Υπό αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ύβρη στην αρχαία ελληνική γραμματεία σήμαινε την αλαζονία· την καταφρόνηση θείων και ανθρωπίνων νόμων.
Ένα τέτοιο
«σύνδρομο» κυριεύει, κατά τον δρ. ψυχίατρο Χρήστο Λιάπη, και αυτούς που
μέσα σε αυτόν τον κόσμο αποκτούν διοικητική θέση· «εξουσία». (Βλ. «Το
σύνδρομο της ύβρεως», Καθημερινή Κυριακής, 2.8.15).
Δηλαδή: Η
αίσθηση ότι «εγώ είμαι διοικητής», «εγώ είμαι προϊστάμενος», «εγώ είμαι
διευθυντής», «εγώ είμαι....», έχει τέτοια καταλυτική επίδραση στον
(αδύνατο) άνθρωπο, που τόν κάνει αγνώριστο· αλαζόνα!
Η περίφημη
Μάργκαρετ Θάτσερ, στο ξεκίνημα της πρωθυπουργίας της πήγαινε καλά· χωρίς
δηλαδή να δείχνει συμπτώματα «ύβρεως»· όμως μένοντας επί πολύ στον
θρόνο, έφθασε στο σημείο να μην έχει συναίσθηση της πραγματικότητος·
(έβαζε λ.χ. «εξωγήϊνους» φόρους).
Κάτι που ανάγκασε τους βουλευτές της να την οδηγήσουν στην παραίτηση! («Το Σύνδρομο της Ύβρεως», Καθημερινή, 2.8.15).
Ποιός ξέρει,
με αυτή την αλλοίωση που υπέστη (αν δεν την εξανάγκαζαν σε παραίτηση)
πως θα κυβερνούσε στη συνέχεια την πατρίδα της, τί μέτρα θα έπαιρνε για
τον λαό, τι επιλογές θα έκανε, τι πρόσωπα θα επέλεγε και θα διόριζε σε
διάφορους νευραλγικούς τομείς! (Και ξεκίνησε καλά...!).
Φαντασθείτε
τώρα τόν δύστυχο λαό να έχει πάνω από το κεφάλι του έναν (αλαζόνα)
ηγέτη· να μην επικοινωνεί με την πραγματικότητα· να μην τον αγγίζουν τα
προβλήματα του λαού του· νά βλέπει τον λαό του σαν μύιγα, ενοχλητική...!
Τον Οκτώβριο
του 1968 έγιναν στο Μεξικό οι Ολυμπιακοί αγώνες. Δέκα μέρες πριν από την
έναρξή τους (2 Οκτωβρίου 1968) κάπου 15.000 φοιτητές, κρατώντας κόκκινα
γαρύφαλα, έκαναν μια ειρηνική διαδήλωση στην κεντρική πλατεία του
Μεξικού, Plaza de las Tres Culturas.
Ο Πρόεδρος
τής Χώρας Gustavo Diaz Ordaz, φοβούμενος μήπως οι φοιτητές «μπλοκάρουν»
τους αγώνες και τους ματαιώσουν, επιστράτευσε ενόπλους αστυνομικούς και
στρατιώτες που περιεκύκλωσαν την πλατεία. Ενώ καμμιά 300 τάκνς
απέκλεισαν τη γύρω περιοχή.
Η εντολή που
είχαν, ήταν να μη μείνει όρθιο ούτε ένα «κομμάτι κρέας!». Μόλις άρχισε
να σκοτεινιάζει, έπεσε «πυρ». Επί τρεις ώρες τα πολυβόλα «θέριζαν»
νεανικά κορμιά!
Μερικές
οικογένειες που έμειναν στην πλατεία, άνοιξαν τις πόρτες των
διαμερισμάτων τους και περιμάζεψαν φοιτητές, που κατόρθωσαν και ξέφυγαν.
Όμως ο στρατός τους εντόπισε, μπήκε στα διαμερίσματα, και «καθάρισε»,
όχι μόνο τους φοιτητές, αλλά και τις οικογένειες που τους
«φιλοξένησαν!».
«Έφερναν στο
νοσοκομείο μας δεκάδες πτώματα νέων! Οι αρχές ζητούσαν να καούν με
συνοπτικές διαδικασίες! Κάποια παιδιά ζούσαν ακόμα, αλλά τα
αποτέφρωναν!», δήλωσε (2008) στον δημοσιογράφο Δημήτρη Παρούση, μια
γιατρός που εκείνη την ημέρα εφημέρευε στο Νοσοκομείο.
«Θυμάμαι
άρχισε να βρέχει κατά τις 8 το απόγευμα. Έπεφταν πυροβολισμοί! Τα νερά
είχαν κόκκινο χρώμα! Η πλατεία ήταν γεμάτη αίματα! Εκατοντάδες οι
νεκροί! Δεκάδες τα φορτηγά που φόρτωναν τους νεκρούς », δήλωσε η
δικηγόρος, Μάρτα Αλβάρες Λόπες, συμφοιτήτρια των θυμάτων.
Το πρωί η
πλατεία ήταν πεντακάθαρη! Ενώ κανένα μέσο ενημέρωσης δεν είπε λέξη για
το μακελειό! Όποιος έλεγε κάτι, εκτελείτο, αυτός και η οικογένειά του!
Και οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν κανονικά και ειρηνικά...!
Και με θερμά συγχαρητήρια στην Κυβέρνηση για την επιτυχία τους! (Δημήτρης Παρούσης, «Ελευθεροτυπία», φ. 16.8.08).
Ο Gustavo
Diaz Ordaz (Πρόεδρος του Μεξικού) έφθασε σε τέτοια αλλοίωση και
διαστροφή, από την (κακή) άσκηση της εξουσίας. Αν ήταν μακρυά από την
εξουσία, δεν είχε φθάσει σε αυτό το χάλι!
Ο λόγος (
μου έλεγε ένας ελληνο-αμερικανός καθηγητής Πανεπιστημίου), που το
αμερικάνικο Σύνταγμα δεν επιτρέπει στον Πρόεδρο της Η.Π.Α., όσο
επιτυχημένος, όσο νεαρός και αν είναι, να γίνει Πρόεδρος παραπάνω από
δύο τετραετίες, είναι ότι, όσο καλός και αν είναι, μένοντας επί πολύ
στην εξουσία, κινδυνεύει να διαφθαρεί, γενόμενος έτσι επικίνδυνος για τη
χώρα.
Σίγουρα
κάποιος θα θέσει το ερώτημα: Μπορεί να συμβεί το ίδιο και μέσα στο χώρο
της Εκκλησίας; Ένας Όσιος Γέροντας απαντά: «Άμα μπροστά στην ορμή του
ποταμού, βάλεις λάσπη σαν ανάχωμα, η λάσπη θα διαλυθεί. Και άν σε
άνθρωπο εμπαθή δώσεις εξουσία, τον διέλυσες! Αν όμως μπροστά στην ορμή
του ποταμού βάλεις ανάχωμα μια πέτρα, η πέτρα μένει πέτρα, αλλά και
καθαρίζεται, που σημαίνει: Άν σε άνθρωπο ταπεινό του δώσεις εξουσία, η
εξουσία τον ταπεινώνει ακόμα πιο πολύ» (Γεροντικό, αββά Ορσισίου, α ,
ελεύθερη απόδοση).
Και αυτός (ο
δεύτερος) εργάζεται με ΑΓΑΠΗ, με ΘΥΣΙΑ, με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ για τη
ΣΩΤΗΡΙΑ του λαού του Θεού, που εκλήθη να υπηρετήσει.