Όταν η ψυχή διατηρεί την τάξη αυτής και δεν εκπίπτει εκ της αξίας όπου
την έθεσε ο Ποιητής, απολαμβάνει όλες τις δωρεές του Ουρανίου Πατρός και
δεν έχει ουδεμίαν άλλη ανάγκην. Έχει εσωτερική παρηγορία και παράκληση.
Όταν όμως η ψυχή αποκόπτεται από την επικοινωνία μετά του Ουρανίου
Πατρός, αρχίζει να στρέφεται προς τα κτίσματα και δια των αισθήσεων να
απολαμβάνει αυτά. Η στροφή και η επιθυμία προς τα κτίσματα εμπεριέχει
πολλάκις την αμαρτία και τον εξ αυτής θάνατον.
Η ψυχή λησμόνησε το θείον κάλλος και την θεία αυτής ευγένεια και
στρέφεται προς τα κτίσματα να παρηγορηθεί. Από το σημείον αυτό αρχίζει η
εκτροπή της ψυχής εκ της αληθείας και γίνεται η αρχή της αμαρτίας.