Μία
ἀπό τίς λέξεις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός, τόσο
γιά τόν ἑαυτό του, ὅσο καί γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους εἶναι τό «Φῶς». Δέν
εἶναι μόνο ὅτι ὀνομάζει τόν ἴδιο «φῶς τοῦ κόσμου». Εἶναι ὅτι ζητᾶ καί
ἀπό ἐμᾶς νά λάμψει τό φῶς μας μπροστά στούς ἀνθρώπους. «Ἔτσι
νά λάμψει τό δικό σας φῶς μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά δοῦν τά καλά
σας ἔργα καί νά δοξολογήσουν τόν οὐράνιο Πατέρα σας» (Ματθ. 5,16). Ὁ
καθένας μας, ἐάν θέλει νά εἶναι χριστιανός, καλεῖται νά εἶναι καί νά
ἔχει φῶς, τό ὁποῖο δέν θά κρυφτεῖ, ἀλλά θά λάμπει μπροστά στούς
ἀνθρώπους.
Ἡ ἀπόφαση γιά νέα ἀρχή
Νά εἴμαστε φῶς! Σωματικά καί ψυχικά νά κάνουμε τούς ἄλλους νά αἰσθάνονται ὅτι ὑπάρχει χαρά καί ἐλπίδα βλέποντάς μας καί συναναστρεφόμενοι μαζί μας. Νά μήν ἀποπνέουμε μιζέρια, φόβο θανάτου, ἐγκλωβισμό στό ἐγώ μας, ἀλλά χαρά καί προθυμία. Ὁ θάνατος δέν εἶναι μόνο ὁ σωματικός. Μορφές θανάτου εἶναι καί ἡ λύπη γιά κάτι στό ὁποῖο ἀποτύχαμε, γιά μία σχέση, μία φιλία, μία συναναστροφή ὅπου τά λάθη ὁδήγησαν στό τέλος.
Ἡ ἀπόφαση γιά νέα ἀρχή
Νά εἴμαστε φῶς! Σωματικά καί ψυχικά νά κάνουμε τούς ἄλλους νά αἰσθάνονται ὅτι ὑπάρχει χαρά καί ἐλπίδα βλέποντάς μας καί συναναστρεφόμενοι μαζί μας. Νά μήν ἀποπνέουμε μιζέρια, φόβο θανάτου, ἐγκλωβισμό στό ἐγώ μας, ἀλλά χαρά καί προθυμία. Ὁ θάνατος δέν εἶναι μόνο ὁ σωματικός. Μορφές θανάτου εἶναι καί ἡ λύπη γιά κάτι στό ὁποῖο ἀποτύχαμε, γιά μία σχέση, μία φιλία, μία συναναστροφή ὅπου τά λάθη ὁδήγησαν στό τέλος.
Εἶναι ἡ ἀποτυχία σέ ἕναν μεγάλο στόχο πού θέσαμε καί δέν τά καταφέραμε.
Εἶναι ὁ φόβος τῆς μοναξιᾶς, ἰδίως γιά τούς νεώτερους.
Πνευματικός θάνατος εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ ἤθους πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός.
Φῶς εἶναι ἡ ἀπόφασή μας νά κάνουμε καινούργια ἀρχή στή ζωή μας. Νά μή νικηθοῦμε, ἀλλά νά προχωρήσουμε μέ πίστη στόν Θεό!
Φῶς εἶναι τό νά μή μένουμε στό «τώρα». Νά πιστέψουμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς βλέπει, μᾶς συμπονᾶ καί ὅτι ἀκόμη κι ἄν μᾶς ἀφήνει νά δοκιμαστοῦμε, δέν μᾶς παραδίδει στή μοναξιά τῆς ἀπελπισίας. Ἀλλά καί στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, ἕνα ἦθος ἀγάπης, ὄρεξης γιά ζωή καί κοινωνία, ἡ μετοχή στή συνάντηση κάνει τόν χριστιανό νά εἶναι φῶς. Αὐτό ἀποτυπώνεται στό πρόσωπο, στό χαμόγελο, στό μέτρο, στήν αὐστηρότητα πού δέν φοβίζει, ἀλλά ἰσορροπεῖ, σέ μία αὐθεντικότητα ὕπαρξης. Στή χαρά τῆς συναναστροφῆς μέ τόν πλησίον!
