~
Παλαιότερα οι άνθρωποι «τρώγονταν» με τη γη. Ήταν γεωργοί, κτηνοτρόφοι,
καλλιεργητές αυτής και ζούσαν το κάματο. Κουράζονταν και ίδρωναν για να
βγάλουν το ψωμί τους.
Σήμερα οι
άνθρωποι που έκοψαν τη σχέση τους με τη γη και περιβάλλονται από μπετά
και σίδερα «τρώγονται» μεταξύ τους. (από το βιβλίο Πόθος Θεού).
~ Έτσι όπως
είμαστε όλοι εμείς οι «πρωτευουσιάνοι» σφιχταγκαλιασμένοι μέσα στο
βούρκο των παθών μας, ποιος θα μπορέσει να μας τραβήξει έξω, πάνω σε
στεγνό, σταθερό έδαφος; Πρέπει κάποιος να είναι «τιτάνας», ώστε να
μπορέσει να σηκώσει όλο το γήινο βάρος στα χέρια του. Αν απομονωθούμε
από τους άλλους μέσα στο βούρκο μας, θα είναι πιο εύκολο ένας σπουδαίος
άνθρωπος, υγιής πνευματικά, να μας βγάλει από τη λάσπη. Όσο όμως
παραμένουμε μαγκώμενοι με άλλους γήινους ανθρώπους, η ασφυξία θα είναι
αναπόφευκτη. (από το βιβλίο Πόθος Θεού).
~
«Οι άνθρωποι σήμερα, έλεγε ο Γέροντας Φιλόθεος, είναι ακράτητοι. Λαός
και κλήρος, σαν αχαλίνωτα άλογα, τρέχουν στην αμαρτία. Δεν συλλογίζονται
το Θεό, το θάνατο, την κρίση, την ανταπόδοση, τίποτα-τίποτα, μόνο για
την ύλη ενδιαφέρονται, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές. Πολύ
λίγοι είναι εκείνοι που έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως για χάρη
αυτών των λίγων κρατάει ο Θεός τον κόσμο».
~ Έλεγε ο
Άγιος Πορφύριος: «Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’
αυτό αποτυγχάνουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν,
αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η
ψυχή».
~ Για τους σημερινούς ανθρώπους, ο Γέροντα της Δράμας Γεώργιος έλεγε: «Ο
κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα και την καλοσύνη. Κάθε μέρα
φροντίζει να βαδίζει προς το κακό. Όσο περνούν τα χρόνια, βαδίζει στην
καταστροφή και ο Θεός δεν το θέλει αυτό».