Πολλοί
άνθρωποι μπερδεύουμε την ευτυχία με την ευχαρίστηση. Κι όμως είναι δύο
διαφορετικά πράγματα. Όταν ταυτίζουμε την χαρά με την ευχαρίστηση τότε
την βάζουμε να τρέχει λαχανιασμένη πίσω από το χρόνο και το χώρο. Την
ταυτίζουμε δηλαδή με κάτι που συμβαίνει έξω από εμάς. Τρώω μια πίτσα,
βλέπω μια ταινία και νιώθω μια ευχαρίστηση.
Άλλα
αυτό συμβαίνει μονάχα όση ώρα τρώω ή βλέπω την ταινία. Μόλις τελειώσει
δεν υπάρχει καμία χαρά μέσα μου. Αντιθέτως το κενό μεγαλώνει αφού
για ακόμη μια φορά το αντικείμενο που πίστεψα ότι θα καλύψει το κενό
μου, φάνηκε πολύ αδύναμο.
Η
αληθινή χαρά μπορεί να παίρνει αφορμές από την πραγματικότητα της ζωής
μας, αλλά δεν εξαντλείτε πάντα σε αυτή. Γι’ αυτό μπορεί εξωτερικά να
έχουμε προβλήματα και όμως μέσα μας, να υπάρχει χαρά, φως και πίστη.
Η χαρά έχει δυο πηγές:
1. Την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Όπου υπάρχει χαρά υπάρχει Θεός, είτε το ονοματίζουμε είτε όχι.
2. Η χαρά επιλέγεται και κτίζεται, έρχεται δε ως εκπλήρωση και αποτέλεσμα
ενός τρόπου ζωής. Οι αξίες που επιλέγουμε να ζήσουμε, να αγωνιστούμε και
να πονέσουμε, θα φέρουν την ευτυχία στην ζωή μας Πχ Δεν μπορώ να έχω
υγεία χωρίς άσκηση, κέρδος χωρίς εργασία, εκπληκτικό σώμα χωρίς
γυμναστήριο, καλή σχέση, αλλά όχι κουβέντες, σιωπές, πληγωμένα
συναισθήματα, αγιότητα και χαρίσματα δίχως άσκηση κ.α .
Γι αυτό έχει μεγάλη σημασία ο πόνος που επιλέγουμε ώστε να δούμε τι χαρά θα γευτούμε.
π. λίβυος