«Με
την πίστη ο Μωυσής, όταν πια μεγάλωσε, αρνήθηκε να ονομάζεται γιος της
κὀρης του Φαραώ. Προτίμησε να υποφέρει μαζί με τον λαό του Θεού, παρά να
απολαμβάνει την πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή»
Η Ορθοδοξία μας είναι μία αλληλουχία γεγονότων πίστης, που ξεκινούν από την Παλαιά Διαθήκη και φτάνουν μέχρι την εποχή μας, αλλά δεν θα σταματήσουν εν χρόνω, καθώς η πορεία μας είναι προς την αιωνιότητα. Η Εκκλησία προβάλλει στην πνευματική της καθημερινότητα τα πρόσωπα που έζησαν την πίστη, καθώς αυτή δεν είναι μία αφηρημένη ιδέα ή μία σειρά επιχειρημάτων θεολογικοφιλοσοφικών, αλλά τα πρόσωπα που έζησαν την παρουσία του Αποκεκαλυμμένου Θεού στην Δημιουργία, τη Ιστορία και την προσδοκία των εσχάτων. Τα πρόσωπα αυτά όμως δεν είναι αυτόνομα. Δεν είναι αυτόφωτα. Δεν είναι απομονωμένα από την παράδοση, αλλά είναι ενταγμένα οργανικά σ’ αυτήν. Και η παράδοση σαρκώνεται στο σώμα του Χριστού που είναι η Ζωή και δίνει ζωή, στην Εκκλησία μας. Εκτός Εκκλησίας η μαρτυρία των προσώπων είναι οι ιδέες και η ζωή κάποιων που διακρίθηκαν, αλλά δεν σώζουν ούτε σώζονται, δεν βλέπουν Θεού πρόσωπο, καθώς μόνο εν κοινωνία βρίσκεται η αλήθεια και η αλήθεια βρίσκεται εν κοινωνία. Στην Εκκλησία τα πρόσωπα που πιστεύουν συναντούν και άλλα τέτοια πρόσωπα. Και όλα μαζί τον Χριστό καταδεικνύουν και διά του Χριστού σώζονται. Και όποιος πιστεύει στον Χριστό, γνωρίζει τον Πατέρα και φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή ομολογεί τον Τριαδικό Θεό!
Ο
απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους συμπατριώτες του Ιουδαίους, φέρει
ως παράδειγμα αυτής της πίστης, μεταξύ άλλων, τον θεόπτη Μωυσή, αυτόν
που έβγαλε τους Ιουδαίους από την δουλεία των Αιγυπτίων, τους οδήγησε
στο πέρασμα, το Πάσχα της Ερυθράς θαλάσσης, τους έδωσε τον Νόμο, τους
οδήγησε προς την γη της Επαγγελίας. Ο θεόπτης δεν νοείται εκτός του
λαού. Μάλιστα, η πίστη τον έκανε να περνά όλες τις κακουχίες που πέρασε ο
λαός στην δουλεία, στην έρημο, στους πολέμους, στην πείνα, στην δίψα.
Κοινώνησε μαζί τους την χαρά και την λύπη. Και προτίμησε να πάρει επάνω
του την αμαρτία της συχνής απιστίας του λαού του, παρά να τον αφήσει να
πληρώσει γι ’αυτήν και να μην αξιωθεί να εισέλθει στο ποθούμενο, στην γη
της επαγγελίας. Τόση ήταν η αγάπη για τον λαό του. Προτίμησε ακόμη να
μην αποκληθεί γιός της θυγατέρας του Φαραώ, η οποία τον έσωσε από το
ποτάμι όταν ήταν βρέφος, τον μεγάλωσε με όλα τα προνόμια ενός πρίγκιπα,
του έδωσε την ευκαιρία να γίνει αξιωματούχος, μέγας και τρανός στην
Αίγυπτο, αρκεί να απαρνιόνταν τους συμπατριώτες του, να αλλάξει
ταυτότητα και να ζήσει την ζωή του.
Αυτό
είναι η πίστη. Ένα ξεβόλεμα από τους πειρασμούς και τα ταξίματα του
κόσμου τούτου. Μία επιλογή κακουχίας, αγώνα, πνευματικής πάλης, αλλά και
συμπόρευσης με ένα σώμα που πολλές φορές δεν ξέρει τι ζητά. Με
συνανθρώπους που λένε ότι πιστεύουν, αλλά γκρινιάζουν και μεμψιμοιρούν.
Που αρνιούνται την αγάπη του Θεού και την αγάπη στον συνάνθρωπο, χάριν
των δικών τους ιδεών και αντιλήψεων. Κυρίως όμως η άρνηση του
συσσχηματισμού με έναν πολιτισμό που τα προσφέρει όλα, δόξα, ηδονή,
αναγνώριση, μετοχή σε άλλες πραγματικότητες, λογική, επιτεύγματα,
πρόοδο, αρκεί να αρνηθούμε την ταυτότητά μας: ότι κληθήκαμε να
πιστεύουμε, δηλαδή να αγαπούμε, να είμαστε αληθινοί, να αγωνιζόμαστε
ασκητικά να ζήσουμε ένα αλλιώτικο μέτρο.
Η
πίστη είναι εξορία από το πνεύμα του κόσμου και ταξίδι στην έρημο ενός
Σινά που έχει λίγες παρηγοριές. Όπως ο Μωυσής έκανε οικογένεια,
μοιράστηκε ως άνθρωπος αυτά που η φύση μας ορίζει, ησύχασε για λίγο,
αλλά στην συνέχεια ανέλαβε μία αποστολή να αφήσει έξω ό,τι δικό του,
όπως έβγαλε τα παπούτσια του ενώπιον της φλεγομένης βάτου, και να
κρατήσει μόνο τον Θεό στην καρδιά του, ό,τι κι αν αυτό του κόστισε, να
κοπιάσει, να νικήσει κάθε φόβο, κάθε ορθολογισμό, αλλά και την μοναξιά
να είναι ο μόνος που γνώριζε τι ο Θεός ήθελε, έτσι κι εμείς καλούμαστε,
χωρίς κατ’ ανάγκην να αφήσουμε τις ανθρώπινες παρηγοριές, να κρατήσουμε
τον Θεό στην καρδιά μας, να νικήσουμε φόβους και ορθολογισμούς, αλλά και
την μοναξιά να είναι η ζωή μας κάποτε χωρίς συμπαραστάτες. Ο Θεός όμως
ακούει, όπως λαλούσε ενώπιος ενωπίω με τον Μωυσή.
Η
πίστη είναι πορεία μέχρι τέλος. Ακόμη και στην ήττα του χρόνου και του
θανάτου, αυτός που πιστεύει αφήνεται στον Θεό και την χάρη του, όπως
έκανε ο Μωυσής, ακόμη κι αν ο αγώνας φαίνεται για τον κόσμο αδικαίωτος.
Ακόμη κι αν η ταφή του γίνεται έξω της γης της επαγγελίας, ακόμη κι αν ο
λόγος του θα λησμονηθεί, θα παραποιηθεί, όπως ο μωσαϊκός νόμος από τους
Εβραίους οι οποίοι τον έκαναν τυπολατρία και διατάξεις γραμματέων, η
ουσία της ζωής θα παραμείνει αδιάφθορη: ο δεκάλογος σημάδεψε την πορεία
του κόσμου, το Πάσχα της Ερυθράς θάλασσας γιορτάζεται, αλλά ο άνθρωπος
δεν σώζει. Έπρεπε να έρθει ο Χριστός, για να αποκτήσουν αυτά την
πληρότητά τους. Έτσι είναι και η ζωή κάθε χριστιανού. Μία προσδοκία
Χριστού που τον κάθε κόπο θα τον νοηματοδοτήσει και θα του δώσει
πληρότητα!
Εορτάζοντας
την Ορθοδοξία, ας μην λησμονούμε ότι η πίστη περνά από τα πρόσωπα και
ας γίνει ο καθένας και η καθεμιά μας ένας τέτοιος κρίκος, μέλος του
σώματος του Χριστού, συνοδοιπόρος στην πορεία της βασιλείας! Είναι το
νόημα που αλλάζει την ζωή μας! Ας το παλέψουμε στην Εκκλησία!