Πως θα ελεηθούμε; Πως θα σωθούμε; Εγώ θα σας το πω˙ ας έχουμε πάντοτε μέσα στην ψυχή μας την προσευχή και τους καρπούς της, εννοώ δηλαδή την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα.
Διότι λέγει: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην
καρδιά και θα βρήτε ανάπαυσι στις ψυχές σας» (Ματθ. 11, 29) ˙ και πάλι ο
Δαυίδ λέγει˙ «Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα˙ καρδιά
συντριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την περιφρονήση» (Ψαλμ. 50,
19).
Διότι ο Θεός τίποτε δεν αποδέχεται και δεν αγαπά τόσο, όσο ψυχή πράη, ταπεινή και ευχάριστη.
Πρόσεχε λοιπόν και συ αδελφέ, και όταν δης κάτι από τα απροσδόκητα να
έρχεται και να σε ενοχλή, μην καταφύγης στους ανθρώπους και στηρίξης
την ελπίδα σου σε θνητή βοήθεια αλλά αφήνοντας τους όλους κατά μέρος,
τρέξε με τη σκέψι σου στο γιατρό των ψυχών. Διότι μόνον Εκείνος μπορεί
να θεραπεύση την καρδιά.
Εκείνος που μόνος έπλασε τις καρδιές και γνωρίζει όλα τα έργα μας
(Ψαλμ. 32,15). Αυτός μπορεί να μπη στη συν-είδησί μας, ν’ αγγίξη την
διάνοιά μας και να παρηγορήση την ψυχή μας. Διότι εάν Εκείνος δεν
παρηγορήση τις καρδιές μας, περιττά και ανώφελα είναι τα των ανθρώπων˙
όπως πάλι όταν μας παρηγορή και μας ενθαρρύνη ο Θεός, και αν ακόμη μας
παρενοχλούν αμέτρητοι άνθρωποι, δεν θα μπορέσουν να μας βλάψουν σε
τίποτε˙ διότι όταν Εκείνος στερεώση την καρδιά, κανένας δεν μπορεί να
την κλονίση.
Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά αγαπητοί, ας καταφεύγουμε πάντοτε στο Θεό, ο Οποίος θέλει και μπορεί να μας απαλλάξη από τις συμφορές.
Διότι, όταν χρειάζεται να παρακαλέσουμε ανθρώπους , πρέπει πρώτα να
συναντήσουμε και θυρωρούς και παρασίτους και να παρακαλέσουμε και
κόλακες και πολύ δρόμο να βαδίσουμε˙ ενώ στην περίπτωσι του Θεού, δε
χρειάζεται τίποτε το παρόμοιο, αλλά μπορεί να Τον παρακαλέση κανείς
χωρίς να χρησιμοποιήση μεσίτη, χωρίς χρήματα˙ χωρίς δαπάνη αποδέχεται
την παράκλησί μας αρκεί μόνο με την καρδιά του να φωνάξη κανείς και να
χύση δάκρυα και αμέσως θα τρέξη και θα τον βοηθήση…