Δεν είναι φίλος μου με
την βαθιά έννοια της λέξεως. Είναι γνωστός μου. Δεν έχουμε κοινές
εμπειρίες ζωής. Δεν έχει κανένα όφελος από μένα. Κι όμως συχνά πυκνά
βρίσκω στο inbox μου, μηνύματα του, «Μην σταματάς να γράφεις,
συνέχισε……».
Ξέρετε τι με συγκινεί
στην περίπτωση του; Η ποιότητα της ψυχής του. Το παράδειγμα ζωής που μου
δίνει. Δεν λυπάται και δεν τσιγκουνεύεται τον έπαινο, τον καλό και
όμορφο λόγο, να στηρίξει και να ενδυναμώσει τον συνάνθρωπο του. Βάζει
πάντα τον καλό λογισμό. Το όμορφο λόγο.
Μου θύμισε τώρα αυτή την ιστορία με την υπέργηρη ετοιμοθάνατη γιαγιά.
Βρισκόταν στο κρεβάτι της, στα τελευταία της. Παιδιά και εγγόνια, πήγαν
να την δουν. Κάτι σαν τελευταίος ασπασμός εν ζωή.
Όταν πλησιάσει μια από τις εγγονές της, σκύβοντας να την φιλήσει, η
γιαγιά της είπε, «τι ωραίο χρώμα που έχει το φουλάρι σου, είσαι
πανέμορφη…».
Αυτή η γιαγιά ήταν ετοιμοθάνατη κι όμως επέμενε να επιλέγει το φως, την
χαρά, το χρώμα, την ομορφιά της ζωής. Θα μπορούσε να μείνει στους πόνους
και φόβους της, πέθαινε και το γνώριζε καλά. Κι όμως ενώ πέθαινε εκείνη
συνέχιζε να σκορπάει γύρω της καλοσύνη, φως και χαρά.
Σίγουρα υπάρχει γύρω μας και μέσα μας, πολλή γκρίνια, μουρμούρα, μαυρίλα
και απελπισία, μα υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που στέκονται πάνω από
τις πληγές τους, και επιλέγουν να σκορπάνε φως. Κι εμένα μου αρέσει σαν
μαυρίζει το τοπίο μου να κοιτώ τα δικά τους παραδεισένια μάτια…