Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς
Στο εξαιρετικό βιβλίο του Χρήστου
Αγγελομάτη «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», στις σελίδες 183-184,
περιέχεται μια επιστολή του Θεοδ. Μουτσούλα, υποναυάρχου του Λιμενικού
Σώματος ε.α., ο οποίος αναφέρεται στον πατέρα του,
ταγματάρχη πεζικού Κωνσταντίνο Μουτσούλα. (Έχω στην κατοχή μου την 3η
έκδοση της «ΕΣΤΙΑΣ», του 1972).
Διαβάζω: «Είχεν αρχίσει ο κλονισμός του μικρασιατικού μας μετώπου, ότε ο
τότε στρατιωτικός διοικητής Φιλαδελφείας ταγματάρχης του πεζικού Κων.
Μουτσούλας, διά να εξοντώσει τους ανά τα ορεινά της περιφερείας του
ενοχλούντος τον ελληνικόν στρατόν τσέτας, έκαυσε τας καλύβας, που
χρησίμευαν ως ορμητήριά των. Ο διαβόητος Στεργιάδης, διά να προσελκύση
την συμπάθειαν των εχθρών της Πατρίδος, παρέπεμψεν επειγόντως τον
εκπληρώσαντα το καθήκον του στρατιωτικόν διοικητήν εις το στρατοδικείον
επί εμπρησμού ξένης περιουσίας. Βεβαίως, όμως, οι αποτελούντες
το στρατοδικείον εν Σαλιχλί, Έλληνες αξιωματικοί ηθώωσαν και επήνεσαν
τας ενεργείας του Έλληνος στρατιωτικού διοικητού, του οποίου το στήθος
εκόσμη και το απονεμηθέν, εν ώρα μάχης, Αριστείον της ανδρείας και
συνέστησαν όπως παρουσιασθεί εις τω εν Σμύρνη στρατηγείω και ζητήση
διαταγάς.
Ήτο, τότε, η μοιραία ημέρα της 26ης Αυγούστου 1922, ότε τα πάντα είχον
διαλυθή. Όλως τυχαίως, όμως, συνήντησε τον ταγματάρχην Μουτσούλαν ο
υπολιμενάρχης Σμύρνης Αντώνιος Μπαχάς και τον επιβίβασε βιαίως επί τον
αποπλεύσαντος την ημέραν εκείνην τελευταίον επιτάκτου ατμοπλοίου
«Νάξος».
Άμα τη εισόδω της «Νάξος» εις τον λιμένα της Χίου, ο τχης Μουτσούλας,
ανελθών επί του καταστρώματος του πλοίου, το οποίον ήτο κατάμεστον από
αξιωματικούς και οπλίτας, ανεφώνησεν: “ Έπειτα από το αίσχος αυτό, την
εθνικήν αυτήν συμφοράν, δεν μας επιτρέπεται να πατήσωμεν χώμα
ελληνικόν!... Όλοι οι Έλληνες να πάμε να πνιγούμε! Και, πρώτος, δίδω το
παράδειγμα εγώ!!”. Και πράγματι ερρίφθη εις την θάλασσαν και επνίγη.
Οι Χιώτες ενεταφίασαν αυτόν εκβρασθέντα μετά τριήμερον, εις την
εκκλησίαν Άγιος Ιωάννης και επί μαρμαρίνης στήλης άγνωστός μοι μέχρι
τούδε, εχάραξε:
“Ή καλώς ζην ή καλώς τεθνάναι τον ευγενή χρή” Η εφημερίς “Βραδυνή” της
13ης Ιουνίου 1936, εδημοσίευσεν σχετικήν επιστολήν αυτόπτου μάρτυρος,
του επιβαίνοντος τότε του πλοίου εφέδρου σημαιοφόρου Κων. Κουλέτση,
δικηγόρου».
Αυτά το καιρώ εκείνω, όταν, παρ’ όλη την μεγάλη τραγωδία υπήρχαν ακόμη φιλότιμο, ευθιξία και φιλοπατρία. (Κάποτε
ακούγαμε την φράση: «παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας». Σήμερα η λέξη
εξαφανίστηκε, αναπαύεται σε αραχνιασμένα λεξικά. Ευθιξία; Τι είναι αυτό;
Τρώγεται;).
Τω καιρώ ετούτω, της αδιαντροπιάς και της προδοσίας, μαγαρίζονται ιερά
και όσια, προσβάλλονται μνήμες αιματηρές... Θέλω όμως να ρωτήσω:
Αγανάκτησαν οι πάντες – και ορθώς – κατά της ανθελληνικής δήλωσης του
υπουργού. Αυτά πιστεύε, αυτά λέει. Και μάλιστα τα υποστηρίζει εδώ και
χρόνια. Απλώς τώρα που ανήλθε σε ανώτατο αξίωμα, έγιναν ευρέως γνωστά,
διότι, κατά τον θυμόσοφο παροιμιώδη λόγο «όσο ψηλότερα πηδάει η μαϊμού,
τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της».
Εδώ και δέκα όμως χρόνια, τέτοιες προδοτικές θέσεις φιλοξενούνται στα
σχολικά βιβλία γλώσσας και ιστορίας, εδώ και δέκα χρόνια δηλητηριάζονται
τα παιδιά με ισχυρότατες δόσεις αφιλοπατρίας και εκκλησιομαχίας, αλλά
ουδείς «επώνυμος» αντιδρά. Διάβασα δηλώσεις βουλευτών, ακόμη και
«συντρόφων» του κυρ-Φίλη καταδικαστικές, γεμάτες οίστρο πατριωτισμού.
Γιατί, όμως, δεν επιδεικνύεται ο ίδιος ζήλος για τα βιβλία και τις αναθυμιάσεις τους;
Γιατί παραμένει αντουφέκιστο αυτό το αίσχος; Δεν γνωρίζουν ότι φέτος
«κόπηκε» από την ύλη των πανελληνίων εξετάσεων της Γ’ λυκείου η
Γενοκτονία των Ποντίων; Οι σελίδες 253-255, το κεφάλαιο «η μεθοδευμένη
εξόντωση (γενοκτονία) των Ελλήνων του Πόντου», αφαιρέθηκαν, όπως και όλα
τα κεφάλαια για τον Παρευξείνιο Ελληνισμό και στην θέση τους πρόσθεσαν
ενότητες για την «ελληνική οικονομία κατά τους 19ο και 20ο αιώνες».
Το μήνυμα σαφές: Όλα είναι οικονομία, τίποτε άλλο δεν αξίζει στην ζωή!
Προσκυνήστε το θηρίο, τον «Μαμωνά». Η συντήρηση όμως της ιστορικής
μνήμης είναι το πιο μεγάλο αμυντήριο, που διαθέτουμε. Το πιο ισχυρό
όπλο. Αυτό που μας κράτησε στους αιώνες, με την πληθυντική, την
διαχρονική ψυχή του. Το «εμείς» του Μακρυγιάννη. «Μάθαινε τα παλιά, να
ξέρεις τα καινούργια», λέει η λαϊκή παροιμία. Το έχουμε ξαναγράψει. Η
σημαντικότερη αποστολή της Παιδείας είναι η ένταξη, η σύνδεση των νέων
με το παρελθόν. Όταν η Παιδεία ξεκόβει από τις ρίζες της, χάνει την
συνείδηση της αποστολής της και ξεπέφτει σε τεχνική και σοφιστεία. Ερωτώ
και πάλι: Η αφαίρεση της Γενοκτονίας από την ύλη δεν είναι μία έμμεση,
ύπουλη μορφή άρνησής της;
Έχω μπροστά μου την Ιστορία της Γ’ γυμνασίου, στο κεφάλαιο «Ο
Μικρασιατικός Πόλεμος (1919-1922)». Στις 10 σελίδες του κεφαλαίου δεν
συνάντησα πουθενά την λέξη «Γενοκτονία». Γράφει για διωγμούς και
εξόντωση, όμως Γενοκτονία δεν έγινε. Δεν είναι κι αυτό μία μορφή άρνησής
της; Ίσως, δεν είναι η χειρότερη μορφή, η ειδεχθέστερη, να αρνούνται
την Γενοκτονία, τα ίδια τα θύματά της;
Στο καινούργιο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού αυτό που διαδέχθηκε το ρεπούσειο κουρελούργημα, διαβάζω στην σελίδα 196:
«...στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι διώξεις εναντίον των μειονοτικών
ομάδων πήραν δραματικό χαρακτήρα. Προηγήθηκε η γενοκτονία των Αρμενίων.
Ακολούθησαν σφαγή και ο συστηματικός διωγμός των Ελλήνων του Πόντου...».
Τι διαβάζουμε εδώ; Γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά σφαγή και διωγμός των
Ελλήνων του Πόντου. Είναι το ίδιο πράγμα η Γενοκτονία και η σφαγή; Όχι.
Πού είναι οι Πόντιοι να ξεσηκωθούν για το πιο σοβαρό αυτό θέμα της
άρνησης της Γενοκτονίας στα βιβλία των Ελλήνων μαθητών; Γνωρίζουμε ότι
στο βιβλίο Γλώσσας της Γ’ Γυμνασίου, υπάρχει ενότητα που αναφέρεται στον
διωγμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ενώ αγνοείται προκλητικά η
Γενοκτονία των Ελλήνων; (σελ. 58). Επιτρέπεται να διδάσκονται τα παιδιά
κείμενο του Σημίτη του επονομαζόμενου «αρχιερέα της διαπλοκής», ο οποίος
θεωρεί την «ελληνική και χριστιανική παράδοσή μας διαστρεβλωμένη και
χωρίς απήχηση»; (σελ. 65).
Θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι πικρές, και θλιβερές αναφορές. Τι
κερδίζουμε εξ άλλου; Μια χούφτα φανατικών εθνομηδενιστών έγραψε τα
βιβλία - και μας κυβερνά- και ένας ολόκληρος λαός καταπίνει αμαχητί τις
δολορραφίες τους. Κάποτε, όταν τούτο το έθνος γεννοβολούσε ήρωες,
κάποιοι αξιωματικοί επωμίζονταν και τις ευθύνες άλλων για τις συμφορές
και προτιμούσαν το καλώς τεθνάναι ή αισχρώς ζην. Αυτοί ήταν η μαγιά για
το καινούργιο ξεκίνημα. Τώρα «κούφιοι και οκνοί καταφρονούν» και
εμπαίζουν το Εικονοστάσι του Γένους, κόκκαλα ιερά μαρτύρων και ηρώων και
αθώων…