αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Καθημερινά συναντώ ανθρώπους πληγωμένους. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι πάντα οι πληγωμένοι ρίχνουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον και ποτέ στον εαυτό τους.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους και της εσφαλμένης συμπεριφοράς τους.
Επίσης κατάλαβα (ως συνέχεια των παραπάνω) ότι για κάποιον σίγουρα κι εμείς είμαστε οι θύτες και οι κακοί της υπόθεσης.
Σε κάποιου το μυαλό ή την καρδιά είμαστε υπαίτιοι της θλίψης του (και αυτό μπορεί όντως να ισχύει, μπορεί και όχι).
Γι’ αυτό, καλού κακού, ας προσέχουμε όσο μπορούμε την συμπεριφορά μας, μη δίνουμε δικαιώματα σε κανέναν, ας κινούμαστε απαλά και διακριτικά, ώστε να έχουμε καθαρή την συνείδηση μας ότι δεν αδικήσαμε ή πληγώσαμε κάποιον συνάνθρωπό μας…
Βεβαίως υπάρχουν και αυτοί που ενώ δεν τους έχουμε κάνει τίποτα μας θεωρούν υπεύθυνους για το σκοτάδι τους. Μας κατηγορούν γιατί έτσι μάθανε: να κατηγορούν πάντα τους άλλους.
Όχι, σε αυτές τις περιπτώσεις, εργολάβος του σκοταδιού τους, της θλίψης τους, της μιζέριας τους, δεν είμαστε εμείς, αλλά ο λάθος και κακός λογισμός τους, ο απίστευτος εγωισμός τους που δεν τους επιτρέπει να δούνε την αλήθεια των γεγονότων αλλά πλάθουν φαντασίες, ώστε να αθωώσουν τον εαυτούλη τους και να ενοχοποιήσουν τους άλλους.
Μην αναρωτιέσαι γιατί σκέφτονται και νιώθουν έτσι. Άκρη δεν θα βγάλεις, μόνο τον χρόνο σου θα καταναλώσεις άσκοπα, θα συγχυστείς και θα χάσεις την ειρήνη σου…
Μόνο προσευχήσου γι’ αυτούς, διότι καμία συζήτηση δεν ωφελεί μαζί τους. Δεν υπάρχει εξήγηση λογική στον παραλογισμό κάποιων.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μια είναι η λύση: «φεύγε και σώζου».