Θέλουμε τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπο, πόνο και άσκηση.
Ασπαζόμαστε τις εικόνες των Αγίων αλλά μάλλον το
κάνουμε τυπικά. Τη στιγμή της προσκύνησης όμως στην ουσία οφείλουμε να
ασπαζόμαστε όχι μόνο το Άγιο πρόσωπο αλλά και την αγία ζωή την οποία
βάδισε επί της γης με προορισμό τον Ουρανό. Έτσι, προσπαθώ μέσα από την
προσευχή , την άσκηση και την παράκληση όχι να μιμηθώ τη ζωή του Αγίου
επιφανειακά αλλά του ζητώ να με βοηθήσει ώστε οι σταυροί και οι πληγές
της δικής μου ζωής να μην γίνουν η καταστροφή μου αλλά η ευλογία μου
και η οδός για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Συχνά δεν θέλουμε να ακούσουμε για νηστεία, προσευχή, άσκηση,
εξομολόγηση και εκκλησιασμό. Θέλουμε να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών
χωρίς προσπάθεια ενώ αγνοούμε το γεγονός ότι οι Άγιοι εισήλθαν στον
Παράδεισο με σιωπές προσευχής, κραυγές πόνου και σημάδια από πληγές.
«Οι πληγές στο μαρτύριο ενός Αγίου είναι η σφραγίδα της αλήθειας του Ουρανού στον κόσμο»
Οφείλουμε να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα. Εμείς όμως θέλουμε
να περνάμε καλά, κόβοντας πολλές φορές με το πριόνι του εγωϊσμού μας
τους σταυρούς και τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται.
Ακούμε και διαβάζουμε όμορφα πράγματα περι αγάπης. Η φράση που
συνήθως λέγεται είναι: «Να έχεις αγάπη!» Το να έχεις όμως κάτι σημαίνει
ότι μπορεί κάποια στιγμή να το χάσεις! Το θέμα είναι να γίνεις αγάπη για
να μπορείς να έχεις αλλά και για να μπορείς να δώσεις. Αν έχεις σε μια
κανάτα νερό μπορεί να χυθεί και να το χάσεις αν όμως η ύπαρξή σου γίνει
πηγή ύδατος ζώντος τότε τίποτα δεν μπορεί να στερέψει πια.
Με χαϊδέματα, φιλοσοφήματα και ψεύτικες αγκαλιές δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε καμία αρετή μέσα στην καρδιά μας.
Να αγαπήσουμε την άσκηση, τη δυσκολία, τον πόνο, το μαρτύριο. Να μην
ζητήσουμε από τον Θεό να μας τα πάρει αλλά να Του ζητήσουμε βοήθεια να
τα κουβαλήσουμε και αυτές οι πληγές θα γίνουν αναστάσιμο μέλι!
Είμαστε αδύναμοι…. θα λυγίσουμε ! Όμως δεν θα πέσουμε…!
Οι δυσκολίες είναι σκαλοπάτια. Αν γκρεμίσεις τα σκαλοπάτια που έχουν ανηφορική κλίση τότε το επόμενο βήμα θα είναι ο γκρεμός.
Πώς θα γίνει αυτό ; Πώς; Αφού πονάω! Κλαίω ! Δεν αντέχω τη δυσκολία ! Τι να κάνω;;;; Αφού περνάω ένα μαρτύριο!!
Δεν μπορείς αδερφέ να κάνεις τίποτα μόνο με ανθρώπινες δυνάμεις. Από
τη στιγμή που δεν θα παραχωρήσει ο Κύριος τίποτα περισσότερο από αυτό
που μπορείς να αντέξεις, χώρος για φόβο δεν μπορεί να υπάρχει .
Ο Κύριος είναι παρών όχι για να μας κάνει τη ζωή εύκολη αλλά για να μεταμορφώσει τη ζωή μας.
Να κάνει τα δάκρυα πόνου , δάκρυα χαράς.
Να κάνει τη δυσκολία που με καταστρέφει μάθημα αρετής και αγιότητας.
Να μεταμορφώσει τις πληγές από σημάδια θανάτου σε σφραγίδες του ουρανού.
Όπως αγαπάει ο αθλητής την άσκηση διότι ποθεί τη δόξα και το
μετάλλιο, έτσι και εμείς να αγαπήσουμε τη δυσκολία να μην την δούμε ως
κατάρα αλλά ως ευλογία.
Μα πάλι θα μου πεις : «Πως μπρορεί να γίνει αυτό!!;;»
Δες μια εικόνα ενός Αγίου και αμέσως θα καταλάβεις ότι όλα γίνονται
αρκεί η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησον με!» Να γίνει η κραυγή της
ύπαρξής σου και ο δρόμος της ζωής σου.
Καλό αγώνα…
π.Σπυρίδων Σκουτής