Η πίστη ανατρέπει τα σχήματα της λογικής, την επιφάνεια του πολιτισμού που αρέσκεται σε κάθε άνεση και διευκολύνει την αποσύνθεση των πνευματικών θησαυρών ή το πάγωμα των αξιών που διατηρούνται μόνο με θυσίες.
Η μωρία του σταυρού και της θυσίας δεν καλλιεργεί τον εγωισμό στον άνθρωπο, δεν του προσφέρει φινέτσα, ώστε να τον θεωρούν μοντέρνο.
Όμως αυτή η μωρία, η σαλότητα η χριστιανική, η ζωή του Χριστού, είναι βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι μία ζωή αναστάσεως γεμάτη από ουράνια βιώματα.
Όταν οι άνθρωποι του κόσμου λέγουν στους χριστιανούς: να έχεις και λίγη διάκριση, εννοούν να είσαι αδιάκριτος, να έχεις κοσμικό και σαρκικό φρόνημα.
Να μην είσαι «φρόνιμος ως οι όφεις και ακέραιος ως αι περιστεραί», όπως λέει ο Χριστός, αλλά να είσαι όπως σε θέλουν οι άνθρωποι: «φούρνος του χότζα».
Στην Εκκλησία συναντάμε έναν ενθουσιασμό, έναν ηρωισμό που δεν υπολογίζει τίποτα. Ο άνθρωπος θυσιάζει τα πάντα, αρκεί να πετύχει τον Θεό.