Πανευφρόσυνη καί φωταυγής
εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Σύμπασα ἡ
Ὀρθοδοξία μέ ἐσωτερική ἀγαλλίαση πανηγυρίζει τό μεγάλο γεγονός τοῦ
ζωτικοῦ θανάτου τῆς Παναγίας καί πιστεύει ὅτι, ὅπως ἐκείνη ἐνίκησε τή
φθορά, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία νικᾶ κάθε νέκρωση καί κάθε θάνατο στή ζωή τῶν
πιστῶν μελῶν της.
Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς, ἡ πηγή τῆς ἀφθαρσίας
περνᾶ μέσα ἀπό τόν τάφο, ἀλλά δέν μένει. «Τάφος καί νέκρωσις οὐκ
ἐκράτησεν, ὡς γάρ ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν…». Ἀκολουθεῖ καί ἡ
Παναγία «τάς ὁδούς τοῦ Σωτῆρος». Πεθαίνει, ἀλλά δέν ἡττᾶται ἀπό τόν
θάνατο. Τόν ὑπερβαίνει καί μετατίθεται ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.
Αὐτό τό μέγα Μυστήριο ὁ εὐσεβής λαός μας
τό βιώνει καί τό αἰσθάνεται. «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ» ὀνομάζει τήν ἑορτή
τῆς Κοιμήσεώς της. Δέν πενθεῖ γιά τό θάνατο τῆς Παναγίας, ἀλλά χαίρει
καί πανηγυρίζει, γιατί ὁ τάφος της ἔγινε «κλίμαξ πρός οὐρανόν». Μέ πόσο
θεολογικό βάθος καί γλαφυρότητα ἡ Ἱερή Ὑμνολογία μας διατυπώνει τήν
πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπάνω στό γεγονός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ζωτική μεταβίωση καί ζωοκοίμητη μετάσταση τήν ὀνομάζει.
Ὄντως ὁ θάνατος τῆς Παναγίας εἶναι ἡ
ἀπαρχή καί τῆς δικῆς μας ἀνακαινίσεως, ἀφοῦ Ἐκείνη εἶναι ἡ Ἐκκλησία,
δηλαδή ἡ δική μας ὑπόσταση καί σάρκα καί μαζί της κι ἐμεῖς σωζόμεθα διά
τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἄν καί μετετέθη στούς οὐρανούς ἡ
Θεοτόκος, δέν ἔχει ἐγκαταλείψει τόν κόσμο. Ἐκτενῶς πρεσβεύει στόν Υἱό
καί Σωτῆρα μας ὑπέρ ἡμῶν. Ἡ ἀγάπη της πλουσίως ἐκπέμπεται καί διανέμεται
σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Αὐτό τό γνωρίζουμε ὅλοι πολύ καλά. Τά θαύμα-
τά της εἶναι ἄπειρα. Ὅλοι ἔχουμε κάτι νά
διηγηθοῦμε γιά κάποιο θαῦμα τῆς Παναγίας στόν ἑαυτό μας, στούς οἰκείους
μας, στό ἔθνος μας. Γι’ αὐτό καί ἡ ἀγάπη μας φθάνει μέχρι λατρείας πρός
ἐκείνη πού, μέ τό βάλσαμο τῆς μητρικῆς της ἀγάπης θεραπεύει τά τραύματα
τῆς ψυχῆς μας καί τά πάθη τοῦ σώματός μας. Πόσες φορές ἔσωσε τό ἔθνος
μας ἁπλώνοντας τό μαφόριο τῆς χάριτός της ἐπάνω ἀπό τόν ἀγωνιζόμενο
στρατό μας καί τόν δοκιμαζόμενο λαό μας. Αὐτές τίς θεομητορικές δωρεές
δέν πρέπει νά σκεπάζει ἡ λήθη, ἀλλά νά μένουν ζωηρές μνῆμες στή
συνείδηση τοῦ λαοῦ μας.
Ἡμέρα ἀναστάσεως εἶναι ἡ ἑορτή τῆς
Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Νικήθηκαν οἱ νόμοι τῆς φύσεως. Ἄνοιξε ὁ
Παράδεισος καί προσδέχεται ὅσους ποθοῦν τό Θεό. Ἄς ζητήσουμε εὐλαβικά
τήν προστασία καί μεσιτεία της, ὥστε καί ἡ δική μας ζωή νά γεμίσει ἀπό
τά χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα νά φωταγωγίσουν τήν ψυχή
μας ὅπως φωταγωγοῦν «τήν καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν» Παναγία Μητέρα
μας.
Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μεγάλη ἐλπίδα καί ἡμῶν
καί τῆς πατρίδος μας. Γονατιστοί μπροστά στήν ἀκτινοβολοῦσα θεία Μορφή
της ἄς τήν παρακαλέσουμε γιά μιά ἀκόμη φορά, νά μή μᾶς ἐγκαταλείψει
ποτέ, ἀλλά παραβλέποντας τίς ἀδυναμίες καί τήν ἁμαρτωλότητά μας νά
πρεσβεύει ἀκοιμήτως στό θρόνο τῆς Χάριτος ὅπου παρεδρεύει, ὑπέρ πάντων
Ἡμῶν.
† Ὁ Φθιώτιδος ΝΙΚΟΛΑΟΣ