Η προσευχή δεν είναι ένας μακρύς κατάλογος αιτημάτων προς τον Θεό. Δεν προσεύχομαι μόνο όταν θέλω κάτι ή όταν φοβάμαι από κάτι. Πρωτίστως προσεύχομαι για να κάνω σχέση με τον Θεό. Είναι η αγάπη και ο έρωτας μου. Του μιλώ και μου μιλά, τον κοιτώ και με κοιτά, και όταν προχωρήσει αυτή η σχέση δεν χρειάζεται καν να του μιλώ, αρκεί να είμαστε μαζί στον ίδιο χώρο σιωπής. Τι να πεις όταν τα λέει όλα η αγάπη. Όταν νιώθεις δεν μιλάς, Όταν αγαπάς δεν χρειάζεται να εξηγείς, ξέρει ο άλλος, αισθάνεται τι νιώθεις γι αυτόν. Όταν μάλιστα σε αγαπά και εκείνος πολύ, τότε ξέρει τι θέλεις πριν το πεις. Γι’ αυτό λέει ο Άγιος Ισαάκ, στην Βασιλεία του Θεού η γλώσσα που θα μιλάμε, θα είναι η σιωπή. Ναι. Γιατί θα μιλάμε με την αγάπη, οπότε δεν χρειάζονται λόγια. Όλα θα είναι Παρουσία, αίσθηση βαθιάς πληρότητας.
Όμως εδώ στην γη αυτή, στο κόσμο που ζούμε, βιώνουμε πόνο, δυσκολίες και δοκιμασίες. Ραγίζουν οι αντοχές μας, κυρτώνουν οι ελπίδες μας. Σκοτεινιάζει η ψυχή μας και θέλει φως. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να κοινωνήσουμε, τα βάσανα και τους καημούς μας. Ο ευαίσθητος Άγιος Γρηγόριος θεολόγος έλεγε, «παιδιά να μιλάτε, να μιλάτε κι ας είναι στο αέρα…». Πες στο Θεό τι σε ταλαιπωρεί, τι σε πληγώνει, μαλώστε μαζί. Ναι. Ο Θεός θέλει να του τα λέμε όλα, ξέρει ότι τον έχουμε ανάγκη.
Μια φορά μια νεαρή κοπέλα έχασε τον σύζυγο της. Νέο παλικάρι κι αυτός. Μάχη με το καρκίνο. Κάλεσε το τηλέφωνο τον παπά Ανανία Κουστένη. Εκείνος της λέει, «έλα αμέσως εδώ, σε περιμένω…» Πήγε εκείνη στο κελακι του. Μόλις την είδε την πήρε αγκαλιά, της επέτρεψε να κλάψει, να φωνάξει, έκλαψε κι αυτός μαζί της. Μετα την γύρισε στην εικόνα του Χριστού και της λέει με τον δικό του τρόπο, «Χώστου τα… πες του ότι σε βαραίνει, κάνε τα παράπονα σου, είναι ζωντανός και σε ακούει, βγάλε το καημό σου…».
Έτσι είναι η σχέση με τον Θεό, ζωντανή. Αγαπιόμαστε και μαλώνουμε, τα βρίσκουμε και τα χάνουμε, πότε μας αφήνει να φύγουμε και πότε μας μαζεύει πίσω. Αλλά σίγουρα είναι πάντα μαζί μας, κυρίως όταν δεν το νιώθουμε.
Οπότε η προσευχή είναι κυρίως σχέση με τον Θεό, έπειτα δοξολογία και ευχαριστία, μετα εξομολόγηση, άδειασμα, μίλημα και μοίρασμα με τον Χριστό όλων των βασάνων και προβλημάτων μας, και στο τέλος του λέμε, « Κάνε ότι νομίζεις. Εγώ αυτό θέλω, αλλά δεν ξέρω εάν με συμφέρει, εάν το χρειάζομαι, εσύ ξέρεις, εσύ δώσε μου ότι έχω πραγματικά ανάγκη. Αλήθεια ποιος ξέρει τι πραγματικά έχει ανάγκη; Η επιθυμία μας χάνεται στο σκοτάδι του ασυνειδήτου, άγνωστοι είμαστε μπροστά στο είδωλο μας. Μονάχα ένα ξέρω καλά Χριστέ μου, ότι μακριά σου κρυώνω και νιώθω μοναξιά, θλίψη και ερήμωση. Μονάχα στην αγκαλιά Σου ζεσταίνομαι. Κράτα με λοιπόν να μην με χάσεις.. Μου αρκεί να ξέρω ότι είσαι εδώ κι ας μην το βλέπω πάντα, μου αρκεί να το αισθάνομαι…».
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος