ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ ΤΑ"ΓΙΑΤΙ" ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Καταναλώνουμε το χρόνο μας για να αναλύουμε τα πράγματα.

Προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε όλα αυτά τα «γιατί» που γεννά ο λογισμός μας. Ο νους μας γυρνά και γυρνα γύρω από τα ίδια, ξανά και ξανά. Γι’αυτό ενώ δεν κάνουμε τίποτα σωματικά, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώμα. Ένα πτώμα λογισμών.
Δεν έχουμε αυτήν την «καλή αδιαφορία». Να πούμε «δεν με νοιάζει τι έγινε, γιατί έγινε, αν με αδίκησες, πόσο με αδίκησες».
—————————

Είναι υπέροχο να προσπερνάς τα «γιατί» και να μένεις στην αγάπη. Να λες, «εγώ είμαι εδώ για σένα, δεν με νοιαζει τίποτα άλλο, ότι και να γίνει το υπομένω».

Αυτό κάνει και ο Θεός για μας. Αυτή είναι η αλήθεια του Θεού, η αγάπη Του. Δεν κάθεται ο Θεός να αναλύσει την προδοσία μας, την αμαρτία μας. Ο Θεός μας λέγει, «είμαι εδώ για σένα, σ’αγαπώ, ακόμα και τότε που με σταυρώνεις, με θανατώνεις, δεν θα σε ρωτήσω γιατί το κάνεις, εγώ σ’αγαπώ».

Φυσικά και κάποιες φορές θα πρέπει να αναλογιστείς γιατί έγινε κάτι με έναν συνάνθρωπό σου για να διορθωθείς, για να δεις τα δικά σου σφάλματα, όχι για να περνά ο χρόνος της ζωής σου ψάχνοντας την αυτοδικαίωση.

Το να κάθομαι και να στριφογυρίζω γύρω από τους λογισμούς μου, τίποτα δεν με οφελεί. Δεν είναι το θέμα ποιος έχει δίκαιο και άδικο αλλά τελικά κατα πόσο αγαπούμε τον άλλον, κατα πόσο μπορούμε να συθλίψουμε το εγώ μας για χάριν του άλλου.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναλύεις τις καταστάσεις ξανά και ξανά. Ο έξυπνος άνθρωπος -πόσο μάλλον ένας πνευματικός άνθρωπος- δεν κολλά στις καταστάσεις, βλέπει μπροστά και προχωρά· όχι ότι δεν τον αγγίζουν οι καταστάσεις και οι συμπεριφορές των άλλων, αλλά δεν κολλά σ’αυτές. Το θέμα είναι να δούμε το δικό μας χάλι, την δική μας εμπαθή συμπεριφορά (που ίσως αρνούμαστε να παραδεχτούμε), την απουσία της αγάπης από την ζωή μας. Αγάπη δεν σημαίνει να είμαστε χαζοχαρούμενοι. Να έχουμε αγάπη σημαίνει να αποδεχόμαστε τους άλλους στην καρδιά μας ως πρόσωπα και όχι ως συμπεριφορές, ως πρόσωπα και όχι ως καθρέπτισμα των δικών μας «θέλω».

Ο Χριστός αγαπά χωρίς «γιατί», γι’αυτό και δεν ψάχνει και τα «γιατί» στην κακία μας προς Αυτόν, δεν μένει στην συμπεριφορά μας και στην αμαρτία μας αλλά στο πρόσωπό μας.

Αυτό καλούμαστε να μιμηθούμε.

Όταν αγαπάς αδιαφορείς, όχι απαξιώνοντας τον άλλον αλλά το αντίθετο. Αδιαφορείς για όλα τα άλλα, τα πέριξ (που συνήθως μας αποσπούν την προσοχή: πώς μας μίλησε, πώς μας είδε) και μένεις στον άλλον ως πρόσωπο το οποίο αγαπάς και προσφέρεσαι σ’αυτό χωρίς απαιτήσεις.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος