του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Όταν πρέπει κανείς να κάνει κάτι, ο πιο κατάλληλος χρόνος είναι τώρα. Η φράση αποδίδεται στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιττεράν.
Δεν μπορούμε να αφήνουμε τον χρόνο να φεύγει και να χαραμίζεται με την απραξία. Επιβεβαιώνεται το χιλιοειπωμένο «ο χρόνος είναι χρήμα» και δεν μπορεί να ξοδεύεται άσκοπα. Είναι ανεκτίμητος, αν και μας παρέχεται δωρεάν.
Είναι παράξενο απόκτημα ο χρόνος. Μας ανήκει και ταυτόχρονα δεν μας ανήκει. Μας ανήκει, αφού και τίποτε άλλο να μην έχει κανείς στη ζωή του, χρόνο πάντως έχει. Αλλά και πάλι δεν μας ανήκει. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, όχι όμως να τον αποταμιεύσουμε.
Μπορούμε να τον ξοδέψουμε, μα απ’ απ’ τη στιγμή που θα τον χάσουμε, δεν μπορούμε να τον πάρουμε πίσω. Το χθες είναι μια επιταγή χωρίς αντίκρυσμα πλέον.
Αλλά και το μέλλον δεν είναι στο χέρι μας. Το περιμένουμε, αλλά δεν ξέρουμε αν θα μας έλθει. Είναι μια μεταχρονολογημένη επιταγή. Μια ελπιζόμενη πραγματικότητα, μια αμφίβολη προοπτική.
Ζεστό χρήμα είναι μόνο το παρόν.Έχει δίκιο κάποιος που λέει, ότι ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό σίγουρο νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ αποφασίζεις πώς θα το ξοδεύεις. Ο χρόνος είναι ο θησαυρός σου.
Όμως κανένας θησαυρός δεν είναι ακένωτος. Και εξαφανίζεται γρήγορα, όταν σπαταληθεί ασυλλόγιστα. Έτσι και ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος.
Λέει ο μύθος, ότι κάποιος βασιλιάς έκανε κάποτε ένα δώρο σε όλους τους υπηκόους του: Ένα σακουλάκι γεμάτο χρυσά νομίσματα. Με το ίδιο ποσό για όλους: 8.760 χρυσά νομίσματα. Και είπε ότι μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ο καθένας κατά την κρίση του. Εντελώς ελεύθερα.
Έτσι πολλοί με σωστή και συνετή χρήση εξασφάλισαν τη ζωή τους μια και καλή. Κάποιοι άλλοι όμως έκαναν κάτι πρωτάκουστο. Κάθισαν στην άκρη του ποταμού και ένα-ένα πέταξαν στα νερά του όλα τα χρυσά νομίσματα!
Τα 8.760 χρυσά νομίσματα είναι οι ώρες που μας χαρίζει ο Θεός κάθε χρόνο. Και πολλοί μοιάζουμε με αυτούς που πέταξαν τον θησαυρό στο ποτάμι. Αφήνουμε τις πολύτιμες ώρες που μας χαρίζει ο Θεός να περνούν εντελώς ανεκμετάλλευτες.
«Μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού το είναι ημάς εις τον κόσμον τούτον». Το ότι βρισκόμαστε στον κόσμο αυτόν, το ότι ζούμε ακόμα, είναι μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού, λένε οι άγιοι (αββάς Δωρόθεος, Διδασκαλία ΙΒ΄, 125). Ο χρόνος που μας δόθηκε είναι ανεκτίμητο δώρο της Θείας Χάρης. Όχι κάτι που το κατέχουμε από μόνοι μας.
Ο χρόνος της εξόδου μας από τον κόσμο είναι στο χέρι του Θεού και μπορεί να είναι η οποιαδήποτε στιγμή. Ζούμε με χρόνο δανεικό. Χάρη μας κάνει ο Θεός και ευδοκεί να ζούμε ακόμα. Όπως δίνεται χάρη σε έναν μελλοθάνατο.
Η αγάπη του Θεού ανανεώνει συνεχώς τον χρόνο μας για ένα και μοναδικό σκοπό: Να προλάβουμε να πολιτογραφηθούμε στη Βασιλεία του. Έχει ετοιμαστεί για μας ένας τόπος για να ζήσουμε και να ξεκουραστούμε αιώνια. «Απολείπεται σαββατισμός τω λαώ του Θεού». Μέχρις ότου «το σήμερον καλείται», όσο διαρκεί η επίγεια ζωή μας, πρέπει να κάνουμε το παν για να φτάσουμε στον τόπο της αληθινής μας ανάπαυσης.
Το μόνο που μας βγάζει από τον δρόμο μας είναι η αμαρτία. Κάθε στιγμή που μας χαρίζει ο Θεός, είναι ευκαιρία να πράξουμε το αγαθό. Νέα ευκαιρία για μετάνοια. «Άρα ουν ως καιρόν έχωμεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας…Ιδού νυν καιρός ευσπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Εβρ. 4, 9. 3, 13. Γαλ. 6, 10. Β΄ Κορ. 6, 2).
Ο χρόνος δεν θα είναι πάντα στο χέρι μας. Είναι ο αληθινός μας θησαυρός, ας μην τον εξανεμίσουμε ανόητα.