του π. Ανδρέα Κονάνου
~ Τα παιδιά ρέουν. Ο,τι νιώθουν το λένε. Φέρονται όπως νιώθουν. Μοιράζονται τα αισθήματά τους μαζί σου.
Κι όλη αυτή την ενεργητικότητα και τη
ζωντάνια δεν τις κρατούν μέσα τους, μα τις αφήνουν να κυλούν. Γι’ αυτό
κι έχουν διαρκώς όρεξη και χαρά. Πάντα έτοιμα για παιχνίδι, για τρέξιμο,
για ευχαρίστηση, για επικοινωνία κι επαφές. Εμείς έχουμε κλειστεί.
Συνέχεια κουμπωμένοι και σφιχτοί. Σκεφτόμαστε ότι, αν πάω εκεί, θα
πρέπει να δείχνω χαρούμενος, ενώ δεν είμαι. Αν μιλήσω σ’ αυτόν, θα
πρέπει να του πω «καλημέρα», ενώ στ’ αλήθεια θα ήθελα να του πω «δεν
θέλω να σε βλέπω μπροστά μου».
Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου σαν τα
παιδιά. Δεν έχω μάθει να λέω τι νιώθω σαν τα μικρά παιδιά, που δεν
κρύβουν τα αισθήματά τους. Δεν έχω μάθει να ‘μαι γνήσιος, αυθεντικός και
ειλικρινής σαν τα παιδιά. Ο Χριστός όμως μας είπε να γίνουμε σαν
παιδιά. Και δεν έχουμε γίνει. Και πέρασαν 2.000 χρόνια από τότε. Κι
ακόμη να ‘ρθουν αυτή η παιδικότητα και η απλότητα στη ζωή μας.
Κύριε, νιώθω ότι μας κοιτάς και σε κοιτάμε κι εμείς εύκολα, γιατί τα
μάτια σου είναι παιδικά. Αλλά τώρα, το 2.000 τόσο, τώρα που πέρασαν τα
χρόνια, μας κοιτάς, Κύριε, με μιαν άλλη σοβαρότητα και λες: «Εσείς,
παιδιά μου, διασκεδάζετε, γιατί με βλέπετε σε μια φάτνη, σε έναν στάβλο
άλογων ζώων. Αλλά θέλω να δείτε το τωρινό βλέμμα μου. Τώρα που σε κοιτάω
με σοβαρότητα και περιμένω να δω τι έχεις κάνει. Πώς είσαι; Κάνεις
αυτό, το άλλο, που είπα εγώ; Συγχωρείς τον αδελφό σου; Ηρθε ο Πέτρος μια
φορά και με ρώτησε, το θυμάσαι; Και είπε: “Κύριε, πόσες φορές να
συγχωρώ τον αδελφό μου; Επτά φορές είναι καλά;” Κι απάντησα εγώ, αν
θυμάσαι: “Εβδομήντα φορές το επτά να συγχωρείς”».
Εσύ συγχωρείς; Νιώθεις αυτή την ενότητα με τον αδελφό σου; Μπορείς να
καταλάβεις ότι ο άλλος είναι ο εαυτός σου και να τον δεις με καλοσύνη,
να τον δεις με επιείκεια και να τον συγχωρέσεις; Μπορείς; Κοιτάει ο
Κύριος τη γη και μας βλέπει σφαγμένους. Να μη μιλιόμαστε, να μη
χαιρετιόμαστε, να ‘μαστε κομματιασμένοι. Εμείς, τα δικά Του τα παιδιά.
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομά Του. Το πιο φρικτό είναι αυτό. Είμαι κακός, στο όνομα του Χριστού. Είμαι παράξενος, στο όνομα του Χριστού. Βάζω μπροστά τον Χριστό και λέω: «Επειδή πιστεύω στον Χριστό, δε θα μιλήσω σ’ εσένα ούτε σ’ αγαπώ». Μα είσαι του Χριστού! Αυτό είπε ο Χριστός; Αυτή ήταν η προσευχή του Χριστού, που ήρθε στον κόσμο ώστε να διδάξει την ενότητα; Είμαστε ενωμένοι; Είμαστε αγαπημένοι; Είσαι αγαπημένος στο σπίτι σου με όλους τους συγγενείς σου; Δεν ξέρω αν αυτοί σε αγαπούν. Εσύ όμως τους αγαπάς;
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομά Του. Το πιο φρικτό είναι αυτό. Είμαι κακός, στο όνομα του Χριστού. Είμαι παράξενος, στο όνομα του Χριστού. Βάζω μπροστά τον Χριστό και λέω: «Επειδή πιστεύω στον Χριστό, δε θα μιλήσω σ’ εσένα ούτε σ’ αγαπώ». Μα είσαι του Χριστού! Αυτό είπε ο Χριστός; Αυτή ήταν η προσευχή του Χριστού, που ήρθε στον κόσμο ώστε να διδάξει την ενότητα; Είμαστε ενωμένοι; Είμαστε αγαπημένοι; Είσαι αγαπημένος στο σπίτι σου με όλους τους συγγενείς σου; Δεν ξέρω αν αυτοί σε αγαπούν. Εσύ όμως τους αγαπάς;
Μπορείς να πεις με μάτια καθαρά και ψυχή αληθινή «αγαπώ»; Για
πες το! «Αγαπώ όλους τους συγγενείς μου. Αγαπώ όλους τους συνεργάτες
μου στη δουλειά μου». Μπορείς να το πεις; Μπορείς να κοιτάξεις
όλους στα μάτια και να πεις: «Δεν έχω τίποτα μαζί σας. Είστε άνθρωποι κι
εσείς, άνθρωποι που κάνετε κάποια λάθη. Αλλωστε, κι εγώ έχω κάνει λάθη.
Αλλά υπάρχει ο Θεός, που μας ενώνει όλους. Είμαστε αδέλφια και σας
αγαπώ και σας συγχωρώ! Πολλές φορές σας συγχωρώ. Ο,τι κι αν μου ‘χετε
κάνει!» Μπορείς να το πεις αυτό; Τότε, πραγματικά, θα έχεις
κάπως καταλάβει τι θα πει ότι ήρθε ο Θεός στη γη. Τότε θα έχεις πιάσει
το μήνυμά Του και θα το έχεις καταλάβει.