"ΙΝΑ ΠΟΙΩΣΙΝ ΥΜΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΟΜΟΙΩΣ"

  Ομιλία του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν παντοτινὴ ἐπίγνωση τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, θὰ εἶναι φιλάνθρωποι κι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον. Δὲν ὑπάρχει τίποτ’ ἄλλο ποὺ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἄσπλαχνους πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅσο ἡ πεποίθηση πὼς κανένας δὲν θέλει νὰ δώσει καὶ στοὺς ἴδιους. Κανένας; Καὶ ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς τότε; Δὲν μᾶς ἀποζημιώνει κάθε μέρα καὶ κάθε νύχτα ὁ Θεὸς μὲ τὴν εὐσπλαχνία Του, σὲ ἀντίθεση μ’ ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε ἄσπλαχνοι; Δὲν εἶναι πιὸ σπουδαῖο γιὰ μᾶς νὰ μᾶς εὐεργετήσει ὁ Βασιλιὰς στὴν αὐλή Του μὲ τὴν εὐσπλαχνία Του, ἀντὶ νὰ μᾶς εὐεργετοῦν οἱ δοῦλοι Του; Τί μᾶς ὠφελεῖ ἂν μᾶς εὐεργετοῦν ὅλοι οἱ δοῦλοι Του, ἀλλὰ ὁ Βασιλιὰς εἶναι συγκρατημένος ἀπέναντί μας;[…]

Εἶπε ὁ Κύριος: «Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. ϛ´ 31). Αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ποὺ μᾶς εἰσάγουν στὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας. Ἂν δὲν θέλετε νὰ γίνουν ἐχθροί σας οἱ ἄνθρωποι, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα φροντίστε νὰ μὴ γίνετε ἐσεῖς ἐχθροί τους.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς κάθε ἄνθρωπος σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ἔχει ἐχθρούς, αὐτὸ σημαίνει πὼς εἶσαι ἐχθρὸς κάποιου. Πῶς τότε ἀπαιτεῖς ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο νὰ γίνει φίλος σου, ἀφοῦ εἶσαι ἐχθρός του; Πρῶτα λοιπὸν ξερίζωσε τὴν ἔχθρα ἀπὸ τὴν καρδιά σου κι ὕστερα νὰ μετρήσεις τοὺς ἐχθρούς σου στὸν κόσμο. Στὸ μέτρο ποὺ θὰ ξεριζώσεις ἀπὸ τὴν καρδιά σου τὴν πονηρὴ αὐτὴ ρίζα κι ἀποκόψεις ὅλα τὰ κλαδάκια ποὺ πετοῦν ἀπ’ αὐτήν, θὰ βρεῖς καὶ λιγότερους ἐχθροὺς νὰ μετρήσεις.

Ἂν μετὰ θελήσεις νὰ γίνουν φίλοι σου οἱ ἄνθρωποι, πρέπει ἐσὺ πρῶτα νὰ πάψεις νὰ εἶσαι ἐχθρός τους καὶ νὰ γίνεις φίλος τους. Ὅσο γίνεσαι φίλος μὲ τοὺς ἄλλους, τόσο ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐχθρῶν σου θὰ μειώνεται καὶ στὸ τέλος θὰ μηδενιστεῖ. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι τὸ κύριο θέμα. Τὸ κύριο θέμα εἶναι πὼς σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση θὰ ἔχεις φίλο σου τὸν Θεό.

Εἶναι πολὺ πιὸ σπουδαῖο γιὰ τὴ σωτηρία σου νὰ μὴν εἶσαι ἐχθρὸς κανενός, νὰ μὴν ἔχεις καθόλου ἐχθρούς. Ἂν εἶσαι ἐχθρὸς ἄλλων, τόσο ἐσὺ ὅσο κι οἱ ἄλλοι εἶστε ἐμπόδια στὴ σωτηρία σου. Ὅταν εἶσαι φίλος μὲ τοὺς ἄλλους, τότε οἱ ἐχθροί σου, ἔστω καὶ ἀσυνείδητα, βοηθοῦν στὴ σωτηρία σου. Ἂς σκεφτόταν ἀλήθεια κάθε ἄνθρωπος τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους ἐχθρεύεται ὁ ἴδιος, κι ὄχι ἐκείνους ποὺ εἶναι ἐχθροί του. Τότε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ κόσμου θὰ ἄστραφτε μέσα σὲ μία μέρα σὰν τὸν ἥλιο.
.               Ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ πὼς πρέπει νὰ κάνουμε στοὺς ἄλλους αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε κι ἐμεῖς ἀπ’ αὐτοὺς εἶναι τόσο φυσικὴ καὶ τόσο σαφὴς καὶ καλή, ποὺ εἶναι νὰ θαυμάζει καὶ ν’ ἀπορεῖ κανεὶς πῶς δὲν ἔχει γίνει ἀπὸ παλιὰ μιὰ καθημερινὴ συνήθεια στοὺς ἀνθρώπους. Κανένας ἄνθρωπος δὲν θέλει νὰ τὸν βλάψουν οἱ ἄλλοι. Ἑπομένως ἂς μὴ βλάψει κι αὐτὸς τοὺς ἄλλους.

Κάθε ἄνθρωπος θέλει νὰ τοῦ φέρονται καλά. Ἑπομένως ἂς φέρεται κι αὐτὸς καλὰ στοὺς ἄλλους. Κάθε ἄνθρωπος θέλει νὰ τοῦ συχωροῦν τὶς ἁμαρτίες του. Ἂς συγχωρεῖ κι αὐτὸς τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Κάθε ἄνθρωπος θέλει νὰ συμπάσχουν οἱ ἄλλοι στὶς λύπες του καὶ νὰ χαίρονται στὴ χαρά του. Ἂς συμπάσχει κι αὐτὸς μὲ τὶς λύπες τῶν ἄλλων κι ἂς χαίρεται μὲ τὶς χαρές τους. Κάθε ἄνθρωπος θέλει ν’ ἀκούει καλὰ λόγια ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Θέλει νὰ τὸν τιμοῦν, νὰ τὸν ταΐζουν, ὅταν πεινάει, νὰ τὸν ἐπισκέπτονται, ὅταν εἶναι ἄρρωστος καὶ νὰ τὸν προστατεύουν, ὅταν τὸν κυνηγοῦν. Ἂς κάνει κι αὐτὸς τὰ ἴδια στοὺς ἄλλους. Αὐτὸ ἰσχύει τόσο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀτομικά, ὅσο καὶ γιὰ ὁμάδες ἀνθρώπων, γειτονικὲς φυλές, ἔθνη καὶ κράτη. Ἂν τὴν ἐντολὴ αὐτὴ τὴν υἱοθετοῦσαν σὰν κανόνα ὅλες οἱ τάξεις, τὰ ἔθνη καὶ τὰ κράτη, θὰ ἔπαυε ἀμέσως κάθε κακία καὶ σύγκρουση ἀνάμεσά τους, θὰ ἐξαλειφόταν κάθε ἔχθρα καὶ πόλεμος. Αὐτὸ εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ κάθε παρόμοια ἀρρώστια, δὲν ὑπάρχει κανένα ἄλλο.
.               Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος: «Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστι; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστι; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανείζητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστι; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα» (Λουκ. ϛ´ 32-34). Αὐτὸ πάει νὰ πεῖ: Ἂν περιμένετε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ σᾶς κάνουν καλὸ καὶ τὴν καλοσύνη αὐτὴ νὰ τὴν ἀνταμείψετε καὶ σεῖς μὲ καλό, δὲν κάνετε κάτι ἐπαινετό. Περιμένει ὁ Θεὸς ἀνταμοιβὴ γιὰ τὴ θερμότητα τοῦ ἡλίου, γιὰ νὰ δώσει ἐντολὴ στὸν ἥλιο νὰ λάμψει; Ἢ μήπως ἐνεργεῖ ἀπὸ εὐσπλαχνία κι ἀγάπη; Τὸ ξαναλέμε, πὼς ἡ εὐσπλαχνία εἶναι ἐνεργητικὴ ἀρετή, ὄχι παθητική. Αὐτὸ τὸ ἔκανε σαφὲς ὁ Θεὸς ἀπὸ τότε ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο. Μέρα μὲ τὴ μέρα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου ὁ Κύριος μοίραζε ἁπλόχερα τὰ πλούσια τὰ δῶρα Του σ’ ὅλα τὰ πλάσματά Του. Ἂν περίμενε πρῶτα ἀπὸ τὰ πλάσματά Του νὰ τοῦ ἀνταποδώσουν κάτι, οὔτε ὁ κόσμος οὔτε ἕνα μοναδικὸ πλάσμα δὲν θα ὑπῆρχε σ’αὐτόν. 

Ἂν ἀγαπᾶμε μόνο αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε, εἴμαστε ἔμποροι καὶ κάνουμε ἀνταλλαγές. Ἂν κάνουμε τὸ καλὸ μόνο στοὺς εὐεργέτες μας, εἴμαστε ὀφειλέτες καὶ ἐπιστρέφουμε τὸ χρέος μας. Ἡ εὐσπλαχνία δὲν εἶναι κάποια ἀρετὴ ποὺ ἁπλὰ ἀποπληρώνει τὶς ὀφειλές της, ἀλλὰ ποὺ πάντα δανείζει. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀρετὴ ποὺ δανείζει συνέχεια, χωρὶς νὰ ἐλπίζει σὲ ἐπιστροφὴ τῆς ὀφειλῆς. Ἂν δανείζουμε ἐκείνους ποὺ ἐλπίζουμε πὼς θὰ μᾶς τὰ ἐπιστρέψουν, ποία ἡμῖν χάρις ἐστι; Τί καλὸ κάνουμε; Μεταφέρουμε τὰ χρήματά μας ἀπὸ μία κάσα σὲ μίαν ἄλλη, ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ δανείζουμε τὸ θεωροῦμε δικό μας, ὅπως κι ὅταν ἦταν στὰ δικά μας χέρια.

.               Θὰ ἦταν παραφροσύνη νὰ σκεφτοῦμε πὼς μὲ τὰ παραπάνω λόγια ὁ Θεὸς μᾶς διδάσκει νὰ μὴν ἀγαπᾶμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε, νὰ μὴν κάνουμε τὸ καλὸ σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς εὐεργετοῦν. Θεὸς φυλάξοι! Αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ πεῖ, εἶναι πὼς αὐτὴ εἶναι μία κατώτερη ἀρετή, ποὺ μποροῦν νὰ τὴν ἀσκήσουν ἀκόμα κι οἱ ἁμαρτωλοί. Εἶναι τὸ ἐλάχιστο μέτρο τοῦ καλοῦ, ποὺ φτωχαίνει τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ περιορίζει τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς κάνει στενόμυαλους. Ὁ Θεὸς θέλει ν’ ἀναβιβάσει τὸν ἄνθρωπο στὰ ἀνώτερα ὕψη τῶν ἀρετῶν, ἀπ’ ὅπου θεωρεῖ κανεὶς ὅλα τ’ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ, ὅλους τοὺς κόσμους Του, ἐκεῖ ποὺ ἡ τρομοκρατημένη καὶ περιορισμένη καρδιὰ τοῦ δούλου γίνεται ἀπεριόριστη κι ἐλεύθερη καρδιὰ τοῦ υἱοῦ καὶ κληρονόμου. Ἡ ἀγάπη πρὸς αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε εἶναι μόνο τὸ πρῶτο μάθημα στὸ ἀπέραντο βασίλειο τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀνταπόδοση τοῦ καλοῦ σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε, εἶναι μόνο τὸ στοιχειῶδες σχολεῖο, μπροστὰ στὴ μακρὰ σειρὰ σπουδῶν στὰ καλὰ ἔργα. Ὁ δανεισμὸς σ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ξεπληρώσουν τὸ χρέος τους δὲν εἶναι οὔτε καλὸ οὔτε κακό. Εἶναι μόνο τὸ πρῶτο δειλὸ βῆμα πρὸς τὸ μέγιστο καλό, ποὺ δίνει χωρὶς νὰ περιμένει ἐπιστροφή.

TO ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1-10-2017

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κατά Λουκάν (στ΄ 31 – 36)
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς·ἑαυτοῦ μαθηταίς «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.»

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Εἶπεν ὁ Κύριος στους μαθητάς Του: «Νὰ φέρεσθε πρὸς τοὺς ἄλλους ὄπως θὰ ἠθέλατε νὰ φερθοῦς σ’ ἐσᾶς. Ἐὰν ἀγαπᾶτε μόνον ἐκείνους ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Καὶ ἐὰν κάνετε καλὸ εἰς ἐκείνους μόνον ποὺ σᾶς κάνουν καλό, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἀμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἐὰν δανείζετε μόνον εἰς ἐκείνους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ τὰ πάρετε, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν εἰς τοὺς ἁμαρτωλούς, διὰ νὰ πάρουν πίσω τὶ ἴσον ποσόν. Ἀλλὰ ἐσεῖς νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ κάνετε καλὸ καὶ νὰ δανείζετε ὅπου δὲν ἐλπίζετε εἰς ἐπιστροφὴν καὶ ἡ ἀνταμοιβή σας θὰ εἶναι μεγάλη καὶ θὰ εἶσθε υἱοὺ τοῦ Ὑψίστου, διότι αὐτὸς εἶναι καλὸς εἰς τοὺς ἀχάριστους καὶ κακούς. Νὰ εἶσθε λοιπὸν φιλεύσπλαγχνοι καθὼς καὶ ὁ Πατέρας σας εἶναι φιλεύσπλαγχνος».

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΘΕΟΣ ΒΙΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΠΩΝ;

Στην αρχή της πνευματικής σου προσπάθειας ήρθε η Χάρις του Θεού και σε επισκίασε. Όλα γινόταν με χαρά και εύκολα. Είχες μέσα σου χαρά, αισθανόσουν τον Χριστό στην προσευχή σου, στην ανάσα σου, στην ζωή σου. Τώρα νιώθεις ότι Τον έχεις χάσει. Απογοητεύεσαι. Στις δυσκολίες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες της ζωής σου νιώθεις μόνη σου. Ψάχνεις τον Θεό μα δεν Τον βρίσκεις. Αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένη. Εκκλησιάζεσαι, μελετάς τον Λόγο του Θεού, εξομολογήσε τακτικά, όμως ο Θεός είναι απών. Πού είναι ο Χριστός; Πού πήγε η Χάρις του; Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος;
Αυτά και άλλα πολλά μου έγραψες.
--------------------------------

Αυτό που βιώνεις το έχουν περιγράψει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας από την δική τους πείρα. Το αίσθημα αυτό της εγκατάλειψης του Θεού είναι ένα γεγονός το οποίο στιγματίζει την πνευματική προσπάθειά μας λόγο του ναρκισσισμού μας. Σκέψου ότι μόνο που νιώθεις αδικημένη, εγκαταλελειμμένη είναι δείγμα του εγωισμού. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έκανες κάτι λάθος. Περιμένεις την αναταπόδωση ως ένα μισθωτός. Θέλεις τον Χριστό, λες· όμως ουσιαστικά προσδοκείς κάτι από τον Χριστό. Αντιδράς και απογοητεύεσαι διότι δεν μπορείς να δεχθείς ότι χρειάζεται τόσος κόπος και πόνος, τόση αυταπάρνηση και υπομονή σ’αυτήν την ζωή.
--------------------------------
Σπάνια κάποιος μπορεί να κρατήσει την δωρεάν Χάρη του Θεού που εμφανίζεται στην αρχή της πνευματικής του προσπάθεια χωρίς να την απωλέση. Μόνο ο πραγματικά ταπεινός. Αυτός που ζει ως έσχατος κατ’επίγνωσιν και κατ’επιλογήν μένει χαριτωμένος.
--------------------------------
Όπως σημειώνει ο μακαριστός γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: “Σχεδόν όλοι μας πέφτουμε στην παγίδα να πλησιάζουμε τον Θεό ατομικά-νοητικά, αφήνοντας την υπόλοιπη δημιουργία στο περιθώριο”. Εδώ έγκειται ο ναρκισσισμός μας. Βλέπουμε τον εαυτό μας και τον Χριστό και τίποτα πέρα από αυτό. Γι’αυτό και ενώ στην αρχή ο Χριστός μας γλυκαίνει με την Χάρη του, μετά αποτραβιέται για να ταπεινωθούμε, για να μην νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι από μόνοι μας. Στην αρχή όλα τα πνευματικά ήταν εύκολα, τώρα όμως χρειάζεται κόπος, προσπάθεια μεγάλη. Η ενθύμηση του πρώτου καιρού -της γλυκάδος της Χάριτος- υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ώστε να μην απογοητευόμαστε αλλά να ελπίζουμε.
--------------------------------
Μέσα από την θεοεγκατάλειψη οι Άγιοι συνειδητοποίησαν την Πατρότητα του Θεού. Ο Θεός γνωρίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άπληστος και αχάριστος όταν του δοθούν όλα εύκολα και δωρεάν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να γίνει σκληρός με τους άλλους· να ξεχάσει τον συνάνθρωπο, να αποκοπεί από την Δημιουργία, νομίζοντας ότι ο “πνευματικός του θρίαμβος” αρκεί.
--------------------------------
Ουσιαστικά όμως από αυτά που μου έγραψες διαπιστώνω το εξής: Αισθάνεσαι την θεοεγκατάλειψη την ώρα της δοκιμασίας και του πειρασμού. Εάν δεν υπήρχαν πειρασμοί και δοκιμασίες, θα το αισθανόσουν; Τελικά μήπως δεν είναι θεοεγκατάλειψη αλλά εγκατάλειψη από μέρους σου; Μήπως απλά αναζητάς τον Χριστό στα δύσκολα; Διότι οι Άγιοι βίωναν την θεοεγκατάλειψη όχι επειδή ο Θεός δεν τους έκανε τα χατίρια ή επειδή περνούσανε κάποιον πειρασμό ή δοκιμασία, βίωναν την θεοεγκατάλειψη ως την ίδια την δοκιμασία που καλούνται να περάσουν όπως ο χρυσός μέσα από το καμίνι. Η προσευχή τους δεν καταναλωνόταν σε αιτήματα επίγεια και κοσμικά αλλά ήταν κυρίως μια αυθεντική κένωση του ανθρώπου προς τον Θεό. Αυτό που έλεγε ο γέροντας Αιμιλιανός: “Κύριε σβήσε με, πάψε με ώστε να είσαι μόνο εσύ σε μένα”.
--------------------------------
Μεγάλο παράδειγμα θεοεγκατάλειψης (για λόγους παιδαγωγίας) βλέπουμε στον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, ενός μεγάλου ασκητού, ενός ησυχαστού που έζησε σε κοινόβιο. Βλέπουμε τον Άγιο να παλεύει με τον Θεό. Να παλεύει χωρίς σταματημό, μέρα και νύχτα, την ώρα της ακολουθίας, την ώρα της εργασίας, την ώρα της προσευχής. Ο Κύριος όμως απών. Καμία παρηγορία. Καμία θαλπωρή. Ο Άγιος βιώνει την απόλυτη μοναξιά. Παλεύει τώρα μόνος του, με τον εαυτό του. Νιώθει χαμένος, φτάνει στις εσχατιές της πίστης του. Ένα βράδυ, όπως κάθε βράδυ, γονατίζει και προσεύχεται. Μιλά στον Θεό, Τον αναζητά, κλαίει για την μοναξιά του, κλαίει για την αμαρτία του, κλαίει για την ορφάνια του. Αγαπά τον Χριστό αλλά απαιτεί και την παρουσία Του. Ξεστομίζει βαριά κουβέντα: “Θεέ μου, είσαι αδυσώπητος”! Και τότε, μέσα στην απόγνωσή του, μέσα στην κραυγή της ύπαρξής του για λίγη παρηγοριά εμφανίζεται μπροστά του ο Νυμφίος της ψυχής του. Ο Χριστός στέκει μπροστά στον Σιλουανό. Στέκει εκεί βλέποντας το πλάσμα του να κλαίει. Να κλαίει γι’Αυτόν, όχι για κάτι άλλο, να φωνάζει Αυτόν, όχι για κάτι άλλο. Αυτόν θέλει, Αυτόν ποθεί, με Αυτόν τα έχει βάλει. Στέκει λοιπόν εκεί, μπροστά στον Σιλουανό, αυτόν τον άνθρωπο που τόλμησε μέσα από τον πόθο του και την αγάπη του προς τον Χριστό να φτάσει να ονομάσει τον Χριστό αδυσώπητο. Γι’αυτό και ο Πανοικτίρμων Κύριος στέκει τώρα μπροστά του. Ανοίγει το μακάριο στόμα Του και λέγει: “Σιλουανέ, έχε το νου σου στον Άδη, και μην απελπίζου”.
Ο Σιλουανός ντύνεται σ’αυτήν την χαρά που μόνο το άγγιγμα του Θεού μπορεί να δώσει. Κλαίει τώρα από ευτυχία, από ειρήνη. Όλα κατανοούνται βαθιά, όλα πλέον φωτίζονται. Ακόμα και τότε που όλα χάνονται μην απελπίζεσαι. Τότε που φαινόταν ότι έφτασε στα όριά του, έρχεται ο Χριστός και καταργεί αυτά τα όρια. Τα ρίχνει στον Άδη, τα υψώνει στον Ουρανό.
--------------------------------
Που βρίσκεις τον Θεό; με ρωτάς.
Δεν Τον βρίσκεις εσύ, σε έχει βρει Αυτός εδώ και καιρό.
Δεν μπορείς εσύ να Τον ανακαλύψεις, Αυτός θα σου αποκαλυφθεί, όταν θέλει και όπως θέλει. Εσύ μην απελπίζεσαι. Ακόμα και τότε που χάνεσαι, ακόμα και τότε που η ζωή σου είναι σαν τον Άδη, μην απελπίζεσαι. Ησύχασε. Ησύχασε γιατί η μεγαλύτερη απειλή που είναι ο θάνατος έχει γίνει ζωή.
--------------------------------
"Ιδού η πλέον σύντομος και εύκολος οδός προς την σωτηρίαν: Έσο υπήκοος, εγκρατής, μη κατακρίνης και φύλαττε τον νουν και την καρδίαν σου από τους κακούς λογισμούς. Σκέπτου, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και ότι τους αγαπά ο Κύριος. Ένεκα αυτών των ταπεινών σκέψεων η χάρις του Αγίου Πνεύματος θα ενοικήση εν τη καρδία σου, και συ θα λέγης «Ελεήμων ο Κύριος!». Εάν όμως κατακρίνης, είσαι μεμψίμοιρος, αγαπάς να κάμνης το θέλημά σου, τότε έστω και αν προσεύχησαι πολύ, η ψυχή σου θα πτωχεύη και θα λέγης: «Με εγκατέλειψεν ο Κύριος». Όμως δεν είναι ο Κύριος, όστις σε εγκατάλειψειν, αλλά συ εξέκλινας εκ της οδού της ταπεινώσεως, και δι' αυτό η χάρις του Θεού δεν μέ¬νει εις την ψυχήν σου. Η Παναγία υπήρξεν ταπεινή περισσότερον «παρά πάντας τους ανθρώπους τους όντας επί της γης» και διά τούτο δοξάζεται εις τον ουρανόν και επί της γης. Και κάθε άνθρωπος όστις ταπεινούται, θα δοξασθή υπό του Θεού και θα βλέπη την δόξαν του Κυρίου.Ψυχή, ήτις εγνώρισε τον Κύριον διά Πνεύματος Αγίου, εκτείνεται ορμητικώς προς Αυτόν. Η μνήμη Του με δύναμιν αρπάζει τον νουν, ώστε λησμονεί τον κόσμον. Και όταν πάλιν μνησθή του κόσμου, τότε διαπύρως ποθεί διά πάντας την ιδίαν χάριν, και προσεύχεται δι' όλον τον κόσμον, ίνα οι πάντες μετανοήσωσι και γνωρίσωσιν, οπόσον ελεήμων είναι ο Θεός.Μακάριος εκείνος ο οποίος δεν απώλεσε την χάριν του Θεού, αλλά αναβαίνει εκ δυνάμεως εις δύναμιν. Άνευ της χάριτος του Θεού όμοιοι είμεθα προς κτήνη, αλλά κατά την χάριν ο άνθρωπος μέγας είναι παρά Θεώ". (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Επισκόπου Μεγάλης Αρμενίας τιμά σήμερα, 30 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας, Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρτασείρα, σκότωσε τον Κουσαρώ.

Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ένας ήταν ο Γρηγόριος.

Στην Καισαρεία συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος Τηριδάτης. Τότε ο Γρηγόριος σπούδαζε με ζήλο τα Ιερά γράμματα, (στην Καισαρεία της Καππαδοκίας από τον εκεί αρχιεπίσκοπο Λεόντιο), που μεταξύ άλλων λένε: «τελείων δέ εστίν η στερεά τροφή, τών διά τήν έξιν τά αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων πρός διάκρισιν καλού τε καί κακού» (Εβραίους, ε’ 14.1).

Δηλαδή, η στερεά και υψηλότερη πνευματική τροφή είναι για τους τέλειους χριστιανούς, που από την άσκηση έχουν τα πνευματικά αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν εύκολα μεταξύ του καλού και κακού. Γυμνασμένος, λοιπόν, και ο Γρηγόριος στη διάκριση, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλησίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένεια του.

Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε φρικτά τον Γρηγόριο (που τότε ήταν επίσκοπος Αρμενίας). Διέταξε μάλιστα, να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Ο Θεός, όμως, επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΑΛΛΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΥΣΤΑΥΡΩΝΕΣΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Διαβάζει κάποιος ένα ψυχοφελές βιβλίο ή μια ανάρτηση στο διαδίκτυο και γλυκαίνεται η ψυχή του. Παίρνει απόφαση να έρθει στην Εκκλησία για να γνωρίσει τον Χριστό. Και όντως έρχεται, κάνει την απόφασή του πράξη. Έρχεται για να δει τον Χριστό, να μάθει γι’Αυτόν. Όμως δεν αρκεί αυτό.
--------------------------
Οι περισσότεροι έρχονται στην Εκκλησία γιατί γοητεύονται από τον Χριστό και θέλουνε να Τον γνωρίσουν (στην καλύτερη περίπτωση· διότι σχεδόν πάντα οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία για να λύσουν τα προβλήματά τους) ελάχιστοι είναι έτοιμοι να συσταυρωθούν μαζί Του. Και αυτό είναι το πρόβλημά μας. Η Εκκλησία δεν προσφέρει απλά τον Χριστό. Είναι ο Χριστός. Άρα όταν είσαι στην Εκκλησία καλείσαι να είσαι Χριστός. Να βιώνεις την παρουσία Του όχι ως κάτι ξένο και διαφορετικό από σένα. Καλείσαι να φέρεις τα σημάδια του σταυρού πάνω σου όπως Αυτός.

--------------------------
Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο ότι θεωρούμε ότι η Εκκλησία απλά μας γνωρίζει τον Χριστό. Όχι. Η Εκκλησία μας κάνει Χριστό. Το θέμα λοιπόν είναι εάν εμείς έχουμε την ανδρεία και την ταπείνωση, την αυταπάρνηση και την αγάπη ώστε να γίνουμε Χριστοί κατα Χάριν.
--------------------------
Η Εκκλησία λοιπόν δεν μας απαλλάσσει από τον σταυρό μας, δεν μας υπόσχεται ευημερία και επίγεια ευτυχία,αντιθέτως μας καλεί να συσταυρωθούμε με τον Χριστό για να γίνουμε Χριστοί.
--------------------------
Εάν ψάχνουμε διεξόδους στα ψυχολογικά μας ή ισσοροπία στις συναισθηματικές μας ανισσοροπίες, ή λύση στα ερωτικά μας, ή αποκατάσταση στα οικονομικά μας κακώς ερχόμαστε στην Εκκλησία. Όχι γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να μας βοηθήσει και σε αυτές τις πτυχές της ζωής μας, αλλά όταν θέλουμε μόνο αυτά από την Εκκλησία ευτελίζουμε με το σκεπτικό μας και την προσέγγισή μας τον σκοπό Της. Απαξιώνουμε ουσιαστικά αυτό που μας προσφέρει ο Χριστός.
--------------------------
Η Εκκλησία μιλά για σωτηρία και εμείς μιλάμε για το πως θα συντρίψουμε τους αλλόθρησκους! Η Εκκλησία μιλά για αιωνιότητα και εμείς μιλάμε για το φάρμακο του καρκίνου που τα "κέντρα εξουσίας" κρύβουν από τον κόσμο! Η Εκκλησία μιλά για τον θάνατο ως ζωή και εμείς μιλάμε για την ζωή ως θάνατο!
--------------------------
Μπορεί μέσα στην Εκκλησία να ειρηνεύσουμε και ίσως βοηθηθούμε σε πολλά θέματα της ζωής μας, όμως η Εκκλησία δεν είναι μόνο γι’αυτά, μάλλον δεν είναι γι'αυτά.
--------------------------
Δεν είναι π.χ. η εξομολόγηση για να κλαψουρίζουμε επειδή μας άφησε ο καλός μας ή η καλή μας, η Θεία Λειτουργία δεν είναι για να πάω να κοινωνήσω αλλίως δεν πάω καθόλου, η νηστεία δεν είναι μια τυπική υποχρέωση.
--------------------------
Δεν είναι λοιπόν το ζητούμενο απλά να γνωρίσουμε τον Χριστό, αλλά να συσταυρωθούμε μαζί Του. Να ζήσουμε όπως Αυτός. Γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθειά μας.
Δεν έχει νόημα να γνωρίσω τον Χριστό εάν δεν Τον μιμούμαι.
--------------------------
Ωραία, έμαθα για τον Χριστό, ξέρω τα πάντα γι’Αυτόν. Και τί έγινε; Το θέμα είναι να γίνω –κατα Χάριν- και εγώ Χριστός. Αυτό είναι σωτηρία.
--------------------------
Η Εκκλησία λοιπόν μας προσφέρει την δυνατότητα όχι απλά να γνωρίσουμε τον Χριστό αλλά να γίνουμε Χριστός. Γι’αυτό και Τον τρώμε και Τον πίνουμε. Γι'αυτό και λεγόμαστε χριστιανοί, όχι γιατί ξέρουμε για τον Χριστό αλλά διότι -προσπαθούμε- ζούμε όπως ο Χριστός.
Ο διάβολος ξέρει τα πάντα για τον Χριστό, δεν ωφελείται σε τίποτα όμως. Η Εκκλησία δεν μας μιλά απλά για τον Χριστό ως ένα είδος ακαδημαϊκής γνώσης, μας καλεί να ζήσουμε όπως ο Χριστός με ταπείνωση, ανεξικακία, πραότητα, διάκριση, συγχώρεση, συγκατάβαση, αγάπη.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΥΜΕΝΟΥΣ

---

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τίποτα δεν είναι πιο λαμπερό από τον Πάυλο αλυσοδεμένο, με τις αλυσίδες που τύλιξαν αυτά τα μακάρια χέρια… Να είσαι δεμένος για το Χριστό είναι ανώτερο από το να είσαι απόστολος ή διδάσκαλος ή ευαγγελιστής. Κάποιος που αγαπάει το Χριστο καταλαβαίνει τι λέω και θα προτιμούσε να είναι δεμένος για το Χριστό, από το να κατοικεί στα ουράνια.

Το να είσαι δεμένος για εκείνον ειναι πιο λαμπερό από το να βρίσκεσαι στα δεξιά Του, πιο σημαντικό από το να κάθεσαι στους δώδεκα θρόνους. Τότε η φυλακή είναι πιο λαμπερή από τα ουράνια παλάτια και από τον ίδιο τον ουρανό.

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να υποφέρεις για το Χριστό.

