Οι πολλοί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος δεν εξαντλείται σ’ αυτό που φαίνεται, σ’ αυτό που βλέπουμε. Ότι τα φώτα που μας περιτριγυρίζουν, φυσικά και τεχνητά, δεν είναι αυτά που νοηματοδοτούν την ζωή μας, όπως ούτε και η λάμψη του πολιτισμού ή των αστέρων του κόσμου τούτου. Πλαστήκαμε για την σχέση μας με τον Τριαδικό Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, όπως αυτή μπορούμε να την ζήσουμε στο μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτά φαντάζουν λόγια χωρίς περιεχόμενο στην σύγχρονη πραγματικότητα, νεώτερων και μεγαλύτερων. Αρκούμαστε στα ορώμενα. Καθώς αναζητούμε βεβαιότητες που οι αισθήσεις μας ή ο νους μας μπορεί να αντιληφθεί και να εξηγήσει, δεν θέλουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.
«Ο Θεός είναι φως και η θέα του φωτός» (άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος). Ο Θεός είναι ορατός. Δεν είναι αφηρημένη δύναμη ή κατασκεύασμα της φαντασίας μας. Έγινε άνθρωπος, όχι για να αφήσει αυτό που ήταν, αλλά για να το ενώσει μ’ αυτό που είμαστε, για να κάνουμε μαζί Του πράξη τον σκοπό για τον οποίο δημιουργηθήκαμε, να βιώσουμε την αγάπη όχι ως συναίσθημα εν χρόνω ή ως ηθική προσταγή, αλλά ως εμπειρία που υπερβαίνει τον χρόνο και αλλοιώνει προς την θέωση την ύπαρξή μας. Όχι μόνοι μας, αλλά μαζί Του. Ό,τι προσπαθούμε να προγευτούμε, θα γίνει η αιώνια πραγματικότητα. Με πίστη και χάρη. Με άνοδο από την πεδιάδα του κόσμου στο όρος που μάς κάνει να βλέπουμε την ζωή από τα ψηλά της αγάπης του Θεού, για να κατεβούμε και να μοιραστούμε την χάρη με τους συνανθρώπους μας.
Αλλά και όσοι πιστεύουμε στον Θεό δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι το φως Του απλώνεται και στα ιμάτια, στα ρούχα, δηλαδή στον εξωτερικό κόσμο και στα σημεία του πολιτισμού μας. Ότι τίποτε δεν μένει αμεταμόρφωτο. Ότι το σώμα μας δεν είναι η φυλακή της ψυχής. Ότι τα έργα αυτής της ζωής αγγίζονται από το φως, για να γίνουν έργα ζωής και όχι έργα του παρόντος, έργα θανάτου. Ζωή σημαίνει υπέρβαση της επιβίωσης. Τα ρούχα σκεπάζουν την γυμνότητα του σώματος, αποτρέποντας τους άλλους από το να μας δούνε ως αντικείμενα, ως σκεύη ηδονής. Το ποιοι όμως πραγματικά είμαστε φαίνεται από το πώς ζούμε, πού θέλουμε να φτάσουμε, τι είναι για μας ο κόσμος. Και τίποτα αυτής της ζωής δεν μένει ανευλόγητο από το φως. Αρκεί να βάλουμε το λυχνάρι του Θεού στην ζωή μας, τις εντολές του Ευαγγελίου. Και τότε κλειδί γίνεται η καρδιά και τα ρούχα μοιράζονται. Δεν εξαντλούν το νόημα της ζωής μας, η οποία θέλει το κάλλος της κοινωνίας με τον Θεό.
Το σώμα μεταμορφώνεται μέσα στην αγάπη. Αγιάζεται κι αυτό, επειδή το προσέλαβε ο Χριστός, το ελέησε, το φώτισε. Κάθε έργο αγάπης μ’ αυτό, είναι άνοιγμα στο φως του ουρανού. Με προσευχή και εμπιστοσύνη ας χαρούμε λοιπόν την ομορφιά της γιορτής, προσδοκώντας και την δική μας μεταμόρφωση.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός