(Τοῦ ἱεροῦ Σαρανταημέρου τῶν Χριστουγέννων οἱ ἔγνοιες καὶ οἱ φροντίδες μας)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Μαζεύονται
οἱ μέρες, λοιπόν. Λιγόστεψαν οἱ σαράντα πιά κι ὁ Νοέμβριος, μετὰ ἀπὸ
λίγο ἀφήνει πιὰ τὴ θέση στὸ μεγαλοπρεπῆ τὸ μήνα, τὸν Δεκέμβριο.
Γιορταστικὸ γίνεται, μέρα τὴ μέρα, τὸ τοπίο γύρω μας, καθὼς ἕνα-ἔνα
ἀνάβουν τὰ λαμπιόνια στοὺς δρόμους, στὶς βιτρίνες καὶ σὲ κάποια σπίτια.
Κι οἱ ἐκκλησιές, ἀφοῦ ἀπόλαυσαν τὴ Χριστουγεννιάτικη αὔρα μὲ τὶς θεοφώτιστες Καταβασίες «Χριστὸς Γεννᾶται», ποὺ ἀκούστηκαν στὴν σεμνὴ καὶ συγκινητικὴ Γιορτὴ τῶν Εἰσοδείων τῆς Παναγιᾶς μας, προετοιμαζονται γιὰ τὰ λυτρωτικὰ τὰ προεόρτια, ποὺ θὰ εὐπρεπίσουν «ἔτι καὶ ἔτι» τὸ τρυφερὸ καὶ θεοχαρίτωτο ἑόρτιο κλίμα τῶν Χριστοῦ Γεννῶν, τὰ ὁποῖα ὁσονούπω πλησιάζουν…
«Σπήλαιον εὐπρεπίζου…», ἤ, «Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου, εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη, τὸ σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν, ἡ σκιὰ παρέδραμε…», κι ἀκόμα, «Ὑπόδεξαι Βηθλεέμ, τὴν τοῦ Θεοῦ μητρόπολιν· φῶς γὰρ τὸ ἄδυτον ἐπὶ σὲ γεννῆσαι ἥκει…» οἱ ὕμνοι ποὺ συχνότερα θ᾿ ἀκούγονται ἀπὸ τὶς 30 Νοεμβρίου, τὴ Γιορτή, δηλαδή, τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, ἴσαμε τἠν Παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων.
Κι ὅλ᾿ αὐτὰ στεγασμένα κάτω ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἁγιάζει τὶς μέρες μὲ τὶς θεῖες Λειτουργίες, ἀλλὰ καὶ τὴν παρουσία τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποίοι καὶ πανηγυρίζουν (βλ. Ἀπόστολος Ἀνδρέας, Ἁγία Βαρβάρα, Ἅγιος Σάββας, Ἅγιος Νικόλαος, Ἅγιος Σπυρίδων, Ἅγιος Ἐλευθέριος, Ἅγιος Διονύσιος, Ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες καὶ Δανιὴλ ὁ Προφήτης κ.ἄ. ἀκόμη). Μιὰ συντροφιά, δηλαδή, πολύτιμη καὶ συνάμα τόσο διδακτικὴ καὶ φιλόξενη συντροφιά.
Γιατὶ μέσα στὴν Πανήγυρή τους βρίσκουμε καταφυγή, ἀνταμώνουμε μὲ τὸ Θεό, χαριτώνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τὴ Θεία Μετάληψη, ἁγιαζόμαστε μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν φιλοξενία τους. Ἐνῶ παράλληλα προετοιμαζόμαστε, καθὼς πορευόματε, ὥστε νὰ ὑποδεχτοῦμε «τὴν Θεοῦ μητρόπολιν».
Ὄχι μόνοι μας, οὔτε καὶ κατηφεῖς ἀπὸ τὴ νηστεία καὶ τὴν προσμονή, ἀλλ᾿ αἰσιόδοξοι, ἀφοῦ εἴμαστε σίγουροι ὅτι, «ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν».
Καὶ δὲν εἶναι ψέμα αὐτό, γιατὶ ὅλοι οἱ παραπάνω Ἅγιοι τὸ ἐννόησαν, τὸ βίωσαν, τὸ χάρηκαν καὶ μᾶς τὸ παρέδωσαν ὡς διδαχὴ καὶ εὐχή συνάμα.
Ἄχ, Θεέ, μου, πόσες εἶναι οἱ εὐεγεσίες Σου σὲ μᾶς τοὺς ἄτακτους καὶ προπάντων ἀχάριστους…