Είναι ένα μικρό απόσπασμα του Αββά Ησαϊου , που μας διδάσκει πώς θα μπορέσουμε να στηριχθούμε πνευματικά μέσα στον κόσμον της αμαρτίας και των πειρασμών:
«Τρία πράγματα είναι που αποκτά με δυσκολίαν ο άνθρωπος. Και αυτά τα τρία τον βοηθούν να διατηρήση στην ψυχή του όλες τις αρετές. Είναι δε αυτά τα τρία τα εξής: το πένθος ,τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η διαρκής ενθύμησις του θανάτου.
Εκείνος που σκέπτεται καθημερινώς τον θάνατον και λέγει στον εαυτόν του ότι μόνο σήμερα θα ζήσω στον μάταιον αυτό κόσμον, ποτέ δε θα αμαρτήση ενώπιον του Θεού.
Αντιθέτως αυτός που ελπίζει, πως θα ζήση πολλά χρόνια θα περιπέση σε πολλές αμαρτίες.
Εκείνον που έχει στον νουν του το φοβερόν κριτήριον και ετοιμάζεται να λογοδοτήση για όλες τις πράξεις του ενώπιον του Θεού και ο Θεός φροντίζη να καθαρίζη τον δρόμον της ζωής του από τις αμαρτίες.
Ενώ εκείνος που αδιαφορεί και λέγει στον εαυτόν του , έχω καιρόν μέχρις ότου να φθάσω σ’ εκείνην την ώρα, συγκατοικεί με τους πονηρούς.
Πριν αρχίσης την καθημερινήν σου εργασίαν, να ενθυμήσαι σε ποια ψυχική κατάσταση βρίσκεσαι και πού πρόκειται να μεταβής, όταν θα εξέλθης από το φθαρτό και πρόσκαιρο σώμα και μην αμελήσης ούτε μια μέρα για την ψυχή σου.
Πρόσεχε συνεχώς, ώστε να ενθυμήσαι διαρκώς το τέλος σου και να έχης εμπρός στα μάτια σου τον θάνατον, την αιώνια κόλασι, καθώς και εκείνους , που βασανίζονται και υποφέρουν εκεί.
Να λογαριάζης δε τον εαυτόν σου όχι ως ζωντανόν , αλλά ως έναν από αυτούς που φλογίζονται στην αιώνια κόλασι».
Το όνομα του Χριστού.
Παντοδύναμη είναι η χάρις του Θεού έρχεται αμέσως σε όποιον την επικαλείται. Γι’ αυτό η λεγόμενη νοερά ή καρδιακή προσευχή, επειδή γίνεται μέσα στην καρδιά, με την συνεχή επίκλησι «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσόν με τον αμαρτωλόν», είναι ο άριστος τρόπος επικλήσεως της Θείας Χάριτος.
Ο Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος γράφει: «Όπως η βροχή όσον περισσότερον πέφτει πάνω στην γη τόσο την μαλακώνει, έτσι και την γη της καρδιάς μας την χαροποιεί και την ευφραίνει το άγιον όνομα του Χριστού, όσον περισσότερον το φωνάζουμε και όσον συχνότερα το επικαλούμαστε».
Να λοιπόν ο δρόμος που μπορεί να μαλακώση την σκληρή και υπερήφανη καρδιά μας και να την οδηγήση στην υψηλοποιό ταπείνωσι, στην πραότητα και την υπομονή, όπου βρίσκει χώρον παραμονής η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη.