![Ουκρανία: Ζευγάρι παντρεύτηκε και μετά πήρε τα όπλα για να αντιμετωπίσει τους Ρώσους στρατιώτες [εικόνες] - iefimerida.gr](https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/in_article/public/article-images/2022-02/gamos-oukrania-zeygari-1.jpeg?itok=xPuH4oUR)
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη ημέρα του γάμου που ονειρεύονταν, ωστόσο ένα νεαρό ζευγάρι από την Ουκρανία θα θυμάται αυτές τις στιγμές για πάντα.
Με τη ρωσική εισβολή στη χώρα τους να βρίσκεται σε εξέλιξη, η Γιαρίνα Αρίεβα και ο Σβιάτοσλαβ Φούρσιν έσπευσαν να παντρευτούν υπό τον ήχο των σειρήνων, που προκαλούσαν τρόμο σε μεγάλο μέρος της Ουκρανίας. Ωστόσο, το νεαρό ζευγάρι ήταν αποφασισμένο να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου
π. Σπυρίδων Σκουτής
Το παρελθόν σου φωνάζει, σε καλεί, σε τραβάει να γυρίσεις πίσω.
Άφησέ το να ουρλιάζει, θα σταματήσει κάποια στιγμή όταν δεν του δώσεις τροφή ακόμα και με τις σκέψεις σου. Περπατάμε μπροστά, δεν γυρνάμε πίσω, δεν σταματάμε να κοιτάξουμε, γι’ αυτό ό,τι αφήνουμε να μην μένει μισό.
Να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και καθαρή τη συνείδηση. Να έχεις αφήσει πίσω το αποτύπωμα της αγάπη σου και όχι τους κάλυκες από τις σφαίρες του θυμού σου.
Μην αφήνεις εκκρεμότητες. Και όταν πάρεις απόφαση να φύγεις, να το κάνεις με σιωπή και όχι με φωνές, αθόρυβα και με ομορφιά, όχι με ασχήμια.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη ζωή αλλά μονοπάτια που καλείσαι να περπατήσεις και καινούριες διαδρομές που καλείσαι να χαράξεις. Να έχεις παλέψει! Μην φύγεις με ψηλά τα χέρια, αλλά μαχόμενος.
Το παρελθόν υπάρχει μόνο για να μεταμορφώσουμε τους πόνους σε σφραγίδες αγιότητας και όχι για να κυοφορούμε τις πληγές. Μα θα πεις και η υπομονή; Υπομονή κάνεις όπου μπορείς και όσο μπορείς ανάλογα με τις δυνάμεις σου και τις καταστάσεις.
Έχει τελικά όρια η υπομονή; Έχει! Οι πραγματικές σου εσωτερικές αντοχές. Όχι αυτές που φτιάχνεις με το μυαλό σου και τη σκέψη σου αλλά αυτές που έχει το «είναι» σου. Αυτός τελικά ο οριοθετημένος εαυτός. Μέχρι που πάει και μέχρι που αντέχει.
Δεν χρειάζεται να σπάσεις τα όρια σου. Πήγαινε εκεί που μπορείς και αντέχεις και το αδύνατο θα το «δώσει» η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού. Φυσικά πάντα για ωφέλεια και σωτηρία.
Η υπομονή είναι μάταιη όταν ο σπόρος πέσει στο τσιμέντο ή όταν η υπομονή τελικά κάνει τη μετάσταση ακόμα μεγαλύτερη. Όταν μας λέει κάποιος να υπομένουμε δεν το κάνουμε ακίνητοι περιμένοντας αυτόματες αλλαγές αλλά κάνουμε υπομονή σαν στρατιώτες στη μάχη ακολουθώντας τα βήματα Εκείνου.
Κάνουμε υπομονή ως κίνηση σε διάλογο με τον Χριστό και όχι ως μια στάση αναμονής για να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς κόπο. Ένας ζωγράφος δεν περιμένει τα χρώματα να πάνε μόνα τους στον καμβά αν ο ίδιος δεν πάρει το πινέλο να αρχίζει να ζωγραφίζει.
Παίρνουμε την ευθύνη της υπομονής πάντα με πνευματική ωριμότητα και ωφέλεια διότι δεν είναι πάντα προδοσία ή δειλία να φεύγεις. Μπορεί η φυγή να είναι σωτήρια και για σένα και για τον άλλον και για τις καταστάσεις γενικότερα.
Υπάρχει ένα πατερικό ρητό που λέει «Φεύγε και σώζου» , μπορεί η φυγή να είναι λύτρωση , μπορεί όμως να είναι και από δειλία , εγωϊσμό και προδοσία. Και τι θα κάνω τελικά ! ;; Ανάλαβε την ευθύνη και τις επιλογές σου στη διάκριση και την προσευχή…
Μάλλον θα πρέπει να αγωνιστούμε να τον αγαπήσουμε και να είμαστε όσο το δυνατό περισσότερο καλοί, ακολουθώντας τη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς» (Ματθ. ε’ 44).
Αν κάποιος σε προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο θα πρέπει όχι μόνο να μην τον εκδικηθείς, αλλά αντίθετα να τον συγχωρήσεις με όλη την ψυχή σου, ακόμα κι αν επιμένει σ’ αυτό, συμμορφούμενος στο λόγο του Θεού: «Έάν μή άφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ.-στ’ 15)· και πάλι: «προσεύχεσθε υπέρ τών έπηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε ‘ 44).
Έτσι, αν αγωνιστούμε όσο εξαρτάται από τις δυνάμεις μας να εκπληρώσουμε αυτή την εντολή, μπορούμε να ελπίζουμε ότι το θείο φως θα λάμψει στις ψυχές μας και θα ανοίξει σε μας ο δρόμος για την άνω Ιερουσαλήμ.
Μη κρίνεις τον πλησίον. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανένα, ακόμα και αν με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε κάποιον να αμαρτάνει ή να παραβαίνει τις εντολές του Θεού.
Ο λόγος του Θεού λέει: «Μή κρίνετε ίνα μή κριθήτε» (Ματθ. ζ ‘ 1), και πάλι: «Σύ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει- οταθήσεται δέ- δυνατός γάρ έστιν ο Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. ιδ’ 4).
Δε γνωρίζουμε για πόσο καιρό θα μπορέσουμε να παραμείνουμε στην αρετή, όπως λέει ο προφήτης, πού απόκτησε τη γνώση αυτή με εμπειρία:
«Εγώ δε είπα εν τη ευθηνία μου- ου μή σαλευθώ εις τον αιώνα, απέστρεψας δε το πρόσωπον σου και εγενήθην τεταραγμένος» (Ψαλμός κθ’ 7,8), θα είναι πολύ ωφέλιμο να έχουμε πάντα κατά νου τα λόγια του Αποστόλου: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α’ Κορινθ. ι’12).
Ο νους αποκτά τη χάρη με τα άγια μυστήρια και τις άγιες αρετές. Έτσι η προσευχή με την αγία της δύναμη χαριτώνει το νου και ο νους που έλαβε την ποιότητα της προσευχής γεννά και κατευθύνει κάθε λογισμό του στους θείους δρόμους, για να μη συντριβεί ποτέ σε ζοφερά αδιέξοδα. Το ίδιο και η αγάπη με την αγία της δύναμη χαριτώνει το νου και ο άνθρωπος ευαγγελίζεται και πραγματώνει τη χριστοειδή αγάπη σ’ όλους τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα και όλη την κτίση. Έτσι και η ταπείνωση, και η πραΰτητα, και η νηστεία και όλες οι άλλες ευαγγελικές αρετές, κάθε μια με την αγία της ενέργεια χαριτώνει το νου, και μ’ αυτό τον τρόπο τον μεταμορφώνει, τον αγιάζει, τον χριστοποιεί, τον θεώνει, τον θεανθρωποποιεί, τον αθανατοποιεί, τον αιωνιοποιεί και έτσι ζει με χαρά και αγαλλίαση για το αιώνιο μέσα στο χρόνο, για το θείο μέσα στο ανθρώπινο, για το θεανθρώπινο ανάμεσα στους ανθρώπους· ζει για τον Κύριο Ιησού Χριστό και μέσα στο χρόνο και στην αιωνιότητα και με όλη την ύπαρξή του δέχεται την αιώνια θεία Σοφία που μας έχει δοθεί με τη Θεία Αποκάλυψη.
