Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται.
Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό, συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δουν κανέναν να περπατάει καμαρωτός – καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν…
Όποιος θέλει να προβάλλει τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται.
Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουΐνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, “σάουα-σάουα”, δηλαδή “όλοι μαζί”.Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω.
-“Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, καί “Σάββα” φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!”
Νόμιζε ότι οι Βεδουΐνοι φώναζαν “Σάββα, Σάββα”!
Μόλις το άκουσα, με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσεις;
Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα…
Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει…