για να έχουμε παρέα και ζεστασιά.
Όχι πως υπάρχει κάτι κακό
στο να τα έχουμε αυτά.
Και ανθρώπινο είναι και ευκταίο.
Αλλά δεν είναι ο στόχος μας.
Δεν είναι ο σκοπός μας.
Είναι ανθρώπινες παρηγοριές.
Τι σημαίνει όμως παρέα,
ζεστασιά και αποδοχή
για έναν Χριστιανό;
Παρά το ότι είναι
ευλογημένα και καλά,
αν πρέπει για να τα αποκτήσεις αυτά
πρέπει να εξευτελιστείς
ως προσωπικότητα
(και δεν εννοώ την ταπείνωση,
αλλά το να κάνεις παραχωρήσεις
στις αρχές σου ως Χριστιανός
και να γίνουν κλωτσοσκούφι)
και να λες πράγματα
που μπορεί να χαροποιούν τον κόσμο,
απλά για να είσαι
ο γελωτοποιός τους ,
για να νοιώθουν όμορφα ,
ευχάριστα, χαρούμενα,
τότε δεν κάνεις τίποτα.
Δεν είναι show business
η πνευματική ζωή.
Μπορεί να είσαι ανάποδος,
γκρινιάρης και απαιχθής τύπος
και να έχεις δίκιο
και μπορεί να είσαι αγαπητός ,
δημοφιλής και πράος
και να βρεθείς
στα σκουπίδια της ιστορίας.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι ηθική.
Δεν είναι αυτοδικαίωση.
Δεν είναι η γνώμη των άλλων.
Ο Ντοστογιέφσκι
δεν ήταν «καλός άνθρωπος»,
καθαρματάκι ήταν.
Αλλά υπηρέτησε τον Χριστό.
Ήξερε να ψυχογραφεί
τόσο καλά τον άνθρωπο ,
την ψυχή , γιατί γνώριζε
απο πρώτο χέρι την δική του διαφθορά.
Τα δικά του καλά – κακά
που συνυπάρχουν μέσα σε όλους.
Το ίδιο άλλοι πολλοί στην ιστορία.
Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε
για τα «καλά παιδιά»
αλλά κυρίως για τα κακά.
Το να μην ακολουθήσεις
το κοινωνικό μάρκετινγκ
τελικά σε διώχνει μακριά.
Μένεις μόνος.
Φταις και εσύ
που έχεις μείνει μόνος;
Αναμφίβολα.
Αλλά και τι έγινε;
Καλύτερα να περάσεις
την κόλαση εδώ παρά μετά.
Δεν δικαιωνόμαστε αναμεταξύ μας
με ψήφο όπως στα καλλιστεία.
Πρέπει όμως και εσύ
να μην ενδιαφέρεσαι
αν σε αγαπούν.
Πράγμα δύσκολο.
Αν θέλεις να σε αγαπούν,
τότε είσαι εγωϊστής.
Αυτό φέρνει σε νέα μέτρα
την πνευματική μας πρόοδο:
πρέπει να αγαπούμε,
αλλά δεν είναι απαραίτητο
να μας αγαπούν !
Άγιος Πορφύριος