«Χριστός
δέ παραγενόμενος ἀρχιερεύς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διά τῆς μείζονος καί
τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως» (Ἑβρ. 9, 11)
«Αντίθετα,
ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών πραγμάτων που προσμένουμε. Η
σκηνή στην οποία μπήκε είναι ανώτερη και τελειότερη. Δεν είναι ανθρώπινο
κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αυτής της δημιουργίας»
Καθώς
πορευόμαστε προς την κορυφαία για την Εκκλησία εβδομάδα του χρόνου, την
Μεγάλη, καλούμαστε να θυμηθούμε τι είναι για μας ο Χριστός. Και για να
γίνει αυτό, χρειάζεται να δούμε τι πιστεύει η Εκκλησία, πώς αυτή η πίστη
αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή και την πνευματική μας παράδοση. Αλλιώς,
ιδίως στις ημέρες που διερχόμεθα, όλα θα μοιάζανε ως μία όμορφη και
ξεχωριστή ανθρώπινη ιστορία, που έχει τους συμβολισμούς της, αλλά δεν
μπορεί να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα και την υπαρξιακή αγωνία του
ανθρώπου: εάν και πώς νικιέται ο θάνατος. Διότι η συζήτηση του
τελευταίου διαστήματος για την θεία Ευχαριστία, την συμμετοχή των
χριστιανών στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, το κατά πόσον είναι
ευάλωτοι σε ασθένειες ή όχι, πηγάζει από το γεγονός της θεώρησης του
Χριστού ως ενεός ακόμη θρησκευτικού ηγέτη, ο οποίος ήλθε, είδε, απήλθε
και μας άφησε κάποιες διδασκαλίες, ωραίες μεν και χρήσιμες, όχι όμως
λυτρωτικές.
Ο
απόστολος Παύλος, απαντώντας στο ερώτημα τι είναι ο Χριστός, γράφει
προς τους Εβραίους: Είναι αρχιερέας. Ήρθε για να μας φανερώσει ότι
μπορούμε να ζήσουμε τα μέλλοντα αγαθά. Μπήκε στην ανώτερη και τελειότερη
σκηνή, όχι αυτή που είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, όπως η σκηνή του
μαρτυρίου της Παλαιάς Διαθήκης, μέρος αυτής της δημιουργίας. Ήρθε για να
μας λυτρώσει και να μας αγιάσει από κάθε μολυσμό ψυχής και σώματος.
Ήρθε για να μας δώσει την ζωή που νικά τον θάνατο. Αυτή ακριβώς είναι
και η πίστη μας, η οποία δεν μπορεί να κοινοποιηθεί σε όσους δεν θέλουν
να την αναζητήσουν, να βρούνε το νόημά της. Να την συνδέσουν με την
κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να κοινοποιηθεί σε όσους
βλέπουν την εκκλησία ως μία ακόμη θρησκεία ή ως μία ακόμη παράδοση.
Κάποτε και σε μας τους ίδιους που υποκύπτουμε στις κοσμικές πιέσεις και
αφήνουμε κατά μέρος την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία, για να φανούμε
ευχάριστοι, όχι όμως πάντοτε αληθινοί.
Ο Χριστός είναι αρχιερέας. Δεν
είναι πολιτικός ηγέτης, δεν είναι βασιλιάς κοσμικός. Δεν ήρθε να παίξει
πολιτικά παιχνίδια ή να κάνει επαναστάσεις κοινωνικές ή εθνικές. Ότι η
πίστη έχει εφαρμογή στην κοινωνία και στις σχέσεις λαών και ανθρώπων
είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής και της έμπνευσης που προσφέρει. Όμως ο
Χριστός δεν ήρθε για να αλλάξει τον κόσμο, όπως τον νοούν οι άνθρωποι.
Δεν ήρθε για να είναι χρήσιμος. Ήρθε ως αρχιερέας, ως επικεφαλής της
ανθρωπότητας για να προσφέρει θυσία τον ίδιο Του τον εαυτό στον Θεό, όχι
για να αποκατασταθεί η τρωθείσα θεία δικαιοσύνη, όπως πιστεύουν οι
δυτικές αντιλήψεις, αλλά για να μας δείξει ότι ο θάνατος πατείται
θανάτω. Ότι δεν είναι οι θυσίες των ζώων που κάνουν τον Θεό να συγχωρεί
τις αμαρτίες μας, αλλά η κοινωνία του σώματος και του αίματος του
Χριστού, που γίνεται εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Δεν είναι
μία εξωτερική κίνηση. Ο εξιλασμός που γίνεται μία φορά τον χρόνο, όπως
στην ιουδαϊκή παράδοση, αλλά μία συνεχής κοινωνία, που αγιάζει τον
άνθρωπο πέρα από τον χρόνο. Και ο αγιασμός προϋποθέτει νέκρωση.
Προϋποθέτει θάνατο σε οτιδήποτε μας χωρίζει από τον Θεό. Θάνατο
θελήματος. Θάνατο αυτόφωτης αντίληψης. Θάνατο αυτάρκειας. Θάνατο κακίας.
Θάνατο υπερηφάνειας και εγωκεντρισμού. Θάνατο δύναμης και εξουσίας. Και
την ίδια στιγμή ανάσταση αγάπης, πίστης, ταπείνωσης και εναπόθεσης της
ύπαρξης στην σχέση με τον Θεό, διά του Χριστού, ο Οποίος βρίσκεται εντός
μας.
Μπορούμε να ζήσουμε τα μέλλοντα αγαθά. Γι’
αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να μας καλέσει σε μία συνεχή
συνάντηση μαζί Του στο μυστήριο της Εκκλησίας, ώστε να προγευόμαστε
συνεχώς τα μέλλοντα αγαθά. Το μέλλον θα είναι ακατάπαυστο. Το μέλλον θα
είναι χωρίς πόνο, λύπη, στεναγμό. Το μέλλον θα περιλαμβάνει αρχικά την
ψυχή και στο τέλος του κόσμου και το αναστημένο σώμα. Το μέλλον θα είναι
μόνο φως. Κοινωνία αγάπης. Όλα αυτά όμως, έστω και με τις διακοπές που ο
χρόνος μας αναγκάζει να κάνουμε, έστω και με τον αγώνα τον πνευματικό
που καλούμαστε να ζήσουμε, αγώνα μετανοίας, εξομολογήσεως, προσευχής,
διάκρισης λογισμών, με την αγάπη που γίνεται συγχώρεση, ταπείνωση,
θυσία, μπορούμε και καλούμαστε να τα ζήσουμε από αυτή την πραγματικότητα
και όχι μόνο να περιμένουμε την αιωνιότητα. Ο αγιασμός ξεκινά από τον
παρόντα χρόνο και κόσμο.
Μπήκε στην ανώτερη και τελειότερη σκηνή. Η
πατερική μας παράδοση ερμηνεύει τον λόγο αυτό του αποστόλου ως την εν
Αγίω Πνεύματι ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Χειροποίητη είναι η
σκηνή όλων ημών των ανθρώπων, καθώς γεννηθήκαμε εξ ανδρός και γυναικός.
Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση όχι εκ σπέρματος ανδρός, αλλά εκ
Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Γι’ αυτό και οδηγεί την
ανθρώπινη φύση στη υπέρβαση του χρόνου και της φθοράς. Γι’ αυτό
και ο θάνατός του υπήρξε εκούσιος. Οι άνθρωποι, ό,τι κι αν κάνουμε, δεν
μπορούμε να ξεφύγουμε από τον θάνατο. Ο Χριστός επέλεξε να πεθάνει, για
να είναι όμοιος με μας κατά πάντα. Ο θάνατος όμως δεν μπορούσε να Τον
κρατήσει. Έτσι γίνεται και με τον καθένα άνθρωπο που πιστεύει και ζει
τον τρόπο του Χριστού, τον τρόπο της πίστης και της αγάπης, αλλά και
δέχεται τον Χριστό εντός του. Κοινωνεί μετά φόβου Θεού, πίστεως και
αγάπης. «Ο πηλός μετέχω και αφθαρτοποιούμαι», μας λέει ο κανόνας της
θείας μεταλήψεως. Και η ύπαρξή μας, σώμα και ψυχή, αφθαρτίζει όχι αφ
‘εαυτής της, αλλά διά του Χριστού!
Η
θεία κοινωνία δεν είναι πηγή νοσημάτων. Δεν ενεργεί υλικά στον άνθρωπο.
Δεν φθείρεται, ούτε διαλύεται ακολουθώντας την φυσική επεξεργασία κάθε
ανθρώπινης τροφής. Αν ήταν έτσι, τότε ο Χριστός δεν θα μας έλεγε ότι
κάθε βρώση ανθρώπινη είναι απολλυμένη, ότι οι πατέρες τω Εβραίων που
έτρωγαν το μάννα στην έρημο πέθαναν κάποια στιγμή κι ας ήταν τροφή που
έστελνε ο Θεός. Ο Χριστός είναι ο Άρτος της ζωής. Αυτός είναι η τροφή
μας. Ήλθε για να μας δώσει ζωή και όχι θάνατο. Οι συζητήσεις για την
θεία κοινωνία, για τον τρόπο μετάδοσής της, έχουν νόημα μόνο όταν οι
άνθρωποι σκεπτόμαστε τον Χριστό ως σύμβολο. Η χάρις όμως αγιάζει και δεν
επιτρέπει την φθορά να εισέρχεται στον άνθρωπο, αφθαρτοποιεί τον πηλό.
Ας κρατήσουμε στην καρδιά μας την πίστη. Ας υπομείνουμε τον χλευασμό και
την αμφισβήτηση. Ας προσευχόμαστε για όσους κουνούν το δάχτυλο, εντός
και εκτός. Και με αγάπη ας υπομείνουμε την δοκιμασία και την όποια
στέρηση. Εν τω μέσω της νυκτός έρχεται ο Νυμφίος. Ας πιστεύουμε και ας
ετοιμαζόμαστε. Εκείνος ξέρει πότε και πώς θα μας καλέσει στον νυμφώνα
Του!