Ο Άγιος Κασσιανός, παραμένει στο μεγάλο πλήρωμα της Εκκλησίας άγνωστος αν και είναι σημαντική πατερική μορφή. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα συγγράμματά του επειδή ο άγιος έγραψε στη λατινική γλώσσα. Μόνο μερικά τμήματα απ’ αυτά μεταφράστηκαν παλιότερα στα ελληνικά.
Έζησε κατά τα τέλη του 4ου μ. Χ. αιώνα, γύρω στο 360-365. Μέχρι σήμερα οι ερευνητές δεν κατόρθωσαν να καθορίσουν πότε και πού γεννήθηκε. Δύο χώρες θεωρούνται ως γενέτειρές του. Η Μικρή Σκυθία και η Νότια Γαλατία. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Μικρή Σκυθία, στις εκβολές του Δούναβη, σημερινή Δοβρουτζά της Ρουμανίας.
Αμφιβολίες υπάρχουν και για το όνομά του. Συγγραφείς τον αναφέρουν ως «Κασσιανό» ενώ ο ίδιος στα συγγράμματά του ονομάζει τον εαυτόν του «Ιωάννη». Σύγχρονός του τον αναφέρει «Ιωάννην, τον λεγόμενον Κασσιανόν». Πιθανότερη εκδοχή είναι ότι το όνομά του, βαπτιστικό ή μοναχικό, ήταν Ιωάννης και το Κασσιανός προσωνύμιο.
Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη και ευσεβής και του έδωσε την ευκαιρία να λάβει ικανοποιητική και ευρεία μόρφωση. Ο ίδιος στα συγγράμματά του ομολογεί ότι η συνεχής μελέτη απορρόφησε πολύ τις πνευματικές του δυνάμεις και τον εμπόδιζαν στην προσευχή. Είναι γνώστης των έργων των Πατέρων της πρώτης Εκκλησίας αλλά και άλλων συγγραφέων.
Στη νεανική του ηλικία με τον αδελφικό του φίλο Γερμανό ακολούθησε την μοναχική ζωή σε κάποια Μονή της Βηθλεέμ που βρισκόταν κοντά στο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. Εκεί γνώρισε τον μοναχισμό της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Ποθώντας την αναχωρητική ζωή και τις ψηλότερες πνευματικές αναβάσεις αποφάσισε μαζί με το φίλο του Γερμανό να επισκεφθούν τους αναχωρητές της Αιγύπτου. Μετά από ευλογία του ηγουμένου επισκέφθηκαν τους τρείς φημισμένους αββάδες Χαιρήμονα, Νισθερώ, Ιωσήφ και το ονομαστό κοινόβιο του αββά Πινουφρίου. Προχώρησαν στην έρημο που βρισκόταν στις εκβολές του Νείλου και συνάντησαν πατέρες με τους οποίους συνομίλησαν για τις λεπτομέρειες της μοναχικής ζωής.
Μετά από 7 χρόνια επέστρεψαν στην Μονή της Βηθλεέμ και μετά από λίγο επανήλθαν στην Αίγυπτο για να επισκεφθούν την έρημο της Σκήτης, που βρισκόταν στην κοιλάδα της Νιτρίας όπου συνάντησαν τον αββά Μωυσή, τον αββά Παφνούτιο, τον αββά Σεραπίωνα και άλλους μεγάλους πατέρες, με τους οποίους συνομιλεί και καταγράφει την ζωή τους στα κοινόβια, τις πνευματικές και ασκητικές τους εμπειρίες. Οι δύο επισκέψεις στην Αίγυπτο πρέπει να έγιναν μεταξύ των ετών 380 και 400 μ.Χ.
Αργότερα, μεταβαίνει στην Κων/πολη, συνδέεται με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο και χειροτονείται διάκονος. Η παραμονή του κοντά στον μεγάλο Ιεράρχη τον βοήθησε στην πληρέστερη δογματική κατάρτισή του, συμπλήρωσε τις ελλείψεις του στο θεολογικό, ερμηνευτικό τομέα και τη λειτουργική του εμπειρία.
Με την εκθρόνιση και εξορία του Χρυσοστόμου ο Κασσιανός καταφεύγει στη Ρώμη και παραδίδει στον Πάπα Ιννοκέντιο Α΄ την επιστολή του κλήρου και λαού της Κων/πόλεως. Στη Ρώμη παρέμεινε περίπου 10 χρόνια υπηρετώντας την Εκκλησία όπου κατά πάσα πιθανότητα χειροτονήθηκε ιερέας.
Περί το 415 μ. Χ. βρίσκομε τον αββά Κασσιανό στη Γαλλία, στην περιοχή της Μασσαλίας, όπου ιδρύει δύο μοναστήρια, ένα ανδρικό αφιερωμένο στον Άγιο Βίκτωρα, μάρτυρα του 3ου αιώνα και ένα γυναικείο αφιερωμένο στον Σωτήρα Χριστό, τα οποία οργανώνει σύμφωνα με τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναχισμού της ορθοδόξου Ανατολής.
Στη Μασσαλία, μέσα σε περιβάλλον που ήταν καχύποπτο προς τη μοναχική ζωή, κατοχυρώνει θεωρητικά τον μοναχισμό με τα τρία μεγάλα έργα του: «Τους Κοινοβιακούς Κανονισμούς», «Τις Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου» και το «Περί Ενσαρκώσεως, και κατά του Νεστορίου».
Κοιμήθηκε περί το 435 και τα Τίμια λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή του Αγίου Βίκτωρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και η μνήμη του τιμάται στις 29 Φεβρουαρίου. Ο καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Φ. Δημητρακόπουλος, στο έργο του: «Σελίδες για τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο στην παλιά πόλη της Λευκωσίας», (Ακτή, 1997) αναφέρει ότι στη μαρτυρική Κύπρο πολλοί ναοί (25) είναι καθιερωμένοι στο όνομά του και πανηγυρίζουν την ημέρα της μνήμης του. Αντίθετα η Δυτική Εκκλησία δεν τον κατέταξε στο επίσημο Αγιολόγιό της και δεν τον τιμά, εκτός της περιοχής της Μασσαλίας. Ένας ακόμη λόγος της περιθωριοποίησης του Αγίου Κασσιανού από τη Δυτική Εκκλησία είναι ότι υπήρξε ο κύριος αντίπαλος της θεωρίας του απόλυτου προορισμού του Ι. Αυγουστίνου, την οποία ενστερνίστηκε η δυτική θεολογία.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς
σοφίας τὸν λόγοιν Πάτερ τοὶς ἔργοις σου, ἀσκητικῶς γεωργήσας ὡς
οἰκονόμος πιστός, ἀρετῶν μυσταγωγεῖς τὰ κατορθώματα, σὺ γὰρ πράξας
εὐσεβῶς, ἐκδιδάσκεις ἀκριβῶς, Κασσιανὲ θεοφόρε, καὶ τῷ Σωτήρι
πρεσβεύεις, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ελέγχει τον Πατριάρχη της Ρωσίας που σφυρίζει αδιάφορα στην εισβολή και τον θάνατο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αφεντικών.
