Η πορεία της ζωής μας έχει απροσδόκητα γεγονότα, ευχάριστα και δυσάρεστα, απλά και σημαντικά. Φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το καθετί έχει το λόγο του, που μπορεί ν’ αγνοούμε όταν συμβαίνει αλλά κάποια μέρα θα το μάθουμε.
Έχει λεχθεί πως η ζωή τού κάθε ανθρώπου μοιάζει μ’ ένα κέντημα. Αν το κοιτάξεις από κάτω θα δεις ανακατεμένες κλωστές που παραπέμπουν στα διάφορα γεγονότα που φαίνονται ασυνάρτητα μεταξύ τους και χωρίς λόγο. Αν κοιταχτεί από πάνω θα φανεί το ωραίο σχέδιο που παραπέμπει στο σχέδιο που έχει ο Θεός για τον κάθε άνθρωπο. Θα φανεί δηλαδή πως τα όσα δυσάρεστα επέτρεψε να γίνουν είχαν το θετικό τους λόγο. Είναι αλήθεια ότι, αν γνωρίζαμε το γιατί μας συμβαίνει το α ή β οδυνηρό περιστατικό, θα μπορούσαμε πιο εύκολα να το υπομένουμε και πιο ανώδυνα να το περνούσαμε. Αυτό το «γιατί» κατατρώει την ύπαρξή μας και μειώνει τις αντοχές μας.
Όσοι όμως εμπιστευτήκαν την αγάπη και την πρόνοια του Θεού κι αφέθηκαν στα χέρια Του, προσευχόμενοι για δύναμη και υπομονή, πιο εύκολα πέρασαν τη δοκιμασία και τον πόνο τους. Κι όσοι, μέσα από την πείρα της ζωής, είδαν τα γενόμενα πίσω από τα φαινόμενα, δεν άφησαν το άγχος και τη σύγχυση να τους κυριαρχήσουν.
Ας μη νομιστεί πως αυτή η στάση ταυτίζεται με τη μοιρολατρία, με τη μίζερη αποδοχή των δυσκολιών ή την παραίτηση από τη ζωή. Απεναντίας! Χρειάζεται εσωτερική λεβεντιά, ειλικρινή πίστη, δύναμη ψυχής. Χρειάζεται «καρδιά χριστιανού», κατά το λόγο του οσίου Παναή του εκ Λύσης.
Τα όποια αρνητικά της ζωής μπορούν να μας διαλύσουν, αν τ’ αφήσουμε να εισέλθουν μέσα μας, χωρίς αντίσταση, και γίνουν το κέντρο της ζωή μας. Μπορούν όμως και να μας βοηθήσουν να ωριμάσουμε, αν τα δούμε ως ευκαιρίες πνευματικής ανάπτυξης. Αφού «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό με άνεση», κατά τους πατέρες κι αφού «στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψη», κατά το Χριστό, δεν θα πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε το καθετί με την προσδοκία πως κάτι καλό θα βγει;
Η Ορθόδοξη θεολογία μας λέει πως κανένα κακό ή καμιά δοκιμασία δεν δίνεται από το Θεό. Όλ’ αυτά τα δυσάρεστα και δύσκολα είναι τα αποτελέσματα του προπατορικού αμαρτήματος, που ως άνθρωποι έχουμε τις συνέπειες του, πέρα από τις προσωπικές αμαρτίες. Αφού κι ο Χριστός, αν και αναμάρτητος, δοκίμασε πόνο ψυχικό και σωματικό, ακόμα και θάνατο. Κι όπως ο θάνατος Του έφερε «χαρά εν όλω τω κόσμω» και ανάσταση του σύμπαντος κόσμου, έτσι και η αποδοχή του όποιου προσωπικού μας σταυρού, με υπομονή και εμπιστοσύνη, θα φέρει και σε μας προσωπική ανάσταση και χαρά που θα μεταδοθεί στους εγγύς και στους μακράν.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο του
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους.