ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

 

Tο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στη θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου με τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου στην περιοχή των Γαδαρηνών. Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος, από το κατ’ εικόνα δημιούργημα του Θεού, είχε καταντήσει μία άθλια ύπαρξη που υπέφερε βασανιστικά από τις πονηρές δυνάμεις. Τόσο προκαλούσε στους συνανθρώπους του  τον τρόμο και την αποστροφή, ώστε να έχει εξοβελιστεί στο τόπο όπου υπήρχαν μνήματα. Το γεγονός αυτό της συνάντησης του Χριστού με τον από πολλά δαιμόνια βασανιζόμενο άνθρωπο θέλει να μας υπενθυμίσει την ύπαρξη του Σατανά και των πονηρών ταγμάτων του. Ο διάβολος είναι ο μοναδικός εχθρός μας, ο οποίος στην κυριολεξία μισεί θανάσιμα το αγαπημένο πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο, και γι’ αυτό παραπλάνησε τους  πρωτόπλαστους με το να τους παρασύρει στην παρακοή και στην έξωση από τον Παράδεισο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ή να αγνοούμε την ύπαρξη του πονηρού και των οργάνων του, οφείλουμε να προσέχουμε να μην αντιστρατευόμαστε από το θέλημα του Κυρίου, για να μην καταντήσουμε υποχείρια των αντίθεων δυνάμεων, όπως συνέβη στον κάτοικο της περιοχής των Γαδαρηνών. Επανερχόμενοι στην ευαγγελική διήγηση από το κατά  Λουκά Ευαγγέλιο, η αντίδραση του δαιμονισμένου απέναντι στη θέα του Ιησού Χριστού ήταν αποκαλυπτική και ομολογεί τη Θεότητα του Ιησού. Αποκαλώντας Τον «Ιησού, Υιέ του Θεού, του Υψίστου», απορεί τι σχέση μπορεί να έχει η πηγή του Αγαθού, το Φως, με το κακό και το σκοτάδι, ικετεύοντας τον Υιό του Θεού να μην τον βασανίσει. Παρατηρούμε στη σκηνή αυτή την απόλυτη  θεϊκή εξουσία του Χριστού έναντι των ορατών και αοράτων δυνάμεων, με αποτέλεσμα η πανουργία του διαβόλου και των οργάνων του να είναι ανίσχυρη, να τρέμουν ενώπιον του Δημιουργού Τους, αναμένοντας την αιώνια καταδίκη, λόγω της ανυπακοής τους, κατά την ημέρα της Έσχατης Κρίσεως. Στη συνέχεια, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, το Β’ πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Διέταξε το πονηρό πνεύμα να εξέλθει από τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Η ενέργεια αυτή του Θεανθρώπου μας φανερώνει το σκοπό της Ενσαρκώσεως Του, ο οποίος είναι η απέραντη ευσπλαχνία και η αγάπη Του για το απολωλός τέκνο Του, τ’ οποίο εξαπατήθηκε από τον πονηρό, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αμαρτία και το θάνατο. Για αυτό, λοιπόν, με την επίγειο δράση, και μετά την τριήμερο εκ νεκρών ένδοξο Ανάσταση, καθώς και με την Ανάληψη Του στα δεξιά του Θεού Πατρός, αποκατέστησε την ανθρώπινη φύση στο καθ’ ομοίωση και κατ’ εικόνα, όπως ήταν στην παραδείσια κατάσταση της. Επίσης, ο διάλογος του Ιησού Χριστού με το πλήθος των δαιμονίων, που καταδυνάστευαν τον αποξενωμένο άνθρωπο  από την κοινωνία των Γαδαρηνών, θέλει να μας συστήσει την προσοχή μας, να μην παρεκκλίνουμε από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης πίστης. Υπάρχει ο κίνδυνος αποκομμένοι σταδιακά από τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, τις οποίες χορηγούν τα μυστήρια της Εκκλησίας, να υποδουλωθούμε εντελώς στις ποικίλες δαιμονικές ενέργειες που οδηγούν στην απώλεια, στον ψυχικό θάνατο. Αλλά, δεν χρειάζεται να απελπιζόμαστε, διότι, με το σωτηριώδες έργο του Χριστού και την ίδρυση της Εκκλησίας Του, μας δόθηκε η ευκαιρία όσο αμαρτωλοί και αν είμαστε, αν μετανοήσουμε ειλικρινά και απαρνηθούμε τα έργα του σκότους, να αξιωθούμε την κατά χάρη κοινωνία μαζί Του. Έτσι, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μας προσφέρει δια του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως την κάθαρση από τις αμαρτίες μας και με τον αδιάκοπο πνευματικό μας αγώνα την δυνατότητα να φροντίζουμε να είμαστε εν Χριστώ σώφρονες, όπως ο Κύριος αποκατέστησε τον πρώην δαιμονισμένο, ενδεδυμένο και φρόνιμο μετά την εκδίωξη της λεγεώνας των δαιμονίων που τον βασάνιζαν.

Ένα άλλο σημείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που είναι άξιο προσοχής είναι η αντίδραση των Γαδαρηνών. Όταν είδαν τον συνάνθρωπο τους θεραπευμένο να κάθεται ήρεμος κοντά στον Ιησού, ταράχθηκαν και ζήτησαν από τον Κύριο να εγκαταλείψει τον τόπο τους. Αιτία αυτής της στάσης τους ήταν η απώλεια των χοίρων που κατείχαν, τους οποίους με άδεια από τον Ιησού Χριστό παρέσυραν τα εκβληθέντα δαιμόνια στο γκρεμό. Να διευκρινίσουμε, ότι η εκτροφή χοίρων απαγορευόταν στους Εβραίους από το Μωσαϊκό Νόμο και η ενέργεια του Ιησού να επιτρέψει την καταστροφή τους από τα δαιμόνια ήθελε να τους επιτιμήσει για αυτή τους την παράβαση και να τους δώσει την αφορμή να μην παραβαίνουν το Νόμο, αλλά, αντίθετα, να εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού. Ωστόσο, οι κάτοικοι τότε της πόλεως αυτής, αντί να συνετιστούν από τα θαυμαστά αυτά γεγονότα που επιτέλεσε ο Κύριος και να μετανοήσουν, παρέμειναν σκληρόκαρδοι, επιλέγοντας, όπως είπαμε, να διώξουν από τον τόπο τους τον Υιό του Υψίστου, τον Δημιουργό των Πάντων και να μείνουν προσκολλημένοι στα υλικά κέρδη που αποκόμιζαν από την εκμετάλλευση των ακάθαρτων ζώων, κατά παράβαση των Μωσαϊκών Διατάξεων.

Δυστυχώς, πολλές φορές  οι άνθρωποι συμβαίνει να παραμερίζουν την εφαρμογή του ευαγγελικού μηνύματος και της διδασκαλίας της Εκκλησίας, παραμένοντας υποδουλωμένοι στην αμαρτία. Την αποστροφή τους αυτή την εκφράζουν με περιφρόνηση και εχθρική διάθεση προς τους κήρυκες του Θείου Λόγου. Αυτό το μίσος, που φθάνει μέχρι τον διωγμό και την εξόντωση, καταδιώκει τους πιστούς Χριστιανούς όλων των εποχών, που αγωνίζονται για τη δική τους και όλου του κόσμου σωτηρία. Έτσι και ο τιμώμενος σήμερα Άγιος, ο Απόστολος και  Αδελφόθεος Ιάκωβος, ο οποίος ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, καταδιώχθηκε και δέχθηκε φρικτό μαρτυρικό θάνατο από τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, που, κυριευμένοι από εωσφορικό εγωισμό, αντιστέκονταν  να δεχθούν τον κατά άνθρωπο συγγενή του, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, ως τον Αναμενόμενο Μεσσία, τον Υιό του Θεού, ο Οποίος με την Ανάσταση Του μας πρόσφερε τη αληθινή λύτρωση. Ο βίος και η ποιμαντική δράση του Αγίου διακρίθηκε για την δικαιοσύνη, τον ήπιο χαρακτήρα του και αυτό συνετέλεσε στην επίλυση δύσκολων ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυψαν στην πρώτη  αποστολική Εκκλησία των Ιεροσολύμων, σχετικά με τον τρόπο αποδοχής των εθνικών Χριστιανών. Για το αν, δηλαδή, έπρεπε να εφαρμόζουν οι εθνικοί προσήλυτοι στην χριστιανική Εκκλησία τις τυπικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Με την συνετή όμως,  επισκοπική  διαποίμανσή του, συνέβαλε στην απόφαση της αποστολικής συνόδου των Ιεροσολύμων, να δέχονται τους εξ εθνικών Χριστιανούς, χωρίς την τήρηση της περιτομής και των λοιπών νομικών διατάξεων, αλλά μόνο να απέχουν από τη βρώση των ειδωλόθυτων, από το αίμα των πνιγμένων ζώων καθώς και από την πορνεία. Μία άλλη αρετή που διάκρινε τον Απόστολο  ήταν η σταθερότητα της πίστεώς του, στηρίζοντας τους πιστούς απέναντι στις πιέσεις που δέχονταν τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό εχθρικό περιβάλλον, για να μην ευοδωθεί ο Λόγος του Ευαγγελίου και καταπνιγεί εν τη γένεση της η Εκκλησία του Χριστού. Χαρακτηριστικά έργα  της πλούσιας ποιμαντικής δράσης του Αγίου Ιακώβου είναι η επιστολή του Ιακώβου στην Καινή Διαθήκη, που οφείλουμε όλοι ως συνειδητά πιστά μέλη της Εκκλησίας να μελετούμε, και η Θεία Λειτουργία που φέρει το όνομα του.

Κλείνοντας την αναφορά μας στη σημερινή ευαγγελική περικοπή από το κατά Λουκά ευαγγέλιο σχετικά με την θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, είναι αναγκαία η πνευματική επαγρύπνησή μας έναντι στις μεθοδεύσεις του σατανά και των πονηρών δυνάμεων, με τον αδιάκοπο αγώνα μας για την κάθαρση από τα αμαρτωλά πάθη, που στέκονται εμπόδιο στην πορεία προς τη κατά χάρη θέωσή μας. Επίσης, η ενεργός συμμετοχή μας στη μυστηριακή ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας θωρακίζει από τα βέλη του πονηρού, καθιστώντας μας φρονίμους εν Κυρίω. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος, διά πρεσβειών του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου, να μας αξιώσει να τον μιμηθούμε στις αρετές της δικαιοσύνης, του ήρεμου χαρακτήρα και της σταθερότητας στην πίστη μας στον Τριαδικό Θεό. Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε την προτροπή του Αποστόλου, όπως αυτή αναφέρεται στην Καθολική  επιστολή του, να γίνουμε τηρητές του Λόγου του Θεού και όχι μόνο ακροατές του.