Όλα αυτά δεν έχουν προκύψει τυχαία. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο έρωτας έχει ταυτιστεί με το σώμα, με την εμφάνιση, με την σεξουαλικότητα και μόνο. Το "μαζί" δεν συνδέεται με την ολότητα του ανθρώπου, με το σώμα και την ψυχή ως ενότητα. Έτσι, ο έρωτας δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την σωματική, την σαρκική του απολυτότητα. Ίσως δεν χρειάζεται και συναισθήματα. Αρκεί το γούστο. Όταν ένας ολόκληρος κόσμος, και τηλεοπτικός και διαδικτυακός και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ασχολείται μόνο με την προβολή ζευγαριών χωρίς έκφραση συναισθημάτων, αλλά μόνο με την παρουσία τους σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή με χωρισμούς, όταν παραδείγματα πιστότητας σε ζευγάρια γίνονται ολοένα και πιο σπάνια, τότε γιατί η νεώτερη γενιά, η οποία λειτουργεί μιμητικά, να νοιαστεί να δει, να μάθει, να νιώσει τι σημαίνει έρωτας αληθινά;
Ας μην ξεχνούμε και την φοβία της Εκκλησίας να μιλήσει για τον έρωτα ως συστατικό στοιχείο του γάμου, της σχέσης, της από κοινού ζωής, μήπως και κατηγορηθεί για ήττα από το κοσμικό φρόνημα. Αν ο Δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου μάς ήθελε ανέραστους, δεν θα έλεγε "ποιήσωμεν τω ανθρώπω βοηθόν κατ' αυτόν", αλλά θα αρκούνταν στη δημιουργία ενός μηχανισμού αναπαραγωγής. Δεν θα ευλογούσε τον έρωτα και την αγάπη στα πρόσωπα του άνδρα και της γυναίκας, όχι για να πληθυνθεί μόνο ο άνθρωπος, αλλά για να μπορέσει να συνοδοιπορήσει στην οδό της βασιλείας του Θεού, κατεξοχήν οδό αγάπης. Όταν ιδανικό των πολλών στην εκκλησιαστική ζωή είναι ο μοναχισμός και μόνο αυτός, τότε ποια αντίβαρα στην ανέραστη ή την ταυτισμένη με την σωματικότητα εποχή μας, μπορούμε να αντιτάξουμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας;
"Τίμιος ο γάμος και η κοίτη αμίαντος", μας λέει η φωνή του αποστόλου Παύλου. Έχει τιμή ο γάμος διότι είναι καρπός του έρωτα και χαρακτηρίζεται από την πιστότητα του ενός απέναντι στον άλλον. Ότι ο άλλος είναι ο άνθρωπός του. Η χαρά της ομόνοιας και της ενότητας. Ότι μέσα από τον έρωτα που γίνεται συνύπαρξη ευλογημένη από τον Θεό ο άνθρωπος μαθαίνει να εκκόπτει το ίδιον θέλημα. Μαθαίνει να ανέχεται εν αγάπη. Μαθαίνει να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Κι αυτός είναι ο σκοπός κάθε ασκητικότητας μέσα στην Εκκλησία. Αλλά τούτο δεν γίνεται χωρίς συναίσθημα. Χωρίς λαχτάρα κοινωνίας. Χωρίς υπέρβαση του εγώ. Χωρίς λόγο με τον άλλο. Χωρίς μετοχή όλης της ύπαρξης, του σώματος και της ψυχής στην ηδονή και την οδύνη της σχέσης. Χωρίς νίκη κατά του θανάτου που μας λέει "εγώ και μόνο εγώ".
Αντί για φοβικά σύνδρομα λοιπόν ή για προσποίηση με το πρόσχημα ότι ο έρωτας είναι της αμαρτωλότητας, ας επιλέξουμε να μιλήσουμε και να δείξουμε τον πληρωτικό της ύπαρξης έρωτα, που γεννά νόημα αγαθότητας και ζωής που μοιράζεται για να μην είναι κλεμμένη (Στ. Σπανουδάκης).
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός