Ο σύμβολο τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἦταν καὶ πάντοτε θὰ εἶναι ὁ
Σταυρός, διότι ἀποτελεῖ τὸ σημεῖο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπὸ τὸν Κύριό
μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἦλθε στὴν γῆ νὰ πάθη γιὰ μᾶς καὶ σταυρώθηκε
πάνω στὸν Σταυρό.
Ὁ Σταυρὸς τοποθετεῑται στοὺς Ναούς, στὸ
Ἅγιο Εὐαγγέλιο, σὲ θυρεοὺς καὶ σημαῖες, στὰ μνήματα τῶν κεκοιμημένων
κλπ. Ὅταν ἑνώνουμε μαζὶ τὰ τρία δάκτυλα τῆς δεξιᾶς μας χειρός, εἶναι σὰν
νὰ θέλουμε νὰ ποῦμε: «Πιστεύω σὲ Ἕνα Τριαδικὸ Θεό· στὸν Θεὸ
Πατέρα, στὸν Θεὸ Υἱὸ καὶ στὸν Θεὸ Ἅγιο Πνεῦμα· ὄχι σὲ ἕνα Πρόσωπο, ἀλλὰ
σὲ Τρία Πρόσωπα· ὄχι σὲ τρεῖς θεούς, ἀλλὰ σὲ Ἕνα Θεό».
Ὅταν ἑνώνουμε τὰ ἄλλα δύο δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ μας χεριοῦ κάτω στὴν παλάμη, εἶναι σὰν νὰ λέμε: «Πιστεύω,
ὅτι ὁ Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ταυτόχρονα Ἀληθινὸς
Θεὸς καὶ Ἀληθινὸς Ἄνθρωπος – ὁ Θεάνθρωπος – κατῆλθε στὴν γῆ γιὰ τὴν
σωτηρία μας».
Καὶ ὅταν κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, λέγουμε τὴν ἀκόλουθη προσευχή: «Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν», μὲ τὴν ὁποία δηλώνουμε καθαρά, ὅτι ἀνήκουμε στὸν Θεὸ καὶ Αὐτὸν μόνον ὑπηρετοῦμε.
Ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε πλησίον μας, διότι βρίσκεται παντοῦ. Πάντοτε μᾶς
βλέπει, ὅπως βλέπει καὶ τὰ πάντα. Ἀλλὰ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προσευχῆς,
εἴμαστε σὲ εἰδικὴ ἐγγύτητα μὲ τὸν Θεό: ἱστάμεθα ἐνώπιόν Του, Τοῦ
ὁμιλοῦμε καὶ Αὐτὸς μᾶς ἀκούει.
Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, ὅταν προσευχόμαστε κάνουμε ἐπάνω μας τὸ σημεῖο τοῦ
Σταυροῦ πιὸ συχνά, εἰδικὰ πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε προσευχή. Ἐπίσης,
κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ὅταν μπαίνουμε στὴν Ἐκκλησία, ὅταν
πλησιάζουμε ἕνα ἱερὸ ἀντικείμενο ἤ ἀσπαζόμαστε μία Εἰκόνα, καὶ πολλὲς
φορὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ἀκολουθιῶν στὸν Ναό.
Πρέπει νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὸ πρωί, γιὰ νὰ λάβουμε τὴν
εὐλογία τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας· τὸ ἀπόγευμα, γιὰ νὰ
ζητήσουμε τὴν προστασία Του κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νυκτός· καὶ σὲ ὅλες
τὶς σημαντικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς μας: σὲ κίνδυνο, σὲ πόνο, σὲ χαρά· πρὶν
ἀπὸ κάθε σημαντικὴ δραστηριότητα, ὥστε νὰ ἐπιτελεσθῆ καλῶς· στὰ γεύματα,
στὴν ἀρχὴ γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ τέλος γιὰ
νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε.
Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ μὲ βιασύνη καὶ
ἀπερισκεψία. Ὅσοι σταυροκοπιοῦνται βιαστικά, χωρὶς τὴν ὀφειλόμενη
περίσκεψι, ἤ ὅσοι ἁπλὰ κινοῦν τὸ χέρι τους ἀνεμίζοντας τὸ στῆθος τους,
μὲ τὸ μανιῶδες αὐτὸ ἀνέμισμά τους, λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, χαροποιοῦν
τοὺς δαίμονες.
Ἀντίθετα, ὅταν ὁ Σταυρὸς σχηματίζεται σωστά, μὲ πίστι καὶ εὐλάβεια,
ἀποδιώκει τοὺς δαίμονες, ἠρεμεῖ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, ἑλκύει τὴν Θεία Χάρι
καὶ μᾶς δίνει τὴν δύναμι νὰ κάνουμε τὸ καλό. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ
ντρεπόμαστε γιὰ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴν ντραπῆ καὶ ὁ Χριστός
μας γιὰ μᾶς.
Οἱ Χριστιανοὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν μᾶς διαβεβαιώνουν, καὶ μάλιστα οἱ
Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων, ὅτι ἔχουμε στὴν διάθεσί μας ἕνα πολὺ
ἰσχυρὸ ὅπλο: τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Γι’ αὐτό, εἶναι πολὺ λυπηρὸ ὅτι δὲν
κάνουμε καλύτερη χρῆσι αὐτοῦ στὰ χρόνια μας.
Ποτὲ ἄλλοτε ὁ κόσμος δὲν παρέτασσε ἐνώπιον τῶν πιστῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ
τόσο πολλοὺς καὶ πονηροὺς ἐχθρούς, ὅσους στὶς ἡμέρες μας, ποὺ νὰ
ἐπιτίθενται ἀπὸ κάθε πλευρά, ὄχι μόνον μὲ ξίφος καὶ πῦρ, ἀλλὰ μὲ ψευδεῖς
φιλοσοφίες, μὲ τὴν διανοητικὴ ὑπερηφάνεια, μὲ τὴν θρησκευτικὴ
ἀδιαφορία, μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, μὲ τὰ πάθη τῆς σαρκός.
Εἶναι πιὸ δύσκολο γιὰ μᾶς σήμερα νὰ νικήσουμε αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς σὲ
ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς μας, ἀπ΄ ὅτι ἦταν γιὰ τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς
νὰ κερδίσουν τὴν δόξα τῶν Μαρτύρων σὲ μία στιγμιαία πάλη στὸ
ἀμφιθέατρο.
Ἄν λοιπὸν γιὰ τοὺς πρώτους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προετοιμασθῆ
στὸ σχολεῖο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἀμέσων Διαδόχων τους, ἡ συνεχὴς
χρῆσι τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ ἦταν τόσο ἀναγκαία, δὲν εἶναι ἀπαραίτητη
καὶ γιὰ μᾶς ἐπίσης;
Ἄς ἀκολουθήσουμε λοιπὸν τὴν εὐλαβῆ συνήθεια τῶν Πατέρων ἡμῶν στὴν
Πίστι καὶ ἄς κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ πιὸ συχνὰ καὶ πιὸ προσεκτικά!