Περί Προσευχῆς
Πρέπει συνεχῶς, ἀδιαλείπτως, νά λέμε τήν εὐχή.
Μέσα στήν καρδιά μας καί στό νοῦ μας πρέπει νά μένει μόνο τό ὄνομα τοῦ
Χριστοῦ μας· γιατί, ὅταν ἐμεῖς ἀφήνουμε τήν προσευχή, τήν ἐπικοινωνία
µας μέ τόν Θεό, τότε ὁ διάβολος μέ τούς λογισμούς ἀρχίζει καί μᾶς
ζαλίζει καί δέν ξέρουμε πλέον οὔτε τί θέλουμε οὔτε τί λέμε οὔτε τί
κάνουμε.
Ἡ εὐχή πρέπει νά ἀναβλύζει μέσα ἀπό τήν ψυχή μας μόνο καί μόνο ἀπό φιλότιμο, σκεπτόμενοι ὅ,τι ὁ Θεός ἔκανε γιά μας.
Παντοῦ καί πάντα πρέπει νά λέμε τήν εὐχή· καί ὅταν περπατᾶμε, νά μήν ἀφήνουμε νά περνᾶ ὁ χρόνος μας ἔτσι, νά τόν ἐκμεταλλευόμαστε προσευχόμενοι, ὄχι μόνο πρωΐ καί βράδυ.
Ὅταν κάνουμε κάποια δουλειά πού ἔχει φασαρία καί εἶναι δύσκολο νά αὐτοσυγκεντρωθοῦμε, τόσο
πολύ βοηθᾶ νά σιγοψέλνουμε, χωρίς νά ἐνοχλεῖτε τούς ἄλλους.
Ἐγώ,
ὅταν θέλω νά ξεκουραστῶ, προσεύχομαι. Εἶδα ὅτι μόνον ἡ προσευχή
ξεκουράζει σωστά τόν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό νά προσεύχεστε καί νά μελετᾶτε.
Ὅταν
πρόκειται νά προσευχηθεῖτε, νά διαβάζετε κάτι ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ἤ
κάποιο περιστατικό ἀπό τό Γεροντικό, γιά νά συγκεντρώνεται ὁ νοῦς σας,
νά “θερμαίνεται” ἡ καρδιά καί ὕστερα ν᾽
ἀρχίζετε τήν προσευχή.