Ὑπακοῇ, εὐχῇ καὶ σκληραγωγίᾳ
Ἐφραίμ, διέπρεψας ἐν Κατουνακίοις
Ο 20ος αιώνας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πιο ταραγμένους αιώνες της ιστορίας.
Παρά ταύτα είναι ο αιώνας ανάδειξης πλειάδας επιφανών αγίων, ως επιβεβαίωση της μεγάλης αλήθειας, πως όπου: «επλεόνασεν ή αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ.5,20).
Μια τρανή απόδειξη ότι η Εκκλησία του Χριστού συνεχίζει και στις δύσκολες και παρακμιακές ημέρες μας, να σώζει και να αγιάζει, να αναδεικνύει αγίους.
Ανάμεσά τους ο νεωστί καταταγείς στους αγιολογικούς δέλτους, άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, μια σπουδαία ασκητική μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού, άξιος συνεχιστής του γνησίου μοναχικού ιδεώδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Γεννήθηκε τις 6 Δεκεμβρίου 1912 στο χωριό Αμπελοχώρι Θηβών, από ευσεβείς γονείς, τον Ιωάννη Παπανικήτα και την Βικτώρια. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Είχε άλλα τρία αδέλφια.
Η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη των Θηβών, για να διευκολυνθούν τα παιδιά στις σπουδές τους και εγκαταστάθηκε σε οικία, κοντά στο Ναό της Μεγάλης Παναγίας. Οι ευλαβείς και απλοϊκοί γονείς του του ενέπνευσαν την άδολη πίστη στο Θεό και την απλοϊκή ευσέβεια.
Από μικρό παιδί τον διέκρινε μια σπάνια ωριμότητα και φιλομάθεια και γι’ αυτό τον έστειλαν να σπουδάσει στο Γυμνάσιο και στο Σχολαρχείο Θηβών.
Ο Ευάγγελος έδειξε επιμέλεια στα μαθήματά του, αλλά περισσότερο τον έθελγε η Εκκλησία. Ο περικαλλής Ναός της Παναγίας είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του. Σύχναζε στην εκκλησία, ντυνόταν παπαδάκι και χαιρόταν αφάνταστα με τα φανταχτερά του άμφια. Είχε αποκτήσει την αγάπη και την συμπάθεια των ιερέων και πολλών ενοριτών.
Η υγεία του όμως ήταν εύθραυστη, στα 14 χρόνια του, είχε εκδηλωθεί σοβαρή αλλεργική πάθηση στα μάτια του, με πολύ ενοχλητικούς κνησμούς, η οποία τον ακλούθησε σε όλη τη ζωή του.
Μετά την αποφοίτησή του από το Σχολαρχείο, οι γονείς του φρόντισαν να τον αποκαταστήσουν επαγγελματικά.
Αλλά όμως είχε γεννηθεί στην ψυχή του νεαρού Ευάγγελου μια ακατανίκητη έλξη για την μοναχική ζωή.
Καταλυτική επίδραση στις αποφάσεις του διαδραμάτισε η γνωριμία του με δύο σπουδαίους αγιορείτες μοναχούς και φίλους της οικογένειας, από το Πυρί της Βοιωτίας, Εφραίμ και Νικηφόρος, οι οποίοι αργότερα έγιναν οι πνευματικοί Γεροντάδες του.
Ισχυρή επίδραση είχε και η παρότρυνση της ευσεβούς μητέρας του, η οποία, ύστερα από θερμή προσευχή στον άγιο Εφραίμ το Σύρο, έλαβε την πληροφορία ότι ο Θεός προόρισε το γιό της να γίνει μοναχός και να προκόψει πνευματικά.
Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, σε ηλικία 21 ετών μετέβη στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, όπου μόναζαν οι δύο προαναφερόμενοι Θηβαίοι μοναχοί, Εφραίμ και Νικηφόρος, και εντάχτηκε στη συνοδεία τους.
Αφού διήνυσε την διετή δοκιμασία, εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Λογγίνος.
Με ζήλο και ταπεινό φρόνιμα προσέφερε πρόθυμα τις διακονίες που του ανέθεταν και με την καθοδήγηση των Γεροντάδων του άρχισε τον πνευματικό του αγώνα, ώστε, ενωρίς άρχισαν να διαφαίνονται οι αρετές του και η πνευματική του πρόοδος.
Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από το Γέροντά του Νικηφόρο, λαμβάνοντας το όνομα Εφραίμ και το επόμενο έτος έλαβε το αξίωμα της ιεροσύνης.
Καλλιεργώντας με ζήλο, ακρίβεια και επιμέλεια την κλίμακα των αρετών, αναδείχτηκε ενωρίς ένας γνήσιος μοναχός, φορέας πνευματικής ωριμότητας.
Είχε λάβει το προσωνύμιο «ο χαρισματούχος υποτακτικός», λόγω της υπακοής που επέδειξε στον Γέροντα Νικηφόρο, έναν γέροντα πολύ σκληρό και δύστροπο.
Σπουδαίος σταθμός στη μοναχική του ζωή υπήρξε η γνωριμία του με τον άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959), τον αποκαλούμενο και «πρύτανη της ησυχαστικής ζωής».
Αφού πήρε την ευλογία από τον Γέροντά του Νικηφόρο, συνδέθηκε πνευματικά με τον Ιωσήφ, ο οποίος την εποχή εκείνη βρισκόταν στο απόγειο της πνευματικής του ωριμότητας.
Όπως είναι γνωστό ο Γέροντας Ιωσήφ είχε μυηθεί στην πνευματική και ησυχαστική ζωή από τους περίφημους αγιορείτες ησυχαστές μοναχούς Καλλίνικο και Δανιήλ.
Ο Γέροντας Ιωσήφ δέχτηκε με χαρά τον Εφραίμ, διαβλέποντας ότι είχε ενώπιον του έναν μοναχό ζηλωτή της μοναχικής ζωής, στολισμένο με την αρετή της ταπείνωσης.
Έβγαλε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής, το οποίο έδωσε στον Εφραίμ και του ζήτησε να το τηρεί με ακρίβεια.
Του δίδαξε την καλλιέργεια της Νοεράς Προσευχής, της μονολόγιστης Ευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησoν με», ως αδιάλειπτη προσευχή, σύμφωνα με την προτροπή του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17), ως αδιάκοπη μνήμη του Θεού, ως διαρκή αίσθηση της παρουσίας Του, ως τρόπο ζωής.
Παράλληλα ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ του δίδαξε τον τρόπο της «φυλακίσεως των αισθήσεων», τον τρόπο αποκοπής των παθών και απόκρουσης των πειρασμών, με τον οποίο καθαρίζεται ο νους από πονηρούς λογισμούς και οδηγείται στον θείο φωτισμό.
Μελετούσε με πάθος την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και εντρυφούσε στα ιερά διδάγματα των ασκητικών Πατέρων, τους οποίους ήθελε να γίνει μιμητής και ακόλουθός τους.
Κοντά στο φωτισμένο Γέροντα διδάχτηκε την καλλιέργεια της ταπείνωσης και της υπακοής, ως βασικές αρετές της γνήσιας μοναχικής ζωής, δια των οποίων ο μοναχός αποκόβει το δικό του θέλημα και καθίσταται διάκονος των εν Χριστώ αδελφών του.
Με μεγάλη προθυμία εκτελούσε άοκνα τις πιο ταπεινές και κουραστικές διακονίες. Παράλληλα ασκούνταν στην αυστηρή νηστεία, την αγρυπνία και στο θείο στοχασμό.
Ασκήθηκε ιδίως στην καταπολέμηση της κενοδοξίας, αποφεύγοντας κάθε ανθρώπινο έπαινο και θεωρώντας και παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως άσημο και αμαρτωλό.
Πίστευε και δίδασκε πως ό, τι καλό κατορθώσουμε, είναι μηδαμινό στα μάτια του Θεού και δώρο δικό Του.
Η κενοδοξία είναι ένα από τα πλέον δολερά πάθη, με το οποί μας παγιδεύει ο πονηρός, για να πιστέψουμε ότι είμαστε δήθεν σπουδαίοι και να μας οδηγήσει στην υπερηφάνεια.
Στα 1973 κοιμήθηκε ο Γέροντάς του Νικηφόρος ο Θηβαίος. Το 1980, κατ’ εντολήν και ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ, σύστησε δική του μοναχική συνοδεία.
Από τότε επωμίσθηκε και την ευθύνη της πνευματικής καθοδήγησης της αδελφότητας.
Με πνεύμα αγάπης, πραότητας και διάκρισης δίδασκε, νουθετούσε και παιδαγωγούσε τους υποτακτικούς του, κερδίζοντας την αγάπη τους, το σεβασμό τους και την αφοσίωσή τους.
Οι νέες λειτουργικές και τις καθοδηγητικές ευθύνες του, δεν μείωσαν τον προσωπικό του αγώνα. Απομονωμένος στο φτωχικό και απέριττο κελί του, προσεύχονταν με θέρμη για όλο τον κόσμο και τελευταία για τον εαυτό του.
Αγρυπνούσε προσευχόμενος, μειώνοντας στο ελάχιστο τον ύπνο του.
Τηρούσε με ακρίβεια και ιδιαίτερη αυστηρότητα τις νηστείες, αρκούμενος σε στοιχειώδη τροφή.
Συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί η νεανική του πάθηση της αλλεργίας, αλλά και μια σπάνια μορφή εκζέματος στην άρθρωση του ποδιού του.
Όμως υπέφερε τα σωματικά του παθήματα με υπομονή και δοξολογία στο Θεό, θεωρώντας τα ως παιδαγωγικά μέσα για την τελείωσή του.
Η πνευματική του πρόοδος επιβραβεύτηκε από το Θεό, με το διορατικό χάρισμα, το οποίο είναι απτό σημείο αγιότητας.
Μπορούσε να διαβάζει τα κρυφά των καρδιών και του νου των ανθρώπων, με σκοπό πάντα να τους ωφελήσει παιδαγωγικά και να τους συμβουλεύει πατρικά.
Είχε αποκτήσει την ικανότητα να χορηγεί τα πλέον αποτελεσματικά πνευματικά φάρμακα, για την σωτηρία τους.
Είχε αξιωθεί επίσης και με το προορατικό χάρισμα. Χαρακτηριστική περίπτωση η πρόρρησή του για το μεγάλο σεισμό στη Θεσσαλονίκη το 1977.
Προσφωνούσε τους επισκέπτες του με τα ονόματά τους, χωρίς να τους γνωρίζει πρωτύτερα και φανερώνοντας τα κρύφια της ψυχής τους, με σκοπό πάντα την ψυχική τους ωφέλεια, την πνευματική τους πρόοδο και τη σωτηρία τους.
Είναι πολύ σημαντική η μαρτυρία του γνωστού δογματολόγου καθηγητού του της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, σχετικά με την γνώμη του Γέροντα Εφραίμ, για την σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού, την σύνοψη όλων των κακοδοξιών του παρελθόντος.
Ο Γέροντας του απάντησε με μια φρικτή προσωπική του εμπειρία.
Ύστερα από θερμή ολονύκτια προσευχή, για να του αποκαλυφτεί τι είναι ο Οικουμενισμός: «γέμισε το κελί μου από αφόρητη δυσωδία, η οποία μου έφερνε ασφυξία στην ψυχή, δεν μπορούσα να αναπνεύσω πνευματικά»!
Και συνέχισε: «Σε όλες τις περιπτώσεις, που είναι μπλεγμένες με μάγια, με ακάθαρτα πνεύματα, αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία με εισάγει.
Μερικές φορές υπάρχει και λεκτική απάντηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν η απάντηση και έχω απόλυτη τη βεβαιότητα, ότι ο Οικουμενισμός δεν έχει το Πνεύμα το Άγιο, αλλά το πνεύμα το ακάθαρτο»!
Λυπόνταν ο αγιασμένος Γέροντας, βλέποντας τα «τολμηρά ανοίγματα» πολλών ορθοδόξων κληρικών προς τους αιρετικούς, παραβιάζοντας την παράδοση της Εκκλησίας.
Επίσης τον απασχολούσε και η ενότητα της Εκκλησίας. Λυπόταν αφάνταστα για τα σχίσματα, τονίζοντας εμφαντικά, πως «το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος»!
Μια άλλη πτυχή της πνευματικότητας και της αγιότητας του αγίου Εφραίμ είναι και η συγκλονιστική, από μέρους του, βίωση της Θείας Λειτουργίας.
Όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος σε ιερομόναχο φίλο του, κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, έβλεπε το Χριστό στα άγιο δισκάριο, αδυνατώντας να συγκρατεί τα δάκρυά του και καταβρέχοντας το Ιερό Αντιμήνσιο.
Επίσης έβλεπε δίπλα του αγγέλους την ώρα που λειτουργούσε! Όπως έλεγε ο ίδιος, η κάθε λειτουργία ήταν γι’ αυτόν και μια θεοπτία!
Το 1996 ο όσιος Γέροντας έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και καθηλώθηκε σε ακινησία για δύο χρόνια.
Δέχτηκε τη δοκιμασία αυτή ως παιδαγωγία και ευλογία από το Θεό, δοξολογώντας και ευχαριστώντας Τον.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1998 κοιμήθηκε εν ειρήνη, παραδίδοντας την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε πιστά σε όλη του τη ζωή και ετάφη στον περίβολο του κελιού του, σε τάφο που είχε ανοίξει ο ίδιος πριν από χρόνια και εκεί στοχάζονταν την ματαιότητα του κόσμου και την αξία της σωτηρίας.
Στις 9 Μαρτίου του 2020 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προέβη στην αγιοκατάταξή του, ορίζοντας να εορτάζεται η μνήμη του στις 27 Φεβρουαρίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης.
Ο νεοφανής άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης αποτελεί αναμφίβολα λαμπρό παράδειγμα αγωνιζόμενου πνευματικού ανθρώπου στην σύγχρονη άνυδρη πνευματικά και υλόφρονη εποχή μας.
Επίσης αποτελεί ζωντανή μαρτυρία η ομολογία του για την δαιμονική προέλευση του Οικουμενισμού, για την πρωτοφανή, στις τραγικές ημέρες μας, επέλαση του θρησκευτικού συγκρητισμού, ο οποίος στοχεύει να καταπνίξει και να εξαφανίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, της μοναδικής Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α ́. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Προσευχῆς
ἀενάου λαμπτὴρ νεόφωτε, Κατουνακίων οἰκῆτορ, Ἁγίου Ὄρους πυρσέ, ὁ
φωτίσας ἀρετῶν σου τοῖς πυρσεύμασι πάντας, θειότατε Ἐφραίμ, καὶ εἰς ὕψος
ἐπαρθεὶς θεώσεως ἀπαθείᾳ καὶ νήψει, μὴ διαλείπῃς Χριστὸν ἡμῖν
καθιλεούμενος.
«Ὅταν θά ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλη του τὴν δόξα καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθήσῃ στὸν θρόνο τῆς δόξης του καὶ θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη»
Το Σύμβολο της Πίστεώς μας, το «Πιστεύω», κλείνει με την φράση «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Αυτή η προσδοκία αποτελεί και το επισφράγισμα της διδασκαλίας του Χριστού στους μαθητές Του, λίγο πριν το πάθος Του. Απευθυνόμενος σ’ αυτούς και, κατ’ επέκτασιν σε όλους μας, ο Χριστός μας διαβεβαιώνει για το ότι θα έλθει πάλι στον κόσμο, μόνο που αυτή τη φορά θα τερματίσει τον χρόνο και την κυριαρχία του επάνω μας, θα τερματίσει την φθορά της κτιστότητας, θα τερματίσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας που πηγάζουν ακριβώς από την πορεία μας στον χρόνο και θα μας δώσει μίαν άλλη οντολογική κατάσταση: αυτή της ανάστασης, της πρόσληψης του πνευματικού μας σώματος, διά του οποίου ο άνθρωπος θα γίνει σώος, ακέραιος, πλήρης, έτοιμος να μετάσχει ή να μη μετάσχει στην χαρά του Κυρίου, ανάλογα με τη προαίρεσή του εντός του χρόνου.
Και αυτό είναι το σπουδαίο: ότι ο Χριστός καταργεί κάθε ανάγκη, αλλά όχι την ελευθερία μας. Καταργεί τον θάνατο, αλλά όχι την ελευθερία μας να πεθάνουμε, αυτή τη φορά αιώνια. Καταργεί τις συγγένειες, τα έθνη, τις θρησκείες, τις πεποιθήσεις, τις φιλοσοφίες, τα επιτεύγματά μας, όχι όμως την φύση μας. Η μόνη διαφορά που θα υπάρχει είναι στην απόφαση η αγάπη να είναι ο τρόπος της αιωνιότητας ή η απουσία της. Και η αγάπη θα έχει ένα στοιχείο που θα την καταδεικνύει: το πρόσωπο του διπλανού μας, του αδελφού μας του ελαχίστου, με το οποίο συναντηθήκαμε, επικοινωνήσαμε, μοιραστήκαμε τα πιο απλά: ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, ένα ρούχο, μια καλημέρα, μια αγκαλιά, ένα κράτημα χεριού στην ασθένεια, μία επίσκεψη στην φυλακή και την περιθωριοποίηση. Σε έναν από τους ελάχιστους να λιγοστέψαμε την μοναξιά, την πείνα, την δίψα, την γύμνια, την λύπη της ασθένειας, το αίσθημα της απόρριψης, την προσφυγιά του, εξασφαλίσαμε την αιώνια συνάντηση και κοινωνία με τον Χριστό, τους αγίους, την ανθρωπότητα όλη.
Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, ο γυμνός, ο άρρωστος, ο φυλακισμένος κατ’ αρχήν δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι για να σωθούν. Η αγάπη μας το καταφέρνει. Αν την λάβουν, καλούνται να την δώσουν από το υστέρημά τους. Να μιμηθούν όποιον τους αγάπησε στο όνομά του Χριστού. Δεν είναι η θρησκευτική ευλάβεια, ευσέβεια, τυπικότητα, καθαρότητα που σώζουν. Είναι η αγάπη και τίποτε άλλο.
Θα ξαναέρθει ο Χριστός. Αυτή την βεβαιότητα πολλοί την έχουν ως αφορμή δικαίωσής τους. Θέλουν να ξαναέρθει για να λάβουν τον μισθό τους για τις όποιες πράξεις αγάπης. Άλλοι θέλουν να ξαναέρθει για να τιμωρήσει όλους όσοι ξέχασαν να αγαπούνε, όλους όσοι έζησαν στην χλιδή, την εξουσία, την διαφθορά, την δαιμονική έπαρση, σαν να μην υποκείμεθα όλοι, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, σε τέτοια πάθη. Άλλοι, τέλος, περιμένουν τον ερχομό Του για να σταματήσει ο θάνατος και να μπορούνε ανεμπόδιστα να νιώθουν παιδιά Του στον αιώνα, μαζί με όλους τους ανθρώπους που είναι αδέρφια μας.
Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν Τον περιμένουν, ακόμη κι αν στα λόγια διαβεβαιώνουν τ αντίθετο. Είναι όσοι έχουν αρνηθεί την εντολή της αγάπης. Είναι όσοι έχουν καταπατήσει τους ορισμούς των Μακαρισμών που ο ίδιος ο Χριστός είπε στην επί του όρους ομιλία, δείχνοντας κι άλλες όψεις της αγάπης. Γιατί αγάπη είναι να είσαι πτωχός τω πνεύματι, δηλαδή ταπεινός. Αγάπη είναι να θλίβεσαι για τις αμαρτίες σου και το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο και να κάνεις ένα βήμα μετάνοιας. Αγάπη είναι να φέρεσαι με πραότητα στους άλλους και όχι με μίσος και εκδίκηση. Αγάπη είναι να πεινάς και να διψάς για την επικράτηση του θελήματος του Θεού που είναι να είμαστε όλοι οι άνθρωποι ένα εν Χριστώ και όχι χωρισμένοι, αλληλομισούμενοι, σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο. Αγάπη είναι όταν δείχνει ευσπλαχνία στους άλλους. Αγάπη είναι να παλεύεις η καρδιά σου να είναι καθαρή από πάθη και από την κυριαρχία του «εγώ», δηλαδή του πνευματικού θανάτου. Αγάπη είναι να φέρνεις ειρήνη και να λύνεις τις διαφορές σου ειρηνικά. Αγάπη είναι να σε καταδιώκουν και να σε απορρίπτουν επειδή αγαπάς. Αγάπη είναι να εμπιστεύεσαι τον Θεό σε κάθε θλίψη και απόρριψη. Γιατί τότε η χαρά της πίστης σ’ Αυτόν και η παρουσία Του θα κάνουν την μοναξιά σου να σβήνει.
Στις μέρες μας οι χειρότεροι όλων έχουμε γίνει οι χριστιανοί. Χωρίς ντροπή, επιφανείς, πολιτικοί, κληρικοί, πολίτες επικαλούμαστε τα δίκια μας ή την εξουσία μας και διαγράφουμε, ως νέοι σταυροφόροι, το θέλημα του Θεού. Άλλοι με τα όπλα άλλοι με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, άλλοι ευλογώντας το κακό. Επειδή θα ξαναέρθει, θα μας πει ξεκάθαρα: «Δεν σας γνωρίζω». «Πορεύεσθε απ’ εμού». Άμποτες να μετανοήσουμε. Ένας που μετανοεί, ένας που αγαπά, αλλάζει τον κόσμο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πρωτότυπο Κείμενο
Εἶπεν ὁ Κύριος∙ Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Νεοελληνική Απόδοση
Είπε ο Κύριος: «Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο βασιλικό θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια στ’ αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: “ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: “Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστον ή φυλακισμένον κι ήρθαμε να σε επισκεφθούμε;” Τότε θα τους απαντήσει ο βασιλιάς: “σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα”. Ύστερα θα πει και σ’ αυτούς που βρίσκονται αριστερά του: “φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: “Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και δε σε υπηρετήσαμε;” Και θα τους απαντήσει: “σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα”. Αυτοί λοιπόν θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή».
Πρωτότυπο Κείμενο
Ἀδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύωμεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. Ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; Οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.
