Τα πάντα κινούνται προς τη φθορά , βαδίζουν προς τον θάνατο.
Εμείς όμως έχουμε την ευκαιρία να ομορφύνουμε αυτή την πορεία και να φανερώσουμε τα χαρίσματα που μας δόθηκαν ως δώρα, στον συνάνθρωπό μας και ως ευχαριστία και δοξολογία στον Θεό.
Τρέχουμε αλλά δυστυχώς δεν ζούμε κι ενώ η φθορά έχει ήδη τους δικούς της ρυθμούς προς τον θάνατο, εμείς δυστυχώς πολλές φορές επιταχύνουμε αυτή την διαδικασία. Η ζωή έχει πόνο, δυσκολίες, λυγμούς, και απώλειες. Οι χάρες που νομίζουμε ότι νιώθουμε έχουνε μέσα τους τον θάνατο, τον πόνο, τη φθορά και την απώλεια. Πάντα τη χαρά θα τη χαρακτηρίζει ένα δάκρυ διότι οι επίγειες χαρές δεν μπορούν να αντέξουν πολύ. Κι ενώ τα πάντα κινούνται προς τον θάνατο, έρχεται η Ανάσταση του Χριστού να δώσει άλλο νόημα στη ζωή μας , νέα προοπτική και μια οντολογική μεταμόρφωση.
Ερχόμαστε στη ζωή και από τις πρώτες στιγμές βασιλεύει ο πόνος και η δυσκολία, ενώ η χαρά είναι πάντα εφήμερη διότι τελειώνει και πολλές φορές δεν μπορεί να αφήσει κάτι πίσω της, μένουν συνήθως οι στιγμές ως μνήμες και νοσταλγία. Περπατάμε τις μέρες της ζωής μας με τη σταθερά του θανάτου να μας καταδιώκει και τον πλησιάζουμε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Πέρα από τη φυσική φθορά των πραγμάτων, έρχονται πολλές φορές και βίαιες μεταβολές στη ζωή που μας συνθλίβουν ακόμα περισσότερο. Όλα θα τελειώσουν αλλά το τέλος θα μεταμορφωθεί σε μια νέα αρχή, σε μια νέα κατάσταση. Εκεί που νομίζεις ότι το δάκρυ έβαλε τη σφραγίδα στο δυσάρεστο γεγονός, έρχεται η ανάσταση να μας πει ότι όχι μόνο δεν τελείωσαν όλα, αλλά τώρα όλα αρχίζουν !
Εμείς στην ουσία έχουμε τα χρώματα τα οποία μπορεί να χαλάνε με τη φθορά αλλά έχουμε την ευκαιρία να χρωματίσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Αυτά τα χρώματα με τις κινήσεις τις ελευθερίας μας, οφείλουμε πρωτίστως να τα εμποτίσουμε με τη χάρη του Θεού ώστε οι ζωγραφιές μας να μείνουν ανεξίτηλες και μετά θάνατον.
Στην ουσία κάθε μέρα που περνάει, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλύτερα από τη στιγμή που υπάρχει φθορά και θάνατος. Εμείς οφείλουμε να βλέπουμε την κάθε μέρα σαν μια τελευταία ευκαιρία. Να μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Να φανερώνουμε την αγάπη του Χριστού και την καλλιέργεια των χαρισμάτων μας, όχι για να κερδίσουμε κάτι, αλλά μέσα από αυτό το μοίρασμα να εξαπλωθεί η χαρά του παραδείσου μέσα σε αυτόν τον πεπτωκότα κόσμο.
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε το τέλος και τον θάνατο, παρόλο που γνωρίζουμε ότι υπάρχει Ανάσταση, ο θάνατος θα συμβεί. Μπορούμε όμως να ομορφύνουμε το ταξίδι και να δώσουμε σε αυτή την ομορφιά της διαδρομής εσχατολογικό χαρακτήρα. Να δώσουμε ομορφιά που θα χαρούμε και με άλλους και όχι να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Ο πόνος , το δάκρυ, η δυσκολία, θεραπεύονται όταν μοιράζονται και όταν ξέρουμε ότι ο Θεός είναι εκεί όχι για να μας τα πάρει αλλά για να περπατήσουμε δρόμους όπου θα αντλήσουμε περισσότερο πνευματική μάθηση μέσα από τη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού.
Ο κόσμος που ζούμε θα χαρακτηρίζεται πάντα από ένα δάκρυ λυγμού και πόνου, χαρά θα είναι πάντα μια κολώνια που θα ξεθυμαίνει. Μόνο τη χαρά του Χριστού δεν μπορεί να την αγγίξει ο θάνατος διότι συντρίφτηκε και υποκλίνεται μπροστά στον αρχηγό της ζωής. Και όμως για να αντλήσουμε αυτή τη χαρά θα πρέπει πάλι να περάσουμε από τον πόνο και τη σύγκρουση με τον εαυτό, τα πάθη και τα λάθη μας. Είναι παρήγορο που σε αυτό τον αγώνα θα έχουμε πάντα μια δύναμη εξ’ ύψους.
Ο Χριστός είναι η μόνη λύση, η μόνη χαρά, η μόνη παρηγοριά σε αυτή την πορεία της ζωής μας. Όχι ο Χριστός ως ιδεολογία, εξωτερική πίστη, αλλά ως εμπειρικό βίωμα. Να λέω ο Κύριος μου και ο Θεός μου και όλη μου η ύπαρξη να είναι στραμμένη στο πρόσωπο του Χριστού. Μιλάμε για αγάπη, αλλά δυστυχώς στην ουσία θέλουμε να μας τη δίνουν οι άλλοι και όχι εμείς. Να αγαπήσεις είναι δύσκολο καθώς σχοινιά εγωισμού και παθών κρατάνε την αγάπη εγκλωβισμένη πολλές φορές μέσα μας. Μόνο όταν οι λογισμοί, οι πράξεις, τα όνειρα μας, η συμπεριφορά μας βαπτίζονται από τη Χάρη του Θεού, μόνο τότε θα μπορέσουμε να ομορφύνουμε αυτό το ταξίδι που πάει προς το θάνατο με αγάπη. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε διότι στο τέλος μας περιμένει η γέφυρα της αναστάσεως για το μεγάλο πέρασμα προς την αιωνιότητα.
π.Σπυρίδων Σκουτής