"Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς. Δίδαξέ μας να καταλαβαίνουμε τα
παιδιά μας", έτσι ξεκινάει η προσευχή για τους γονείς που ο ίδιος ο
Όσιος Πορφύριος συνέταξε.
Ο ίδιος μπορεί να μην είχε βιολογικά παιδιά, είχε ωστόσο πάμπολλα
πνευματικά παιδιά τα οποία σκέπαζε κάτω από τη πατρική του αγκαλιά, το
πετραχήλι.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχνε για τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς θα
μεγάλωναν τα παιδιά τους και θα τα ανέτρεφαν εν Χριστώ, καθώς αυτοί
είναι "το παράδειγμα και η έμπνευση".
Μίλησε για τη προγεννητική αγωγή και πως η αγωγή του νέου ανθρώπου,
ξεκινάει από τη στιγμή της συλλήψεώς του. "Το έμβρυο ακούει και
αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας".
Αλληλεπιδρά συνεχώς με τα όσα η μητέρα αισθάνεται, βλέπει και ακούει
και αναλόγως δημιουργούνται στο παιδί θετικά συναισθήματα ή ψυχικά
τραύματα: "Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπάει, αυτό το
αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στη ψυχούλα του, που το
συνοδεύουν σ’όλη του τη ζωή. Το αντίθετο συμβαίνει με τ’άγια
συναισθήματα της μάνας. Όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα
μεταδίδει σ’αυτό μυστικά".
Βέβαια δε πάει να πει ότι η ευθύνη βαραίνει μόνο τη μάνα, αλλά και το
πατέρα. Ίσως και περισσότερο. Καθότι ο πατέρας είναι το πρώτο άτομο που
έρχεται σε επαφή με τη μάνα.
Είναι το άτομο που ανάλογα με τις πράξεις, τα λόγια και τα
συναισθήματά του ρυθμίζει όλο το ψυχισμό της εγκύου, καθώς αυτή χρήζει
άμεσης και κάθε είδους βοήθειας.
Ουσιαστικά το παιδί μέσω της μάνας αλληλεπιδρά άμεσα με τον πατέρα ο
οποίος καθίσταται –είτε το θέλει, είτε όχι- υπεύθυνος και των δύο.
Γίνεται σαφές λοιπόν, ότι στην οικογένεια "βρίσκεται μεγάλο μέρος απ’την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου."
Για να μπορέσουν τα παιδιά να αποκτήσουν στη συνέχεια μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, δεν αρκούν τα πρέπει και τα μη των γονέων.
"Μάλλον έτσι γίνεται χειρότερα" και προφανώς διαταράσσεται όλος ο
άνθρωπος, καθώς ότι ξεκινάει από τη ψυχή έχει αντίκτυπο και στη σωματική
υγεία, και το αντίστροφο.
Πώς όμως θα μπορέσουν οι γονείς να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους χωρίς συμβουλές, εξαναγκασμούς, απειλές, πρέπει και μη;
Η απάντηση είναι εύκολη και ίσως γι’αυτό δυσεύρετη: "με τον εξαγιασμό
των γονέων. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά
σας".
Με αυτό το παράδειγμα, η νέα τρυφερή ψυχή θα ανατραφεί σωστά χωρίς
εξαναγκασμούς, αλλά ελεύθερα, καθώς θα νιώθει και θα βλέπει – όχι μόνο
στα λόγια- ότι αυτή η οδός είναι η σωστή.
"Οι γονείς πρέπει να προσεύχονται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς
τον Χριστό και ν’αγκαλιάζουν τα παιδιά τους μυστικά". Ακόμη και όταν
κάνουν αταξίες να μην τα πιέζουν, αλλά να προσεύχονται.
Η αγιοσύνη και η εν Χριστώ παιδαγωγία έχουν αρχή και τέλος τους τη
μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Γι’αυτό οι γονείς πρέπει να είναι οι
πρωτοστάτες αυτής της ζωής, αυτοί δηλαδή που θα φέρουν το παιδί στην
Εκκλησία. Πώς όμως θα το φέρουν στην Εκκλησία; Αρκεί μόνο η απόδειξη της
ευσέβειας των γονέων;
"Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην
καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να
διώξομε τα παιδιά απ’ τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με
εγωισμό".
Και καλά, άμα δε θέλουν να ξυπνήσουν να πάνε Εκκλησία; "Μην τα
εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε
<<όποιος θέλει μπορεί να έρθει μαζί μου ή αργότερα>>. Αφήστε
να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός."
Αυτή η καταπίεση και η ‘’απάνθρωπη αγάπη’’ που ενδέχεται να νιώσει το
παιδί από τους "τάχα <<ευσεβείς>> γονείς" για το κάθε τι,
από τα μαθήματά του, μέχρι την Εκκλησία εν προκειμένω, μπορεί να τα
οδηγήσει όταν ενηλικιωθούν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Και έχουμε ουκ ολίγα
παραδείγματα…
"Κύριε, κάνε μας να είμαστε αγαπητοί, και να τους προσφέρουμε ένα
αληθινό χριστιανικό παράδειγμα. Κάνε τέλος με την ζωή μας και όλες τις
εκδηλώσεις μας να τους δείχνουμε τον δρόμο που φέρνει προς σε εσένα".