Πηγές φωτισμοῦ
Νά ἔχουμε φῶς! Νά μήν αἰσθανόμαστε αὐτόφωτοι καί αὐτάρκεις, ἀλλά νά ἀντλοῦμε τό φῶς ἀπό τήν πίστη, τούς ἁγίους, τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί ἀπό τόν καθέναν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἀπ’ αὐτούς πού μοιάζουν παραδομένοι στό σκοτάδι, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἰδέες, νά ἐνεργοποιήσουμε τήν κριτική μας ἱκανότητα, ὄχι γιά νά ἀπορρίψουμε τά πρόσωπα, ἀλλά γιά νά μήν μιμηθοῦμε τίς πράξεις τους, τήν ἁμαρτία, καί τήν ἴδια στιγμή νά γίνεται ἡ στάση τῶν ἄλλων ἀφορμή γιά νά θυμόμαστε τά δικά μας λάθη, τίς δικές μας ἀποτυχίες, τίς παγίδες στίς ὁποῖες πέσαμε, κάποτε ξεκινώντας καί ἀπό καλές προθέσεις.
Φῶς εἶναι τό νά μή μένουμε στό «τώρα». Νά πιστέψουμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς βλέπει, μᾶς συμπονᾶ καί ὅτι ἀκόμη κι ἄν μᾶς ἀφήνει νά δοκιμαστοῦμε, δέν μᾶς παραδίδει στή μοναξιά τῆς ἀπελπισίας. Ἀλλά καί στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, ἕνα ἦθος ἀγάπης, ὄρεξης γιά ζωή καί κοινωνία, ἡ μετοχή στή συνάντηση κάνει τόν χριστιανό νά εἶναι φῶς. Αὐτό ἀποτυπώνεται στό πρόσωπο, στό χαμόγελο, στό μέτρο, στήν αὐστηρότητα πού δέν φοβίζει, ἀλλά ἰσορροπεῖ, σέ μία αὐθεντικότητα ὕπαρξης. Στή χαρά τῆς συναναστροφῆς μέ τόν πλησίον!
Πηγές φωτισμοῦ
Νά ἔχουμε φῶς! Νά μήν αἰσθανόμαστε αὐτόφωτοι καί αὐτάρκεις, ἀλλά νά ἀντλοῦμε τό φῶς ἀπό τήν πίστη, τούς ἁγίους, τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί ἀπό τόν καθέναν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἀπ’ αὐτούς πού μοιάζουν παραδομένοι στό σκοτάδι, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἰδέες, νά ἐνεργοποιήσουμε τήν κριτική μας ἱκανότητα, ὄχι γιά νά ἀπορρίψουμε τά πρόσωπα, ἀλλά γιά νά μήν μιμηθοῦμε τίς πράξεις τους, τήν ἁμαρτία, καί τήν ἴδια στιγμή νά γίνεται ἡ στάση τῶν ἄλλων ἀφορμή γιά νά θυμόμαστε τά δικά μας λάθη, τίς δικές μας ἀποτυχίες, τίς παγίδες στίς ὁποῖες πέσαμε, κάποτε ξεκινώντας καί ἀπό καλές προθέσεις.
Νά ἔχουμε φῶς σημαίνει νά καλλιεργοῦμε τόν ἑαυτό μας, ὄχι
μόνο μέ τήν ἄσκηση, τήν νηστεία, τήν προσευχή, ἀλλά καί μέ τή μελέτη.
Νά διαβάζουμε λόγο ἀγαθό, ἀπό ὅπου κι ἄν προέρχεται, γιά νά μήν ψηλώνει ὁ
νοῦς μας ἀπό τήν ὑπερηφάνεια τοῦ τί ἔχουμε καί ποιοί εἴμαστε, ἀλλά,
βλέποντας σοφία καί δημιουργικότητα, νά παίρνουμε παραδείγματα.
Ἡ πατερική παράδοση
Νά εἴμαστε καί νά ἔχουμε φῶς! Αὐθεντικότητα τέτοιας προσωπικότητας καί ζωῆς στήν πληρότητά της μόνο στήν Ἐκκλησία μποροῦμε νά βροῦμε. Παράδειγμά μας οἱ Πατέρες πού συγκρότησαν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τήν ἴδια στιγμή ἔζησαν καί μοιράστηκαν τό φῶς πού ἔλαβαν μέσα ἀπό τή σχέση μέ τόν Χριστό, τήν πίστη, τήν καλλιέργεια τόσο στή θεολογία ὅσο καί στή θύραθεν σοφία, αὐτήν τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς παράδοσης. Ἰδιαίτερα ἡ τελευταία τούς ἐπέτρεψε νά διακρίνουν μέ λεπτότητα τά ὅρια τῆς ἀλήθειας καί τῆς αἵρεσης. Νά δοῦνε ἕναν πολιτισμό χωρίς σαρκωμένο Θεάνθρωπο, ὅπου ὁδηγοῦσαν δοξασίες, ὅπως ὁ μονοφυσιτισμός! Νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Χριστός προσέλαβε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή μας, γιά νά τά θεώσει ἀμφότερα. Ὅτι ἡ ἐλπίδα δέν εἶναι μόνο γιά τήν αἰωνιότητα, ἀλλά καί γι’ αὐτή τή ζωή. Ὅτι ἡ ἀλλαγή περιλαμβάνει τόν ὅλο ἄνθρωπο, πού καλεῖται νά εἶναι καί νά ἔχει φῶς, νικώντας τήν ἁμαρτία πού παραχαράσσει τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη.
Σέ ἕναν κόσμο ὅπου ἀγαπᾶμε περισσότερο τό σκοτάδι, ὅπου τή χαρά τήν ἀναζητοῦμε συχνά στή νύχτα καί ὄχι στήν ἡμέρα, ὅπου ἡ ἁμαρτία βαφτίζεται δικαίωμα καί ἀρετή, ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά μᾶς προτρέπει μαζί του νά γίνουμε καί νά δίνουμε φῶς! Καί στά ἔργα μας οἱ ἄνθρωποι νά στέκονται δοξάζοντας ὄχι ἐμᾶς, ἀλλά τόν Θεό! Νά βρίσκουν τελικά σέ ἐμᾶς τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στόν Χριστό ὡς φῶς, τόσο αὐτῆς ὅσο καί τῆς αἰώνιας ζωῆς!
Ἡ πατερική παράδοση
Νά εἴμαστε καί νά ἔχουμε φῶς! Αὐθεντικότητα τέτοιας προσωπικότητας καί ζωῆς στήν πληρότητά της μόνο στήν Ἐκκλησία μποροῦμε νά βροῦμε. Παράδειγμά μας οἱ Πατέρες πού συγκρότησαν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τήν ἴδια στιγμή ἔζησαν καί μοιράστηκαν τό φῶς πού ἔλαβαν μέσα ἀπό τή σχέση μέ τόν Χριστό, τήν πίστη, τήν καλλιέργεια τόσο στή θεολογία ὅσο καί στή θύραθεν σοφία, αὐτήν τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς παράδοσης. Ἰδιαίτερα ἡ τελευταία τούς ἐπέτρεψε νά διακρίνουν μέ λεπτότητα τά ὅρια τῆς ἀλήθειας καί τῆς αἵρεσης. Νά δοῦνε ἕναν πολιτισμό χωρίς σαρκωμένο Θεάνθρωπο, ὅπου ὁδηγοῦσαν δοξασίες, ὅπως ὁ μονοφυσιτισμός! Νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Χριστός προσέλαβε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή μας, γιά νά τά θεώσει ἀμφότερα. Ὅτι ἡ ἐλπίδα δέν εἶναι μόνο γιά τήν αἰωνιότητα, ἀλλά καί γι’ αὐτή τή ζωή. Ὅτι ἡ ἀλλαγή περιλαμβάνει τόν ὅλο ἄνθρωπο, πού καλεῖται νά εἶναι καί νά ἔχει φῶς, νικώντας τήν ἁμαρτία πού παραχαράσσει τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη.
Σέ ἕναν κόσμο ὅπου ἀγαπᾶμε περισσότερο τό σκοτάδι, ὅπου τή χαρά τήν ἀναζητοῦμε συχνά στή νύχτα καί ὄχι στήν ἡμέρα, ὅπου ἡ ἁμαρτία βαφτίζεται δικαίωμα καί ἀρετή, ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά μᾶς προτρέπει μαζί του νά γίνουμε καί νά δίνουμε φῶς! Καί στά ἔργα μας οἱ ἄνθρωποι νά στέκονται δοξάζοντας ὄχι ἐμᾶς, ἀλλά τόν Θεό! Νά βρίσκουν τελικά σέ ἐμᾶς τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στόν Χριστό ὡς φῶς, τόσο αὐτῆς ὅσο καί τῆς αἰώνιας ζωῆς!
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας