π. λίβυος
Έρχονται στιγμές που η προσευχή χάνεται, σαν μια πηγή που σε δρόσιζε και τώρα την κατάπιε η δίψα της γης.
Λόγια δεν βρίσκεις να πεις. Κάποτε χάνεται ακόμη κι αυτή η διάθεση να
μιλήσεις με τον Θεό. Όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει, γιατί αυτή είναι η
ανθρώπινη ψυχή και η ζωή μας ολάκερη.
Μια άστατη θάλασσα που πότε η γαλήνη της γλυκαίνει την ματιά μας και
πότε τα κύματα της φοβίζουν την καρδιάς μας. Εκείνες τις στιγμές λοιπόν
που όλα μοιάζουν δύσκολα και ράθυμα, ίσως και τεντωμένα στα άκρα της υπομονής ή στις αντοχές της θλίψης μας, ας μάθουμε την σχέση ειλικρίνειας με τον Θεό.
«Ναι Θεέ μου, δεν έχω όρεξη για
προσευχή, ούτε να σου μιλήσω δε μπορώ. Νιώθω να σε ποθώ, μα είμαι τόσο
κουρασμένος και τόσο ψυχρός που λέξεις δε βρίσκω να σου πω. Ίσως και να
μην θέλω….» Αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η σιωπή, η αποδοχή ότι τώρα δεν
μπορώ, δεν νιώθω, περνάω μια μεγάλη νύχτα, δίχως ενοχές γι αυτό, και
χωρίς να απολογούμαι ή να στριμώχνω τον εαυτό μου, όσο κι αν σας
φαίνεται παράξενο ή παράδοξο, είναι προσευχή. Γιατί η προσευχή είναι
ειλικρινής ζωντανός διάλογος με τον Θεό.
Ο Θεός αναζητά πάντα το ειλικρινές
κομμάτι του εαυτού μας για να συνδεθεί. Οχι τον ρόλο ή την μάσκα μας. Η
αυθεντικότητα είναι η γη που ανθίζει η σχέση με τον Θεό. Να μπορείς να
του πεις ότι, τον αγαπάς με την ίδια ελευθερία που θα του έλεγες, ότι
έχω παράπονα από σένα. Να έχεις την δίψα να τον κυνηγάς και άλλοτε να
αφήνεις σε Εκείνον κάθε πρωτοβουλία του Έρωτα σας.