Τα
δάκρυα δεν είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο της χριστιανικής ζωής.
Είναι ένα ευλογημένο όργανο καθαρισμού της ψυχής, των αισθήσεων μας,
είναι σημάδι συγκλονιστικό ότι κατανοήσαμε τα σφάλματα μας, ότι
μετανοούμε και υποσχόμαστε ν’ αλλάξουμε ζωή.Τα δάκρυα που χύνουμε επιστρέφοντας στην Εκκλησία, μας ανοίγουν και καθαρίζουν το δρόμο της επαφής μας με τον Θεό. Μ’ αυτά είναι σαν να Τον προσκαλούμε να συγκατοικήσει μαζί μας, να ευλογήσει με την παρουσία Του τη ζωή μας και να μας βοηθήσει να τελειωθούμε. Αλλά για να νοιώσει ο πιστός τέτοια θεοχαρίτωτα αισθήματα, χρειάζεται συντριβή του εγωισμού, της καρδιάς, ταπείνωση και αναγνώριση των σφαλμάτων μας, χρειάζεται να ποθήσει ειλικρινά ο άνθρωπος να γίνει νέος άνθρωπος, «καινή κτίσις».
Ο προφήτης Ιερεμίας λέγει: τα μάτια μου βγάζουν λογής- λογής δάκρυα. Δύο όμως είναι τα κυριότερα κατανύξεως : όταν η ψυχή αισθανθεί τη δίψα του Θεού και μετά το πόθο γι Αυτόν.
Το δώρο των δακρύων που επαναφέρει στην εσωτερική ισορροπία τον άνθρωπο, που συμφιλιώνει με τον Θεό, που ξανανοίγει το δρόμο για τα επουράνια είναι δώρο χαμένο και άγνωστο στο σημερινό κόσμο. Τα δάκρυα θεωρούνται ανάξια του αξιοπρεπούς ανθρώπου, σημάδι αδυναμίας και συναισθηματισμού. Δεν φροντίζει να μάθει ο σύγχρονος άνθρωπος πως με τα δάκρυα της συντριβής θα ξαναποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό, πως έτσι θα ξανανοίξει το δρόμο της μεταφυσικής ελπίδας, για να πνεύσει ουράνιος άνεμος στη ζωή, για να σκορπίσει τα μιάσματα που την έχουν σαπίσει.