Σκάνε τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια, ως εκ τάφου, και ανθίζουν Ανάσταση!
Πολλές Αναστάσεις!Κάθε μπουμπούκι μια Ανάσταση!
Κάθε άνθρωπος Ανάσταση!Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς, μία τριήμερος ταφή!
Εν τέλει το μήνυμα του αγγέλου διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε»!«Ουκ έστιν ώδε, ηγέρθη γαρ καθώς είπε»!
Αναστήθηκε, λοιπόν, από την τάξη των νεκρών!Ή ακόμη από την αταξία του θανάτου και των νεκρών!
Και επέβαλε Ανάσταση! Εσαεί! Ζωή!
Αναστημένη ζωή εκ του τάφου! Η εκρηκτική διαλεκτική της ύπαρξης!
Γι’ αυτό και έαρ μυρίζει σήμερα και καινούργια κτίση χορεύει!
Δεν αντέχει άλλο πόνο, άλλο θάνατο, άλλα ψοφοδεή καμώματα!(Ιδιαίτερα τα τελευταία)!
Ναι! Ανάσταση ανθίζει! Μυρίζει υπέρκοσμα και χορεύει!
Η σημερινή μέρα μοιάζει να λέει:
«Να αλλάξω θέλω τον σκοπό, να αλλάξω τα τραγούδια»!
Τέρμα τα τραγικά, τα θλιμμένα, της απελπισίας, έστω οι ευσυμπάθητοι θρήνοι!
Συγχώρεση καθολική εκ τάφου ένεκα Αναστάσεως!Ανέτειλε σήμερα!
Τα μοιρολόγια έληξαν και με μυριο-λόγια τραγουδάμε και χορεύουμε!
Χριστός Ανέστη!
Την άνοιξη, την Ανάσταση ετούτη, που έσκασε από το μπουμπούκι του ανοιξιάτικου τάφου και γέμισε με ευωδίες τον κόσμο γευόμαστε!
Τώρα είναι πράγματι κόσμος!Μια ομορφιά, μια καλοσύνη αλλιώτικη που αλλοιώνει τις αισθήσεις!
«Ανάστα ο Θεός…» και ο Νίτσε μοιάζει να ανησυχεί!«Μα εγώ άκουσα τα φτυάρια που τον ‘θαβαν», λέει, «Τ’ άκουσα…»!(Και μεταξύ μας έχει δίκαιο)!
Ο άγγελος όμως διαβεβαιώνει: Ηγέρθη εκ του τάφου!
«Εκ του τάφου…»; Μονολογεί ο Νίτσε, «Εκ του τάφου…»!Αυτό κι αν είναι η πιο ‘χαρούμενη γνώση’»!
Και ο πόνος του Νίτσε μοιάζει παράταιρος σήμερα!
Ποιος να τον παρηγορήσει; Για την χαρισάμενη άνοιξη του Θεού εκ του τάφου που δεν γεύτηκε; Που δεν μπορούσε να γευτεί!
Για το τέλος της προφητείας του!
Δεν ήταν ασυνάρτητος, αλλά εγκλωβισμένος!
Η αντίσταση του, ο προφητικός αναθεωρητισμός του στον πολιτισμό που τον γέννησε που, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «είναι ένα απέραντο νεκροταφείο», μοιάζει να τον παραλογίζει!
Δεν βρίσκει σημείο να σταθεί έξω από αυτόν για να μετακινήσει το παράλογο και τον θάνατο που τρώει τα σωθικά στα πιο ανήσυχα μυαλά του πολιτισμού του!
Την ίδια την καρδιά και τα εσώψυχά τους!
Ο θάνατος του Θεού αποτελεί καθεστώς απαραμύθητο.
Πώς αλλιώς; Και δεν αναφερόμαστε στον τριήμερο, αλλά στον συνεχή!
Στο άπαξ και διά παντός!
Πολλές Αναστάσεις!Κάθε μπουμπούκι μια Ανάσταση!
Κάθε άνθρωπος Ανάσταση!Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς, μία τριήμερος ταφή!
Εν τέλει το μήνυμα του αγγέλου διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε»!«Ουκ έστιν ώδε, ηγέρθη γαρ καθώς είπε»!
Αναστήθηκε, λοιπόν, από την τάξη των νεκρών!Ή ακόμη από την αταξία του θανάτου και των νεκρών!
Και επέβαλε Ανάσταση! Εσαεί! Ζωή!
Αναστημένη ζωή εκ του τάφου! Η εκρηκτική διαλεκτική της ύπαρξης!
Γι’ αυτό και έαρ μυρίζει σήμερα και καινούργια κτίση χορεύει!
Δεν αντέχει άλλο πόνο, άλλο θάνατο, άλλα ψοφοδεή καμώματα!(Ιδιαίτερα τα τελευταία)!
Ναι! Ανάσταση ανθίζει! Μυρίζει υπέρκοσμα και χορεύει!
Η σημερινή μέρα μοιάζει να λέει:
«Να αλλάξω θέλω τον σκοπό, να αλλάξω τα τραγούδια»!
Τέρμα τα τραγικά, τα θλιμμένα, της απελπισίας, έστω οι ευσυμπάθητοι θρήνοι!
Συγχώρεση καθολική εκ τάφου ένεκα Αναστάσεως!Ανέτειλε σήμερα!
Τα μοιρολόγια έληξαν και με μυριο-λόγια τραγουδάμε και χορεύουμε!
Χριστός Ανέστη!
Την άνοιξη, την Ανάσταση ετούτη, που έσκασε από το μπουμπούκι του ανοιξιάτικου τάφου και γέμισε με ευωδίες τον κόσμο γευόμαστε!
Τώρα είναι πράγματι κόσμος!Μια ομορφιά, μια καλοσύνη αλλιώτικη που αλλοιώνει τις αισθήσεις!
«Ανάστα ο Θεός…» και ο Νίτσε μοιάζει να ανησυχεί!«Μα εγώ άκουσα τα φτυάρια που τον ‘θαβαν», λέει, «Τ’ άκουσα…»!(Και μεταξύ μας έχει δίκαιο)!
Ο άγγελος όμως διαβεβαιώνει: Ηγέρθη εκ του τάφου!
«Εκ του τάφου…»; Μονολογεί ο Νίτσε, «Εκ του τάφου…»!Αυτό κι αν είναι η πιο ‘χαρούμενη γνώση’»!
Και ο πόνος του Νίτσε μοιάζει παράταιρος σήμερα!
Ποιος να τον παρηγορήσει; Για την χαρισάμενη άνοιξη του Θεού εκ του τάφου που δεν γεύτηκε; Που δεν μπορούσε να γευτεί!
Για το τέλος της προφητείας του!
Δεν ήταν ασυνάρτητος, αλλά εγκλωβισμένος!
Η αντίσταση του, ο προφητικός αναθεωρητισμός του στον πολιτισμό που τον γέννησε που, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «είναι ένα απέραντο νεκροταφείο», μοιάζει να τον παραλογίζει!
Δεν βρίσκει σημείο να σταθεί έξω από αυτόν για να μετακινήσει το παράλογο και τον θάνατο που τρώει τα σωθικά στα πιο ανήσυχα μυαλά του πολιτισμού του!
Την ίδια την καρδιά και τα εσώψυχά τους!
Ο θάνατος του Θεού αποτελεί καθεστώς απαραμύθητο.
Πώς αλλιώς; Και δεν αναφερόμαστε στον τριήμερο, αλλά στον συνεχή!
Στο άπαξ και διά παντός!