Τίποτα και κανείς δε μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού. Ο Θεός μας αγαπάει αιώνια, αμετάβλητα και αμετάκλητα. Δεν αλλάζει τίποτε την αγάπη του προς εμάς. Καμία αμαρτία, κανένα λάθος, μόνο εάν συνειδητά τον αρνηθούμε, αλλά και πάλι αυτός συνεχίζει να μας αγαπά, απλά εμείς αδικούμε τον εαυτό μας αφού δεν προσλαμβάνουμε αυτή την γλυκιά αγάπη Του. Αυτό όμως είναι αυτοεξορία και όχι τιμωρία του Θεού.
Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί κάποιος να βιώσει αυτή την αγάπη. Κάθε αγάπη είτε είναι θεϊκή είτε είναι ανθρώπινη, ουράνια ή γήινή, για να την βιώσουμε πρέπει να θέλουμε και να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να τους αγαπήσουν; Όχι, αλλά σίγουρα υπάρχουν ψυχές που δεν αντέχουν την αγάπη, γιατί δεν έχουν μάθει να την διαχειρίζονται. Φοβούνται το δόσιμο και την οικειότητα, τον άγγιγμα και το πλησίασμα, το μοίρασμα και την συντροφικότητα.
Αγαπάς όταν αφήνεσαι. Όταν επιτρέπεις στην αγάπη να σε κατακτήσει. Όταν πάψεις να αναλύεις και ζεις. Δεν αγαπάμε με το νου αλλά με την καρδιά. Αυτή είναι και η βάση της πίστεως προς τον Θεό, που είναι ένα κατ εξοχήν ερωτικό γεγονός. Για να πιστέψεις πρέπει να ερωτευθείς, δηλαδή να αφεθείς.
Υπάρχουν ψυχές που φοβούνται τον έρωτα, γιατί στο έρωτα δεν ελέγχεις αλλά ελέγχεσαι από το γεγονός, μπαίνεις στο σύννεφο του και σε πάει όπου θέλει, κι αυτό σε τρομάζει. Φοβούνται την αγάπη, διότι έχει σταυρό και θυσία, πόνο και άδειασμα, γύμνια και δόσιμο. Έτσι πολλοί κουρνιάζουμε στην μοναξιά και στην άρνηση της αγάπης, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Εάν αυτό ισχύει στις ανθρώπινες αγάπες, το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση μας με τον Θεό. Δεν τον αφήνουμε να μας νικήσει δια της αγάπης Του, να μας γεμίσει με την δωρεά της Χάριτος Του. Ω θεία Χάρι πόσο γλυκιά γεμάτη φως είσαι. Όχι δεν θέλουμε να αφεθούμε στον μανικό έρωτα Του Θεού. Αντιθέτως επιθυμούμε εμείς να κρατάμε τον έλεγχο. Πως; Θα εκπλαγείτε με αυτό που θα σας πω αλλά είναι η αλήθεια, μέσα από τις «αρετές» μας.
Μέσα από την άσκηση και τον ατομικό αγώνα μας, της νηστείας και προσευχές μας, ασυνειδήτως προσπαθούμε να ελέγξουμε την αγάπη του Θεού και την σωτηρία μας, ώστε να είναι κατόρθωμα δικό μας και όχι δωρεά του Θεού. Δε γνωρίζουμε από σχέσεις αγάπης και προσφοράς, εκεί που δεν μεσολαβεί τίποτε ιδιοτελές παρα μονάχα η αγάπη. Για εμάς κάθε τι στην ζωή κερδίζεται και πληρώνεται αλλά ποτέ δεν προσφέρεται ή δωρίζεται. Έτσι και στην πνευματική ζωή μας, θέλουμε να κερδίσουμε την μάχη με τον Θεό, εισβάλοντας στην Βασιλεία Του καβάλα στο άρμα των κατορθωμάτων μας, ως κατακτητές και νικητές του παραδείσου. Ο παράδεισος όμως δεν κατακτιέται αλλά δωρίζεται.