Τα θαύματα δεν είναι μόνο αυτά που βλέπουμε με τους φυσικούς οφθαλμούς αλλά και αυτά που βλέπουμε με τους οφθαλμούς της ψυχής.
Τα θαύματα που αντιλαμβανόμαστε βλέποντάς τα, τα πραγματοποιεί η Χάρις του Θεού για να τα αντιληφθούμε με τους οφθαλμούς της ψυχής, να γνωρίσουμε το μεγαλείο του Θεού, να μετανοήσουμε, να ποθήσουμε να ζήσουμε κοντά στον Χριστό εις τους αιώνας των αιώνων.
Καλές οι λαμπάδες που στέκονται ενώπιον των εικόνων, θαυμαστές οι μυροβλησίες, υπέροχα τα δάκρυα των εικόνων αλλά όταν εγώ συνεχίζω όλα αυτά να τα βλέπω σαν μαγικά τότε δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή μου. Όλες οι εικόνες του κόσμου να μυροβλίσουν, όταν δεν θέλω να μπω σε πραγματική αγωνιζόμενη σχέση με τον Χριστό, τότε δεν θα ωφεληθώ καθόλου από το θαύμα. Θα ευφρανθώ από την ευωδία και μέχρι εκεί.
Το θαύμα είναι ένα σημείο «GPS» – για να μιλήσουμε με σύγχρονους όρους- που μας δείχνει τον προορισμό μας. Όταν εμείς δεν το βλέπουμε ή δεν θέλουμε να το δούμε τότε το θαύμα μένει σχεσιακά ανενεργό. Πχ Μυροβλύζει η εικόνα ή μου εμφανίζεται ένας Άγιος ή γίνομαι καλά από τον καρκίνο αλλά όλα αυτά μένουν εκεί και δεν σχετίζονται μ’ εμένα, ούτε μπαίνουν σε υπαρξιακό διάλογο με την ύπαρξή μου διότι απλά δεν θέλω.
Βλέπω το θαύμα αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει πνευματικά, με αποτέλεσμα να μην έρχομαι σε πνευματική κοινωνία και θεραπεία με αυτά που θέλει να μου πει ο Θεός.
Άνοιξε μια παραδεισένια πόρτα, έκλεισε και εγώ απλά δεν πέρασα.
Σε λίγα χρόνια όταν θα βλέπεις δυο ανθρώπους να ερωτεύονται και να θέλουν να ενώσουν την ψυχή και το σώμα τους στο όνομα του Χριστού (Ιερό Μυστήριο Γάμου) θα το θεωρείς θαύμα αφού ζούμε σε ένα κόσμο που βασιλεύει το «εγώ» και ο ναρκισσισμός. Τότε θα μιλάμε για θαύμα μεγαλύτερο ακόμα και από την ίαση του καρκίνου.
Θα μένεις με το στόμα ανοιχτό, όπως έμειναν οι άνθρωποι όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος, όταν θα ακούς από άνθρωπο να σου ζητάει ταπεινά συγγνώμη για την πληγή που σου δημιούργησε και τον βλέπεις να έρχεται με θάρρος και παρρησία να ομολογήσει το λάθος του, να το διορθώσει και να βάλει μια καινούργια αρχή!
Θα κοιτάς περίεργα και με θαυμασμό τον ευγενικό και τον άνθρωπο που θα σου χαμογελάει.
Εκείνον που όταν σκόνταψες και έπεσες στον δρόμο τον βλέπεις να σου δίνει το χέρι και να σου λέει «Είστε καλά ; Κρατήστε το χέρι μου να σας σηκώσω», θα σηκώνεσαι, θα κάνεις τον Σταυρό σου και θα τον βλέπεις σαν να βρήκες άγγελο στη γη.
Θα σου λέει ο άνθρωπος που θέλεις να παντρευτείς «Εγώ θέλω να πάμε μαζί στον Χριστό και στην Βασιλεία των Ουρανών και να γίνει το Θέλημα Του στη ζωή μας» και θα σταυροκοπιέσαι αναρωτώμενος αν σου μιλάει άνθρωπος ή άγγελος Κυρίου…
Θα σου λέει κάποιος «Σ’αγαπώ» και θα κλαις διότι δεν θα το πιστεύεις…
Θα σκιρτά η καρδιά σου για κάποιον που ερωτεύτηκες και θα νομίζεις ότι έχεις κάποιο πρόβλημα.
Θα σε παίρνει κάποιος τηλέφωνο απλά για να δει τι κάνεις και θα σου φαίνεται θαυμαστό.
Θα κάνεις κάποιο λάθος και ο άλλος θα βάζει καλό λογισμό για σένα και θα λες από μέσα σου «Καλά από τον ουρανό κατέβηκε αυτός;»
Πήραμε λάθος δρόμους λατρεύουμε την κτίση και όχι τον Κτίστη.
Δίνουμε σημασία στα ανούσια και όχι στα ουσιαστικά.
Η Εκκλησία μας δείχνει τον Χριστό και τον Ουρανό αλλά εμείς κοιτάμε το δάχτυλο και αυτό που μας δείχνει το θεωρούμε Μεσαίωνα.
Δεν θα σταματήσουν τα Θαύματα , γίνονται και θα γίνονται.
Κάνει το θαύμα ο Θεός και σου λέει:«Πάρε αυτό το όμορφο δώρο παιδί μου, η σειρά σου τώρα….»
Δεν απαιτεί, ούτε ζητάει κάτι από εμάς ο Θεός αλλά αυτό το δώρο αν δεν το δουλέψεις πνευματικά θα πάει χαμένο διότι δεν το αξιοποίησες…
Καλό αγώνα ….
π. Σπυρίδων Σκουτής