Δεν μακαρίζω τόσο τον Παύλο επειδή ανέβηκε στους ουρανούς, όσο τον μακαρίζω επειδή τον έριξαν στη φυλακή! Δεν τον μακαρίζω τόσο επειδή άκουσε άρρητα ρήματα, όσο επειδή υπέφερε τα δεσμά! Δεν τον μακαρίζω τοσο επειδή ανέβηκε στον τρίτο ουρανό, όσο για τα δεσμά του

Ω, μακάριες αλυσίδες! Ω, μακάρια χέρια που στολίστηκαν απ’αυτήν την αλυσίδα! Δεν ήταν τόσο τιμημένα τα χέρια του όταν σήκωσε και θεράπευσε τον χωλό στα Λύστρα, όσο μακάρια ήταν τυλιγμένα από τις αλυσίδες… Αν μου έδινε κάποιος τη δύναμη να αναστήσω νεκρους, θα προτιμούσα τις αλυσιδες του Παύλου. Αυτό είναι το πιο μεγάλο χάρισμα απ’όλα, πιο μεγάλο και απ΄το να σταματήσεις την πορεία του ηλίου και του φεγγαριού. Πιο μεγάλο και απ΄το να κινείς τη γη και απ΄το να διώχνεις τους δαίμονες …

Δεν αξίζει να είσαι δεμένος για το Χριστό μόνο για να κερδίσεις τη Βασιλεία των ουρανών , αλλά επειδή υποφέρουμε για το Χριστό. Δεν τους μακαρίζω επειδή θα πάνε στους ουρανούς, αλλά επειδή είναι δεμένοι για τον Κύριο των ουρανών. Πόση πνευματική ανύψωση δεν αισθάνεται κάποιος που ξέρει ότι τον έδεσαν για τον Χριστό! Πόσην ευχαρίστηση, πόσην τιμή!

Οσοι είναι δεμένοι για το Χριστο είναι πιο δυνατοί από τους λυμένους. Μπήκε η αλυσίδα του Παύλου στη φυλακή και μεταμορφώθηκε η φυλακή σε εκκλησία και όλους τους έκανε σώμα Χριστού

ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ:ΕΜΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ,Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Με συγχωρείτε, τέκνα μου, δεν φταίει ο Σατανάς, εμείς φταίμε όλοι μας. Ο Σατανάς, η δουλειά του είναι αυτή, να πειράζη τους ανθρώπους. Έλεγε προχθές ο Απόστολος «η αμαρτία εκ του διαβόλου εστί». Λοιπόν, όταν εμείς αφήνωμε τον Θεό και λέμε «η προσευχή δεν είναι τίποτε, η νηστεία δεν είναι τίποτε» –με συγχωρείτε, ζητώ συγγνώμη, εμείς δεν ανακατευόμαστε, είμαστε αφιερωμένοι στον Θεό–, λένε «τα παιδιά μας, 15 χρονών παιδιά, να τα παντρέψωμε», και δεν ξέρουν τι εστί γάμος και τι εστί μυστήριο, μετά από λίγο καταφεύγουν στους μάγους, στα σατανικά πράγματα, γι’ αυτό δαιμονίζονται οι άνθρωποι, διαλύονται (οι οικογένειες) και εισέρχεται μέσα τους ο Σατανάς. Ως καπνός εισέρχεται, όπως έμαθα από μια δαιμονισμένη κοπέλλα. Ρώτησα «πώς εισέρχεσαι τώρα στον άνθρωπο;» λέει, «ως καπνός εισέρχομαι και ως καπνός εξέρχομαι», και έλεγε πολλά ο Σατανάς. Και έλεγα εγώ: «Να εξορκισθής, να πας στα βουνά, εκεί που δεν κατοικεί άνθρωπος, μόνο ο Θεός επισκοπεί». «Βρε, Ιάκωβε», έλεγε, «τι να πάω να κάνω στα βουνά; Στα βουνά θα είμαι μόνος μου. Θα φύγω από την κοπέλλα, αλλά να πάω σε (άλλον) άνθρωπο να μπω μέσα», με συγχωρείτε, «αφού οι άνθρωποι με δέχονται και με φωνάζουν, πηγαίνω (σ’ αυτούς)»...
Εμάς μας στηρίζει η προσευχή και η νηστεία, η ταπείνωση και η θεία Κοινωνία. Και ο διάβολος λέει: «Δεν φοβάμαι τίποτε, (παρά) αυτό που τρώνε οι παπάδες την Κυριακή στην Εκκλησία». Δεν το λέω εγώ. Εγώ είμαι αγράμματος, με συγχωρείτε. Τα λένε άνθρωποι μορφωμένοι, αλλά τα λέει και ο ίδιος ο Θεός, αλλά τα λένε, με συγχωρείτε, και οι δαιμονισμένοι. «Δεν φοβάμαι τίποτε, Ιάκωβε. Αυτό που τρώτε στην Εκκλησία», την θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό λέγει: «Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, έχει ζωήν αιώνιον». Ο δαίμονας με το στόμα μιας δαιμονισμένης, μου είπε: «Δεν φταίμε εμείς. Αυτοί φταίνε, διότι όταν πάνε και κάνουν μάγια στους τάφους την νύχτα στις δώδεκα, όταν δεν πιστεύουνε, βλασφημούν τα Θεία, όταν κάνουν πράξεις που δεν λέγονται, λοιπόν, εμείς τι φταίμε; Μας καλούν και πηγαίνουμε». Τον εξόρκιζα να φύγη.
– Όχι, τραγόπαπα, όχι, κοκκαλιάρη, παλιόγερε, να ψοφήσης, να μην υπάρχης εδώ μέσα. Μαζεύεις τον κόσμο… Και θέλω να διαλύσω αυτό το Μοναστήρι, αλλά δεν μπορώ διότι έχει αυτόν τον μεγάλο (τον άγιο Δαυΐδ).


Προχθές πέρασε μία δαιμονισμένη, κρυβόταν εκεί στην κολόνα και σήκωνε το χέρι της και με μούντζωνε «να, να». Έβγαζε και το κεφάλι της από πίσω από την κολόνα και «φτου, φτου» με έφτυνε. Εγώ την έβλεπα. Και έλεγε, «Ιάκωβε να ψοφήσης, να σκοτωθής, σε έδωσα καρκίνο έγινες καλά, έχεις καρδιά». Λοιπόν, μετά έβγαζε και την γλώσσα· αφού την έβγαλε κάνα δυό φορές, την πιάνω και εγώ την γλώσσα. Λέει το δαιμόνιο:
– Είδες; μας κοροϊδεύει ο Ιάκωβος.
– Τόσο γελοίοι που είστε, του λέω, σας κοροϊδεύουμε. Εσείς κάνετε τα δικά σας, παλεύετε μαζί μας, εμείς όμως παλεύουμε με την προσευχή.
Έκανα το σημείον του σταυρού. Αχ! έκανε αυτή, χτυπιόταν, γύρισε το κεφάλι σαν την σβούρα, σηκώθηκαν τα μαλλιά της. Ξαναβγάζει την γλώσσα.
– Κάνε λίγο έτσι, της λέω, κάνε λίγο έτσι.
– Μας κοροϊδεύει ο Ιάκωβος, λέει, παίγνια γίναμε με τους παπάδες, λέει, αυτοί οι παπάδες αυτοί οι παπάδες! Είπε και μια άλλη λέξη. Το πρώτο που έκαμα, λέει, με συγχωρείτε, εκούρεψα τους παπάδες.
– Καλά, δεν είναι όλοι κουρεμένοι οι παπάδες, λέω, μπορεί να είναι άλλοι νέοι, διάκονοι.
– Αχ! βρε Ιάκωβε, πώς τα τακτοποιείς, ωραία τα τακτοποιείς, δεν θες να κατακρίνης.
– Αχ! ρε Ιάκωβε, σε πολεμάω πολύ να σε ρίξω, (αλλά) δεν μπορώ. Σε πολεμώ όμως να σε ρίξω για να σε κολάσω. Τρέχεις όμως στην Μαρία (στην Παναγία), και σε αυτόν τον γέρο (τον όσιο Δαυΐδ). Ύστερα συνέχισε:
– Ρε, κοκκαλιάρη Ιάκωβε, να ψοφήσης, να μην υπάρχης, ξέρεις πώς εισέρχομαι; Εισέρχομαι σαν καπνός και μπαίνω στον άνθρωπο, δεν με καταλαβαίνει και σαν καπνός εξέρχομαι, αλλά όταν προφτάσουν και κάνουν τον σταυρό τους, τους λέω, εγώ φεύγω, διώκομαι, δεν αντέχω.
– Γι’ αυτό και εμείς, λέω, όταν χασμουριώμαστε, κάνουμε τον σταυρό μας.
– Ναι, λέει, όπως οι χασμογριές, όταν κάνουν τα μαγικά και τα διαβολικά ξόρκια τους και χασμουριούνται.


«Υπάρχουν πάρα πολλές αρρώστιες στον κόσμο και με δαιμόνια και με σατανικά πράγματα, με μαγείες… αφήνουν οι άνθρωποι τον Θεό και πάνε στους μάγους, στους σατανάδες. Πριν ένα μήνα, μια κοπέλλα που ήρθε εδώ, μου λέει: «Πάτερ, ξέρετε, επειδή δεν παντρευόμουν, ήμουνα 20 χρονών, μία σεμνή κοπέλλα και ο αδελφός πάλι ήτανε 20 χρονών, μας πήρανε οι γονείς μου και μας πήγανε στους μάγους». Πήγανε στον μάγο και δώσανε από 100.000 δραχμές.
– Τι σου έκανε, παιδί μου, ο μάγος; Γιατί αφήσατε τον Θεό και πήγατε στον μάγο;
– Πάτερ, με πήρε ο μάγος και μου λέει, σε θέλω μόνος μου στο δωμάτιο, να σε διαβάσω εκεί.
Λοιπόν, αφού κλείδωσε ο μάγος την πόρτα, της λέει, «άνοιξε το στόμα σου» και άνοιξε το στόμα της η κοπέλλα και κόλλησε το στόμα του στο στόμα της κοπέλλας και της ψιθύριζε λόγια και έβαζε μέσα στο στόμα της κοπέλλας, έβαζε τον διάβολο, τους σατανάδες και –σας ζητώ συγγνώμη–, και πρήστηκε η κοιλιά του κοριτσιού και έγινε σαν βοδινή κοιλιά και το κορίτσι να ανοίγη το στόμα να χασμουριέται, σατανικά πράγματα, και της ζήτησε να κάνη πράγματα που δεν λέγεται. Λοιπόν, μετά, τι κάνει; Αφού έδωσαν τις 100.000, η κοπέλλα αντί για καλό, (χειροτέρεψε). Λοιπόν, πάει και το παλληκάρι τώρα, το παλληκάρι το έκανε άχρηστο και ανίκανο και αυτό με τα μάγια. Πόσο λυπηρό (είναι) αυτό; Να αφήνουμε τον Θεό και να πηγαίνουμε στου σατανά τις πόρτες. Στην εκκλησία βρίσκουμε την παρηγοριά, την σωτηρία της ψυχής μας και την ελπίδα. Λοιπόν, λέει τώρα η κοπέλλα: «Πάτερ, θες να σου κάνω, όσα με έκανε αυτός ο μάγος που με φύσαγε;». Ήμασταν εκεί στο παγκάρι και με είχε πιάσει καρδιοχτύπι, δεν φοβάμαι, αλλά ταλαιπωρούμαι που βλέπω τα πλάσματα του Θεού και παιδεύονται. Ξαφνικά, ανοίγει το στόμα της η κοπέλλα και πρήστηκε, σας ζητώ συγγνώμη και πάλι, η κοιλιά του κοριτσιού σαν βοδινή (έγινε) η κοιλιά της, έκανε «χα, χα, χα» και πρηζόταν η κοιλιά της.
– Τι να κάνουμε, πάτερ; λέει.
– Λοιπόν, με την μάννα σας, παιδί μου, πήγατε στου σατανά την πόρτα, έπρεπε να πάτε στην εκκλησία.
– Τώρα, λέει, πάμε (Εκκλησία).
– Δεν είναι αργά και τώρα που πάτε, αλλά έπρεπε πιο μπροστά. Πρώτα πήγατε στον διάβολο, δεν ρωτήσατε, έκανε ο μάγος τα κατορθώματά του και τους άθλους του και πήρε και 200.000 δραχμές.
Να προσέχουμε πάντοτε, να αποφεύγωμε τις μαγείες, τα σαραντίσματα, τα διαβολικά πράγματα. Μόνον εις την Εκκλησία του Χριστού μας να πηγαίνωμε.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΧΩΡΗΤΟΥ

---

Τη μνήμη του Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού τιμά σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «υπομονήν, πραότητα» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 11).

Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο.

Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.

Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρός πάντας ανθρώπους» (Προς Τίτον, γ’ 2). Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ ηκολούθησας, καταλιπών τά τής γής, καί βίον ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε, σύ γάρ εν ταίς ερήμοις, προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πίκρα τήν πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διό Κυριακέ θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.

ΠΟΙΟΝ ΕΑΥΤΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ακούμε, κυρίως από κύκλους της Ψυχολογίας, ότι θα πρέπει ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Εάν αυτό έχει την έννοια μιας μοιρολατρικής συμπεριφοράς που δεν κάνει τίποτα γι’ αλλαγή, την οποία πιστεύει πως δεν μπορεί να πετύχει, νομίζω πως αδικεί την ανθρώπινη δυναμική. Αν όμως έχει την έννοια της αποδοχής της πραγματικότητας, που ανατρέπει την ψευδαίσθηση και γίνεται αφετηρία για παρακάτω πορεία, τότε το «ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας» είναι σοφό και συνετό.

Όταν μεγαλώνουμε με τη Μανιχαϊστική αντίληψη που διαιρεί τη ζωή, τη συμπεριφορά, το ανθρώπινο πρόσωπο σε καλό και κακό, ηθικό και ανήθικο, τέλειο και βέβηλο, τότε το «ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας» είναι έργο δύσκολο και κάποτε ακατόρθωτο. Γιατί η ζωή από μόνη της, όπως και η ανθρώπινη συμπεριφορά, έχει ρίζες που ξεκινούν από τον πρώτο Αδάμ, το προπατορικό αμάρτημα. Αυτό σημαίνει πως «η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός» και πως τα πονηρά στον άνθρωπο συναντώνται και «εκ νεότητος αυτού».

Η προσπάθεια να δείξουμε τον «καλό εαυτό μας» στους άλλους και κυρίως στον εαυτό μας, ένα εαυτό χωρίς ψεγάδι, χωρίς πάθη, χωρίς αναπηρίες, οδηγεί αναπόφευκτα στην καταπίεση με πολλές νευρώσεις, φανερή ένταση, ανισόρροπη προσωπικότητα.

Η αποδοχή του εαυτού μας, όπως τον κληρονομήσαμε ή όπως τον καταντήσαμε, θέτει τις βάσεις για ειλικρινή μετάνοια. Όχι με την έννοια μόνο της μεταμέλειας για το παρελθόν αλλά και με την έννοια της επιθυμίας γι’ αλλαγή, για νέα ζωή, διαφορετική από το πριν της ζωής μας, κυρίως ως εσωτερική κατάσταση παρά ως εξωτερική συμπεριφορά.

Η αποδοχή του εαυτού μας που οδηγεί στην ταπείνωση σε σχέση με την τελειότητα του Χριστού, είναι δύναμη που φέρνει την αλλαγή όχι με βάση τη γνώμη του κόσμου αλλά με βάση το Ευαγγέλιο που μας γνωρίζει την Αλήθεια που ελευθερώνει. Τότε, γευόμαστε την εμπειρία τού να είμαστε ο εαυτός μας, με τον οποίο πορευόμαστε για τη μεταφόρφωσή του, έχοντας συνοδοιπόρο το Πνεύμα το Άγιο που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». 

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗ ΓΗ

---

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρει και να ζωγραφίσει το ωραιότεροπράγμα στη γη.

Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.

-Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.
Ρώτησε έναν γεωργό.
-Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψη αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.
Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.
-Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.
Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;
Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ’ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!
Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.
Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.
Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.
Η καρδιά του σκίρτησε.
Να το ωραιότερο πράγμα στην γη! Αυτό θα ζωγραφίσω.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.
Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη!

ΓΙΝΕ ΤΑΠΕΙΝΟΣ

Γίνε ταπεινός, και θα εξαφανίσεις τις πολλές σου αμαρτίες. Σού το αποδεικνύει η Γραφή με την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου (Λουκ. 18, 10-14): Ανέβηκαν, λέει, ένας Φαρισαίος κι ένας τελώνης στον ναό, για να προσευχηθούν. Και άρχισε ο Φαρισαίος ν’ απαριθμεί μια-μια τις αρετές του. «Δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους», έλεγε, «άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη». Άθλιε και ταλαίπωρε! Όλο τον κόσμο καταδίκασες. Γιατί πλήγωσες με τον σκληρό λόγο σου κι αυτόν που ήταν δίπλα σου; Δεν σού έφτανε η οικουμένη, έπρεπε και τον τελώνη να καταδικάσεις; Όλους τους κατηγόρησες ούτε έναν άνθρωπο δεν λυπήθηκες; «Δυό φορές την εβδομάδα νηστεύω», συνέχισε, «και δίνω στους φτωχούς το δέκατο από τα εισοδήματά μου». Τι περήφανα λόγια!

Και ο τελώνης τι αποκρίθηκε; Αφού τον άκουσε, δεν είπε, «Ποιος είσαι εσύ, που μιλάς για μένα έτσι; Από που ξέρεις τη ζωή μου; Δεν με συναναστράφηκες, δεν έμεινες μαζί μου, δεν με γνωρίζεις. Γιατί είσαι τόσο ξιπασμένος; Γιατί παινεύεσαι; Ποιος βεβαιώνει τα καλά σου έργα;». Τίποτα τέτοιο δεν είπε ο τελώνης. Μόνο ήταν σκυμμένος, χτυπούσε το στήθος του κι έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Έτσι, με την ταπεινοφροσύνη του, δικαιώθηκε.

Ο Φαρισαίος έφυγε από τον ναό γυμνός από αρετή, ενώ ο τελώνης φορτωμένος με αρετή γιατί τα λόγια του νίκησαν τα πράγματα. Ο Φαρισαίος δηλαδή καταδικάστηκε από την υπερηφάνειά του, χάνοντας ο,τι είχε κερδίσει με τα έργα του, ενώ ο τελώνης αθωώθηκε με την ταπεινοφροσύνη του, σβήνοντας τα αμαρτήματά του. Στην ουσία, βέβαια, δεν έδειξε ταπεινοφροσύνη γιατί ταπεινοφροσύνη είναι το να ταπεινώνει κάνεις τον εαυτό του, αν και είναι μεγάλος στην αρετή. Ο τελώνης είπε απλά την αλήθεια, γιατί ήταν αμαρτωλός. Και πραγματικά, τι χειρότερο από τον τελώνη;

Έμπορος των ξένων συμφορών, σφετεριστής των ξένων κόπων, συμμέτοχος των ξένων κερδών, εκβιαστής ασύστολος, πλεονέκτης ευπρόσωπος, αμαρτωλός νόμιμος. Αν, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος έλαβε τόσο μεγάλη δωρεά μόνο γιατί έδειξε ταπεινοφροσύνη, πόσο μάλλον ένας ενάρετος που ταπεινοφρονεί; Ώστε, αν ομολογήσεις τις αμαρτίες σου και γίνεις ταπεινός, αθωώνεσαι και συμφιλιώνεσαι με τον Θεό.

Θέλεις τώρα να μάθεις ποιος είναι ταπεινός; Κοίτα τον Παύλο, τον διδάσκαλο της οικουμένης, το σκεύος της εκλογής, το λιμάνι το γαλήνιο, τον πύργο τον ασάλευτο, που με το μικρό του σώμα γύρισε τον κόσμο για να κηρύξει τον Χριστό, μπήκε σε τόσους κόπους, έστησε τόσα τρόπαια εναντίον του διαβόλου, φυλακίστηκε, πληγώθηκε, μαστιγώθηκε, σαγήνεψε την οικουμένη με τις επιστολές του, κλήθηκε στο αξίωμά του με ουράνια φωνή …

Και μολαταύτα, ταπεινοφρονούσε κι έλεγε: «Είμαι ο τελευταίος ανάμεσα σ’ όλους τους αποστόλους δεν είμαι άξιος ούτε να ονομάζομαι απόστολος» (Α΄ Κορ. 15, 9). Βλέπεις μέγεθος ταπεινοφροσύνης; Ο Παύλος θεωρεί τον εαυτό του ως τον τελευταίο ανάμεσα στους αποστόλους. Αυτό είναι στ’ αλήθεια ταπεινοφροσύνη, το να ταπεινώνεται κανείς σε όλα και να θεωρεί τον εαυτό του τελευταίο απ’ όλους. Σκέψου, ποιος ήταν εκείνος που έλεγε αυτά τα λόγια. Ήταν ο Παύλος ο ουρανοπολίτης, ο στύλος των Εκκλησιών, ο επίγειος άγγελος, ο ουράνιος άνθρωπος.

Η ταπεινοφροσύνη, λοιπόν, είναι ένας άλλος δρόμος μετάνοιας, η ταπεινοφροσύνη που δικαίωσε τόσο εύκολα τον τελώνη και του χάρισε τη βασιλεία των ουρανών.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

---

Τη μνήμη του Οσίου Χαρίτωνος του Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.).

Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε.

Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος.
Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής.

Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα.

Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταίς αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

ΕΙΡΗΝΗ ΨΥΧΗΣ...

---

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η ταραχή της ψυχής και τα πάθη, επηρεάζουν την κυκλοφορία του αίματος και υποσκάπτουν την υγεία. Η εσωτερική ειρήνη, η νηστεία και η εγκράτεια βοηθούν στην διατήρησι της υγείας.

Ο γερμανός Γκούφελανδ σ’ ένα σύγγραμμά του για την μακροζωΐα, τονίζει την ωφέλεια της νηστείας. Οι οπαδοί του πρέπει να τον υπακούουν. Εμείς όμως έχουμε άλλους διδασκάλους, περισσότερο αξιόλογους. Η προσευχή ανεβάζει την ψυχή προς την πηγή της ζωής. Η ταπείνωσις και τα δάκρυα της μετανοίας δημιουργούν στην ψυχή και στο σώμα κατάστασι γαλήνης και ηρεμίας…Επιθυμείτε βέβαια να μη σας λείπουν τα δάκρυα και η συντριβή. Καλύτερα να επιθυμήτε να βασιλεύη πάντοτε μέσα σας μια βαθεία ταπείνωσις. Απ’ αυτή θα πηγάσουν τα δάκρυα και η συντριβή.

***

Ο ίδιος ο Θεός ξυπνά μέσα σας την ανησυχία για την σωτηρία σας, θέλοντας να σας οδηγήση στην αυτογνωσία και στην μετάνοια. Αν ακούσετε την φωνή Του, θα βρήτε ανάπαυσι και ειρήνη. Αν παρακούσετε, θα ζήτε στην ταραχή. Μπορεί όμως να σας εγκαταλείψη τελείως ο Θεός και να παύση να σας διεγείρη πνευματικές ανησυχίες. Θα συμβή τούτο αν παραμείνετε αδιόρθωτος. Και τότε θ’ αποκτήσετε ειρήνη, ειρήνη όμως θανάσιμη.

***

Δεν απολαύσατε ακόμη την ησυχία και την ειρήνη. Ζητήστε την και θα σας δοθή. Δεν μπορώ να σας ευχηθώ τίποτε το καλύτερο. Να έχετε όμως υπ’ όψιν σας ότι η αληθινή ειρήνη δεν βρίσκεται εκτός, αλλ’ εντός της ψυχής μας.Δεν πηγάζει από τις εξωτερικές συνθήκες, αλλ’ από την εσωτερική καλή τακτοποίησι. Όταν υπάρχη, τότε όλα τα εξωτερικά εναρμονίζονται μ’ αυτή.
***

***

Η αοργησία είναι σπουδαία αρετή. Καλλιεργείται με την παράδοσι του εαυτού μας στο θείο θέλημα και την συναίσθησι ότι ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες. Έτσι συγκρατούμε τον εαυτό μας, γαληνεύουμε, πιστεύοντας ότι ο Κύριος μας παρακολουθεί την δύσκολη ώρα του πειρασμού. Η σκέψις σας ότι εκείνος που σας βλάπτει και σας αδικεί, γίνεται όργανο του εχθρού, είναι πολύ σωστή. Γι’ αυτό πίσω από κάθε ενόχλησι και δυσάρεστη κατάστασι να διακρίνετε τον πραγματικό ένοχο και να μην εξάπτεσθε εναντίον του θύματός του.

Η "ΑΔΙΚΙΑ" ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Θεός είναι αγάπη και ελευθερία και συγχώρεση. Τέλος. Και λες: Ναι, μα είναι και δικαιοσύνη. Και λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ότι, ο Θεός πράγματι είναι δίκαιος. Μα η δικαιοσύνη Του είναι παράδοξη. Ασυνήθιστη.

Πέρα απ’ τα μέτρα και τη λογική των ανθρώπων. ¨Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του¨. Όταν σ’ αγαπώ, αν έχουμε 6 πορτοκάλια, θα σου πω, ¨φάε όσα θες, κι άσε και για μένα αν περισσέψει κάτι. (άγιος Παΐσιος).

Σ’ αγαπώ, και θέλω εσύ να νιώσεις πρώτα καλά. Εγώ χαίρομαι, όταν εσύ χαίρεσαι.¨ Αυτή είναι η δικαιοσύνη της αγάπης. Δεν έχει να κάνει με μαθηματικά, μα με τη λογική της καρδιάς. Ας το πούμε πάλι: ¨Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του¨. Θυμήσου μερικές τέτοιες φαινομενικές ¨αδικίες¨ του Θεού: ¨Αδικία¨ ήταν όταν δεν κατέκρινε την πόρνη, κι έτρωγε με τελώνες και αμαρτωλούς. ¨Αδικία¨ όταν αγάπησε τόσο τον Ιούδα και του έδωσε το ταμείο των μαθητών. (Ταμείο, στον κλέφτη!! Δηλαδή, έλεος!) ¨Αδικία¨ όταν άφησε τα 99 πρόβατα, κι έψαχνε στους γκρεμούς το ένα! ¨Αδικία¨ όταν έκανε πανηγύρι για τον Άσωτο που γύρισε μετανιωμένος.

¨Αδικία¨ όταν πλήρωσε τον εργάτη που έπιασε δουλειά μόλις την τελευταία στιγμή, με το ίδιο μεροκάματο που έδωσε σ’ όσους κουράστηκαν απ’ τα χαράματα! ¨Αδικία¨ όταν μας αγάπησε τόσο πολύ, και σταυρώθηκε για μας ¨έτι αμαρτωλών ημών όντων¨, δηλαδή, ΠΡΙΝ μετανιώσουμε, πριν διορθωθούμε κι αλλάξουμε. ¨Αδικία¨ ήταν όταν έσωζε τον ληστή στο Σταυρό. ¨Αδικία¨ που ανατέλλει τον ήλιο σε δίκαιους, αλλά και σε αμαρτωλούς. Η θεία αγάπη, δεν πάει με τη ζυγαριά και τα δικαστήρια αυτου του κόσμου. Ο νομικισμός δεν έχει σχέση με το Θεό και το Πνεύμα Του.

Ο νους μας, γεμάτος κουτάκια και καλούπια, δεν το αντέχει όλο αυτό. Το νοσηρό μεγάλωμά μας, νιώθει αμηχανία μπροστά στην τόση αρχοντιά κι ελευθερία. Ο ηθικισμός και συντηρητισμός μας, αντιδρά σ’ αυτό το θείο Ήθος. Μα μας συμφέρει όλο αυτό, τελικά.

Διότι το σχέδιο της ¨άδικης¨ αγάπης Του, ελπίζουμε να ¨πιάσει¨ κι εμάς, και να ισχύσει και για τη δική μας δικαίωση. Και τώρα, για όσο ζούμε. Μα και τη στιγμή που θα φεύγουμε και θα περιμένουμε να νιώσουμε το βλέμμα Του επάνω μας επιεικές, συμπαθές και σωτήριο… Θα είναι ¨άδικο¨ αν σωθούμε, μιας κι είμαστε τόσο αμαρτωλοί. Μα θα μας αρέσει σίγουρα πολύ…

π.Ανδρέας Κονάνος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ

---

Τη μνήμη του Αγίου Καλλιστράτου και των μαζί μ’ αυτόν Σαράντα Εννέα Μαρτύρων τιμά σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ’ ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Να εισέρχεσαι στο βαθύτερο του άλλου. Να βλέπεις πίσω από τα λόγια του τις σκέψεις του, πίσω από τις πράξεις του την πάλη με τα πάθη του.

Οι περισσότεροι πίσω από μια απρεπή συμπεριφορά θα δούνε έναν αλήτη, έναν άξεστο, έναν αγενή άνθρωπο. Και αυτό είναι λάθος. Πίσω από την συμπεριφορά θα πρέπει να δω τον πόνο του, την αγωνία του, την αδυναμία του, το πρόβλημά του, την απουσία της ειρήνης του. Εάν μείνω στην συμπεριφορά του γίνομαι χειρότερος απ’αυτόν.

 Για να καταλάβουμε τον άλλον θα πρέπει να αποκτήσουμε άλλα μάτια, άλλο νου, άλλη καρδιά, άλλη αίσθηση των γεγονότων. Πίσω από την απρεπή συμπεριφορά καλούμαι να δω το πάθος του ανθρώπου, να δω τον αγώνα των δαιμόνων που θέλουν την ρήξη. Εάν δεν τα δω αυτά, τότε και εγώ γίνομαι μαριονέτα της εμπάθειας και της μικρότητας.

Για να δω τον άλλον στο βάθος του χρειάζεται ταπείνωση. Για να αντιλαμβάνομαι και να κατανοώ τον άλλον χρειάζεται οφθαλμός πνευματικός, καρδιά που έχει ησυχία, νους φωτισμένος. Τότε εισέρχομαι στα βαθύτερα του άλλου και μπορώ να τον βοηθήσω γιατί πλέον τον αγαπώ. Τον αγαπώ, γι’αυτό και τον κατανοώ. Αποδέχομαι ακόμα και το χαστούκι που θα μου δώσει, γιατί βλέπω πίσω από το χαστούκι τον πόθο του να βρει μια αγκαλιά.
Η ταπείνωση γεννά την αγάπη μέσα στην καρδιά μας. Και η αγάπη μας παρουσιάζει την αλήθεια για τον άλλον.

 Πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια των πράξεων και κρίνουμε επιπόλαια διότι κρίνουμε τους άλλους απ’αυτά που βλέπουμε να κάνουνε και να λένε. Η απάτη αυτή καταστρέφει τις σχέσεις μας, αποδομεί κάθε προσπάθεια για ειρήνη.

 Ήμουν μάρτυρας αρκετές φορές σε περιστατικά όπου τα νεύρα ενός ανθρώπου, οι βρισιές του, η σκληρότητά του, μαρτυρούσαν άνθρωπο που έψαχνε έναν φίλο, κάποιον να τον καταλάβει, κάποιον να του δώσει σημασία· κι όταν έγινε αυτό, ο άνθρωπος ησύχασε.Έβριζε τους πάντες και τα πάντα μα ουσιαστικά έλεγε «δεν υπάρχει κανείς που να μ’αγαπά, χρειάζομαι κάποιον ν’αγαπήσω».
Πίσω από νεύρα και παράξενες συμπεριφορές κρύβεται πολλές φορές η συσσωρευμένη αγάπη που έχουνε πολλοί άνθρωποι και η οποία δεν έχει βρει διέξοδο να εκφραστεί.

Είναι παράδοξο κι όμως αληθινό: Αυτοί που έχουνε μέσα τους αξόδευτη αγάπη να καταντούν να συμπεριφέρονται απρεπή, λάθος, σκληρά, αγενή, παράξενα. Αγαπούν, μα δεν βρήκανε τον τρόπο για να «ξεθυμάνει» η αγάπη τους. Γι’αυτό και πολλές φορές η ορμή των συναισθημάτων τους εκδηλώνεται βίαια πληγώνοντας τους άλλους. Άλλο θέλουνε να πούνε μα άλλο λένε, άλλο θέλουνε να κάνουνε και άλλο κάνουνε.

Κάθε άνθρωπος μια αγκαλιά αποδοχής ψάχνει. Κάποιοι την διεκδικούν με λάθος τρόπο. Μην μείνεις στον τρόπο τους, δες αυτό που ψάχνουν και δώστο χωρίς να μετράς εάν έκανες καλά ή όχι. Μην βυθομετρείς την αγκαλιά σου, γιατί οι πραγματικές αγκαλιές δεν έχουν μέτρο.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΜΑΣ

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος. Γιατί όλα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άρρωστο παιχνιδάκι, ενός μωρού που δεν θήλασε σε στήθη αγάπης, όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.

Ωστόσο όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια.

Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου. Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει να το αντέχουμε. Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς.
Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά, πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου.
Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας. Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας. Να του δώσουμε το χώρο του.
Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας. Των ιδιορρυθμιών μας, των παραξενιών μας, των εγωισμών μας, των αδεξιοτήτων μας, γενικότερα της αστοχίας μας να υπάρξουμε ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Ο παραλυτικός του ευαγγελίου που 38 χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως ο μόνος υπεύθυνος της κατάστασης του. Γι αυτό και στο τέλος όταν εκείνος πλέον φεύγει θεραπευμένος ο Ιησούς του θυμίζει με νόημα «πρόσεχε, γιατί αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη (αν ζήσεις με τον ίδιο τρόπο ζωής) θα πάθεις χειρότερα».

Για τον Χριστό η σωματική ασθένεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση του παραλυτικού, δεν οφείλεται στην κακία των ανθρώπων και την αδιαφορία της κοινωνίας. Αυτό είναι το εύκολο και αξόδευτο συμπέρασμα. Ο Χριστός βλέποντας πίσω από το προφανές αναγνωρίζει τις προσωπικές ευθύνες, το λανθασμένο τρόπο ζωής του παραλυτικού ως την μόνη κυρίαρχη αιτία της οδυνηρής πραγματικότητας του.

Είναι ο τρόπος ζωής μας που επιφέρει την οδύνη. Η αν θέλετε καλύτερα την μεγεθύνει, την πολλαπλασιάζει.

Όσο θα αναζητούμε τις ευθύνες τις μοναξιάς μας και της τραγικότητας του βίου μας στους άλλους, στο κακό κόσμο και τους κακούς άδικους ανθρώπους, τόσο το ρήγμα εντός μας θα βαθαίνει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που στο τέλος θα χαθούμε μέσα στα αχανή σκοτάδια του.

π. Λίβυος

ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ;

Μητροπολίτη Σουρόζ Αντώνιου Bloom

Στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὴν ἡμέρα ποὺ θυμόμαστε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ σ’ ὅ,τι εἶναι ἡ Θεϊκὴ ἀγάπη. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ποὺ θυσίασε τὸν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κανεὶς ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ν’ ἀγνοηθεῖ.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτό, πῶς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Ἂν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς σημαίνει τόσα πολλὰ γιὰ τὸν Θεό, ἐὰν Ἐκεῖνος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ζωή Του, ὁ θάνατός Του εἶναι εὐπρόσδεκτος- πῶς θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ φερόμαστε στὸν πλησίον μας;

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε ἐκ φύσεως, ποὺ μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους μοιάζουν μὲ μᾶς στὸ μυαλό, τὸ συναίσθημα – ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ ἀγάπη; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πρόσωπο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δικά μου, ἐπειδὴ λαχταρῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεό, νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις Του, τὴ στάση Του ἀπέναντι στὴ ζωή.

Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ τοὺς φερόμαστε μὲ ἀδιαφορία, δὲν εὐχόμαστε κάτι κακὸ γι’ αὐτοὺς – δὲν ὑπάρχουν γιὰ μᾶς! Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας σὲ τούτη τὴ συνάθροιση καὶ γιὰ μῆνες ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρόσωπο γιὰ μένα;» – Τίποτα· ἁπλὰ κάποιος ποὺ παρευρίσκεται στὴν ἴδια ἐκκλησία, ποὺ πιστεύει στὸν ἴδιο Θεό, ποὺ λαμβάνει τὴν ἴδια κοινωνία- καὶ λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ λαμβάνουν τὴν ἴδια κοινωνία, ἔχουν γίνει μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα τους, ὅτι θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς κοιτάξουμε, καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ἀποτελοῦν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μιὰ συνέχεια τῆς Ἐνσάρκωσης.

Ἂς θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας σοβαρὰ καὶ κρίσιμα ἐρωτήματα γιὰ τὸ πῶς φερόμαστε καὶ πῶς βλέπουμε τὸν διπλανό μας. Ἂς ἀφιερώσουμε ὅλη τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἕνα πρόσωπο μετὰ τὸ ἄλλο καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «ὑπάρχει ἀγάπη στὴν καρδιά μου; » Ὄχι μιὰ συναισθηματικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ κάνει ἕναν ἄνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶμαι προετοιμασμένος νὰ δώσω τὴν ζωή μου γι’αὐτὸ τὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἂς φέρουμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: «Ὑπάρχει γιὰ μένα ὁ πλησίον; Τί σημαίνει γιὰ μένα; » Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι τὰ πάντα· ἐὰν γιὰ μένα δὲν εἶναι τίποτα, ποιὰ εἶναι ἡ θέση μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ἀμήν.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

---

Τη Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του.

Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ο έχων τόν υιόν έχει τήν ζωήν, ο μή έχων τόν υιόν τού Θεού τήν ζωήν ουκ έχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπηπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος· ον ικέτευε, Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ;

Πρίν ἀπό τρία περίπου χρὀνια βρέθηκε στήν Ἑλλάδα ὁ κ. Νικόλαος Χάγεκ, ἰδιοκτήτης τῆς Ἐλβετικῆς βιομηχανίας ρολογιῶν Swatch, ἕνας ἀπό τούς ἑκατό πλουσιώτερους ἀνθρώπους στόν κόσμο. Ἔδωσε μία συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ, 30-6-2002), ὅπου μεταξύ ἄλλων εἶπε τά ἑξῆς:

-Τί νά τό κάνεις, ἄν ξεχωρίζεις καί δέν σέ ἐκτιμᾶ κανένας; Οὐδείς εὐτύχησε, ἔχοντας ἕναν τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό. Ἄλλωστε, οἱ πραγματικές ἀνάγκες γιά νά ζήσουμε (βιολογικά), εἶναι ἐλάχιστες, ἀξίας δυόμιση χιλιάδων θερμίδων…

-Ἐρώτ.: Τί εἶναι αὐτό πού κάνει τούς ἀνθρώπους, νά σκέφτονται τόν ἑαυτό τους καί τίποτε ἄλλο;

-Ἀπάντ.: Εἶναι ἡ νέα κατάσταση πού ἐπικρατεῖ γύρω μας. Ἡ νέα αὐτή ἰδεολογία ὁδηγεῖ στήν κοινωνία τῶν «ἑαυτούληδων». Ἐγώ σέ ὅλη μου τήν ζωή ἤμουν εὐτυχισμένος, ἄν ἦταν εὐτυχισμένοι καί οἱ γύρω μου. Δέν μπορεῖ ἡ σύζυγός μου νά πηγαίνει καί νά ἀγοράζει ὅ,τι θέλει γιά νά φᾶμε καί νά ντυθοῦμε, καί τά παιδιά τοῦ ἄλλου νά ἀναρωτιοῦνται βλέποντάς την στό σουπερμάρκετ: «Γιατί ἡ δική μου μητέρα δέν μπορεῖ νά ἀγοράσει τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά; Ἐπειδή εἶναι ἄνεργη;» Πῶς μπορεῖ κάποιος νά εἶναι εὐτυχισμένος, ἄν βρίσκεται μέσα σέ μιά κοινωνία τόσο ἄδικη;

Αὐτό πού κατάλαβε ὁ κ. Χάγεκ ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ζωῆς, εἶναι – στήν τελειότερη μορφή του – συνήθης πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί ἰδού ἕνα γλαφυρό παράδειγμα, πού δείχνει τό φρόνημα πού πρέπει νά ἔχουμε, ἀλλά καί τήν μέθοδο πού εἶναι ἀναγκαῖο νά χρησιμοποιήσουμε.

Τό 610 μ. Χ. ἔγινε πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ὁ Ἰωάννης, πού ἐπωνομάσθηκε ἐλεήμων. Ἡ ἐπωνυμία του προῆλθε ἀπό τίς ἄπειρες ἐλεημοσύνες, πού ἔκανε, καί πρίν γίνει, καί ἀφ’ ὅτου ἔγινε πατριάρχης· (ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 12 Νοεμβρίου).

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης εἶχε ἕναν νεαρό ἀνηψιό, πού λεγόταν Γεώργιος. Ὁ νεαρός εἶχε κάποια διαφορά μέ ἕναν ταβερνιάρη. Αὐτός, ἄνθρωπος ἀγροῖκος καί ἀγενής, ἔβρισε πολύ ἄσχημα τόν νέο. Ἐκεῖνος ντράπηκε πολύ καί κατέφυγε στόν θεῖο του. Καί μέ δάκρυα τοῦ περιέγραψε τίς ἀθλιότητες καί τίς προσβολές τοῦ ταβερνιάρη. Λέει ὁ ἅγιος:

-Λοιπόν, τόλμησε νά σέ ὑβρίσει; Θά τοῦ κάνω τέτοια ἐκδίκηση, πού θά τήν διηγεῖται ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια!

Ἀφοῦ ἔτσι παρηγόρησε τόν ἀνηψιό του, καί τόν κατεπράϋνε, τοῦ εἶπε:

-Παιδί μου, ἄν θέλεις νά εἶσαι ἀληθινός ἀνηψιός μου, ἑτοιμάσου· ὄχι μόνον γιά ὕβρεις· ἀλλά καί γιά μάστιγες. Γιατί καί ὁ Κύριός μας ὁ ἴδιος μᾶς δίδαξε, νά κάνουμε καλό, ἀκόμη καί στούς ἐχθρούς μας.

Μετά, φωνάζει ὁ Πατριάρχης τόν ὑπεύθυνο τῶν ἐνοικίων καί τοῦ λέει:

-Ἀπό τόν ταβερνιάρη πού ἔβρισε τόν ἀνηψιό μου δέν θά εἰσπράξεις καθόλου ἐνοίκια γιά ἐκεῖνα τά καταστήματα πού νοικιάζει ἀπό τό Πατριαρχεῖο(!)

Πραγματικά «βούϊξε» ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια γιά τήν πρωτότυπη «ἐκδίκηση» τοῦ πατριάρχη, ἡ ὁποῖα φανέρωνε τήν ἀνεξικακία του. Μέθοδος τέλεια γιά νά διακριθοῦμε καί νά ξεχωρίσουμε ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων!

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΤΟ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ

---

Γράφει ο αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν μπορώ να γνωρίζω για ποιους λόγους κάποιος προσεγγίζει την Εκκλησία. Μπορεί να το κάνει αυτό για να βγάλει χρήματα, για να λάβει δόξα, ίσως για να στοχάζεται πάνω σε λόγους Αγίων και να ψευτοφιλοσοφεί με τους ομοίους του, ίσως για να βρει διέξοδο στα ψυχολογικά του. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι.

