Δεν αντέχω πάτερ! Τι να κάνω με τους τοξικούς ανθρώπους; Μερικοί είναι και συγγενείς μου! Υπάρχει μία ανόητη λαϊκή ρήση : «Τους φίλους τους διαλέγεις και τους συγγενείς τους ανέχεσαι!».
Λάθος ! Διαχειριζόμαστε τις σχέσεις με όλους, ακόμα και με την ίδια μας τη μητέρα. Ναι! Καλά ακούσατε. Βάζουμε όρια, φτιάχνουμε και συνθέτουμε την παλέτα των χρωμάτων της ζωής μας με ανθρώπους ποιοτικούς που μας κάνουν χαρούμενους και μπορούμε να συντονιστούμε σε κάποια έστω μορφή πνευματικής και λογικής κλίμακας. «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’Κοριν.13-8), αλλά για να μπορεί η αγάπη να γονιμοποιείται με ουσία και ωριμότητα χρειάζεται όρια και διαχείριση στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.
Σαν το τζάκι ένα πράγμα. Αν πας πολύ κοντά θα καείς, οπότε στέκεσαι σε τέτοια απόσταση ώστε να ζεσταίνεσαι.
Όρια σε όλους ! Διαχείριση των σχέσεων και των επαφών μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε σαν ταφόπλακα επάνω μας κανέναν και για κανέναν λόγο.
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με κάποιους τοξικούς, ενοχλητικούς που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, είναι απλά να έχουμε τυπικές επαφές. Δεν χρειάζεται εμβάθυνση με ανθρώπους που ξέρουν απλά να κολυμπάνε στα ρηχά. Δεν θα πας για κατάδυση με κάποιον που πλατσουρίζει στην ακτή. Τόσο απλά!
Κοντές προτάσεις, τυπικές, με χαμόγελο και αγάπη και μέχρι εκεί. Μην απολογείσαι σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Το «όχι» να είναι «όχι» και το «ναι» να είναι «ναι». «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν» (Ματθ. 5,37). Όχι μισόλογα και φλυαρίες. Ξεκάθαρή θέση και τοποθέτηση.
Όποιος απομακρύνεται , αν κάποιος δεν σε θέλει, μην ζητάς τον λόγο. Άφησέ τον να φύγει. Φαίνεται ότι δεν θέλει να παλέψει τη σχέση. Όταν κάτι δεν πάει, όντως ΔΕΝ ΠΑΕΙ και φαίνεται από την αρχή, άλλο αν δεν θέλουμε να το δούμε.
Όταν κάτι τελειώνει, δεν το συνεχίζεις, προχωράς παρακάτω. Η ταπείνωση είναι υπαρξιακή θέση και στάση ζωής και όχι μαζοχισμός ή καρπαζιές. Όταν φτάνεις στο σημείο να εξηγείς, έχει χαθεί το παιχνίδι. Να σιωπάς στην ανοησία του άλλου, διότι εκείνη την ώρα κοιτάς από την κορυφή του βουνού, αν απαντήσεις συντονίζεσαι στο επίπεδό του και δεν χρειάζεται.
«Μα παπά μου, είχα μια τοξική σχέση, έχουμε χωρίσει αρκετές φορές και παλεύω μήπως καταφέρω τίποτα».
Η σχέση έχει τελειώσει και δεν θέλεις να το παραδεχτείς, από ενοχές ίσως που σου φόρτωσε ο τοξικός άνθρωπος. Βάλε τελεία και προχώρα. Μην παλεύεις με τον αέρα , μην προσπαθείς να κάνεις τρύπα στο νερό με τρυπάνι, δεν υπάρχει λόγος αλλά και δεν γίνεται. Ξυπνάς και φεύγεις. Φεύγω με σιωπή και προσευχή γιατί αγαπώ και σέβομαι. Δεν αναφέρω το παρελθόν. Δεν μπαίνω σε κουβέντες επιχειρημάτων και διαλογικής πάλης. Δεν έχει σημασία πια! Να ξέρεις πότε να φεύγεις. Να ξέρεις πότε χάνεις. Να δέχεσαι ακόμα και την ήττα. Να προχωράς και τον απολογισμό να τον κάνεις σκαλοπάτια αγιότητας και πνευματικής μεταμόρφωσης.
Τον πνευματικό άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει η νίκη, ούτε η ήττα. Του αρκεί ο απολογισμός του αγώνα και ξέρει πως θα τον τοποθετήσει στην καρδιά του και αυτό αρκεί.Ο αγώνας έχει σημασία και το ταξίδι. Από εκεί και πέρα από τον πνευματικό απολογισμό θα οικοδομήσουμε την πνευματική μας πορεία πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου.
Πού είναι ο Χριστός σε όλα αυτά ; Ότι δεν είσαι κοροΐδο. Μην ξεχνάμε, άλλο πνευματική ταπείνωση, άλλο ταπεινολογία και ψευτοταπείνωση και άλλο αδυναμία. Ταπείνωση είναι να ξέρεις ποιος είσαι , ποιος είναι ο Χριστός και ο αδερφός σου. Η ταπείνωση είναι αποτέλεσμα της σχέσης που έχεις με τον Χριστό. Δεν τη φοράς σαν ένδυμα, αλλά είναι βιωματικό γεγονός. Υπάρχουν κάποιοι που φοράνε την «προβιά» της ταπείνωσης αλλά στην ουσία είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου. Ταπείνωση είναι να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου και τις επιλογές του. Να τον αφήνεις να είναι ο εαυτός του και όταν κάτι δεν πάει καλά, φεύγεις με χαμόγελο, αγάπη και προσευχή. Όταν φτάνεις στο σημείο να παλεύεις μόνος σου, το πράγμα είναι τελειωμένο. Όταν παλεύουν και οι δύο βλέποντας τα λάθη, τότε, κάτι γίνεται. Ταπείνωση είναι να σου λέει ο άλλος χωρίζουμε και να του φτιάχνεις τη βαλίτσα με χαμόγελο διότι σέβεσαι την επιλογή του. Να θέλει ο άλλος να φύγει από τη ζωή σου και να του ανοίγεις την πόρτα με χαμόγελο. Είναι βαθύ το θέμα αυτής την πνευματικής στάσης.
Να περνάς το 24ωρο με χαμόγελο, χαρά, προσευχή και πάντα όταν ξυπνάς και πριν κοιμηθείς δηλαδή στην αρχή και στο τέλος της ημέρας να συναντάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά να κάνεις μια κουβέντα με τον Χριστό. Όχι αοριστολογίες! Όχι προσευχή στο χάος, ωμ, και ασκήσεις αναπνοής! Διάλογος με το πρόσωπο του Χριστού, ξεκάθαρα πράγματα. Ο Χριστός είναι έρωτας, σχέση και πρόσωπο πραγματικό. Ούτε κάτι αόριστο ή άγνωστο, αλλά κάτι πραγματικό.
To θέμα είναι να έχει γονιμοποιηθεί μέσα σου η αίσθηση ζωής αιωνίου ….Αυτό είναι το κλειδί.
π. Σπυρίδων Σκουτής