Παρηγορητικός είναι ο λόγος της πίστης μας. Η αναφορά σε γιορτές όπως η ανάσταση του Λαζάρου, γίνεται αφορμή να ξαναδούμε την μόνη βεβαιότητα της ζωής που είναι ο θάνατος. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιούμε κάτι που είναι εξίσου μοναδικό: ότι πιστεύουμε σε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος για να ζήσει όλα τα ανθρώπινα. Κι ένα από τα στοιχεία που ομορφαίνουν αληθινά την οδό της ύπαρξής μας είναι η φιλία. Δεν την αρνήθηκε ο Χριστός. Παρότι βιώνει την πληρότητα του να είναι «ένα» συν Πατρί και Πνεύματι Αγίω, η Θεανθρώπινη φύση Του δεν αρκέστηκε στην κοινωνία με όλους τους ανθρώπους, τους τότε, τους προηγούμενους, τους μελλοντικούς, ανάμεσά τους κι εμάς. Προχώρησε και στην πιο λεπτή κίνηση προς τον πλησίον που κάνει ο καθένας μας: στην φιλία.
Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού. Το ομολογεί ο ίδιος ο Κύριος με τα δάκρυα μπροστά στο μνήμα. Αυτά τα δάκρυα είναι ακατανόητα, εφόσον ο Χριστός προγνώριζε ότι ο θάνατος δεν θα καταπιεί τον Λάζαρο και ότι σε λίγο θα τον ανάσταινε. Δεν ήταν όμως μόνο δάκρυα φιλικού συναισθήματος, που μαρτυρούν καρδιά που αγαπά με ευγένεια και τρυφερότητα. Είναι δάκρυα που απευθύνονται σε όλους μας, που καλούμαστε να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Λαζάρου. Είναι δάκρυα που έχουν να κάνουν και με τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος πρόκειται να ακολουθήσει εκούσια την οδό του σταυρού και του θανάτου, όντας ένας από μας. Και είναι έμπονος αυτός ο δρόμος, ακόμη και για τον Θεάνθρωπο, όχι γιατί δεν έχει την δύναμη να τον αντέξει, αλλά γιατί ο θάνατος είναι ξένος προς την φύση του Κυρίου.
Μας παρηγορεί όμως το γεγονός ότι ενώπιον του φίλου Του ο Χριστός δακρύζει. Μας δείχνει ότι η πίστη μας δεν έχει ως στόχο να καταργήσει τα συναισθήματά μας, τον αυθορμητισμό μας, ακόμη και την λύπη μας. Και όποιος πιστεύει σέβεται βαθιά γεγονότα όπως ο θάνατος. Δεν τα βάζει στην προοπτική του τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Δεν δέχεται ό,τι τα προκαλεί, την φθορά, την αμαρτία, τις ανθρώπινες διαφορές, δεν συμμετέχει σε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών και δικαιολόγησης του κακού. Προφανώς πιστεύουμε ότι η ακοινωνησία με τον Θεό, η θεοποίηση του εαυτού μας, η υιοθέτηση της αμαρτίας ως συμφέρουσας για τις ηδονές του βίου είναι όψεις του πνευματικού θανάτου, που μπορεί να εξελιχθεί σε αιώνιο. Όμως δεν παύουμε να θεωρούμε τον σωματικό θάνατο ως έσχατο εχθρό του ανθρώπου, που θα νικηθεί με την ανάσταση.
Η φιλία με τον Χριστό δεν είναι πανάκεια. Ο Χριστός δεν ήταν παρών στην ασθένεια του Λαζάρου. Ο φίλος Του όμως έφυγε από αυτή την ζωή έχοντας την χαρά και την ευλογία να έχει συναντήσει τον Θεάνθρωπο και να Τον έχει οικείο του. Πορεύτηκε προς την άλλη ζωή με ελπίδα. Κι εδώ είναι η παρηγοριά που χρειαζόμαστε πιστεύοντας. Ότι λάβαμε την ευλογία στην ζωή μας να συναντήσουμε τον Χριστό. Ο Λάζαρος εκ του σύνεγγυς. Εμείς στην θεία κοινωνία, στην αγάπη στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας, στον κόσμου που αγωνιζόμαστε να δίνουμε μήνυμα υπέρβασης του «εγώ» και πορείας προς το «εμείς», στην εκκλησιαστική κοινότητα, με όποιον τρόπο μπορούμε. Δεν θα μείνουμε κι εμείς κλεισμένοι στο μνήμα. Θα λάβουμε ανάσταση και ζωή από Αυτόν που είναι η ανάσταση και η ζωή!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός