Πόσο φορές είπαμε ή ακούσαμε την λέξη «σ
αγαπώ» ; Πόσες φορές μας έδωσαν ή δώσαμε όρκους αγάπης; Κι όμως
χορτάσαμε από φιλιά προδοσίας. Και τούτο διότι η αγάπη δεν είναι απλά
ένας φτηνός συναισθηματισμός, αλλά μια πράξη θυσίας. Δεν υπάρχει αγάπη
εκεί που δεν υπάρχει σταυρός.
Ο
Θεός δεν μιλάει απλά για αγάπη, αλλά πεθαίνει από αγάπη. Ο Σταυρός είναι
το σύμβολο της αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για ολάκερη την κτίση.
Μιας αγάπης που θυσιάζεται για να ζήσει ο άλλος. Που κενώνεται και αδειάζει για να χωρέσει ο άλλος.
Ο
Σταυρός όμως του Χριστού δεν κρίνει μονάχα την ποιότητα της αγάπης μας,
αλλά και της πίστεως μας. Είναι πολύ εύκολο να αναφέρεσαι στον Θεό με
υψηλές θεολογικές κορώνες και μεγάλες δηλώσεις, αλλά είναι αρκετά
δύσκολο να αφεθείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια Του για σένα,
ιδιαιτέρως όταν αυτά που συμβαίνουν δεν ταυτίζονται με τα δικά σου
σχέδια και επιθυμίες.
Να σκεφτούμε μονάχα, πόσοι ήταν εκείνοι
που δεν εγκατέλειψαν τον Χριστό, όταν τον είδαν γυμνό, αδύναμο και νεκρό
επι του σταυρού; Ελάχιστοι, σχεδόν κανείς. Σκέφτηκαν, «αυτό ήταν, πάει
τελείωσαν όλα…». Πάντες εγκατέλειψαν.
Όμως
ο Θεός δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε τελειώσει το έργο Του.
Είχε κι άλλα επεισόδια. Πίσω από το σκηνικό του Γολγοθά ακολουθούσε η
ανάσταση. Πίσω από την θλίψη η χαρά, το φως, πίσω από το φαινομενικό
τέλος μια νέα αρχή.
Αυτή είναι η πίστη στον Θεό, να πιστέψεις ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει
δυνατό. Να εμπιστευθείς το σχέδιο Του. Να μην χαθείς μέσα τις δικές σου
ερμηνείες, και να πιστέψεις ότι πίσω από την δοκιμασία σου, τον σταυρό
που σηκώνεις, ξημερώνει η ανάσταση. Γιατί θα ξημερώσει.