Νεοελληνική Απόδοση
Αδελφοί, σωστά, δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση μας απέναντι στο Θεό· ούτε αν δε φάμε κάποια απ’ αυτές χάνουμε κάτι ούτε αν φάμε αποκτάμε κάτι παραπάνω. Προσέξτε όμως, μήπως το ελεύθερο αυτό δικαίωμά σας γίνει αιτία να σκοντάψουν και να πέσουν εκείνοι που η πίστη τους είναι αδύνατη. Πράγματι, αν κάποιος, απ’ αυτούς δει εσένα, που έχεις τη «γνώση», να κάθεσαι στο τραπέζι ενός ειδωλολατρικού ναού, η συνείδησή του, αφού αυτός είναι αδύνατος, δε θα παρασυρθεί από το παράδειγμά σου και δε θα παρακινηθεί να τρώει τα ειδωλόθυτα; Έτσι, η δική σου «γνώση» θα προκαλέσει το χαμό αυτού του αδύνατου, του αδερφού μας, για τον οποίον ο Χριστός έδωσε τη ζωή του. Αμαρτάνοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι στους αδερφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο το Χριστό. Γι’ αυτό, αν κάποια τροφή μπορεί να γίνεται αιτία να σκοντάφτει και να πέφτει ο αδερφός μου, εγώ δεν θα βάλω ποτέ κρέας στο στόμα μου, για να μη γίνω αιτία να πέσει ο αδερφός μου. Πάρτε παράδειγμα εμένα. Δεν είμαι απόστολος; Δεν είμαι ελεύθερος; Δεν είδα αναστημένο τον Ιησού, τον Κύριό μας; Δεν είστε εσείς ο καρπός του κόπου μου στην υπηρεσία του Κυρίου; Κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας οπωσδήποτε είμαι· γιατί η ίδια η ύπαρξη της εκκλησίας σας είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, ένα
εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για
να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή
και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους
οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τούς εχθρούς του που
έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησιάς γι’
αυτούς.
Στο δίπτυχο, που φέρνουμε μαζί με το πρόσφορο για τη θεία Λειτουργία,
αναγράφονται τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία
μνημονεύονται.
Σε ετήσια βάση η Εκκλησιά έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα· το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησιάς, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησιά περιλαμβάνεται η στρατευόμενη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς.
Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα: Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του.
Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησιά μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:
* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
* Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.
* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακόλουθες και τα Μνημόσυνα.
Ο Θεός δεν περιορίζεται από τόπο και χρόνο. Γι’ Αυτόν είναι γνωστά και συνεχώς παρόντα όχι μόνο όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε στο παρόν, αλλά και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Το διατυπώνει λυρικότατα μία προσευχή της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως, που αποδίδεται στον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό ή στον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο:
«Επί το βιβλίον δε σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοι τυγχάνει».
Ο Θεός έχει γραμμένες στο βιβλίο της αγάπης του και τις πράξεις που θα γίνουν στο μέλλον, άρα και τις προσευχές που αναπέμπουμε τώρα για πρόσωπα που έζησαν στο παρελθόν. Ως αιώνιος και πανταχού παρών ο πανάγαθος Κύριος μας Ιησούς Χριστός αγκαλιάζει με τη θεία του πρόνοια το άπειρο σύμπαν και τούς ατέρμονες αιώνες. Όλους τους ανθρώπους που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν τούς νοιάζεται η αγάπη του• «η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β´ Κο 5,14).
Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να κατανοήσουν τον Θεό για να πιστεύσουν. Όμως σκέπτονται λάθος και αντίστροφα. Γιατί;
Διότι θα πρέπει να πιστεύσεις για να κατανοήσεις και όχι το ανάποδο. Χρειάζεται να αποδεχθείς το ότι ο Θεός είναι κάτι το πολύ ανώτερο από σένα για να μπορείς να Τον εξηγήσεις, να Τον βάλεις σε καλούπια.
Είναι λάθος να προσπαθούμε να φέρουμε τον Θεό στα μέτρα μας ώστε να Τον αποδεχτούμε.
Ο Θεός δεν πρέπει να γίνει η θεία δικαιολογία για τα λάθη μας, δεν πρέπει να γίνει μια αόριστη δύναμη που ευλογεί τις άρρωστες επιθυμίες μας, ούτε ο μεγάλος κακός και άδικος του σύμπαντος, αλλά ο Πατέρας μας που θέλει να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι.
Γιατί αυτό τελικά είναι η σωτηρία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου εν Χριστώ. Αυτό θέλει ο Θεός. Ο Απαθής Θεός μας «ποθεί» όχι γιατί πρέπει, όχι από ανάγκη αλλά γιατί θέλει, γιατί μας αγαπά.
Η αδυναμία του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό έγκειται στο ότι συνήθως προσπαθούμε να Τον εγγίσουμε νοησιαρχικά και όχι καρδιακά. Ο κτιστός μας νους είναι πολύ αδύναμος για να συνηδειτοποιήσει και να επεξεργαστεί τον Άκτιστο, Άναρχο και Άπειρο Θεό.
Μόνο η ανθρώπινη ταπεινή καρδιά έχει την δυνατότητα όχι να κατανοήσει απόλυτα τον Θεό αλλά να γευτεί το κάλλος της παρουσίας Του και να ειρηνεύση μέσα στην προσμονή της Βασιλείας Του.
Ο Θεός έχει κάνει την «κίνησή Του» προς εμάς, ώστε να Τον πλησιάσουμε. Όχι όμως να μείνουμε μέχρι εκεί, σε μία γνωριμία, αλλά να κάνουμε το αδιανόητο. Να γίνουμε κοινωνοί Του, να γίνουμε ένα σώμα με το Σώμα Του, να γίνουμε θεάνθρωποι με την χάρη του Θεανθρώπου.
Ο απ.Παύλος μας το επιβεβαιώνει λέγοντας: «…πιστὸς ὁ Θεὸς δι᾿ οὗ ἐκλήθητε εἰς κοινωνίαν τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν…» (Α Κορ. 1,9).
Ο Θεός μας έστειλε την πρόσκληση για να εισέλθουμε και εμείς μαζί με τον Νυμφίο Χριστό μέσα στην Βασιλεία Του. Όμως για να μπορέσεις να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται θα πρέπει να μπορείς να αναγνώσεις αυτήν την θεία πρόσκληση.
Και μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτήν την πρόσκληση του Θεού όταν πάει στο σχολείο. Όχι σε κάποιο ανθρώπινο σχολείο, αλλά στο σχολείο της Εκκλησίας, στο Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού παρατεινόμενο εις τους αιώνας.
Στο σχολείο αυτό στο οποίο ο κάθε άνθρωπος δια της μετάνοιας, της ταπείνωσης, της μυστηριακής ζωής μαθαίνει να διαβάζει και να κατανοεί την πρόσκληση του Θεού.
Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία δεν μαθαίνει απλά να ζει όπως θέλει ο Θεός μέσα στον κόσμο. Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία μαθαίνει να πεθαίνει χάριν του κόσμου, χάριν της Αγάπης.
Δεν είναι εύκολο κανείς να ζει χριστομίμητα, δεν είναι εύκολο να λαβώνεσαι και να θέλεις να συνεχίσεις έναντι σε όλους και όλα, έναντι ακόμα και σε φίλους και σε οικείους οι οποίοι ίσως εδώ και καιρό παραιτήθηκαν.
Όμως τελικά αξίζει να προσπαθήσεις, αξίζει να μην αφεθείς και αποκάμεις, γιατί εκεί ψηλά που φοβάσαι να πας και λιγοψυχείς, βρίσκεται ότι ψάχνει η ανήσυχη ψυχή σου. Βρίσκεται η παύση των «γιατί», το πανηγύρι της καρδιάς, η Αναστάσιμη συντροφιά Του.
Φιλία είναι αγάπη υγιούς ψυχής προς ψυχή επίσης υγιή. Η φιλία ως απόρροια υγιούς ψυχής είναι ιερή, αγνή, ακέραιη, πιστή, σταθερή, ειλικρινής, θαρραλέα, αληθινή, αιώνια.
Η φιλία είναι αρετή, γιατί θεμελιώνεται στο ήθος και την καλή διαγωγή της ψυχής. Γι’ αυτό και μόνο με την αρετή συνάπτεται και αυτής γίνεται εραστής και αυτήν αγκαλιάζει, μένοντας μαζί της πάντοτε.
Η φιλία σαν αρετή, έλκεται από το όμοιο και αναπαύεται με τις συγγενείς αρετές. Είναι σύνδεσμος δύο όμοιων ψυχών. Είναι πάθος συνετής ψυχής και συνδέει τους φίλους με σφοδρή αγάπη. Συνδέει δε με πόθο τους ανθρώπους που έχουν από τη φύση τους την τάση να διασπώνται.
Η φιλία έχει σταθερό και ασυμβίβαστο ήθος. Είναι η φιλία ένα είδος ηθικής ευχαρίστησης, που κατευχαριστεί την ψυχή. Η φιλία υπομένει τα πάντα, συμπάσχουσα και συμπαραστεκόμενη.
Ο Αριστοτέλης έχει πει: «Φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα». Η φιλία είναι πιο δυνατή από τη συγγενική αγάπη, διότι η μεν συγγενική αγάπη είναι έργο ανάγκης, η φιλία όμως βασίζεται στη θέληση.
Η φιλία υπαγορεύει ευλάβεια προς τα ιερά των φίλων, αγνότητα στη συμπεριφορά, ακεραιότητα στα ήθη, πίστη στον χαρακτήρα, σταθερότητα στις αποφάσεις, ειλικρίνεια στους λόγους, θάρρος στο να ειπωθούν τα ορθά και ωφέλιμα και στο να λέγεται η αλήθεια.
Η φιλία είναι το στήριγμα για την ευτυχία δύο αγαθών ανθρώπων, γιατί μόνο μεταξύ αγαθών ανθρώπων μπορεί να αναπτυχθεί η αληθινή φιλία.
Ο Πλάτων λέει: «Φιλία είναι η ομόνοια υπέρ των καλών και των δικαίων. Η θέληση για κοινό τρόπο ζωής, ίδιος τρόπος σκέψης και πράξης, ζωή με αρμονία και καλή διάθεση ώστε να υπάρχει ομόνοια, συνοδοιπορία τόσο στα ευχάριστα, όσο και στα δυσάρεστα».
Τρία είναι τα είδη της φιλίας: αυτή που βασίζεται στην αρετή, αυτή που θεμελιώνεται στο συμφέρον και αυτή που υπάρχει από συνήθεια. Άριστη όμως είναι η χάριν της αρετής φιλία, γιατί τη στερεώνει η αρετή της αγάπης.
Σήμερα η μέρα δεν ξημέρωσε... Μη σε ξεγελάει ο ήλιος... Σήμερα νύχτωσε ο ουρανός και κανείς δεν ξέρει για πόσο... Σήμερα αντί για σχολείο και δουλειές, μπαίνουν σε καταφύγια.. Σήμερα ηχούν σειρήνες... Και δεν είναι άσκηση ετοιμότητας... Σήμερα πρέπει να πάρουν μαζί τους λίγα πράγματα στα βιαστικά...μα τι να πρωτοπάρεις; εσύ τι θα προλάβαινες να πάρεις; Σήμερα δεν έχει φως. Έχει μόνο σκοτάδι...σκοτάδι και φόβο... Τούτος ο πόλεμος που έρχεται Δεν είναι ο πρώτος Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος Υπήρχαν νικητές και νικημένοι Στους νικημένους ο φτωχός λαός Πέθαινε απ’ την πείνα Στους νικητές ο φτωχός λαός Πέθαινε το ίδιο
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Ο διάβολος ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου «εν καιρώ θλίψεως» ότι
όλα τελείωσαν κι ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε πια για το πρόβλημά του.
Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ψέμμα του διαβόλου, που μας πολεμά με το
ισχυρότερο όπλο του, την απελπισία!
Κι αν ο άνθρωπος δε μπορεί να κάνει τίποτε, μπορεί όμως ο Παντοδύναμος
Θεός, που μας διαβεβαίωσε ότι «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»3.
Αρκεί, να στραφούμε σ’ Αυτόν και θα μας δώσει ό,τι ακριβώς μας
χρειάζεται.
Μας καλεί: «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»!4 Αυτή είναι μία απλή, εύκολη και συγχρόνως σωτήρια κίνηση που μας σώζει και σ’ αυτήν και στην άλλη ζωή. Μ’ Αυτόν μπορούμε τα πάντα όπως διακήρυσσε ο μέγας Απόστολος Παύλος: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»!5
Η επίγεια κοσμική κοινωνία της λατρείας του Μαμωνά στην οποία ζούμε, επιχειρεί συνεχώς να απομακρύνει με κάθε τρόπο και μέσο τον άνθρωπο από τον Επουράνιο Θεό και να τον στρέφει προς τον επίγειο άρχοντά της τον διάβολο. Τον χειραγωγεί, ώστε να γίνει αυτάρκης-αυτείδωλο, όπως έγινε ο Εωσφόρος από έπαρση, αποστατώντας από τον Δημιουργό του, θεωρώντας τον εαυτό του Θεό και χάνοντας τον Παράδεισο. Τον στρέφει σε πρόσκαιρα και υλικά-φθαρτά πράγματα από τα οποία νομίζει ότι θα αντλήσει δύναμη και δόξα-απόλαυση-χαρά. Κατά τον ίδιο τρόπο ο διάβολος παρέσυρε τους Πρωτόπλαστους για την επιθυμία μιας θέωσης χωρίς Θεό, να χάσουν την Εδέμ, την αθανασία και την μακαρία κοινωνία τους με τον Θεό. Ο διάβολος και η δαιμονοκρατούμενη σύγχρονη κοινωνία θέλει τον άνθρωπο ανεξάρτητο (από ό,τι σωτήριο και πνευματικό), αλλά ουσιαστικά εξαρτώμενο από μύρια δεσμά (ανάγκες, επιθυμίες, μέριμνες, φοβίες, πάθη κλπ).
Η ζωή είναι δώρο θεόσδοτο και πολύτιμο. Όσες δυσκολίες και αν συνεπάγεται, εμπεριέχει ανεκτίμητο χρόνο μετανοίας ο οποίος όταν αξιοποιηθεί σωστά οδηγεί στην αιώνια σωτηρία και μακαριότητα! «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»;6
Κι αν όλα σου πηγαίνουν αντίθετα, τι πτοείσαι; Την ψυχή σου προφύλαξε! Αυτήν δεν την χάνεις ποτέ κι από κανέναν, παρά μόνο αν την παραδώσεις μόνος σου στην απώλεια!
Όλα έχουν ημερομηνία λήξης και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα. Η ψυχή μονάχα είναι αιώνια!
Ζούμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος όπως λέγει η Αγία Γραφή. Δια πολλών θλίψεων θα περάσουμε στην αιώνιο ζωή. Ο Κύριος μας δίδαξε ότι: «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»7. Κι αυτό, όχι γιατί ο Θεός είναι τιμωρός, αλλά αντίθετα, γιατί είναι Μέγας Ευεργέτης. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε»8 μας αποκάλυψε. Η δική μας αμαρτωλότητα και χοϊκότητα είναι οι αιτίες των δυσκολιών μας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αποτελούν υψίστης αγάπης παραχώρηση Θεού, ώστε:α)να καθαρισθεί κάθε ρύπος της ψυχής και του σώματός μας και β)να αποκατασταθεί ο χιτών μας και πάλι στην αρχική αγνή λευκότητά του, να γίνει κατάλληλο ένδυμα του γάμου μας με τον Χριστό, ώστε να έχουμε πρόσωπο να εισέλθουμε εις τον Νυμφώνα Του και να είμαστε για πάντα μαζί Του!
Ο χρυσός περνά από καυτερό καμίνι για να αποδειχθεί η γνησιότητά του και η αξία του. Κι όταν βγεί από αυτό, έχει καθαρισθεί κι αστράφτει περισσότερο από πριν.
Το ίδιο και ο κάθε άνθρωπος. Η πίστη μας και η αγάπη μας προς τον Πλάστη μας, θα δοκιμασθούν στο καμίνι των θλίψεων για να αποδείξουν την γνησιότητά τους.
Με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό, το αρχικώς δύσκολο πέρασμα από το καμίνι των θλίψεων, μετατρέπεται από «αδύνατον παρ’ ανθρώποις», σε ευάρεστη θυσία αινέσεως προς τον Θεό, αφού «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώεστί»9.
Ο Κύριος θα στεφανώσει αυτόν που δεν γογγύζει όντας μέσα στα προβλήματά του αλλά αντίθετα Τον ευχαριστεί και Τον δοξολογεί. Αυτόν θα τον θεωρήσει ως μάρτυρα τω πνεύματι. Η πρόσκαιρη δυσκολία που ζούμε τώρα, δεν είναι παρά μία αμελητέα σταγόνα σε έναν άπειρο ωκεανό μακαριότητος που μας ετοίμασε ο Πανάγαθος Θεός μας για πάντα! «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημώνκαθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν»10.
Ας θυμόμαστε τον δίκαιο Ιώβ και την αγία υπομονή του που μακαρίζεται και θα μακαρίζεται ως παράδειγμα προς μίμησιν, σε όλες τις εποχές. Ας θυμόμαστε κάθε δεινό που υπέμεινε και πως τελικά ανταμείφθηκε από τον Θεό ακόμη κι από αυτήν τη ζωή, με πλήρη αποκατάσταση όλων όσων υπέστη και είχε χάσει!
Ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο, μετεμελήθη αλλά δε μετενόησε. Έκρινε μόνος του εγωιστικά τον εαυτό του ως Θεός κι αυτοκτόνησε χάνοντας τα πάντα! Ένα ταπεινό, εκ καρδίας «συγνώμη» προς τον Κύριο, θα αρκούσε να σβήσει την απελπισία του και την υπερηφάνεια του, θα αρκούσε να του δώσει κουράγιο και να τον πληρώσει με Θείο Έλεος και τελικώς να σωθεί κι αυτός παραμένοντας μαζί με τους άλλους μαθητές του Χριστού.
Ας μη γίνουμε Ιούδες κι εμείς! Πορευόμενοι ανάμεσα στα δίκαια και άδικα που μας συμβαίνουν, στα εύκολα και δύσκολα, στα ευχάριστα και δυσάρεστα που όλα όμως είναι μέσα στο σωτήριο σχέδιο του Θεού για εμάς και φροντισμένα από τα ίδια Του τα χέρια, ας κράζουμε προς Αυτόν:
Κύριε Ιησού Χριστέ, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ κι ελέησόν με!
Σε ευχαριστώ Θεέ μου!
Δόξα Σοι ο Θεός πάντων ένεκεν! Αμήν!
Από το Γεροντικό
Έβαλε κάποτε στο νου της μια γυναίκα της αμαρτίας καί στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα το πετύχαινε να παρασύρει στα δίχτυα της τον Ερημίτη, που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη καί που όλοι έλεγαν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος άνθρωπος.
Φόρεσε ένα πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της κι’ ανέβηκε στο βουνό. Οι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Όταν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του Ερημίτη. Εκείνος όταν την είδε, ταράχτηκε…
Πώς βρέθηκε τάχα γυναίκα τέτοια ώρα σ’ αυτή την έρημο;
Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε, συλλογίστηκε.
Τη ρώτησε ποια ήταν καί τί γύρευε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα.
Ώρες ολόκληρες πλανιέμαι σ’ αυτές τις ερημιές, Αββά. Έχασα το δρόμο καί τη συντροφιά μου κι’ ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα εδώ. Μα για τ’ όνομα του Θεού, μη με αφήσεις να με φάνε τα θηρία.
Ο Ερημίτης βρέθηκε σε δίλημμα. Να βάλει γυναίκα στην κατοικία του; Τέτοιο πράγμα δεν του είχε συμβεί ποτέ. Μα ν’ αφήσει πάλι το πλάσμα του Θεού να φαγωθεί από τα θηρία; Αυτό θα ήταν απάνθρωπο, σχεδόν έγκλημα.
Νικήθηκε, τέλος, από την συμπάθεια καί την έβαλε μέσα. Εκείνη τότε τράβηξε δήθεν με αφέλεια το πέπλο της καί του φανέρωσε τα θέλγητρά της. Ο πειρασμός άρχιζε να φλογίζει τον αγωνιστή, αφού η πράξη δεν ήταν πια δύσκολη.
Έριξε κατά γης μερικά ξερά φύλλα κι’ είπε στη γυναίκα να πλαγιάσει, ενώ αυτός τράβηξε στο βάθος της σπηλιάς.
Γονάτισε κι’ έκανε θερμή προσευχή. Απόψε συλλογίστηκε, έχω να δώσω την πιο σκληρή μάχη εναντίον του ορατού καί αόρατου εχθρού. Ή θα νικήσω ή θα χάσω όλους μου τους κόπους.
Όσο προχωρούσε η νύχτα τόσο η φλόγα της επιθυμίας τον έκαιγε. Για μια στιγμή ένοιωσε να λυγίζει η αντίστασή του καί τρόμαξε.
Αυτοί, πού μολύνουν το σώμα με αμαρτωλές πράξεις, πηγαίνουν στην κόλαση, είπε σχεδόν φωναχτά. Για κάνε δοκιμή, αν θα αντέχεις στη βασανιστική φωτιά. Άναψε το λυχνάρι του κι’ έβαλε το δάχτυλό του στη φλόγα.
Μα η άλλη φλόγα δεν τον άφηνε να νοιώσει τον πόνο από το κάψιμο. Αφού αχρηστεύθηκε το πρώτο δάχτυλο, έβαλε στη φλόγα του λυχναριού το δεύτερο, το τρίτο… Μέχρι να ξημερώσει έκαψε καί τα πέντε δάχτυλα του χεριού του.
Εκείνη η αθλία παρακολουθούσε κρυφά τον υπεράνθρωπο αγώνα του δούλου του Θεού καί, βλέποντας τον να καίει με πείσμα όλα του τα δάχτυλα το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πολύ ταράχτηκε, που από τον τρόμο της ξεψύχησε.
Οι φίλοι της στό μεταξύ έκαναν αιφνιδιασμό στη σπηλιά του ερημίτη για να γελάσουν σε βάρος του. Τον βρήκαν όμως απ’ έξω να προσεύχεται.
Μήπως φάνηκε από δω χτες βράδυ καμιά γυναίκα; τον ρώτησαν.
Μέσα είναι καί κοιμάται, τους αποκρίθηκε εκείνος. Μπήκαν μέσα καί τη βρήκαν νεκρή.
Αββά, πέθανε, φώναξαν τρομαγμένοι. Εκείνος τότε ξεσκέπασε το χέρι του καί τους έδειξε τα δάχτυλά του.
Για δέστε δω, τί μου έκανε η θυγατέρα του διαβόλου; Η εντολή του Χριστού όμως με προστάζει να κάνω καλό αντί κακού. Στάθηκε καί προσευχήθηκε πάνω από το άψυχο σώμα καί την επανέφερε στη ζωή.
