Πολλοί πιστεύουν και θρησκεύουν συνειδητά και σ' αυτό συντελεί φυσικά
και η δοκιμασία τους. Άνθρωποι που πονούν και ταλαιπωρούνται για χρόνια
δηλώνουν ότι κατάφεραν να ανακαλύψουν τον βαθύτερο εαυτό τους καθώς και το πρόσωπο του Χριστού.
Εκεί που δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα όμως είναι με τη διανοητική καθυστέρηση. Ίσως φανεί παράδοξο αλλά πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους αναπτύσσουν βαθιά θρησκευτικότητα. Φαίνεται διότι εμπιστεύονται το Θεό σαν παιδιά, δεν παρεμβάλλουν τις διανοητικές επιφυλάξεις και τις νευρώσεις που αναπτύσσουμε εμείς οι υγιείς.
Το ίδιο και με την ηθική: είχε γραφτεί ότι κατά τους ειδικούς ολυμπιακούς αγώνες ένας αθλητής σταμάτησε και σήκωσε έναν συναθλητή του που είχε πέσει. Γι' αυτόν δεν λειτουργούσαν δύο ηθικές στάσεις, μια στην καθημερινή ζωή και μία για την ώρα του ανταγωνισμού.
Κάποτε λειτουργούσα σε μία πόλη για πρώτη φορά αναπληρώνοντας τον εφημέριο και ένας ενήλικος με σύνδρομο Ντάουν στεκόταν κοντά μου στο ιερό. Μου έκανε εντύπωση ότι και στο «Πιστεύω» και στο «Πάτερ ημών» πλησίασε στην Αγία Τράπεζα και απήγγειλε (ή τουλάχιστον προσπαθούσε) και αυτός, με έκδηλη αφοσίωση στο πρόσωπό του. Κατόπιν επανερχόταν στη θέση του. Αισθάνθηκα πως έτσι δήλωνε με τις δικές του δυνάμεις ότι αποτελούσε μέλος του σώματος του Χριστού.
Τα λόγια είναι εύκολα αλλά άχρηστα όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μυστήρια. Πράγματι ο Θεός φαίνεται ανίσχυρος μπροστά στις ατέλειες της ανθρώπινης φύσης. Δεν πρόκειται όμως για αληθινή αδυναμία αλλά για μυστηριώδη συστολή της δυνάμεως Του κατά το πρότυπο του Χριστού. Αδύναμος φάνηκε ο Θεός Πατέρας όταν δεν προφύλαξε τον Υιό Του από ατιμωτικό θάνατο. Αδύναμος φάνηκε κατά τα ανθρώπινα φάνηκε και ο Υιός την ώρα εκείνη. Και η τελική έκβαση είναι να εμφανίζεται «γεμάτος από μώλωπες και εν τούτοις πανίσχυρος».
Τα ερωτήματα αυτά θα απαντηθούν στη Βασιλεία του Θεού, όπου ποιος ξέρει πως θα μας εμφανιστούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες! Το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε εμείς εν το μεταξύ είναι να σηκώνουμε λίγο βάρος, όσο μπορούμε, από τον Σταυρό του Χριστού. Ανακουφίζοντας αυτούς ανακουφίζουμε τον Ίδιο.
Εκεί που δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα όμως είναι με τη διανοητική καθυστέρηση. Ίσως φανεί παράδοξο αλλά πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους αναπτύσσουν βαθιά θρησκευτικότητα. Φαίνεται διότι εμπιστεύονται το Θεό σαν παιδιά, δεν παρεμβάλλουν τις διανοητικές επιφυλάξεις και τις νευρώσεις που αναπτύσσουμε εμείς οι υγιείς.
Το ίδιο και με την ηθική: είχε γραφτεί ότι κατά τους ειδικούς ολυμπιακούς αγώνες ένας αθλητής σταμάτησε και σήκωσε έναν συναθλητή του που είχε πέσει. Γι' αυτόν δεν λειτουργούσαν δύο ηθικές στάσεις, μια στην καθημερινή ζωή και μία για την ώρα του ανταγωνισμού.
Κάποτε λειτουργούσα σε μία πόλη για πρώτη φορά αναπληρώνοντας τον εφημέριο και ένας ενήλικος με σύνδρομο Ντάουν στεκόταν κοντά μου στο ιερό. Μου έκανε εντύπωση ότι και στο «Πιστεύω» και στο «Πάτερ ημών» πλησίασε στην Αγία Τράπεζα και απήγγειλε (ή τουλάχιστον προσπαθούσε) και αυτός, με έκδηλη αφοσίωση στο πρόσωπό του. Κατόπιν επανερχόταν στη θέση του. Αισθάνθηκα πως έτσι δήλωνε με τις δικές του δυνάμεις ότι αποτελούσε μέλος του σώματος του Χριστού.
Τα λόγια είναι εύκολα αλλά άχρηστα όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μυστήρια. Πράγματι ο Θεός φαίνεται ανίσχυρος μπροστά στις ατέλειες της ανθρώπινης φύσης. Δεν πρόκειται όμως για αληθινή αδυναμία αλλά για μυστηριώδη συστολή της δυνάμεως Του κατά το πρότυπο του Χριστού. Αδύναμος φάνηκε ο Θεός Πατέρας όταν δεν προφύλαξε τον Υιό Του από ατιμωτικό θάνατο. Αδύναμος φάνηκε κατά τα ανθρώπινα φάνηκε και ο Υιός την ώρα εκείνη. Και η τελική έκβαση είναι να εμφανίζεται «γεμάτος από μώλωπες και εν τούτοις πανίσχυρος».
Τα ερωτήματα αυτά θα απαντηθούν στη Βασιλεία του Θεού, όπου ποιος ξέρει πως θα μας εμφανιστούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες! Το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε εμείς εν το μεταξύ είναι να σηκώνουμε λίγο βάρος, όσο μπορούμε, από τον Σταυρό του Χριστού. Ανακουφίζοντας αυτούς ανακουφίζουμε τον Ίδιο.
π. Βασίλειος Θερμός