μάσουν την αγιότητα του και ν' αποκομίσουν ψυχι­κά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Πολλοί ήταν εκείνοι που γοητευμένοι από την ασκητικότητα του, εγκατέ­λειπαν τον κακό εαυτό τους και μετανοούσαν και αναγεννιόνταν ψυχικά. Συγκινητικές ήταν οι εκδηλώσεις των Χριστια­νών που τον επισκέπτονταν στην έρημο, εκεί στο ασκητήριο του. Ηξερε να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Κοντά του έτρεχαν και άλλοι ασκητές για να ενι­σχυθούν με τα λόγια του και την λάμψη του στο σκληρό ασκητικό βίο. Εγνώριζεν ο Αγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παι­διών. Του έκαναν εντύπωση τα λόγια του Κυρίου: «Έαν μή στραφήτε καί γένησθε ώς τα παιδία ού μή είσέλθητε είς τήν Βασιλείαν τών Ουρα­νών». «Τών γαρ τοιούτων εστίν, ή Βασιλεία του θεού», τών μικρών παιδιών δηλαδή που είναι αθώα. Ηξερε, ότι τα παι­διά έχουν αγγελικές ψυχές. Το κτυπάει ο πατέρας του και πάλι πηγαίνει σ' αυτόν. Τον κτυπάει ο φί­λος του και δεν του κρατάει κακία, αλλά σε λίγο πάλιν παίζουν μαζί. Ενώ οι μεγάλοι το κρατούν σαν κα­μήλα μέσα τους. Γι´αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά. Και στην αγία του εκείνη επιθυμία ο Παντο­γνώστης Θεός του έδωσε την Χάρη Του, να μπορεί να κάνει θαύματα.
Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενεί παιδιά. Μητέρες από κον­τινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο καί πίστη, κοντά στον Αγιο για να ζητήσουν την θεραπείαν των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ' έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκη­τική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλού­σαν να γιατρέψει τά παιδιά τους. Ο Αγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ' άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυ­χη προσευχή του και ο Αγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους.
Πα­θήσεις διαφόρων ειδών εξαφανίζονταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπο­ρούσε ν' αντισταθεί. Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβα­σμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεόν. Δοξολογούσε κι' εκείνος ακατάπαυστα το Α­γιο Ονομα Του και τον ευχαριστούσε για τα θαύ­ματα αυτά, που τον αξίωνε να κάνει. Επειτα γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια που είχαν λυτρωθεί από την αρρω­στιά. Ενα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό άνθιζε στο πρόσωπο του σεβασμίου ασκητού. Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ' όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Αγιο Στυλιανό για να τον παρακάλεσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του.
Ετσι δόξαζε ο Αγιος Θεός το όνομα του ο­σίου Στυλιανού που αφιέρωσε την ζωή του για την δό­ξα του Θεού. 'Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπεί­ας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπει­νού Αγίου Στυλιανού. Ο Αγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσ­ευχή του. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.
Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντες σαν τάμα την εικόνα του, α­πέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
Εν' τώ μεταξύ άπ' όλα τα μοναστήρια πήγαι­ναν στον γέροντα ασκητή για να ευφρανθούν κον­τά του, το άρωμα της αγιότητας του. Μοναχοί και ασκητές ζητούσαν από τον Αγιο δάσκαλο συμβουλές, για το πως πρέπει να αντιμε­τωπίζουν τους πειρασμούς και πως να επιβάλλουν την γαλήνη στα κοινόβια τους. Ολοι τον έβλεπαν σαν πρότυπο αγίας ασκητι­κής ζωής. Η προσωπικότητα του ήταν γεμάτη τα­πεινοφροσύνη και άστραφτε από ουράνιο κάλλος.
Και εκείνος ακούραστος με αγγελική γαλήνη τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε, τους γέμιζε την καρδιά, τους στερέωνε στην πίστη, τους διέλυε τις αμφιβολίες. Ειρήνευε με τις συμβουλές του από μακρυά όσα μοναστήρια είχαν εσωτερικές διχόνοιες. Ετσι έζησε κι έτσι δόξασε τό όνομα του Θεού και δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Αγιος Στυλιανός. Οταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγίαν του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύ­χρονους κόπους, τις στερήσεις και την σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Κοιμήθηκε, λοιπόν, ο Αγιος πλήρης ημερών και αρετών.
Που τον έθαψαν, δεν γνωρίζουμε, ούτε διεσώθηκαν άλλα στοιχεία από την κουρασμένη και αγιασμένη ζωή του. Εμεινε όμως το όνομα του. Τον σέβεται και τον τιμά όλη η Ορθόδοξη Χριστιανωσύνη. Τον επικαλούνται στις ανάγκες τους και προπάντος για τα άρρωστα παιδιά τους. Κτίζουν στο όνομα του μεγαλοπρεπείς Ναούς. Στην Αθήνα υπάρχουν τουλάχιστον δύο Ναοί του Αγίου Στυλιανού στον Γκύζη και στον Καρρέα. Τα θαύματα του Αγίου συνεχίζονται και μετά την κοίμηση του. Και σήμερα ο Αγιος Στυλιανός εξακολουθεί να είναι προστάτης των παιδιών. Λένε μάλιστα, ότι από την λέξη "στυλώνει" που σημαίνει "στηρίζει τη υγεία των παιδιών".
Ο Αγιος εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει, ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του Αγίου Στυλιανού εορτάζεται στις 26. Νοεμβρίου.

TABLETS KAI SMARTPHONES ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

 

 Όπως φάνηκε, οι μαθητές πλέον προβαίνουν σε εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας φορητών συσκευών και φαίνεται πως επιδίδονται σε λιγότερη άσκηση των δεξιοτήτων που σχετίζονται με τον «κλασικό» ψηφιακό αλφαβητισμό (ICT… Η αυξανόμενη χρήση φορητών συσκευών από παιδιά μπορεί να είναι σε βάρος της απόκτησης σημαντικών τεχνολογικών δεξιοτήτων από πλευράς τους, σύμφωνα με νέα μελέτη.
 Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του BBC, σε αναφορά του National Assessment Programme (Αυστραλία) σημειώνεται ότι έχει παρατηρηθεί σημαντική μείωση στον «υπολογιστικό/ ψηφιακό αλφαβητισμό/ εγγραμματοσύνη» μεταξύ κάποιων μαθητών από το 2011.
 Όπως επισημαίνεται, τα παιδιά μαθαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα σε tablets και smartphones σε σχέση με τις βασικές τεχνολογικές δεξιότητες που απαιτούνται σε έναν χώρο εργασίας- ενώ παράλληλα συμπληρώνεται πως σημαντικές μεταβολές στα είδη των συσκευών που χρησιμοποιούνται θα μπορούσαν να ευθύνονται σε αυτές τις μεταβολές.
 Στο πλαίσιο της έρευνας εξετάστηκαν δύο γκρουπ παιδιών, μικρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας – συνολικά πάνω από 10.500 μαθητές. Διαπιστώθηκε πτώση του επιπέδου ψηφιακού αλφαβητισμού σε σχέση με το 2011, με χαμηλότερα επίπεδα αυτά των 16χρονων.
 Οι δεξιότητες στις οποίες εξετάστηκαν ήταν η χρήση blogs και μηχανών αναζήτησης, η δημιουργία προσκλήσεων μέσω λογισμικού γραφικών, η δημιουργία online registration forms, η χρήση κοινωνικών δικτύων για προώθηση events, η ρύθμιση ενός tablet και η εγκατάσταση εφαρμογών, η δημιουργία ενός animated video για την ασφάλεια του νερού και το ανέβασμα αρχείων.
 Όπως φάνηκε, οι μαθητές πλέον προβαίνουν σε εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας φορητών συσκευών και φαίνεται πως επιδίδονται σε λιγότερη άσκηση των δεξιοτήτων που σχετίζονται με τον «κλασικό» ψηφιακό αλφαβητισμό (ICT literacy).
 Η έρευνα υπογραμμίζει ότι τα tablets και τα smartphones κάνουν τα παιδιά πιο ικανά σε πολλά είδη online επικοινωνίας, σε βάρος άλλων δεξιοτήτων- ενώ τονίζει ότι δεν πρέπει να θεωρείται ότι η χρήση tablets και φορητών συσκευών κάνει τα παιδιά καλύτερα στη χρήση τεχνολογικών μέσων.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΝΑ.(BINTEO)

Η ΣΟΦΗ ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΣ

Του π. Γεώργιου Οικονόμου Δρ. Θεολογίας

---

Αικατερίνα, καί σοφή καί παρθένος.
Εκ δέ ξίφους, καί Μάρτυς, ώ καλά τρία!

Οι παραπάνω στίχοι από το Συναξάριον της Αγίας Αικατερίνης, όπως θα τους ακούσουμε σήμερα το πρωΐ στον όρθρο,  περιγράφουν με τρεις λέξεις πόσο όμορφα συνετέθησαν στο πρόσωπο της Αγίας η σοφία, η παρθενία και το μαρτύριο.

Είναι, μάλιστα, ιδιαίτερα ευλογημένη λειτουργική συγκυρία η σύμπτωση της εορτής με την Απόδοση μιας άλλης εξαιρετικά σπουδαίας Θεομητορικής εορτής, των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Γιατί είναι πραγματικά μεγάλη η σχέση ανάμεσα στην Θεόνυμφο Παρθένο και την πανεύφημον νύμφη του Χριστού Αικατερίνα.

Αυτό συμβαίνει, γιατί η αγάπη και η παρρησία της Παναγίας προς τον Υιό και Θεό της έγιναν η γέφυρα για τα εισόδια της Αικατερίνης στην αληθινή πίστη του Χριστού και την συνάντηση μαζί Του πρόσωπο προς Πρόσωπο.

Ας ενσκύψουμε, όμως, από την αρχή και ας μαθητεύσουμε με ταπείνωση στον βίο της Αγίας, προκειμένουμε να αποκομίσουμε σπουδαία πνευματική ωφέλεια και διδάγματα για την δική μας ζωή.

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια και έλαβε εγκύκλια μόρφωση.

Σπούδασε τους σοφούς της ελληνικής αρχαιότητας και πολλές επιστήμες και απέκτησε μεγάλη φήμη για την σοφία και την μόρφωσή της.

Σε συνδυασμό και με την φυσική ομορφιά, που της χάρισε ο Θεός, ήταν περιζήτητη νύφη και δεχόταν συχνά πιέσεις από την οικογένειά της, ακόμα και από την κρυπτοχριστιανή μητέρα της.

Η Αικατερίνη, όμως, αγαπούσε την παρθενία και απέφευγε να παντρευτεί.

Στα επίμονα προτρεπτικά προς τον γάμο λόγια απαντούσε˙ βρείτε ένα νέο να μου μοιάζει στα τέσσερα χαρίσματα που ομολογείτε ότι ξεπερνώ τις άλλες νέες και τότε δέχομαι να τον κάνω σύζυγό μου, γιατί δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερό μου.

Ερευνήστε, λοιπόν, αν υπάρχει κάποιος όμοιός μου στην ευγένεια, στον πλούτο, στη σοφία, και στην ωραιότητα. Αν του λείπει κάτι απ' αυτά δεν είναι άξιος για μένα.

Η μητέρα της είχε πνευματικό έναν άγιο άνθρωπο και μαζί με την Αικατερίνη πήγαν να τον συμβουλευθούν σχετικά με το ζήτημα του γάμου.

Ο ασκητής άκουσε με προσοχή τα φρόνιμα λόγια της και έλαβε αφορμή να της μιλήσει σχετικά με την χριστιανική πίστη.

Της είπε λοιπόν˙ γνωρίζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο, που σε υπερβαίνει ασύγκριτα σε όλα τα χαρίσματα.

Η ωραιότητά του νικά στη λάμψη τον ήλιο, η σοφία του κυβερνά όλα τα όντα, ο πλούτος του διαμοιράζεται σ' όλο τον κόσμο και δεν λιγοστεύει ποτέ, η ευγένειά του είναι ασύλληπτη και ακατανίκητη.

Η Αικατερίνη ρώτησε˙ ποιανού γιος είναι αυτός, για τον οποίο ομιλείς; Και απάντησε ο σοφός γέροντας ότι ο άνθρωπος αυτός δεν έχει επίγειο πατέρα αλλά γεννήθηκε θαυματουργικά από μία Παρθένο, την Υπεραγία Θεοτόκο.

Στην επιμονή της Αικατερίνης να γνωρίσει τον άνθρωπο αυτό ο ασκητής της έδωσε μια εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσης και την προέτρεψε να κάνει ολονυκτία αγρυπνία προσευχόμενη στην Παναγία να της δείξει τον Υιό της.

Η Αικατερίνη έκανε υπακοή και αξιώθηκε να δει σε όραμα την Παναγία με το θείο Βρέφος, τον Ιησού, αλλά Αυτός απέστρεφε το Πρόσωπό Του και δεν ήθελε να δει την Αικατερίνη.

Και, ενώ η Παναγία μεσίτευε και Τον παρακαλούσε να κοιτάξει την Αικατερίνη, ο Ιησούς απάντησε ότι δεν μπορεί να την δει, γιατί είναι άσχημη και σκοτεινή και αμαθής.

Η Παναγία, όμως, επέμενε μέχρι να εκφραστεί η θεία συγκατάβαση και αγάπη με τα λόγια του Χριστού˙ ας ξαναπάει στον γέροντα, να ακολουθήσει με ακρίβεια τις συμβουλές του και τότε θα με δει.

Πραγματικά, την επόμενη ημέρα έτρεξε και διηγήθηκε στον γέροντα το όραμα, που είδε, και αυτός, αφού ευχαρίστησε και δόξασε τον Θεό, την κατήχησε συστηματικά στην χριστιανική πίστη.

Το επόμενο βράδυ αξιώθηκε η Αικατερίνη να δει και πάλι την Παναγία με το θείο βρέφος, που κοιτούσε τώρα την Αικατερίνη με πολύ ιλαρότητα και αγάπη.

Και είπε˙ τώρα έγινε ένδοξη η άσχημη και σκοτεινή, η πτωχή και χωρίς γνώσι έγινε πλούσια και πάνσοφη, η καταφρονεμένη και άσημη έγινε ευγενής και ένδοξη.

Είναι στολισμένη με τέτοια χαρίσματα, ώστε επιθυμώ να τη μνηστευθώ για νύφη μου άφθορη.

Και της έδωσε δακτυλίδι λέγοντας˙ από σήμερα σε λαμβάνω ως νύφη μου αιώνια. Να φυλάξεις αυτή τη συμφωνία και να μην λάβεις άλλον νυμφίο στη γη.

Με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο έγινε η Αικατερίνη πανεύφημος νύμφη του Χριστού, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιό της.

Από την ώρα εκείνη ήταν τόσο έντονος ο θείος ζήλος και έρως, που άναψε στην καρδιά της Αικατερίνης, ώστε τίποτα ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν μπορούσε να την χωρίσει από τον ηγαπημένο της Νυμφίο.

Και, όταν οδηγήθηκε στον βασιλιά Μαξέντιο κατηγορούμενη ως χριστιανή, επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, ομολόγησε με θάρρος την πίστη της στον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό ελέγχοντας μάλιστα τον βασιλιά για την ασέβειά του.

Η θύραθεν σοφία της Αικατερίνης αλλά κυρίως η άνωθεν σοφία και θεία φώτιση εξέπληξε τον βασιλιά, τον οποίο αποστόμωνε σε κάθε ερώτηση της ανάκρισης.

Έτσι, προσκάλεσε εκατόν πενήντα ρήτορες, τους πιο σοφούς από όλους, για να πείσουν την Αικατερίνη περί της πλάνης της.

Πριν τον διάλογο αυτό, η Αικατερίνη ενισχύθηκε εξ ουρανού με την επίσκεψη του Αρχαγγελου Γαβριήλ, και με λόγια γεμάτα σοφία η Πάνσοφος κατέπληξε τους εκατόν πεντήκοντα εκείνους σοφούς, ώστε όλοι μεταστράφηκαν στον Χριστό.

Ο βασιλιάς έξαλλος από θυμό διέταξε να καούν όλοι οι ρήτορες, η δε Αικατερίνη τους ευλόγησε και τους μακάριζε, γιατί διά του βαπτίσματος του μαρτυρίου θα συναντούσαν τον Δεσπότη Χριστό.

Ο Μαξέντιος στη συνέχεια προσπαθούσε με κάθε τρόπο, με υποσχέσεις και κολακείες, να μεταπείσει την Αικατερίνη αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ακριβώς αντίθετο.

Η Αικατερίνη με την άνωθεν αληθινή σοφία μετά τους ρήτορες μετέστρεψε στον χριστιανισμό την Φαυστίνα, σύζυγο του Μαξεντίου, τον στρατοπεδάρχη του Πορφυρίωνα και πολλούς στρατιώτες, οι οποίοι όλοι οδηγήθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο.

Στο τέλος και αφού μεταχειρίστηκε δριμύτατα βασανιστήρια ο Μαξέντιος διέταξε την αποτομή της κεφαλής της Αγίας.

Η Αγία δέχτηκε με χαρά και προσευχή την απόφαση αυτή σκεπτόμενη ότι θα συναντήσει πάλι και αιώνια τον Νυμφίο Ιησού στην άρρητη ομορφιά του Παραδείσου.

Η μελέτη του βίου της Αγίας, όπως τον παρουσιάσαμε συνοπτικά, φανερώνει εν τέλει ότι όλη η ζωή της στράφηκε γύρω από τα τρία χαρακτηριστικά των συναξαριακών στίχων. Σοφή και παρθένος και μάρτυς.

Ας ευχηθούμε διά πρεσβειών της Αγίας και Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης της Πανσόφου, που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία, να χαρίζει και σε εμάς ο Θεός την δική Του άνωθεν αληθινή σοφία αλλά και το μαρτυρικό και ομολογητικό φρόνημα της Αγίας, ώστε η ζωή μας να μαρτυρεί ότι είμαστε και όχι μόνο λεγόμαστε χριστιανοί.

¨ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ¨

Έντονη φιλανθρωπική δράση αναπτύσσει ο ιερέας Χρήστος Μήτσιος, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου στο Τρίλοφο Θεσσαλονίκης, o oποίος έχει δημιουργήσει το μη κερδοσκοπικό σωματείο «Κοινωνία αγάπης και προσφοράς - Γέροντας Άγιος Παΐσιος». Με την αγάπη και τη βοήθεια του κόσμου, το σωματείο έχει μεγάλη απήχηση και προσφέρει συσσίτιο, ρούχα, τρόφιμα, ψυχολογική υποστήριξη κ.ά. σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Σύμφωνα με τον πατέρα Χρήστο, αυτή τη στιγμή έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη ομάδα εθελοντών, γύρω στα 1.000 άτομα, και καλύπτει ανάγκες ανθρώπων που έχουν καταρρεύσει οικονομικά.

«Είμαστε πολύ οργανωμένοι. Έχουμε δημιουργήσει δύο συσσίτια, δύο Κοινωνικά Παντοπωλεία στο Τρίλοφο, δύο τράπεζες ρούχων-παιχνιδιών, μία δανειστική βιβλιοθήκη και τώρα τελευταία και Κοινωνικό Φαρμακείο», σημειώνει ο πατήρ Χρήστος και προσθέτει: «Στηριζόμαστε στον εθελοντισμό, γιατί αυτό σημαίνει κοινωνική προσφορά».

Οι εθελοντές

Ανάμεσα στους εθελοντές βρίσκονται μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι, ακόμη και άνεργοι, ενώ πλέον η δομή καταφέρνει να παρασκευάζει 6.000 μερίδες φαγητό τον μήνα και να συγκεντρώνει 1.000 σακούλες με τρόφιμα που διανέμονται κατ’ οίκον.

«Τόσο τα τρόφιμα όσο και το καθημερινό συσσίτιο γίνεται στα σπίτια όλων. Πηγαίνουν στα σπίτια από εθελοντές. Κανείς δεν έρχεται εδώ να ζητιανέψει. Μαγειρεύουν οι ίδιοι», σημειώνει ο ιερέας και προσθέτει: «Το κάθε συσσίτιο είναι ένα πλήρες γεύμα. Με σαλάτα, γλυκό και φρούτα». Όπως ξεκαθαρίζει: «Δεν μαζεύουμε λεφτά. Όποιος θέλει βοηθά μόνο σε είδος, εξοπλισμό, τρόφιμα και εθελοντική εργασία. Δεν χρηματοδοτούμαστε από την Εκκλησία ούτε από δήμους, βοηθάμε όμως αρκετές Μητροπόλεις, δεκάδες άλλα φιλόπτωχα ταμεία κ.λπ.».

H προσφορά σε τρόφιμα και φαγητό γίνεται με τους πιο ευφάνταστους τρόπους. «Πηγαίνω στη λαχαναγορά και γεμίζω κάθε φορά ένα φορτηγό τρόφιμα. Το ίδιο και στην ψαραγορά, μου δίνουν μισό τόνο ψάρια για τον σκοπό αυτό κ.λπ. Έχουμε καταφέρει να μας δίνονται δωρεάν ακόμη και τα κατασχεμένα ψάρια του Λιμεναρχείου. Πριν από έναν μήνα στείλαμε ένα φορτηγό με ρούχα και παιχνίδια για τα παιδιά στον ‘‘Φάρο του Κόσμου’’. Στις Φυλακές Διαβατών ακόμη, που επισκεπτόμαστε συχνά, δώσαμε ψάρια, τρόφιμα κ.ά. Επίσης, στους Σύριους μετανάστες στα σύνορα πήγαμε να τους συμπαρασταθούμε και προσφέραμε πρωινό, ενώ στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στείλαμε 19,5 τόνους πράγματα», τονίζει ο πάτερ Χρήστος.

"Πηγαίνω στη λαχαναγορά και γεμίζω κάθε φορά ένα φορτηγό τρόφιμα. Το ίδιο και στην ψαραγορά, μου δίνουν μισό τόνο ψάρια για τον σκοπό αυτό κ.λπ. Έχουμε καταφέρει να μας δίνονται δωρεάν ακόμη και τα κατασχεμένα ψάρια του Λιμεναρχείου"

Επίσης, λειτουργεί εργαστήριο ψυχικής ισορροπίας, βάσει εναλλακτικών προσεγγίσεων ψυχολογίας και ψυχιατρικής, για ανθρώπους που έχουν «γονατίσει» από την κρίση.

