«Πρέπει να συγκεντρωθείς, να
«κλειστείς». Ξέρεις πολύ καλά ότι το παιδί σου δεν είναι κακό. Σίγουρα
θα σε άκουγε αντου μίλαγες αλλιώς. Αν το προσέγγιζες λίγο διαφορετικά,
τότε θα σε καταλάβαινε».
Από τον π. Ανδρέα Κονάνο
Τους Φαρισαίους τούς ονόμασε
ξεκάθαρα «υποκριτές» o Χριστός. Στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού λέει:
«Σίμωνα, έχω να σε ρωτήσω κάτι», και χρησιμοποιεί τον τρόπο της ερώτησης
για να ανοίξει την καρδιά του. Στη Σαμαρείτιδα μίλησε αλλιώς. Στον
Απόστολο Πέτρο μίλησε αλλιώς.
Και κάποια στιγμή δεν μίλησε καν με το στόμα, μα
χρησιμοποίησε ένα βλέμμα. Και με το βλέμμα αυτό μαλάκωσε η ψυχή του
Πέτρου κι έκλαψε και μετάνιωσε.
Σ’ άλλους ήταν ο Χριστός μας ήσυχο ρυάκι κι αύρα λεπτή, ενώ
στους Φαρισαίους ήταν σεισμός και κεραυνός. Διαρκώς τους έλεγε: «Ουαί δε
υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι». Ενας ο Χριστός. Μα διαφορετική
απάντηση στον καθέναν. Αυτό πώς λέγεται; Αυτό λέγεται «διάκριση». Κάτι
που δεν έχεις. Και πού το ξέρω; Το ξέρω διότι, ό,τι κι αν σου πει το
παιδί σου, εσύ εκ των προτέρων είσαι έτοιμος για την απάντηση που θα
δώσεις. Παράδειγμα: αν το παιδί σού ζητήσει να βγει έξω το βράδυ αργά,
εσύ δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξεις τη σκέψη σου. Θα πεις με τρόπο
απόλυτο «όχι». Οχι, όχι, όχι, όχι. Οσες φορές και αν σ’ το πει το παιδί,
άλλες τόσες θα πεις κι εσύ «όχι». Ο Θεός όμως δεν θα ‘κανε το ίδιο. Για
να το διαπιστώσεις, ρώτα Τον! Αλλά, για να σου απαντήσει Αυτός, θα
πρέπει να μην έχεις απαντήσει εσύ από πριν μέσα σου. Είναι ανάγκη να
είσαι ανοιχτός και διάφανος και διαθέσιμος.
Οταν ρωτάς κάποιον, περιμένεις την απάντηση με ανοιχτά αυτιά.
Είσαι ανοιχτός στο άγνωστο, διότι η απάντησή του σου είναι άγνωστη. Με
τον Θεό όμως δεν φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Επειδή τον φανταζόμαστε
περίπου σαν κι εμάς, λέμε: «Ε, ό,τι θα ‘λεγε ένας άνθρωπος, αυτό θα πει
κι ο Θεός». Κι ο Θεός λέει: «Μα έχεις μια εικόνα για Μένα πολύ
ανθρώπινη. Αφησέ Με να εκφραστώ, παιδί μου. Οχι μόνο το παιδί σου, αλλά
κι Εμένα με κάνεις να πνίγομαι μες στην ύπαρξή σου. Ο τρόπος που
χειρίζεσαι το δοχείο της ύπαρξής σου δεν Με αφήνει να δώσω τη δική Μου
φώτιση, διότι η φώτισή Μου πλέον δεν έχει χώρο και τρόπο να σταθεί μέσα
σου. Ολα είναι ήδη “φωτισμένα” από σένα, όλα τα “φώτα” είναι ήδη
αναμμένα από σένα. Ολη η φώτιση πλέον σου ανήκει. Ολα τα ξέρεις, όλα τα
γνωρίζεις, όλα τα κατέχεις».
Μερικοί άνθρωποι της Εκκλησίας, μάλιστα, μιλούν με τέτοιον
τρόπο απόλυτης σιγουριάς, που ξαφνιάζεσαι. Και το λένε κιόλας ξεκάθαρα:
«Κατέχω την αλήθεια. Εγώ ξέρω τα πάντα». Μακάρι! Τότε όμως γιατί είναι
το σπίτι σου έτσι; Γιατί τόση αναστάτωση; Τότε γιατί τα παιδιά σου δεν
θέλουν να σε βλέπουν; Αφού είσαι τόσο σωστός, τότε γιατί από επαφή,
μηδέν; Γιατί απουσιάζει απ’ το σπίτι σου η ευτυχία; Και, αντί γι’
απάντηση ειλικρίνειας, πετάς πάλι το μπαλάκι αλλού. «Γιατί φταίνε οι
άλλοι, που δεν μ’ ακούνε». Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και το ξέρεις.
Ξέρεις πολύ καλά ότι το παιδί σου δεν είναι κακό παιδί. Είναι σίγουρο
ότι θα σ’ άκουγε αν μίλαγες αλλιώς. Αν το προσέγγιζες λίγο διαφορετικά,
θα σε καταλάβαινε. Το παιδί σου δεν είναι απάνθρωπο ούτε τόσο
σκληρόκαρδο όσο το παρουσιάζεις, προκειμένου να μη παραδεχθείς τη δική
σου αποτυχία. Αν ο Χριστός μίλαγε στο παιδί σου, πιστεύεις ότι δεν θα το
κέρδιζε; «Ε, ναι. Αυτός είναι Χριστός».