π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Είναι της μόδας να διαφημίζεται η ανάγκη να έχουμε «θετική
ενέργεια» στη ζωή μας. Διαφημιζόμενα καταναλωτικά αγαθά, αποκρυφιστικές
ομάδες, αλλά και φιλοσοφίες ασιατικής προέλευσης με σήμα κατατεθέν ότι
μέσα από τον διαλογισμό,
την χρήση φυλαχτών, την
αξιοποίηση λατρευτικών τρόπων της ανατολής θα αποκτήσουμε όρεξη για ζωή ή
θα ακυρώσουμε την πρόσληψη αρνητικής ενέργειας κάνουν μερίδα ανθρώπων
και ιδίως νέων στην ηλικία να στρέφονται στον τσαρλατανισμό ή να θεωρούν
ότι η ζωή μας κυριαρχείται από το αρνητικό, μόνο που αυτό είναι
απρόσωπο. Καλλιεργούν μία αίσθηση ότι για τις αποτυχίες μας, την κακή
μας διάθεση, τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς, αλλά μία απρόσωπη ενέργεια,
την οποία πρέπει να διώξουμε.
Η δεισιδαιμονία τελικά δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας. Από την μία
ζούμε σε έναν πολιτισμό ορθολογισμού, ο οποίος θεωρεί την
θρησκευτικότητα δεισιδαιμονία και ζητά την απομάκρυνσή της από τη ζωή
μας, πολεμώντας την ανελέητα, και από την άλλη οι άνθρωποι αναζητούν
παρηγοριά και ελπίδα για τις δυσκολίες τους στην τύχη και σε απρόσωπες
δυνάμεις, επιλέγοντας μια κεκαλυμμένη και άρρωστη θρησκευτικότητα. Δεν
ζητούν να προσεγγίσουν αυθεντικά τον Θεό και να πιστέψουν σ’ Αυτόν.
Θέλουν την μαγική επίλυση συμπτωμάτων, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν
την συνολική ευθύνη για την πορεία της ζωής.
Οι υποστηρικτές της δεισιδαιμονίας σπεύδουν να κατηγορήσουν την
θρησκεία. Τι άλλο κάνει αυτή παρά να εμπορεύεται λείψανα, εικόνες,
φυλαχτά και άλλα σύμβολα αποτρεπτικά του κακού στο όνομα του Θεού; Είναι
αυτονόητο ότι όπου γίνεται τέτοιο εμπόριο είναι καταδικαστέο. Ούτε και
εκφράζει την Εκκλησία στο σύνολό της. Όμως οι επικριτές αδυνατούν να
κατανοήσουν ότι τα άγια της Εκκλησίας δεν είναι απρόσωπα. Είναι μνήμες
και σημάδια ανθρώπων οι οποίοι έζησαν τον Θεό και αφέθηκαν χάρις στην
αγάπη προς Αυτόν να μεταμορφωθούν σε θεούμενες υπάρξεις και δι’ αυτών ο
Θεός ευλογεί τον κόσμο.
Μόνο που αυτοί ανέλαβαν την ευθύνη να ακολουθήσουν τις εντολές Του.
Να πολεμήσουν όχι μία απρόσωπη δύναμη ή άλλες απρόσωπες «ενέργειες»,
αλλά τον διάβολο ως προσωπική υπόσταση του κακού. Ως πατέρα του ψεύδους
και της απάτης. Και αυτή η μάχη γίνεται στην Εκκλησία και στη ζωή της.
Δεν είναι μόνο ατομικό γεγονός. Είναι ο αγώνας των μελών του σώματος του
Χριστού να αγαπήσουν Θεό και πλησίον, βλέποντας τα πάθη και τα λάθη.
Ωριμάζοντας μέσα από τις ήττες. Με εμπιστοσύνη στα μυστήρια της
Εκκλησίας. Με ταπείνωση και προσευχή. Με μαρτυρία και μαρτύριο, όχι για
«θετική ενέργεια» στη ζωή, αλλά για την χάρη του Αγίου Πνεύματος και
τους καρπούς της.
Πολλοί νέοι εύκολα πέφτουν στην παγίδα του απρόσωπου.
Αποδέχονται την ύπαρξη ενεργειών οι οποίες μας στερούν την ευχαρίστηση.
Υπάρχουν όντως τέτοιες ενέργειες, αλλά είναι προσωπικές. Είναι αυτές του
διαβόλου που κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει ο ίδιος και
παγιδεύει την ψυχή και τον νου μας ώστε να αρνηθούμε και την ύπαρξη του
Θεού. Να νομίζουμε ότι μόνοι μας μπορούμε. Με τις δεισιδαιμονίες μας. Ας
επιστρέψουμε στην αλήθεια της παράδοσής μας και ας αφήσουμε κατά μέρος
ό,τι μας αλλοτριώνει. Με τη ευθύνη της ζωής στα χέρια μας και την
επίκληση του ονόματος του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας. Εκεί είναι η
απάντηση.