«Έχουμε εθελοντές γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, ψυχιάτρους, ψυχολόγους κ.λπ., που βοηθούν όποιον συνάνθρωπό μας έχει ανάγκη», σημειώνει ο ίδιος.

Προκειμένου μάλιστα κάποιοι άνθρωποι να λύσουν το πρόβλημα εργασίας, έχει δημιουργηθεί μια νέα δράση του σωματείου, το ηλεκτρονικό δίκτυο εύρεσης εργασίας.

Και στην Αθήνα

Ωστόσο, τα σχέδια του πατέρα Χρήστου ξεπερνούν τα όρια της Θεσσαλονίκης. Για τον σκοπό αυτό, βρέθηκε πρόσφατα για τέσσερις ημέρες στην Αθήνα, όπου πραγματοποίησε αλλεπάλληλες συναντήσεις. «Σκοπός μας είναι να επεκτείνουμε το δίκτυο προσφοράς με αντίστοιχες δομές και να κατακτήσουμε και την Αθήνα», λέει και προσθέτει: «Στα σκαριά βρίσκονται κινητές μονάδες για όλη την Ελλάδα. Περιμένουμε την έγκριση».

Όσο για το πώς νιώθει για τον κόσμο που τον αγαπάει πολύ; «Είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Προσφέρω άφθονη αγάπη και την απολαμβάνω πίσω, διπλάσια και τριπλάσια… Ο κόσμος θέλει αγάπη, τρέλα και ειλικρίνεια. Τους τα δίνω απλά, όμορφα και τα απολαμβάνουν, όπως απολαμβάνω και εγώ την αγάπη τους. Η μεγάλη μου χαρά είναι να βλέπω τον κόσμο να έρχεται να εξομολογείται. Με γεμίζει αυτό, η προσωπική επικοινωνία με τον καθένα ξεχωριστά».

«Παπάς έγινα με την τρέλα του…»

Ο πατέρας Χρήστος Μήτσιος ήρθε από την Κόνιτσα το 1978 και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Για 29 χρόνια ήταν καθηγητής Θεολογίας, μέχρι να πάρει την απόφαση να γίνει κληρικός, πριν από 16 χρόνια.

«Παπάς έγινα με την τρέλα του πατέρα Παΐσιου. Ήταν ένας άνθρωπος που σημάδεψε τη ζωή μου. Γνωρίζω και την οικογένειά του, που είναι από την Κόνιτσα, ενώ έζησα όλη τη διαδρομή του, και στο Άγιον Όρος και μετά. Ιερέας έγινα σε μεγάλη ηλικία και μου βγήκε πραγματικά πολύ όμορφα», σημειώνει.

Μάλιστα, ο 57χρονος πλέον ιερέας περιγράφει τον Άγιο Παΐσιο ως έναν άνθρωπο απλό, γλυκό και τρυφερό, που αγκάλιαζε τους πάντες, και διηγείται στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» μια ιστορία: «Μια παρέα ζήτησε από τον γέροντα να τους πει κάτι, ό,τι θέλει, και εκείνος απάντησε: ‘‘Την καρδιά μου να την κόψω χίλια κομμάτια, να τη μοιράσω’’. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε πράξη κι εμείς». Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι η ονομασία του σωματείου «Γέροντας Παΐσιος» δόθηκε μετά από ψηφοφορία.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:"ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΣΤΑΘΜΟ"

Δεν υπάρχουν μακαριότεροι άνθρωποι από εκείνους που έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι με ευλάβεια με το Θεό.

Όπως δεν υπάρχουν πιο δυστυχισμένοι από εκείνους που έκοψαν την επαφή τους με το Θεό...

και γυρίζουν ζαλισμένοι τον κόσμο και τα κουμπιά των σταθμών του κόσμου, για να ξεχάσουν λίγο το πολύ άγχος της εκτροχιασμένης ζωής τους.

ΜΕΓΑΛΗ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΑ

Δανιήλ Κατουνακιώτης (Ιερομόναχος, 1846-1929)

Το αξιοπρόσεκτο γεγονός που ακολουθεί σε ελαφρά διασκευή της γλώσσης το αναφέρει ο διακριτικότατος ασκητής Δανιήλ Κατουνακιώτης σε επιστολή του προς τον Αλέξανδρον Μωραιτίδην. Έχει δε ως εξής:

Ένας γνωστός του και ενάρετος οικογενειάρχης από την Σμύρνη, που τον έλεγαν Δημήτριο, αφού κατάλαβε το τέλος του κάλεσε τον υιόν του Γεώργιο, ο μόνος ευσεβής, διότι τα άλλα τρία του παιδιά και η γυναίκα του ζούσαν με κοσμικότητα, και του απεκάλυψε όσα ακολουθούν, και τα οποία ο υιός του ο πιστός φανέρωσε εις τον π. Δανιήλ.

Αφού ο πατέρας μου έφθασε εις το τέλος αυτής της ζωής και εγνώρισε την ημέρα του θανάτου του, εκείνην την ημέρα εκάλεσε ένα σεβάσμιο ιερέα, που τον έλεγαν Δημήτριον, άνθρωπον πολύ απλόν και ενάρετον, εις τον οποίον με πολλή ευλάβεια είπε· «εγώ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, και παρακαλώ οδήγησέ με σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή τι οφείλω να πράξω;» ο δε ιερεύς γνωρίζοντας την θεάρεστον ζωήν του πατέρα μου και ότι ήταν σε όλα έτοιμος, διότι είχαν προηγηθή τα πραγματικά εφόδια, δηλαδή εξομολόγησις, ευχέλαιο, συχνές ιερές μεταλήψεις, επειδή ένεκα που διετέλεσε πολλές ημέρες άρρωστος μεταλάμβανε συνεχώς από τα άχραντα μυστήρια του Χριστού, τον υπέδειξε ένα ακόμη να κάμη· «εάν ήταν εύκολο να δώσης εντολή να σού κάμουν μετά τον Θάνατό σου ένα τακτικόν 40λείτουργον στο όνομά σου, το οποίο να εκτέλεση κάποιος ιερεύς μακράν της πόλεως» εγώ δε αν και άπορος έδωσα ύποσχεσι, ότι με πολύ προθυμία θα εκτελέσω αυτό, αρκεί μόνον να λάβω την ευχή του, την οποία και επήρα.

Αυτά αφού άκουσε και ευχαριστηθείς ο πατέρας μου με προσκάλεσε με πολλή συγκίνησι και δάκρυα, και με παρεκάλεσε να τον κάμω μετά τον θάνατό του ένα 40λείτουργον.

Μετά από διάστημα δυό ωρών απέθανε ο αείμνηστος πατέρας μου και αμέσως προσκάλεσα τον ιερέα Δημήτριον, χωρίς να γνωρίζω ότι ο ίδιος είχε υποβάλλει το ζήτημα του 40λείτουργου εις τον πατέρα μου, και λέγω εις αυτόν. Επειδή ο πατέρας μου μου έδωσε εντολή να τον κάμω ένα τακτικό 40λείτουργο έξω της πόλεως και επειδή η αιδεσιμότης σου ησυχάζεις εις τον έξω της πόλεως ναίσκο των Άγιων Αποστόλων, δι᾿ αυτό σε παρακαλώ να λάβης τον κόπον και να φροντίσης την εκτέλεσι αυτού και εγώ θα πληρώσω τον κόπον σου και τα σχετικά με τα έξοδα του ιερού Ναού. Ο ιερεύς όταν άκουσε αυτά μου απάντησε με δάκρυα στα μάτια. Εγώ, αγαπητέ μου Γεώργιε, έχω δώσει σήμερα στον πατέρα σου την γνώμη αυτή, και οφείλω όσο ζω να τον μνημονεύω πάντοτε.

Εγώ δε γνωρίσας την πολλή ευλάβεια του ιερέως και την εκτίμησι την οποίαν είχε προς τον πατέρα μου επέμενα παρακαλώντας και έτσι τον έπεισα να δεχθή την πρότασί μου, και επήγε στο σπίτι του, προς την πρεσβυτέρα και τις κόρες του και λέγει προς αυτές «εγώ επειδή θα κάνω τακτικόν 40λείτουργον στο όνομα του καλού εκείνου ευεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αυτό επί 40 ημέρες να μη με περιμένετε εδώ, διότι θα ησυχάζω συνέχεια εις τον ιερόν Ναόν των Αγίων Αποστόλων, για να εξακολουθώ τακτικώτατα το 40λείτουργο», και έτσι επήγε και άρχισε με ευλάβεια και προθυμία το 40λείτουργον. Έγιναν 39 Θείες Λειτουργίες καλώς, την παραμονή δε της τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικά παρουσιάστηκε σφοδρός πονόδοντος στον ιερέα και αναγκάστηκε την νύκτα να έλθη με πόνους στο σπίτι του, και προσκάλεσε η πρεσβυτέρα τον κουρέα και του έβγαλε το σάπιο δόντι και έτσι έγλυτωσε από τους πόνους. Λόγω όμως που έτρεχε αίμα απεφάσισε να συμπλήρωση την τελευταία Θεία Λειτουργία την επομένη.

Ο Γεώργιος όμως μη γνωρίζοντας την πάθησι του ιερέως την παραμονήν εκείνη ετοίμασε, με δάνειο, το οφειλόμενον ποσόν, για τον κόπον του ιερέως με σκοπό να το επιδώση την επομένη. Κατά τα μεσάνυκτα όμως εκείνου του Σαββάτου, εσηκώθηκα να προσευχηθώ. Προσευχόμενος δε με πολλή κατάνυξι και αφού κουράστηκα εκάθησα στο κρεββάτι και άρχισα να ενθυμούμαι τις αρετές του πατέρα μου και τις παρεκτροπές και παιδικές μου παρακοές που είχα κάνει κατά καιρούς, και συνάμα έλεγα στον εαυτό μου, άραγε ωφελεί το 40λείτουργον την ψυχήν του κεκοιμημένου η χάριν μικρής ανακουφίσεως η Εκκλησία του Χριστού αυτό έχει συστήσει;

Αυτά σκεπτόμενος με πόνο ψυχής και δάκρυα, και εκζητώντας το έλεος του Θεού, μου φάνηκε ότι κοιμήθηκα λίγο, και αμέσως βρέθηκα σε μια πεδιάδα ωραιότατη, της οποίας η ομορφιά ήταν απερίγραπτος, μη έχουσα σύγκρισι με τα ευχάριστα του κόσμου. Ενώ ευρισκόμουν εκεί μου επήλθε φόβος πολύς, που υπαγορευόταν από την συνείδησί μου, επειδή εγνώρισα τον εαυτό μου ακατάλληλον διά την εκεί απόλαυσι. Καί ενώ διατελούσα κάτω από αυτήν την αμηχανία, με ήλθε θάρρος και είπα εις τον εαυτόν μου, μια και ο Πανάγαθος Θεός ηθέλησε να με φέρη εδώ ίσως η αγαθότητά Του με ελεήση και στην συνέχεια μετανοήσω, διότι όπως βλέπω ευρίσκομαι μαζί με το σώμα μου.

Αυτά συζητώντας με τον εαυτό μου και παρηγορηθείς, είδα μικρό φως διαυγέστατο, και αφού επήγα προς το μέρος εκείνο, είδα με ανέκφραστη έκπληξι την απερίγραπτη εκείνη ωραιότητα του απέραντου δάσους, που απόπνεε άρρητη ευωδία. Ω ποία μακαριότης αναμένει εκείνους που ζούν ενάρετα εις τον κόσμον;

Αναθεωρώντας δε με μεγάλη έκπληξι και χαρά την υπερκόσμια εκείνη ωραιότητα είδα ένα ωραιότατο παλάτι... όταν δε πλησίασα κοντά βλέπω με πολλή αγαλλίαση τον πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο και γεμάτον όλο φως, ο οποίος εστέκετο μπροστά σε εκείνη την πόρτα του παλατιού, και αφού με ατένισε με πατρική στοργή και την γνωστή του επιείκεια και πραότητα, μου είπε: «πως ήλθες εδώ παιδί μου;» εγώ δε τον απήντησα, «και εγώ, πατέρα μου, απορώ, διότι όπως βλέπω δεν είμαι άξιος διά τον τόπο. Αλλά πες μου, πατέρα μου, πως ευρίσκεσαι εδώ και σε ποιόν ανήκει το παλάτι αυτό;». Εκείνος δε με πολλή φαιδρότητα μου είπε: «Η άκρα του Σωτήρος ημών αγαθότης διά πρεσβειών της Κυρίας ημών Θεοτόκου, εις την οποίαν είχα, όπως είναι γνωστόν, μεγίστην ευλάβειαν, με ηξίωσε να καταταχθώ εις το μέρος αυτό. Εις αυτό δε το παλάτι ήθελον είσελθη σήμερον, αλλ᾿ επειδή ο οικοδόμος αυτού έβγαλε σήμερον το δόντι του και δεν ετελείωσαν αι 40ντα ημέραι της οικοδομής αυτού, δι᾿ αυτό αύριο θα εισέλθω».

Όταν είδα και άκουσα αυτά εγώ ο ελάχιστος εξύπνησα με έκπληξι και γεμάτος δάκρυα εθαύμαζα δι᾿ όλα όσα είδα. Όλη εκείνη την νύκτα έμεινα άυπνος ευχαριστών και δοξολογών τον Πανάγαθον Θεόν... Την επόμενη ημέρα επήγα εις τον ιερέα Δημήτριον και τον ευρήκα να κάθεται, ο οποίος αφού με εδέχθηκε με χαρά μου είπε· «να και εγώ προ ολίγου εβγήκα από την λειτουργία, τελειώσας ευτυχώς το 40λείτουργον». Αυτό δε είπε διά να μη με λυπήση, διότι εμποδίστηκε μία ημέρα η λειτουργία, την οποίαν βέβαια ήθελε πρόσθεση την επομένη. Τότε εγώ άρχισα να διηγούμαι εις τον ιερέα τα όσα είδα με λεπτομέρεια και πολλή συγκίνησι, και όταν έφθασα εις την εξαγωγή του δοντιού και ότι την επομένη θα τελειωθή η οικοδομή και θα εισέλθη ο πατέρας μου εις το παλάτι, τότε ο ιερεύς κατεληφθείς από θαυμασμό εβόησε· «εγώ, αγαπητέ μου Γεώργιε, είμαι ο οικοδόμος εκείνος»...

Αυτά ο πατήρ Δανιήλ τα εβεβαίωσε και από τον πατέρα Δημήτριον τον οποίον επεσκέφθη, ο οποίος π. Δημήτριος με παρεκάλεσε όπως γράψω ακριβώς την ωφελιμωτάτην αυτήν διήγησιν. Το γεγονός αυτό έλαβε χώραν αρχάς του 20ου αιώνος.

"ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΥΒΡΕΩΣ"

Υπό αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

---

Ύβρη στην αρχαία ελληνική γραμματεία σήμαινε την αλαζονία· την καταφρόνηση θείων και ανθρωπίνων νόμων.

Ένα τέτοιο «σύνδρομο» κυριεύει, κατά τον δρ. ψυχίατρο Χρήστο Λιάπη, και αυτούς που μέσα σε αυτόν τον κόσμο αποκτούν διοικητική θέση· «εξουσία». (Βλ. «Το σύνδρομο της ύβρεως», Καθημερινή Κυριακής, 2.8.15).

Δηλαδή: Η αίσθηση ότι «εγώ είμαι διοικητής», «εγώ είμαι προϊστάμενος», «εγώ είμαι διευθυντής», «εγώ είμαι....», έχει τέτοια καταλυτική επίδραση στον (αδύνατο) άνθρωπο, που τόν κάνει αγνώριστο· αλαζόνα!

Η περίφημη Μάργκαρετ Θάτσερ, στο ξεκίνημα της πρωθυπουργίας της πήγαινε καλά· χωρίς δηλαδή να δείχνει συμπτώματα «ύβρεως»· όμως μένοντας επί πολύ στον θρόνο, έφθασε στο σημείο να μην έχει συναίσθηση της πραγματικότητος· (έβαζε λ.χ. «εξωγήϊνους» φόρους).

Κάτι που ανάγκασε τους βουλευτές της να την οδηγήσουν στην παραίτηση! («Το Σύνδρομο της Ύβρεως», Καθημερινή, 2.8.15).

Ποιός ξέρει, με αυτή την αλλοίωση που υπέστη (αν δεν την εξανάγκαζαν σε παραίτηση) πως θα κυβερνούσε στη συνέχεια την πατρίδα της, τί μέτρα θα έπαιρνε για τον λαό, τι επιλογές θα έκανε, τι πρόσωπα θα επέλεγε και θα διόριζε σε διάφορους νευραλγικούς τομείς! (Και ξεκίνησε καλά...!).

Φαντασθείτε τώρα τόν δύστυχο λαό να έχει πάνω από το κεφάλι του έναν (αλαζόνα) ηγέτη· να μην επικοινωνεί με την πραγματικότητα· να μην τον αγγίζουν τα προβλήματα του λαού του· νά βλέπει τον λαό του σαν μύιγα, ενοχλητική...!

Τον Οκτώβριο του 1968 έγιναν στο Μεξικό οι Ολυμπιακοί αγώνες. Δέκα μέρες πριν από την έναρξή τους (2 Οκτωβρίου 1968) κάπου 15.000 φοιτητές, κρατώντας κόκκινα γαρύφαλα, έκαναν μια ειρηνική διαδήλωση στην κεντρική πλατεία του Μεξικού, Plaza de las Tres Culturas.

Ο Πρόεδρος τής Χώρας Gustavo Diaz Ordaz, φοβούμενος μήπως οι φοιτητές «μπλοκάρουν» τους αγώνες και τους ματαιώσουν, επιστράτευσε ενόπλους αστυνομικούς και στρατιώτες που περιεκύκλωσαν την πλατεία. Ενώ καμμιά 300 τάκνς απέκλεισαν τη γύρω περιοχή.

Η εντολή που είχαν, ήταν να μη μείνει όρθιο ούτε ένα «κομμάτι κρέας!». Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, έπεσε «πυρ». Επί τρεις ώρες τα πολυβόλα «θέριζαν» νεανικά κορμιά!

Μερικές οικογένειες που έμειναν στην πλατεία, άνοιξαν τις πόρτες των διαμερισμάτων τους και περιμάζεψαν φοιτητές, που κατόρθωσαν και ξέφυγαν. Όμως ο στρατός τους εντόπισε, μπήκε στα διαμερίσματα, και «καθάρισε», όχι μόνο τους φοιτητές, αλλά και τις οικογένειες που τους «φιλοξένησαν!».

«Έφερναν στο νοσοκομείο μας δεκάδες πτώματα νέων! Οι αρχές ζητούσαν να καούν με συνοπτικές διαδικασίες! Κάποια παιδιά ζούσαν ακόμα, αλλά τα αποτέφρωναν!», δήλωσε (2008) στον δημοσιογράφο Δημήτρη Παρούση, μια γιατρός που εκείνη την ημέρα εφημέρευε στο Νοσοκομείο.

«Θυμάμαι άρχισε να βρέχει κατά τις 8 το απόγευμα. Έπεφταν πυροβολισμοί! Τα νερά είχαν κόκκινο χρώμα! Η πλατεία ήταν γεμάτη αίματα! Εκατοντάδες οι νεκροί! Δεκάδες τα φορτηγά που φόρτωναν τους νεκρούς », δήλωσε η δικηγόρος, Μάρτα Αλβάρες Λόπες, συμφοιτήτρια των θυμάτων.

Το πρωί η πλατεία ήταν πεντακάθαρη! Ενώ κανένα μέσο ενημέρωσης δεν είπε λέξη για το μακελειό! Όποιος έλεγε κάτι, εκτελείτο, αυτός και η οικογένειά του! Και οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν κανονικά και ειρηνικά...!

Και με θερμά συγχαρητήρια στην Κυβέρνηση για την επιτυχία τους! (Δημήτρης Παρούσης, «Ελευθεροτυπία», φ. 16.8.08).

Ο Gustavo Diaz Ordaz (Πρόεδρος του Μεξικού) έφθασε σε τέτοια αλλοίωση και διαστροφή, από την (κακή) άσκηση της εξουσίας. Αν ήταν μακρυά από την εξουσία, δεν είχε φθάσει σε αυτό το χάλι!

Ο λόγος ( μου έλεγε ένας ελληνο-αμερικανός καθηγητής Πανεπιστημίου), που το αμερικάνικο Σύνταγμα δεν επιτρέπει στον Πρόεδρο της Η.Π.Α., όσο επιτυχημένος, όσο νεαρός και αν είναι, να γίνει Πρόεδρος παραπάνω από δύο τετραετίες, είναι ότι, όσο καλός και αν είναι, μένοντας επί πολύ στην εξουσία, κινδυνεύει να διαφθαρεί, γενόμενος έτσι επικίνδυνος για τη χώρα.

Σίγουρα κάποιος θα θέσει το ερώτημα: Μπορεί να συμβεί το ίδιο και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας; Ένας Όσιος Γέροντας απαντά: «Άμα μπροστά στην ορμή του ποταμού, βάλεις λάσπη σαν ανάχωμα, η λάσπη θα διαλυθεί. Και άν σε άνθρωπο εμπαθή δώσεις εξουσία, τον διέλυσες! Αν όμως μπροστά στην ορμή του ποταμού βάλεις ανάχωμα μια πέτρα, η πέτρα μένει πέτρα, αλλά και καθαρίζεται, που σημαίνει: Άν σε άνθρωπο ταπεινό του δώσεις εξουσία, η εξουσία τον ταπεινώνει ακόμα πιο πολύ» (Γεροντικό, αββά Ορσισίου, α , ελεύθερη απόδοση).

Και αυτός (ο δεύτερος) εργάζεται με ΑΓΑΠΗ, με ΘΥΣΙΑ, με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ για τη ΣΩΤΗΡΙΑ του λαού του Θεού, που εκλήθη να υπηρετήσει.

Ο ΠΑΤΗΡ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ

---

Ψηλός, ξερακιανός με φαγωμένα ράσα κι έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό κρεμασμένο στο λαιμό του. Με τον αγέρα να παρασέρνει τα πιασμένα πίσω μακριά του μαλλιά, τα λιγοστά του γένια.

Σαν από διήγημα του Στρατή Μυριβήλη βγαλμένος, ο παπά-Χριστόφορος, μοιάζει θαρρείς και με εκείνους τους ανθρώπου του Θεού που περιγράφει ένας άλλος πρόσφυγας ο Φώτης Κόντογλου.

Τεράστιος μοιάζει, λες στα μάτια των ανθρώπων που βρεμένοι και παγωμένοι, νηστικοί, πρόσφυγες φτάνουν στη Σκάλα Συκαμνιάς κι ανηφορίζουν στον καταυλισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, εκεί πάνω στη στροφή προς το χωριό. Έτσι νιώθεις πως τον βλέπουν όλοι ετούτοι που τον περιτριγυρίζουν αναζητώντας δυο σταγόνες ανθρωπιάς σε ετούτη τη θάλασσα της προσφυγιάς που ζουν.

Κυριακή ήταν, κι αναρωτήθηκες πως και δεν έχει λειτουργία ετούτος ο παπάς.

«Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απαντά αμέσως, λέει πως η θεία λειτουργία στο θυσιαστήριο των ανθρώπων που έχουν ανάγκη είναι μεγαλύτερο από το θυσιαστήριο στο ναό. Λειτουργώ δε το βλέπεις;» Βλέπεις.. Άνθρωποι γύρω τριγύρω, παιδιά, γυναίκες, άνδρες που ζητούν και λαμβάνουν: Ανθρωπιά!

«Ποια είναι η ενορία του» τον ρωτάς. «Στη Νορβηγία, στην ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Σκανδιναβικής χερσονήσου» σου απαντά.

Πρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έγγαμος ιερέας με οικογένεια, τρία παιδιά μάλιστα έχει, που ζουν στη Νορβηγία, με καταγωγή από την Καλιφόρνια, Αμερικανός όνομα και πράγμα, Χριστόφορος Σουφ ο ανάξιος συστήνεται, ένας νέος άνθρωπος που γνώρισε την ομορφιά της αγάπης που διαπερνά την Ορθοδοξία, την ασπάστηκε και την διακονεί αγόγγυστα.

«Ο άνθρωπος είναι η εικόνα του Θεού. Αγαπάς και βοηθάς τον άνθρωπο, αγαπάς και προσφέρεις στο Θεό» λέει σκύβοντας να σηκώσει ένα παιδί που έπεσε.

Σου χαμογελά. Χαμογελά πάντα. Ένα καλοκαίρι ολόκληρο μέσα από τον πόνο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που στάθηκε δίπλα τους κι ο πατέρας Χριστόφορος χαμογελά.

Συνέχεια χαμογελά. Και σαν τον ρωτάς για τις θρησκευτικές διαφορές, για το πώς τον βλέπουν οι πρόσφυγες που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, ότι του λες το αντιμετωπίζει με χαμόγελο.

«Να βοηθήσουμε λέει, πρέπει. Να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που χρειάζονται αγάπη. Να έχουμε αγάπη για να δίνουμε».

Θα πάει λίγες μέρες να δει τα παιδιά του και τη γυναίκα του στη Νορβηγία και θα γυρίσει στη Συκαμνιά. Πόσο θα μείνει;

ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Και βέβαια θα έρθουν τα Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία! Κάθε χρόνο δεν έρχονται; Κόντρα στο ημερολόγιο θα πάμε; Ακούς εκεί! Όλοι το ξέρουνε ότι θα έρθουν τα Χριστούγεννα.

Και το πιο μικρό παιδί ξέρει ότι στις 25 Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο, έχουμε Χριστούγεννα. Θα στολίσουμε το σπίτι. Θα φτιάξουμε δέντρο. Θα μας κάνουν δώρα συγγενείς και φίλοι.

Και οι μαθητές ξέρουν ότι έχουμε Χριστούγεννα. Αποτελεί το ορόσημο ότι πέρασε η μισή χρονιά. Από το Σεπτέμβριο τα περιμένουν οι μαθητές τα Χριστούγεννα. Θα στολίσουμε το σπίτι. Θα φτιάξουμε δέντρο. Θα μας βάλουν καθηγητές και δάσκαλοι εργασίες και διάβασμα. Θα προλάβουμε να ξεκουραστούμε και λίγο...
Και οι φοιτητές το ξέρουν ότι έχουμε Χριστούγεννα. Θα γυρίσουμε σπίτι μας. Θα στολίσουμε το σπίτι. Θα φτιάξουμε δέντρο. Θα μας περιποιηθεί η οικογένειά μας, που της λείψαμε πολύ. Θα πρέπει να δούμε τόσους γνωστούς και φίλους. Και ίσως να διαβάσουμε και λίγο, εξεταστική έρχεται.
Και οι νοικοκυρές το ξέρουν ότι έχουμε Χριστούγεννα. Τόσες δουλειές τις περιμένουν. Να καθαρίσουν, να μαγειρέψουν... Να χορτάσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Να δουν τα ξενιτεμένα τους φοιτητόπουλα.
Και οι εργαζόμενοι το ξέρουν ότι έχουμε Χριστούγεννα. Θα πάρουν το δώρο τους, θα πάρουν την άδειά τους, θα ξεκουραστούν, θα ταξιδέψουν, θα ξενοιάσουν.
Και οι κοσμικοί το ξέρουν ότι έχουμε Χριστούγεννα. Πρέπει να προλάβουν να κλείσουν τραπέζι για τα ρεβεγιόν, να ψωνίσουν, να βγουν, να σχολιάσουν.
Και να μη θέλεις, θα το καταλάβεις ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Όπως κάθε χρόνο. Δεν είναι δυνατόν φέτος να μην έρθουν τα Χριστούγεννα. Θα το καταλάβεις από την ένταση γύρω σου. Πολύ τρέξιμο έχουν πια αυτά τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα που κάνουμε κάθε χρόνο. Γιατί κάθε χρόνο έχουμε Χριστούγεννα.
Μέσα όμως σ' όλο αυτό το τρέξιμο, σ' όλη αυτήν την ένταση και τη σιγουριά, είναι πολύ σημαντικό να σταθούμε λίγο. Να σταματήσουμε να τρέχουμε για όλα. Ακόμα και κάνοντας τη βόλτα μας και τα ψώνια μας στην Ερμού, να σταθούμε και να μπούμε λίγο μέσα στον 'Αγιο Νικόλαο. Και σε όποια εκκλησία βρεθεί μπροστά μας. Γιατί κάτι μας φωνάζει. Κι αν δε σταθούμε να αφουγκραστούμε, δεν πρόκειται να το ακούσουμε. Μέσα στα γέλια και τις φωνές, μέσα στο θόρυβο των βημάτων μας, μέσα στα κάλαντα και τα τραγούδια, θα πνιγεί, θα τη χάσουμε. Πρέπει να σταθούμε λίγο, να ακούσουμε και να σκεφτούμε.
Χριστός γεννάται...
Εξαιρετικό!
Επανάσταση!
Η θεϊκή, και τόσο ανθρώπινη, και τόσο ασύλληπτη, και τόσο σωτήρια, στιγμή της ενανθρώπισης.
Κι αν τα καταφέρεις και σταθείς, και σκεφτείς, και το συλλάβεις αυτό το νόημα... μετά θα αρχίσεις να τρέχεις χειρότερα από πριν!
Και πώς να τρέξεις; Το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια σου. Ούτε κάλαντα ακούς, ούτε γέλια, ούτε φωνές, ούτε βήματα. Μα τι κάνει αυτός ο κόσμος και τραγουδά, και γελά, και φωνάζει, και τρέχει; Εξακολουθείς να βρίσκεσαι μέσα σε όλη αυτή την τρέλα, μια άλλη τρέλα όμως σε έχει συνεπάρει. Μια λέξη που στάθηκες για λίγο να τη σκεφτείς και όλα άλλαξαν. Ενανθρώπιση. Στην αρχή απόρησες (τι είναι αυτό;), μετά αναρωτήθηκες (να είναι αυτό;), μετά θαύμασες (Τι είναι αυτό;!), μετά τρόμαξες (πω, πω...).
Κι όλα άλλαξαν. Κι όλοι άλλαξαν.
Αλλιώς κοιτάς το σώμα σου, όλη την ύπαρξή σου...
Αλλιώς κοιτάς τους γύρω σου.
Κοιτάς τα χέρια σου και αναρωτιέσαι. Είναι χέρια ίδια μ' αυτά που ευλόγησαν, που βάπτισαν, που γιάτρεψαν, που μοίρασαν τόσο απλόχερα.
Κοιτάς τα πόδια σου και αναρωτιέσαι. Είναι πόδια ίδια μ' αυτά που περπάτησαν το δρόμο της σωτηρίας και του μαρτυρίου.
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις το στόμα σου, στόμα ίδιο μ' αυτό που είπε μήνυμα αξεπέραστο, λόγια παρηγοριάς και ιστορίες για μια ζωή άλλη.
Βλέπεις τα μάτια σου, μάτια ίδια μ' αυτά που κοίταξαν τον κόσμο με τόση, μα τόση αγάπη.
Αλλιώτικα μοιάζουν όλα τώρα.
Αλλιώς αντιλαμβάνεσαι και τον Θεό. Λίγο σε μπερδεύει αυτή η ενανθρώπιση. Μα είναι δυνατόν; Τόσο κοντά μου; Τόσο δικός μου; Κομμάτι δικό του εγώ;
Καλά είναι τα Χριστούγεννα. Ως ορόσημο χρονικό. Ως περίοδος οικογενειακών συγκεντρώσεων και φιλικών συνάξεων. Ως χρόνος για διασκέδαση και για ξεκούραση.
Αλλά για σταθείτε λίγο...

Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου

Αποτελεί και αυτό ένα από τα πλέον παράλογα και δυσθεώρητα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής μας: η αλογία του λόγου, ο απερίσκεπτος σκεπτικισμός, η ελλόγιμη "λογιοσύνη" που καταδικάζει και απεμπολεί την έννοια και υπόσταση του ανθρωπίνου προσώπου, η ελεύθερη ασυδοσία και η ασύδοτη ελευθερία, ο κατακερματισμός της ουσίας και η αστείρευτη εμμονή στο κατακερματισμένο "φαίνεσθαι".

Πορεύεται ο άνθρωπος - αλήθεια, για που άραγε; - και λησμονεί πως "ξενοδοχείται επί της γης", ως γλαφυρά σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος! Πορεύεται ο άνθρωπος χωρίς πρότυπα και ιδανικά, άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, ανήμπορος¨"νέα χαραυγή" να δει, ανίκανος πνευματική προσπάθεια να κάμνει.

"Προσευχή χρειάζεται, κάντο θέμα προσευχής", μάς έλεγε συχνά ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός. Προσευχή να δώσει ο Πανάγιος Θεός να καταλάβεις το πρόσκαιρον και απατηλόν της παρούσης διαμονής επί του κόσμου τούτου. Ἐπειτα όλα εισέρχονται σε "πρόγραμμα". Έλεγε συχνά ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: "Άμα κουρδιστεί το ρολόι μετά μη φοβάσαι. Μετά όλα είναι πιό εύκολα". Να "κουρδίσουμε" λοιπόν τα πνευματικά μας ρολόγια, νά η απάντηση στην ακρασία της τελευτής του αιώνος τούτου! Αυτὀ σημαίνει να αγαπήσουμε την προσευχή, όχι να καταπιαστούμε με προσευχητικές ενασχολήσεις και ακολουθίες της νυχθημέρου απλώς! Νά εγκολπωθούμε την προσευχή, να την κάμνουμε ομοία φύση, εντευκτήριο της καρδιάς, καθέδρα τον αδάμαστο νου μας της Παναγίας Τριάδος! Είναι όμως δυσθεώρητο, γράφω, το γνώρισμα αυτό της εποχής μας, ο άνθρωπος να ζητάει τα χαρίσματα του τέλους πριν κάμνει αρχή! Προσδοκάς εμπειρία χωρἰς αγώνα, χωρίς κόπο και πόνο, χωρίς πνευματικούς κοπετούς, άνευ πίστης θερμής και ζωηφόρου! Προσμένεις "χαρίσματα" πνευματικά και λησμονείς το χάρισμα της ασκήσεως! Ναι, περί χαρίσματος πρόκειται, ανειπώτου χαράς και γλυκυτάτης εκφράσεως, πολλές δε φορές, αν όχι όλες, ανεκδιηγήτου και ανεκφράστου! "Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα" λέγουν οι Πατέρες! Εκείνοι ήξεραν!

"Πάσα προσευχή, εν ταπεινότητι και συντριβή καρδίας γινομένη, ανυψούται εις τας υπεράνω ταύτης της γης χώρας, όθεν έπειτα κατέρχεται εφ' ημάς ως δρόσος ευεργετική, εξομαλίζουσα και ευθείαν ποιούσα ημίν την εις την ουράνιον πατρίδα άνοδον. Η δε ολιγωρία και λήθη της προσευχής εγκαταλείπει ημάς εις πάσαν την ξηράν και άγονον ματαιότητα της ημετέρας διανοίας, εις πάσαν την στείρωσιν και αφορίαν της πτωχής ημών φύσεως"[Η ισχύς της προσευχής, στο περιοδικό "Ευαγγελικός Κήρυξ", αριθμ. 6, Ιούνιος 1861, σελ. 279]. Ενθυμούμαι αμυδρά τον γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη που έλεγε χαριτωμένα: "Την ὠρα που ξυπνάς μέσα στη διάρκεια της νύχτας, πρόσεχε, μην κοιμηθείς πάλι, αγωνίσου να κρατηθείς ξύπνιος! Ο φύλακας Άγγελός σου σε ξύπνησε για να κάμνεις προσευχή! Πρόσεχε, κράτησε τον εαυτό σου στις επάλξεις"!

Η παραλογία των καιρών είναι αποτέλεσμα προσευχητικής ανομβρίας και ψυχικής αγρανάπαυσης. Η προσευχή, όσο περνάει ο καιρός γίνεται γλυκύτερη, αναπαύει ολοένα και περισσότερο, "πληροφορεί" ορθόπρακτα και ασφαλέστερα με βάση την πνευματική εμπειρία ενός εκάστου. Με τον καιρό μαθαίνει η γλώσσα, διδάσκεται ο νους, ζεσταίνει η καρδιά! Έρχεται καιρός, λέγουν οι Πατέρες, που λησμονείς καί τροφή καί ανάπαυση καί συγγενείς καί φίλους, δεν έχεις καιρό τίποτα άλλο να σκεφθείς, μόνο "Κύριε Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν" στο στόμα φέρεις και στο νου και στην καρδιά και τότε...! Τὀτε, "σπάει" η καρδιά σου, χιλιάδες μικρά κομμάτια γίνεται και απορείς πως δύνασαι, πως μπορείς, πως μπορείς και αναπαύεσαι στα ελάχιστα και απλά, πως μπορείς και διάγεις θεοφιλώς με ένα κομποσχοίνι στο χέρι!