Όμως τελικά ένας θα πρέπει να είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Και αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Η Εκκλησία μας τρέφει με την αλήθεια του θεϊκού λόγου, με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, με τα μυστήρια της Χάριτος. Και είναι τραγικό να ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μόνο για μια επίγεια ευτυχία, για χρήμα ή δόξα. Τραγικό διότι η Εκκλησία του Χριστού δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο. Ο Χριστός δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο.

Και όμως οι χριστιανοί πέφτουν εύκολα σ’αυτά. Αρκούνται στο να βολευτούν επίγεια. Αρκούνται στο να ζητούν τα φθαρτά και μάταια, τα κοσμικά και πεπερασμένα.

Η Εκκλησία του Χριστού μας προτείνει να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να αδυνατούμε να φθάσουμε με την λογική αλλά καλούμαστε να προσεγγίσουμε με πίστη και ελπίδα.
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα όμως δεν είναι και αδύνατον.
Το κριτήριο ζωής των χριστιανών δεν είναι οι λοιποί των ανθρώπων, οι πλειονότητα του κόσμου, αλλά ο Χριστός. Και είναι ο Χριστός το κριτήριο ζωής μας όχι για να απογοητευτούμε με την ρυπαρότητά μας, αλλά να δούμε επιτέλους που μπορούμε κατά Χάριν να φτάσουμε.

Η κοσμική αντίληψη μας αποδυναμώνει από αυτό που τελικά καλούμαστε να βιώσουμε. Γαντζωμένοι στα πρόσκαιρα χάνουμε την αίσθηση του αιωνίου. Προσκολλημένοι στην καθημερινότητα χάνουμε την αντίληψη της πραγματικότητας που βιώνεται δια της κοινωνίας με τον Θεό.

Θεωρίες; Σίγουρα έτσι ακούγονται και στην δική μου και στην δική σου καρδιά.
Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε τον Χριστό. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε την Χάρη του Θεού. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα δεν ζούμε με αγώνα. Γιατί και γω και συ ζούμε στην Εκκλησία μα απαρνούμαστε τον σταυρό μας.
—————————
Δυστυχώς πλανόμαστε όταν μιλούμε για το σκοτάδι μας που ίσως κάποτε φέρει φως, την πτώση μας που ίσως κάποτε φέρει ανάσταση, το λάθος μας που θα μας κάνει πιο έμπειρους, πιο σοφούς…

Το λέγω αυτό διότι πολλές φορές κομπάζουμε για το άνομο παρελθόν μας και το παίζουμε άσωτοι που γυρίσανε πίσω…μα πίσω δεν γυρίσαμε, μείναμε εκεί στην ξένη γη της αμαρτίας μας.

Πλανόμαστε και νομίζουμε ότι η πολιτεία μας είναι άξια λόγου, άξια επαίνων επειδή είναι γεμάτη εμπειρίες, γεμάτη σκοτάδι. Κι όμως η πείρα μας χάνει την αξία της γιατί πάσχουμε ακόμη.

Διαβάστε εδώ:  Για όλα φροντίζουμε, εκτός από τον εκκλησιασμό τους

Πάσχουμε άνθρωπε από την ανθρωπαρέσκεια. Και αυτή η αρρώστια κάνει την πείρα της ζωής μας το κατάκριμά μας και όχι την αιτία της σωτηρίας μας.
Πάσχουμε φίλε μου, από την εμμονή στο συμφέρον μας, από την αυτοπροβολή, από την υπερβάλλουσα ταπεινοσχημία μας, από την ακόρεστη δίψα μας για επιτυχία.
Πάσχουμε και λέμε ότι ελπίζουμε. Ελπίζουμε όμως χωρίς έργα μετανοίας, χωρίς άσκηση, χωρίς ταπείνωση, χωρίς προσεχτική ζωή, χωρίς νήψη και προσευχή.
Ελπίζουμε, λέμε. Μα πως ελπίζουμε; Σε ποιον ελπίζουμε; Σ’Αυτόν που όχι μόνο προδίδουμε και σταυρώνουμε αλλά αρνούμαστε να δούμε Αναστάντα και Ζώντα;
Λέμε ότι ελπίζουμε. Μα είναι η ελπίδα μας νεκρή, γιατί η πίστη μας είναι νεκρή, γιατί η ζωή μας είναι νεκρή, γιατί επιμένουμε να θέλουμε Χριστό που δεν μας βάζει στην Βασιλεία του Θεού Πατρός αλλά που πραγματοποιεί τα επίγεια ρουσφέτια μας χωρίς κανέναν προσωπικό μας κόπο, χωρίς ούτε λίγο ιδρώτα, χωρίς δάκρυα μετανοίας. Δάκρυα εγωισμού έχουμε πολλά, μετανοίας…δεν ξέρω.

———————————
Μην γελιόμαστε αδελφοί μου. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σωζόμαστε, όχι γιατί απλά εκκλησιαζόμαστε, ή τηρούμε κάποιους τύπους-νόμους. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σωζόμαστε, γιατί υπάρχει η Αλήθεια και η Χάρις.

Και την Αλήθεια δεν την γνωρίζεις απλά ελπίζοντας.
Την Χάρη δεν την ελκύει η καρδιά σου απλά φιλοσοφώντας.
Θέλει αγώνα, άσκηση, ταπείνωση, υπακοή στην Εκκλησία, εξομολόγηση, καθαρή ζωή, Σώμα και Αίμα Χριστού!
Όποιος νομίζει ότι επειδή έχει πολλά σημάδια από την αμαρτία πάνω του έχει και πολύ ουρανό, γελιέται.

Η Εκκλησία μας σίγουρα δεν είναι μια κάστα καθαρών, αλλά μία «αδελφότητα σταυρωμένων» που ατενίζουν την «μέλλουσαν πόλην». Όχι ανθρώπων που παραδόθηκαν στα πάθη τους αλλά που σταύρωσαν το εγώ τους. Όχι ανθρώπων που ωραιοποιούν την αμαρτία τους και την μετριοπάθειά τους αλλά που σταύρωσαν με αυταπάρνηση τις αδυναμίες τους και αγωνίζονται να ζήσουν στο φως της Αγάπης.
————————–
Μην γελιόμαστε αδελφοί μου. Το σκοτάδι της αμαρτία μας για να γίνει φως χρειάζεται αγώνας και ταπείνωση. Χρειάζεται η Χάρις του Θεού και όχι ένα αμαρτωλό παρελθόν που δεν λέει τίποτα χωρίς μετάνοια.

Δεν μυρίζουν ουρανό τα τραύματα της αμαρτίας. Αυτά όζουν…
Ουρανό μυρίζει το φάρμακο της μετανοίας.

ΕΙΝΙΑ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ Η΄ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΟΥΛΑ;

Όταν σε κάποιον μπει μια επιθυμία, από την ώρα εκείνη δεν μπορεί να ησυχάσει. Αφήνει τον Θεό και ασχολείται με την επιθυμία του. Μπορεί η επιθυμία να είναι και “πνευματική”, όμως παραμένει εμπόδιο για να ενωθεί με τον Θεό.
------------------------
Επιθυμεί κάποιος να γίνει μοναχός. Και αυτή η επιθυμία του τον κάνει να ψάχνει μοναστήρια, γέροντες. Δεν έχει ησυχία. Φαινομενικά ασχολείται με κάτι το σωτήριο και πνευματικό, όμως τελικά απομακρύνεται από τον Θεό. Δεν ασχολείται με τον Θεό, αλλά με το πώς και πού και πότε θα γίνει μοναχός.

------------------------
Φανταστείτε λοιπόν πόσο επιβλαβές στην πνευματική μας προκοπή είναι όταν αφήνουμε τον Θεό και ασχολούμαστε με κοσμικές επιθυμίες και εμπαθείς πόθους μας. Βγάζουμε τον Θεό από το κέντρο της ζωής μας και βάζουμε στο κέντρο της καρδιάς μας την διατροφή μας, τα ρούχα μας, πότε θα παντρευτούμε, το χτένισμά μας, το αμάξι μας, το σκυλάκι μας, τον τραπεζικό μας λογαριασμό, την παρέα μας, το κινητό μας.
------------------------
Αφήνουμε την προσευχή, αφήνουμε την άμεση κοινωνία μας με τον Θεό και τρέχουμε σε εξωκκλήσια για να ανάψουμε τα καντήλια. Ασχολούμαστε με τα καντήλια και όχι με τον Θεό. Και καμαρώνουμε που πήγαμε και ανάψαμε τα καντήλια, ενώ ο νους μας έμενε μακρυά από τον Θεό.
------------------------
Εμείς οι ιερείς ασχολούμαστε με τις στολές και στους σταυρούς, με τα μαλλιά και τα γένια μας και αφήνουμε τον Θεό στην άκρη. Πώς ξεγελιόμαστε έτσι; Ακόμα και τώρα ξεγελιέμαι, και προσπαθώ να γράψω κάτι για τον Θεό αφήνοντας τον Θεό, αντικαθιστώντας Τον με τις γνώσεις μου, με τις σκέψεις μου.
------------------------
Λέμε ότι ο Θεός είναι στην ζωή μας. Όντως, σίγουρα ο Θεός είναι στην ζωή μας, αλλά που ακριβώς; Στο κέντρο ή σε μία ακρούλα;
------------------------
Σίγουρα ως άνθρωποι μου μένουμε μέσα στον κόσμο θα ασχοληθούμε με πολλά ζητήματα, όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία για να αφήνουμε τον Θεό στην άκρη της καθημερινότητάς μας.
------------------------
Χωρίς προσευχή είναι αδύνατον να βρούμε τον Θεό, είναι αδύνατον να ειρηνεύσουμε. Μπορεί να κάνουμε χίλιες δυο “πνευματικές” δραστηριότητες όμως εάν δεν προσευχόμαστε τίποτα δεν έχουμε κάνει. Πνευματική ζωή δεν νοείται χωρίς προσευχή. Μπορεί να μελετούμε τον θείο λόγο, να εκκλησιαζόμαστε, να εξομολογούμαστε, να νηστεύουμε, όμως εάν δεν προσευχόμαστε προκοπή δεν θα κάνουμε.
------------------------
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό” και όλη η ζωή μας γίνεται μία αναφορά προς τον Θεό.
Η πνευματική ζωή είναι μια προσευχή, μια μόνιμη ατμόσφαιρα πέρα από την σφαίρα των εμπαθών επιθυμιών· είναι η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης που μόνο το Πνεύμα μπορεί να χαρίσει στις καρδιές μας. Πνευματική ζωή είναι η συνεχής εκζήτηση του Θεού. Συνεχής όχι διακεκομμένη...

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος